ബാല്യം മുതൽ ക്ഷമാപൂർവം യഹോ​വ​യ്‌ക്കാ​യി കാത്തി​രി​ക്കു​ന്നു

റൂഡോൾഫ്‌ ഗ്രൈ​ച്ചെൻ പറഞ്ഞ​പ്ര​കാ​രം

എല്ലാം പൊടു​ന്ന​നെ​യാ​യി​രു​ന്നു. എനിക്കു വെറും 12 വയസ്സു​ള്ള​പ്പോൾ ദുരന്തം എന്റെ കുടും​ബത്തെ പ്രഹരി​ച്ചു. ആദ്യം എന്റെ പിതാവ്‌ തടവി​ലാ​യി. തുടർന്ന്‌, എന്നെയും പെങ്ങ​ളെ​യും വീട്ടിൽനി​ന്ന​കലെ, അപരി​ചി​ത​രോ​ടൊ​പ്പം താമസി​ക്കാൻ നിർബ​ന്ധ​പൂർവം കൊണ്ടു​പോ​യി. പിന്നീട്‌ എന്നെയും അമ്മയെ​യും ഗസ്റ്റപ്പോ അറസ്റ്റു​ചെ​യ്‌തു. അങ്ങനെ ഞാൻ ജയിലി​ലും അമ്മ തടങ്കൽപ്പാ​ള​യ​ത്തി​ലു​മാ​യി.

ആ സംഭവ​പ​രമ്പര വേദനാ​ജ​ന​ക​മായ പീഡന​ങ്ങ​ളു​ടെ തുടക്കം മാത്ര​മാ​യി​രു​ന്നു. യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​യെന്ന നിലയിൽ ഞാൻ ബാല്യം മുതലേ അതനു​ഭ​വി​ക്കാൻ തുടങ്ങി. കുപ്ര​സിദ്ധ നാസി ഗസ്റ്റപ്പോ​യും പിന്നീട്‌ പൂർവ ജർമനി​യു​ടെ ഷ്‌റ്റാ​സി​യും ദൈവ​ത്തോ​ടുള്ള എന്റെ നിർമലത തകർക്കാൻ ശ്രമിച്ചു. ഇപ്പോൾ, 50 വർഷത്തെ അർപ്പിത ദൈവ​സേ​വ​ന​ത്തി​നു​ശേഷം എനിക്കു സങ്കീർത്ത​ന​ക്കാ​ര​നെ​പ്പോ​ലെ പറയാൻ കഴിയും: “അവർ എന്റെ ബാല്യം​മു​തൽ പലപ്പോ​ഴും എന്നെ ഉപദ്ര​വി​ച്ചു; എങ്കിലും അവർ എന്നെ ജയിച്ചില്ല.” (സങ്കീർത്തനം 129:2) ഞാൻ യഹോ​വ​യോട്‌ എത്ര നന്ദിയു​ള്ള​വ​നാണ്‌!

ജർമനി​യി​ലെ ലൈപ്‌സി​ഗിന്‌ അടുത്തുള്ള ഒരു കൊച്ചു പട്ടണമായ ലുക്കാ​യിൽ 1925 ജൂൺ 2-നാണു ഞാൻ പിറന്നത്‌. ഞാൻ ജനിക്കു​ന്ന​തി​നു മുമ്പു​തന്നെ എന്റെ മാതാ​പി​താ​ക്ക​ളായ ആൽ​ഫ്രേ​റ്റും തെരേ​സാ​യും ബൈബിൾ വിദ്യാർഥി​ക​ളു​ടെ—യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷികൾ അന്ന്‌ അങ്ങനെ​യാണ്‌ അറിയ​പ്പെ​ട്ടി​രു​ന്നത്‌—പ്രസി​ദ്ധീ​ക​ര​ണ​ങ്ങ​ളിൽ ബൈബിൾ സത്യത്തി​ന്റെ ധ്വനി തിരി​ച്ച​റി​ഞ്ഞി​രു​ന്നു. ഞങ്ങളുടെ വീടിന്റെ ചുമരിൽ തൂക്കി​യി​ട്ടി​രുന്ന, ബൈബിൾ രംഗങ്ങ​ളെ​ക്കു​റി​ച്ചു വർണി​ക്കുന്ന ചിത്ര​ങ്ങ​ളിൽ ഞാൻ ദിവസേന നോക്കി​യി​രു​ന്നത്‌ ഓർക്കു​ന്നു. ചെന്നാ​യും കുഞ്ഞാ​ടും, കോലാ​ട്ടിൻകു​ട്ടി​യും പുള്ളി​പ്പു​ലി​യും, പശുക്കി​ടാ​വും സിംഹ​വു​മെ​ല്ലാം സമാധാ​ന​ത്തിൽ കഴിയുന്ന, ഒരു കൊച്ചു​കു​ട്ടി അവയെ നടത്തുന്ന ഒരു ചിത്ര​വും അക്കൂട്ട​ത്തി​ലു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. (യെശയ്യാ​വു 11:6-9) അത്തരം ചിത്രങ്ങൾ എന്നിൽ മായാത്ത മുദ്ര പതിപ്പി​ച്ചു.

സാധ്യ​മാ​യി​രു​ന്ന​പ്പോ​ഴെ​ല്ലാം മാതാ​പി​താ​ക്കൾ എന്നെ സഭാ​പ്ര​വർത്ത​ന​ങ്ങ​ളിൽ ഉൾപ്പെ​ടു​ത്തി​യി​രു​ന്നു. ഉദാഹ​ര​ണ​ത്തിന്‌, ഹിറ്റ്‌ലർ അധികാ​ര​മേ​റ്റെ​ടുത്ത്‌ ഏതാനും ദിവസങ്ങൾ കഴിഞ്ഞ്‌ 1933 ഫെബ്രു​വ​രി​യിൽ ഞങ്ങളുടെ കൊച്ചു പട്ടണത്തിൽ സ്ലൈഡു​ക​ളും ചലച്ചി​ത്ര​വും ശബ്ദലേ​ഖിത വിവര​ണ​വു​മുള്ള “സൃഷ്ടി​പ്പിൻ ഫോട്ടോ നാടകം” പ്രദർശി​പ്പി​ച്ചു. അന്നെനി​ക്കു വെറും ഏഴു വയസ്സ്‌. “ഫോട്ടോ നാടകം” പരസ്യ​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്ന​തി​ന്റെ ഭാഗമാ​യി ഒരു ചെറിയ ട്രക്കിന്റെ പിന്നി​ലി​രു​ന്നു പട്ടണത്തി​ലൂ​ടെ യാത്ര ചെയ്യവേ എനി​ക്കെ​ന്തൊ​രാ​വേ​ശ​മാ​യി​രു​ന്നെ​ന്നോ! അന്നും മറ്റു സന്ദർഭ​ങ്ങ​ളി​ലും, എന്റെ പ്രായം ഗണ്യമാ​ക്കാ​തെ സഹോ​ദ​രങ്ങൾ ഞാൻ സഭയിലെ വേണ്ട​പ്പെ​ട്ട​യാ​ളാ​ണെന്ന തോന്നൽ എന്നിലു​ള​വാ​ക്കി. അങ്ങനെ, തീരെ ചെറുപ്പം മുതലേ ഞാൻ യഹോ​വ​യാൽ പഠിപ്പി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ക​യും അവന്റെ വചനത്താൽ സ്വാധീ​നി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ക​യും ചെയ്‌തി​രു​ന്നു.

