Waarom u vergevensgezind dient te zijn
KUNT U VERGEVENSGEZIND ZIJN? WAT ZIJN DE VOORDELEN?
HET is niet altijd gemakkelijk vergevensgezind te zijn. Vaak moeten wij, als gevolg van de wreedheid, zorgeloosheid of het onverstandige optreden van andere mensen veel pijn, letsel of innerlijke verwarring verduren. Men zou heel gemakkelijk wrok kunnen koesteren en zich daarin gerechtvaardigd kunnen voelen, maar de bijbel beveelt ons aan vergevensgezind te zijn. Waarom?
Er zijn veel redenen voor. Een heel belangrijke reden is dat wij Gods vergeving nodig hebben. De bijbel vertelt ons dat „allen hebben gezondigd en . . . niet de heerlijkheid Gods [bereiken]” en dat wij zijn vergeving voortdurend nodig hebben (Rom. 3:23; 6:23). „Indien gij op dwalingen zoudt letten, o Jah, o Jehovah, wie zou stand kunnen houden?”, vraagt de psalmist. Hij voegt hier evenwel aan toe: „Bij u is de ware vergiffenis.” — Ps. 130:3, 4; 19:12; 32:1.
GODS VERGIFFENIS VERWERVEN
Om voor die vergiffenis in aanmerking te komen, moeten wij anderen vergeven. Zo stelde Jezus Christus, de Zoon van God, in het modelgebed dat hij aan zijn volgelingen gaf, Gods vergiffenis aan ons er afhankelijk van of wij anderen wel vergiffenis hebben geschonken. Ja, merk op dat Jezus niet zei dat wij God in gebed moeten vragen onze schulden te vergeven zoals wij van plan zijn anderen te vergeven, maar „zoals ook wij onze schuldenaren hebben vergeven”. — Matth. 6:12.
Jezus wist maar al te goed dat wij als onvolmaakte, vergeetachtige mensen veel te gemakkelijk beloven dat wij anderen zullen vergeven ten einde zelf vergiffenis te ontvangen. Maar vervolgens kunnen wij vergeten of weigeren anderen te vergeven omdat dit nu eenmaal niet altijd gemakkelijk is. In zijn Bergrede maakte Jezus ditzelfde punt duidelijk toen hij zei: „Gelukkig zijn de barmhartigen”, degenen die barmhartigheid beoefenen, „want hun zal barmhartigheid worden betoond” — door God natuurlijk, maar vaak ook door de mens. — Matth. 5:7; Ef. 4:1, 2, 32; Kol. 3:12, 13.
En wat zouden wij er ellendig aan toe zijn als onze hemelse Vader weigerde ons barmhartig te zijn! Toch heeft God zijn eigen Zoon als een slachtoffer gegeven opdat Hij, in harmonie met zijn gerechtigheid, berouwvolle zondaars die geloof oefenen, zou kunnen vergeven, zoals wij lezen: „Door bemiddeling van hem hebben wij de verlossing door losprijs door middel van diens bloed, ja, de vergeving van onze overtredingen, overeenkomstig de rijkdom van zijn onverdiende goedheid” (Ef. 1:7). Hij schenkt ons die vergiffenis echter alleen als wij anderen vrijelijk de overtredingen vergeven die zij tegen ons begaan.
Jezus onderstreepte het onvergelijkbare verschil tussen onze schuld aan God en de schuld van onze medemens jegens ons, door een illustratie te geven. Hij sprak deze uit vlak nadat hij de apostel Petrus had gezegd dat hij niet tot zeven maal toe, maar „tot zevenenzeventig maal toe” moest vergeven. — Matth. 18:21, 22.
In deze gelijkenis of illustratie sprak hij over een koning die een van zijn slaven de ƒ 36 miljoen die hij hem schuldig was, kwijtschold. Die slaaf was echter niet bereid een medeslaaf, die hem slechts ƒ 60,– schuldig was, ook maar de tijd te vergunnen zijn schuld terug te betalen! Hij liet hem zelfs in de gevangenis werpen! Zodra de koning dit hoorde, trok hij de barmhartigheid die hij aan de onvermurwbare slaaf had geschonken in en gaf hij bevel dat hij in de gevangenis geworpen moest worden totdat hij alles wat hij schuldig was, had terugbetaald. Op de moraal wijzend, zei Jezus vervolgens: „Zo zal ook mijn hemelse Vader met u handelen indien niet een ieder van u zijn broeder van harte vergeeft.” — Matth. 18:23-35.
