Цар кој бил неправедно измачуван

Заедно со уште двајца злосторници, Исус бил одведен недалеку од градот, на местото каде што требало да биде погубен. Тоа место се викало Голгота, односно Место на черепите, и можело да се види „оддалеку“ (Марко 15:40).

Таму им ги соблекле облеките и им понудиле вино помешано со опојна смирна и жолчка, кое служело за ублажување на болките. Тоа вино веројатно го подготвиле жените од Ерусалим, а Римјаните не забранувале да им се дава на оние што требало да бидат погубени. Меѓутоа, кога го пробал, Исус не сакал да пие од него. Зошто? Очигледно сакал да биде потполно свесен во текот на најтешкиот испит на својата вера и да остане верен сѐ до смртта.

Војниците го приковале Исус на столбот (Марко 15:25). Во рацете и стапалата му забиле големи клинци. Исус чувствувал огромна болка додека клинците му продирале низ месото. А додека столбот полека се исправал нагоре и телото му натежнувало, раните на рацете се расцепувале, а болката станувала неподнослива. Но, Исус не им се заканувал на римските војници, туку се молел за нив: „Татко, прости им, зашто не знаат што прават!“ (Лука 23:34).

Римјаните имале обичај на столбот да постават натпис на кој пишувало за што бил осуден оној што бил прикован. На столбот на кој висел Исус, Пилат го поставил натписот: „Исус Назареќанецот, царот на Евреите“. Бил напишан на хебрејски, латински и грчки јазик, така што сите можеле да го прочитаат. Со тоа покажал колкаво гадење чувствувал кон Евреите, кои го принудиле да го осуди Исус на смрт. Запрепастени од натписот, главните свештеници приговориле: „Не пишувај: ‚Цар на Евреите‘, туку дека тој рече: ‚Јас сум царот на Евреите‘“. Одбивајќи повторно да падне под нивно влијание, Пилат им рекол: „Што напишав, напишав!“ (Јован 19:19-22).

Гневните свештеници ги повториле лажните обвиненија против Исус што биле изнесени пред Судскиот совет. Затоа не е чудно што минувачите почнале подбивно да вртат со главите и да го навредуваат Исус, велејќи: „Ајде, ти што ќе го урнеше храмот и ќе го изградеше за три дена, спаси се себеси и слези од столбот!“ И главните свештеници и книжниците зборувале меѓусебе: „Сега Христос, царот на Израел, нека слезе од столбот, за да видиме, па да поверуваме!“ (Марко 15:29-32). Го исмејувале дури и разбојниците што биле приковани од неговата лева и десна страна иако, за разлика од нив, тој бил неправедно осуден.

Потоа со Исус почнале да се потсмеваат и војниците. Можеби пиеле од скиснатото вино, па подбивајќи се со него му понудиле и нему, веројатно така што го доближиле до неговите усни иако знаеле дека тој не можел да се навали за да се напие. „Ако си еврејски цар, спаси се самиот себеси!“, зајадливо му велеле поради натписот над неговата глава (Лука 23:36, 37). Замисли си! Човекот што бил патот, вистината и животот сега бил незаслужено измачуван и исмејуван. Сепак, храбро поднел сѐ, без да им приговори на Евреите што го гледале, на римските војници што се подигрувале со него, или на двајцата разбојници што виселе покрај него.

Четворицата војници ја зеле горната облека на Исус и ја разделиле на четири дела, а потоа фрлиле ждрепка за да си ја поделат меѓу себе. Но, долната облека била изработена на посебен начин, ‚немала шев, туку целата била исткаена во едно парче‘. Затоа војниците рекле: „Да не ја кинеме, туку со ждрепка да одлучиме чија ќе биде“. Со тоа ги исполниле пророчките зборови: „Моите алишта ги делат меѓу себе и фрлаат ждрепка за мојата облека“ (Јован 19:23, 24; Псалм 22:18).

По некое време, едниот од разбојниците сфатил дека Исус навистина бил цар. Затоа го прекорил другиот разбојник со зборовите: „Зарем не се боиш од Бог? И ти ја трпиш истата казна. Ние сме со право осудени, зашто го добиваме она што го заслуживме со своите дела, но овој не направил никакво зло“. Потоа го замолил Исус: „Исусе, сети се на мене кога ќе дојдеш во своето царство!“ (Лука 23:40-42).

Исус му одговорил: „Вистина, ти велам денес, ќе бидеш со мене“, но не во Царството, туку „во Рајот“ (Лука 23:43). Ветувањето што Исус му го дал на разбојникот не било исто со ветувањето што им го дал на апостолите, на кои им рекол дека ќе седат на престоли заедно со него во Царството (Матеј 19:28; Лука 22:29, 30). Тој разбојник бил Евреин, и веројатно имал слушнато за рајот во кој Јехова имал намера да живеат Адам и Ева и нивните потомци. Иако требало да умре, можел да се надева дека еден ден ќе живее во рајот на Земјата.