യഹോ​വ​യിൽ ആശ്രയി​ക്കാൻ പരിശീ​ലി​പ്പി​ക്ക​പ്പെട്ടു

കർശന​മായ ക്രിസ്‌തീയ നിഷ്‌പക്ഷത നിമിത്തം യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷികൾ നാസി രാഷ്‌ട്രീ​യ​ത്തിൽ ഉൾപ്പെ​ട്ടില്ല. തത്‌ഫ​ല​മാ​യി, പ്രസം​ഗ​വേ​ല​യും യോഗ​ങ്ങ​ളും സ്വന്തം ബൈബിൾ സാഹി​ത്യ​ങ്ങ​ളു​ടെ വായന​യും​പോ​ലും നിരോ​ധി​ച്ചു​കൊണ്ട്‌ 1933-ൽ നാസികൾ നിയമങ്ങൾ പാസ്സാക്കി. 1937 സെപ്‌റ്റം​ബ​റിൽ എന്റെ പിതാ​വുൾപ്പെടെ ഞങ്ങളുടെ സഭയി​ലുള്ള എല്ലാ സഹോ​ദ​ര​ങ്ങ​ളെ​യും ഗസ്റ്റപ്പോ അറസ്റ്റു ചെയ്‌തു. അതെന്നെ വളരെ ദുഃഖി​ത​നാ​ക്കി. പിതാ​വി​നെ അഞ്ച്‌ വർഷത്തെ തടവിനു വിധിച്ചു.

വീട്ടിൽ സ്ഥിതി​ഗ​തി​കൾ ആകെ ദുഷ്‌ക​ര​മാ​യി. എന്നാൽ ഞങ്ങൾ പെട്ടെ​ന്നു​തന്നെ യഹോ​വ​യിൽ ആശ്രയി​ക്കാൻ പഠിച്ചു. ഒരിക്കൽ ഞാൻ സ്‌കൂ​ളിൽനി​ന്നു വരു​മ്പോൾ അമ്മ വീക്ഷാ​ഗോ​പു​രം വായി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. ആ മാസിക ഒരു ചെറിയ അലമാ​രി​യു​ടെ മുകളിൽവെ​ച്ചിട്ട്‌ അമ്മ എനിക്കു പെട്ടെന്ന്‌ ഊണു തയ്യാറാ​ക്കാൻ പോയി. ഉച്ചയൂ​ണി​നു​ശേഷം ഞങ്ങൾ പാത്രങ്ങൾ എടുത്തു​വെ​ക്കു​ന്നേരം ആരോ വാതി​ലിൽ ശക്തിയാ​യി മുട്ടു​ന്നതു കേട്ടു. ബൈബിൾ സാഹി​ത്യ​ത്തി​നു​വേണ്ടി ഞങ്ങളുടെ വീടു പരി​ശോ​ധി​ക്കാൻ വന്ന ഒരു പൊലീ​സു​കാ​ര​നാ​യി​രു​ന്നു അത്‌. എനിക്കാ​കെ പരി​ഭ്ര​മ​മാ​യി.

അന്ന്‌ അസാധാ​ര​ണ​മാം വിധം ചൂടു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. അതു​കൊണ്ട്‌, ആദ്യം​തന്നെ പൊലീ​സു​കാ​രൻ ഹെൽമെറ്റ്‌ ഊരി മേശപ്പു​റ​ത്തു​വെച്ചു. പിന്നെ തിരച്ചിൽ തുടങ്ങി. മേശയ്‌ക്ക​ടി​യിൽ പരി​ശോ​ധി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​മ്പോൾ ഹെൽമെറ്റ്‌ താഴെ​വീ​ഴാൻതു​ടങ്ങി. അമ്മ പെട്ടെന്നു ഹെൽമെ​റ്റിൽ പിടിച്ച്‌ അത്‌ അലമാ​ര​യു​ടെ പുറത്തു​ണ്ടാ​യി​രുന്ന വീക്ഷാ​ഗോ​പു​ര​ത്തി​നു മുകളിൽവെച്ചു! വീട്‌ അരിച്ചു​പെ​റു​ക്കി​യി​ട്ടും പൊലീ​സു​കാ​രനു സാഹി​ത്യ​മൊ​ന്നും കണ്ടെത്താൻ സാധി​ച്ചില്ല. ഹെൽമെറ്റ്‌ പൊക്കി​നോ​ക്കാൻ അയാൾ മിന​ക്കെ​ട്ടു​മില്ല. പോകാൻനേരം അമ്മയോ​ടു ക്ഷമാപണം നടത്തി​ക്കൊണ്ട്‌ അയാൾ കൈനീ​ട്ടി പിന്നി​ലി​രുന്ന ഹെൽമെറ്റ്‌ എടുത്തു. ഹാ, എന്തൊ​രാ​ശ്വാ​സം!

അത്തരം അനുഭ​വങ്ങൾ കൂടുതൽ ദുഷ്‌ക​ര​മായ പരി​ശോ​ധ​ന​കൾക്കാ​യി എന്നെ പരുവ​പ്പെ​ടു​ത്തി. ഉദാഹ​ര​ണ​ത്തിന്‌, സ്‌കൂ​ളി​ലെ കാര്യ​മെ​ടു​ക്കാം. ഹിറ്റ്‌ല​റു​ടെ യുവജ​ന​സ​ഖ്യ​ത്തിൽ ചേരാൻ എന്റെമേൽ സമ്മർദം ചെലു​ത്ത​പ്പെട്ടു. അതിൽ ചേർന്ന കുട്ടി​കളെ സൈനിക നടപടി​കൾ പരിശീ​ലി​പ്പി​ക്കു​ക​യും നാസി തത്ത്വങ്ങൾ പഠിപ്പി​ക്കു​ക​യും ചെയ്‌തി​രു​ന്നു. 100 ശതമാനം കുട്ടി​ക​ളെ​യും അതിൽ പങ്കെടു​പ്പി​ക്കാൻ ചില അധ്യാ​പകർ ലക്ഷ്യം വെച്ചി​രു​ന്നു. എന്റെ അധ്യാ​പ​ക​നാ​യി​രുന്ന ഹെർ ഷ്‌​നൈ​ഡ​റിന്‌ താൻ അമ്പേ പരാജ​യ​മ​ട​ഞ്ഞ​താ​യി തോന്നി​ക്കാ​ണണം. കാരണം അദ്ദേഹ​ത്തി​ന്റെ ക്ലാസ്സിലെ ഒരു വിദ്യാർഥി​യൊ​ഴി​കെ സ്‌കൂ​ളി​ലെ മറ്റെല്ലാ അധ്യാ​പ​ക​രു​ടെ​യും ക്ലാസ്സു​ക​ളി​ലെ 100 ശതമാനം വിദ്യാർഥി​ക​ളും ആ യുവജ​ന​സ​ഖ്യ​ത്തിൽ പങ്കെടു​ത്തി​രു​ന്നു. പങ്കെടു​ക്കാ​തി​രുന്ന ആ വിദ്യാർഥി ഞാനാ​യി​രു​ന്നു.