In zijn gelijkenis onderstreepte Jezus aldus niet alleen hoe belangrijk het is dat wij anderen vergeven, maar ook welk een groot verschil er bestaat tussen wat anderen ons schuldig zijn en wat wij aan God verschuldigd zijn. Ja, als er van schuld gesproken kan worden die anderen jegens ons hebben omdat zij tegen ons hebben gezondigd, kan dit, vergeleken bij wat wij God schuldig zijn, door zijn wetten te overtreden, vergeleken kunnen worden met het verschil tussen ƒ 60, en ƒ 36 miljoen. Als God zo vergevensgezind kan zijn, dient dit ons er dan niet toe te bewegen vergevensgezinder te zijn dan wij nu zijn?
EEN PRAKTISCHE REDEN VOOR HET SCHENKEN VAN VERGIFFENIS
Nog een reden waarom de bijbel ons aanraadt vergevensgezind te zijn is dat wij onszelf liefhebben. De apostel Paulus zei terecht: „Niemand heeft ooit zijn eigen vlees gehaat, maar hij voedt en koestert het”, welke zorg een uiting is van de liefde die de mens voor zichzelf heeft. — Ef. 5:29; Matth. 22:39.
Aangezien wij onszelf inderdaad liefhebben, zullen wij ons niet nodeloos willen belasten, is het wel? Toch doen wij dat nu juist wanneer wij een wrok koesteren en weigeren vergiffenis te schenken, want zoals één persoon schreef: „Wrok is voor iedereen te zwaar om te dragen.”
Gods Woord geeft ons de verstandige raad „Laat de zon niet ondergaan terwijl gij in een geërgerde stemming verkeert” (Ef. 4:26). Er dient een weloverwogen krachtsinspanning gedaan te worden om het kwaad te vergeten en de verbroken verhouding zo snel mogelijk, als het enigszins kan op dezelfde dag waarop deze is verbroken, te herstellen.
VERGIFFENIS UITERST BELANGRIJK IN HET HUWELIJK
Vooral in het huwelijk is het verstandig vergevensgezind te zijn. Wanneer men uitstelt of weigert vergiffenis te schenken, kan dit tot uiteengaan en echtscheiding leiden, hetgeen vaak gevolgd wordt door schuldgevoelens en een gevoel van eenzaamheid. Trots kan een gehuwde vrouw of man ertoe brengen een echtscheiding door te drijven of met alle geweld uiteen te willen gaan, maar trots is bijzonder slecht gezelschap voor een mens.
Een bekende schrijver zei onlangs dat hij er graag verslag over wilde uitbrengen hoe men zich voelt wanneer men na een veertienjarig huwelijk gescheiden is. „Het is allemaal humbug!” zegt hij. „De nadelen om zonder huwelijksbanden te zijn, vooral op middelbare leeftijd, wegen veel zwaarder dan de genoegens. Men leert voor de eerste maal hoe luid stilte kan zijn in de onverstoorbare rumoerigheid van een leeg huis. De eenzaamheid en stilte zijn drukkend wanneer het gerammel van de sleutel in de voordeur geen reactie ontlokt. Op dit moment leert men dat het geblaf van een hond het gemiauw van een kat of het getjilp van een vogel geen vervanging vormen van een menselijke stem. . . . Vrienden kunnen niet de afschuwelijke leemte dichten die eens werd gevuld door iemand die echtgenoot of echtgenote werd genoemd. Het is gewoon niet hetzelfde.” Dit huwelijk had misschien gered kunnen worden wanneer aan vergiffenis de voorkeur was gegeven boven trots.
