സംഗീതം, മയക്കു​മ​രു​ന്നു​കൾ, മദ്യം ഇവയൊ​ക്കെ​യാ​യി​രു​ന്നു എന്റെ ജീവിതം

ഞാൻ ഒരു സ്വദേ​ശീ​യ​നായ അമേരി​ക്ക​ക്കാ​ര​നാണ്‌. നാലു വർഷം മുമ്പു മരിച്ച അച്ഛൻ യു.എസ്‌.എ., മിഷി​ഗ​ണി​ലെ ഷുഗർ ദ്വീപിൽനി​ന്നുള്ള ഒരു ചിപ്പെ​വൊ ആയിരു​ന്നു. കാനഡ​യി​ലെ ഒണ്ടേറി​യോ​യിൽ നിന്നുള്ള എന്റെ അമ്മ ഒട്ടാവ, ഓജി​ബ്‌വേ ഇന്ത്യൻ ജനതക​ളിൽനി​ന്നു​ള്ള​വ​ളാണ്‌. എന്റെ അച്ഛൻ വഴിയാ​യി ഞാൻ ചിപ്പെ​വൊ ഇന്ത്യക്കാ​രു​ടെ സൂ സെൻറ്‌ മരീ ഗോ​ത്ര​ത്തിൽപ്പെ​ട്ട​വ​നാ​യി​രു​ന്നു. കത്തോ​ലി​ക്കാ ദൗത്യ​സം​ഘ​ത്തി​ന്റെ​യും ബോർഡിങ്‌ സ്‌കൂ​ളു​ക​ളു​ടെ​യും സ്വാധീ​നം നിമിത്തം, ഞങ്ങൾ കത്തോ​ലി​ക്ക​രാ​യാ​ണു വളർത്ത​പ്പെ​ട്ടത്‌. അതിന്റെ അർഥം എല്ലാ ഞായറാ​ഴ്‌ച​യും കുർബാ​ന​യിൽ പങ്കുപ​റ്റണം എന്നായി​രു​ന്നു.

ഇന്ത്യക്കാർക്കു​ള്ള സംവര​ണ​മേ​ഖ​ല​ക​ളി​ലെ എന്റെ കുട്ടി​ക്കാ​ലം ലളിത​വും സന്തോ​ഷ​പ്ര​ദ​വു​മാ​യി​രു​ന്നു. ഒരു കുട്ടി​യു​ടെ കാഴ്‌ച​പ്പാ​ടിൽ വേനൽക്കാ​ലങ്ങൾ നീണ്ടതും അലസവും സമാധാ​ന​പൂർണ​വു​മാ​യി​രു​ന്നു. ഞങ്ങൾ ഒരു ഉൾനാടൻ പ്രദേ​ശ​ത്താ​യി​രു​ന്നു ജീവി​ച്ചി​രു​ന്നത്‌—ഞങ്ങൾക്കു പൈപ്പു​വെ​ള്ള​മോ വീടു​കൾക്ക​ക​ത്തുള്ള കക്കൂസു​ക​ളോ ഉണ്ടായി​രു​ന്നില്ല. ഞങ്ങൾ കുളി​ച്ചി​രു​ന്നത്‌ അടുത്തുള്ള തടാക​ത്തി​ലോ ഒരു അലക്കു​തൊ​ട്ടി​യി​ലോ ആയിരു​ന്നു. ഞങ്ങളുടെ കളിസ്ഥലം പുറ​മ്പോ​ക്കു​ക​ളാ​യി​രു​ന്നു. കുതി​ര​ക​ളും കന്നുകാ​ലി​ക​ളും കൃഷി​യി​ട​ങ്ങ​ളി​ലെ മറ്റു വളർത്തു​മൃ​ഗ​ങ്ങ​ളു​മാ​യി​രു​ന്നു ഞങ്ങളുടെ കളിപ്പാ​ട്ടങ്ങൾ. ആ കാലത്ത്‌, മുഴു​ലോ​ക​വും എന്നെന്നും അങ്ങനെ​തന്നെ ആയിരു​ന്നെ​ങ്കിൽ എന്നു ഞാൻ ആശിച്ചു.

വളരു​ന്ന​തി​ന്റെ വെല്ലു​വി​ളി​കൾ

ഞാൻ കുറേ​ക്കൂ​ടി വളർന്നു പൊതു​വി​ദ്യാ​ല​യ​ത്തിൽ പോയി​ത്തു​ട​ങ്ങി​യ​പ്പോൾ സംവര​ണ​മേ​ഖ​ല​ക​ളി​ലേ​ക്കുള്ള എന്റെ സന്ദർശ​നങ്ങൾ വല്ലപ്പോ​ഴും മാത്ര​മാ​യി. സ്‌കൂ​ളും സ്‌പോർട്‌സും സംഗീ​ത​വും എന്റെ സമയത്തി​ന്റെ സിംഹ​ഭാ​ഗ​വും കവർന്നെ​ടു​ക്കാൻ തുടങ്ങി. 1960-കളിലെ ഒരു കൗമാ​ര​പ്രാ​യ​ക്കാ​ര​നെന്ന നിലയിൽ ആ കാലത്തി​ന്റെ ചിന്താ​ഗ​തി​കൾ എന്നെ വളരെ​യേറെ സ്വാധീ​നി​ച്ചു. എനിക്കു 13 വയസ്സാ​യ​പ്പോ​ഴേ​ക്കും മയക്കു​മ​രു​ന്നും മദ്യവും എന്റെ അനുദി​ന​ജീ​വി​ത​ത്തി​ന്റെ ഭാഗമാ​യി​രു​ന്നു. സമുദാ​യ​ത്തോ​ടുള്ള മത്സരമ​നോ​ഭാ​വം അന്നത്തെ ഫാഷനാ​യി​രു​ന്നു. സമൂഹം എന്തി​നെ​ല്ലാം​വേണ്ടി നില​കൊ​ണ്ടോ അതി​നെ​യെ​ല്ലാം ഞാൻ വെറുത്തു. ആളുകൾ പരസ്‌പരം മനുഷ്യ​ത്വ​മി​ല്ലാത്ത കാര്യങ്ങൾ പ്രവർത്തി​ക്കു​ന്ന​തെ​ന്തു​കൊ​ണ്ടെന്ന്‌ എനിക്കു മനസ്സി​ലാ​യില്ല.