ഒരിക്കൽ ഹെർ ഷ്‌​നൈഡർ മുഴു ക്ലാസ്സി​നോ​ടും പറഞ്ഞു: “കുട്ടി​കളേ, നാളെ ക്ലാസ്സിലെ എല്ലാവ​രും ചേർന്നൊ​രു വിനോ​ദ​യാ​ത്ര​യ്‌ക്കു പോകാം.” എല്ലാവർക്കും ആ ആശയം ഇഷ്ടമായി. “എല്ലാവ​രും ഹിറ്റ്‌ലർ യുവജ​ന​സ​ഖ്യ​ത്തി​ന്റെ യൂണി​ഫാ​റം ധരിക്കണം. തെരു​വു​ക​ളി​ലൂ​ടെ അണിയ​ണി​യാ​യി നീങ്ങു​മ്പോൾ നിങ്ങൾ മിടു​ക്ക​രായ ഹിറ്റ്‌ലർ പയ്യന്മാ​രാ​ണെന്ന്‌ ആളുകൾ കാണട്ടെ,” അദ്ദേഹം കൂട്ടി​ച്ചേർത്തു. പിറ്റേന്ന്‌ ഞാനൊ​ഴി​കെ എല്ലാവ​രും ആ യൂണി​ഫാ​റ​മ​ണി​ഞ്ഞു ക്ലാസ്സി​ലെത്തി. അധ്യാ​പകൻ എന്നെ ക്ലാസ്സ്‌ മുറി​യു​ടെ മുന്നി​ലേക്കു വിളി​പ്പി​ച്ചി​ട്ടു പറഞ്ഞു: “എല്ലാ കുട്ടി​ക​ളെ​യും നോക്കി​യിട്ട്‌ തന്റെ നേർക്ക്‌ ഒന്നു നോക്കൂ.” അദ്ദേഹം കൂട്ടി​ച്ചേർത്തു: “യൂണി​ഫാ​റം വാങ്ങാൻ തന്റെ മാതാ​പി​താ​ക്കൾക്കു വശമില്ല, അവർ ദരി​ദ്ര​രാ​ണെന്ന്‌ എനിക്ക​റി​യാം. ഇതാ, തനിക്കു​വേണ്ടി ഞാൻ എന്താണു കൊണ്ടു​വ​ന്നി​രി​ക്കു​ന്ന​തെന്നു നോക്കൂ.” അദ്ദേഹം തന്റെ മേശയു​ടെ സമീപ​ത്തേക്ക്‌ എന്നെ കൊണ്ടു​പോ​യി​ട്ടു പറഞ്ഞു: “ഈ പുത്തൻ യൂണി​ഫാ​റം ഞാൻ തനിക്കു തരാൻ പോകു​ക​യാണ്‌. എന്തു ഭംഗി​യാ​ണി​തിന്‌, അല്ലേ?”

നാസി യൂണി​ഫാ​റം ഇടുന്ന​തി​ലും ഭേദം മരിക്കു​ക​യാ​കും, ഞാൻ വിചാ​രി​ച്ചു. ഞാൻ അതു ധരിക്കാൻ പോകു​ന്നി​ല്ലെന്നു കണ്ട്‌ എന്റെ അധ്യാ​പകൻ കോപാ​കു​ല​നാ​യി. ക്ലാസ്സിലെ മൊത്തം കുട്ടി​ക​ളും എന്നെ കൂക്കു​വി​ളി​ച്ചു. ഞങ്ങളെ വിനോ​ദ​യാ​ത്ര​യ്‌ക്കു കൊണ്ടു​പോ​യെ​ങ്കി​ലും എന്നെ ആരും കാണാ​ത്ത​വണ്ണം യൂണി​ഫാ​റ​മിട്ട കുട്ടി​ക​ളു​ടെ​യെ​ല്ലാം നടുക്കു നിർത്തു​ക​യാ​ണു ചെയ്‌തത്‌. എങ്കിലും, സഹപാ​ഠി​ക​ളിൽനി​ന്നു വ്യതി​രി​ക്ത​നാ​യി​രു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു പട്ടണത്തി​ലെ അനേക​രും എന്നെ ശ്രദ്ധി​ക്കാ​നി​ട​യാ​യി. ഞാനും എന്റെ മാതാ​പി​താ​ക്ക​ളും യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​ക​ളാ​ണെന്നു സകലർക്കും അറിയാ​മാ​യി​രു​ന്നു. ബാല്യ​ത്തിൽ എനിക്കാ​വ​ശ്യ​മാ​യി​രുന്ന ആത്മീയ ബലം നൽകി​യ​തി​നു ഞാൻ യഹോ​വ​യോ​ടു നന്ദിയു​ള്ള​വ​നാണ്‌.

പീഡനം ശക്തമാ​കു​ന്നു

1938-ന്റെ ആരംഭ​ത്തി​ലൊ​രു​നാൾ എന്നെയും പെങ്ങ​ളെ​യും പൊലീസ്‌ കാറിൽ സ്‌കൂ​ളിൽനിന്ന്‌ 80 കിലോ​മീ​റ്റർ അകലെ ഷ്‌റ്റാ​ട്രോ​ഡ​യി​ലുള്ള ദുർഗു​ണ​പ​രി​ഹാ​ര​പാ​ഠ​ശാ​ല​യി​ലേക്ക്‌ അയച്ചു. കാരണം? മാതാ​പി​താ​ക്ക​ളു​ടെ സ്വാധീ​ന​ത്തിൽനിന്ന്‌ അകറ്റി ഞങ്ങളെ നാസി കുട്ടി​ക​ളാ​ക്കി മാറ്റാൻ കോടതി തീരു​മാ​നി​ച്ചി​രു​ന്നു. പെട്ടെ​ന്നു​തന്നെ ദുർഗു​ണ​പ​രി​ഹാ​ര​പാ​ഠ​ശാ​ല​യി​ലെ അധികാ​രി, ഞാനും പെങ്ങളും ക്രിസ്‌തീയ നിഷ്‌പ​ക്ഷ​ത​യു​ടെ കാര്യ​ത്തിൽ അയവു വരുത്തി​യി​ല്ലെ​ങ്കി​ലും ആദരവു​കാ​ട്ടു​ന്ന​വ​രും അനുസ​ര​ണ​യു​ള്ള​വ​രു​മാ​ണെന്നു മനസ്സി​ലാ​ക്കി. അതിന്റെ ഡയറക്ടർക്ക്‌ വളരെ വിലമ​തി​പ്പു തോന്നി. തന്മൂലം, അമ്മയെ വ്യക്തി​പ​ര​മാ​യി കാണാൻ അവർ ആഗ്രഹി​ച്ചു. ഞങ്ങളുടെ കാര്യ​ത്തിൽ ഒഴിവു​വ​രു​ത്തി, ദിവസേന ഞങ്ങളെ സന്ദർശി​ക്കാൻ അമ്മയ്‌ക്ക്‌ അനുവാ​ദം നൽകി. മുഴു​ദി​വ​സ​വും ഒരുമി​ച്ചാ​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തി​നും പരസ്‌പരം പ്രോ​ത്സാ​ഹ​ന​മേ​കു​ന്ന​തി​നും ഞങ്ങൾക്ക്‌ അവസരം ലഭിച്ച​തിൽ ഞാനും പെങ്ങളും അമ്മയും സന്തുഷ്ട​രും യഹോ​വ​യോ​ടു നന്ദിയു​ള്ള​വ​രു​മാ​യി​രു​ന്നു. ഞങ്ങൾക്കതു വാസ്‌ത​വ​ത്തിൽ ആവശ്യ​മാ​യി​രു​ന്നു.

നാലു മാസ​ത്തോ​ളം ഞങ്ങൾ ദുർഗു​ണ​പ​രി​ഹാ​ര​പാ​ഠ​ശാ​ല​യിൽ കഴിഞ്ഞു. പിന്നീട്‌ പാനാ​യി​ലുള്ള ഒരു കുടും​ബ​ത്തോ​ടൊ​പ്പം താമസി​ക്കാൻ ഞങ്ങളെ അയച്ചു. ബന്ധുക്ക​ളിൽനിന്ന്‌ ഞങ്ങളെ അകറ്റി​നിർത്താൻ അവർക്കു നിർദേശം ലഭിച്ചി​രു​ന്നു. ഞങ്ങളെ സന്ദർശി​ക്കാൻപോ​ലും അമ്മയ്‌ക്ക്‌ അനുവാ​ദ​മി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. എങ്കിലും, ഏതാനും തവണ ഞങ്ങളു​മാ​യി സമ്പർക്കം പുലർത്താൻ അമ്മ വഴിക​ണ്ടെത്തി. അത്തരം അപൂർവ സന്ദർഭങ്ങൾ പ്രയോ​ജ​ന​പ്പെ​ടു​ത്തി​ക്കൊണ്ട്‌, യഹോവ ഏതു പരി​ശോ​ധ​ന​ക​ളും സാഹച​ര്യ​ങ്ങ​ളും അനുവ​ദി​ച്ചാ​ലും അവനോ​ടു വിശ്വ​സ്‌ത​രാ​യി നില​കൊ​ള്ളു​ന്ന​തി​നു​വേണ്ട നിശ്ചയ​ദാർഢ്യം ഞങ്ങളിൽ നട്ടുവ​ളർത്തു​ന്ന​തിന്‌ അമ്മ തന്നാലാ​വതു ചെയ്‌തു.—1 കൊരി​ന്ത്യർ 10:13.

