ღვთის ძე ქვეყნიერების სინათლეა

კარვობის დღესასწაულის ბოლო, მეშვიდე დღეს იესო ასწავლის ტაძრის იმ ნაწილში, რომელსაც „საგანძურს“ უწოდებენ (იოანე 8:20; ლუკა 21:1). როგორც ჩანს, ტაძრის ეს ნაწილი ქალთა ეზოში მდებარეობდა, სადაც ხალხი შესაწირავს იღებდა.

დღესასწაულის დროს, ღამით, ტაძარს განსაკუთრებული სახით ანათებდნენ. იქ ოთხი დიდი სალამპრე იდგა, თითოეულში ზეთით სავსე ოთხი დიდი ჯამი იყო. სალამპრე ისეთ სინათლეს გამოსცემდა, რომ გარშემო საკმაოდ დიდ ადგილს ანათებდა. ის, რასაც იესო ახლა ამბობს, ალბათ, სწორედ ამას ახსენებს მსმენელს: „მე ქვეყნიერების სინათლე ვარ. ვინც გამომყვება, სიბნელეში აღარ ივლის, არამედ სიცოცხლის სინათლე ექნება მას“ (იოანე 8:12).

ფარისევლები არ ეთანხმებიან იესოს და ამბობენ: „შენ საკუთარ თავზე მოწმობ. შენი დამოწმება არ არის ჭეშმარიტი“. იესო პასუხობს: „ჩემ თავზეც რომ ვმოწმობდე, ჩემი დამოწმება ჭეშმარიტია, რადგან ვიცი, საიდან მოვედი და სად მივდივარ. თქვენ კი არ იცით, საიდან მოვედი და სად მივდივარ“. შემდეგ დასძენს: «თქვენს კანონშიც წერია, რომ „ორი კაცის დამოწმება ჭეშმარიტია“. ჩემს თავზე ვმოწმობ მე და ჩემზე მოწმობს მამა, რომელმაც გამომგზავნა» (იოანე 8:13—18).

ფარისევლები ისევ ეწინააღმდეგებიან მას: „სად არის მამაშენი?“. იესო პირდაპირ ეუბნება: „თქვენ არც მე მიცნობთ და არც მამაჩემს; მე რომ მიცნობდეთ, მამაჩემიც გეცნობებოდათ“ (იოანე 8:19). ფარისევლებს კვლავ სურთ იესოს შეპყრობა, მაგრამ მას ამჯერადაც ვერავინ აკარებს ხელს.

იესო კიდევ ერთხელ იმეორებს თავის ნათქვამს: „მე მივდივარ. ძებნას დამიწყებთ, მაგრამ თქვენს ცოდვაში დაიხოცებით. სადაც მე მივდივარ, თქვენ ვერ მოხვალთ“. იუდეველები არასწორად იგებენ მის სიტყვებს და გაკვირვებულები ამბობენ: „თავის მოკვლას ხომ არ აპირებს, რომ ამბობს, სადაც მე მივდივარ, თქვენ ვერ მოხვალთო?“. ისინი ვერ სწვდებიან იესოს სიტყვების მნიშვნელობას, რადგან მათთვის უცნობია, სინამდვილეში ვინ არის იესო და საიდანაა. იგი უხსნის მათ: „თქვენ დაბლიდან ხართ, მე — მაღლიდან. თქვენ ამ ქვეყნიერებიდან ხართ, მე არა ვარ ამ ქვეყნიერებიდან“ (იოანე 8:21—23).

იესო მიანიშნებს, რომ დედამიწაზე ჩამოსვლამდე ზეცაში ცხოვრობდა და რომ აღთქმული მესია ანუ ქრისტეა, რომლის მოლოდინიც წესით უნდა ჰქონოდათ იუდეველებს. მაგრამ ეს უკანასკნელნი სიძულვილით ეკითხებიან: „ვინა ხარ შენ?“ (იოანე 8:25).

იესო, რომელიც ხედავს, რომ ასე აშკარად უარყოფენ, პასუხობს: „ნეტავ რატომ გელაპარაკებით?“. და მაინც, ყურადღება მას თავის ზეციერ მამაზე გადააქვს და ხაზგასმით ამბობს, რომ იუდეველები ვალდებულნი არიან, მოუსმინონ ღვთის ძეს: „ჩემი გამომგზავნელი ჭეშმარიტია და რაც მისგან მომისმენია, ქვეყნიერებაშიც იმას ვლაპარაკობ“ (იოანე 8:25, 26).

შემდეგ იესო ყველას წინაშე დაუფარავად ამბობს, რომ ბოლომდე ენდობა მამას, რითაც ნამდვილად ვერ დაიკვეხნიან იუდეველები: „როცა აამაღლებთ კაცის ძეს, მაშინ გაიგებთ, რომ მე ვარ ის და ჩემით არაფერს ვაკეთებ, არამედ როგორც მამამ მასწავლა, ისე ვლაპარაკობ. ჩემი გამომგზავნელი ჩემთან არის. მას მარტო არ დავუტოვებივარ, რადგან ყოველთვის იმას ვაკეთებ, რაც მას მოსწონს“ (იოანე 8:28, 29).

მაგრამ იუდეველებს შორის ისეთებიც არიან, ვინც რწმენას ავლენს იესოს მიმართ, ამიტომ ის ეუბნება მათ: „თუ ჩემს სიტყვაში რჩებით, ნამდვილად ჩემი მოწაფეები ხართ, შეიცნობთ ჭეშმარიტებას და ჭეშმარიტება გაგათავისუფლებთ“ (იოანე 8:31, 32).

ზოგს აკვირვებს, რატომ ამბობს იესო, რომ გათავისუფლება სჭირდებათ. ისინი უპირისპირდებიან მას: „ჩვენ აბრაამის შთამომავლები ვართ და არასოდეს ვყოფილვართ მონები. როგორღა ამბობ, გათავისუფლდებითო?“. მართალია, წარსულში უცხოტომელები ბატონობდნენ მათზე, მაგრამ ისინი არ თვლიან, რომ ოდესმე მონები იყვნენ. ამის მიუხედავად, იესო აღნიშნავს, რომ ისინი ჯერ კიდევ მონობაში არიან: „ჭეშმარიტებას, ჭეშმარიტებას გეუბნებით: ყველა, ვინც ცოდვას სჩადის, ცოდვის მონაა“ (იოანე 8:33, 34).

თუ იუდეველები უარყოფენ, რომ ცოდვის მონები არიან, მეტად სახიფათო მდგომარეობაში აღმოჩნდებიან. იესო განმარტავს: „ოჯახში მონა სამუდამოდ არ რჩება; სამუდამოდ რჩება ძე“ (იოანე 8:35). მონას მემკვიდრეობის მიღების უფლება არა აქვს და ბატონს ნებისმიერ დროს შეუძლია გააგდოს ის. მხოლოდ ბატონის ძე, ღვიძლი შვილი იქნება ის თუ ნაშვილები, რჩება ოჯახში სამუდამოდ ანუ სიცოცხლის ბოლომდე.

აქედან გამომდინარე, სწორედ ძის შესახებ ჭეშმარიტება ათავისუფლებს ხალხს ცოდვის მონობისგან, ცოდვის, რომელსაც სიკვდილი მოაქვს. ბოლოს იესო ასეთ სიტყვებს ამბობს: „თუ ძე გაგათავისუფლებთ, ნამდვილად თავისუფლები იქნებით“ (იოანე 8:36).