Waardering hebben voor uw ouders
Wat is beter: Waardering voor hen te hebben als zij dood zijn of als zij nog leven?
EEN goede gelegenheid voorbij laten gaan! Hebt u dat ervaren? Miljoenen mensen hebben het ervaren. Welke goede gelegenheid hebben zij dan voorbij laten gaan? Het is de gelegenheid volledige waardering voor hun ouders te tonen — ja, waardering voor hen te tonen als zij nog leven.
Nadat hun ouders gestorven zijn zeggen de mensen in feite vaak: ’Ik wilde dat ik meer voor hen gedaan had! Er waren genoeg gelegenheden om hun dingen te geven die ze misschien nodig hadden of prettig gevonden zouden hebben, maar door het snelle tempo waarin wij leven heb ik verzuimd dat te doen. Hoe vaak had ik hen moeten opzoeken, of een brief moeten schrijven — maar ik heb het niet gedaan!’
Ja, veel kinderen hebben de neiging hun bejaarde ouders aan hun lot over te laten zolang zij nog leven, maar als zij er niet meer zijn voelen de kinderen wroeging. Dan zouden zij wel willen dat zij attenter geweest waren toen hun ouders nog leefden.
Waardering voor uw ouders tonen is vaak niet zozeer een kwestie van grote dingen, als wel van kleine. Kleine vriendelijkheden. Deze betekenen veel, en toch worden ze zo vaak over het hoofd gezien. In een bepaald gezin wist de zoon bijvoorbeeld dat zijn half invalide vader bijzonder veel van ijs hield. Toch bracht de zoon vaak voor zichzelf ijs mee, en zelden deelde hij het met zijn vader. Na de plotselinge dood van zijn vader voelde hij diepe wroeging dat hij niet attenter was geweest voor zijn vader, die zoveel voor hem gedaan had.
Wat doet u? Laat u uw ouders langzaam uit het beeld verdwijnen? Vergeet u hen gewoon? Daar mensen de neiging hebben de vele dingen die hun ouders door de jaren heen voor hen gedaan hebben, te vergeten, is het uitstekend als kinderen waardering voor hun ouders hebben wanneer zij nog leven, en dit door hun daden tonen!
TOENEMEND GEBREK AAN ACHTING
Als iemand werkelijk waardering voor zijn ouders heeft, zal hij hun achting betonen. Maar tegenwoordig neemt over de hele wereld gebrek aan achting toe. Het is geen neiging die tot de westerse wereld beperkt is.
„Maar in het Oosten kent men de voorouderaanbidding,” zou iemand kunnen zeggen. „Is dat geen waarborg voor achting voor ouders?” Neen, niet als iemand aan levende ouders denkt.
Het is in werkelijkheid zo dat jongelui in het Oosten steeds minder achting voor hun levende ouders tonen. Het is bijvoorbeeld in Hongkong heel gewoon een Chinese moeder of vader te horen klagen: „Kui m-teng wah ke”, wat betekent dat hun kind niet meer naar hen luistert.
Ouders bemerken in feite een groeiende minachting voor elk soort van ouderlijk gezag en streng onderricht. Dit heeft tot vele tragedies geleid. Een veertienjarig meisje in Hongkong had bijvoorbeeld ruzie met haar broertje over televisie, in plaats dat zij haar huiswerk maakte. Haar moeder zette dadelijk de televisie af. Omdat zij bestraft werd, zei het meisje: „Ik maak een eind aan mijn leven.” Daarop liep zij naar het balkon van hun op de vierde verdieping gelegen flat en sprong naar beneden, haar dood tegemoet.
Ongetwijfeld zou door grotere achting en waardering voor haar levende ouders, de dood van dat jonge Chinese meisje voorkomen zijn. Een dergelijke tragedie is echter geen op zichzelf staand geval. Kranten in de grote steden van het Oosten berichten soortgelijke handelingen van jonge mensen, ondanks eeuwenlange voorouderaanbidding. Er wordt een groeiend gebrek aan achting voor ouders door weerspiegeld.
Een blik op het vasteland China onthult dat nadat het communisme aan de macht gekomen was, de voorouderaanbidding tegengegaan werd. Maar de communisten moedigden geen achting en waardering voor levende ouders aan. In plaats daarvan werd jongelui geleerd: „Houd van je land — niet van je vader en moeder.”
Deze leuze deed de waardering voor ouders afnemen. Het resultaat? Welnu, wat vond er plaats gedurende de recente culturele revolutie op het vasteland van China? De jongelui namen hun toevlucht tot wetteloosheid en geweld op grote schaal, en veel ouders werden hierbij niet ontzien. Beseffend hoe schadelijk dit was, propageert communistisch China tegenwoordig een nieuwe leuze, om te proberen enige eerbied voor ouders terug te brengen. De nieuwe leuze luidt: „Houd van je vader, houd van je moeder — maar houd vooral van je land.”
Laat dit de zwakheid in menselijke filosofieën en tradities niet duidelijk uitkomen? Veel van deze filosofieën en tradities blijven na verloop van tijd dus in gebreke de proef te doorstaan, en voldoen niet aan de verwachtingen.