പരി​ശോ​ധന നേരി​ടു​ക​തന്നെ ചെയ്‌തു. 1942 ഡിസംബർ 15-ന്‌, എനിക്കു വെറും 17 വയസ്സു​ള്ള​പ്പോൾ ഗസ്റ്റപ്പോ എന്നെ അറസ്റ്റു​ചെ​യ്‌ത്‌ ഗേരയി​ലുള്ള തടവറ​യി​ലാ​ക്കി. ഒരാഴ്‌ച​യ്‌ക്കു ശേഷം അമ്മയെ​യും അറസ്റ്റു​ചെ​യ്‌ത്‌ അതേ തടവറ​യി​ലാ​ക്കി. ഞാൻ അപ്പോ​ഴും മൈന​റാ​യി​രു​ന്ന​തി​നാൽ കോട​തിക്ക്‌ എന്നെ വിചാ​ര​ണ​ചെ​യ്യാൻ സാധി​ച്ചില്ല. അതു​കൊണ്ട്‌ ഞാനും അമ്മയും ആറുമാ​സം, എനിക്കു 18 വയസ്സു തികയു​ന്ന​തു​വരെ, തടവറ​യിൽ കഴിഞ്ഞു​കൂ​ടി. 18 വയസ്സു പൂർത്തി​യായ ദിവസം​തന്നെ എന്നെയും അമ്മയെ​യും വിചാ​ര​ണ​യ്‌ക്കാ​യി കൊണ്ടു​പോ​യി.

എന്താണു സംഭവി​ക്കു​ന്ന​തെന്നു മനസ്സി​ലാ​ക്കു​ന്ന​തി​നു മുമ്പു​തന്നെ സകലതും കഴിഞ്ഞു. അമ്മയെ വീണ്ടു​മൊ​രി​ക്ക​ലും കാണു​ക​യി​ല്ലെന്നു ഞാൻ വിചാ​രി​ച്ചി​രു​ന്നില്ല. അമ്മയെ ഞാൻ അവസാനം കണ്ടതായി ഓർക്കു​ന്നതു കോട​തി​യിൽ പലക​കൊ​ണ്ടുള്ള കറുത്ത ബഞ്ചിൽ എന്നോടു തൊട്ടു​ചേർന്നി​രി​ക്കു​ന്ന​താ​യാണ്‌. കോടതി ഞങ്ങളെ രണ്ടു​പേ​രെ​യും കുറ്റക്കാ​രാ​യി വിധിച്ചു. എന്നെ നാലു വർഷ​ത്തേ​ക്കും അമ്മയെ ഒന്നര വർഷ​ത്തേ​ക്കും തടവിനു വിധിച്ചു.

അന്ന്‌ ആയിര​ക്ക​ണ​ക്കി​നു യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​കളെ തടവറ​ക​ളി​ലും തടങ്കൽപ്പാ​ള​യ​ങ്ങ​ളി​ലു​മാ​ക്കി​യി​രു​ന്നു. എന്നാൽ, എന്നെ പാർപ്പി​ച്ചി​രുന്ന ഷ്‌റ്റൊൾബെർഗ്‌ തടവറ​യിൽ സാക്ഷി​യാ​യി ഞാൻ മാത്രമേ ഉണ്ടായി​രു​ന്നു​ള്ളൂ. ഒരു വർഷത്തി​ല​ധി​കം ഞാൻ ഏകാന്ത​ത​ട​വിൽ കഴി​ഞ്ഞെ​ങ്കി​ലും യഹോവ എന്നോ​ടൊ​പ്പ​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ബാല്യ​ത്തിൽ അവനോ​ടു നട്ടുവ​ളർത്തിയ സ്‌നേ​ഹ​മാ​യി​രു​ന്നു എന്റെ ആത്മീയ അതിജീ​വ​ന​ത്തി​നുള്ള താക്കോൽ.

1945 മേയ്‌ 9. രണ്ടര വർഷത്തെ ജയിൽവാ​സ​ത്തി​നു​ശേഷം തടവു​കാ​രായ ഞങ്ങൾക്ക്‌ ഒരു സുവാർത്ത ലഭിച്ചു—യുദ്ധം അവസാ​നി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു! അന്നുതന്നെ ഞാൻ ജയിൽമോ​ചി​ത​നാ​യി. 110 കിലോ​മീ​റ്റർ നടന്ന്‌, വിശപ്പും ദാഹവും​കൊണ്ട്‌ അക്ഷരാർഥ​ത്തിൽ തളർന്ന​വ​ശ​നാ​യി ഞാൻ വീട്ടി​ലെത്തി. ആരോ​ഗ്യം വീണ്ടെ​ടു​ക്കാൻ മാസങ്ങ​ളോ​ളം വേണ്ടി​വന്നു.

അവിടെ പിടി​ച്ചു​ല​യ്‌ക്കു​ന്ന​തരം വാർത്ത​ക​ളാണ്‌ എന്നെ വരവേ​റ്റത്‌. ആദ്യം അമ്മയെ​ക്കു​റിച്ച്‌. ഒന്നരവർഷം തടവിൽ കഴിഞ്ഞ​ശേഷം യഹോ​വ​യി​ലുള്ള വിശ്വാ​സം ത്യജി​ച്ചു​കൊണ്ട്‌ ഒരു പ്രമാ​ണ​പ​ത്ര​ത്തിൽ ഒപ്പിടാൻ നാസികൾ അമ്മയോട്‌ ആവശ്യ​പ്പെട്ടു. അമ്മ സമ്മതി​ച്ചില്ല. അതു​കൊണ്ട്‌, ഗസ്റ്റപ്പോ അമ്മയെ റാവൻസ്‌ബ്രൂ​ക്കി​ലുള്ള സ്‌ത്രീ​ക​ളു​ടെ തടങ്കൽപ്പാ​ള​യ​ത്തി​ലേക്കു കൊണ്ടു​പോ​യി. യുദ്ധം അവസാ​നി​ക്കു​ന്ന​തി​നു തൊട്ടു​മുമ്പ്‌ അവി​ടെ​വെച്ചു സന്നിപാ​ത​ജ്വ​രം പിടി​പെട്ട്‌ അമ്മ മരിച്ചു. സുധീ​ര​യായ—ഒരിക്ക​ലും തളർന്നു പിന്മാ​റാ​തെ വിശ്വാ​സ​ത്തി​നു​വേണ്ടി ശക്തമായി പോരാ​ടിയ—ഒരു ക്രിസ്‌ത്യാ​നി​യാ​യി​രു​ന്നു അമ്മ. യഹോവ അമ്മയെ ദയാപു​ര​സ്സരം ഓർക്കേ​ണമേ എന്നാണ്‌ എന്റെ പ്രാർഥന.