ഏതാണ്ട്‌ ഇതേ കാലയ​ള​വി​ലാ​യി​രു​ന്നു എനിക്ക്‌ എന്റെ ആദ്യത്തെ ഗിത്താർ കിട്ടി​യത്‌. ഞങ്ങളു​ടേത്‌ സംഗീ​ത​ത്തോ​ടു കമ്പമുള്ള ഒരു കുടും​ബ​മാ​യി​രു​ന്നു. അച്ഛൻ പിയാ​നോ വായന​ക്കാ​ര​നും ടാപ്‌ നർത്തക​നു​മാ​യി​രു​ന്നു. അദ്ദേഹ​ത്തി​ന്റെ സഹോ​ദ​ര​ന്മാ​രും സംഗീത അഭിരു​ചി​യു​ള്ള​വ​രാ​യി​രു​ന്നു. അതു​കൊണ്ട്‌ ഡാഡി​യും അദ്ദേഹ​ത്തി​ന്റെ സഹോ​ദ​ര​ന്മാ​രും ഒരുമി​ച്ചു കൂടി​യ​പ്പോ​ഴെ​ല്ലാം വെളു​പ്പാൻകാ​ലം​വരെ ഞങ്ങൾ ജിഗ്‌സ്‌ കളിക്കു​ക​യും സ്‌ക്വയർ നൃത്തം ചെയ്യു​ക​യും ചെയ്‌തു. എനിക്കതു വലിയ ഇഷ്ടമാ​യി​രു​ന്നു. പെട്ടെ​ന്നു​തന്നെ ഞാൻ ഗിത്താർ വായി​ക്കാൻ പഠിക്കു​ക​യും ഒരു റോക്ക്‌ൻറോൾ സംഘ​ത്തോ​ടൊ​പ്പം ചേരു​ക​യും ചെയ്‌തു. സ്‌കൂ​ളിൽ ഞങ്ങൾ നൃത്തങ്ങ​ളും മറ്റു പരിപാ​ടി​ക​ളും അവതരി​പ്പി​ച്ചു. അവ ഞങ്ങളെ ബാറു​ക​ളി​ലേ​ക്കും നിശാ​ക്ല​ബ്ബു​ക​ളി​ലേ​ക്കും നയിച്ചു. സ്വാഭാ​വി​ക​മാ​യും അതിന്റെ അർഥം കൂടുതൽ മദ്യവും മയക്കു​മ​രു​ന്നും എന്നായി​രു​ന്നു. മരിഹ്വാ​ന​യും മെത്താം​ഫെ​റ്റ​മീ​നും (സ്‌പീഡ്‌) എന്റെ ജീവി​ത​രീ​തി​യു​ടെ ഭാഗമാ​യി​രു​ന്നു.

വിയറ്റ്‌നാ​മി​ലെ സൈനി​ക​സേ​വ​നം

19 വയസ്സാ​യ​പ്പോ​ഴേ​ക്കും ഞാൻ വിവാ​ഹി​ത​നാ​യി​രു​ന്നു​വെന്നു മാത്രമല്ല, അച്ഛനാ​കാൻ പോകു​ക​യു​മാ​യി​രു​ന്നു. ആ വർഷം തന്നെ ഞാൻ യു.എസ്‌. നാവി​ക​സേ​ന​യിൽ അംഗമാ​യി ചേർക്ക​പ്പെട്ടു. അവയെ​ല്ലാം എനിക്കു താങ്ങാ​വു​ന്ന​തി​ലു​മ​ധി​ക​മാ​യി​രു​ന്നു. പ്രശ്‌ന​ത്തി​നുള്ള പരിഹാ​ര​മെ​ന്ന​വണ്ണം 24 മണിക്കൂ​റും ഞാൻ മയക്കു​മ​രു​ന്നി​ലും മദ്യത്തി​ലും ശരണം പ്രാപി​ച്ചു.

ആദ്യം കാലി​ഫോർണി​യ​യി​ലുള്ള സാൻറി​യാ​ഗോ​യി​ലെ നാവി​ക​സേനാ നിയമന ഡിപ്പോ​യി​ലെ പ്രാഥ​മിക പരിശീ​ലന ക്യാമ്പി​ലും പിന്നീട്‌, കാലാൾ ഭടനാ​യി​ട്ടുള്ള കൂടുതൽ പരിശീ​ല​ന​ത്തി​നു കാലി​ഫോർണി​യ​യി​ലെ പെൻഡൽടൺ ക്യാമ്പി​ലും ഞാൻ നിയമി​ത​നാ​യി. ഞാൻ പരിശീ​ലനം സിദ്ധിച്ച, പോർക്ക​ള​ത്തി​ലെ സന്ദേശ​വി​നി​മയ-റേഡി​യോ ഓപ്പ​റേ​റ്റ​റാ​യി​ത്തീർന്നു. ഇത്‌ 1969-ന്റെ അവസാ​ന​ഘ​ട്ട​ത്തി​ലാ​യി​രു​ന്നു. ശരിയായ പരീക്ഷണം വരാൻപോ​കു​ന്ന​തേ​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു​ള്ളൂ—വിയറ്റ്‌നാ​മി​ലെ സേവനം. അങ്ങനെ 19-ാം വയസ്സിൽ, ഹൈസ്‌കൂൾ പഠനം കഴിഞ്ഞ്‌ ഏതാനും മാസങ്ങൾക്കു​ശേഷം, ഞാൻ വിയറ്റ്‌നാ​മി​ലെ ചെമ്മണ്ണിൽ നിലയു​റ​പ്പി​ച്ചു. ഒരു ന്യൂന​പ​ക്ഷ​മെന്ന നിലയിൽ, സമൂഹം ഒരുപാട്‌ അനീതി​കൾ ഞങ്ങളോ​ടു കാട്ടി​യി​രു​ന്നെ​ങ്കി​ലും, മറ്റനേകം സ്വദേ​ശി​ക​ളായ അമേരി​ക്ക​ക്കാ​രു​ടെ കാര്യ​ത്തിൽ സത്യമാ​യി​രു​ന്ന​തു​പോ​ലെ ദേശഭ​ക്തി​യാണ്‌ എന്നെയും സേവന​ത്തി​നു പ്രേരി​പ്പി​ച്ചത്‌.

ഡാ നാങ്ങിനു തൊട്ടു​വെ​ളി​യി​ലുള്ള നാവി​ക​സേ​ന​യു​ടെ ഒന്നാം വ്യോ​മ​യാ​ന​വി​ഭാ​ഗ​ത്തി​ലാ​യി​രു​ന്നു എനിക്ക്‌ ആദ്യം നിയമനം ലഭിച്ചത്‌. ഏകദേശം 50 പുരു​ഷ​ന്മാർ—വാസ്‌ത​വ​ത്തിൽ പയ്യന്മാർ—ആയിരു​ന്നു സൈനിക വളപ്പി​നു​ള്ളിൽ വാർത്താ​വി​നി​മയ സംവി​ധാ​ന​ത്തി​ന്റെ ചുമതല വഹിച്ചി​രു​ന്നത്‌. വടക്കൻ വിയറ്റ്‌നാ​മി​നും തെക്കൻ വിയറ്റ്‌നാ​മി​നു​മി​ട​യി​ലുള്ള ഡിഎം​സെഡ്‌ (സൈന്യ​നി​രോ​ധിത മേഖല) മുതൽ ഡാ നാങ്ങിന്‌ ഏകദേശം 80 കിലോ​മീ​റ്റർ തെക്കു വരെയുള്ള പ്രദേശം ഞങ്ങൾ കൈകാ​ര്യം ചെയ്‌തു.

