Әйүп

7 Пенденің жер бетіндегі өмірі мехнатқа толы,

Күндері жалшының күндеріндей емес пе+?

 2 Ол көлеңкені аңсаған құлға,

Жалақысын күткен жалшыға ұқсайды+.

 3 Менің де үлесіме түкке тұрғысыз айлар,

Қасіретке толы түндер тиді+.

 4 Жатарда: —Қашан тұрар екенмін?— деп ойлаймын+,

Түн ұзаққа созылып, таң атқанша дөңбекшіп шығамын.

 5 Тұла бойымды құрт қаптады, үстіме балшық қатты+,

Терімді күс басып, ірің кеуледі+.

 6 Күндерім тоқымашының қайығынан да жылдам зулайды+,

Еш үмітсіз зымырайды+.

 8 Мені көріп тұрған көздер енді қайтып көрмейді,

Сен мені іздейсің, бірақ мен жоқ боламын+.

 9 Бұлттың сейіліп ғайып болатынындай,

Көрге* кірген адам да қайтып шықпас+.

10 Ол үйіне қайтып оралмайды,

Өз тұрағынан бұдан былай көрінбейді+.

11 Сондықтан аузыма ерік беремін,

Өзегім өртене сөйлеймін,

Жан дүниемдегі шерімді төгемін+.

13 Төсегім мені жұбатсын,

Жататын орным азабымды жеңілдетсін деп едім,

14 Сен болсаң түстер көрсетіп қорқытып,

Аяндар беріп шошыттың.

15 Сонда мен өз тәнімнен жеріп,

Буынып өлуді артық көрдім+.

18 Несіне оны таң атқан сайын тексеріп,

Әр сәт сайын сынайсың+?

19 Тым құрыса сілекейімді жұтып алғанша, назарыңды тайдырып,

Бір сәтке жайыма қалдырмас па екенсің+?

Неге мені өзіңе нысана етіп алдың?

Мен саған ауыртпалық түсірдім бе?

21 Неге заңсыздығымды кешіріп,

Қателігіме ғапу етпейсің?

Көп ұзамай жер қойнына кірермін+,

Сонда мені іздейсің, бірақ мен жоқ боламын”.