യഹോ​വ​യ്‌ക്ക്‌ ഒരിക്ക​ലും സമർപ്പണം നടത്താ​തി​രുന്ന എന്റെ മൂത്ത ജ്യേഷ്‌ഠ​നെ​ക്കു​റി​ച്ചും വിവരം ലഭിച്ചു. അദ്ദേഹം ജർമൻ സേനയിൽ ചേർന്ന്‌, റഷ്യയിൽവെച്ചു കൊല്ല​പ്പെട്ടു. പിതാ​വോ? അദ്ദേഹം വീട്ടി​ലെത്തി. എന്നാൽ ദുഃഖ​ക​ര​മെന്നു പറയട്ടെ, വിശ്വാ​സം ത്യജി​ച്ചു​കൊണ്ട്‌ ആ കുപ്ര​സിദ്ധ പ്രമാ​ണ​പ​ത്ര​ത്തിൽ ഒപ്പുവെച്ച ചുരുക്കം ചില സാക്ഷി​ക​ളിൽ അദ്ദേഹ​വും ഉണ്ടായി​രു​ന്നു. ഞാൻ കാണു​മ്പോൾ അദ്ദേഹം വിഷണ്ണ​നും മാനസി​ക​വ്യഥ ബാധി​ച്ച​വ​നു​മാ​യി കാണ​പ്പെട്ടു.—2 പത്രൊസ്‌ 2:20.

തീക്ഷ്‌ണ​ത​യേ​റിയ ആത്മീയ പ്രവർത്ത​ന​ത്തി​ന്റെ ഹ്രസ്വ​ഘ​ട്ടം

1946 മാർച്ച്‌ 10-ന്‌ ലൈപ്‌സി​ഗിൽ ഒരു സമ്മേളനം നടന്നു. യുദ്ധാ​ന​ന്തരം ഞാൻ ഹാജരായ ആദ്യത്തെ സമ്മേള​ന​മാ​യി​രു​ന്നു അത്‌. അന്നുതന്നെ ഒരു സ്‌നാ​പ​ന​മു​ണ്ടാ​യി​രി​ക്കു​മെന്ന അറിയിപ്പ്‌ എത്ര പുളക​പ്ര​ദ​മാ​യി​രു​ന്നു! നിരവധി വർഷങ്ങൾക്കു​മു​മ്പേ ഞാൻ എന്റെ ജീവിതം യഹോ​വ​യ്‌ക്കു സമർപ്പി​ച്ചി​രു​ന്നെ​ങ്കി​ലും സ്‌നാ​പ​ന​മേൽക്കു​ന്ന​തി​നു ലഭിച്ച പ്രഥമ അവസര​മാ​യി​രു​ന്നു അത്‌. ആ ദിവസം എന്നും എന്റെ സ്‌മര​ണ​യി​ലു​ണ്ടാ​കും.

1947 മാർച്ച്‌ 1-ന്‌ ഒരു മാസത്തെ പയനി​യ​റി​ങ്ങി​നു​ശേഷം എനിക്കു മാഗ്‌ഡെ​ബുർഗി​ലുള്ള ബെഥേ​ലി​ലേക്കു ക്ഷണം ലഭിച്ചു. ബോം​ബു​വീണ്‌ സൊ​സൈ​റ്റി​യു​ടെ ഓഫീ​സിന്‌ വളരെ​യ​ധി​കം നാശം സംഭവി​ച്ചി​രു​ന്നു. കേടു​പാ​ടു​കൾ തീർക്കു​ന്ന​തി​നു സഹായി​ക്കാൻ കഴിഞ്ഞത്‌ എന്തൊരു പദവി​യാ​യി​രു​ന്നു! ആ വേനൽക്കാ​ല​ത്തി​നു​ശേഷം എനിക്കു പ്രത്യേ​ക​പ​യ​നി​യ​റാ​യി വിറ്റെൻവെർഗി​ലേക്കു നിയമനം ലഭിച്ചു. ചില മാസങ്ങ​ളിൽ ഞാൻ ദൈവ​രാ​ജ്യ സുവാർത്ത പ്രസം​ഗി​ച്ചു​കൊണ്ട്‌ 200-ലധികം മണിക്കൂർ ചെലവ​ഴി​ക്കു​മാ​യി​രു​ന്നു. വീണ്ടും സ്വത​ന്ത്ര​നാ​യി​രി​ക്കാൻ കഴിഞ്ഞ​തിൽ എനി​ക്കെത്ര സന്തോ​ഷ​മാ​യി​രു​ന്നു—യുദ്ധമില്ല, പീഡന​മില്ല, തടവറ​ക​ളില്ല!

ദുഃഖ​ക​ര​മെ​ന്നു പറയട്ടെ, ആ സ്വാത​ന്ത്ര്യം അധിക​നാൾ നീണ്ടു​നി​ന്നില്ല. യുദ്ധാ​ന​ന്തരം ജർമനി രണ്ടായി വിഭജി​ക്ക​പ്പെട്ടു. ഞാൻ താമസി​ച്ചി​രുന്ന ഭാഗം കമ്മ്യു​ണി​സ്റ്റു​ക​ളു​ടെ അധീന​ത​യി​ലാ​യി. 1950 സെപ്‌റ്റം​ബ​റിൽ പൂർവ ജർമനി​യു​ടെ ഷ്‌റ്റാസി എന്നറി​യ​പ്പെ​ടുന്ന രഹസ്യ​പ്പൊ​ലീസ്‌ സഹോ​ദ​ര​ങ്ങളെ ഒന്നിനു​പു​റകെ ഒന്നായി അറസ്റ്റു​ചെ​യ്യാൻ തുടങ്ങി. എനി​ക്കെ​തി​രെ​യുള്ള കുറ്റാ​രോ​പണം തികച്ചും അപഹാ​സ്യ​മാ​യി​രു​ന്നു. ഞാൻ അമേരി​ക്കൻ ഗവൺമെൻറി​ന്റെ ചാരനാ​ണെ​ന്നാ​യി​രു​ന്നു ആരോ​പണം. അവർ എന്നെ രാജ്യത്തെ ഏറ്റവും മോശ​മായ, ബ്രാൻഡെൻബുർഗി​ലുള്ള ഷ്‌റ്റാസി തടവറ​യി​ലേക്ക്‌ അയച്ചു.

എന്റെ ആത്മീയ സഹോ​ദ​ര​ങ്ങ​ളിൽനി​ന്നുള്ള പിന്തുണ

ഷ്‌റ്റാ​സി​കൾ പകൽ സമയത്ത്‌ എന്നെ ഉറങ്ങാൻ അനുവ​ദി​ച്ചില്ല. രാത്രി മുഴുവൻ അവർ എന്നെ വിചാ​ര​ണ​ചെ​യ്‌തി​രു​ന്നു. ദിവസ​ങ്ങ​ളോ​ളം ഈ യാതന തുടർന്നു. പിന്നീട്‌ സ്ഥിതി​ഗ​തി​കൾ ഏറെ വഷളായി. ഒരു ദിവസം രാവിലെ തടവു​മു​റി​യി​ലേക്കു മടക്കി അയയ്‌ക്കു​ന്ന​തി​നു പകരം അവർ എന്നെ അവരുടെ കുപ്ര​സിദ്ധ യൂ-ബോട്ട്‌ റ്റ്‌സെ​ലെ​നി​ലേക്ക്‌ അയച്ചു (അവയുടെ സ്ഥാനം കുണ്ടറ​യി​ലാ​യി​രു​ന്ന​തു​കൊണ്ട്‌ ജലാന്തർ തടവറ എന്ന്‌ അറിയ​പ്പെ​ട്ടി​രു​ന്നു). തുരു​മ്പു​പി​ടിച്ച ഒരു ഇരുമ്പു​വാ​തിൽ തുറന്ന​ശേഷം ഉള്ളിൽ പ്രവേ​ശി​ക്കാൻ അവരെ​ന്നോട്‌ ആവശ്യ​പ്പെട്ടു. പ്രവേ​ശ​ന​ദ്വാ​രം കുറെ ഉയരത്തി​ലാ​യി​രു​ന്നു. കാലെ​ടു​ത്തു​വെ​ച്ച​പ്പോ​ഴേ മനസ്സി​ലാ​യി തറ മുഴുവൻ വെള്ളമാ​ണെന്ന്‌. ഭയപ്പെ​ടു​ത്തുന്ന, കിറു​കി​റ​ശ​ബ്ദ​ത്തോ​ടെ അവർ കതകു കൊട്ടി​യ​ടച്ചു. അതിന​കത്തു വെട്ടമോ വെളി​ച്ച​മോ ഇല്ലായി​രു​ന്നു. ആ മുറിക്ക്‌ ഒരു ജാലകം പോലു​മി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. എങ്ങും കൂരാ​ക്കൂ​രി​രുട്ട്‌.

