Да се поттикнуваме кон љубов и добри дела — како?

„Да бидеме внимателни еден кон друг, за да се поттикнуваме кон љубов и добри дела, . . . да се поучуваме [охрабруваме, НС] еден друг, и тоа во толку повеќе, до колку гледате дека се приближува судниот ден“ (ЕВРЕИТЕ 10:24, 25).

1, 2. а) Зошто било толку важно за раните христијани да се утешуваат и да се охрабруваат кога се состанувале заедно? б) Кој Павлов совет упатува на потребата од заедничко состанување?

СЕ СОСТАНАЛЕ тајно, припиени еден до друг зад заклучени врати. Надвор насекаде демнела опасност. Нивниот Водач, Исус, тукушто бил јавно погубен, а тој ги предупредил своите следбеници дека со нив нема да се однесуваат ништо подобро отколку со него (Јован 15:20; 20:19). И покрај тоа, додека разговарале со шепот за својот сакан Исус, тоа што биле заедно мора барем да им создавало чувство на поголема сигурност.

² Како што минувале годините, христијаните се соочувале со најразлични искушенија и прогонства. Како првите ученици, и тие извлекувале утеха и охрабрување од заедничкото состанување. Затоа, во Евреите 10:24, 25 апостол Павле напишал: „Да бидеме внимателни еден кон друг, за да се поттикнуваме кон љубов и добри дела, не напуштајќи го своето собрание, како што некои имаат обичај, туку да се поучуваме [охрабруваме, НС] еден друг, и тоа во толку повеќе, до колку гледате дека се приближува судниот ден“.

3. Зошто би рекол дека Евреите 10:24, 25 се повеќе отколку само заповед христијаните да се состануваат?

³ Овие зборови се многу повеќе отколку само заповед да продолжиме да се состануваме. Тие даваат едно божествено инспирирано мерило за сите христијански состаноци, односно за секоја прилика кога христијаните се собираат заедно. Денес, повеќе од кога и да е порано, кога јасно гледаме како се приближува Јеховиниот ден, притисоците и опасностите од овој зол систем налагаат нашите состаноци да служат како безбедно засолниште, извор на сила и на охрабрување за сите. Што можеме да сториме за да го осигураме ова? Па, да ги разгледаме внимателно Павловите зборови, поставувајќи си три главни прашања: Што значи тоа „да бидеме внимателни еден кон друг“? Што значи тоа „да се поттикнуваме кон љубов и добри дела“? И на крајот, како можеме ‚да се охрабруваме еден со друг‘ во овие тешки времиња?

„Да бидеме внимателни еден кон друг“

4. Што значи тоа „да бидеме внимателни еден кон друг“?

⁴ Кога Павле ги подбудил христијаните ‚да бидат внимателни еден кон друг‘, го употребил грчкиот глагол катаное́о, како посилна форма на општиот поим „забележува“. Theological Dictionary of the New Testament (Теолошкиот речник на Новиот завет) вели дека неговото значење е „некој да го насочува сиот свој ум на еден објект“. Според В. Е. Вајн, тоа исто така може да значи и „да се разбере потполно, да се разгледа внимателно“. Затоа, кога христијаните ‚се внимателни еден кон друг‘, не гледаат површно, туку ги употребуваат сите свои умствени способности и се обидуваат да видат подлабоко. (Спореди Евреите 3:1.)

5. Кои се некои аспекти на личноста што можат да лежат под површината, и зошто треба да ги земеме во обѕир?

⁵ Треба да запомниме дека во една личност има многу повеќе отколку само она што се гледа со еден површен поглед на неговиот, односно нејзиниот изглед, постапки или карактерност (1. Царства 16:7). Честопати, мирната надворешност маскира длабоки чувства или прекрасна смисла за хумор. Освен тоа, многу се разликува и минатото на секој поединец. Некои поминале низ ужасни премрежја во животот; други, пак, сега поднесуваат ситуации што ние не би можеле ни да си ги замислиме. Само колку често се случува да исчезне нашата лутина поради некоја чудна особина на братот или на сестрата кога ќе дознаеме повеќе за минатото или за околностите на тој човек (Изреки 19:11).

6. Кои се некои од начините на кои можеме подобро да се запознаеме еден со друг, и какво добро може да произлезе од тоа?

⁶ Се разбира, ова не значи дека треба, без некој да побара од нас, да се мешаме во нечии приватни работи (1. Солунјаните 4:11). Сепак, можеме да покажеме личен интерес еден за друг. Тоа вклучува повеќе од еден обичен поздрав во Салата на Царството. Зошто да не одбереш некого кого би сакал да го запознаеш подобро, и зошто да не одвоиш неколку минути за разговор пред или после состанокот? Уште подобро е ако ‚се трудиш да бидеш гостопримлив‘ така што ќе повикаш еден или двајца пријатели на некое мало освежување (Римјаните 12:13). Покажи интерес. Слушај. Обичното прашање како некој го запознал и го засакал Јехова може многу да открие. Меѓутоа, можеш да дознаеш уште повеќе доколку работите заедно во службата од куќа до куќа. Ако на вакви начини внимаваме еден на друг, тоа ќе ни помогне да развиеме искрено сочувство, односно ќе се соживееме со другите (Филипјаните 2:4; 1. Петрово 3:8).