WAT IS WERKELIJK BETER?
Boeddhisten, confucianisten, sjintoïsten en tallozen die geen nauwkeurig omschreven geloof belijden, aanbidden op de een of andere manier hun dode voorouders. Er is een familiealtaar in huis. De meeste altaren zijn helderrood geschilderd, terwijl aan beide zijden de familienaam met goud geschreven staat. Er branden voortdurend wierookstokjes voor het altaar. Vaak wordt er voedsel voor het altaar gezet. Er worden gebeden gezongen als de gezinsleden zich ervoor neerbuigen.
Generaties lang hebben Chinese ouders in vele delen van de wereld hun kinderen geleerd de doden te eren. Vanaf de tijd dat kinderen kunnen lopen wordt hun geleerd voor het altaar te buigen, in aanbidding van de dode voorouders. Elke neiging van het jonge kind om deze plicht te veronachtzamen, wordt snel en vastberaden onderdrukt.
Ouders zorgen ervoor deze familieverplichting onuitwisbaar in de geest van hun kinderen te griffen, omdat zij geloven dat wanneer zij sterven, de eer die hun kinderen hun bewijzen, hun geluk en vrede in „een andere wereld” zal waarborgen. Ook gelooft men dat, als de levenden tekort schieten in het betuigen van hulde, de dode voorouders vijandige geesten zullen worden en zullen terugkeren om hen te vervloeken. Ondanks eeuwen van voorouderaanbidding, heeft het levende ouders geen werkelijk geluk geschonken.
Wat is dus beter: Voorouderaanbidding, of achting en waardering voor levende ouders? Hoe denkt u erover? Zou u liever na uw dood geëerd willen worden, of zou u er de voorkeur aan geven tijdens uw leven de liefdevolle omgang en de achting van uw kinderen te smaken?
DE BIJBELSE MANIER DE BETERE MANIER
Een poosje geleden werd een Chinese moeder met dergelijke vragen geconfronteerd. Zij had zich erover beklaagd dat een van haar zoons niet als de anderen was, omdat hij niet deelnam aan het familieritueel. Zij dacht dat deze zoon haar na haar dood geen hulde zou betuigen. Toch toonde de zoon waardering voor zijn ouders.
Er werd deze Chinese moeder aangetoond dat haar zoon een flat voor zijn ouders gekocht had, waar zij konden wonen. Ook gaf hij hun van zijn salaris een maandelijkse toelage, zodat zij op hun oude dag niet behoefden te werken. De zoon deed dit ondanks het feit dat hij zelf een vrouw en twee kinderen te onderhouden had. Op deze manier werd de moeder geholpen in te zien dat zij gewaardeerd werd terwijl zij leefde.
Hoe komt het dat de zoon van deze vrouw anders is? Waarom zorgt hij op een bijzonder liefdevolle en praktische manier voor zijn ouders terwijl zij nog leven? Dat komt doordat deze jongeman gelooft en in de praktijk brengt wat hij geleerd heeft uit het oudste van alle heilige geschriften — de bijbel.
Dit Boek moedigt aan tot waardering voor onze levende ouders. Het zegt: „Eer uw vader en uw moeder, juist zoals Jehovah, uw God, u geboden heeft; opdat uw dagen lang mogen blijken te zijn en het u goed moge gaan.” — Deut. 5:16; Ef. 6:1, 2.
Is de manier van de bijbel niet werkelijk de betere manier? Zou u er niet de voorkeur aan geven de liefde en achting van uw kinderen te hebben nu u nog leeft? Ja, zou u er niet veeleer de voorkeur aan geven dat zij u nú waarderen, dan alleen maar de voldoening te smaken te weten dat zij na uw dood enkele buigingen en bewegingen voor het familiealtaar zullen maken?
Deze jongeman leert zijn kinderen niet voor een familiealtaar te buigen. In feite bevindt een dergelijk altaar zich niet in zijn huis. Hij volgt daarentegen de gezonde raad van de bijbel op zijn kinderen „in het strenge onderricht en de gezaghebbende raad van Jehovah” te blijven grootbrengen (Ef. 6:4). Hun wordt geleerd hun ouders te gehoorzamen, eren en waarderen terwijl zij leven, in plaats van hen te eren nadat zij gestorven zijn. Ouders die deze voortreffelijke beginselen in hun kinderen inprenten, hebben hier geen spijt van. Zij worden beloond met een hecht verenigd gezin, waarin elk lid bijdraagt tot het geluk en welzijn van de anderen.
Als u dus gelooft in voorouderaanbidding en u bemerkt dat uw kinderen de bijbel bestuderen, behoeft u zich niet ongerust te maken. Uw kinderen zullen u meer waarderen, en zij zullen betere kinderen worden, eerbiediger en liefdevoller.
WAAROM DODE VOOROUDERS TE VREZEN?