തറയിൽ വളരെ​യ​ധി​കം വെള്ളമു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന​തു​കൊണ്ട്‌ എനിക്ക്‌ ഇരിക്കാ​നോ കിടക്കാ​നോ ഉറങ്ങാ​നോ കഴിഞ്ഞില്ല. കാത്തി​രി​പ്പിന്‌ അവസാ​ന​മി​ല്ലെന്നു തോന്നി. പിന്നീട്‌, കൂടുതൽ ചോദ്യം​ചെ​യ്യു​ന്ന​തിന്‌ എന്നെ അവി​ടെ​നി​ന്നു കൊണ്ടു​പോ​യി. ഇത്തവണ ശക്തമായ വെളിച്ചം അടിപ്പി​ച്ചു. അതി​ലേ​താ​യി​രു​ന്നു—പകൽ മുഴുവൻ കുറ്റാ​ക്കു​റ്റി​രു​ട്ടത്തു വെള്ളത്തിൽ നിന്നതാ​ണോ രാത്രി​മു​ഴു​വൻ ഫ്‌ളഡ്‌​ലൈ​റ്റി​ന്റെ പൊള്ളുന്ന പ്രകാ​ശ​ത്തിൽ നിന്നതാ​ണോ—കൂടുതൽ പ്രയാ​സ​ക​ര​മാ​യി​രു​ന്ന​തെന്ന്‌ എനിക്ക​റി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ.

എന്നെ വെടി​വെ​ച്ചു​കൊ​ല്ലു​മെന്ന്‌ അവർ പല തവണ ഭീഷണി​പ്പെ​ടു​ത്തി. ഏതാനും രാത്രി​കൾ നീണ്ടു​നിന്ന ചോദ്യം​ചെ​യ്യ​ലി​നു​ശേഷം ഒരു പ്രഭാ​ത​ത്തിൽ റഷ്യയി​ലെ ഒരു ഉന്നത സൈനി​കോ​ദ്യോ​ഗസ്ഥൻ എന്നെ സന്ദർശി​ച്ചു. നാസി ഗസ്റ്റപ്പോ​യെ​ക്കാൾ വളരെ മോശ​മായ വിധത്തി​ലാണ്‌ ജർമനി​യി​ലെ ഷ്‌റ്റാസി എന്നോട്‌ ഇടപെ​ട്ട​തെന്ന്‌ അദ്ദേഹ​ത്തോ​ടു പറയാൻ എനിക്ക്‌ അവസരം ലഭിച്ചു. യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷികൾ നാസി ഗവൺമെൻറി​ന്റെ കീഴിൽ നിഷ്‌പ​ക്ഷ​രാ​യി​രു​ന്ന​തു​പോ​ലെ​തന്നെ കമ്മ്യു​ണിസ്റ്റ്‌ ഗവൺമെൻറി​ന്റെ കീഴി​ലും നിഷ്‌പ​ക്ഷ​രാ​ണെ​ന്നും ലോക​ത്തൊ​രി​ട​ത്തും അവർ രാഷ്‌ട്രീ​യ​ത്തിൽ തലയി​ടു​ന്നി​ല്ലെ​ന്നും ഞാൻ അദ്ദേഹ​ത്തോ​ടു പറഞ്ഞു. നേർവി​പ​രീ​ത​മാ​യി, സാധ്യ​ത​യ​നു​സ​രിച്ച്‌ ഷ്‌റ്റാസി ഉദ്യോ​ഗ​സ്ഥ​ന്മാ​രിൽ പലരും നിരപ​രാ​ധി​കളെ മൃഗീ​യ​മാ​യി പീഡി​പ്പി​ക്കാൻ പരിശീ​ലനം സിദ്ധിച്ച ഹിറ്റ്‌ലർ യുവജ​ന​സ​ഖ്യ​ത്തിൽ അംഗങ്ങ​ളാ​യി​രു​ന്നെ​ന്നും ഞാൻ അദ്ദേഹ​ത്തോ​ടു പറഞ്ഞു. അതു പറയു​മ്പോൾ എന്റെ ശരീരം തണുപ്പും വിശപ്പും തളർച്ച​യും​കൊ​ണ്ടു വിറയ്‌ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു.

റഷ്യൻ ഉദ്യോ​ഗസ്ഥൻ കോപി​ഷ്‌ഠ​നാ​കാ​ഞ്ഞത്‌ എന്നെ അതിശ​യി​പ്പി​ച്ചു. നേരേ​മ​റിച്ച്‌, അദ്ദേഹം കരിമ്പ​ടം​കൊണ്ട്‌ എന്റെ ശരീരം പൊതിഞ്ഞ്‌ ദയാപു​ര​സ്സരം എന്നോടു പെരു​മാ​റി. അദ്ദേഹ​ത്തി​ന്റെ സന്ദർശ​ന​ത്തി​നു​ശേഷം താമസി​യാ​തെ എന്നെ കൂടുതൽ സൗകര്യ​ങ്ങ​ളുള്ള ഒരു തടവറ​യി​ലേക്കു മാറ്റി. ഏതാനും ദിവസ​ങ്ങൾക്കു​ശേഷം എന്നെ ജർമൻ കോട​തി​യി​ലേക്കു മാറ്റി. എന്റെ കേസ്‌ നടന്നു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​മ്പോൾതന്നെ എനിക്കു വേറേ അഞ്ചു സാക്ഷി​ക​ളോ​ടൊ​പ്പം തടവറ​യിൽ താമസി​ക്കാൻ അവസരം ലഭിച്ചു. അതൊരു പദവി​യാ​യി ഞാൻ കരുതി. അത്യന്തം ക്രൂര​മായ പെരു​മാ​റ്റം സഹിച്ച​ശേഷം എന്റെ ആത്മീയ സഹോ​ദ​ര​ന്മാ​രോ​ടൊ​ത്തുള്ള സഹവാസം എന്നെ സംബന്ധി​ച്ചി​ട​ത്തോ​ളം എത്ര നവോ​ന്മേ​ഷ​പ്ര​ദ​മാ​യി​രു​ന്നു!—സങ്കീർത്തനം 133:1.

ചാരവൃ​ത്തി നടത്തി​യെന്ന കുറ്റമാ​രോ​പിച്ച്‌ കോടതി എന്നെ നാലു വർഷം തടവറ​യി​ലാ​ക്കി. അതു നിസ്സാര ശിക്ഷയാ​യി​ട്ടാണ്‌ കണക്കാ​ക്കി​യി​രു​ന്നത്‌. ചില സഹോ​ദ​ര​ങ്ങളെ പത്തില​ധി​കം വർഷ​ത്തേക്കു ശിക്ഷിച്ചു. കനത്ത കാവലുള്ള ഒരു തടവറ​യി​ലേ​ക്കാണ്‌ എന്നെ അയച്ചത്‌. തടവറ​യ്‌ക്ക​ക​ത്തോ പുറത്തോ ഒരെലി​ക്കു​പോ​ലും കടക്കാൻ കഴിയു​മാ​യി​രു​ന്നില്ല. അത്ര കനത്ത കാവലാ​യി​രു​ന്നു. എങ്കിലും, ഒരു മുഴു ബൈബി​ളും ഉള്ളിൽ കടത്താൻ യഹോ​വ​യു​ടെ സഹായ​ത്തോ​ടെ ധീരരായ ചില സഹോ​ദ​ര​ങ്ങൾക്കു കഴിഞ്ഞു. അതിലെ ഓരോ പുസ്‌ത​ക​വും വേർതി​രി​ച്ചെ​ടുത്ത്‌ തടവി​ലു​ണ്ടാ​യി​രുന്ന സഹോ​ദ​ര​ങ്ങൾക്കു വിതരണം ചെയ്‌തു.