‚Да се поттикнуваме еден со друг‘

7. а) Како влијаело врз луѓето Исусовото поучување? б) Што го направило неговото поучување толку силно?

⁷ Кога сме внимателни еден кон друг, подобро сме подготвени да се поттикнуваме, да се подбудуваме еден со друг на дејствување. Особено христијанските старешини играат клучна улога во овој поглед. За една прилика кога Исус зборувал пред јавност, читаме: „И кога ги заврши овие зборови, народот се чудеше на Неговото учење“ (Матеј 7:28). Во друга прилика, дури и некои војници, кои биле испратени да го уапсат, дошле и рекле: „Никогаш човек не говорел така како Овој Човек“ (Јован 7:46). Што го направило Исусовото поучување толку силно? Дали покажувањето на емоционализам? Не; Исус зборувал со достоинство. Па сепак, секогаш настојувал да ги достигне срцата на своите слушатели. Затоа што внимавал на луѓето, тој точно знаел како да ги мотивира. Користел живописни, едноставни илустрации кои ги одразувале реалностите на секојдневниот живот (Матеј 13:34). Слично на тоа, оние што имаат задачи на нашите состаноци треба така да го имитираат Исус што со срдечност и одушевеност ќе изнесуваат презентации кои мотивираат. Слично на Исус, можеме да се сосредоточиме на тоа да пронаоѓаме илустрации што ќе одговараат на публиката и ќе ги достигнат нивните срца.

8. Како поттикнувал Исус со пример, и како можеме ние да го имитираме во тој поглед?

⁸ Додека му служиме на нашиот Бог, сите ние можеме да се поттикнуваме еден со друг со пример. Исус бездруго ги поттикнувал своите слушатели. Тој го сакал делото на христијанска служба и ја прославувал службата. За неа рекол дека му била како храна (Јован 4:34; Римјаните 11:13). Таквата одушевеност може да биде заразна. Можеш ли и ти да ја покажеш својата радост во службата? Иако внимателно ќе избегнуваш фалбаџиски тон, раскажи им ги на другите во собранието своите добри искуства. Кога ќе ги повикаш другите да работат со тебе, гледај да им помогнеш да најдат вистинско задоволство во тоа да им зборуваат на другите за нашиот Голем Творец, Јехова (Изреки 25:25).

9. а) Кои методи на поттикнување на другите треба да ги избегнуваме, и зошто? б) Што треба да нѐ мотивира да се даваме себеси во Јеховината служба?

⁹ Сепак, внимавај да не ги поттикнуваш другите на погрешен начин. На пример, можеме несакајќи да придонесеме да се чувствуваат виновни поради тоа што не прават повеќе. Можеби ненамерно ги посрамуваме, споредувајќи ги неповолно со другите кои се можеби видливо поактивни, па дури и поставуваме крути мерила и ги омаловажуваме оние кои не ги исполнуваат. Секоја од овие методи може да подбуди на дејствување за некое време, но Павле не напишал „да се поттикнуваме кон чувство на вина и добри дела“. Не, ние мораме да се поттикнуваме кон љубов, и тогаш делата ќе произлегуваат од добар мотив. Никој не треба да биде мотивиран главно од грижата за тоа што ќе речат другите во собранието ако сосема не ги исполни очекувањата. (Спореди 2. Коринтјаните 9:6, 7.)

10. Зошто треба да запомниме дека не сме владетели со верата на другите?

¹⁰ Да се поттикнуваме еден со друг не значи да се контролираме еден со друг. И покрај својот авторитет добиен од Бог, апостол Павле понизно го потсетил коринтското собрание: ‚Ние не владееме со верата ваша‘ (2. Коринтјаните 1:24). Освен тоа, ако понизно сфатиме како него дека не е наша работа да одредуваме колку можат другите да сторат во службата за Јехова ниту да ја управуваме нивната совест наместо нив во други лични одлуки, ќе избегнеме да станеме ‚преправедни‘, без радост, крути, негативно настроени или склони кон правила (Проповедник 7:16, НС). Таквите особини не поттикнуваат; тие оптоваруваат.

11. Што ги навело Израелците да даваат прилози во времето кога го граделе шаторот, и како истото важи и денес?

