മുഴുസമയശുശ്രൂഷ എന്നെ അനു​ഗ്രഹ​ങ്ങളി​ലേക്ക്‌ കൈ​പിടി​ച്ചു​നടത്തി!

ആയിരത്തിത്തൊള്ളായിരത്തിയമ്പത്‌ സെ​പ്‌റ്റം​ബർ ഏഴിന്‌ ഞാൻ ബ്രുക്ലിൻ ബെഥേൽ-കുടും​ബ​ത്തിലെ ഒരു അംഗ​മായി​ത്തീർന്നു. അന്ന്‌, 19 മുതൽ 80 വരെ വയസ്സുള്ള വ്യത്യ​സ്‌ത​ദേശക്കാ​രായ 355 സഹോദ​രീസ​ഹോദ​രന്മാർ അടങ്ങി​യതാ​യി​രുന്നു ബെഥേൽ-കു​ടും​ബം. അവരിൽ അ​നേക​രും അഭി​ഷിക്ത​ക്രി​സ്‌ത്യാ​നി​കളാ​യി​രുന്നു.

നമ്മുടെ “സന്തു​ഷ്ട​നായ ദൈവ”ത്തെ സേ​വി​ക്കാൻ ഞാൻ പഠിച്ചത്‌ അമ്മയിൽനിന്നാ​ണ്‌. (1 തിമൊ. 1:11, അടി​ക്കു​റിപ്പ്‌) ഞാൻ ഒരു കൊച്ചു​കുട്ടി​യാ​യിരി​ക്കു​മ്പോൾത്തന്നെ അമ്മ യ​ഹോ​വയെ സേ​വി​ക്കാൻ തുട​ങ്ങി​യിരു​ന്നു. 1939 ജൂലൈ 1-ന്‌, എനിക്ക്‌ പത്തു വയ​സ്സുള്ള​പ്പോൾ യു.എസ്‌.എ.-യിലെ നെ​ബ്രാസ്‌കയി​ലുള്ള കൊ​ളംബ​സിൽവെച്ച്‌ നടന്ന ഒരു മേഖ​ലാസ​മ്മേള​നത്തിൽ (ഇന്നത്തെ സർക്കിട്ട്‌ സമ്മേളനം) ഞാൻ സ്‌നാന​മേറ്റു. അ​ന്നേദി​വസം ഞങ്ങൾ നൂ​റോ​ളം പേർ, ജോസഫ്‌ എഫ്‌. റഥർഫോർഡ്‌ സഹോദരന്റെ “ഫാ​സിസ​മോ സ്വാ​തന്ത്ര്യ​മോ” എന്ന ശബ്ദ​ലേ​ഖനം ചെയ്‌ത പ്രസംഗം കേൾക്കാൻ വാ​ടകയ്‌ക്ക്‌ എടുത്ത ഒരു കെ​ട്ടിട​ത്തിൽ കൂ​ടി​വന്നു. പ്രസംഗം പകുതി​യായ​പ്പോ​ഴേക്കും ഞങ്ങൾ കൂടി​വന്നി​രുന്ന ഹാളിന്‌ പുറത്ത്‌ അക്ര​മാസ​ക്തരായ ഒരു കൂട്ടം ആളുകൾ ഒന്നി​ച്ചു​കൂടി. ബലം പ്ര​യോ​ഗിച്ച്‌ അകത്ത്‌ കയറിയ അവർ ഞങ്ങളുടെ യോഗം തടസ്സ​പ്പെടു​ത്തു​കയും ഞങ്ങളെ പട്ട​ണത്തി​ന്‌ വെളി​യി​ലേക്ക്‌ ആട്ടി​പ്പായി​ക്കു​കയും ചെയ്‌തു. പട്ടണ​ത്തിൽനിന്ന്‌ അധികം ദൂ​രെയ​ല്ലാതെ ഒരു സഹോദരന്റെ കൃഷിയിടത്തിൽ ഞങ്ങൾ വീണ്ടും ഒത്തു​കൂ​ടുക​യും പ്രസംഗത്തിന്റെ ശേഷിച്ച ഭാഗം കേൾക്കു​കയും ചെയ്‌തു. ഈ സംഭവം എന്റെ സ്‌നാ​നത്തീ​യതി ഒരി​ക്ക​ലും മറന്നു​പോ​കാ​തവണ്ണം എന്റെ മനസ്സിൽ മായാത്ത മുദ്ര പതി​പ്പി​ച്ചു!

എന്നെ സത്യത്തിൽ വളർത്തി​ക്കൊ​ണ്ടു​വരാൻ അമ്മ വളരെ ഉത്സാ​ഹി​ച്ചിരു​ന്നു. എന്റെ അച്ഛൻ ഒരു നല്ല മനു​ഷ്യ​നും നല്ല പി​താ​വും ആയി​രു​ന്നെങ്കി​ലും മത​പര​മായ കാര്യ​ങ്ങളി​ലോ എന്റെ ആത്മീ​യക്ഷേ​മത്തി​ലോ ഒന്നും അ​ദ്ദേഹത്തി​ന്‌ ഒട്ടും താ​ത്‌പ​ര്യം ഉണ്ടാ​യിരു​ന്നില്ല. എന്നി​രുന്നാ​ലും അമ്മയും ഒമഹാ സഭയിലെ മറ്റു സാ​ക്ഷിക​ളും അന്ന്‌ എനിക്ക്‌ അത്യന്തം ആവശ്യ​മാ​യി​രുന്ന പ്രോത്സാ​ഹനം നൽകി.

