ឯកសារយោងសម្រាប់កិច្ចបម្រើនិងជីវិត កំណត់សម្រាប់កិច្ចប្រជុំ

ឯកសារយោងសម្រាប់កិច្ចបម្រើនិងជីវិត កំណត់សម្រាប់កិច្ចប្រជុំ

ថ្ងៃទី៥-១១ ខែធ្នូ

ip-1-E ទំ. ៣៨-៤១ វ. ៦-១១

វិហាររបស់ព្រះយេហូវ៉ាបានត្រូវលើកតម្កើង

^៦ តើទំនាយក្នុងសៀវភៅអេសាយបានក្លាយជាការពិតនៅពេលណា? គឺ«នៅជាន់ក្រោយបង្អស់»។ សេចក្ដីបកប្រែអន្តរជាតិថ្មី (New International Version) បានសរសេរថា៖ «គ្រាចុងក្រោយបង្អស់»។ បទគម្ពីរគ្រិស្តសាសនិកជាភាសាក្រិច បានទាយប្រាប់អំពីសញ្ញាសម្គាល់នៃគ្រានេះ។ សញ្ញាសម្គាល់ទាំងនោះរួមមាន៖ សង្គ្រាម ការរញ្ជួយដី រោគរាតត្បាត ការអត់ឃ្លាន និងមានគ្រា«លំបាកណាស់»។ (២ធី. ៣:១-៥; លូក. ២១:១០, ១១) ការសម្រេចទំនាយទាំងនោះជាភ័ស្តុតាងបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់ថា យើងកំពុងរស់នៅ«ជាន់ក្រោយបង្អស់»នៃគ្រាចុងបំផុតនៃរបៀបរបបពិភពលោកនេះ។ ដូច្នេះជាការសមហេតុផលណាស់ឲ្យយើងរំពឹងថាអ្វីដែលអេសាយបានប្រកាសជាមុន នឹងកើតឡើងនៅសម័យយើង។

ភ្នំនៃការគោរពប្រណិប័តន៍ពិត

^៧ ដោយប្រើពាក្យពីរបីឃ្លា អេសាយបានរៀបរាប់យ៉ាងរស់រវើកអំពីទំនាយមួយ។ យើងឃើញភ្នំខ្ពស់មួយដែលមានវិហារដ៏រុងរឿងនៅលើកំពូល។ វិហារនោះជាវិហាររបស់ព្រះយេហូវ៉ា។ ភ្នំនេះខ្ពស់លើសអស់ទាំងភ្នំទាំងប៉ុន្មានដែលនៅជុំវិញ។ ប៉ុន្តែ ភ្នំនេះមិនមែនជាកន្លែងដែលគួរឲ្យភ័យខ្លាចទេ តែជាកន្លែងដែលគួរឲ្យទាក់ទាញចិត្តទៅវិញ។ មនុស្សពីគ្រប់ទាំងសាសន៍ចង់ឡើងលើភ្នំនោះជាខ្លាំង ព្រោះជាទីស្អាងវិហារនៃព្រះយេហូវ៉ា។ ពួកគេនឹងចូលទៅហូរហែ។ ការពិពណ៌នានេះស្រួលឲ្យយើងស្រមៃគិតមែន។ ប៉ុន្តែ តើនោះមានន័យយ៉ាងណា?

^៨ នៅសម័យអេសាយ ទីទួលនិងភ្នំច្រើនតែទាក់ទងនឹងការគោរពប្រណិប័តន៍។ ជាឧទាហរណ៍ តំបន់ទាំងនោះជាកន្លែងដែលគេទុកសម្រាប់គោរពបូជារូបព្រះ និងសម្រាប់ជាទីបូជាព្រះមិនពិត។ (ចោ. ១២:២; យេ. ៣:៦) ទោះជាយ៉ាងនោះក៏ដោយ វិហាររបស់ព្រះយេហូវ៉ាជាលម្អនៃភ្នំម៉ូរីយ៉ាដែលនៅក្រុងយេរូសាឡិម។ បណ្ដាជនអ៊ីស្រាអែលដែលស្មោះត្រង់បានធ្វើដំណើរទៅក្រុងយេរូសាឡិមក្នុងមួយឆ្នាំបីដង ហើយឡើងលើភ្នំម៉ូរីយ៉ាដើម្បីគោរពប្រណិប័តន៍ព្រះពិត។ (ចោ. ១៦:១៦) ដូច្នេះ ពេលដែលសាសន៍នានាបានចូលទៅហូរហែឡើងលើ«ភ្នំដែលជាទីស្អាងព្រះវិហាររបស់ព្រះយេហូវ៉ា» ជួយឲ្យយើងយល់ថាមនុស្សជាច្រើនជួបជុំគ្នាដើម្បីគោរពប្រណិប័តន៍ពិត។

^៩ នៅសព្វថ្ងៃនេះរាស្ត្ររបស់ព្រះមិនឡើងទៅភ្នំមួយមែនទែនដែលមានវិហារធ្វើពីថ្មទេ ព្រោះនៅឆ្នាំ៧០ គ.ស. វិហាររបស់ព្រះយេហូវ៉ានៅក្រុងយេរូសាឡិម បានត្រូវបំផ្លាញចោលដោយកងទ័ពរ៉ូម។ បន្ថែមទៅទៀត សាវ័កប៉ូលបានបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់ថាវិហារនៅក្រុងយេរូសាឡិមនិងត្រសាលសម្រាប់គោរពប្រណិប័តន៍ព្រះយេហូវ៉ា ជាស្រមោលសម្រាប់អ្វីដែលនឹងមកនៅពេលក្រោយ។ ត្រសាលនិងវិហារនោះតំណាងអ្វីដែលប្រសើរជាង ពោលគឺ«ត្រសាលដ៏ពិត ជាត្រសាលដែលព្រះយេហូវ៉ាបានដំឡើង មិនមែនមនុស្សទេ»។ (ហេ. ៨:២) ត្រសាលក្នុងន័យធៀបនោះជាការរៀបចំដើម្បីចូលទៅជិតព្រះយេហូវ៉ាក្នុងការគោរពប្រណិប័តន៍ពិត ដែលមានមូលដ្ឋានលើគ្រឿងបូជាលោះរបស់លោកយេស៊ូគ្រិស្ត។ (ហេ. ៩:២-១០, ២៣) ដោយផ្អែកលើព័ត៌មាននេះ «ភ្នំជាទីស្អាងព្រះវិហារនៃព្រះយេហូវ៉ា»ដែលបានត្រូវរៀបរាប់ក្នុងអេសាយ ២:២ តំណាងការគោរពប្រណិប័តន៍ព្រះយេហូវ៉ាដែលបានត្រូវលើកតម្កើងនៅសម័យយើង។ អ្នកដែលក្រសោបយកការគោរពប្រណិប័តន៍ពិត មិនជួបជុំគ្នានៅទីតាំងភូមិសាស្ត្រណាមួយទេ។ ពួកគេរួបរួមគ្នាដោយសាមគ្គីភាពក្នុងការគោរពប្រណិប័តន៍ពិត។

ការលើកតម្កើងការគោរពប្រណិប័តន៍ពិត

^១០ ទំនាយនោះចែងថា៖ «ភ្នំជាទីស្អាងព្រះវិហារនៃព្រះយេហូវ៉ា»ឬការគោពប្រណិប័តន៍ពិត នឹង«បានតាំងឡើងខ្ពស់លើសអស់ទាំងភ្នំធំៗ» ហើយបានត្រូវ«ដំកើងឡើងជាប្រសើរជាងអស់ទាំងភ្នំតូចៗដែរ»។ យូរមុនសម័យអេសាយ ស្តេចដាវីឌបានយកហឹបនៃកិច្ចព្រមព្រៀងទៅភ្នំស៊ីយ៉ូននៅក្រុងយេរូសាឡិម។ ភ្នំនោះមានទីតាំងខ្ពស់ជាងកម្រិតទឹកសមុទ្រដល់ទៅ៧៦០ម៉ែត្រ។ ក្រោយមក ហឹបនៃកិច្ចព្រមព្រៀងនោះបានត្រូវដឹកជញ្ជូនទៅភ្នំម៉ូរីយ៉ាពេលដែលវិហារនៅទីនោះសង់រួចរាល់។ (២សាំ. ៥:៧; ៦:១៤-១៩; ២រប. ៣:១; ៥:១-១០) ហេតុនេះ នៅសម័យអេសាយហឹបដ៏ពិសិដ្ឋនេះបានត្រូវសែងឡើងទៅដាក់ក្នុងវិហារនៅទីនោះ ជាទីតាំងខ្ពស់ជាងអស់ទាំងភ្នំនានា ដែលបានត្រូវប្រើសម្រាប់ការគោរពប្រណិប័តន៍មិនពិត។

^១១ ពិតណាស់ ក្នុងន័យធៀបការគោរពប្រណិប័តន៍ព្រះយេហូវ៉ាតែងតែខ្ពង់ខ្ពស់ជាងការប្រណិប័តន៍តាមសាសនាមិនពិតដែលគោរពបូជារូបព្រះ។ ប៉ុន្តែ នៅសម័យយើងព្រះយេហូវ៉ាបានលើកតម្កើងការគោរពប្រណិប័តន៍លោកឲ្យខ្ពស់ជាងការគោរពប្រណិប័តន៍គ្រប់បែបយ៉ាងដែលមិនស្អាតស្អំ គឺប្រៀបដូចជាខ្ពស់លើសអស់ទាំង«ភ្នំតូចៗ»និង«ភ្នំធំៗ»។ តើតាមរបៀបណា? គឺតាមរយៈការប្រមូលពួកអ្នកដែលចង់គោរពប្រណិប័តន៍លោក‹ដោយមានការដឹកនាំពីសកម្មពលនិងដោយសេចក្ដីពិត›។—យ៉ូន. ៤:២៣

ip-1-E ទំ. ៤៤-៤៥ វ. ២០-២១

វិហាររបស់ព្រះយេហូវ៉ាបានត្រូវលើកតម្កើង

^២០ ព្រះយេហូវ៉ាមិនបណ្ដោយឲ្យរាស្ត្ររបស់លោកខ្ចាត់ខ្ចាយដូចជាចៀមដែលវង្វេងនោះទេ។ តាមរយៈគម្ពីរនិងសៀវភៅផ្សេងៗ លោកផ្ដល់ឲ្យពួកគេនូវ«ក្រិត្យវិន័យ»និង«ពាក្យ»របស់លោក ដើម្បីពួកគេរៀនអំពីផ្លូវរបស់លោក។ ចំណេះនេះបំពាក់បំប៉នពួកគេឲ្យ«ដើរតាមផ្លូវ»របស់លោក។ ចិត្តដែលពេញទៅដោយអំណរគុណនិងការណែនាំពីរបស់ព្រះ នាំឲ្យពួកគេនិយាយគ្នាអំពីផ្លូវរបស់ព្រះយេហូវ៉ា។ ពួកគេជួបជុំគ្នានៅមហាសន្និបាតធំៗនិងក្រុមតូចជាងនៅសាលប្រជុំនិងផ្ទះឯកជន ដើម្បីស្ដាប់និងរៀនអំពីផ្លូវរបស់ព្រះ។ (ចោ. ៣១:១២, ១៣) ហេតុនេះ ពួកគេធ្វើតាមគំរូរបស់គ្រិស្តសាសនិកសម័យដើម ដែលបានជួបជុំគ្នាដើម្បីលើកទឹកចិត្តនិងបំផុសទឹកចិត្តគ្នាទៅវិញទៅមកឲ្យមាន«សេចក្ដីស្រឡាញ់និងការប្រព្រឹត្តដែលល្អប្រសើរ»។—ហេ. ១០:២៤, ២៥

