geestelijk te helpen. Hij ziet hoe zij met elkaar samenwerken en de Watch Tower Society als hun instrument gebruiken om tot in alle hoeken van de aarde door te dringen. Hij weet dat hun gaven en diensten niet gedwongen of uit plichtsgevoel worden geschonken, maar voortspruiten uit een hart dat wordt bewogen door de dringende behoefte van degenen die naar rechtvaardigheid hongeren en dorsten.

Degenen die meedogend van hun energie en middelen geven ten einde het Koninkrijkspredikingswerk te bevorderen, ontvangen hierdoor veel voldoening — beslist niet een zelfzuchtige voldoening, maar het besef dat de dankbare ontvangers van hun geestelijke hulp de grote en tedere meedogendheid van onze God zullen gaan beseffen, hetgeen op zichzelf stellig een voldoening schenkende beloning is.

Wat voor soort van huwelijk?

NIEUWSBERICHTEN uit verschillende landen maken melding van de vreemdsoortigste huwelijksplechtigheden. Zo werden bijvoorbeeld twee Duitse acrobaten in de echt verbonden terwijl zij hoog boven een stadsplein aan een trapeze hingen. Ook waren er twee parachutisten die naar de aarde zweefden, gevolgd door een priester die hen bij hun landing ter plaatse in de echt verbond.

Hoewel dit misschien zeldzame voorbeelden zijn, waardoor men publiciteit hoopte te verwerven, besluiten steeds meer paartjes die in het huwelijk willen treden, hun individualiteit op andere manieren te laten gelden. Zulke „individualisten” hebben opgemerkt dat veel conventionele huwelijken uitermate formele en kostbare aangelegenheden zijn, waarbij de nadruk wordt gelegd op etiquette, schijnbaar eindeloze details en een door gewoonten gevormd ritueel, en dat alleen maar ten einde indruk te maken op vrienden en familieleden. Wanneer de nadruk zozeer wordt gelegd op „uiterlijk vertoon”, doet dit inderdaad vaak afbreuk aan de werkelijke betekenis en de vreugde van de gebeurtenis.

Uit protest hiertegen heeft zich in het afgelopen decennium in sommige landen het zogenaamde „Nieuwe huwelijk” ontwikkeld. Hierbij negeert het paar vaak de gevestigde gewoonten en de mening van conservatieve ouderen. Zij kunnen op een berghelling, op het strand of in een grot in de echt worden verbonden, in plaats van in het gemeentehuis of in een kerk (in landen waar geestelijken een rechtsgeldig huwelijk kunnen voltrekken). Tijdens de voltrekking van een „Nieuw huwelijk” kan het paar een gedicht voorlezen in plaats dat zij de conventionele trouwbeloften herhalen (hierbij een huwelijk imiterend dat in een recente film werd gesloten). Tijdens een dergelijk huwelijk in de buurt van Los Angeles, in Californië (V.S.), sprak een paar de volgende woorden uit:

„Ik doe waar ik zin in heb en jij doet jouw zin. Ik ben niet in deze wereld om aan jouw verwachtingen te voldoen. En jij bent niet in deze wereld om aan de mijne te voldoen. Jij bent jij en ik ben ik, en als wij elkaar toevalligerwijs zouden vinden, zou dit prachtig zijn.”

Welnu, naar uw mening zullen ongetwijfeld beide uitersten onwenselijk zijn. U zult het waarschijnlijk met ons eens zijn dat het niet nodig is een gedweeë slaaf van de „etiquetteregels” te zijn, waardoor elk detail volledig is vastgelegd. Maar u zult ongetwijfeld ook van mening zijn dat een huwelijk niet een „doe-het-zelf”-stunt dient te zijn, waarbij de gevoelens van anderen en de aard en waardigheid van de gelegenheid volledig worden genegeerd.