ഹൈസ്‌കൂൾ പഠനം പൂർത്തി​യാകാ​റായ​പ്പോൾ, ജീവിതം എങ്ങനെ വിനി​യോ​ഗി​ക്കും എന്ന ചോ​ദ്യ​ത്തെ ഞാൻ അഭി​മുഖീ​കരി​ച്ചു. ഓരോ വേന​ലവധി​ക്കും സമപ്രാ​യക്കാ​രോ​ടൊപ്പം ഞാൻ അവ​ധി​ക്കാല പയ​നിയ​റിങ്‌ (ഇന്ന്‌ സഹായ പയ​നിയ​റിങ്‌ എന്ന്‌ അറി​യപ്പെ​ടുന്നു) ചെയ്യാ​റുണ്ടാ​യി​രുന്നു.

അങ്ങനെയിരിക്കെ, ഗി​ലെയാ​ദ്‌ ബൈബിൾ സ്‌കൂളിന്റെ ഏഴാമത്തെ ക്ലാ​സ്സിൽനിന്ന്‌ ആയിടെ ബിരുദം നേടിയ ജോൺ ചി​മിക്ലി​സ്‌, റ്റെഡ്‌ ജാ​രറ്റ്‌സ്‌ എന്നിങ്ങനെ ഏകാ​കി​കളായ രണ്ട്‌ സഹോ​ദര​ന്മാരെ ഞങ്ങളുടെ പ്ര​ദേ​ശത്ത്‌ സഞ്ചാ​ര​വേലയ്‌ക്കു നി​യമി​ച്ചു. അവർക്ക്‌ ഏകദേശം 20-22 വയസ്സേ ഉണ്ടാ​യി​രുന്നു​ള്ളൂ എന്നത്‌ എന്നെ അതി​ശയ​പ്പെടു​ത്തി. എനി​ക്കാ​കട്ടെ അന്ന്‌ 18 വയസ്സ്‌. ​ഹൈസ്‌കൂൾ പഠനം പൂർത്തിയാ​കാൻ പോ​കു​ന്നു. ജീവി​തം​കൊ​ണ്ട്‌ ഞാൻ എന്തു ചെ​യ്യാനാ​ണ്‌ ഉദ്ദേ​ശിക്കു​ന്നത്‌ എന്ന്‌ ചി​മിക്ലി​സ്‌ സ​ഹോ​ദരൻ അന്ന്‌ എന്നോട്‌ ചോ​ദി​ച്ചത്‌ ഇന്നും എന്റെ മനസ്സിൽ തെളി​ഞ്ഞു​നിൽക്കുന്നു. ഞാൻ മറുപടി പറഞ്ഞതും അദ്ദേഹം എന്നെ ഇങ്ങനെ പ്രോ​ത്സാ​ഹിപ്പി​ച്ചു: “ഒന്നും​മടി​ക്കേണ്ട, നേരെ മുഴു​സമ​യശു​ശ്രൂഷ തുട​ങ്ങി​ക്കോളൂ. അത്‌ എന്തെല്ലാം അനു​ഗ്രഹ​ങ്ങളി​ലേക്ക്‌ നിന്നെ കൂട്ടി​ക്കൊ​ണ്ടുപോ​കും എന്ന്‌ ഒരി​ക്ക​ലും പറ​യാനാ​വില്ല.” ആ ബുദ്ധി​യു​പദേ​ശവും അ​തോ​ടൊപ്പം അവരുടെ മാതൃകയും എന്നെ ആഴത്തിൽ സ്വാ​ധീ​നിച്ചു. അങ്ങനെ, 1948-ൽ സ്‌കൂൾപഠനം പൂർത്തിയാ​ക്കിയ ഉടനെ ഞാൻ പയ​നിയ​റിങ്‌ ആരം​ഭി​ച്ചു.

യാങ്കീ സ്റ്റേ​ഡിയ​ത്തിൽ നടന്ന അന്താ​രാ​ഷ്‌ട്ര കൺ​വെൻ​ഷനിൽ സംബ​ന്ധി​ക്കാനാ​യി 1950 ജൂ​ലൈ​യിൽ ഞാനും മാതാ​പി​താക്ക​ളും ന്യൂ​യോർക്ക്‌ നഗ​രത്തി​ലേക്ക്‌ യാത്ര ചെയ്‌തു. അവി​ടെ​വെച്ച്‌, ബെ​ഥേ​ലിൽ സേ​വി​ക്കാൻ താത്‌പ​ര്യമു​ള്ളവർക്കു​വേണ്ടി നടത്തിയ യോ​ഗ​ത്തിൽ ഞാൻ പ​ങ്കെടു​ത്തു. അവിടെ സേ​വി​ക്കാൻ ആഗ്ര​ഹമു​ണ്ടെന്നു കാണിച്ച്‌ ഞാൻ ഒരു കത്ത്‌ എഴു​തി​ക്കൊടു​ത്തു.