Een actrice, gescheiden en in Londen op zichzelf wonend, had het toppunt van financieel succes bereikt. Zij was „vrij”. Maar zij zei: „Wanneer ik na de voorstelling thuiskom en de deur achter mij sluit, en weet dat niemand zich er werkelijk om bekommert wat ik doe of wat er met me gebeurt, fysiek of geestelijk, dan begrijp ik pas welk een strik deze zogenaamde vrijheid vormt.” Had dit huwelijk misschien ook gered kunnen worden wanneer aan vergevensgezindheid de voorkeur was gegeven boven trots?
ONWETENDHEID EEN FACTOR
Vaak zijn overtredingen die tegen ons worden begaan aan onwetendheid te wijten welke op haar beurt het gevolg kan zijn van iemands milieu en opvoeding. Als wij dit in aanmerking nemen, zal het ons helpen vergevensgezind te zijn.
Dit punt wordt goed geïllustreerd door een werkelijk gebeurde ervaring Een kelnerin had problemen met een kokkin die het nodig scheen te vinden bij elke kleinigheid te schreeuwen en te vloeken. Het ruwe gedrag van de kokkin vormde een ware beproeving voor anderen, hoewel zij zich hier absoluut niet van bewust was. Haar opvoeding had haar nooit geleerd zich anders te gedragen. Op zekere dag liet de kelnerin een schaal erwten vallen en de kokkin maakte haar voor alle klanten belachelijk. Wat moest zij doen? Ontslag nemen? De kelnerin wendde zich tot een van Jehovah’s getuigen die met haar de bijbel bestudeerde en vroeg om schriftuurlijke raad. Zij kreeg het advies om in de geest van Matthéüs 18:15 met de kokkin te praten en liefdevol en vergevensgezind te zijn.
Toen de Getuige de volgende week haar bijbelstudie wilde gaan leiden, was zij benieuwd te horen hoe het de kelnerin in haar contact met de kokkin was vergaan. „Anne, de manier van de bijbel heeft werkelijk succes!” was de begroeting die zij aan de deur kreeg. „Vanaf het moment dat ik er met jou over sprak hoe ik mijn probleem moest oplossen, is de kokkin gewoon fantastisch tegenover mij geweest. Het is de beste vriendin die ik daar heb. Ze nodigt me uit om in de keuken een stukje gebak met haar te eten en slooft zich uit om maar zo vriendelijk mogelijk tegen mij te zijn, terwijl zij aan mijn bestellingen speciale aandacht besteedt. Ik ben zo blij dat ik naar je geluisterd heb en niet heb teruggescholden.” De kokkin waardeerde de vergevensgezinde aard en de liefdevolle benadering van de kelnerin.
Soms leidt onwetendheid mensen ertoe bijzonder slechte daden te bedrijven. Het element onwetendheid vormde een factor in de moord op Jezus Christus. De apostel Petrus, die de mogelijkheid inzag dat die mensen zich zouden veranderen, zei dan ook tot zijn joodse luisteraars: „Ik weet dat gij in onwetendheid hebt gehandeld, evenals uw regeerders” (Hand. 3:17). Hij deed een beroep op hen berouw te hebben en vergeving van hun zonden te verwerven. Velen van hen deden dit. En allen die dit deden, werden broeders en zusters in de christelijke gemeente, ja, zelfs geestelijke broeders van Christus!
EMPATHIE EN LIEFDE DE SLEUTELS
Empathie en liefde zijn hoedanigheden die ons zullen helpen een grotere vergevensgezindheid aan de dag te leggen jegens hen die een overtreding jegens ons begaan. Empathie is de hoedanigheid waardoor wij in staat worden gesteld ons in de gedachten en gevoelens van anderen te verplaatsen en als het ware in hun schoenen te gaan staan.
Als wij ons in de gedachtengang van de andere persoon verplaatsen, helpt dit ons vergevensgezind te zijn. Wij worden erdoor geholpen duidelijker in te zien hoe het beginsel toegepast moet worden dat door Jezus werd vermeld: „Zoals gij wilt dat de mensen u doen, doet hun desgelijks” (Luk. 6:31). Zouden wij graag willen dat anderen een wrok tegen ons zouden koesteren wegens de een of andere onjuiste daad van onze zijde? Natuurlijk niet. Wij hebben graag dat anderen ons vergeven, en wij waarderen het wanneer zij dit doen.