Wat is dan een redelijke middenweg? Wanneer christelijke getuigen van Jehovah een huwelijk overwegen, schenken zij aandacht aan wat werkelijk noodzakelijk is en wat een bescheiden en waardig huwelijk is. Daarom komen waarnemers vaak onder de indruk wanneer zij een huwelijk van Jehovah’s getuigen bijwonen.

DE NADRUK OP DE BIJBEL

Hoewel de Koninkrijkszaal van Jehovah’s getuigen voornamelijk een plaats is waar de gemeente voor het bestuderen van de bijbel bijeenkomt, worden er soms ook huwelijkslezingen in gehouden, terwijl er in die landen waar Jehovah’s getuigen de autoriteit bezitten rechtsgeldige huwelijken te sluiten, ook huwelijken in worden voltrokken.a Dit is passend, aangezien de bijbel zelf aantoont dat het huwelijk een goddelijke instelling is. — Gen. 2:24.

Zoals voor een ceremonie in de Koninkrijkszaal passend is, wordt er een schriftuurlijke lezing gehouden over de betekenis van het huwelijk en de voorrechten en verantwoordelijkheden van man en vrouw. In die landen waar het huwelijk in de Koninkrijkszaal voltrokken kan worden, wordt er aan het einde van een opbouwende lezing vaak een trouwbelofte afgelegd of met een trouwbelofte ingestemd, in overeenstemming met wat door de plaatselijke wet wordt vereist.

In Nederland en verschillende andere landen kan een huwelijk niet in een religieus gebouw voltrokken worden. Het moet in het gemeentehuis voor een burgerlijk ambtenaar worden gesloten. Toch laten Jehovah’s getuigen in zulke landen dat burgerlijke huwelijk vaak door een schriftuurlijke lezing in de Koninkrijkszaal volgen. Hoewel dit niet noodzakelijk is, is het een uitstekende stap. Iemands trouwdag is een feestelijke dag en het is ook een passende tijd om de wijze raad van de Insteller van het huwelijk in gedachten te hebben. — Ps. 119:1.

DE TROUWBELOFTE

Zoals reeds is vermeld, eist de plaatselijke wet soms dat de bruid en bruidegom in aanwezigheid van anderen een openbare verklaring afleggen of een trouwbelofte doen, en Jehovah’s getuigen voldoen aan de eisen van die wet. Maar zelfs in landen waar dit niet wordt vereist, is het vaak gebruikelijk dat een paar een trouwbelofte herhaalt of ermee instemt.

Het hierboven aangehaalde voorbeeld van het „Nieuwe huwelijk” illustreert dat zelfs in verband met de trouwbelofte de neiging bestaat te doen ’waar men zin in heeft’. Soms stelt het paar hun eigen belofte op; in andere gevallen doet de geestelijke dit. Zo trouwde de predikant in één kerk twee lesbiennes voor „zolang er liefde is”. Een andere geestelijke huwde een naakt paar voor „zolang jullie elkaar goed begrijpen”.

Als een verfrissende tegenstelling met zulke tendensen, waardoor de door God geschonken huwelijke staat wordt onteerd, gebruiken Jehovah’s getuigen in die landen waar het vertegenwoordigers van het Wachttorengenootschap bij de wet wordt toegestaan huwelijken te voltrekken, de volgende belofte, zoals in De Wachttoren van 1 juli 1969 werd aanbevolen:

Voor de bruidegom: „Ik ————— neem jou ————— tot mijn wettige vrouw en beloof je in overeenstemming met Gods wet, zoals deze in de Heilige Schrift ten aanzien van christelijke echtgenoten is uiteengezet, lief te hebben zolang wij samen volgens Gods huwelijksregeling op aarde zullen leven.”

Voor de bruid: „Ik ————— neem jou ————— tot mijn wettige man en beloof je in overeenstemming met Gods wet, zoals deze in de Heilige Schrift ten aanzien van christelijke echtgenotes is uiteengezet, lief te hebben en diepe achting voor je te koesteren zolang wij samen volgens Gods huwelijksregeling op aarde zullen leven.”