ഞങ്ങളത്‌ എങ്ങനെ​യാ​ണു ചെയ്‌തത്‌? വളരെ ബുദ്ധി​മു​ട്ടി. രണ്ടാഴ്‌ച​യി​ലൊ​രി​ക്കൽ കുളി​ക്കാൻ കൊണ്ടു​പോ​കു​മ്പോൾ മാത്രമേ ഞങ്ങൾ അന്യോ​ന്യം കണ്ടിരു​ന്നു​ള്ളൂ. ഒരിക്കൽ ഞാൻ കുളി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​മ്പോൾ ഒരു സഹോ​ദരൻ തന്റെ തോർത്തി​ന​കത്തു ബൈബി​ളി​ന്റെ ഏതാനും പേജുകൾ ഒളിച്ചു​വെ​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടെന്ന്‌ എന്റെ ചെവി​യിൽ മന്ത്രിച്ചു. കുളി​ക​ഴി​യു​മ്പോൾ എന്റെ തോർത്തി​നു​പ​കരം ഞാൻ അദ്ദേഹ​ത്തി​ന്റെ തോർത്ത്‌ എടുക്ക​ണ​മാ​യി​രു​ന്നു.

സഹോ​ദ​രൻ എന്റെ ചെവി​യിൽ മന്ത്രി​ക്കു​ന്നത്‌ ഗാർഡു​ക​ളി​ലൊ​രാൾ കണ്ടപ്പോൾ അദ്ദേഹത്തെ ലാത്തി​കൊ​ണ്ടു പൊതി​രെ തല്ലി. ഞാൻ ഉടനടി തോർത്തെ​ടു​ത്തു മറ്റു തടവു​കാ​രോ​ടൊ​പ്പം ചേരണ​മാ​യി​രു​ന്നു. ദൈവാ​നു​ഗ്ര​ഹ​മെന്നു പറയട്ടെ, ബൈബിൾ താളുകൾ എന്റെ കയ്യിൽനി​ന്നു കണ്ടെടു​ത്തില്ല. കണ്ടുപി​ടി​ച്ചി​രു​ന്നെ​ങ്കിൽ ഞങ്ങളുടെ ആത്മീയ പോഷി​പ്പി​ക്കൽ പരിപാ​ടി അപകട​ത്തി​ലാ​യേനേ. സമാന​മായ അനേകം അനുഭ​വങ്ങൾ ഞങ്ങൾക്കു​ണ്ടാ​യി. ആരും അറിയാ​തെ, ജീവൻ പണയ​പ്പെ​ടു​ത്തി​ക്കൊ​ണ്ടാ​ണു ഞങ്ങൾ ബൈബിൾ വായി​ച്ചി​രു​ന്നത്‌. “നിർമ്മ​ദ​രാ​യി​രി​പ്പിൻ; ഉണർന്നി​രി​പ്പിൻ” എന്ന പത്രൊസ്‌ അപ്പോ​സ്‌ത​ലന്റെ വാക്കുകൾ തികച്ചും ഉചിത​മാ​യി​രു​ന്നു.—1 പത്രൊസ്‌ 5:8.

എന്തോ കാരണ​ത്താൽ, ഞങ്ങളിൽ ചിലരെ കൂടെ​ക്കൂ​ടെ തടവറ​തോ​റും മാറ്റി​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കാൻ അധികാ​രി​കൾ തീരു​മാ​നി​ച്ചു. നാലു വർഷത്തി​നി​ട​യിൽ എന്നെ പത്തു വ്യത്യസ്‌ത തടവറ​ക​ളി​ലേക്കു മാറ്റി. എങ്കിലും, എനി​ക്കെ​ല്ലാ​യ്‌പോ​ഴും സഹോ​ദ​ര​ങ്ങളെ കണ്ടുമു​ട്ടാൻ സാധിച്ചു. ഞാൻ ആ സഹോ​ദ​ര​ങ്ങ​ളെ​യെ​ല്ലാം ആഴമായി സ്‌നേ​ഹി​ക്കാൻ തുടങ്ങി. ഓരോ തവണയും എന്നെ മാറ്റു​മ്പോൾ ഹൃദയ​ഭേ​ദ​ക​മായ ദുഃഖ​ത്തോ​ടെ​യാ​ണു ഞാൻ അവി​ടെ​നി​ന്നു പോയി​രു​ന്നത്‌.

ഒടുവിൽ എന്നെ ലൈപ്‌സി​ഗി​ലേക്ക്‌ അയച്ചു. അവി​ടെ​വെച്ച്‌ എനിക്ക്‌ തടവിൽനി​ന്നു മോചനം ലഭിച്ചു. തടവറ​യി​ലെ ഗാർഡ്‌ ശുഭാ​ശം​സകൾ നേരു​ന്ന​തി​നു പകരം “തന്നെ താമസി​യാ​തെ ഞങ്ങൾ വീണ്ടും കാണും” എന്നു പറഞ്ഞാണ്‌ എന്നെ മോചി​പ്പി​ച്ചത്‌. അയാളു​ടെ ദുഷ്ടമ​നസ്സ്‌ ഞാൻ വീണ്ടും തടവി​ലാ​കാൻ ആഗ്രഹി​ച്ചു. സങ്കീർത്തനം 124:2, 3-ഉം ഞാൻ മിക്ക​പ്പോ​ഴും അനുസ്‌മ​രി​ക്കാ​റുണ്ട്‌. അവിടെ ഇങ്ങനെ പറയുന്നു: “മനുഷ്യർ നമ്മോടു എതിർത്ത​പ്പോൾ, യഹോവ നമ്മുടെ പക്ഷത്തി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ങ്കിൽ, അവരുടെ കോപം നമ്മു​ടെ​നേരെ ജ്വലി​ച്ച​പ്പോൾ, അവർ നമ്മെ ജീവ​നോ​ടെ വിഴു​ങ്ങി​ക്ക​ള​യു​മാ​യി​രു​ന്നു.”

യഹോവ തന്റെ വിശ്വസ്‌ത സേവകരെ വിടു​വി​ക്കു​ന്നു

ഞാൻ വീണ്ടും സ്വത​ന്ത്ര​നാ​യി. എന്നോ​ടൊ​പ്പം ഇരട്ടപി​റന്ന പെങ്ങൾ രൂത്തും ഹെർറ്റ ഷ്‌ലെൻസോഗ്‌ സഹോ​ദ​രി​യും എന്നെ കാത്തു പടിവാ​തിൽക്കൽ നിൽപ്പു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. തടവറ​യിൽ കഴിഞ്ഞ​കാ​ല​മെ​ല്ലാം മാസം​തോ​റും ഹെർറ്റ എനിക്ക്‌ ഒരു കൊച്ചു ഭക്ഷണ​പ്പൊ​തി അയച്ചു​ത​രു​മാ​യി​രു​ന്നു. ആ കൊച്ചു ഭക്ഷണ​പ്പൊ​തി​ക​ളി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നെ​ങ്കിൽ ഉറപ്പാ​യും ഞാൻ തടവറ​യിൽ കിടന്നു മരിക്കു​മാ​യി​രു​ന്നു. യഹോവ അവരെ ദയാപു​ര​സ്സരം ഓർക്കേ​ണമേ എന്നാ​ണെന്റെ പ്രാർഥന.