അഭയാർഥി​കൾ ഡാ നാങ്ങി​ലേക്കു പറ്റംപ​റ്റ​മാ​യി വന്നു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു. എങ്ങും കുടി​ലു​കൾ നിറഞ്ഞ ചേരി​പ്പ​ട്ട​ണങ്ങൾ കൂണു​പോ​ലെ മുളച്ചു​വ​രു​ന്നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. വളരെ​യ​ധി​കം അനാഥാ​ല​യ​ങ്ങ​ളും അവി​ടെ​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. പരിക്കേറ്റ നിരവധി കൊച്ചു​കു​ട്ടി​കളെ കണ്ടത്‌ എന്നിൽ കനത്ത ആഘാത​മേൽപ്പി​ച്ചു. അവരിൽ ഭൂരി​ഭാ​ഗ​വും പെൺകു​ട്ടി​ക​ളോ ചെറിയ ആൺകു​ട്ടി​ക​ളോ ആയിരു​ന്നു എന്നതു വളരെ വിചി​ത്ര​മാ​യി എനിക്കു തോന്നി. പെട്ടെ​ന്നു​തന്നെ ഞാൻ അതിന്റെ കാരണം കണ്ടെത്തി. പതി​നൊ​ന്നും അതില​ധി​ക​വും വയസ്സുള്ള ആൺകു​ട്ടി​കൾ യുദ്ധത്തിൽ പോരാ​ടി​യി​രു​ന്നു. പിന്നീട്‌, ഒരു യുവ വിയറ്റ്‌നാ​മീസ്‌ പടയാ​ളി​യെ കണ്ടുമു​ട്ടി​യ​പ്പോൾ അവനെത്ര വയസ്സാ​യെന്നു ഞാൻ ചോദി​ച്ചു. “പതിന്നാല്‌” എന്നായി​രു​ന്നു ഉത്തരം. അതി​നോ​ട​കം​തന്നെ അവൻ മൂന്നു​വർഷ​ത്തോ​ളം പോരാ​ട്ട​ത്തിൽ പങ്കെടു​ത്തി​രു​ന്നു! ഇതെന്നെ സ്‌തബ്ധ​നാ​ക്കി. അവൻ എന്റെ 14-വയസ്സു​കാ​ര​നായ അനുജനെ ഓർമി​പ്പി​ച്ചു. അവന്റെ താത്‌പ​ര്യ​ങ്ങൾ കൊല​ചെ​യ്യു​ന്ന​തി​ലല്ല, ബാല സമിതി​യു​ടെ ബേസ്‌ബോൾ കളിയി​ലാ​യി​രു​ന്നു എന്ന ഒരേ​യൊ​രു വ്യത്യാ​സം മാത്രം.

നാവി​ക​സേ​ന​യി​ലെ എന്റെ സേവന കാലത്ത്‌ എന്നിൽ ഉത്തരങ്ങൾ ലഭിക്കേണ്ട ചോദ്യ​ങ്ങൾ ഉദിക്കാൻതു​ടങ്ങി. ഒരു രാത്രി, ഞാൻ ഞങ്ങളുടെ വളപ്പി​ലുള്ള പള്ളിയിൽ ചെന്നു. അവിടു​ത്തെ കത്തോ​ലി​ക്കാ ചാപ്പൽ പുരോ​ഹി​തൻ യേശു, സമാധാ​നം, സ്‌നേഹം എന്നിവ​യെ​ക്കു​റിച്ച്‌ ഒരു പ്രഭാ​ഷണം നടത്തി! എനിക്കു കൂക്കി​വി​ളി​ക്കാ​നാ​ണു തോന്നി​യത്‌. അദ്ദേഹ​ത്തി​ന്റെ പ്രസംഗം അവിടെ സംഭവി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്ന​തി​നെ​ല്ലാം കടകവി​രു​ദ്ധ​മാ​യി​രു​ന്നു. ചടങ്ങു​കൾക്കു​ശേഷം ഞാൻ അദ്ദേഹ​ത്തോട്‌, ഒരു ക്രിസ്‌ത്യാ​നി​യാ​യി​രി​ക്കു​ക​യും അതേസ​മയം ഈ യുദ്ധത്തിൽ പങ്കെടു​ക്കു​ക​യും ചെയ്യു​ന്ന​തി​നെ എങ്ങനെ ന്യായീ​ക​രി​ക്കാൻ സാധി​ക്കു​ന്നു​വെന്നു ചോദി​ച്ചു. അദ്ദേഹ​ത്തി​ന്റെ ഉത്തരമോ? “കൊള്ളാം, സൈനി​കാ, ഇങ്ങനെ​യാ​ണു നാം കർത്താ​വി​നു വേണ്ടി പോരാ​ടു​ന്നത്‌.” പള്ളിയു​മാ​യി മേലാൽ യാതൊ​രു ബന്ധവും വേണ്ട എന്നു സ്വയം പറഞ്ഞു​കൊ​ണ്ടു ഞാൻ പുറ​ത്തേ​ക്കി​റങ്ങി.

എന്റെ സൈനിക കാലാ​വധി കഴിയും​വരെ ജീവ​നോ​ടെ ശേഷി​ച്ച​തിൽ ഞാൻ ഭാഗ്യ​വാ​നാ​യി​രു​ന്നു​വെന്ന്‌ എനിക്ക​റി​യാ​മാ​യി​രു​ന്നു. എങ്കിലും മാനസി​ക​വും ധാർമി​ക​വു​മാ​യി ഞാൻ വളരെ​യേറെ കഷ്ടതകൾ അനുഭ​വി​ച്ചു​ക​ഴി​ഞ്ഞി​രു​ന്നു. യുദ്ധവും മരണവും ദിവസേന കേൾക്കു​ക​യും കാണു​ക​യും മണക്കു​ക​യും ചെയ്‌തത്‌ എന്റെ യുവ മനസ്സി​ലും ഹൃദയ​ത്തി​ലും ആഴമേ​റിയ മുറി​വു​കൾ ശേഷി​പ്പി​ച്ചു. അതെല്ലാം സംഭവി​ച്ചത്‌ 25-ലേറെ വർഷം മുമ്പാ​ണെ​ങ്കി​ലും, ഇന്നലെ എന്നപോ​ലെ ഞാനോർമി​ക്കു​ന്നു.