വീട്ടിൽത്തന്നെ താ​മസി​ച്ച്‌ ഞാൻ പയ​നിയ​റിങ്‌ ചെ​യ്യുന്ന​തിൽ എന്റെ പി​താവി​ന്‌ എതിർപ്പൊന്നു​മി​ല്ലായി​രു​ന്നെങ്കി​ലും ഭക്ഷ​ണത്തി​നും താ​മസത്തി​നും ആയി ന്യാ​യ​മായ ഒരു തുക ഞാൻ നൽകണ​മെന്ന്‌ അദ്ദേഹം പ്രതീ​ക്ഷി​ച്ചിരു​ന്നു. അങ്ങനെ ഒരു ആഗസ്റ്റ്‌ മാസത്തിന്റെ തു​ടക്ക​ത്തിൽ ഒരു ജോലി അ​ന്വേഷി​ച്ച്‌ ഞാൻ വീ​ട്ടിൽനിന്ന്‌ ഇറങ്ങി. പുറത്ത്‌ തപാൽപ്പെ​ട്ടിയു​ടെ അടു​ത്തെത്തി​യ​പ്പോൾ ഞാൻ ഒന്നു നിന്നു. അതാ, ബ്രു​ക്ലി​നിൽ നിന്നുള്ള ഒരു കത്ത്‌! ഞാൻ പൊ​ട്ടി​ച്ച്‌ വായിച്ചു. നേഥൻ എച്ച്‌. നോർ സഹോദരന്റെ ​കൈയൊ​പ്പുള്ള കത്താ​യി​രുന്നു അത്‌: “ബെഥേൽ സേവ​നത്തി​നാ​യുള്ള താ​ങ്കളു​ടെ അപേക്ഷ കിട്ടി. കർത്താവ്‌ താങ്കളെ മറ്റൊ​രി​ട​ത്തേക്ക്‌ നയി​ക്കു​ന്നതു വരെ താങ്കൾ ഇവിടെ തു​ടരു​മെന്ന്‌ എനിക്ക്‌ ഉറപ്പുണ്ട്‌. ആയ​തി​നാൽ, ന്യൂ​യോർക്കി​ലെ ബ്രു​ക്ലി​നിൽ 124 കൊളമ്പിയ ഹൈ​റ്റ്‌സി​ലുള്ള ബെ​ഥേ​ലിൽ 1950 സെ​പ്‌റ്റം​ബർ 7-ന്‌ താങ്കൾ ഹാ​ജരാ​കാൻ താത്‌പര്യ​പ്പെ​ടുന്നു.”

അന്ന്‌ ജോ​ലിക​ഴിഞ്ഞ്‌ പിതാവ്‌ വീട്ടിൽ മടങ്ങി​യെ​ത്തിയ​പ്പോൾ, ഞാൻ ഒരു തൊഴിൽ ക​ണ്ടെത്തി​യെന്ന്‌ അ​ദ്ദേഹ​ത്തോട്‌ പറഞ്ഞു. “കൊ​ള​ളാം, എവി​ടെ​യാണ്‌ നിന്റെ ജോലി,” അദ്ദേഹം തിരക്കി. “ബ്രുക്ലിൻ ബെ​ഥേ​ലിൽ; മാസം 10 ഡോളർ ലഭിക്കും,” ഞാൻ പറഞ്ഞു. അതു​​കേട്ട്‌ അദ്ദേഹം ആദ്യ​മൊ​ന്ന്‌ ഞെട്ടി. എങ്കിലും, എന്റെ തീ​രുമാ​നം അതാ​ണെ​ങ്കിൽ, ഏ​റ്റെടു​ക്കുന്ന കാര്യം വിജ​യിപ്പി​ക്കണം എന്നാ​യി​രുന്നു അദ്ദേഹം പ്രതി​കരി​ച്ചത്‌. അധികം ​വൈകാ​തെ, 1953-ൽ യാങ്കീ സ്റ്റേഡി​യത്തിൽവെച്ചു​നടന്ന കൺ​വെൻ​ഷനിൽ അദ്ദേഹം സ്‌നാന​പ്പെട്ടു!

സന്തോഷകരമെന്നു പറയട്ടെ, എന്റെ പയനിയർ പങ്കാ​ളിയാ​യി​രുന്ന ആൽഫ്രഡ്‌ നാസ്‌റ​ളയ്‌ക്കും അതേ സമ​യത്തു​തന്നെ ബെ​ഥേലി​ലേക്കു ക്ഷണം ലഭി​ച്ചി​രുന്നു. അങ്ങനെ, ഒരു​മി​ച്ചാണ്‌ ഞങ്ങൾ അങ്ങോട്ടു പോയത്‌. പിന്നീട്‌ അദ്ദേഹം വിവാ​ഹത്തി​നു​ശേഷം ഭാര്യ ജോ​വാ​നും ഒന്നിച്ച്‌ ഗി​ലെയാ​ദ്‌ സ്‌കൂ​ളിൽ പ​ങ്കെടു​ത്തു. തുടർന്ന്‌ അവർക്ക്‌ മിഷ​നറി​മാരാ​യി ലബ​നനി​ലേക്ക്‌ നിയമനം ലഭിച്ചു. അതി​നു​ശേഷം അവർ ഐക്യ​നാ​ടുക​ളിൽ തി​രി​ച്ചെത്തി അവിടെ സഞ്ചാ​രവേ​ലയിൽ തുടർന്നു.

ബെഥേലിലെ എന്റെ ആദ്യ നിയമനം ബയന്ററിയിൽ പു​സ്‌തകം കുത്തി​ക്കെട്ടു​ന്നതാ​യി​രുന്നു. മതം മനുഷ്യ​വർഗത്തി​നായി എന്തു ചെയ്‌തി​രിക്കു​ന്നു? (ഇംഗ്ലീഷ്‌) എന്ന പുസ്‌തകമാ​യി​രുന്നു ഞാൻ ആദ്യം ചെ​യ്‌തത്‌. ബയന്ററിയിൽ ഏകദേശം എട്ട്‌ മാസം പ്രവർത്തി​ച്ച​ശേഷം, സേവന വി​ഭാഗ​ത്തിൽ എനിക്ക്‌ നിയമനം ലഭിച്ചു. തോമസ്‌ ജെ. സളിവൻ സഹോ​ദരനാ​യി​രുന്നു അതിന്റെ നേതൃത്വം. അദ്ദേഹ​ത്തോ​ടൊ​പ്പമുള്ള വേല അതീവ ഹൃദ്യമായിരുന്നു. അനവധി വർഷങ്ങൾ സംഘ​ടന​യോ​ടൊപ്പം പ്രവർത്തി​ക്കുക​വഴി അദ്ദേഹം ആർജിച്ചി​രുന്ന ആത്മീയ ജ്ഞാന​ത്തിൽനി​ന്നും ഉൾക്കാ​ഴ്‌ച​യിൽനി​ന്നും എനിക്ക്‌ പ്ര​യോ​ജനം നേ​ടാനാ​യി.