Valt er echter nog meer te zeggen over een huwelijk in de Koninkrijkszaal?

VREUGDEVOL, WAARDIG EN PERSOONLIJK

Een verslaggever merkte op: „De Amerikaanse bruiloft is een weerspiegeling van onze belangrijkste zorgen: liefde en geld, gelardeerd met een flinke dosis romantiek en het streven om op de maatschappelijke ladder hogerop te komen.” In andere landen is dit ook heel vaak het geval. Christenen leggen echter in alle landen de nadruk op de bijbelse, geestelijke aspecten van het huwelijk. Dit helpt hen vervolgens om matig en evenwichtig te zijn, zodat ’hun redelijkheid aan alle mensen bekend wordt’. — Fil. 4:5.

Betekent dit dat de huwelijken die in de Koninkrijkszaal worden voltrokken of de huwelijkslezingen die daar worden gehouden, allemaal gelijk zijn of dat het sombere of sobere gebeurtenissen zijn? Volstrekt niet. Evenals in het geval van de huwelijken in bijbelse tijden, zijn deze huwelijken waardige, maar toch vreugdevolle gelegenheden (Ps. 45:13-15; Jes. 62:5; Openb. 19:7, 8). Vaak wordt er speciale kleding gedragen, zijn er bloemen en wordt er aangename, op de bijbel gebaseerde muziek gespeeld uit de liederenbundel die in de Koninkrijkszaal wordt gebruikt. Dit alles draagt ertoe bij zulke huwelijken tot feestelijke gelegenheden te maken.

En er is ook verscheidenheid op grond van persoonlijke smaak. In bijbelse tijden droeg de bruid feestelijke klederen en was zij rijkelijk met sieraden getooid (Jes. 49:18; 61:10; Openb. 21:2). Dus ook bij een huwelijk waarvoor de Koninkrijkszaal wordt gebruikt, kan er in zulke dingen verscheidenheid bestaan. De bruid kan bijvoorbeeld een speciale trouwjapon dragen, of zij kan er de voorkeur aan geven iets te dragen dat ook voor latere feestelijke gelegenheden geschikt is.

Er kan ook verscheidenheid bestaan in de personen die bij het huwelijk een belangrijke taak vervullen. In Libanon worden bruid en bruidegom meestal door een goede vriendin en vriend vergezeld (Matth. 25:1; Joh. 3:29). Gewoonlijk worden bij deze vreugdevolle gelegenheid geestelijke broeders en zusters als intieme metgezellen gekozen, personen die ook de hoop koesteren Jehovah eeuwig te dienen. Elders is het misschien de gewoonte dat een van de ouders het paar vergezelt. Indien er echter geen wettelijke vereisten zijn, kan de manier waarop het paar dit aspect van hun huwelijk regelt, hun persoonlijke smaak weerspiegelen.

Ook kan het paar zelf beslissen wat zij met betrekking tot andere kwesties willen, zoals of zij hun ringen zullen wisselen, hoe zij de zaal zullen binnenkomen, of zij na de huwelijksvoltrekking of -lezing in een andere gelegenheid verfrissingen zullen aanbieden, enzovoort. Zij zijn op de hoogte van de plaatselijke gewoonten maar behoeven zich niet slaafs aan de bestaande tradities te houden.b Het zal belangrijker zijn een vreugdevolle en waardige bruiloft te hebben die alle aanwezigen aangenaam en geestelijk opbouwend zullen vinden.

WIE MOGEN DE ZAAL GEBRUIKEN?

Indien Jehovah’s getuigen er belangstelling voor hebben in verband met hun huwelijk gebruik te maken van de Koninkrijkszaal, dienen zij contact op te nemen met het uit drie personen bestaande gemeentecomité, dat voor dergelijke aangelegenheden verantwoordelijk is.

