SIMON

(Simon) [van een Hebreeuws grondwoord dat „horen; luisteren” betekent].

1. Een andere naam voor de apostel Petrus. — Mark. 3:16; zie PETRUS.

2. Een apostel van Jezus Christus, die door de bijnaam „de Kananeeër” onderscheiden wordt van Simon Petrus (Matth. 10:4; Mark. 3:18). Hoewel het mogelijk is dat Simon eens behoord heeft tot de Zeloten, een joodse partij die fel gekant was tegen de Romeinen, kan het daarentegen ook zijn dat hij wegens zijn religieuze ijver de bijnaam „de ijveraar” of ’de zeloot’ kreeg. — Luk. 6:15, NW, Stud., voetn.; Hand. 1:13.

3. Een jongere halfbroer van Jezus (Matth. 13:55; Mark. 6:3). Hoewel hij vóór het Loofhuttenfeest in 32 G.T. nog steeds een ongelovige was (Joh. 7:2-8), is hij misschien later een discipel geworden. Jezus’ vleselijke broers bevonden zich tijdens het pinksterfeest van 33 G.T. onder de menigte van ongeveer 120 discipelen in Jeruzalem, alhoewel Simon niet uitdrukkelijk als een van de aanwezigen wordt genoemd. — Hand. 1:14, 15.

4. Een tovenaar in de stad Samaria, die met zijn magische kunsten de natie dermate in verbazing bracht dat de mensen van hem zeiden: „Deze man is de Kracht Gods, die Groot genoemd kan worden.” Tengevolge van de bediening van Filippus „werd [Simon] een gelovige” en werd hij gedoopt. Later, toen de gelovigen de heilige geest ontvingen doordat de apostelen Petrus en Johannes hun de handen oplegden, gaf Simon blijk van een verkeerd motief door geld aan te bieden voor het vermogen om degenen wie hij de handen oplegde, heilige geest te kunnen verlenen. Petrus wees Simon scherp terecht door tot hem te zeggen dat ’zijn hart niet recht was in Gods ogen’, en hij vermaande hem dringend berouw te hebben en om vergiffenis te bidden. Hierop vroeg Simon deze apostelen ten behoeve van hem tot Jehovah te smeken. — Hand. 8:9-24.