Bent u iemand die in voorouderaanbidding gelooft? Indien ja, waarom gelooft u erin? Kan een dode voorouder werkelijk de brandende wierook ruiken? Kan de dode voorouder werkelijk wat van het voedsel gebruiken en er voordeel van trekken? Kan een dode voorouder een levend persoon werkelijk kwaad berokkenen? Eén reden waarom u wellicht in voorouderaanbidding gelooft is, dat u denkt dat er „nog een leven” na de dood is. Maar is er „nog een leven”?
Neen, volgens de bijbel niet.
Meer dan vierhonderd jaar voor de tijd van Confucius en Boeddha, hebben bijbelschrijvers er getuigenis van afgelegd dat als de mens sterft, hij niet naar „nog een leven” gaat. Koning David van Israël zei, door de geest van God aangedreven: „In de dood wordt van u geen gewag gemaakt; wie zal in Sjeool u prijzen?” (Ps. 6:5) Een andere bijbelse psalmist beschreef nauwkeurig wat er ten tijde van de dood met een mens gebeurt, toen hij zei: „Gaat zijn adem uit, dan keert hij weder tot zijn aarde, te dien dage vergaan zijn plannen” (Ps. 146:4, NBG). De woorden van koning Salomo leggen hier nog meer nadruk op. Hij schreef: „De levenden zijn zich ervan bewust dat zij zullen sterven; maar wat de doden betreft, zij zijn zich van helemaal niets bewust.” — Pred. 9:5.
Deze oude bijbelse geschriften hebben de proef op hun waarheidsgetrouwheid doorstaan. Wat ze over de toestand van de doden gezegd hebben, is ook tegenwoordig waar gebleven. De geleerden en chirurgen hebben geen bewijs gevonden van een bewust, levend deel van de mens dat de dood van het lichaam overleeft.
Het idee dat er „nog een leven” na de dood is, wordt niet door de bijbel geleerd. Dode voorouders kunnen dus niemand kwaaddoen noch vervloeken, omdat zij slapen, zich nergens van bewust zijn, niet in „een andere wereld” leven.
Als u een jonge man of jonge vrouw bent en uw ouders geloven in voorouderaanbidding, bemerkt u wellicht dat zij het niet prettig vinden als u de bijbel gaat bestuderen. Hoe kunt u hen helpen? Leg uit dat de bijbel aantoont dat de doden slapen, en niet bewust in „een andere wereld” leven. Leg ook uit dat wat u leert, u een betere zoon of dochter zal maken. Help hen in te zien dat het wenselijker is bemind en gerespecteerd te worden als men leeft, dan na de dood alleen maar geëerd te worden door middel van rituele handelingen. Ja, help hen in te zien dat de bijbel u ertoe aanmoedigt uw ouders meer te waarderen terwijl zij leven.
EEN TOEKOMST VOOR DODE VOOROUDERS
Maar hoe staat het met degenen die hun ouders in de dood verloren hebben, en die nu zouden willen dat zij meer waardering voor hun ouders gehad hadden toen zij nog leefden? Ook zij kunnen, in overeenstemming met de bijbel, hoop koesteren. Dezelfde heilige geschriften die de waarheid vertellen over degenen die gestorven zijn, onthullen namelijk ook een hoop voor de doden, de hoop wederom te leven.
Getrouwe mannen uit de oudheid koesterden een dergelijke hoop als een schat. De profeet Jesaja verzekerde zijn mede-Israëlieten: „Uw doden zullen leven” (Jes. 26:19). En de Schepper van de mens zelf verzekerde zijn profeet Daniël dat hij, na gestorven te zijn en in het graf gerust te hebben, tot leven teruggebracht zou worden. — Dan. 12:13.
Maar voordat de opstanding der doden plaatsvindt, moet deze aarde een grote verandering ondergaan. Het is Gods voornemen deze planeet te reinigen van al degenen die onze prachtige aarde ruïneren (Openb. 11:18). Die tijd is thans heel nabij.
Dan zal God, volgens zijn tijdschema, door bemiddeling van zijn Zoon, Jezus Christus, de doden weer tot leven brengen. De woorden in de bijbel in Johannes 5:28, 29 zullen dan verwezenlijkt worden: „Verwondert u hierover niet, want het uur komt waarin allen die in de herinneringsgraven zijn, zijn stem zullen horen en te voorschijn zullen komen.”
Wat een grootse zegen zal dat zijn! Stelt u zich de vreugde eens voor, met uw geliefden op een paradijsaarde te wonen!
Waarom zou men er dus kostbare tijd aan besteden de doden te eren en uw kinderen te leren hetzelfde te doen? Hoe veel lonender is het die tijd te gebruiken om de ware God, Jehovah, te aanbidden! Alleen hij kan onze geliefden van de dood terugbrengen. Dan zullen zowel ouders als hun kinderen de gelegenheid hebben elkaar in alle eeuwigheid, ja, altijd, liefde en waardering te betonen.
[Illustratie op blz. 613]
In het Oosten aanbidden miljoenen mensen hun dode voorouders, maar zij die de bijbel bestuderen leren iets beters