^២១ ពួកគេអញ្ជើញអ្នកឯទៀតឲ្យ«ឡើង»ឬចូលក្នុងការគោរពប្រណិប័តន៍ព្រះយេហូវ៉ាដែលបានត្រូវលើកតម្កើង។ សេចក្ដីអញ្ជើញនេះពិតជាស្របតាមបង្គាប់ដែលលោកយេស៊ូបានឲ្យដល់ពួកអ្នកកាន់តាមលោក មុននឹងលោកឡើងទៅស្ថានសួគ៌។ លោកបានប្រាប់ពួកគេថា៖ «ដូច្នេះ ចូរទៅបង្រៀនមនុស្សគ្រប់ជាតិសាសន៍ឲ្យក្លាយទៅជាអ្នកកាន់តាមខ្ញុំ ហើយជ្រមុជទឹកឲ្យពួកគេ ក្នុងនាមបិតាដែលស្ថិតនៅស្ថានសួគ៌ ក្នុងនាមបុត្ររបស់លោក និងក្នុងនាមសកម្មពលបរិសុទ្ធរបស់លោក ហើយបង្រៀនពួកគេឲ្យកាន់តាមអ្វីៗទាំងអស់ដែលខ្ញុំបានបង្គាប់អ្នករាល់គ្នា»។ (ម៉ាថ. ២៨:១៩, ២០) ដោយមានជំនួយពីព្រះយេហូវ៉ា សាក្សីរបស់លោកបានស្ដាប់តាមការបង្គាប់នេះ ដោយទៅគ្រប់ទីអាស្រ័យនៅលើផែនដី ដើម្បីបង្រៀនមនុស្សឲ្យក្លាយជាអ្នកកាន់តាមលោកយេស៊ូ ហើយជ្រមុជទឹកឲ្យពួកគេ។

ip-1-E ទំ. ៤៦-៤៧ វ. ២៤-២៥

វិហាររបស់ព្រះយេហូវ៉ាបានត្រូវលើកតម្កើង

^២៤ ទោះជាសាសន៍នានារួមគ្នាក្ដី ក៏មិនអាចសម្រេចគោលដៅខ្ពង់ខ្ពស់នេះបានឡើយ។ នេះពិតជាហួសពីសមត្ថភាពរបស់ពួកគេឆ្ងាយណាស់។ ពាក្យរបស់អេសាយបានក្លាយជាការពិត ដោយមានមនុស្សពីសាសន៍ជាច្រើនរួបរួមគ្នាក្នុងការគោរពប្រណិប័តន៍ពិត។ ព្រះយេហូវ៉ាបាន«សំរេចរឿង»ក្នុងចំណោមពួកគេ។ លោកបានបង្រៀនរាស្ត្ររបស់លោកឲ្យចេះរស់នៅដោយសុខសាន្តជាមួយគ្នា។ ទោះជាពួកគេរស់នៅក្នុងពិភពលោកដែលពេញទៅដោយអំពើឃោរឃៅនិងការបាក់បែកគ្នាក៏ដោយ ក្នុងន័យធៀបពួកគេបានយក«ដាវរបស់ខ្លួនដំធ្វើជាផាលនង្គ័ល ហើយលំពែងគេធ្វើជាដង្កាវវិញ»។ តើតាមរបៀបណា?

^២៥ មូលហេតុមួយ គឺពួកគេមិនគាំទ្រសង្គ្រាមរវាងជាតិសាសន៍នានាឡើយ។ មុនបន្ដិចនឹងលោកយេស៊ូស្លាប់ បុរសខ្លះដែលប្រដាប់ដោយអាវុធ បានមកចាប់លោក។ ពេលពេត្រុសដកដាវរបស់គាត់ចេញដើម្បីការពារលោកយេស៊ូដែលជាលោកម្ចាស់របស់គាត់ លោកបានមានប្រសាសន៍ទៅកាន់គាត់ថា៖ «ចូរស៊កដាវរបស់អ្នកទៅក្នុងស្រោមវិញ ព្រោះអស់អ្នកដែលប្រើដាវក៏នឹងស្លាប់ដោយដាវដែរ»។ (ម៉ាថ. ២៦:៥២) តាំងពីពេលនោះមក អ្នកដែលដើរតាមលំអានដានរបស់លោកយេស៊ូ បានដំដាវរបស់ពួកគេធ្វើជាផាលនង្គ័ល ហើយឈប់យកអាវុធរបស់ពួកគេទៅសម្លាប់អ្នកឯទៀត និងមិនគាំទ្រសង្គ្រាមតាមវិធីផ្សេងៗទេ។ ពួកគេ«ខំប្រឹងឲ្យមានសន្ដិភាពជាមួយនឹងមនុស្សទាំងអស់»។—ហេ. ១២:១៤

it-2-E ទំ. ៧៦១ វ. ៣

ការផ្សះផ្សាជាមួយនឹងព្រះ

ជំហានផ្សេងៗដ៏ចាំបាច់ដើម្បីផ្សះផ្សាជាមួយនឹងព្រះ។ ដោយសារមនុស្សបានបំពានច្បាប់របស់ព្រះ ព្រះជាអ្នករងគ្រោះ។ តាមច្បាប់ មនុស្សគួរជាអ្នកដែលត្រូវផ្សះផ្សាជាមួយនឹងព្រះ មិនមែនព្រះផ្សះផ្សានឹងមនុស្សទេ។ (ទំនុក. ៥១:១-៤) មនុស្សមិនអាចប្រៀបស្មើនឹងព្រះបានឡើយ ហើយខ្នាតតម្រារបស់ព្រះស្តីអំពីអ្វីដែលខុសនិងអ្វីដែលត្រូវ ក៏មិនអាចផ្លាស់ប្ដូរ កែតម្រូវ ឬបន្ធូរបន្ថយដែរ។ (អេ. ៥៥:៦-១១; ម៉ាឡ. ៣:៦; សូមពិនិត្យបន្ថែម យ៉ា. ១:១៧) ដូច្នេះ ល័ក្ខខ័ណ្ឌរបស់លោកស្តីអំពីការផ្សះផ្សាមិនអាចចរចាបានឡើយ។ (សូមពិនិត្យបន្ថែម យ៉ូប ៤០:១, ២, ៦-៨; អេ. ៤០:១៣, ១៤) សេចក្ដីបកប្រែជាច្រើនបកប្រែអេសាយ ១:១៨ថា៖ «ព្រះអង្គម្ចាស់មានប្រសាសន៍ថា៖ ‹មកចុះ! យើងនឹងពិភាក្សាជាមួយគ្នា›» (KJ; AT; JP; RS)។ ប៉ុន្តែ សេចក្ដីបកប្រែដែលត្រឹមត្រូវជាង បកប្រែថា៖ «ព្រះយេហូវ៉ាមានប្រសាសន៍ថា៖ ‹មកចុះ! យើងនឹងពិភាក្សាជាមួយគ្នា[«សូមឲ្យយើងដោះស្រាយទំនាស់រវាងគ្នា» Ro]›»។ កំហុសនេះបង្កឡើងដោយមនុស្សទាំងស្រុង មិនមែនមកពីព្រះទេ។—សូមពិនិត្យបន្ថែម អេស. ១៨:២៥, ២៩-៣២

ថ្ងៃទី១២-១៨ ខែធ្នូ

ip-1-E ទំ. ១២៤-១២៦ វ. ១៣-១៧

សេចក្ដីសន្យាអំពីម្ចាស់នៃមេត្រីភាព

ស្រុកដែល«ត្រូវគេមើលងាយ»

^១៣ អេសាយបានលើកឡើងអំពីព្រឹត្ដិការណ៍មួយដ៏គួរឲ្យខ្លោចផ្សាបំផុត ដែលបានកើតឡើងទៅលើកូនចៅរបស់អាប្រាហាំ។ អេសាយបានសរសេរថា៖ «សេចក្ដីឈ្លប់សូន្យសុង នឹងមិននៅលើស្រុកដូចនៅគ្រាដែលមានសេចក្ដីវេទនាចិត្តនោះទេ កាលពីដើមទ្រង់បានធ្វើឲ្យស្រុកសាប់យូល៉ូន នឹងស្រុកណែបថាលីត្រូវគេមើលងាយ តែនៅជាន់ក្រោយទ្រង់នឹងធ្វើឲ្យរុងរឿងឧត្តមវិញ គឺជាស្រុកតាមផ្លូវទៅឯសមុទ្រត្រើយខាងនាយ ទន្លេយ័រដាន់ ជាដែនខេត្តកាលីឡេរបស់សាសន៍ដទៃ»។ (អេ. ៩:១) កាលីឡេជាតំបន់មួយនៅក្នុងរាជាណាចក្រអ៊ីស្រាអែលភាគខាងជើង។ ក្នុងទំនាយអេសាយ តំបន់កាលីឡេរួមបញ្ចូល«ស្រុកសាប់យូល៉ូន នឹងស្រុកណែបថាលី» រួមទាំង«ផ្លូវទៅឯសមុទ្រ» ដែលជាផ្លូវបុរាណមួយនៅតាមបណ្ដោយសមុទ្រកាលីឡេ ឆ្ពោះទៅដល់សមុទ្រមេឌីទែរ៉ានេ។ នៅសម័យរបស់អេសាយ តំបន់នោះបានត្រូវគេហៅថា«ខេត្តកាលីឡេរបស់សាសន៍ដទៃ» ទំនងជាដោយសារមនុស្សដែលរស់នៅក្រុងជាច្រើននៅទីនោះ មិនមែនជាជនជាតិអ៊ីស្រាអែលទេ។ តើស្រុកនេះ«ត្រូវគេមើលងាយ»យ៉ាងដូចម្ដេច? ជនជាតិអាសស៊ើរដែលគោរពបូជាព្រះមិនពិត បានដណ្ដើមយកតំបន់នោះ ហើយចាប់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលយកទៅធ្វើជាឈ្លើយសឹក។ ពួកអាសស៊ើរបានដាក់ជំនួសដោយមនុស្សដែលគោរពបូជាព្រះមិនពិតឲ្យរស់នៅលើទឹកដីនោះ។ មនុស្សទាំងនោះមិនមែនជាកូនចៅរបស់អាប្រាហាំទេ។ ហេតុនេះ រាជាណាចក្រអ៊ីស្រាអែលនៅភាគខាងជើងដែលមានកុលសម្ព័ន្ធ១០ លែងមានក្នុងប្រវត្ដិសាស្ត្រទៀត!—២ព. ១៧:៥, ៦, ១៨, ២៣, ២៤

^១៤ ស្រុកយូដាក៏ទទួលរងការគាបសង្កត់ពីពួកអាសស៊ើរដែរ។ ប៉ុន្តែ ស្រុកនោះខុសពីរាជាណាចក្រអ៊ីស្រាអែលដែលមានកុលសម្ព័ន្ធ១០ ដែលបានត្រូវតំណាងដោយស្រុកសាប់យូល៉ូននិងស្រុកណែបថាលី។ តើខុសគ្នាយ៉ាងណា? ខុសត្រង់ថា ស្រុកយូដាមិនត្រូវ«សូន្យសុង»ជារៀងរហូតទេ ព្រោះ«នៅជាន់ក្រោយ» ព្រះយេហូវ៉ានឹងផ្ដល់ពរដល់រាជាណាចក្រយូដានៅភាគខាងត្បូង ព្រមទាំងស្រុកដែលធ្លាប់គ្រប់គ្រងដោយរាជាណាចក្រខាងជើងផងដែរ។ តើតាមរបៀបណា?