മൂന്ന്‌ വർഷത്തോ​ളം സേവന വി​ഭാഗ​ത്തിൽ ചെല​വഴി​ച്ച​ശേഷം ഒരു ദിവസം, നോർ സ​ഹോ​ദരൻ എന്നെ അന്വേ​ഷി​ക്കുന്ന​തായി ഫാ​ക്‌ടറി മേൽവിചാ​രക​നായ മാക്‌സ്‌ ലാർസൺ സ​ഹോ​ദരൻ എന്നോടു വന്ന്‌ പറഞ്ഞു. അരു​താ​ത്തത്‌ വല്ലതും ഞാൻ ചെയ്‌തിട്ടു​ണ്ടാകു​മോ എന്നായി എന്റെ ആശങ്ക. പക്ഷേ, ഉട​നെ​യെങ്ങാ​നും ബെഥേൽ വിട്ടു​പോ​കാൻ എനിക്ക്‌ ഉദ്ദേ​ശ്യമു​ണ്ടോ എന്ന്‌ ചോ​ദി​ച്ചറി​യാൻ വേ​ണ്ടിയാ​ണ്‌ വി​ളിപ്പി​ച്ചത്‌ എന്ന്‌ നോർ സ​ഹോ​ദരൻ പറഞ്ഞ​പ്പോ​ഴാണ്‌ എന്റെ ശ്വാസം നേരെ വീണത്‌! അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഓ​ഫീ​സിൽ താത്‌കാ​ലിക​മായി ഒരു ആളെ ആവശ്യ​മുണ്ടാ​യി​രുന്നു. എനിക്ക്‌ ആ നിയമനം ഏറ്റെടു​ക്കാനാ​കു​മോ​യെന്ന്‌ അദ്ദേഹം ആരാഞ്ഞു. ബെഥേൽ വിട്ടു​പോ​കാൻ ഒരി​ക്ക​ലും ഉദ്ദേ​ശിക്കു​ന്നി​ല്ലെന്ന്‌ ഞാൻ പറഞ്ഞു. അന്ന്‌ മുതൽ അടുത്ത 20 വർഷ​ത്തേക്ക്‌ അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഓ​ഫീ​സിൽ ജോലി ചെ​യ്യാ​നുള്ള അസു​ലഭ​മായ പദവി ഞാൻ ആസ്വ​ദി​ച്ചു.

സളിവൻ സഹോ​ദര​നോ​ടും നോർ സഹോ​ദര​നോ​ടും അതു​പോ​ലെ​തന്നെ, ബെ​ഥേലിലു​ണ്ടായി​രുന്ന മിൽട്ടൻ ഹെൻഷൽ, ക്ലോസ്‌ ജെൻസൻ, മാക്‌സ്‌ ലാർസൺ, ഹ്യൂഗോ റീമർ, ഗ്രാന്റ്‌ സ്യൂട്ടർ എന്നീ സഹോ​ദര​ങ്ങളോ​ടും ഒപ്പം പ്രവർത്തിക്കാ​നാ​യതി​ലൂടെ എനിക്കു ലഭിച്ച വിദ്യാ​ഭ്യാ​സം പണം​മു​ടക്കി ഒരി​ക്ക​ലും എനിക്ക്‌ നേടി​​യെടു​ക്കാൻ കഴിയു​മാ​യിരു​ന്നില്ല എന്ന്‌ പല​പ്പോ​ഴും ഞാൻ പല​രോ​ടും പറ​ഞ്ഞിട്ടു​ണ്ട്‌.a

എനിക്ക്‌, കൂടെ പ്രവർത്തി​ക്കാ​നായ ഈ സ​ഹോദ​രന്മാർ സം​ഘടന​യിലെ തങ്ങളുടെ നിയമിത ഉത്തര​വാ​ദിത്വ​ങ്ങൾ നിർവഹി​ക്കുന്ന​തിൽ നല്ല ആസൂ​ത്രണ​പാട​വവും കാര്യ​​ശേഷി​യും പ്രകടി​പ്പി​ച്ചവരാ​യി​രുന്നു. രാജ്യ​​പ്രവർത്തനം സാധ്യ​മാ​യത്ര​യും വിപു​ലവ്യാ​പക​മാക്കു​ന്നതി​നു​വേണ്ടി അക്ഷീണം യത്‌നിച്ച ഒരു വ്യക്തി​യാ​യിരു​ന്നു നോർ സ​ഹോ​ദരൻ. അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഓ​ഫീ​സിൽ കൂടെ പ്രവർത്തിച്ച​വർക്കെല്ലാം അ​ദ്ദേഹ​ത്തോട്‌ എല്ലാ​യ്‌പോ​ഴും മടി​കൂ​ടാതെ സംസാ​രി​ക്കാൻപോന്ന ഒരു അടുപ്പം അനു​ഭവ​പ്പെട്ടി​രുന്നു. അഭി​പ്രായ​വ്യത്യാ​സങ്ങൾ ഉണ്ടായി​രുന്ന​പ്പോൾപ്പോ​ലും അ​ദ്ദേഹത്തി​ന്‌ ഞങ്ങ​ളി​ലുള്ള വി​ശ്വാ​സ്യത നഷ്ടമാ​കു​മോ​യെന്ന ഭയം​കൂ​ടാതെ തുറന്നു സം​സാരി​ക്കാൻ ഞങ്ങൾക്ക്‌ സ്വാ​ത​ന്ത്ര്യം തോ​ന്നി​യിരു​ന്നു.