Een onzelfzuchtige, op beginselen gebaseerde liefde helpt ons duidelijk in te zien hoe verstandig het is vergevensgezind te zijn. In de eerste plaats zet ze ons ertoe aan een ander te vergeven en vervolgens kan de vergiffenis tot gevolg hebben dat degene die vergiffenis ontvangt, ons zal liefhebben. Een verstandige koning zei hier lang geleden over: „Wie de overtreding bedekt, zoekt liefde” (Spr. 17:9). Salomo verwees hier naar de kleinere overtredingen die mensen van dag tot dag geneigd zijn tegen elkaar te begaan.
De verhouding tussen liefde en vergiffenis wordt ook door de apostelen Petrus en Paulus onder onze aandacht gebracht. Petrus gaf aan zijn medechristenen de raad: „Hebt bovenal intense liefde voor elkaar, want liefde bedekt een menigte van zonden.” Paulus schreef: „Bekleedt u . . . met liefde.” „Zoals Jehovah u vrijelijk vergeven heeft, doet ook gij evenzo” (1 Petr. 4:8; Kol. 3:12-14). In de mate dat er liefde is, zullen een gehuwde man en vrouw elkaar de fouten vergeven die ons vrijelijk door Jehovah worden vergeven; een vriend zal zijn metgezel vergeven die een fout heeft begaan en de christelijke bedienaar zal degenen vergeven die hem grof behandelen.
Waarom is liefde vergevensgezind? Waarom „rekent [ze] het kwade niet aan”? Omdat liefde, zoals Paulus in zijn beschrijving van deze eigenschap aantoont, „lankmoedig en vriendelijk [is]. De liefde is niet jaloers, . . . zoekt niet haar eigen belang, . . . hoopt alle dingen, verduurt alle dingen”. Door al deze facetten van liefde wordt stellig duidelijk gemaakt waarom liefde vergevensgezind is! — 1 Kor. 13:4-7.
Er zij echter opgemerkt dat vergiffenis een daad van barmhartigheid is. Degene die een overtreding heeft begaan, kan haar niet als een recht opeisen, evenmin als de mensheid barmhartigheid van God kan eisen.
„VAN HARTE” EN „VRIJELIJK”
Wij dienen anderen niet slechts oppervlakkig te vergeven of omdat het nu eenmaal moet. Aangezien liefde de drijfveer van vergiffenis is, moet ze echt, oprecht en van harte worden geschonken. Jezus gaf van een scherp inzicht blijk door er de nadruk op te leggen dat vergiffenis „van harte” geschonken moet worden (Matth. 18:35). Ook de apostel Paulus zei met klem dat men niet met tegenzin, schoorvoetend, maar „vrijelijk” vergiffenis dient te schenken. Hij spoort ons ertoe aan „elkaar vrijelijk [te] vergeven”. — Ef. 4:32; Kol. 3:13.
Wanneer wij anderen vergiffenis schenken dienen wij dit blijmoedig te doen, want ons wordt gezegd dat „hij die barmhartigheid betoont”, hetgeen betekent vergevensgezind te zijn, het „met blijmoedigheid” moet doen (Rom. 12:8). Evenals ’God een blijmoedige gever liefheeft’, waardeert ook degene aan wie vergiffenis wordt geschonken het ten zeerste wanneer dit met blijmoedigheid wordt gedaan. — 2 Kor. 9:7.
Er zijn stellig dwingende redenen om vergevensgezind te zijn. Hoewel degene die verkeerd heeft gehandeld geen vergiffenis kan eisen als betrof het een recht, kan hij nederig om vergeving smeken, evenals wij God smeken ons te vergeven. En hoewel het niet altijd gemakkelijk is anderen te vergeven, is het wel verstandig dit te doen. Het schenkt vrede des geestes en een goede gezondheid, zowel aan degene die de vergiffenis schenkt als aan degene die deze ontvangt. Het is liefdevol dit te doen, terwijl het geluk schenkt en een liefdevolle reactie ontlokt. En houd bovenal in gedachten dat uw goede verhouding tot uw Maker, Jehovah God, afhangt van het feit of u anderen vergeeft!
[Illustratie op blz. 581]
Zal een onvermurwbare houding tot een gelukkig gezinsleven bijdragen?