¹¹ Ние сакаме сите напори што ги вложуваме во Јеховината служба да ги вложиме во истиот дух како што било случај во древниот Израел кога биле потребни прилози за изградба на шаторот. Во 2. Мојсеева 35:21 читаме: „И секој, кој принесе што му срце сакаше, срцето го влечеше и душата го поттикнуваше, доаѓаше, носејќи принос на Господа“. Не ги натерало нешто однадвор, туку биле поттикнати одвнатре, од срцето. Всушност, на хебрејски тоа дословно гласи дека ‚секој чиешто срце го подигаше‘ дал такви дарови. (Нагласено од нас.) Освен тоа, да настојуваме да го подигаме срцето еден на друг секогаш кога сме заедно. Јеховиниот дух може да го направи останатото.

‚Да се охрабруваме еден со друг‘

12. а) Кои се некои од значењата на грчкиот збор преведен со „охрабрува“? б) Како пропуштиле Јововите другари да го охрабрат него? в) Зошто треба да се воздржуваме од меѓусебно судење?

¹² Кога Павле напишал дека треба ‚да се охрабруваме еден со друг‘, употребил една форма на грчкиот збор паракале́о, што може да значи и ‚зајакнува, утешува‘. Во грчкиот превод Септуагинта, истиот овој збор е употребен во Јов 29:25, каде што Јов е опишан како човек кој ги утешувал оние што плачат. Иронично е тоа што Јов, кога самиот бил под тешко искушение, не добил такво охрабрување. Неговите тројца „утешители“ биле толку ангажирани околу осудувањето и држењето говори, што пропуштиле да го разберат или да сочувствуваат со него. Всушност, во сѐ што кажале, ниту еднаш не му се обратиле на Јов по име. (Спореди Јов 33:1, 31.) Очигледно е дека тие го гледале повеќе како проблем отколку како личност. Не е ни чудо што Јов фрустрирано им подвикнал: „Само кога вашите души би биле таму каде што е мојата!“ (Јов 16:4, НС). Слично е и денес. Ако сакаш да охрабриш некого, сочувствувај! Немој да судиш. Како што се вели во Римјаните 14:4, „кој си ти што му судиш на туѓ слуга? Пред својот господар тој стои или паѓа. Но ќе биде исправен, зашто Бог е моќен да го исправи“.

13, 14. а) Во која темелна вистина треба да ги увериме своите браќа и сестри со цел да ги утешиме? б) Како бил Даниил зајакнат од страна на еден ангел?

¹³ Една форма од паракале́о и со неа поврзаната именка, се преведени и со „утеха“ во 2. Солунјаните 2:16, 17: „А сам Господ наш, Исус Христос, и Бог и Отец наш, Кој нѐ возљуби и преку благодатта Своја ни даде вечна утеха и добра надеж, нека ги утеши срцата ваши и да ве утврди во секое слово и добро дело“. Забележи дека Павле ја поврзал мислата за утешување на нашите срца со темелната вистина дека Јехова нѐ сака. Затоа, можеме да се охрабруваме и утешуваме еден со друг, потврдувајќи ја оваа важна вистина.

¹⁴ Во една прилика, пророкот Даниил бил толку вознемирен откако видел една застрашувачка визија, што рекол: „Достоинството што го имав во себе ми се сруши, и не задржав никаква сила“. Јехова испратил ангел кој неколку пати го потсетил Даниил дека е „многу пожелен“ во Божји очи. Какви последици имало тоа? Даниил му рекол на ангелот: „Ти ме зајакна“ (Даниил 10:8, 11, 19, НС).

15. Како треба старешините и патувачките надгледници да одржуваат рамнотежа помеѓу пофалбата и исправката?

¹⁵ Еве и уште еден начин да ги охрабриме другите. Да ги пофалиме! Премногу е лесно да се заземе критички, груб умствен став. Се разбира, има моменти кога може да биде неопходна исправка, особено од страна на старешините или на патувачките надгледници. Но ќе биде добро за нив ако другите ги сметаат за особи кои пренесуваат срдечно охрабрувачки, а не осудувачки став.

16. а) Кога охрабруваме некој депримиран, зошто честопати не е доволно да го подбудиме да стори повеќе во Јеховината служба? б) Како му помогнал Јехова на Илија кога овој бил депримиран?