^១៥ សាវ័កម៉ាថាយបានឆ្លើយសំណួរនេះក្នុងកំណត់ហេតុដែលព្រះបានបណ្ដាលឲ្យគាត់សរសេរ ស្តីអំពីកិច្ចបម្រើរបស់លោកយេស៊ូនៅផែនដី។ ពេលរៀបរាប់អំពីពេលចាប់ផ្ដើមកិច្ចបម្រើផ្សាយរបស់លោក ម៉ាថាយបានសរសេរថា៖ «ម្យ៉ាងទៀត ក្រោយពីលោក[យេស៊ូ]ចេញពីក្រុងណាសារ៉ែត នោះលោកទៅរស់នៅក្រុងកាពើណិមវិញ នៅក្បែរសមុទ្រ ក្នុងតំបន់សេប៊ូឡូន និងណែបថាលី ដើម្បីសម្រេចនូវទំនាយដែលបានត្រូវប្រកាសតាមរយៈអេសាយ។ ទំនាយនោះថា៖ ‹ឱស្រុកសេប៊ូឡូននិងស្រុកណែបថាលីអើយ! ជាស្រុកតាមផ្លូវទៅឯសមុទ្រ ក៏នៅត្រើយម្ខាងនៃទន្លេយ៉ូដាន់ ហើយជាស្រុកកាលីឡេនៃជនជាតិដទៃ។ បណ្ដាជនដែលកំពុងរស់នៅទីងងឹតបានឃើញពន្លឺដ៏ភ្លឺស្វាង ហើយចំណែកអ្នកដែលនៅតំបន់ដែលនៅក្រោមស្រមោលនៃសេចក្ដីស្លាប់ នោះពន្លឺបានរះមកលើពួកគេ›»។—ម៉ាថ. ៤:១៣-១៦

^១៦ «នៅជាន់ក្រោយ»ដែលអេសាយបានប្រកាសទុកជាមុន ជាគ្រានៃកិច្ចបម្រើផ្សាយរបស់គ្រិស្តនៅផែនដី។ ពេលលោកយេស៊ូនៅផែនដី លោកបានចំណាយពេលវេលាភាគច្រើននៅតំបន់កាលីឡេ។ លោកបានចាប់ផ្ដើមកិច្ចបម្រើផ្សាយនៅតំបន់កាលីឡេ ហើយប្រកាសថា៖ «រាជាណាចក្រស្ថានសួគ៌គឺជិតដល់ហើយ»។ (ម៉ាថ. ៤:១៧) នៅកាលីឡេ លោកបានថ្លែងសុន្ទរកថានៅលើភ្នំ បានជ្រើសរើសពួកសាវ័ក បានធ្វើការអស្ចារ្យទី១ និងបានបង្ហាញខ្លួនឲ្យអ្នកកាន់តាមជាង៥០០នាក់ឃើញក្រោយពីលោកបានត្រូវប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញ។ (ម៉ាថ. ៥:១–៧:២៧; ២៨:១៦-២០; ម៉ាក. ៣:១៣, ១៤; យ៉ូន. ២:៨-១១; ១កូ. ១៥:៦) យ៉ាងនេះ លោកយេស៊ូបានធ្វើឲ្យទំនាយក្នុងសៀវភៅអេសាយក្លាយទៅជាការពិត ដោយឲ្យកិត្ដិយសដល់«ស្រុកសាប់យូល៉ូន នឹងស្រុកណែបថាលី»។ លោកយេស៊ូមិនគ្រាន់តែផ្សព្វផ្សាយដល់បណ្ដាជនរស់នៅតំបន់កាលីឡេប៉ុណ្ណោះទេ តែលោកផ្សព្វផ្សាយដំណឹងល្អយ៉ាងសព្វគ្រប់ក្នុងតំបន់នោះ។ លោកយេស៊ូបាន«ធ្វើឲ្យ»ប្រជាជាតិអ៊ីស្រាអែលទាំងមូល រួមទាំងស្រុកយូដា«រុងរឿងឧត្តមវិញ»។

«ពន្លឺយ៉ាងធំ»

^១៧ តើ«ពន្លឺយ៉ាងធំ»នៅតំបន់កាលីឡេ ដែលម៉ាថាយបានលើកឡើងនោះជាអ្វី? ឃ្លានេះក៏បានត្រូវដកស្រង់ពីទំនាយដែលអេសាយបានសរសេរដែរ។ អេសាយបានសរសេរថា៖ «ឯបណ្ដាជនដែលដើរក្នុងសេចក្ដីងងឹត គេបានឃើញពន្លឺយ៉ាងធំ ពួកអ្នកដែលអាស្រ័យនៅក្នុងស្រុកនៃម្លប់សេចក្ដីស្លាប់ គេមានពន្លឺភ្លឺមកលើគេហើយ»។ (អេ. ៩:២) មកដល់សតវត្សរ៍ទី១មុនគ.ស. ពន្លឺនៃសេចក្ដីពិតបានត្រូវគ្របបាំងដោយសេចក្ដីបង្រៀនរបស់សាសនាមិនពិត។ អ្នកដឹកនាំសាសនាយូដាបានធ្វើឲ្យកាន់តែស្មុគស្មាញទៅទៀត ដោយកាន់ខ្ជាប់តាមទំនៀមទម្លាប់សាសនារបស់ពួកគេ ហើយនោះ«បានធ្វើឲ្យបណ្ដាំរបស់ព្រះទៅជាអសារឥតការ»។ (ម៉ាថ. ១៥:៦) មនុស្សដែលមានចិត្តរាបទាបបានត្រូវគាបសង្កត់ ហើយត្រូវវង្វេងដោយសារ«មនុស្សខ្វាក់ដែលកំពុងនាំផ្លូវ»ពួកគេ។ (ម៉ាថ. ២៣:២-៤, ១៦) ពេលលោកយេស៊ូដែលជាមេស្ស៊ីបានលេចមក មនុស្សជាច្រើនដែលមានចិត្តរាបទាបបានត្រូវបំភ្លឺឲ្យយល់តាមរបៀបដ៏អស្ចារ្យ។ (យ៉ូន. ១:៩, ១២) ដូច្នេះ កិច្ចការដែលលោកយេស៊ូធ្វើនៅផែនដី និងពរដែលមកពីការបូជាជីវិតរបស់លោក គឺជាការពិពណ៌នាយ៉ាងសមរម្យអំពី«ពន្លឺយ៉ាងធំ»ក្នុងទំនាយអេសាយ។—យ៉ូន. ៨:១២

w០៧-E ១៥/៥ ទំ. ៦

ការស្វែងរកសេចក្ដីសង្ឃឹមក្នុងពិភពលោកដែលពេញទៅដោយទុក្ខលំបាក

សេចក្ដីសង្ឃឹមដែលមានមូលដ្ឋានជាក់លាក់

លោកយេស៊ូបានប្រាប់អ្នកកាន់តាមលោកថា៖ «អ្នករាល់គ្នាត្រូវអធិដ្ឋានតាមរបៀបនេះវិញ៖ ‹ឱបិតារបស់យើងដែលនៅស្ថានសួគ៌ សូមឲ្យនាមរបស់លោកបានបរិសុទ្ធ។ សូមឲ្យរាជាណាចក្ររបស់លោកបានមកដល់។ សូមឲ្យបំណងប្រាថ្នារបស់លោកបានសម្រេចនៅផែនដី ដូចនៅស្ថានសួគ៌ដែរ›»។ (ម៉ាថ. ៦:៩, ១០) រាជាណាចក្រស្ថានសួគ៌នោះជារដ្ឋាភិបាលមួយដែលគ្រប់គ្រងដោយលោកយេស៊ូគ្រិស្ត ហើយជាមធ្យោបាយដែលព្រះប្រើដើម្បីបង្ហាញថាលោកមានសិទ្ធិគ្រប់គ្រងលើផែនដី។—ទំនុក. ២:៧-១២; ដាន. ៧:១៣, ១៤

សព្វថ្ងៃនេះ ជីវិតយើងប្រឈមមុខនឹងការភ័យខ្លាចជាច្រើន ហើយនោះបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់ថា យើងត្រូវការការអន្តរាគមន៍ពីព្រះ។ យើងរីករាយណាស់ដោយដឹងថា ការធ្វើអន្តរាគមន៍នោះជិតមកដល់ហើយ! នៅសព្វថ្ងៃនេះ ព្រះយេហូវ៉ាបានតែងតាំងលោកយេស៊ូគ្រិស្តឲ្យគ្រប់គ្រងជាស្តេចមេស្ស៊ី ហើយលោកបានទទួលអំណាចដើម្បីបញ្ជាក់សិទ្ធិគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះយេហូវ៉ា និងដើម្បីលើកតម្កើងនាមរបស់លោក។ (ម៉ាថ. ២៨:១៨) មិនយូរទៀត រាជាណាចក្រនេះនឹងគ្រប់គ្រងមកលើផែនដី ហើយបំបាត់ដើមហេតុទាំងអស់ដែលនាំឲ្យការភ័យខ្លាចនិងទុក្ខព្រួយ។ អេសាយ ៩:៦រៀបរាប់យ៉ាងជាក់លាក់ថាលោកយេស៊ូនឹងទៅជាអ្នកគ្រប់គ្រងដ៏ល្អដែលអាចជួយយើងឲ្យរួចពីការភ័យខ្លាចទាំងនោះ។ ជាឧទាហរណ៍ លោកយេស៊ូបានត្រូវហៅថាជា«ព្រះវរបិតាដ៏គង់នៅអស់កល្ប» «ព្រះដ៏ជួយគំនិតយ៉ាងអស្ចារ្យ» និង«ម្ចាស់នៃមេត្រីភាព»។