ചെറുതെന്ന്‌ നാം പറ​ഞ്ഞേക്കാ​വുന്ന കാര്യ​ങ്ങൾക്കു​പോ​ലും ശ്രദ്ധ നൽകേണ്ടതിന്റെ ആവ​ശ്യ​ത്തെപ്പറ്റി ഒരിക്കൽ നോർ സ​ഹോ​ദരൻ എന്നോട്‌ പറയു​ക​യുണ്ടാ​യി. ദൃഷ്ടാന്തത്തിന്‌, അദ്ദേഹം ഫാ​ക്‌ടറി മേൽവി​ചാരക​നായി​രുന്ന സമയത്ത്‌ റഥർഫോർഡ്‌ സ​ഹോ​ദരൻ അ​ദ്ദേഹത്തി​ന്‌ ഫോൺചെ​യ്‌ത്‌ ഇങ്ങനെ പറയു​മായി​രു​ന്നത്രെ: “നോർ സ​ഹോ​ദരാ, ഭക്ഷ​ണത്തി​ന്‌ ഫാക്‌ടറി​യിൽനിന്ന്‌ പോ​രു​മ്പോൾ കുറെ പെൻസിൽ-റബ്ബ​റും​കൂടെ കൊ​ണ്ടു​വരണം. ഇവിടെ ഓ​ഫീ​സിൽ എനിക്കത്‌ ആവ​ശ്യമു​ണ്ട്‌.” അതു​കേ​ട്ടാൽ ഉടൻ നോർ സ​ഹോ​ദരൻ സപ്ലൈ റൂമിൽ പോയി റബ്ബർ വാങ്ങി കീ​ശയി​ലിട്ട ശേഷമേ അടുത്ത ജോലി ചെയ്യു​മായി​രു​ന്നുള്ളൂ. എന്നിട്ട്‌ ഉച്ചയ്‌ക്ക്‌ അത്‌ റഥർഫോർഡ്‌ സഹോദരന്റെ ഓ​ഫീ​സിൽ എത്തി​ക്കുമാ​യി​രുന്നു. അത്‌ ഒരു നിസ്സാര വസ്‌തുവാ​യി​രുന്നു എന്നതു ശരി​യാ​ണ്‌, പക്ഷേ റഥർഫോർഡ്‌ സ​ഹോദ​രന്‌ അത്‌ വളരെ ഉപയോ​ഗ​പ്രദമാ​യി​രുന്നു. ഈ കഥ​യൊ​ക്കെ പറ​ഞ്ഞ​ശേഷം നോർ സ​ഹോ​ദരൻ എന്നോട്‌ പറഞ്ഞു: “എനിക്ക്‌ ഓ​ഫീ​സിൽ നന്നാ​യി​വെട്ടിയ പെൻസിൽ കി​ട്ടി​യാൽ വളരെ ഉപകാ​ര​പ്രദമാ​ണ്‌. എല്ലാ​ദിവ​സവും രാവിലെ അതൊന്നു ശ്രദ്ധി​ക്കാ​മെ​ങ്കിൽ നന്നാ​യി​രുന്നു.” വർഷങ്ങ​ളോളം അ​ദ്ദേഹത്തി​ന്‌ ഞാൻ പെൻസിൽ കൂർപ്പി​ച്ച്‌ നൽകു​മാ​യിരു​ന്നു.

ഒരു ജോലി എങ്ങനെ ചെ​യ്യണ​മെന്ന്‌ വിശ​ദീക​രിച്ച്‌ തരു​​മ്പോൾ അത്‌ ശ്ര​ദ്ധ​വെച്ച്‌ കേൾക്കണ​മെന്ന്‌ നോർ സ​ഹോ​ദരൻ മി​ക്കപ്പോ​ഴും പറയു​മാ​യിരു​ന്നു. ഒരിക്കൽ, ഒരു സംഗതി ചെ​യ്യേണ്ട​വിധം വളരെ വ്യ​ക്തമാ​യി അദ്ദേഹം എനിക്ക്‌ വി​വരി​ച്ചു തന്നു, പക്ഷേ അത്‌ നന്നായി ശ്ര​ദ്ധി​ക്കുന്ന കാ​ര്യ​ത്തിൽ എനിക്ക്‌ വീ​ഴ്‌ച​പറ്റി. അതിന്റെ ഫലമായി ഞാൻ അ​ദ്ദേഹത്തി​ന്‌ കുറച്ച്‌ പ്ര​ശ്‌നങ്ങൾ വരു​ത്തി​വെച്ചു. ഞാൻ ആകെ തകർന്നു പോയി. സംഭ​വി​ച്ചു​പോയ കാര്യ​ത്തെ​പ്രതി എനിക്ക്‌ അതിയായ ദുഃ​ഖമു​ണ്ടെ​ന്നും അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഓ​ഫീ​സിൽ തുടരാൻ എനിക്ക്‌ യോ​ഗ്യത​യി​ല്ലെന്നും എന്നെ വേറെ എങ്ങോ​​ട്ടെങ്കി​ലും മാ​റ്റണ​മെന്നും കാണി​ച്ചു​കൊ​ണ്ട്‌ ഞാൻ അ​ദ്ദേഹത്തി​ന്‌ ഒരു ചെറിയ കത്ത്‌ എഴുതി. അന്ന്‌ ഉച്ചയ്‌ക്കു​മുമ്പു​തന്നെ നോർ സ​ഹോ​ദരൻ എന്റെ അടു​ക്ക​ലെത്തി: “റോ​ബർട്ട്‌, നീ എഴുതിയ കുറിപ്പ്‌ ഞാൻ കണ്ടു. നിനക്ക്‌ ഒരു പിഴവു പറ്റി, ഞാൻ അതേപ്പറ്റി നി​ന്നോ​ട്‌ സം​സാരി​ച്ചു, ഇനി​യ​ങ്ങോട്ട്‌ നീ കൂടുതൽ ശ്രദ്ധാ​ലുവാ​യിരി​ക്കും എന്ന്‌ എനിക്ക്‌ ഉറപ്പുണ്ട്‌. വരൂ, നമുക്ക്‌ നമ്മുടെ ജോ​ലി​യി​ലേക്കു മടങ്ങാം.” അദ്ദേഹത്തിന്റെ ദയാ​പൂർവമായ പെ​രുമാ​റ്റം ഞാൻ അങ്ങേയറ്റം വി​ലമതി​ച്ചു.