സാധാരണ ജീവി​ത​ത്തോട്‌ ഇണങ്ങി​ച്ചേ​രു​ന്ന​തി​നുള്ള പോരാ​ട്ടം

വീട്ടിൽ തിരി​ച്ചെ​ത്തി​യ​പ്പോൾ ഞാൻ സംഗീത ജീവി​ത​ച​ര്യ​യിൽ ശ്രദ്ധ​കേ​ന്ദ്രീ​ക​രി​ക്കാൻ ശ്രമിച്ചു. എന്റെ സ്വകാര്യ ജീവിതം ആകെ കുഴഞ്ഞു​മ​റിഞ്ഞ അവസ്ഥയി​ലാ​യി​രു​ന്നു—ഞാൻ വിവാ​ഹി​ത​നും ഒരു കുട്ടി​യു​ടെ പിതാ​വു​മാ​യി​രു​ന്നു, എന്നിട്ടും വളരെ​യ​ധി​കം മയക്കു​മ​രു​ന്നും മദ്യവും ഞാനു​പ​യോ​ഗി​ച്ചു​വന്നു. ഭാര്യ​യു​മാ​യുള്ള എന്റെ ബന്ധത്തിന്‌ ഉലച്ചിൽതട്ടി. വിവാ​ഹ​മോ​ച​ന​മാ​യി​രു​ന്നു ഫലം. ഒരുപക്ഷേ, എന്റെ ജീവി​ത​ത്തി​ലെ ഏറ്റവും ചൈത​ന്യ​മറ്റ സമയം അതായി​രു​ന്നി​രി​ക്കണം. ഞാൻ എന്നെത്തന്നെ ഒറ്റപ്പെ​ടു​ത്തു​ക​യും വെളി​മ്പ്ര​ദേ​ശ​ങ്ങ​ളി​ലും മിനി​സോ​ട്ട​യി​ലെ​യും ഉത്തര മിഷി​ഗ​ണി​ലെ​യും ഉൾപ്ര​ദേ​ശ​ങ്ങ​ളിൽ പൂമീൻ പിടി​ക്കു​ന്ന​തി​ലും മറ്റും ആശ്വാസം കണ്ടെത്തു​ക​യും ചെയ്‌തു.

1974-ൽ ഒരു ഗിത്താർ വായന​ക്കാ​ര​നും പാട്ടു​കാ​ര​നു​മെന്ന നിലയി​ലുള്ള എന്റെ സംഗീത ജീവി​ത​ച​ര്യ​യിൽ ഉന്നമനം കണ്ടെത്തുക എന്ന ഉദ്ദേശ്യ​വു​മാ​യി ഞാൻ ടെനെ​സ്സി​യി​ലുള്ള നാഷ്‌വി​ല്ലി​ലേക്കു താമസം മാറ്റി. സംഗീ​ത​ത്തി​ന്റെ മുഖ്യ​ധാ​ര​യി​ലേക്ക്‌ എന്നെങ്കി​ലും പ്രവേ​ശനം ലഭിക്കു​മെന്ന പ്രതീ​ക്ഷ​യിൽ ഞാൻ ധാരാളം നിശാ​ക്ല​ബ്ബു​ക​ളിൽ എന്റെ പരിപാ​ടി​കൾ അവതരി​പ്പി​ച്ചു. എന്നാൽ അതൊരു ദുഷ്‌ക​ര​മായ വെല്ലു​വി​ളി​യാ​യി​രു​ന്നു—ഒരു നല്ലകാ​ല​ത്തി​നു​വേണ്ടി പ്രയത്‌നി​ക്കുന്ന കഴിവുള്ള ഒട്ടേറെ ഗിത്താർ വായന​ക്കാ​രു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു.

എന്നിരു​ന്നാ​ലും, കാര്യ​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം ഞാൻ ആഗ്രഹി​ച്ച​തു​പോ​ലെ ശരിയാ​യി പോയി​ത്തു​ട​ങ്ങു​ക​യും തൊഴിൽപ​ര​മായ വിജയം സാധ്യ​മാ​ണെന്ന്‌ എനിക്കു തോന്നി​ത്തു​ട​ങ്ങു​ക​യും ചെയ്‌ത ആ സമയത്ത്‌, എന്നെ ഞെട്ടിച്ച ചില സംഭവ​വി​കാ​സങ്ങൾ ഉണ്ടായി.

വിപത്‌ക​ര​മായ ജീവി​ത​രീ​തി

ഞാൻ, എനിക്കു മയക്കു​മ​രുന്ന്‌ ഇടപാ​ടു​ണ്ടാ​യി​രുന്ന ഒരു പഴയ പരിച​യ​ക്കാ​രനെ കാണാൻ പോയി. അയാൾ 12 ഗേജ്‌ അളവിന്റെ ഒരു തോക്കു​മാ​യാണ്‌ എന്നെ അഭിവാ​ദ്യം ചെയ്‌തത്‌. അയാളു​ടെ ശരീരം ഭാഗി​ക​മാ​യി പ്ലാസ്റ്ററി​ട്ടി​രി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു, മാത്രമല്ല, താടി​യെല്ലു പൊട്ടി​പ്പോ​യ​തു​കൊണ്ട്‌ വായ്‌ തുറക്കാ​നാ​വാത്ത അവസ്ഥയാ​യി​രു​ന്നു. ചേർത്തു​പി​ടിച്ച പല്ലുകൾക്കി​ട​യി​ലൂ​ടെ സംസാ​രി​ച്ചു​കൊണ്ട്‌ അയാൾ സംഭവി​ച്ച​തെ​ന്താ​ണെന്ന്‌ എന്നോടു പറഞ്ഞു. അയാൾക്ക്‌ നാഷ്‌വി​ല്ലി​യി​ലെ ഒരു നിയമ​വി​രുദ്ധ മയക്കു​മു​രു​ന്നു ശൃംഖ​ല​യു​മാ​യി ബന്ധമു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. എനിക്ക​തേ​പ്പറ്റി അറിവു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നില്ല. ഒരു വലിയ അളവു കൊ​ക്കെയ്‌ൻ അപ്രത്യ​ക്ഷ​മാ​യി​രു​ന്നു. മയക്കു​മ​രു​ന്നു നേതാക്കൾ അയാൾക്കു നേരെ​യാ​ണു വിരൽ ചൂണ്ടി​യത്‌. അയാളെ തല്ലാൻ അവർ അവരുടെ ആജ്ഞാനു​വർത്തി​കളെ അല്ലെങ്കിൽ ഗുണ്ടകളെ അയച്ചു. ഒന്നുകിൽ കൊ​ക്കെയ്‌ൻ മടക്കി​ക്കൊ​ടു​ക്കണം അല്ലെങ്കിൽ തെരു​വു​വി​ല​യായ 20,000 ഡോളർ കൊടു​ക്ക​ണ​മെന്ന്‌ അവർ അയാ​ളോ​ടാ​വ​ശ്യ​പ്പെട്ടു. ഭീഷണി അയാൾക്കു മാത്ര​മ​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു, അയാളു​ടെ ഭാര്യ​യും കുഞ്ഞും അപായ​ഭീ​തി​യി​ലാ​യി​രു​ന്നു. എന്നെ അയാ​ളോ​ടൊ​പ്പം കാണു​ന്നതു സുരക്ഷി​ത​മ​ല്ലെ​ന്നും ഞാൻ അവിടം വിടണ​മെ​ന്നും അയാ​ളെ​ന്നോ​ടു പറഞ്ഞു. സൂചന മനസ്സി​ലാ​ക്കി ഞാനവി​ടം വിട്ടു.