សូមពិចារណាអំពីអត្ថន័យនៃពាក្យ«ព្រះវរបិតាដ៏គង់នៅអស់កល្ប»។ ក្នុងនាមជាបិតា លោកយេស៊ូមានសិទ្ធិអំណាចព្រមទាំងបំណងប្រាថ្នាផ្ដល់ឲ្យមនុស្សដែលស្ដាប់បង្គាប់ព្រះនូវសេចក្ដីសង្ឃឹមជាជីវិតជារៀងរហូតលើផែនដី តាមរយៈគ្រឿងបូជាជាថ្លៃលោះរបស់លោក។ នេះមានន័យថានៅទីបំផុតពួកគេនឹងរួចផុតពីភាពខុសឆ្គងនិងភាពមិនល្អឥតខ្ចោះដែលពួកគេបានឆ្លងពីអាដាមដែលជាបុរសដំបូងបង្អស់។ (ម៉ាថ. ២០:២៨; រ៉ូម ៥:១២; ៦:២៣) គ្រិស្តក៏នឹងប្រើអំណាចដែលព្រះប្រគល់ឲ្យ ដើម្បីប្រោសមនុស្សជាច្រើនដែលស្លាប់ ឲ្យរស់ឡើងវិញដែរ។—យ៉ូន. ១១:២៥, ២៦

ពេលនៅផែនដី លោកយេស៊ូបានបង្ហាញថាលោកជា«ព្រះដ៏ជួយគំនិតយ៉ាងអស្ចារ្យ»។ ដោយសារលោកមានចំណេះពីបណ្ដាំរបស់ព្រះ និងការយល់ដឹងដ៏អស្ចារ្យរបស់លោកអំពីជីវិតមនុស្ស លោកយេស៊ូបានដឹងអំពីរបៀបដោះស្រាយបញ្ហាដែលមនុស្សមានប្រចាំថ្ងៃ។ ដោយសារគ្រិស្តគ្រប់គ្រងនៅស្ថានសួគ៌ លោកបន្តធ្វើជា«ព្រះដ៏ជួយគំនិតយ៉ាងអស្ចារ្យ»ដោយបម្រើជាខ្សែរយៈដ៏សំខាន់ក្នុងការភ្ជាប់ទំនាក់ទំនងរវាងព្រះយេហូវ៉ានិងមនុស្សជាតិ។ ឱវាទរបស់លោកយេស៊ូដែលបានត្រូវកត់ទុកក្នុងគម្ពីរ សុទ្ធតែជាឱវាទដែលប្រកបដោយប្រាជ្ញានិងមិនចេះខុសឡើយ។ ដោយយល់និងជឿទុកចិត្តលើឱវាទរបស់លោក អ្នកអាចមានជីវិតដែលរួចផុតពីការសង្ស័យនិងការភ័យខ្លាច។

អេសាយ ៩:៦ក៏បានរៀបរាប់ថាលោកយេស៊ូជា«ម្ចាស់នៃមេត្រីភាព»ដែរ។ ក្នុងឋានៈនេះ បន្ដិចទៀតគ្រិស្តនឹងប្រើឫទ្ធានុភាពរបស់លោកដើម្បីដកចេញនូវភាពអយុត្ដិធម៌ទាំងអស់ ពោលគឺខាងនយោបាយ ខាងសង្គម និងខាងសេដ្ឋកិច្ច។ តើតាមរបៀបណា? គឺក្រោមការគ្រប់គ្រងនៃរាជាណាចក្រមេស្ស៊ីដែលនាំមកនូវសេចក្ដីសុខសាន្តមកលើមនុស្សជាតិ។—ដាន. ២:៤៤

ក្រោមការគ្រប់គ្រងនៃរាជាណាចក្រព្រះ សេចក្ដីសុខសាន្តនឹងមានជារៀងរហូតនៅលើផែនដីទាំងមូល។ ហេតុអ្វីអ្នកអាចជឿជាក់អំពីនេះ? មូលហេតុគឺបានត្រូវបើកបង្ហាញនៅអេសាយ ១១:៩។ ខនោះចែងថា៖ «វារាល់គ្នា[មនុស្សនិងសត្វដែលនៅក្រោមការគ្រប់គ្រងនៃរាជាណាចក្រព្រះ]នឹងមិនធ្វើទុក្ខ ឬបំផ្លាញគ្នា នៅគ្រប់លើភ្នំបរិសុទ្ធរបស់អញ ដ្បិតគ្រប់ទាំងអស់នឹងស្គាល់ព្រះយេហូវ៉ា នៅពេញពាសលើផែនដី ដូចជាទឹកនៅពេញពាសក្នុងសមុទ្រដែរ»។ នៅទីបំផុត មនុស្សទាំងអស់នៅផែនដីនឹងមានចំណេះត្រឹមត្រូវអំពីព្រះ ហើយពួកគេនឹងស្ដាប់បង្គាប់លោក។ តើសេចក្ដីសង្ឃឹមនេះធ្វើឲ្យអ្នកមានអារម្មណ៍កក់ក្ដៅឬទេ? បើមែន សូមកុំពន្យារពេលក្នុងការ«ស្គាល់»ឬទទួលចំណេះដ៏មានតម្លៃអំពី«ព្រះយេហូវ៉ា»ឡើយ។

អ្នកផ្ទាល់អាចបណ្ដុះឲ្យមានជំនឿកាន់តែខ្លាំង និងអាចទទួលចំណេះអំពីព្រះដែលនាំទៅដល់ជីវិត ដោយពិនិត្យមើលនូវអ្វីដែលគម្ពីរពិតជាបង្រៀន ស្តីអំពីព្រឹត្ដិការណ៍នៅសម័យយើង និងអំពីអនាគតដ៏រុងរឿងដែលបានត្រូវសន្យាក្នុងគម្ពីរ។ ហេតុនេះ យើងសូមលើកទឹកចិត្តអ្នកឲ្យទទួលប្រយោជន៍ពីកម្មវិធីសិក្សាគម្ពីរដោយឥតគិតថ្លៃ ដែលសាក្សីព្រះយេហូវ៉ាស្នើបង្រៀនក្នុងតំបន់របស់អ្នក។ នេះជាវិធីជួយកាត់បន្ថយភាពភ័យខ្លាច ហើយជាវិធីស្វែងរកសេចក្ដីសង្ឃឹមពិតក្នុងពិភពលោកដែលពោរពេញទៅដោយទុក្ខព្រួយ។

ip-1-E ទំ. ១៣២ វ. ២៨-២៩

សេចក្ដីសន្យាអំពីម្ចាស់នៃមេត្រីភាព

^២៨ តាមពេលកំណត់របស់ព្រះ គ្រិស្តនឹងធ្វើឲ្យផែនដីទាំងមូលពោរពេញទៅដោយសេចក្ដីសុខសាន្តជារៀងរហូត។ (សកម្ម. ១:៧) «ឯសេចក្ដីចំរើននៃរដ្ឋបាលទ្រង់នឹងសេចក្ដីសុខសាន្តរបស់ទ្រង់ នោះនឹងមិនចេះផុតពីបល្ល័ង្ករបស់ដាវីឌ នឹងនគរនៃទ្រង់ឡើយ ដើម្បីនឹងតាំងឡើង ហើយទប់ទល់ ដោយសេចក្ដីយុត្ដិធម៌ នឹងសេចក្ដីសុចរិត ចាប់តាំងពីឥឡូវនេះ ជារៀងរាបដរាបទៅ»។ (អេ. ៩:៧ក) ពេលដែលលោកយេស៊ូប្រើអំណាចរបស់លោកជាម្ចាស់នៃមេត្រីភាព លោកនឹងមិនប្រព្រឹត្តដោយអយុត្ដិធម៌ឬដោយឃោរឃៅឡើយ។ អ្នកដែលនៅក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់លោក នឹងមិនត្រូវបាត់បង់សេរីភាពឬត្រូវបង្ខិតបង្ខំឲ្យនៅក្រោមអំណាចផ្ដាច់ការដែរ។ ផ្ទុយទៅវិញ អ្វីទាំងអស់ដែលលោកនឹងសម្រេច គឺ«ដោយសេចក្ដីយុត្ដិធម៌ នឹងសេចក្ដីសុចរិត»។ នោះពិតជាការផ្លាស់ប្ដូរដ៏ធំដែលផ្ដល់កម្លាំងចិត្តដល់យើងមែន!

^២៩ ទំនាយនោះបញ្ជាក់អំពីនាមរបស់លោកយេស៊ូ។ នាមនោះគឺអស្ចារ្យណាស់ ហើយអេសាយបានរៀបរាប់បញ្ចប់អំពីទំនាយនោះដោយរំភើបចិត្តថា៖ «សេចក្ដីឧស្សាហ៍របស់ព្រះយេហូវ៉ានៃពួកពលបរិវារ នឹងសំរេចការនេះ»។ (អេ. ៩:៧ខ) មែនហើយ ព្រះយេហូវ៉ាធ្វើការដោយចិត្តខ្នះខ្នែង។ លោកតែងតែធ្វើអ្វីៗទាំងអស់ដោយអស់ពីចិត្ត។ យើងអាចប្រាកដថាអ្វីក៏ដោយដែលលោកបានសន្យា លោកនឹងធ្វើតាមទាំងអស់។ ដូច្នេះ បើបុគ្គលម្នាក់ចង់ទទួលសេចក្ដីសុខសាន្តជារៀងរហូត គាត់ត្រូវបម្រើព្រះយេហូវ៉ាយ៉ាងស្មោះអស់ពីចិត្ត។ ដូចព្រះយេហូវ៉ានិងលោកយេស៊ូដែលជាម្ចាស់នៃមេត្រីភាពដែរ សូមឲ្យអ្នកបម្រើទាំងអស់របស់ព្រះ«ខ្នះខ្នែងធ្វើការដ៏ល្អប្រសើរ»។—ទីត. ២:១៤

it-1-E ទំ. ១២១៩

អេសាយ

ក្នុងអំឡុងពេលដែលអេសាយកត់ទុកទំនាយដែលទាក់ទងនឹងរាជាណាចក្រយូដា ជាពិសេសនៅសម័យរបស់ស្តេចអេហាស រាជាណាចក្រនោះស្ថិតក្នុងស្ថានភាពអាប់ឱនខាងសីលធម៌។ រាជាណាចក្រនោះពេញទៅដោយការប្រយុទ្ធគ្នាយ៉ាងសាហាវរវាងពួកចៅហ្វាយនិងបណ្ដាជន។ តាមទស្សនៈព្រះយេហូវ៉ា ប្រជាជាតិនោះឈឺទាំងក្បាលទាំងចិត្ត។ ពួកអ្នកគ្រប់គ្រងទាំងនោះបានត្រូវហៅថា«ពួកគ្រប់គ្រងលើក្រុងសូដុំម»។ ឯបណ្ដាជនបានត្រូវប្រដូចទៅនឹង«ពួកក្រុងកូម៉ូរ៉ា»។ (អេ. ១:២-១០) អេសាយបានដឹងទុកជាមុនហើយថា ពួកគេនឹងមិនផ្ទៀងត្រចៀកស្ដាប់ឡើយ។ ព្រះយេហូវ៉ាបានមានប្រសាសន៍ថា ស្ថានភាពនេះនឹងបន្តមានរហូតដល់សាសន៍នេះត្រូវហិនវិនាស ហើយមានតែ«១ភាគក្នុង១០»នៃ«ពូជពង្សបរិសុទ្ធ»ប៉ុណ្ណោះ ដែលនឹងនៅសល់ដូចគល់ដើមឈើទាល។ ទំនាយដែលអេសាយបានកត់ទុក ច្បាស់ជាសម្រាលទុក្ខនិងពង្រឹងជំនឿបណ្ដាជនមួយចំនួនតូចនោះមែន ទោះជាបណ្ដាជនមួយចំនួនធំមិនព្រមស្ដាប់ក៏ដោយ។—អេ. ៦:១-១៣