Deze bedienaren van het evangelie zullen zich ervan vergewissen dat beide toekomstige partners schriftuurlijk vrij zijn om te trouwen en in de gemeente goed staan aangeschreven. Ook zullen zij het paar vragen wat voor ceremonie zij in gedachten hebben. Het comité erkent dat smaken verschillen en zij willen niemand hun voorkeur opdringen. Niettemin stellen zij zich hiervan op de hoogte om zich ervan te vergewissen dat niets van wat wordt georganiseerd een oorzaak tot struikelen kan vormen of de vrede en eenheid van de gemeente zou kunnen wegnemen. — 1 Kor. 1:10; 14:33.

In overeenstemming met de duidelijke bijbelse raad om ’alleen in de Heer te trouwen’, moedigen Jehovah’s getuigen beslist geen huwelijk aan van een christen met iemand die nog niet gedoopt is en Jehovah nog niet dient (1 Kor. 7:39). Indien iemand die bijbelse raad in de wind slaat, loopt hij of zij kans veel problemen en veel verdriet te ondervinden, zoals uit de ervaringen van anderen is gebleken (Neh. 13:25-27). Maar zou in het geval van zo’n huwelijk de Koninkrijkszaal gebruikt mogen worden?

Dit is iets wat het comité van opzieners zal beslissen. Zo zou een van de partijen een nieuwe christen kunnen zijn die reeds verloofd was voordat hij of zij de waarheid van Gods Woord leerde kennen en nu eenvoudig de trouwplannen met die persoon doorzet. In een ander geval kunnen weer andere omstandigheden bestaan. Vandaar dat elke situatie apart wordt beschouwd. Aangezien deze opzieners de feiten en de mogelijke plaatselijke reacties weten, kunnen zij beslissen wat in het beste belang is van iedereen.

In sommige gevallen zijn jonge stelletjes die nog met de Getuigen studeerden, in de Koninkrijkszaal getrouwd. Een paar in Denemarken wilde bijvoorbeeld graag een huwelijkstoespraak in een Koninkrijkszaal dicht bij het huis van de bruid hebben voordat zij naar zijn vaderland, Spanje, verhuisden. De opzieners die zorg droegen voor de gemeente, gaven hun toestemming. Zij zagen dat het jonge paar werkelijk vorderingen maakte om christenen te worden en zij geloofden dat zowel het paar als hun vrienden en familieleden voordeel zouden trekken van de bijbelse raad die in de huwelijkslezing gegeven zou worden.

Indien u dus in de gelegenheid bent een trouwerij in een Koninkrijkszaal bij te wonen, zult u het een aangename, waardige, vreugdevolle en geestelijk opbouwende gebeurtenis vinden. Er zullen misschien sommige aspecten zijn waardoor de plaatselijke gewoonten van de streek worden weerspiegeld. Andere aspecten zullen misschien een uiting zijn van de persoonlijke smaak van de bruidegom en zijn bruid. Maar u zult ook een nuttige en opbouwende op Gods geïnspireerde Woord gebaseerde huwelijkslezing te horen krijgen.

[Voetnoten]

Vragen van lezers

● Beletten Jehovah’s getuigen, aangezien zij roken als een onchristelijke gewoonte beschouwen, anderen te roken wanneer dezen bij hen thuis of in hun bedrijf komen? — V.S.

Wat afzonderlijke Getuigen in dit verband besluiten te doen, is een persoonlijke zaak, waarbij zij zich door hun door de bijbel geoefende geweten laten leiden.

Over het algemeen geven Jehovah’s getuigen er echter de voorkeur aan dat er in hun huis door niemand wordt gerookt. Hierdoor beschermen zij de gezondheid van hun gezin en voorkomen zij dat hun huis door de stank van tabak wordt verontreinigd. Zouden Jehovah’s getuigen, aangezien zij anderen graag willen helpen ’zich van elke verontreiniging van vlees en geest te reinigen’, bovendien consequent handelen indien zij er totaal geen bezwaar tegen zouden maken wanneer er in hun huis werd gerookt? (2 Kor. 7:1) Zouden zij, door aldus te handelen, anderen niet de indruk geven dat zij roken niet als een ernstige zaak beschouwen?