ഈ സംഭവം എന്റെ ജീവ​നെ​ക്കു​റിച്ച്‌ അൽപ്പം ഭീതി എന്നിലു​ള​വാ​ക്കി. അറിയാ​തെ​തന്നെ ഞാൻ ഒരു അക്രമാ​സക്ത ലോക​ത്തി​ന്റെ ഭാഗമാ​യി​ത്തീർന്നി​രു​ന്നു. എന്റെ സംഗീത, മയക്കു​മ​രു​ന്നു വൃന്ദത്തി​ലെ പരിച​യ​ക്കാ​രിൽ ഭൂരി​ഭാ​ഗ​വും കൈ​ത്തോ​ക്കു കൊണ്ടു​ന​ട​ന്നി​രു​ന്നു. ഞാനും സ്വയര​ക്ഷ​യ്‌ക്കാ​യി ഒരു .38 റിവോൾവർ വാങ്ങാ​നുള്ള പുറപ്പാ​ടി​ലാ​യി​രു​ന്നു. സംഗീത വ്യവസാ​യ​ത്തി​ന്റെ മുഖ്യ​ധാ​ര​യോട്‌ ഞാൻ എത്രമാ​ത്രം അടുക്കു​ന്നു​വോ, ഒടു​ക്കേണ്ടി വരുന്ന വിലയും അത്രമാ​ത്രം കൂടു​ത​ലാ​യി​രി​ക്കും എന്നു ഞാൻ തിരി​ച്ച​റി​ഞ്ഞു. അതു​കൊണ്ട്‌, ഞാൻ നാഷ്‌വി​ല്ലി വിടാൻ തീരു​മാ​നി​ക്കു​ക​യും ലാറ്റി​ന​മേ​രി​ക്കൻ സംഗീതം പഠിക്കു​ന്ന​തി​നാ​യി ബ്രസീ​ലി​ലേക്കു പോകാൻ പരിപാ​ടി​യി​ടു​ക​യും ചെയ്‌തു.

ഉത്തരം കിട്ടാത്ത ഒട്ടേറെ ചോദ്യ​ങ്ങൾ

മതത്തിൽ നിന്ന്‌ എനിക്കു കയ്‌പ്പേ​റിയ അനുഭ​വങ്ങൾ ഉണ്ടായി​ട്ടും, ദൈവത്തെ ആരാധി​ക്കാൻ എനിക്കു ശക്തമായ ആഗ്രഹ​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. മാത്രമല്ല, എനിക്ക​പ്പോ​ഴും ഉത്തരം കിട്ടാത്ത ചോദ്യ​ങ്ങ​ളും ഉണ്ടായി​രു​ന്നു. അതു​കൊണ്ട്‌ ഞാൻ സത്യത്തി​നു വേണ്ടി​യുള്ള എന്റെ അന്വേ​ഷണം ആരംഭി​ച്ചു. ഞാൻ മതഭേ​ദ​മി​ല്ലാത്ത അനേകം സഭാകൂ​ട്ട​ങ്ങ​ളിൽ പങ്കുപ​റ്റി​യെ​ങ്കി​ലും തൃപ്‌ത​നാ​യില്ല. മിനി​സോ​ട്ട​യി​ലെ ഒരു സഭ ഞാനോർമി​ക്കു​ന്നു. അന്ന്‌, മിനി​സോട്ട വൈക്കി​ങ്‌സ്‌ ഫുട്‌ബോൾ ടീമിന്റെ കളിയു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന​തി​നാൽ പാസ്റ്റർ തന്റെ പ്രഭാ​ഷണം ചുരുക്കി. വീട്ടിൽപ്പോ​യി വൈക്കി​ങ്‌സി​ന്റെ വിജയ​ത്തി​നു​വേണ്ടി പ്രാർഥി​ക്കാൻ അദ്ദേഹം ഞങ്ങളെ എല്ലാവ​രെ​യും പ്രോ​ത്സാ​ഹി​പ്പി​ച്ചു! ഞാനവി​ടെ​നി​ന്നും എഴു​ന്നേറ്റു പുറത്തു​ക​ടന്നു. ദൈവത്തെ ഉപരി​പ്ല​വ​മായ സ്‌പോർട്‌സ്‌ പ്രവർത്ത​ന​ങ്ങ​ളു​മാ​യി ബന്ധിപ്പി​ക്കുന്ന പൊള്ള​യായ ചിന്താ​ഗതി എന്നെ ഇന്നോളം അലോ​സ​ര​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്നു.

ഞാൻ മിനി​സോ​ട്ട​യി​ലെ ഡുലൂ​ത്തിൽ ജോലി​ചെ​യ്‌തി​രുന്ന കാലത്ത്‌ ഒരു സുഹൃത്ത്‌ എന്റെ അപ്പാർട്ടു​മെൻറിൽ ഒരു വീക്ഷാ​ഗോ​പു​രം മാസിക വെച്ചി​ട്ടു​പോ​യി. മത്തായി 24-ാം അധ്യാ​യ​ത്തെ​ക്കു​റിച്ച്‌ അതിലു​ണ്ടാ​യി​രുന്ന ചർച്ച ഞാൻ വായിച്ചു. അതിൽ സത്യത്തി​ന്റെ ധ്വനി​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. അതെന്നെ ചിന്തി​പ്പി​ച്ചു, ‘ആരാണീ യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷികൾ? ആരാണ്‌ യഹോവ?’ 1975 വരെ എനിക്ക്‌ ഉത്തരം കിട്ടി​യില്ല. അതേ സുഹൃത്ത്‌ നിത്യ​ജീ​വ​നി​ലേക്കു നയിക്കുന്ന സത്യംa എന്ന പുസ്‌ത​ക​വും ഒരു ബൈബി​ളും എനിക്കു തന്നിട്ടു പോയി.

ആ രാത്രി ഞാൻ പുസ്‌തകം വായിച്ചു. ഒന്നാമത്തെ അധ്യാ​യ​ത്തി​ന്റെ അവസാ​ന​മെ​ത്തി​യ​പ്പോ​ഴേ​ക്കും സത്യം കണ്ടെത്തി​യി​രി​ക്കു​ന്നു എന്നെനി​ക്കു മനസ്സി​ലാ​യി. എന്റെ മനസ്സിന്റെ മൂടു​പടം നീക്കി​യ​തു​പോ​ലെ​യാ​യി​രു​ന്നു അത്‌. ഞാൻ പുസ്‌തകം വായിച്ചു തീർത്ത്‌, പിറ്റേ​ന്നു​തന്നെ ഞങ്ങളുടെ തെരു​വി​ന​പ്പു​റ​ത്തുള്ള സാക്ഷി​ക​ളായ ഏതാനും അയൽക്കാ​രു​ടെ അടുക്കൽച്ചെന്ന്‌ അവരോട്‌, എന്നെ ബൈബിൾ പഠിപ്പി​ക്കാ​നാ​വ​ശ്യ​പ്പെട്ടു.