ទោះជាអេសាយផ្ដោតលើរាជាណាចក្រយូដាក៏ដោយ គាត់ក៏បានប្រកាសអំពីរាជាណាចក្រអ៊ីស្រាអែលនិងប្រជាជាតិដែលនៅជុំវិញនោះដែរ ដោយសារប្រជាជាតិទាំងនោះមានឥទ្ធិពលទៅលើប្រវត្ដិសាស្ត្រនិងស្ថានភាពនៃរាជាណាចក្រយូដា។ ជាយូរឆ្នាំ អេសាយសប្បាយនឹងភារកិច្ចរបស់គាត់ក្នុងការសរសេរទំនាយ គឺចាប់ពីឆ្នាំ៧៧៨មុនគ.ស. ពេលស្តេចអូសៀសស្លាប់ឬប្រហែលជាមុននោះ ហើយបន្តរហូតដល់ក្រោយឆ្នាំទី១៤នៃការគ្រប់គ្រងរបស់ហេសេគា (ឆ្នាំ៧៣២មុនគ.ស.)។—អេ. ៣៦:១, ២; ៣៧:៣៧, ៣៨

ក្រុមគ្រួសារអេសាយ។ អេសាយបានរៀបការ។ ប្រពន្ធគាត់បានត្រូវហៅថា«ហោរាស្រី»។ (អេ. ៨:៣) នេះមានន័យថានាងប្រហែលជាមិនគ្រាន់តែជាប្រពន្ធរបស់អ្នកប្រកាសទំនាយប៉ុណ្ណោះទេ តែនាងច្បាស់ជាមានតួនាទីដូចដេបូរ៉ាដែលរស់នៅសម័យពួកចៅក្រម និងហ៊ុលដាដែលរស់នៅរជ្ជកាលស្តេចយ៉ូសៀសដែរ។ ប្រពន្ធអេសាយបានទទួលភារកិច្ចជាអ្នកប្រកាសទំនាយពីព្រះយេហូវ៉ា។—ចៅ. ៤:៤; ២ព. ២២:១៤

គម្ពីរប្រាប់ឈ្មោះកូនប្រុសពីរនាក់របស់អេសាយ ថាជា«ទីសំគាល់»និង«ទីអស្ចារ្យនៅក្នុងពួកអ៊ីស្រាអែល»។ (អេ. ៨:១៨) កូនប្រុសម្នាក់របស់អេសាយ ឈ្មោះស្អាយ៉ាស៊ូប។ នៅសម័យស្តេចអេហាស ពេលស្អាយ៉ាស៊ូបធំល្មម អេសាយបានយកគាត់ទៅជាមួយ ពេលនាំពាក្យរបស់ព្រះយេហូវ៉ាទៅប្រាប់ស្តេចនោះ។ ឈ្មោះស្អាយ៉ាស៊ូបមានន័យថា«ពួកអ្នកដែលនៅសល់នឹងត្រឡប់មកវិញ»។ ឈ្មោះនេះជាទំនាយមួយ។ ពេលកូនប្រុសនេះកើតមក អេសាយបានដាក់ឈ្មោះនោះឲ្យគាត់។ ដូច្នេះក្រោយមករាជាណាចក្រយូដានឹងត្រូវបំផ្លាញ ហើយបណ្ដាជនដែលត្រូវគេចាប់ទៅធ្វើជាឈ្លើយបម្រើ ហើយអ្នកដែលនៅសេសសល់ នឹងត្រឡប់មកវិញ។ (អេ. ៧:៣; ១០:២០-២៣) ការត្រឡប់មកវិញរបស់បណ្ដាជនមួយចំនួនតូចនេះបានកើតឡើងនាឆ្នាំ៥៣៧មុនគ.ស. ពេលដែលស្តេចស៊ីរូសនៃចក្រភពពើស៊ី បានចេញច្បាប់ឲ្យពួកគេមានសេរីភាពពីបាប៊ីឡូន ក្រោយពីបានត្រូវគេនិរទេសទៅទីនោះអស់រយៈពេល៧០ឆ្នាំ។—២រប. ៣៦:២២, ២៣; អែស. ១:១; ២:១, ២

កូនប្រុសម្នាក់ទៀតរបស់អេសាយបានត្រូវដាក់ឈ្មោះមុនមានកូននោះ ហើយឈ្មោះនោះបានត្រូវសរសេរលើក្ដារឆ្នួនមួយ នៅមុខសាក្សីដែលគួរឲ្យទុកចិត្ត។ តាមមើលទៅ ឈ្មោះនោះបានត្រូវបិទបាំងមិនឲ្យគេស្គាល់រហូតដល់ក្រោយកូននោះកើត ជាពេលដែលសាក្សីទាំងនោះអាចចេញមកបញ្ជាក់អំពីសារៈសំខាន់នៃទំនាយអំពីកំណើតកូននោះ។ ហេតុនេះ ពួកគេបានបង្ហាញថាទំនាយនោះគឺពិតជាសំខាន់ណាស់។ ព្រះបានបង្គាប់ឲ្យដាក់ឈ្មោះកូននោះថា ម៉ាហេសាឡាលហាសបាស ដែលមានន័យថា«ការរឹបជាន់ជិតណាស់ហើយ គេរូតរះមកចាប់រំពា»។ ទំនាយនោះប្រាប់ថាមុននឹងកូននោះចេះហៅ«ឪអើយ!» និង«ម៉ែអើយ!» រាជាណាចក្រយូដានឹងរងការគំរាមកំហែងពីស្រុកស៊ីរី ហើយរាជាណាចក្រអ៊ីស្រាអែលដែលមានកុលសម្ព័ន្ធ១០នឹងលែងមានទៀត។—អេ. ៨:១-៤

ទំនាយនោះបានបញ្ជាក់ថា មិនយូរក្រោយមករាជាណាចក្រយូដានឹងទទួលការធូរស្បើយ។ នោះបានកើតឡើង ពេលដែលពួកអាសស៊ើរបានច្បាំងនឹងស្តេចរេស៊ីននៃស្រុកស៊ីរីនិងស្តេចពេកានៃរាជាណាចក្រអ៊ីស្រាអែល ដើម្បីបញ្ឈប់គម្រោងវាយប្រហារមកលើរាជាណាចក្រយូដា។ ទ័ពអាសស៊ើរបានវាយយកស្រុកដាម៉ាស់ ហើយក្រោយមកនៅឆ្នាំ៧៤០មុនគ.ស. ពួកគេបំផ្លាញរាជាណាចក្រអ៊ីស្រាអែល ហើយរឹបយករបស់ទាំងអស់នៅក្នុងនោះ។ ព្រឹត្ដិការណ៍ទាំងនេះបំពេញទំនាយអំពីអត្ថន័យនៃឈ្មោះរបស់កូនប្រុសនោះ។ (២ព. ១៦:៥-៩; ១៧:១-៦) ក៏ប៉ុន្តែ ស្តេចអេហាសនៃរាជាណាចក្រយូដាមិនបានទុកចិត្តលើព្រះយេហូវ៉ាទេ តែបានសូកប៉ាន់ស្តេចអាសស៊ើរឲ្យមកជួយការពារពួកគេពីការឈ្លានពានពីស្តេចស៊ីរីនិងស្តេចអ៊ីស្រាអែល។ ដោយសារហេតុនេះ ព្រះយេហូវ៉ាបានអនុញ្ញាតឲ្យពួកអាសស៊ើរគាបសង្កត់លើរាជាណាចក្រយូដាយ៉ាងខ្លាំង ហើយទម្លាយចូលស្រុកនោះរហូតដល់ក្រុងយេរូសាឡិម ដូចអេសាយបានព្រមាន។—អេ. ៧:១៧-២០

អេសាយបាននិយាយជាច្រើនដងអំពី«សញ្ញាសម្គាល់»ដែលព្រះយេហូវ៉ានឹងឲ្យ។ ក្នុងចំណោមសញ្ញាសម្គាល់នោះមានកូនប្រុសទាំងពីររបស់អេសាយ និងអេសាយផ្ទាល់។ ព្រះយេហូវ៉ាបានបង្គាប់គាត់ឲ្យដើរដោយមានតែសម្លៀកបំពាក់ក្នុងដោយបាតជើងទទេអស់រយៈពេលបីឆ្នាំជាសញ្ញាសម្គាល់ ហើយជាការព្រមានដល់ស្រុកអេស៊ីបនិងស្រុកអេចូពី ដែលបង្ហាញថាពួកគេនឹងត្រូវស្តេចអាសស៊ើរចាប់យកទៅធ្វើជាឈ្លើយសឹក។—អេ. ២០:១-៦; សូមពិនិត្យបន្ថែម អេ. ៧:១១, ១៤; ១៩:២០; ៣៧:៣០; ៣៨:៧, ២២; ៥៥:១៣; ៦៦:១៩

ទំនាយអំពីការនិរទេសទៅបាប៊ីឡូននិងការត្រឡប់មកវិញ។ អេសាយក៏មានឯកសិទ្ធិប្រកាសទុកជាមុនថា ពួកអាសស៊ើរនឹងមិនមែនជាសាសន៍មួយដែលដកបណ្ដាស្តេចយូដាចេញពីតំណែង ហើយបំផ្លាញក្រុងយេរូសាឡិមទេ។ ប៉ុន្តែជាបាប៊ីឡូនទេដែលនឹងធ្វើដូច្នោះ។ (អេ. ៣៩:៦, ៧) ពេលដែលពួកអាសស៊ើរ«ជន់រាចពេញ»ស្រុកយូដា អេសាយបានប្រាប់ស្តេចហេសេគាអំពីដំណឹងដែលសម្រាលទុក្ខពីព្រះថា ទ័ពអាសស៊ើរនឹងមិនអាចចូលក្រុងបានឡើយ។ (អេ. ៨:៧, ៨) ព្រះយេហូវ៉ាបានធ្វើតាមប្រសាសន៍របស់លោក ដោយចាត់ទេវតាមួយរូបឲ្យទៅសម្លាប់ទាហានអាសស៊ើរដ៏ខ្លាំងក្លានិងពួកអ្នកដឹកនាំអស់១៨៥.០០០នាក់ ដើម្បីសង្គ្រោះក្រុងយេរូសាឡិម។—២រប. ៣២:២១

