-
‹កាតព្វកិច្ចទាំងមូលរបស់មនុស្ស›ទស្សនាវដ្ដីប៉មយាម ១៩៩៧ | ១ ឧសភា
-
-
១៣. (ក) តើសាស្ដា ៩:៤, ៥ ជួយយើងឲ្យមានទស្សនៈត្រឹមត្រូវយ៉ាងណា ចំពោះការស្វែងរកភាពធំដុំឬអំណាចនោះ? (ខ) តើយើងជួបប្រទះការពិតអ្វីខ្លះ បើសិនជាជីវិតនេះមានតែប៉ុណ្ណេះ? (សូមមើលកំណត់ចំណាំ)
១៣ តើភាពធំដុំឬអំណាចបែបនេះនឹងទៅជាយ៉ាងណានៅទីបំផុត? ដូចមនុស្សមួយដំណបានកន្លងទៅហើយដំណមួយចូលមក មនុស្សធំដុំ ឬអ្នកមានអំណាចក៏វិនាសទៅ ហើយក៏គ្មាននរណាចាំពីគេដែរ។ នេះហើយជាការពិតចំពោះពួកអ្នកសង់ ពួកអ្នកភ្លេង ពួកវិចិត្រករ ពួកអ្នកកែប្រែសង្គម ហើយពួកមនុស្សឯទៀត ក៏ជាការពិតចំពោះពួកនយោបាយនិងពួកមេដឹកនាំយោធាជាច្រើនដែរ។ ពីមុខតំណែងទាំងនេះ តើអ្នកស្គាល់មនុស្សប៉ុន្មាននាក់ដែលធ្លាប់រស់នៅក្នុងរវាងឆ្នាំ១៧០០និង១៨០០? សាឡូម៉ូនបានវែកញែករឿងនេះដោយត្រឹមត្រូវថា៖ «ឆ្កែរស់ គង់វិសេសជាងសិង្ហស្លាប់ដែរ។ ដ្បិតមនុស្សដែលរស់ គេដឹងថាខ្លួននឹងស្លាប់ជាមិនខាន តែមនុស្សស្លាប់ឥតដឹងអ្វីឡើយ . . . សេចក្ដីនឹកចាំពីគេបានសូន្យបាត់ហើយ»។ (សាស្ដា ៩:៤, ៥) បើជីវិតមានតែប៉ុណ្ណេះ អញ្ចឹងការស្វែងរកភាពធំដុំ ឬអំណាច នោះជាការឥតប្រយោជន៍ទេ។a
-
-
‹កាតព្វកិច្ចទាំងមូលរបស់មនុស្ស›ទស្សនាវដ្ដីប៉មយាម ១៩៩៧ | ១ ឧសភា
-
-
a ប៉មយាមមួយបានចែងដូចនេះថា៖ «យើងមិនគួរខ្ជះខ្ជាយជីវិតយើងទៅលើសេចក្ដីឥតប្រយោជន៍នោះឡើយ . . . បើជីវិតនេះមានតែប៉ុណ្ណេះ នោះគ្មានអ្វីសំខាន់ទេ។ ជីវិតនេះប្រៀបដូចជាបាល់មួយដែលគេបោះទៅលើ រួចធ្លាក់មកលើដីវិញ។ វាប្រៀបដូចជាស្រមោលមួយ ផ្កាដែលស្រពោនទៅ ស្លឹកស្មៅមួយដែលគេកាត់រួចទុកឲ្យងាប់។ . . . នៅលើជញ្ជីងនៃអនន្តភាព ប្រវែងជីវិតរបស់យើងប្រៀបដូចជាចំណុចដ៏តូចមួយ។ វាមិនទាំងស្មើនឹងដំណក់ទឹកដ៏ធំមួយនៅក្នុងទន្លេផង។ ពិតមែនហើយ សាឡូម៉ូនត្រូវណាស់ ពេលទ្រង់ពិចារណាមើលកង្វល់និងសកម្មភាពផ្សេងៗរបស់មនុស្ស ហើយប្រកាសទាំងនេះជាការឥតប្រយោជន៍នោះ។ យើងឆាប់ស្លាប់ទៅវិញណាស់ បើយើងមិនកើតមកនោះប្រហែលជាល្អជាជាង មនុស្សរាប់លាននាក់ចេញហើយចូល ដោយមានមនុស្សតិចណាស់ដែលដឹងថាយើងនៅទីនេះ។ នេះមិនមែនជាទស្សនៈអាក្រក់នោះទេ។ នេះជាការពិត ជាការជាក់ស្តែងដែលមនុស្សជួបប្រទះ ជាទស្សនៈដែលមានប្រយោជន៍ បើជីវិតមានតែប៉ុណ្ណេះ»។—១ សីហា ១៩៥៧ ទំព័រ ៤៧២
-