សំណួរពីយុវវ័យ
តើខ្ញុំអាចធ្វើអ្វីខ្លះដើម្បីកុំឲ្យកើតទុក្ខខ្លាំងពេក?
ថ្មីៗនេះ តើប្អូនមានមិត្តភក្តិឬសមាជិកគ្រួសារណាម្នាក់បានស្លាប់ទេ? បើមានមែន អត្ថបទនេះអាចជួយប្អូនកុំឲ្យកើតទុក្ខខ្លាំងពេកដោយសារការបាត់បង់មនុស្សជាទីស្រឡាញ់។
ក្នុងអត្ថបទនេះ យើងនឹងពិចារណា៖
តើខ្ញុំកើតទុក្ខខ្លាំងពេកឬ?
អ្នកខ្លះកើតទុក្ខតែមួយភ្លែតទេ តែអ្នកខ្លះទៀតកើតទុក្ខខ្លាំងនិងអស់រយៈពេលជាយូរ។
ប្អូនអូលីវាបានរៀបរាប់ថា៖«តាខ្ញុំបានស្លាប់អស់ពីរឆ្នាំហើយ តែខ្ញុំនៅតែគិតអំពីគាត់រាល់ថ្ងៃ។ ពេលនិយាយពីគាត់ម្ដងៗ ខ្ញុំយំរហូត»។
ប្អូនអាលីសុនបានរៀបរាប់ថា៖«យាយខ្ញុំជាអ្នកលើកទឹកចិត្តខ្ញុំឲ្យសម្រេចគោលដៅ តែពេលដែលខ្ញុំបានសម្រេចហើយ គាត់បែរមិននៅទៅវិញ។ រាល់ដងដែលខ្ញុំសម្រេចគោលដៅណាមួយ ខ្ញុំនឹកដល់យាយខ្ញុំរហូត ព្រោះគាត់មិននៅក្បែរខ្ញុំទៀតទេ»។
ក្នុងអំឡុងពេលកើតទុក្ខ ប្អូនអាចនឹងមានអារម្មណ៍ផ្សេងៗ។ ជាឧទាហរណ៍៖
ប្អូនណាឌីនបានរៀបរាប់ថា៖«ខ្ញុំពិបាកជឿខ្លាំងណាស់ថាពូខ្ញុំស្លាប់។ ទោះជាកន្លងទៅអស់មួយរយៈក៏ដោយ ក៏ខ្ញុំនៅតែពិបាកជឿដដែល។ នេះជាលើកទី១ដែលខ្ញុំបាត់បង់មនុស្សជាទីស្រឡាញ់ ហើយរឿងនេះប៉ះទង្គិចផ្លូវចិត្តខ្ញុំជាខ្លាំង ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ដូចជាត្រូវរថភ្លើងកិនអ៊ីចឹង»។
ប្អូនខាលឡូសបានរៀបរាប់ថា៖«ពេលតាខ្ញុំស្លាប់ ខ្ញុំខឹងគាត់ណាស់ ព្រោះគាត់មិនបានខ្វល់ពីសុខភាពរបស់គាត់ទេ ទោះកូនចៅលើកទឹកចិត្តគាត់យ៉ាងណាក៏ដោយ»។
ប្អូនអាឌ្រាណាបានរៀបរាប់ថា៖«ពេលតាខ្ញុំស្លាប់ មានតែខ្ញុំនិងបងស្រីខ្ញុំប៉ុណ្ណោះដែលមិនបាននៅទាន់ដង្ហើមគាត់។ ខ្ញុំខឹងខ្លួនឯងខ្លាំងណាស់ ព្រោះខ្ញុំមិនបានលាគាត់ចុងក្រោយ»។
ប្អូនចារេដបានរៀបរាប់ថា៖«ប្ដីប្រពន្ធមួយគូដែលជិតស្និទ្ធនឹងក្រុមគ្រួសារខ្ញុំបានស្លាប់ដោយគ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍។ ក្រោយពីរឿងនោះកើតឡើង ពេលអ្នកណាម្នាក់ក្នុងគ្រួសារខ្ញុំចេញទៅណាមកណាម្ដងៗ ខ្ញុំតែងភ័យ ហើយខ្លាចថាតិចគាត់ស្លាប់ដែរទៅ»។
ប្អូនជូលាណឺបានរៀបរាប់ថា៖«បីឆ្នាំមុន យាយខ្ញុំបានស្លាប់។ ខ្ញុំស្ដាយណាស់ដែលខ្ញុំមិនបានចំណាយពេលជាមួយនឹងគាត់កាលដែលគាត់នៅរស់»។
ពេលកើតទុក្ខ គឺធម្មតាទេដែលយើងមានអារម្មណ៍ដូចជា ពិបាកជឿ ខឹង ខឹងខ្លួនឯង ភ័យ និងស្ដាយជាដើម។ បើប្អូនមានអារម្មណ៍ទាំងនេះមែន សូមចាំថាវានឹងរសាយទៅបន្តិចម្ដងៗ។ ប៉ុន្តែ នៅដំណាលគ្នានោះ ប្អូនអាចស៊ូទ្រាំនឹងការកើតទុក្ខបាន។ តើតាមរបៀបណា?