អ្វីដែលធ្វើឲ្យអេសាយមានអំណរខ្លាំងបំផុតគឺឯកសិទ្ធិប្រកាសប្រាប់និងកត់ទុកនូវប្រសាសន៍របស់ព្រះយេហូវ៉ាអំពីទំនាយនៃការស្ថាបនាឡើងវិញនូវក្រុងយេរូសាឡិមជាក្រុងដែលគាត់ស្រឡាញ់។ ទោះជាព្រះយេហូវ៉ានឹងអនុញ្ញាតឲ្យបណ្ដាជនយូដាត្រូវចាប់ទៅធ្វើជាឈ្លើយបម្រើនៅស្រុកបាប៊ីឡូន ដោយសារបណ្ដាជនយូដាបានបះបោរប្រឆាំងនឹងលោកក៏ដោយ ប៉ុន្តែដល់ពេលកំណត់ ព្រះនឹងវិនិច្ឆ័យទោសបាប៊ីឡូនដោយសារក្រុងនោះបានប្រព្រឹត្តយ៉ាងឃោរឃៅទៅលើរាស្ត្ររបស់លោកដោយទុកឲ្យនៅជាឈ្លើយសឹកជារៀងរហូត។ ទំនាយមួយចំនួនដែលអេសាយបានកត់ទុក ទាក់ទងនឹងការវិនិច្ឆ័យដែលព្រះកាត់ទោសទៅលើបាប៊ីឡូន ហើយអំពីការហិនវិនាសដែលក្រុងនោះនឹងទទួល ថែមទាំងមិនត្រូវសាងសង់ឡើងវិញឡើយ។—អេ. ៤៥:១, ២; ជំ. ១៣, ១៤, ៤៦-៤៨

ip-1-E ទំ. ១១១-១១២ វ. ២៣-២៤

ចូរទុកចិត្តព្រះយេហូវ៉ាពេលប្រឈមមុខនឹងទុក្ខលំបាក

ការទាយដ៏ជាក់លាក់

^២៣ ឥឡូវ អេសាយបែរមកនិយាយអំពីរឿងនៅចំពោះមុខវិញ។ ពេលនោះក្រុងយេរូសាឡិមនៅក្រោមការឡោមព័ទ្ធដោយស្រុកស៊ីរីនិងស្រុកអ៊ីស្រាអែលនៅឡើយ។ ប៉ុន្តែអេសាយបានរាយការណ៍ថា៖ «ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់មានបន្ទូលមកខ្ញុំថា៖ ‹ចូរយកក្ដារឈ្នួន១ធំ ហើយសរសេរជាអក្សររបស់មនុស្សថា«ការរឹបជាន់ជិតណាស់ហើយ គេរូតរះមកចាប់រំពា» ហើយអញនឹងយកស្មរបន្ទាល់ស្មោះត្រង់ គឺអ៊ូរី ជាសង្ឃ នឹងសាការី ជាកូនបេរេគា ដើម្បីកត់សេចក្ដីទុក›»។ (អេ. ៨:១, ២) ឈ្មោះម៉ាហេសាឡាលហាសបាស មានន័យថា«ការរឹបជាន់ជិតណាស់ហើយ គេរូតរះមកចាប់រំពា»។ អេសាយសុំបុរសពីរនាក់ដ៏គួរឲ្យទុកចិត្តក្នុងតំបន់ ឲ្យធ្វើជាសាក្សីពេលគាត់សរសេរឈ្មោះនោះនៅលើក្ដារឆ្នួនធំមួយ ដើម្បីពួកគេអាចបញ្ជាក់អំពីភាពត្រឹមត្រូវនៃអក្សរទាំងនោះ។ ក៏ប៉ុន្តែនឹងមានសញ្ញាសម្គាល់មួយទៀតដែលបញ្ជាក់ថាអ្វីដែលគាត់សរសេរនោះគឺត្រឹមត្រូវពិតមែន។

^២៤ អេសាយនិយាយថា៖ «រួចមកខ្ញុំបានចូលទៅឯហោរាស្រី ជាប្រពន្ធខ្ញុំ ហើយនាងមានទំងន់បង្កើតបានកូនប្រុស១ នោះព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់មានបន្ទូលមកខ្ញុំថា៖ ‹ចូរឲ្យឈ្មោះកូននេះថា ម៉ាហេ-សាឡាល-ហាសបាស។ ដ្បិតមុនដែលកូននេះចេះហៅថា៖ «ឪអើយម៉ែអើយ!» នោះគេនឹងដឹកយកទ្រព្យសម្បត្ដិរបស់ក្រុងដាម៉ាស ហើយនឹងរបឹបនៅស្រុកសាម៉ារី នាំទៅនៅចំពោះស្តេចស្រុកអាសស៊ើរហើយ›»។ (អេ. ៨:៣, ៤) ពាក្យនៅលើក្ដារឆ្នួនធំ និងកំណើតកូនប្រុសនោះ នឹងទៅជាសញ្ញាសម្គាល់ថាមិនយូរទៀត ពួកអាសស៊ើរនឹងរឹបយកស្រុកស៊ីរីនិងរាជាណាចក្រអ៊ីស្រាអែល ដែលគំរាមកំហែងរាជាណាចក្រយូដា។ តើជិតយ៉ាងណា? គឺមុននឹងកូនប្រុសនោះចេះហៅម៉ែអើយឪអើយ។ ការទាយដ៏ជាក់លាក់នោះគួរពង្រឹងទំនុកចិត្តបណ្ដាជនយូដាទៅលើព្រះយេហូវ៉ា។ ឬក៏នោះអាចបណ្ដាលឲ្យអ្នកខ្លះមើលងាយដល់អេសាយនិងកូនប្រុសៗរបស់គាត់។ មិនថាក្នុងករណីណាក៏ដោយ ទំនាយដែលអេសាយបានកត់ទុកបានកើតឡើងពិតមែន។—២ព. ១៧:១-៦

ថ្ងៃទី១៩-២៥ ខែធ្នូ

ip-1-E ទំ. ១៦០-១៦១ វ. ៩-១១

ការគ្រប់គ្រងរបស់មេស្ស៊ីនឹងនាំមកនូវសេចក្ដីសង្គ្រោះនិងការអរសប្បាយ

ចៅក្រមសុចរិតនិងមានចិត្តមេត្ដាករុណា

^៩ អេសាយប្រកាសទុកជាមុនអំពីគុណសម្បត្ដិថែមទៀតរបស់មេស្ស៊ី ដោយថា៖ «អ្នកនោះនឹង . . . ជំនុំជំរះ មិនមែនតាមភ្នែកមើលឃើញ ឬសំរេចសេចក្ដីតាមត្រចៀកស្ដាប់ឮនោះឡើយ»។ (អេ. ១១:៣ខ) បើអ្នកត្រូវឈរនៅចំពោះមុខតុលាការ តើអ្នកនឹងសប្បាយទេដែលមានចៅក្រមដូចនេះ? ក្នុងនាមជាចៅក្រមលើមនុស្សជាតិ មេស្ស៊ីនឹងប្រើតួនាទីរបស់លោកវិនិច្ឆ័យមិនមែនទៅតាមហេតុផលមិនពិត វិធីសាស្ត្រសួរចម្លើយក្នុងតុលាការ ពាក្យចចាមអារ៉ាម ឬកត្ដាផ្សេងៗ ដូចជាទ្រព្យសម្បត្ដិនោះទេ។ លោកមើលដឹងការបោកបញ្ឆោត ហើយវិនិច្ឆ័យ«អ្វីក្នុងចិត្ត»របស់បុគ្គលម្នាក់ មិនមែនទៅលើសម្បកក្រៅរបស់គាត់ទេ។ (១ពេ. ៣:៤) គំរូដ៏ប្រសើររបស់លោកយេស៊ូក្នុងរឿងនេះ ជាលំអានដានសម្រាប់អ្នកដែលបានត្រូវតែងតាំងឲ្យវិនិច្ឆ័យរឿងផ្សេងៗក្នុងក្រុមជំនុំគ្រិស្តសាសនិក។—១កូ. ៦:១-៤

^១០ តើគុណសម្បត្ដិទាំងនោះរបស់មេស្ស៊ីនឹងមានឥទ្ធិពលយ៉ាងណាទៅលើរបៀបដែលលោកធ្វើការវិនិច្ឆ័យ? អេសាយពន្យល់ថា៖ ‹លោកនឹងសំរេចក្ដីឲ្យមនុស្សរាបសានៅផែនដី ដោយសេចក្ដីទៀងត្រង់ ក៏នឹងវាយផែនដីដោយរំពាត់នៃមាត់ខ្លួន ព្រមទាំងប្រហារជីវិតមនុស្សដែលប្រព្រឹត្តអាក្រក់ ដោយខ្យល់ដង្ហើមពីបបូរមាត់ផង សេចក្ដីសុចរិតនឹងបានជាខ្សែក្រវាត់ចង្កេះរបស់អ្នកនោះ ហើយសេចក្ដីស្មោះត្រង់ជាខ្សែក្រវាត់កំឡាំងផង›។—អេ. ១១:៤, ៥

^១១ ពេលដែលអ្នកកាន់តាមលោកត្រូវការកែតម្រង់ លោកយេស៊ូបង្ហាត់បង្រៀនពួកគាត់តាមរបៀបដែលនាំឲ្យពួកគាត់ទទួលប្រយោជន៍ច្រើនបំផុត ហើយនោះជាគំរូដ៏ប្រសើរបំផុតសម្រាប់អ្នកចាស់ទុំគ្រិស្តសាសនិក។ ម្យ៉ាងវិញទៀត អ្នកដែលប្រព្រឹត្តអំពីអាក្រក់អាចដឹងថាពួកគេនឹងត្រូវវិនិច្ឆ័យទោសយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ។ ពេលព្រះយេហូវ៉ាវិនិច្ឆ័យទោសរបៀបរបបពិភពលោកនេះ មេស្ស៊ីនឹង«ប្រហារប្រជាជាតិនានា»ដោយសំឡេងដ៏មានអំណាចរបស់លោក ដោយបំផ្លាញអំពើអាក្រក់គ្រប់បែបយ៉ាង។ (ទំនុក. ២:៩; សូមពិនិត្យបន្ថែម បប. ១៩:១៥) នៅទីបំផុត នឹងលែងមានមនុស្សអាក្រក់ណាមករំខានដល់សេចក្ដីសុខសាន្តរបស់មនុស្សជាតិទៀតហើយ។ (ទំនុក. ៣៧:១០, ១១) ដោយក្រវាត់ចង្កេះដោយសេចក្ដីសុចរិតនិងសេចក្ដីស្មោះត្រង់ លោកយេស៊ូមានអំណាចសម្រេចការនេះ។—ទំនុក. ៤៥:៣-៧

w១៣-E ១/៦ ទំ. ៧

តើនៅពេលណាពិភពលោកលែងមានការរើសអើងទៀត?

