Pierwsza Księga Kronik
17 Kiedy tylko król Dawid zamieszkał w swoim domu*, rzekł do proroka Natana+: „Ja mieszkam w domu z cedrów+, podczas gdy Arka Przymierza Jehowy znajduje się w namiocie”+. 2 Natan odrzekł Dawidowi: „Rób wszystko, co nakazuje ci serce, bo prawdziwy Bóg jest z tobą”.
3 Tej nocy Bóg przemówił do Natana: 4 „Idź i powiedz mojemu słudze Dawidowi: ‚Oto co mówi Jehowa: „To nie ty zbudujesz mi dom, w którym zamieszkam+. 5 Od dnia, gdy wyprowadziłem Izraela z Egiptu, aż do dzisiaj nie mieszkałem w domu, ale ciągle wędrowałem od namiotu do namiotu, od przybytku do przybytku*+. 6 Czy przez cały ten czas, kiedy wędrowałem z Izraelitami, choćby raz zapytałem jakiegokolwiek z sędziów Izraela, których wyznaczyłem na pasterzy swojego ludu: ‚Dlaczego nie zbudowaliście mi domu z cedrów?’?”’.
7 „Powiesz mojemu słudze Dawidowi: ‚Tak mówi Jehowa, Bóg Zastępów: „Zabrałem cię z pastwiska, gdzie pilnowałeś owiec, żebyś został wodzem mojego ludu, Izraela+. 8 Będę z tobą, dokądkolwiek pójdziesz+, i usunę* z twojej drogi wszystkich twoich nieprzyjaciół+. Rozsławię twoje imię i będzie ono jak imię wielkich tej ziemi+. 9 Przydzielę miejsce swojemu ludowi, Izraelowi, i tam go osiedlę. Będzie tam mieszkać i nikt go nie będzie więcej niepokoił. Niegodziwi nie będą go już uciskać*, jak to robili w przeszłości+ — 10 od czasów sędziów, których nad nim ustanowiłem+. I poskromię wszystkich twoich wrogów+. Oświadczam ci też: ‚Jehowa zapewni panowanie twojemu rodowi*’.
11 „‚„Gdy twoje dni dobiegną kresu i odejdziesz do swoich praojców, ustanowię królem twojego potomka*, jednego z twoich synów+, i utwierdzę jego władzę królewską+. 12 To on zbuduje mi dom+, a ja utwierdzę jego tron na zawsze+. 13 Stanę się dla niego ojcem, a on stanie się dla mnie synem+. Nie przestanę mu okazywać lojalnej miłości+, jak przestałem ją okazywać temu, który był przed tobą+. 14 Postawię go w swoim domu i w swoim królestwie na zawsze+ i jego tron pozostanie na wieki”’”+.
15 Natan przekazał Dawidowi wszystkie te słowa i całą tę wizję.
16 Wtedy król Dawid usiadł przed Jehową i powiedział: „Kim ja jestem, Jehowo Boże? I czym jest mój ród, że tyle już dla mnie zrobiłeś?+ 17 A robisz jeszcze więcej, Boże, bo teraz mówisz, co spotka ród Twojego sługi w dalekiej przyszłości+. Jehowo Boże, spojrzałeś na mnie jak na człowieka, który zasługuje na wywyższenie*. 18 Co więcej może Ci powiedzieć Twój sługa Dawid o otrzymanym zaszczycie, skoro Ty sam dobrze znasz swojego sługę?+ 19 Jehowo, ze względu na swego sługę i zgodnie z tym, co postanowiłeś w swoim sercu*, uczyniłeś wszystkie te wielkie rzeczy i ujawniłeś swoją wspaniałość+. 20 O Jehowo, wszystko, co słyszeliśmy, potwierdza, że nie ma nikogo takiego jak Ty+ i nie ma Boga oprócz Ciebie+. 21 Jaki inny naród na ziemi jest podobny do Twojego ludu, Izraela?+ Ty, prawdziwy Boże, wykupiłeś go i uczyniłeś swoim ludem+. Dokonując czynów wielkich, budzących lęk i podziw, rozsławiłeś swoje imię+, bo ze względu na swój lud, który wykupiłeś z Egiptu, wypędziłeś narody+. 22 Uczyniłeś Izraela swoim ludem na wieki+ i stałeś się, Jehowo, jego Bogiem+. 23 A teraz, Jehowo, niech obietnica dotycząca Twojego sługi i jego rodu pozostanie niezmienna na wieki. Zechciej uczynić tak, jak powiedziałeś+. 24 Niech Twoje imię trwa* i będzie wywyższane+ po wieczne czasy, żeby mówiono: ‚Jehowa, Bóg Zastępów, Bóg Izraela, naprawdę jest Bogiem dla Izraela’. Niech ród Twojego sługi Dawida zostanie umocniony przed Tobą+. 25 Boże mój, wyjawiłeś swojemu słudze, że postanowiłeś zapewnić panowanie jego rodowi*. Dlatego Twój sługa śmiało zwraca się do Ciebie w tej modlitwie. 26 Jehowo, Ty jesteś prawdziwym Bogiem i obiecałeś te dobrodziejstwa swojemu słudze. 27 Zechciej więc błogosławić jego rodowi, żeby trwał przed Tobą na zawsze, bo to, czemu błogosławisz, Jehowo, będzie błogosławione na wieki”.