എട്ടു വർഷത്തെ ബെഥേൽ സേ​വനത്തി​നു ശേഷവും അവി​ടെ​ത്തന്നെ തുട​രണ​മെന്നല്ലാ​തെ മറ്റൊരു ചിന്തയും എനി​ക്കില്ലാ​യി​രുന്നു. പക്ഷേ, ​വൈകാ​തെ അതിന്‌ മാറ്റം വന്നു. യാങ്കീ സ്റ്റേഡി​യത്തി​ലും പോളോ ഗ്രൗ​ണ്ട്‌സി​ലും ആയി 1958-ൽ നടന്ന അന്താ​രാ​ഷ്‌ട്ര കൺ​വെൻ​ഷന്റെ സമയത്ത്‌ ഞാൻ ലൊ​റെ​യ്‌ൻ ബ്രു​ക്‌സിനെ കാണാ​നി​ടയാ​യി. 1955-ൽ കാ​നഡയി​ലെ മോൺട്രി​യോ​ളിൽ അവൾ പയ​നിയ​റിങ്‌ ചെ​യ്‌തി​രുന്ന കാലത്ത്‌ ഞങ്ങൾ മുമ്പ്‌ പരിച​യപ്പെ​ട്ടിട്ടു​ള്ളതാ​യി​രുന്നു. മു​ഴു​സമയ സേവ​നത്തോ​ടുള്ള അവളുടെ മനോ​ഭാ​വത്തി​ലും യ​ഹോവ​യുടെ സംഘടന അയ​യ്‌ക്കുന്ന ഏതു സ്ഥല​ത്തേ​ക്കും പോ​കാ​നുള്ള അവളുടെ മന​സ്സൊരു​ക്കത്തി​ലും എനിക്കു മതിപ്പു തോന്നി. ഗി​ലെയാ​ദ്‌ സ്‌കൂ​ളിൽ സംബ​ന്ധിക്കാ​നായി​രുന്നു അവൾ ലക്ഷ്യം​വെ​ച്ചിരു​ന്നത്‌. 1965-ൽ, 22-ാം വയസ്സിൽ ഗി​ലയാ​ദ്‌ സ്‌കൂളിന്റെ 27-ാമത്തെ ക്ലാസ്സിൽ സംബ​ന്ധിക്കാ​നുള്ള ക്ഷണം അവൾക്കു കിട്ടി. ബിരു​ദാ​നന്തരം ബ്രസീ​ലി​ലേക്ക്‌ ഒരു മിഷ​നറി​യായി അവൾക്കു നി​യമന​വും ലഭിച്ചു. 1958-ൽ ഞങ്ങൾ പരിചയം പുതു​ക്കു​കയും എന്റെ വിവാ​ഹാ​ഭ്യർഥന അവൾ സ്വീ​കരി​ക്കുക​യും ചെയ്‌തു. പിന്നത്തെ വർഷം വിവാ​ഹിത​രാകാ​നും ഒരു​മി​ച്ച്‌ മിഷ​നറി​വേലയി​ലേക്ക്‌ പ്ര​വേശി​ക്കാ​നും ഞങ്ങൾ ആസൂ​​ത്രണം ചെയ്‌തു.

എന്റെ ഉദ്ദേശ്യ​ങ്ങ​ളെക്കു​റിച്ച്‌ നോർ സഹോ​ദ​രനോ​ട്‌ സംസാ​രി​ച്ച​പ്പോൾ മൂന്ന്‌ വർഷം കാത്തിരി​ക്കാനാ​യി​രുന്നു അദ്ദേഹത്തിന്റെ നിർദേശം. തുടർന്ന്‌ വിവാ​ഹി​തരാ​യി ബ്രുക്ലിൻ ബെ​ഥേലിൽത്തന്നെ തുടരാ​നാ​കു​മെന്നും അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു. അക്കാലത്ത്‌, ദമ്പ​തികൾക്ക്‌ വി​വാഹ​ശേഷം ബെ​ഥേ​ലിൽ തുട​രണ​മെങ്കിൽ അവരി​ലൊ​രാൾ പത്ത്‌ വർഷമോ അതി​ലധി​കമോ ബെഥേൽ സേവനം ചെയ്‌തി​ട്ടുണ്ടാ​വണം; മറ്റേ​യാളാ​കട്ടെ കുറഞ്ഞത്‌ മൂന്ന്‌ വർഷവും. അതു​കൊ​ണ്ട്‌, വിവാ​ഹത്തി​നു​മുമ്പ്‌ രണ്ടു വർഷം ബ്രസീൽ ബെ​ഥേലി​ലും ഒരു വർഷം ബ്രുക്ലിൻ ബെ​ഥേലി​ലും സേ​വി​ക്കാൻ ലൊ​റെ​യ്‌ൻ സമ്മതിച്ചു.