រាជាណាចក្រព្រះនឹងបំបាត់ចោលរាល់ការរើសអើង

ចំណេះក្នុងគម្ពីរអាចជួយយើងចេះទប់ចិត្តនិងដកចេញនូវចិត្តគំនិតដែលចាក់ឫសជាយូរមកហើយ។ ប៉ុន្តែ មុននឹងអាចបំបាត់ចោលការរើសអើងទាំងស្រុង មានអ្វីពីរយ៉ាងដែលត្រូវបំបាត់ចោលជាមុនសិន។ ទី១ គឺភាពខុសឆ្គងនិងភាពមិនឥតខ្ចោះរបស់មនុស្សជាតិ។ គម្ពីរចែងចំៗថា៖ «គ្មានមនុស្សណាមួយដែលមិនធ្វើបាបឡើយ»។ (១ព. ៨:៤៦) ដូច្នេះ ទោះជាយើងខំព្យាយាមខ្លាំងយ៉ាងណាក៏ដោយ យើងនៅតែត្រូវយកឈ្នះសេចក្ដីប៉ងប្រាថ្នាខាងរូបកាយដូចសាវ័កប៉ូលដែរ ដែលបានសរសេរថា៖ «កាលខ្ញុំប៉ងប្រាថ្នាធ្វើអ្វីដែលត្រឹមត្រូវ នោះអ្វីដែលអាក្រក់នៅជាប់ជាមួយនឹងខ្ញុំ»។ (រ៉ូម ៧:២១) ហេតុនេះ ម្ដងម្កាល ចិត្តមិនល្អឥតខ្ចោះរបស់យើងនឹង«មានគំនិតអាក្រក់ចេញមក» ដែលអាចនាំទៅដល់ការរើសអើង។—ម៉ាក. ៧:២១

ទី២ គឺឥទ្ធិពលរបស់មេកំណាចសាថាន។ គម្ពីរពណ៌នាអំពីវាថាជា«ឃាតករ» ហើយថាវា«កំពុងបំភាន់ពិភពលោកទាំងមូល»។ (យ៉ូន. ៨:៤៤; បប. ១២:៩) នេះជាមូលហេតុដែលនាំឲ្យមានការរើសអើងកាន់តែច្រើនឡើងៗ ហើយក៏ជាមូលហេតុដែលស្ថានភាពរបស់មនុស្សជាតិគឺកែលែងឡើង ដូចជាខាងជំនឿសាសនា ភាពលម្អៀង ការប្រល័យពូជសាសន៍ បញ្ហាផ្សេងទៀតដែលទាក់ទងនឹងជាតិសាសន៍ និងមានភាពអាប់ឱនខាងសីលធម៌ក្នុងសង្គម។

ដូច្នេះ មុននឹងបំបាត់ការរើសអើង ភាពខុសឆ្គងរបស់មនុស្សជាតិ ភាពមិនល្អឥតខ្ចោះរបស់ពួកគេ រួមទាំងឥទ្ធិពលពីមេកំណាចសាថាន ត្រូវបំផ្លាញចោលជាមុនសិន។ គម្ពីរបង្ហាញថារាជាណាចក្រព្រះនឹងបំបាត់ចោលការទាំងនោះ។

លោកយេស៊ូគ្រិស្តបានបង្រៀនអ្នកកាន់តាមលោកឲ្យអធិដ្ឋានទៅព្រះថា៖ «សូមឲ្យរាជាណាចក្ររបស់លោកបានមកដល់។ សូមឲ្យបំណងប្រាថ្នារបស់លោកបានសម្រេចនៅផែនដី ដូចនៅស្ថានសួគ៌ដែរ»។ (ម៉ាថ. ៦:១០) រាជាណាចក្រព្រះគឺជាដំណោះស្រាយតែមួយគត់ ដើម្បីបញ្ឈប់ភាពអយុត្ដិធម៌ រួមទាំងការរើសអើងគ្រប់បែបយ៉ាង។

ពេលរាជាណាចក្រព្រះចាប់ផ្ដើមគ្រប់គ្រងមកលើផែនដី សាថាននឹងត្រូវ‹ចង›ឬឃុំទុក ដើម្បីកុំឲ្យវា«បំភាន់ប្រជាជាតិនានាទៀត»។ (បប. ២០:២, ៣) ពេលនោះនឹងមាន«ផែនដីថ្មី»ឬសង្គមមនុស្សថ្មី ហើយ«សេចក្ដីសុចរិតនឹងស្ថិតស្ថេរជាដរាប»។—២ពេ. ៣:១៣

អស់អ្នកដែលរស់នៅក្នុងសង្គមមនុស្សសុចរិតនោះ នឹងក្លាយទៅជាមនុស្សល្អឥតខ្ចោះ ហើយលែងមានភាពខុសឆ្គងទៀត។ (រ៉ូម ៨:២១) ក្នុងនាមជាពលរដ្ឋនៃរាជាណាចក្រព្រះ ពួកគាត់«នឹងមិនធ្វើទុក្ខ ឬបំផ្លាញគ្នា»ឡើយ។ ហេតុអ្វី? «ដ្បិតគ្រប់ទាំងអស់នឹងស្គាល់ព្រះយេហូវ៉ា នៅពេញពាសលើផែនដី»។ (អេ. ១១:៩) នៅគ្រានោះ មនុស្សទាំងអស់នឹងរៀនអំពីផ្លូវរបស់ព្រះយេហូវ៉ា ហើយខំបណ្ដុះឲ្យមានបុគ្គលិកលក្ខណៈដូចលោក។ នេះនឹងបញ្ចប់ការរើសអើងទាំងអស់ «ព្រោះព្រះមិនចេះលម្អៀងឡើយ»។—រ៉ូម ២:១១

ថ្ងៃទី២៦ ខែធ្នូ–ថ្ងៃទី១ ខែមករា

ip-1-E ទំ. ២៣៨ វ. ១៦-១៧

មេរៀនអំពីភាពមិនស្មោះត្រង់

អ្នកមើលការខុសត្រូវម្នាក់ដែលគិតតែពីប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន

^១៦ ឥឡូវអ្នកប្រកាសទំនាយរូបនោះបានទាញអារម្មណ៍ពីបណ្ដាជនដែលគ្មានភាពស្មោះត្រង់ ទៅបុគ្គលម្នាក់ៗដែលគ្មានភាពស្មោះត្រង់វិញម្ដង។ អេសាយសរសេរថា៖ «ព្រះអម្ចាស់ គឺព្រះយេហូវ៉ានៃពួកពលបរិវារ ទ្រង់មានបន្ទូលថា៖ ‹ចូរទៅរកអ្នកឧកញ៉ានោះចុះ គឺសេបណាដែលត្រួតត្រាលើព្រះរាជដំណាក់ ហើយសួរថា៖ «ឯងមានការអ្វីនៅទីនេះ តើមានញាតិសន្ដានណានៅទីនេះ បានជាឯងធ្វើម៉ុងសំរាប់ខ្លួនដូច្នេះ» ដូចជាអ្នកណាដែលធ្វើម៉ុងសំរាប់ខ្លួននៅលើទីខ្ពស់ គឺដាប់ទីលំនៅសំរាប់ខ្លួននៅក្នុងថ្ម›»។—អេ. ២២:១៥, ១៦

^១៧ សេបណាជាអ្នក«ត្រួតត្រាលើព្រះរាជដំណាក់»។ ដំណាក់នោះប្រហែលជាដំណាក់របស់ស្តេចហេសេគា។ ដូច្នេះ គាត់មានឋានៈខ្ពស់ បន្ទាប់ពីស្តេច។ គាត់មានភារកិច្ចជាច្រើន។ (១កូ. ៤:២) ហេតុនេះ សេបណាគួរតែចាត់ទុករឿងដែលទាក់ទងប្រយោជន៍នៃប្រជាជាតិសំខាន់ទី១ ប៉ុន្តែគាត់បែរជាស្វែងរកកេរ្ដិ៍ឈ្មោះសម្រាប់ខ្លួនគាត់ទៅវិញ។ គាត់បានឲ្យគេធ្វើម៉ុងឬផ្នូរយ៉ាងប្រណីតនៅទីខ្ពស់សម្រាប់ខ្លួនគាត់ ដែលប្រៀបស្មើនឹងផ្នូររបស់ស្តេចដែរ។ ព្រះយេហូវ៉ាបានឃើញអំពីនេះ ហើយលោកបានឲ្យអេសាយព្រមានអ្នកត្រួតត្រាដែលមិនស្មោះត្រង់ម្នាក់នេះថា៖ «មើល ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់នឹងបោះឯងចោលទៅដោយកម្លាំង។ អើ ទ្រង់នឹងរុំឯងយ៉ាងជិត ទ្រង់នឹងរុំឆ្វាក់ឯងជាពិត ហើយបោះឯងទៅក្នុងស្រុក១ធំទូលាយ ដូចជាគេបោះរបុំអំបោះ ឯងនឹងស្លាប់នៅទីនោះវិញ គឺនៅទីនោះ ដែលនឹងមានរទេះដ៏រុងរឿងរបស់ឯង ឱអ្នកដែលនាំឲ្យព្រះរាជវង្សនៃចៅហ្វាយខ្លួនមានសេចក្ដីខ្មាសអើយ អញនឹងបណ្ដេញឯងពីដំណែងចេញ ហើយឯងនឹងត្រូវទំលាក់ចុះពីការងារទៅ»។ (អេ. ២២:១៧-១៩) ដោយសារការលើកតម្កើងខ្លួននេះ សេបណានឹងគ្មានផ្នូរសម្រាប់ខ្លួននៅក្រុងយេរូសាឡិមទេ សូម្បីតែផ្នូរធម្មតា។ ផ្ទុយទៅវិញ គាត់នឹងត្រូវគេបោះរមៀលដូចហុងអំបោះ ឲ្យស្លាប់នៅស្រុកឆ្ងាយ។ នេះជាការព្រមានសម្រាប់អ្នកដែលបានត្រូវតែងតាំងឲ្យមានអំណាចក្នុងចំណោមរាស្ត្ររបស់ព្រះ។ ការប្រើអំណាចក្នុងផ្លូវខុស នឹងនាំឲ្យបាត់បង់អំណាច ហើយនាំឲ្យអន្តរាយដល់ខ្លួន។