ബ്രസീ​ലി​ലേ​ക്കു പോകാ​നുള്ള എന്റെ പരിപാ​ടി ഉപേക്ഷിച്ച്‌ ഞാൻ രാജ്യ​ഹാ​ളിൽ യോഗ​ങ്ങൾക്കു ഹാജരാ​കാ​നാ​രം​ഭി​ച്ചു. യഹോ​വ​യു​ടെ സഹായ​ത്താൽ മയക്കു​മ​രു​ന്നു ദുരു​പ​യോ​ഗം നിർത്തു​ന്ന​തി​നും മദ്യപാന പിൻവ​ലി​യൽ അസ്വാ​സ്ഥ്യ​ങ്ങൾ കൈകാ​ര്യം ചെയ്യു​ന്ന​തി​നും എനിക്കു സാധിച്ചു, 12 വർഷത്തെ അടിമ​ത്ത​ത്തി​നു​ശേ​ഷ​മുള്ള സ്വാത​ന്ത്ര്യ​മാ​യി​രു​ന്നു അത്‌. ഏതാനും മാസങ്ങൾക്കു​ള്ളിൽ, ഞാൻ വീടു​തോ​റു​മുള്ള ശുശ്രൂ​ഷ​യിൽ പങ്കെടു​ത്തു​തു​ടങ്ങി.

എന്നിരു​ന്നാ​ലും, ഞാൻ അഭിമു​ഖീ​ക​രി​ക്കേ​ണ്ടി​യി​രുന്ന ഒരു പ്രശ്‌ന​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ഞാൻ ഒരിക്ക​ലും സ്ഥിരമായ ഒരു ജോലി​യിൽ ഏർപ്പെ​ട്ടി​രു​ന്നില്ല. മാത്രമല്ല, ഒരു പട്ടിക​യാൽ കൂച്ചു​വി​ല​ങ്ങി​ട​പ്പെ​ടുക എന്ന ചിന്തതന്നെ എനിക്ക്‌ അസഹ്യ​മാ​യി​രു​ന്നു. ഇപ്പോൾ ഡെബി വീണ്ടും എന്റെ ജീവി​ത​ത്തി​ലേക്കു മടങ്ങി​വ​ന്ന​തി​നാൽ ഞാൻ ഉത്തരവാ​ദി​ത്വ​ബോ​ധ​മുള്ള ഒരാളാ​യി​ത്തീ​രേ​ണ്ടി​യി​രു​ന്നു. ഞാൻ അവളു​മാ​യി നേരത്തേ ഡേറ്റിങ്‌ നടത്തു​ന്നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു; എന്നാൽ അവൾ ഒരു ടീച്ചറാ​കാ​നുള്ള പഠനത്തി​നാ​യി കോ​ളെ​ജിൽപ്പോ​കു​ക​യും ഞാൻ ഒരു സംഗീ​ത​ജ്ഞ​നാ​കാൻ ശ്രമി​ക്കു​ക​യും ചെയ്‌തു. ഇപ്പോൾ അവളും ബൈബിൾ സത്യം സ്വീക​രി​ച്ചു. അങ്ങനെ ഞങ്ങൾ വീണ്ടും അന്യോ​ന്യം അടുത്തു. ഞങ്ങൾ വിവാ​ഹി​ത​രാ​കു​ക​യും അതിനു​ശേഷം 1976-ൽ കാനഡ​യി​ലെ ഒണ്ടേറി​യോ​യി​ലുള്ള സൂ സെൻറ്‌ മരീയിൽ വെച്ചു സാക്ഷി​ക​ളാ​യി സ്‌നാ​പ​ന​മേൽക്കു​ക​യും ചെയ്‌തു. കാലാ​ന്ത​ര​ത്തിൽ ഞങ്ങൾക്ക്‌ നാലു കുട്ടി​ക​ളു​ണ്ടാ​യി—മൂന്ന്‌ ആണും ഒരു പെണ്ണും.

കുടും​ബ​ത്തി​നു​വേണ്ടി കരുതു​ന്ന​തിന്‌, ഞാൻ സംഗീ​ത​ക്ക​ളരി ആരംഭി​ക്കു​ക​യും ജാസ്‌ സംഗീ​ത​നിർമാ​ണ​വും ഗിത്താ​റും പഠിപ്പി​ക്കു​ക​യും ചെയ്‌തു. ഒരു ചെറിയ റെക്കോർഡിങ്‌ സ്റ്റുഡി​യോ​യും ഞാൻ നടത്തി​വന്നു. വല്ലപ്പോ​ഴു​മൊ​ക്കെ നിശാ​ക്ല​ബ്ബു​ക​ളി​ലും പരിപാ​ടി​കൾ അവതരി​പ്പി​ച്ചു. പിന്നീട്‌, പെട്ടെ​ന്നൊ​രു​നാൾ, പ്രൊ​ഫ​ഷണൽ സംഗീത ലോകത്തു പ്രസി​ദ്ധി​യാർജി​ക്കത്തക്ക അവസരങ്ങൾ എന്നെ​ത്തേ​ടി​യെത്തി. പ്രസിദ്ധ റെക്കോർഡിങ്‌ കലാകാ​ര​ന്മാർക്കു പശ്ചാത്തല സംഗീ​ത​മൊ​രു​ക്കാൻ മൂന്ന്‌ അവസരങ്ങൾ എന്നെ​ത്തേ​ടി​യെത്തി. എനി​ക്കൊ​രു വലിയ അവസരം കൈവ​ന്നി​രി​ക്കു​ന്നു—വാസ്‌ത​വ​ത്തിൽ രണ്ടു വർഷത്തി​നകം മൂന്നാ​മ​ത്തേത്‌. കാലി​ഫോർണി​യ​യി​ലെ ലോസാ​ഞ്ച​ല​സിൽ ഒരു പ്രശസ്‌ത ജാസ്‌ സംഗീ​ത​സം​ഘ​ത്തോ​ടൊ​പ്പം പരിപാ​ടി​കൾ അവതരി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തി​നുള്ള അവസരം എനിക്കു വാഗ്‌ദാ​നം ചെയ്യ​പ്പെട്ടു. എന്നാൽ അതിന്റെ അർഥം കൂടെ​ക്കൂ​ടെ​യുള്ള യാത്ര​കൾക്കും കച്ചേരി​കൾക്കും റെക്കോർഡിങ്‌ സെഷനു​കൾക്കും പോ​കേ​ണ്ടി​വ​രുക എന്നതാ​ണെന്ന്‌ എനിക്ക​റി​യാ​മാ​യി​രു​ന്നു. വാഗ്‌ദാ​ന​ത്തെ​പ്പറ്റി അഞ്ചു നിമി​ഷ​ങ്ങ​ളോ​ളം ഞാൻ ചിന്തിച്ചു, എന്നിട്ട്‌, ബഹുമാ​ന​ത്തോ​ടെ പറഞ്ഞു, “വേണ്ട, നന്ദി.” മയക്കു​മ​രു​ന്നും മദ്യവും കൊള്ള​ക്കാ​രിൽ നിന്നുള്ള അപകട​വും നിറഞ്ഞ എന്റെ മുൻകാല ജീവി​ത​ത്തെ​പ്പ​റ്റി​യുള്ള ഓർമ​തന്നെ വാഗ്‌ദാ​നം തക്ക മൂല്യ​മു​ള്ളതല്ല എന്നു തിരി​ച്ച​റി​യാൻ എന്നെ സഹായി​ച്ചു. എന്നെ സംബന്ധി​ച്ചി​ട​ത്തോ​ളം ഭാര്യ​യും കുട്ടി​ക​ളു​മൊ​ത്തുള്ള പുതിയ ക്രിസ്‌തീയ ജീവിതം വളരെ​യേറെ മൂല്യ​മു​ള്ള​താ​യി​രു​ന്നു.