អ្វីដែលប្អូនអាចធ្វើពេលកើតទុក្ខ
ប្រាប់អារម្មណ៍ដល់មិត្តភក្តិ។ គម្ពីរចែងថាមិត្តពិត«កើតមក ដើម្បីជួយគ្នានៅពេលមានទុក្ខលំបាក»។ (សុភាសិត ១៧:១៧) ពេលប្អូនប្រាប់អារម្មណ៍របស់ប្អូនដល់នរណាម្នាក់ នោះប្អូននឹងទទួលការសម្រាលទុក្ខ។
ប្អូនអ៊ីវឹតបានរៀបរាប់ថា៖«ធម្មតាទេដែលយើងកើតទុក្ខ ហើយយើងប្រហែលជាគិតថាគ្មានថ្ងៃខ្ញុំបានធូរទេ។ ហេតុនេះហើយជាការល្អឲ្យយើងនិយាយជាមួយអ្នកណាម្នាក់»។
រំលឹកអនុស្សាវរីយ៍ដែលប្អូនមានជាមួយគាត់។ គម្ពីរចែងថា៖«មនុស្សល្អ បញ្ចេញអ្វីល្អពីរបស់ល្អដែលគាត់បានសន្សំទុកក្នុងចិត្ត»។ (លូកា ៦:៤៥) ប្អូនអាចកត់ទុកអ្វីល្អៗអំពីគាត់ ឬប្អូនអាចរៀបចំសៀវភៅកម្រងអនុស្សាវរីយ៍ក៏បាន។
ប្អូនចេហ្វ្រីបានរៀបរាប់ថា៖«ខ្ញុំបានកត់ទុកអ្វីទាំងអស់ដែលមិត្តខ្ញុំបានបង្រៀនខ្ញុំមុនគាត់ស្លាប់។ ការធ្វើដូច្នេះបានជួយខ្ញុំឲ្យនឹកចាំគំរូរបស់គាត់ ហើយចង់ធ្វើតាមគំរូនោះ។ ការសរសេរអំពីគាត់បានជួយខ្ញុំកុំឲ្យកើតទុក្ខខ្លាំងពេក»។
មើលថែសុខភាពរបស់ប្អូន។ គម្ពីរបញ្ជាក់ថាការហាត់ប្រាណគឺផ្ដល់ប្រយោជន៍ដល់រាងកាយ។ (ធីម៉ូថេទី១ ៤:៨) ដូច្នេះ សំខាន់ណាស់ឲ្យប្អូនបរិភោគអាហារដែលមានជីវជាតិ ហាត់ប្រាណនិងសម្រាកឲ្យបានគ្រប់គ្រាន់។
ប្អូនម៉ារៀបានរៀបរាប់ថា៖«ពេលកំពុងកើតទុក្ខ យើងពិបាកគិតឲ្យបានច្បាស់លាស់។ ដូច្នេះ ជាការសំខាន់ដែលយើងថែរក្សាសុខភាព។ សូមកុំភ្លេចបរិភោគនិងសម្រាកឲ្យបានគ្រប់គ្រាន់»។
ជួយអ្នកឯទៀត។ គម្ពីរចែងថា៖«ការឲ្យគេ នោះមានសុភមង្គលច្រើនជាងការទទួល»។—សកម្មភាព ២០:៣៥