ip-1-E ទំ. ២៣៨-២៣៩ វ. ១៧-១៨

មេរៀនអំពីភាពមិនស្មោះត្រង់

^១៨ តើតាមរបៀបណាសេបណានឹងត្រូវដកចេញពីតំណែងរបស់គាត់? តាមរយៈអេសាយ ព្រះយេហូវ៉ាពន្យល់ថា៖ «នៅគ្រានោះ អញនឹងហៅអេលាគីមជាកូនហ៊ីលគីយ៉ា ជាអ្នកបំរើរបស់អញមក ហើយនឹងយកអាវយសរបស់ឯងមកបំពាក់ឲ្យគាត់វិញ ព្រមទាំងឲ្យមានកម្លាំងឡើង ដោយខ្សែក្រវាត់របស់ឯងផង អញនឹងប្រគល់អំណាចត្រួតត្រារបស់ឯង ទៅក្នុងកណ្ដាប់ដៃគាត់ នោះគាត់នឹងធ្វើជាឪពុក ដល់ពួកអ្នកនៅក្រុងយេរូសាឡិម នឹងពូជពង្សយូដាដែរ អញនឹងយកកូនសោនៃវង្សដាវីឌដាក់លើស្មាគាត់ នោះគាត់នឹងបើកឥតមានអ្នកណាបិទបានឡើយ ក៏នឹងបិទទៅ ឥតមានអ្នកណាបើកបានដែរ»។ (អេ. ២២:២០-២២) អេលាគីមបានទទួលតំណែងរបស់សេបណាវិញ ហើយអេលាគីមបានទទួលសម្លៀកបំពាក់របស់អ្នកត្រួតត្រា ព្រមជាមួយនឹងកូនសោចូលដំណាក់របស់ដាវីឌ។ គម្ពីរប្រើពាក្យ«កូនសោ»ដើម្បីតំណាងសិទ្ធិអំណាចឬការគ្រប់គ្រង។ (សូមពិនិត្យបន្ថែម ម៉ាថ. ១៦:១៩) នៅសម័យបុរាណ ទីប្រឹក្សារបស់ស្តេចដែលទទួលកូនសោ ប្រហែលមានភារកិច្ចមើលការខុសត្រូវក្នុងដំណាក់ស្តេច ថែមទាំងមានសិទ្ធិសម្រេចឲ្យអ្នកណាបម្រើស្តេចផងដែរ។ (សូមពិនិត្យបន្ថែម បប. ៣:៧, ៨) ហេតុនេះ កិច្ចការត្រួតត្រានេះពិតជាសំខាន់ណាស់ ហើយគាត់មានភារកិច្ចជាច្រើនដែលត្រូវធ្វើ។ (លូក. ១២:៤៨) សេបណាប្រហែលជាមានសមត្ថភាពបំពេញភារកិច្ចនោះ តែដោយសារគាត់មិនស្មោះត្រង់ ព្រះយេហូវ៉ាប្ដូរអ្នកផ្សេងជំនួសគាត់វិញ។

ip-1-E ទំ. ២៤០-២៤១ វ. ១៩-២០

មេរៀនអំពីភាពមិនស្មោះត្រង់

ដែកគោលពីរក្នុងន័យធៀប

^១៩ នៅទីបំផុត ព្រះយេហូវ៉ាប្រើពាក្យក្នុងន័យធៀបដើម្បីពណ៌នាអំពីការផ្ទេរអំណាចរបស់សេបណាឲ្យដល់អេលាគីម។ លោកមានប្រសាសន៍ថា៖ «អញនឹងបោះគាត់[អេលាគីម]ភ្ជាប់ទៅ ដូចជាបោះដែកគោលជាប់ នៅកន្លែង១ដែលស្ថិតស្ថេរ ហើយគាត់នឹងបានសំរាប់ជាបល្ល័ង្កដ៏រុងរឿង ដល់វង្សារបស់បិតាគាត់ គេនឹងនាំយកអស់ទាំងសិរីល្អនៃវង្សារបស់បិតាគាត់ មកបំពាក់នៅលើគាត់វិញ គឺទាំងពូជពង្សជិតឆ្ងាយ នឹងគ្រឿងប្រដាប់តូចៗទាំងប៉ុន្មាន ចាប់តាំងពីពែង រហូតដល់ថូទាំងអស់ផង ព្រះយេហូវ៉ានៃពួកពលបរិវារ ទ្រង់មានបន្ទូលថា នៅគ្រានោះ ដែកគោល[សេបណា]ដែលបានបោះភ្ជាប់នៅទីដែលស្ថិតស្ថេរ នោះនឹងត្រូវរដកចេញ រួចត្រូវកាប់ផ្ដួលចុះ ហើយដួលជាពិត ឯបន្ទុកដែលគេបានពាក់នៅលើដែកគោលនោះ នឹងត្រូវកាត់ផ្ដាច់ចេញ ដ្បិតព្រះយេហូវ៉ា ទ្រង់បានមានបន្ទូលហើយ»។—អេ. ២២:២៣-២៥

^២០ នៅក្នុងខទាំងនេះ ដែកគោលដំបូងគឺជាអេលាគីម។ គាត់នឹងមាន«បល្ល័ង្កដ៏រុងរឿង»ដល់ពូជរបស់ហ៊ីលគីយ៉ាជាឪពុកគាត់។ មិនដូចសេបណា អេលាគីមនឹងមិនបង្ខូចកេរ្ដិ៍ឈ្មោះក្រុមគ្រួសាររបស់ឪពុកគាត់ឡើយ។ អេលាគីមនឹងទៅជាភាជនៈដែលប្រកបដោយកិត្ដិយសជារៀងរហូត ចំពោះអ្នកឯទៀតដែលបម្រើស្តេច។ (២ធី. ២:២០, ២១) ផ្ទុយទៅវិញ ដែកគោលទី២សំដៅទៅលើសេបណា។ តាមមើលទៅគាត់ដូចជាសុខស្រួល តែគាត់នឹងត្រូវដកចេញ។ អ្នកណាដែលនៅតែពឹងផ្អែកទៅលើគាត់ នឹងទទួលផលអាក្រក់។

ip-1-E ទំ. ២៥៣-២៥៤ វ. ២២-២៤

ព្រះយេហូវ៉ាមើលងាយអំណួតរបស់ក្រុងទីរ៉ុស

^២២ អេសាយបន្តថា៖ «លុះផុតពី៧០ឆ្នាំហើយ នោះនឹងកើតដល់ក្រុងទីរ៉ុស ដូចជាសេចក្ដីដែលថ្លែងប្រាប់ក្នុងបទចំរៀងរបស់ស្រីសំផឹង។ ឱស្រីសំផឹងដែលគេភ្លេចអើយ ចូរកាន់ស៊ុងដើរចុះឡើងក្នុងទីក្រុង ហើយលេងភ្លេងយ៉ាងពីរោះចុះ ព្រមទាំងច្រៀងឡើងជាច្រើនបទផង ដើម្បីឲ្យគេនឹកចាំពីឯងឡើងវិញ។ លុះដល់ផុត៧០ឆ្នាំ នោះព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់នឹងប្រោសក្រុងទីរ៉ុស ហើយក្រុងនោះនឹងត្រឡប់ទៅឯការស៊ីឈ្នួល ដូចដើមវិញ ព្រមទាំងធ្វើសំផឹងនឹងគ្រប់ទាំងនគររបស់លោកីយ ដែលនៅលើផែនដីផង»។—អេ. ២៣:១៥ខ-១៧

^២៣ បន្ទាប់ពីក្រុងបាប៊ីឡូនបានត្រូវផ្ដួលរំលំនៅឆ្នាំ៥៣៩មុនគ.ស. ស្រុកភេនីស៊ីទៅជាតំបន់ដែលកាន់កាប់ដោយចក្រភពមេឌីនិងពើស៊ី។ ស្តេចពើស៊ីឈ្មោះស៊ីរូសដ៏ខ្លាំងក្លា ជាអ្នកគ្រប់គ្រងដែលចេះអនុគ្រោះ។ ក្រោមការគ្រប់គ្រងថ្មីនេះ ក្រុងទីរ៉ុសនឹងមានសកម្មភាពដូចដើមវិញ ហើយក្រុងនេះនឹងខំព្យាយាមឲ្យមានការទទួលស្គាល់ជាមណ្ឌលពាណិជ្ជកម្មពិភពលោក។ ក្រុងនេះប្រៀបដូចជាស្រីពេស្យាម្នាក់ដែលបាត់ម៉ូយហើយត្រូវគេភ្លេច។ នាងបានខំប្រឹងទាក់ទាញម៉ូយថ្មីៗ ដោយដើរលេងស៊ុងនិងច្រៀងចម្រៀងជុំវិញក្រុង។ តើបានផលទេ? បានមែន ព្រះយេហូវ៉ានឹងជួយសម្រេចគោលបំណងរបស់នាង។ ដល់ពេលកំណត់ ក្រុងនោះដែលជាកោះ នឹងរីកចម្រើនខ្លាំងដល់ម្ល៉េះបានជានៅដំណាច់សតវត្សរ៍ទី៦មុនគ.ស. អ្នកប្រកាសទំនាយសាការីនឹងនិយាយថា៖ «ក្រុងទីរ៉ុសបានធ្វើទីមាំមួនសំរាប់ខ្លួន ក៏បានប្រមូលប្រាក់គរទុក ដូចជាធូលីដី នឹងមាសយ៉ាងវិសេសដូចជាភក់នៅក្នុងផ្លូវ»។—សាក. ៩:៣

‹ជំនួញនឹងឈ្នួលរបស់នាង នោះនឹងបានជាសេចក្ដីបរិសុទ្ធ›

^២៤ ទំនាយនេះពិតជាគួរឲ្យកត់សម្គាល់មែន! «ជំនួញនឹងឈ្នួលរបស់គេ នោះនឹងបានជាសេចក្ដីបរិសុទ្ធដល់ព្រះយេហូវ៉ា គេនឹងមិនប្រមូលទុកទៀតទេ គឺទំនិញរបស់គេនឹងបានសំរាប់អស់ អ្នកដែលអាស្រ័យនៅចំពោះព្រះយេហូវ៉ា ដើម្បីឲ្យគេបានឆ្អែត ហើយសំរាប់ជាសំលៀកបំពាក់យ៉ាងជាប់លាប់ដែរ»។ (អេ. ២៣:១៨) តើតាមរបៀបណាជំនួញរបស់ក្រុងទីរ៉ុសបានទៅជាសេចក្ដីបរិសុទ្ធ? ព្រះយេហូវ៉ាជាអ្នកធ្វើឲ្យអ្វីទាំងអស់ស្របទៅតាមបំណងប្រាថ្នារបស់លោក ដើម្បីឲ្យរាស្ត្រលោកបានឆ្អែត និងមានសម្លៀកបំពាក់គ្រប់គ្រាន់។ នេះកើតឡើងក្រោយពីជនជាតិអ៊ីស្រាអែលចេញពីការធ្វើនិរទេសនៅក្រុងបាប៊ីឡូនទៅក្រុងយេរូសាឡិមវិញ។ បណ្ដាជននៅក្រុងទីរ៉ុសជួយពួកគេ ដោយឲ្យឈើសម្រាប់សាងសង់វិហារ។ ពួកអ្នកក្រុងទីរ៉ុសក៏បន្តការជួញដូរជាមួយនឹងបណ្ដាជននៅក្រុងយេរូសាឡិមទៀត។—អែស. ៣:៧; នេហ. ១៣:១៦