¹⁶ Охрабрување им треба на оние што се депримирани и Јехова очекува од нас сохристијаните да бидеме извор на помош — особено ако сме старешини (Изреки 21:13). Што можеме да сториме? Одговорот можеби не е толку едноставен како, на пример, да им кажеме да вложуваат повеќе во Јеховината служба. Зошто? Затоа што можеби се подразбира дека нивната депресија се должи на тоа што не вложуваат доволно. Тоа обично не е вистина. Пророкот Илија еднаш бил толку длабоко депримиран што сакал да умре; а тоа дошло во време кога бил крајно зафатен во својата служба за Јехова. Како постапил Јехова со него? Му испратил ангел да му даде практична помош. Илија му го излеал своето срце на Јехова, откривајќи му дека се чувствува исто толку безвреден како неговите мртви прататковци, дека сета негова работа е залудна и дека е сосема сам. Јехова го слушал и го утешил со тоа што ја покажал Својата моќ која влевала страв и со уверувањето дека тој ни оддалеку не е сам и дека делото што го започнал ќе биде завршено. Јехова му ветил на Илија и придружник кого тој ќе го оспособува и кој на крајот ќе го замени (3. Царства 19:1-21).

17. Како може еден старешина да охрабри некого кој е претерано строг кон себе?

¹⁷ Колку охрабрувачки! Да ги охрабруваме и ние оние меѓу нас кои се емотивно вознемирени. Да настојуваме да ги разбереме со тоа што ќе ги слушаме! (Јаков 1:19). Да им дадеме библиска утеха според нивните индивидуални потреби (Изреки 25:11; 1. Солунјаните 5:14). За да ги охрабрат оние кои се претерано строги спрема себе, старешините можат љубезно да им изнесат библиски докази дека Јехова ги сака и ги цени.a Дискусија за откупнината може да биде силно средство за охрабрување на оние што се чувствуваат безвредно. Оној кој е ожалостен поради некои гревови во минатото, има потреба да му биде покажано дека откупнината го очистила ако навистина се покајал и се одвратил од сите такви навики (Исаија 1:18).

18. Како треба да се користи науката за откупнината за да се охрабри некој кој бил нечија жртва, како што е силувањето?

¹⁸ Се разбира, еден старешина ќе размисли за конкретниот случај за да може да поучи соодветно. Да разгледаме еден пример: Христовата откупна жртва била предочена со животинските жртви од Мојсеевиот закон, кои се барале за помирување на сите гревови (3. Мојсеева 4:27, 28). Сепак, не постоела одредба според која една жртва на силување морала да донесе принос за грев. Законот велел дека ‚не смееле да ѝ направат ништо‘ за да ја казнат (5. Мојсеева 22:25-27, НС). Така е и денес. Ако една сестра била нападната и силувана, што предизвикало таа да се чувствува валкано и безвредно, зарем би било исправно да се нагласува нејзината потреба од откупнината за да ја очисти од тој грев? Во никој случај. Таа не направила грев со тоа што била нападната. Силеџијата бил тој што згрешил и тој треба да биде очистен. Меѓутоа, љубовта што ја покажале Јехова и Христос, со тоа што го обезбедиле откупот, може да се употреби како доказ дека таа не е извалкана во Божји очи со нечиј грев, туку дека е драгоцена за Јехова и дека останува во неговата љубов. (Спореди Марко 7:18-23; 1. Јованово 4:16.)

19. Зошто не треба да очекуваме сите дружења со браќата и сестрите да бидат охрабрувачки, но на што треба да бидеме решени?

¹⁹ Да, без оглед каква може да биде ситуацијата во животот на поединецот, без оглед какви тешки околности можат да го затемнуваат неговото минато, тој би требало да најде охрабрување во собранието на Јеховиниот народ. А тоа и ќе се случи ако секој лично се стреми да биде внимателен кон другите, да ги подбудува и да ги охрабрува секогаш кога е заедно со нив. Бидејќи сме несовршени, сите ние понекогаш пропуштаме да го правиме тоа. Неминовно се случува да дозволиме да се разочараме еден со друг, па дури и овде-онде да си нанесеме болка еден на друг. Да се обидеме да не се сосредоточуваме на пропустите на другите во овој поглед. Ако се сосредоточуваш на недостатоците, ризикуваш да станеш премногу критичен кон собранието, па дури и да паднеш во самата замка за која Павле толку горливо сакал да ни помогне да ја избегнеме, имено, да заборавиме да се собираме заедно. Никогаш тоа нека не ни се случи! Како што овој систем станува сѐ поопасен и поугнетувачки, да бидеме цврсто решени да сториме сѐ што можеме за да го направиме изградувачко нашето дружење на состаноците — во толку повеќе, колку што гледаме дека се приближува Јеховиниот ден!

[Фуснота]

Како ќе одговориш?

◻ Зошто е важно во овие последни денови нашите состаноци и дружења да бидат охрабрувачки?

◻ Што значи тоа да бидеме внимателни еден кон друг?

◻ Што значи тоа да се поттикнуваме еден со друг?

◻ Што е вклучено во меѓусебното охрабрување?

◻ Како може да бидат охрабрени депримираните и потиштените?

[Слика на страница 16]

Гостопримливоста ни помага да се запознаеме подобро еден со друг

[Слика на страница 18]

Кога Илија бил депримиран, Јехова љубезно го утешил