വിവാഹനിശ്ചയം കഴിഞ്ഞ്‌ ആദ്യത്തെ രണ്ടു​വർഷം കത്തി​ലൂ​ടെ മാ​ത്രമാ​ണ്‌ ഞങ്ങൾക്ക്‌ ആശയ​വിനി​മയം ചെയ്യാൻ സാ​ധി​ച്ചത്‌. ടെ​ലി​ഫോൺ പണ​ച്ചെല​വുള്ള ഏർപ്പാ​ടാ​യിരു​ന്നു, ഇ-മെയിൽ ആകട്ടെ അന്ന്‌ കേ​ട്ടു​കേൾവി പോ​ലുമി​ല്ലായി​രുന്നു! അങ്ങനെ, 1961 സെ​പ്‌റ്റം​ബർ 16-ന്‌ ഞങ്ങൾ വിവാ​ഹി​തരാ​യി. വിവാ​ഹ​പ്രസം​ഗം നട​ത്തി​യത്‌ നോർ സഹോ​ദരനാ​യി​രുന്നു എന്നു പറയാൻ ഞങ്ങൾക്ക്‌ അഭി​മാന​മുണ്ട്‌. കാ​ത്തി​രുന്ന ഏതാനും വർഷങ്ങൾ ഒരു യുഗം പോ​ലെ​യാണ്‌ ഞങ്ങൾക്ക്‌ അന്ന്‌ തോ​ന്നി​യത്‌. പക്ഷേ ഇന്ന്‌, സ​ന്തോഷ​വും സംതൃപ്‌തിയും കളി​യാ​ടിയ അരനൂ​റ്റാ​ണ്ടുകാ​ലത്തെ ഞങ്ങളുടെ ദാമ്പത്യ​ജീവി​തത്തി​ലേക്ക്‌ പി​ന്തിരി​ഞ്ഞ്‌ നോ​ക്കു​മ്പോൾ ആ കാ​ത്തിരി​പ്പ്‌ തക്കമൂ​ല്യമു​ള്ളതാ​യി​രുന്നു എന്ന്‌ ഞങ്ങൾക്കു പറ​യാനാ​കും!

ഒരു മേഖലാ മേൽവിചാ​രകൻ എന്ന നിലയിൽ മറ്റു രാജ്യങ്ങൾ സന്ദർശിക്കാ​നുള്ള പദവി 1964-ൽ എനിക്കു ലഭിച്ചു. അന്ന്‌ യാ​ത്രക​ളിൽ, ഭാര്യയെ കൂടെ​ക്കൊ​ണ്ടു​പോകാ​നുള്ള ക്ര​മീക​രണം ഉണ്ടാ​യിരു​ന്നില്ല. 1977-ൽ വരുത്തിയ ഭേദ​ഗതി​യുടെ ഫലമായി ഭർത്താ​ക്കന്മാ​രോ​ടൊപ്പം ഭാ​ര്യമാ​രും യാ​ത്ര​ചെയ്യാൻ തുടങ്ങി. ആ വർഷം ഗ്രാന്റ്‌ സ്യൂ​ട്ടറി​നും ഭാര്യ ഈ​ഡിത്തി​നും ഒപ്പം ഞാനും ലൊ​റെയ്‌നും ജർമനി, ഓ​സ്‌ട്രിയ, ഗ്രീസ്‌, ​സൈ​പ്രസ്‌, തുർക്കി, ഇ​സ്രാ​യേൽ എന്നീ ദേ​ശങ്ങളി​ലെ ബ്രാഞ്ച്‌ ഓ​ഫീസു​കൾ സന്ദർശി​ച്ചു. ഗോ​ളത്തി​നുചു​റ്റും 70-ഓളം രാജ്യങ്ങൾ ഞാൻ സന്ദർശി​ച്ചിട്ടു​ണ്ട്‌.

1980-ൽ, ബ്രസീ​ലി​ലേ​ക്കുള്ള അത്ത​രമൊ​രു യാ​ത്ര​യിൽ സന്ദർശിക്കാ​നുള്ള സ്ഥല​ങ്ങളു​ടെ പട്ടി​ക​യിൽ ഭൂമ​ധ്യ​രേഖ​യോട്‌ ചേർന്ന്‌ സ്ഥി​തി​ചെയ്യുന്ന ബലം എന്നു പേരുള്ള നഗരവും ഉണ്ടാ​യി​രുന്നു. ലൊ​റെ​യ്‌ൻ മുമ്പ്‌ അവിടെ മിഷ​നറി​യായി സേവി​ച്ചി​രുന്നു. കൂടാതെ, മനാ​സി​ലെ സ​ഹോദ​രങ്ങളെ കാ​ണാ​നും ഞങ്ങൾ പോയി. അവിടെ ഒരു സ്റ്റേഡി​യ​ത്തിലാ​ണ്‌ പ്രസംഗം ക്രമീ​കരി​ച്ചിരു​ന്നത്‌. ബ്രസീൽ ജന​തയു​ടെ ഇടയിൽ സ്‌ത്രീ​കൾ കവിളിൽ ഉമ്മ​വെ​ച്ചും സ​ഹോദ​രന്മാർ പര​സ്‌പരം കൈ​കൊ​ടു​ത്തും അഭി​വാ​ദനം ചെയ്യുന്ന രീ​തിയാ​ണ്‌ പൊ​തു​വെ ഉള്ളത്‌. എന്നാൽ സഹോ​ദ​രങ്ങളു​ടെ ഒരു കൂ​ട്ടംമാ​ത്രം അങ്ങ​നെയൊ​ന്നും ചെയ്യാതെ മാറി ഇരി​ക്കു​ന്നത്‌ ഞങ്ങൾ കണ്ടു. എന്തു​കൊണ്ടാ​യി​രുന്നു അത്‌?