ប្អូនខាលឡូសបានរៀបរាប់ថា៖«សូមព្យាយាមធ្វើអ្វីមួយសម្រាប់អ្នកឯទៀត ជាពិសេសដល់អ្នកដែលកំពុងកើតទុក្ខ។ ការធ្វើដូច្នេះអាចរំលឹកយើងថាអ្នកឯទៀតក៏កំពុងរងទុក្ខដែរ»។
ប្រាប់អារម្មណ៍របស់ប្អូនដល់ព្រះតាមរយៈសេចក្ដីអធិដ្ឋាន។ គម្ពីរហៅព្រះយេហូវ៉ាថា«ព្រះដែលស្ដាប់សេចក្ដីអធិដ្ឋាន»។ (ចម្រៀងសរសើរព្រះ ៦៥:២) គម្ពីរក៏រៀបរាប់ថាព្រះយេហូវ៉ា«មើលថែអ្នកដែលមានចិត្តខ្ទេចខ្ទាំ លោករុំរបួសឲ្យពួកគេ»។—ចម្រៀងសរសើរព្រះ ១៤៧:៣
ប្អូនជើនិតបានរៀបរាប់ថា៖«ចូរសុំព្រះយេហូវ៉ាជួយយើង ហើយសុំលោកផ្ដល់កម្លាំងចិត្តដល់យើង។ ថ្ងៃខ្លះប្រហែលល្អ ថ្ងៃខ្លះប្រហែលជាមិនសូវល្អទេ តែព្រះយេហូវ៉ាតែងតែនៅក្បែរយើងជានិច្ច»។
កុំតម្រូវពីខ្លួនហួសហេតុពេក។ សូមចាំថាមនុស្សម្នាក់ៗកើតទុក្ខខុសគ្នា។ គម្ពីរចែងថាយ៉ាកុប«មិនព្រមស្ដាប់ពាក្យសម្រាលទុក្ខ»ទេ ពេលគាត់ដឹងថាកូនប្រុសរបស់គាត់បានស្លាប់។ (ដើមកំណើត ៣៧:៣៥) ដូច្នេះ មិនមែនចម្លែកឡើយបើប្អូនកើតទុក្ខអស់រយៈពេលយូរ។
ប្អូនថេល័របានរៀបរាប់ថា៖«ទោះជាយាយធំរបស់ខ្ញុំបានស្លាប់អស់១៥ឆ្នាំហើយក៏ដោយ ក៏នៅមានអ្វីជាច្រើនរំលឹកខ្ញុំអំពីគាត់»។
ឧបមាថា ប្អូនបាក់ឆ្អឹង។ ប្អូនច្បាស់ជាឈឺខ្លាំងណាស់ ហើយក៏ត្រូវការពេលឲ្យវាជាសះស្បើយដែរ។ ម្យ៉ាងទៀត គ្រូពេទ្យប្រហែលជាឲ្យការណែនាំដល់ប្អូនដើម្បីជួយឲ្យឆ្អឹងរបស់ប្អូនឆាប់ជាសះស្បើយ។
ស្រដៀងគ្នាដែរ ពេលមានមនុស្សជាទីស្រឡាញ់ស្លាប់ យើងហាក់ដូចជាមាន«របួស»ដ៏ឈឺចាប់ខ្លាំងណាស់ ហើយក៏ត្រូវការពេលដើម្បីឲ្យរបួសនោះជាសះស្បើយដែរ។ ដូច្នេះ សូមអត់ធ្មត់។ សូមពិចារណាយោបល់ក្នុងអត្ថបទនេះ ហើយមើលថាមួយណាមានប្រយោជន៍ជាងគេសម្រាប់ប្អូន។