Wanneer het standpunt van Jehovah’s getuigen vriendelijk aan bezoekers wordt uiteengezet, respecteren zij gewoonlijk de wensen van de huiseigenaar. Indien zij echter zo hevig aan de tabaksgewoonte verslaafd zijn dat zij naar hun mening absoluut een sigaret moeten opsteken, zullen zij dit misschien op een plaats kunnen doen waar dit het minst aanstootgevend en schadelijk voor anderen is. Wat afzonderlijke Getuigen in dat geval wellicht zouden regelen of toestaan, is hun zaak, terwijl dit ook afhankelijk is van het feit of het gezinshoofd een Getuige is.

In bedrijven en op kantoren is het niet ongewoon bordjes met „Gelieve niet te roken” aan te treffen. Natuurlijk bestaat de mogelijkheid dat het in een land niet specifiek bij de wet verboden is in bepaalde zakenpanden te roken, zodat rokers wellicht verwachten dat zij zich aan hun gewoonte kunnen overgeven terwijl zij wachten totdat zij geholpen worden. Aangezien een christen die een bedrijf heeft, voor allen die bij hem komen persoonlijke diensten verricht, vindt hij misschien niet noodzakelijkerwijs dat hij in de positie verkeert zijn klanten aan beperkende bepalingen te onderwerpen. Hij weet dat hij in de wereld is en derhalve niet het contact kan mijden met personen die er gewoonten op na houden die hij niet goedkeurt (1 Kor. 5:9, 10). Met het oog hierop trekken sommige getuigen van Jehovah mogelijk de conclusie dat de omstandigheden waarin zij verkeren hen beletten het roken in hun bedrijf te verbieden. Zij zullen zich derhalve misschien verplicht voelen asbakjes neer te zetten voor klanten die roken. Daarentegen kan het zijn dat andere Getuigen de beslissing nemen een bordje te plaatsen waarop wordt verzocht niet te roken. Zij redeneren wellicht dat dit de situatie voor henzelf en voor de vele niet rokende klanten die veelvuldig in hun bedrijf komen, zal veraangenamen.

● De bijbel zegt dat Jezus „drie dagen en drie nachten” in het graf heeft gelegen. Betekent dit dat hij tweeënzeventig volle uren in het graf heeft gelegen? — Brazilië.

De reden waarom deze vraag rijst, is dat Jezus eens heeft gezegd: „Evenals Jona drie dagen en drie nachten in de buik van de geweldig grote vis was, zo zal de Zoon des mensen drie dagen en drie nachten in het hart der aarde zijn” (Matth. 12:40). Veel bijbellezers vatten dit op in de betekenis van drie volle dagen en nachten, ofwel tweeënzeventig uur. Uit het schriftuurlijke bewijs blijkt echter dat Jezus gedurende een periode van minder dan tweeënzeventig uur in het graf heeft gelegen.

Jezus stierf op 14 Nisan, op de paschadag die thans bekendstaat als vrijdag. En vroeg in de ochtend van de dag die nu zondag wordt genoemd, was hij reeds uit de doden opgewekt (Mark. 16:2-6; Joh. 20:1). Als Matthéüs 12:40 drie volledige dagen van vierentwintig uur betekent, wanneer zou Jezus dan zijn begraven? Als wij vanaf zondagmorgen vroeg tweeënzeventig uur terugrekenen, zouden wij bij donderdagmorgen vroeg komen. Maar aangezien Jezus omstreeks 3 uur ’s middags stierf, zou men hem ’s woensdagsmiddags in het graf hebben moeten leggen (Matth. 27:46, 50). Het bijbelverslag met betrekking tot de dood en opstanding van Jezus Christus duidt er echter volstrekt niet op dat de betrokken periode zich helemaal van woensdag tot zondag uitstrekte. Laten wij de bewijzen eens aan een onderzoek onderwerpen.