ആമസോൺ മഴക്കാ​ടു​കളു​ടെ ഉൾപ്ര​ദേശത്ത്‌ സ്ഥി​തി​ചെയ്യുന്ന ഒരു കു​ഷ്‌ഠ​രോഗ കോള​നിയിൽനി​ന്നുള്ള നമ്മുടെ പ്രി​യ​പ്പെട്ട സഹോ​ദരങ്ങ​ളായി​രുന്നു അവർ. ആരോ​ഗ്യ​പര​മായ കാരണങ്ങൾ നിമി​ത്തമാ​യി​രുന്നു അവർ മറ്റു സ​ഹോദ​രങ്ങളെ സ്‌പർശിക്കാ​തിരു​ന്നത്‌. പക്ഷേ, അവർ ഞങ്ങളുടെ ഹൃദയങ്ങളെ തീർച്ചയാ​യും സ്‌പർശി​ച്ചു! അവരുടെ മുഖത്ത്‌ കളി​യാ​ടിയ ആ സന്തോഷം ഒരി​ക്ക​ലും ഞങ്ങളുടെ ഹൃദയത്തിൽനിന്ന്‌ മാഞ്ഞു​പോ​വു​കയില്ല! “എന്റെ ദാസന്മാർ ഹൃദയാനന്ദംകൊണ്ടു ഘോ​ഷി​ക്കും” എന്ന യെശയ്യാവിന്റെ വാക്കുകൾ എത്ര സത്യ​മാ​ണ്‌.—യെശ. 65:14.

കഴിഞ്ഞ ആറു പതി​റ്റാണ്ടി​ലേറെ​ക്കാലം യ​ഹോ​വയെ വിശ്വ​സ്‌തമാ​യി സേവിച്ചതിന്റെ ഓർമകൾ ഞാനും ലൊ​റെയ്‌നും കൂ​ടെക്കൂ​ടെ അയവി​റ​ക്കാറു​ണ്ട്‌. യഹോവ തന്റെ സംഘ​ടന​യിലൂ​ടെ ഞങ്ങളെ നയി​ച്ച​പ്പോൾ അതിന്‌ അനു​സര​ണപൂർവം കീഴ്‌പെട്ട​തുനി​മിത്തം അന​വധി​യായ അനു​ഗ്ര​ഹങ്ങൾ ഞങ്ങൾക്ക്‌ കൈ​വന്നി​രിക്കു​ന്നു. അതിൽ ഞങ്ങൾക്ക്‌ അളവറ്റ സ​ന്തോഷ​മുണ്ട്‌. മുൻവർഷങ്ങളി​ലേ​തു​പോലെ ലോ​ക​മെങ്ങും സഞ്ച​രി​ക്കാൻ ഇപ്പോൾ ആ​രോ​ഗ്യം അനുവ​ദിക്കു​ന്നി​ല്ലെങ്കി​ലും ഭരണസംഘത്തിന്റെ കോ-ഓർഡി​നേറ്റേ​ഴ്‌സ്‌ കമ്മി​റ്റി​യോ​ടും സർവീസ്‌ കമ്മി​റ്റി​യോ​ടും ചേർന്ന്‌ പ്രവർത്തി​ച്ചു​കൊണ്ട്‌ അവരുടെ ഒരു സഹാ​യി​യായി വർത്തി​ക്കാൻ എനിക്കു കഴി​യു​ന്നുണ്ട്‌. ഇ​പ്രകാ​രം ലോ​കവ്യാ​പക സഹോ​ദ​രവർഗത്തെ പിന്തു​ണയ്‌ക്കു​ന്നതിൽ ഒരു ചെറിയ പങ്കുണ്ടാ​യി​രിക്കാ​നുള്ള എന്റെ പദവിയെ ഞാൻ അതി​യാ​യി വില​മതി​ക്കുന്നു. “അടിയൻ ഇതാ അടിയനെ അയ​ക്കേ​ണമേ” എന്ന യെശയ്യാവിന്റെ അതേ മനോ​ഭാ​വത്തോ​ടെ യുവതീ​യു​വാക്ക​ളുടെ ഒരു നെടി​യ​നിര​തന്നെ മുഴു​സമ​യശു​ശ്രൂഷ ഏറ്റെടു​ത്തി​രിക്കു​ന്നത്‌ കാണാ​നാ​കു​ന്നത്‌ ഞങ്ങളെ കോരി​ത്തരി​പ്പി​ക്കുന്നു! (യെശ. 6:8) “ഒന്നും​മടി​ക്കേണ്ട, നേരെ മുഴു​സമ​യശു​ശ്രൂഷ തുട​ങ്ങി​ക്കോളൂ. അത്‌ എന്തെല്ലാം അനു​ഗ്രഹ​ങ്ങളി​ലേക്ക്‌ നിന്നെ കൂട്ടി​ക്കൊ​ണ്ടുപോ​കും എന്ന്‌ ഒരി​ക്ക​ലും പറ​യാനാ​വില്ല” എന്ന്‌ ദീർഘകാ​ലംമു​മ്പ്‌ എന്നോട്‌ പറഞ്ഞ ആ സർക്കിട്ട്‌ മേൽവിചാരകന്റെ വാ​ക്കുക​ളുടെ സത്യത വിളി​ച്ചോ​തുക​യാണ്‌ മുന്ന​ണിപ്ര​വർത്തക​രുടെ ഈ മഹാവൃന്ദം.