იესო განსჯის თავის მოწინააღმდეგეებს

იესოს მოწინააღმდეგეები ჩანაფიქრს ვერ ახორციელებენ; ისინი ვერ ახერხებენ, სახელი გაუტეხონ იესოს, სიტყვაში გამოიჭირონ ან გამგებელს ჩაუგდონ ხელში (ლუკა 20:20). ახლა 11 ნისანია; იესო კვლავ ტაძარშია. იგი თავად იღებს ინიციატივას და ნათელს ჰფენს თავის ნამდვილ ვინაობას. ის ერთ კითხვას უსვამს მათ: „რას ფიქრობთ ქრისტეზე? ვისი ძეა?“ (მათე 22:42). ყველასთვის ცნობილია, რომ ქრისტე ანუ მესია დავითის შთამომავლობითი ხაზით უნდა მოვიდეს. ისინიც სწორედ ასე პასუხობენ (მათე 9:27; 12:23; იოანე 7:42).

იესო კითხვას უბრუნებს: «მაშ, როგორღა უწოდებს მას შთაგონებით დავითი უფალს, როცა ამბობს: „იეჰოვამ ჩემს უფალს უთხრა: იჯექი ჩემ მარჯვნივ, სანამ შენს მტრებს შენ ფეხქვეშ არ მოვაქცევ“? თუ დავითი მას „უფალს“ უწოდებს, მისი ძე როგორღაა?» (მათე 22:43—45).

ფარისევლები დუმან, რადგან ისინი დავითის მიწიერ შთამომავალს ელოდებიან, რომელიც მათ რომაელთა ბატონობისგან გაათავისუფლებს. მაგრამ 110-ე ფსალმუნის პირველ და მეორე მუხლებში ჩაწერილ დავითის სიტყვებზე დაყრდნობით იესო აჩვენებს მათ, რომ მესია უბრალოდ მიწიერი მმართველი არ იქნება. ის დავითის უფალია და მას შემდეგ, რაც ღვთის მარჯვნივ დაჯდება, ძალაუფლებას მიიღებს. იესოს სიტყვების მოსმენაზე მისი მოწინააღმდეგეები ვერაფერს ამბობენ.

იესოს მსმენელთა შორის არიან როგორც მისი მოწაფეები, ისე მრავალი სხვაც. ახლა იესო მათ მიმართავს და გაფრთხილებას აძლევს. ის ეუბნება, რომ ვინაიდან „მოსეს ადგილზე მწიგნობრები და ფარისევლები დასხდნენ“, მათ მართებთ, ყველაფერი გააკეთონ და დაიცვან, რასაც ისინი ეტყვიან, მაგრამ ის საქმეები არ უნდა გააკეთონ, „რასაც ისინი აკეთებენ, რადგან ისინი ამბობენ და არ აკეთებენ“ (მათე 23:2, 3).

იესო ახლა ისეთ რამეზე ამახვილებს ყურადღებას, რაც კარგად აჩვენებს, თუ როგორი თვალთმაქცები არიან ეს კაცები: „იფართოებენ ფილაქტერიონებს“. ძველად ზოგ იუდეველს შუბლზე ან მკლავზე პატარა კოლოფი ჰქონდა გაკეთებული, სადაც კანონიდან პატარ-პატარა ამონარიდები ეწყო. ფარისევლები იფართოებენ ამ ფილაქტერიონებს, რადგან სურთ, რომ სხვებზე ისეთი შთაბეჭდილება დატოვონ, თითქოს კანონის დიდი ქომაგები არიან. ისინი ტანსაცმლის ფოჩებსაც იგრძელებენ. მართალია, ისრაელებს ტანსაცმელზე ფოჩები უნდა გაეკეთებინათ, მაგრამ ფარისევლებმა ზედმეტად დაიგრძელეს ეს ფოჩები (რიცხვები 15:38—40). ისინი ყოველივე ამას „სხვების დასანახავად აკეთებენ“ (მათე 23:5).

თვით მოწაფეებსაც კი შეიძლება გაუჩნდეთ საკუთარი თავის განდიდების სურვილი, ამიტომ იესო ურჩევს მათ: „თქვენ კი ნუ გიწოდებენ რაბის, რადგან ერთია თქვენი მოძღვარი, ხოლო თქვენ ყველანი ძმები ხართ; არც მამა უწოდოთ ვინმეს დედამიწაზე, რადგან ერთი მამა გყავთ — ზეციერი; ნურც წინამძღოლს გიწოდებენ, რადგან ერთი გყავთ წინამძღოლი — ქრისტე“. მაშ, ისმის კითხვა: როგორი თვალსაზრისი უნდა ჰქონდეთ მოწაფეებს საკუთარ თავზე და როგორ უნდა იქცეოდნენ? იესო ეუბნება: „თქვენ შორის უდიდესი თქვენი მსახური იყოს; ვინც თავს იმაღლებს, დამდაბლდება, ხოლო ვინც თავს იმდაბლებს, ამაღლდება“ (მათე 23:8—12).

ამის შემდეგ იესო განსჯის მწიგნობრებსა და ფარისევლებს: „ვაი თქვენ, მწიგნობრებო და ფარისევლებო, თვალთმაქცებო! უკეტავთ ზეციერ სამეფოს ადამიანებს, არც თქვენ შედიხართ და არც შემსვლელებს უშვებთ“ (მათე 23:13).

იესო ფარისევლებს იმის გამო კიცხავს, რომ თვითნებურად აწესებენ შეზღუდვებს და არაფრად აგდებენ იმას, რაც იეჰოვასთვისაა მნიშვნელოვანი. მაგალითად, ისინი ამბობენ: „თუ ვინმე ტაძარს დაიფიცებს, ეს არაფერია, მაგრამ თუ ვინმე ტაძრის ოქროს დაიფიცებს, ვალდებულია შეასრულოს ფიცი“. როგორი დაბრმავებულია ეს ხალხი! ისინი ტაძრის ოქროს უფრო მეტ მნიშვნელობას ანიჭებენ, ვიდრე იმას, რომ ტაძარი იეჰოვას თაყვანსაცემად განკუთვნილი ადგილია, სადაც შესაძლებლობა აქვთ, მეტად დაუახლოვდნენ ღმერთს. მათ დაივიწყეს „უფრო მნიშვნელოვანი კანონში: სამართალი, გულმოწყალება და ერთგულება“ (მათე 23:16, 23; ლუკა 11:42).

იესო ფარისევლებს შემდეგი სიტყვებით მიმართავს: „ბრმა მეგზურებო, ქინქლის მწურავებო და აქლემის მყლაპავებო!“ (მათე 23:24). ეს თვალთმაქცი კაცები ღვინოს გადაწურავენ ხოლმე, რათა ქინქლა არ დარჩეს მასში, რადგან ეს მწერი რიტუალური თვალსაზრისით უწმინდურად ითვლება. მაგრამ გაცილებით მნიშვნელოვანს უგულებელყოფენ კანონიდან, რაც შეიძლება ითქვას, აქლემის გადაყლაპვის ტოლფასია, რომელიც ქინქლის მსგავსად, რიტუალური თვალსაზრისით უწმინდურია და თანაც გაცილებით დიდია, ვიდრე ეს მწერი (ლევიანები 11:4, 21—24).