Księga Hioba

30 „A teraz się ze mnie śmieją+ —

młodsi ode mnie,

których ojców wzbraniałbym się

postawić z psami strzegącymi mojej trzody.

 3 Są wycieńczeni nędzą i głodem,

ogryzają spieczoną ziemię,

która i tak już była zrujnowana i spustoszona.

 4 Zbierają słone liście z krzewów*,

żywią się korzeniem janowców.

 5 Są wypędzani ze społeczności+,

ludzie krzyczą za nimi jak za złodziejami.

 6 Mieszkają na zboczach wąwozów*,

w jamach i skałach.

 7 Krzyczą spośród krzewów

i tłoczą się wśród pokrzyw.

 8 Zostali wypędzeni* z kraju

jako synowie ludzi nierozumnych i bezimiennych.

 9 A teraz drwią ze mnie nawet w swoich piosenkach+,

stałem się dla nich przedmiotem pogardy*+.

10 Brzydzą się mną, trzymają się ode mnie na dystans+,

nie wahają się pluć mi w twarz+.

11 Ponieważ Bóg sprawił, że jestem bezbronny*, i mnie upokorzył,

w mojej obecności wyzbywają się wszelkich hamulców*.

12 Zbierają się na prawo ode mnie jak motłoch,

zmuszają mnie do ucieczki,

a na mojej ścieżce ustawiają przeszkody, żeby mnie zniszczyć.

13 Rujnują moje drogi,

pogłębiają moje nieszczęście+

i nie ma nikogo, kto by ich powstrzymał*.

14 Przychodzą jak gdyby przez szeroką wyrwę w murze,

wtaczają się pośród zniszczenia.

15 Przytłacza mnie strach,

moja godność jest przepędzana jakby wiatrem,

a moje wybawienie rozpływa się jak obłok.

16 Teraz moje życie* uchodzi ze mnie+,

dni uciśnienia+ trzymają mnie w garści.

17 W nocy czuję w kościach świdrujący ból*+,

ten dręczący ból nigdy nie ustaje+.

18 Za sprawą wielkiej siły moja szata* została oszpecona*,

dusi mnie niczym ciasny kołnierz.

19 Bóg rzucił mnie w błoto,

stałem się prochem i popiołem.

20 Wołam do Ciebie o pomoc, ale Ty mi nie odpowiadasz+,

wstaję, ale Ty jedynie się na mnie patrzysz.

21 Okrutnie wystąpiłeś przeciwko mnie+,

atakujesz mnie całą mocą swojej ręki.

22 Bierzesz mnie i unosisz z wiatrem,

potem rzucasz mną w burzy*.

23 Wiem, że doprowadzisz mnie do śmierci,

do domu, gdzie w końcu spotkają się wszyscy żyjący.

24 Ale przecież nie zadaje się ostatecznego ciosu zdruzgotanemu człowiekowi*+,

gdy ten woła o pomoc w czasie swojego nieszczęścia.

26 Chociaż liczyłem na dobro, przyszło zło,

spodziewałem się światła, a nadeszła ciemność.

27 Wszystko we mnie nieustannie się burzy,

dosięgły mnie dni uciśnienia.

29 Stałem się bratem dla szakali

i kompanem dla córek strusia+.

30 Moja skóra sczerniała i odpadła+,

moje kości płoną od gorąca*.

31 Moja lira* towarzyszy już tylko żałobie,

a mój flet* — odgłosom płaczu.