നിരവധി വർഷങ്ങൾ പിബി​എസ്‌ (പൊതു പ്രക്ഷേപണ സേവനം) ടെലി​വി​ഷ​നിൽ അവതരി​പ്പി​ച്ചി​രുന്ന വിദ്യാ​ഭ്യാ​സ, ഡോക്യു​മെ​ന്ററി പരിപാ​ടി​ക​ളു​ടെ പ്രക്ഷേപണ എഞ്ചിനീ​യ​റാ​യി ഞാൻ ജോലി​ചെ​യ്‌തു. ഉത്തര അരി​സോ​ണ​യി​ലെ ഒരു സർവക​ലാ​ശാ​ല​യ്‌ക്കു​വേണ്ടി വീഡി​യോ വാർത്താ​വി​നി​മയ ശൃംഖല ഹോപ്പി സംവരണ മേഖല​ക​ളു​മാ​യി ബന്ധിപ്പി​ക്കുക എന്നതാണ്‌ എന്റെ ഇപ്പോ​ഴത്തെ ജോലി.

തിരികെ എന്റെ സ്വന്തം ആൾക്കാ​രോ​ടൊത്ത്‌

യഹോ​വ​യാം ദൈവ​ത്തി​നുള്ള എന്റെ സമർപ്പണം നടന്നിട്ട്‌ ഇരുപതു വർഷം കഴിഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്നു. ഇരുപതു വർഷ​മെ​ത്തിയ ഒരു സന്തുഷ്ട ദാമ്പത്യ​വും എനിക്കുണ്ട്‌. ഡെബി​യും 19-കാരനായ ഞങ്ങളുടെ മകൻ ഡിലനും 16-കാരി​യായ ഞങ്ങളുടെ മകൾ ലെസ്‌ലി​യും മുഴു​സമയ സേവന​ത്തി​ലാണ്‌. വാസ്‌ത​വ​ത്തിൽ, ഡിലൻ വാച്ച്‌ടവർ സൊ​സൈ​റ്റി​യു​ടെ അച്ചടി​ശാ​ല​യും കൃഷി​യി​ട​വു​മുള്ള ന്യൂ​യോർക്കി​ലെ വാൾക്കി​ല്ലി​ലാണ്‌ ഇപ്പോൾ സേവി​ക്കു​ന്നത്‌. ഞങ്ങളുടെ ഇളയ രണ്ട്‌ ആൺമക്കൾ, 12-കാരൻ കേസി​യും 14-കാരൻ മാർഷ​ലും അടുത്ത​യി​ടെ തങ്ങളെ​ത്തന്നെ യഹോ​വ​യ്‌ക്കു സമർപ്പി​ക്കു​ക​യും സ്‌നാ​പ​ന​മേൽക്കു​ക​യും ചെയ്‌തു.

മൂന്നു വർഷം മുമ്പ്‌, ഞങ്ങൾ ക്രിസ്‌തീയ പ്രസം​ഗ​വേ​ല​യു​ടെ ആവശ്യം കൂടു​ത​ലുള്ള സ്ഥലത്തു പ്രവർത്തി​ക്കാ​നുള്ള ക്ഷണം സ്വീക​രി​ക്കു​ക​യും അരി​സോ​ണ​യി​ലെ കിംസ്‌ കാന്യ​ണിൽ നാവഹോ, ഹോപ്പി ഇന്ത്യക്കാ​രു​ടെ ഇടയിൽ സേവി​ക്കു​ന്ന​തി​നാ​യി വരുക​യും ചെയ്‌തു. ഞാൻ സഭയിൽ ഒരു മൂപ്പനാ​യി സേവി​ക്കു​ന്നു. ഒരിക്കൽക്കൂ​ടി സ്വദേ​ശി​ക​ളായ അമേരി​ക്ക​ക്കാ​രോ​ടൊ​ത്തു ജീവി​ക്കുക എന്നത്‌ സന്തോഷം പകരുന്ന സംഗതി​യാണ്‌. ഇവിടു​ത്തെ ജീവിത സാഹച​ര്യ​ങ്ങ​ളും ഒരു സാധാരണ അമേരി​ക്കൻ പട്ടണ​പ്രാ​ന്ത​ത്തി​ലെ ജീവി​ത​വും തമ്മിലുള്ള വ്യത്യാ​സം നിമിത്തം, മിഷനറി വേലയി​ലേർപ്പെ​ടു​ന്ന​തു​പോ​ലുള്ള ഒരു അനുഭൂ​തി​യാണ്‌ ഞങ്ങൾക്കു ലഭിക്കു​ന്നത്‌. വലുപ്പ​മേ​റിയ, സൗകര്യ​പ്ര​ദ​മായ വീട്‌ ഉപേക്ഷിച്ച്‌ ഞങ്ങൾ—ആറു പേർ—താരത​മ്യേന വളരെ ചെറിയ, ഒരു സഞ്ചരി​ക്കുന്ന ഭവനത്തി​ലാ​ണു താമസി​ക്കു​ന്നത്‌. ഇവിടെ ജീവിതം കൂടുതൽ കഷ്ടപ്പാടു നിറഞ്ഞ​താണ്‌. മിക്ക വീടു​കൾക്കും ജലവി​തരണ സജ്ജീക​ര​ണ​ങ്ങ​ളൊ​ന്നു​മില്ല. ശൗചകർമ​ങ്ങൾക്കാ​യി വെളി​യിൽപ്പോ​കേ​ണ്ട​തുണ്ട്‌. ശീതകാ​ലത്ത്‌ വിറകി​നും കൽക്കരി​ക്കു​മാ​യി മാത്രം ചില കുടും​ബങ്ങൾ കിലോ​മീ​റ്റ​റു​ക​ളോ​ളം സഞ്ചരി​ക്കു​ന്നു. വെള്ളം പൊതു കിണറു​ക​ളിൽനി​ന്നു കോരി​യെ​ടു​ക്കേ​ണ്ട​തുണ്ട്‌. മിക്ക റോഡു​ക​ളും, മാപ്പിൽ അടയാ​ള​പ്പെ​ടു​ത്താത്ത മണ്ണു​റോ​ഡു​ക​ളാണ്‌. സംവരണ മേഖല​യി​ലെ ഒരു കുട്ടി​യെ​ന്ന​നി​ല​യിൽ ഞാൻ അവയെ​ല്ലാം ജീവി​ത​ത്തി​ന്റെ സ്വാഭാ​വിക ഭാഗമാ​യി അംഗീ​ക​രി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. അനുദി​ന​ജീ​വി​ത​ത്തി​ലെ അത്യാ​വശ്യ ജോലി​കൾക്കാ​യി മാത്രം എത്ര​ത്തോ​ളം കഠിനാ​ധ്വാ​ന​വും ഊർജ​വും ആവശ്യ​മാ​യി​വ​രു​ന്നു എന്നത്‌ ഞാനും എന്റെ കുടും​ബ​വും ഇപ്പോൾ നന്നായി വിലമ​തി​ക്കു​ന്നു.