മോച​ന​ത്തെ​ത്തു​ടർന്നു നിരവധി പദവികൾ നൽകി യഹോവ എന്നെ അനു​ഗ്ര​ഹി​ച്ചു. ഞാൻ വീണ്ടും ജർമനി​യി​ലെ ഗ്രോണൗ നഗരത്തിൽ പ്രത്യേക പയനി​യ​റും ജർമൻ ആൽപ്‌സിൽ സർക്കിട്ട്‌ മേൽവി​ചാ​ര​ക​നും ആയി സേവന​മ​നു​ഷ്‌ഠി​ച്ചു. പിന്നീട്‌, മിഷന​റി​മാർക്കുള്ള 31-ാമതു വാച്ച്‌ടവർ ഗിലെ​യാദ്‌ ബൈബിൾ സ്‌കൂ​ളി​ലേക്ക്‌ എന്നെ ക്ഷണിച്ചു. 1958-ൽ യാങ്കീ സ്റ്റേഡി​യ​ത്തിൽ നടന്ന യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​ക​ളു​ടെ സാർവ​ദേ​ശീയ കൺ​വെൻ​ഷ​നിൽവെ​ച്ചാ​യി​രു​ന്നു ഞങ്ങളുടെ ബിരു​ദ​ദാ​നം. സഹോ​ദ​രീ​സ​ഹോ​ദ​ര​ന്മാ​രു​ടെ വൻ സമൂഹത്തെ അഭിസം​ബോ​ധന ചെയ്യു​ന്ന​തി​നും ചില അനുഭ​വങ്ങൾ വിവരി​ക്കു​ന്ന​തി​നും എനിക്കു പദവി ലഭിച്ചു.

ബിരു​ദാ​ന​ന്ത​രം മിഷന​റി​യാ​യി സേവി​ക്കു​ന്ന​തി​നു ഞാൻ ചിലി​യി​ലേക്കു യാത്ര​തി​രി​ച്ചു. അവിടെ, ചിലി​യു​ടെ ഏറ്റവും വടക്കേ അറ്റത്ത്‌, സർക്കിട്ട്‌ മേൽവി​ചാ​ര​ക​നാ​യി ഞാൻ വീണ്ടും സേവന​മ​നു​ഷ്‌ഠി​ച്ചു. അക്ഷരാർഥ​ത്തിൽ എന്നെ ഭൂമി​യു​ടെ അറുതി​ക​ളി​ലേക്ക്‌ അയയ്‌ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. 1962-ൽ ഞാൻ പാറ്റ്‌സി ബൊയി​റ്റ്‌നാ​ഗ​ലി​നെ വിവാഹം കഴിച്ചു. യു.എസ്‌.എ-യിലെ ടെക്‌സാ​സി​ലുള്ള സാൻ അന്റോ​ണി​യോ​യിൽനി​ന്നുള്ള ഒരു സുന്ദരി​യായ മിഷന​റി​യാ​യി​രു​ന്നു അവൾ. അവളോ​ടൊ​പ്പം യഹോ​വ​യു​ടെ സേവന​ത്തിൽ ആനന്ദക​ര​മായ അനവധി വർഷങ്ങൾ ആസ്വദി​ക്കാൻ എനിക്കു സാധിച്ചു.

ഇപ്പോൾ എനിക്ക്‌ 70 വയസ്സു കഴിഞ്ഞു. ഇതി​നോ​ടകം ഞാൻ നിരവധി സന്തുഷ്ട നിമി​ഷ​ങ്ങ​ളും നിരവധി ദുരന്ത​ങ്ങ​ളും അനുഭ​വി​ച്ചി​ട്ടുണ്ട്‌. “നീതി​മാ​ന്റെ അനർത്ഥങ്ങൾ അസംഖ്യ​മാ​കു​ന്നു; അവ എല്ലാറ​റിൽനി​ന്നും യഹോവ അവനെ വിടു​വി​ക്കു​ന്നു” എന്നു സങ്കീർത്ത​ന​ക്കാ​രൻ പറഞ്ഞു. (സങ്കീർത്തനം 34:19) 1963-ൽ ചിലി​യി​ലാ​യി​രു​ന്ന​പ്പോൾ എനിക്കും പാറ്റ്‌സി​ക്കും ഞങ്ങളുടെ മകളുടെ ദാരു​ണ​മ​രണം കാണേ​ണ്ടി​വന്നു. പിന്നീട്‌, പാറ്റ്‌സി രോഗം ബാധിച്ചു തീരെ അവശയാ​യി. അങ്ങനെ ഞങ്ങൾ ടെക്‌സാ​സി​ലേക്കു താമസം​മാ​റ്റി. വെറും 43 വയസ്സു​ള്ള​പ്പോൾ ദാരുണ സാഹച​ര്യ​ങ്ങ​ളിൽ അവൾ മരണമ​ടഞ്ഞു. എന്റെ പ്രിയ​പ്പെട്ട ഭാര്യയെ ദയാപു​ര​സ്സരം ഓർക്കേ​ണമേ എന്നു ഞാൻ മിക്ക​പ്പോ​ഴും യഹോ​വ​യോ​ടു പ്രാർഥി​ക്കാ​റുണ്ട്‌.

രോഗ​ബാ​ധി​ത​നും പ്രായാ​ധി​ക്യം ചെന്നവ​നു​മെ​ങ്കി​ലും ഞാനി​പ്പോൾ ടെക്‌സാ​സി​ലെ ബ്രേഡി​യിൽ ഒരു നിരന്ത​ര​പ​യ​നി​യ​റും മൂപ്പനു​മാ​യുള്ള സേവന​പ​ദവി ആസ്വദി​ക്കു​ന്നു. ജീവിതം എല്ലായ്‌പോ​ഴും സുകര​മാ​യി​രു​ന്നി​ല്ലെ​ന്നതു ശരിതന്നെ. മാത്രമല്ല, ഞാൻ ഇനിയും മറ്റു പരി​ശോ​ധ​ന​കളെ നേരി​ടേ​ണ്ടി​വ​രു​ക​യും ചെയ്‌തേ​ക്കാം. എങ്കിലും, സങ്കീർത്ത​ന​ക്കാ​ര​നെ​പ്പോ​ലെ എനിക്ക്‌ ഇങ്ങനെ പറയാൻ കഴിയും: “ദൈവമേ, എന്റെ ബാല്യം​മു​തൽ നീ എന്നെ ഉപദേ​ശി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു; ഇന്നുവരെ ഞാൻ നിന്റെ അത്ഭുത​പ്ര​വർത്തി​കളെ അറിയി​ച്ചു​മി​രി​ക്കു​ന്നു”—സങ്കീർത്തനം 71:17.

[23-ാം പേജിലെ ചിത്രം]

(1) ഇപ്പോൾ ഒരു മൂപ്പനും പയനി​യ​റു​മാ​യി സേവന​മ​നു​ഷ്‌ഠി​ക്കു​ന്നു, (2) വിവാ​ഹ​ത്തി​നു തൊട്ടു​മുമ്പ്‌ പാറ്റ്‌സി​യോ​ടൊ​പ്പം, (3) ഹെർ ഷ്‌​നൈ​ഡ​റി​ന്റെ ക്ലാസ്സ്‌ മുറി​യിൽ, (4) റാവൻസ്‌ബ്രു​ക്കിൽവെച്ചു മരണമടഞ്ഞ എന്റെ അമ്മ തെരേസാ