സംവര​ണ​മേ​ഖ​ല​ക​ളിൽ ഇന്ത്യക്കാർക്ക്‌ തങ്ങളു​ടേ​തായ ഭരണസം​വി​ധാ​നം ഉണ്ടെങ്കി​ലും എല്ലാ ഭരണകൂ​ട​ങ്ങ​ളും അഭിമു​ഖീ​ക​രി​ക്കുന്ന തരം പ്രശ്‌നങ്ങൾ അവരും അഭിമു​ഖീ​ക​രി​ക്കു​ന്നു—ആഭ്യന്തര കലഹങ്ങൾ, സ്വജന​പ​ക്ഷ​പാ​തം, മൂലധ​ന​ത്തി​ന്റെ പരിമി​തി, അനാവശ്യ ചെലവു​കൾ എന്നിവ തുടങ്ങി അവരുടെ ഉദ്യോ​ഗ​സ്ഥ​ന്മാ​രു​ടെ​യും നേതാ​ക്ക​ളു​ടെ​യു​മി​ട​യി​ലുള്ള കുറ്റകൃ​ത്യ​ങ്ങൾ വരെ. മദ്യാ​സക്തി, മയക്കു​മ​രു​ന്നു ദുരു​പ​യോ​ഗം, തൊഴി​ലി​ല്ലായ്‌മ, വീട്ടി​നു​ള്ളിൽത്ത​ന്നെ​യുള്ള ദുഷ്‌പെ​രു​മാ​റ്റങ്ങൾ തുടങ്ങിയ ബുദ്ധി​മു​ട്ടു​ക​ളും ദാമ്പത്യ, കുടുംബ പ്രശ്‌ന​ങ്ങ​ളും ഇന്ത്യക്കാർ അഭിമു​ഖീ​ക​രി​ക്കു​ന്നു. ചില ഇന്ത്യക്കാർ ഇപ്പോ​ഴും തങ്ങളുടെ ദുരവ​സ്ഥ​യ്‌ക്കു വെള്ളക്കാ​രെ പഴിക്കു​ന്നു. എന്നാൽ വെള്ളക്കാ​രും അതേ വ്യാധി​ക​ളാൽ ക്ലേശി​ത​രാണ്‌. എന്നിരു​ന്നാ​ലും, കുടും​ബ​ത്തിൽനി​ന്നും സുഹൃ​ത്തു​ക്ക​ളിൽനി​ന്നും സ്വഗോ​ത്ര​ത്തി​ലു​ള്ള​വ​രിൽനി​ന്നും ഉള്ള സമ്മർദ്ദ​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം സഹിച്ചു​കൊണ്ട്‌ വളരെ​യേറെ സ്വദേ​ശി​ക​ളായ അമേരി​ക്ക​ക്കാർ യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​ക​ളു​ടെ ബൈബിൾ വിദ്യാ​ഭ്യാ​സ വേല​യോ​ടു പ്രതി​ക​രി​ക്കു​ന്നു. ദൈവ​വു​മാ​യുള്ള സുഹൃ​ദ്‌ബന്ധം എത്ര വലിയ വിലയ്‌ക്കും തക്ക മൂല്യ​മു​ള്ള​താ​യി അവർ കാണുന്നു. പലരും ക്രിസ്‌തീയ യോഗ​ങ്ങ​ളിൽ പങ്കുപ​റ്റാൻ വേണ്ടി ഒരു ദിശയി​ലേക്ക്‌ 120 കിലോ​മീ​റ്റ​റി​ല​ധി​കം ദൂരം യാത്ര​ചെ​യ്യു​ന്നു. നാവഹോ, ഹോപ്പി വർഗക്കാ​രു​മാ​യി ദൈവ​രാ​ജ്യ​ത്തി​ന്റെ സുവി​ശേഷം പങ്കു​വെ​ക്കു​ന്ന​തിൽ ഞങ്ങൾ സന്തുഷ്ട​രാണ്‌.

യഹോ​വ​യു​ടെ ഭരണം “ഭൂമിയെ നശിപ്പി​ക്കു​ന്ന​വരെ നശിപ്പി”ക്കുകയും അനുസ​ര​ണ​മുള്ള മുഴു മനുഷ്യ​വർഗ​വും സമാധാ​ന​ത്തി​ലും ഐക്യ​ത്തി​ലും ഒരു ഏകീകൃത കുടും​ബ​മെ​ന്ന​പോ​ലെ ഒത്തൊ​രു​മി​ച്ചു വസിക്കു​ക​യും ചെയ്യുന്ന ആ ദിവസ​ത്തി​നു​വേണ്ടി ഞാൻ നോക്കി​പ്പാർത്തി​രി​ക്കു​ന്നു. അപ്പോൾ, കാനഡ​യിൽ ഒരു ചിപ്പെ​വൊ കുട്ടി​യാ​യി​രു​ന്ന​പ്പോൾ ജീവിതം എങ്ങനെ​യാ​യി​രി​ക്ക​ണ​മെന്നു ഞാൻ ആഗ്രഹി​ച്ചു​വോ അങ്ങനെ ആയിത്തീ​രും. (വെളി​പ്പാ​ടു 11:18; 21:1-4)—ബർട്ടൺ മക്കെർച്ചി പറഞ്ഞ​പ്ര​കാ​രം.

[അടിക്കു​റിപ്പ്‌]

[13-ാം പേജിലെ ചിത്രം]

ദൈവത്തെ സംബന്ധി​ച്ചുള്ള എന്റെ ചോദ്യ​ങ്ങ​ളു​ടെ ഉത്തരങ്ങൾക്കാ​യി ഞാൻ അന്വേ​ഷി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു

[15-ാം പേജിലെ ചിത്രങ്ങൾ]

മുകളിൽ: എന്റെ കുടും​ബ​വും ഇടത്‌ ഒരു നാവഹോ സുഹൃ​ത്തും

താഴെ: രാജ്യ​ഹാ​ളി​ന​ടു​ത്താ​യി ഞങ്ങളുടെ സഞ്ചരി​ക്കുന്ന ഭവനം