Metody głoszenia — docieranie do ludzi najróżniejszymi drogami

 1, 2. (a) Jaką technikę zastosował Jezus, żeby przemówić do dużego audytorium? (b) Jak wierni uczniowie Chrystusa idą w jego ślady i dlaczego?

WOKÓŁ Jezusa stojącego przy brzegu jeziora gromadzą się tłumy. Tymczasem on wsiada do łodzi i odpływa kawałek. Dlaczego? Wie, że powierzchnia wody wzmocni jego głos, dzięki czemu ta rzesza ludzi usłyszy go wyraźniej (odczytaj Marka 4:1, 2).

² Również pod tym względem Chrystus był wzorem dla swoich wiernych naśladowców. W dziesięcioleciach, które poprzedzały narodziny Królestwa i które nastąpiły bezpośrednio po tym wydarzeniu, robili oni użytek z nowatorskich technik, by udostępniać dobrą nowinę szerokiemu gronu odbiorców. Lud Boży pod przewodnictwem Króla w dalszym ciągu korzysta z nowych rozwiązań technicznych i dostosowuje je do swoich potrzeb. Naszym celem jest dotarcie do jak największej rzeszy ludzi, zanim nadejdzie koniec (Mat. 24:14). Przyjrzymy się teraz niektórym metodom, jakich używaliśmy i używamy, żeby ludzie usłyszeli o dobrej nowinie — niezależnie od tego, gdzie mieszkają. Zastanowimy się też, jak możemy naśladować wiarę tych, którzy rozgłaszali dobrą nowinę przed dziesiątkami lat.

 3. Jak skorzystanie z usług prasy przyczyniło się do tryumfu prawdy?

³ Przez prasę. Brat Russell i jego współpracownicy od roku 1879 wydawali czasopismo Strażnica, udostępniając wieść o Królestwie wielu ludziom. Wygląda jednak na to, że jakieś dziesięć lat przed rokiem 1914 Chrystus tak pokierował sprawami, by dobra nowina dotarła do jeszcze szerszego grona. Zaczęło się od tego, że w roku 1903 dr Ephraim Eaton, rzecznik pewnego zrzeszenia kaznodziejów protestanckich w Pensylwanii, listownie zaproponował Charlesowi Russellowi publiczne dyskusje biblijne. Napisał: „Doszedłem do wniosku, że publiczna debata na temat pewnych nauk, co do których mamy rozbieżne opinie (...), wzbudzi ogromne zainteresowanie społeczeństwa”. Brat Russell i jego współpracownicy również uważali, że zaciekawi to mnóstwo ludzi, dlatego postarali się, by relacje z dyskusji zamieszczano w jednym z poczytnych dzienników — The Pittsburgh Gazette. Artykuły te cieszyły się taką popularnością, a wyjaśnienia prawd biblijnych udzielane przez brata Russella były tak przekonujące, że redakcja gazety wyraziła gotowość publikowania jego wykładów w każdym tygodniu. Jakże musiało to drażnić przeciwników prawdy!

 4, 5. Jakim przymiotem odznaczał się brat Russell i jak mogą go naśladować bracia pełniący odpowiedzialne funkcje?

⁴ Wkrótce okazało się, że wykłady Charlesa Russella chce zamieszczać więcej gazet. W roku 1908 Strażnica donosiła, że jego kazania „są regularnie publikowane w jedenastu gazetach”. Ale bracia zaznajomieni z rynkiem prasy zasugerowali Russellowi, że artykuły biblijne drukowałoby więcej gazet, gdyby Towarzystwo miało swoją siedzibę nie w Pittsburghu, lecz w jakimś bardziej znanym mieście. Brat Russell rozważył te i inne czynniki, po czym w roku 1909 przeniósł biura do Brooklynu, dzielnicy Nowego Jorku. Co dzięki temu osiągnięto? Już kilka miesięcy po przeprowadzce wykłady ukazywały się w przeszło 400 gazetach i liczba ta stale rosła. Do roku 1914, w którym zostało ustanowione Królestwo, kazania i artykuły brata Russella publikowało ponad 2000 gazet w czterech językach!

⁵ Jaka płynie z tego lekcja? Ci, którzy dysponują dziś w organizacji Bożej pewną miarą władzy, postępują mądrze, gdy naśladują pokorę brata Russella. W jaki sposób mogą to robić? Przy podejmowaniu ważnych decyzji powinni brać pod uwagę rady innych (odczytaj Przysłów 15:22).

 6. Jak prawdy opublikowane na łamach prasy wpłynęły na pewną kobietę?

⁶ Prawdy o Królestwie publikowane w artykułach prasowych miały ogromny wpływ na życie ludzi (Hebr. 4:12). Przykładem może być Ora Hetzel, ochrzczona w roku 1917. Była jedną z wielu osób, które po raz pierwszy zetknęły się z prawdą za pośrednictwem tamtych artykułów. „Po ślubie pojechałam odwiedzić moją mamę w Rochester w Minnesocie” — wspominała Ora. „Kiedy weszłam do domu, zobaczyłam, że wycina z gazety jakieś artykuły. Były to kazania Russella. Mama wyjaśniła mi, czego się z nich dowiedziała”. Orze wszystko to trafiło do przekonania — w rezultacie przez 60 lat była gorliwą głosicielką Królestwa Bożego.

 7. Dlaczego bracia sprawujący przewodnictwo przestali korzystać z prasy?

⁷ W roku 1916 trzeba było przeanalizować, czy dalej korzystać z prasy. Wpłynęły na to dwa ważne fakty. Po pierwsze, z powodu szalejącej wówczas Wielkiej Wojny materiały drukarskie stały się towarem deficytowym. Zwrócono na to uwagę w sprawozdaniu, które w roku 1916 napłynęło z Biura Oddziału w Wielkiej Brytanii: „Kazania publikuje obecnie niewiele ponad 30 gazet. Jest bardzo prawdopodobne, że liczba ta wkrótce znacznie się zmniejszy ze względu na rosnące ceny papieru”. Po drugie, 31 października 1916 roku umarł brat Russell. W związku z tym w Strażnicy z 15 grudnia tego samego roku ogłoszono: „Ponieważ brat Russell odszedł, całkowicie rezygnujemy z kazań [drukowanych w prasie]”. Chociaż przestano korzystać z tego sposobu szerzenia dobrej nowiny, inne metody wciąż cieszyły się wielkim powodzeniem. Jedną z nich były projekcje „Fotodramy stworzenia”.

 8. Co obejmowała produkcja „Fotodramy stworzenia”?

⁸ Przez projekcje. Charles Russell i jego współpracownicy realizowali „Fotodramę stworzenia” jakieś trzy lata — jej premiera nastąpiła w roku 1914 (Prz. 21:5). „Fotodrama” stanowiła nowatorskie połączenie filmów, kolorowych przezroczy i dźwięku. W odgrywaniu scen biblijnych utrwalanych na taśmie filmowej brały udział setki osób. W niektórych ujęciach występowały nawet zwierzęta. Sprawozdanie za rok 1913 donosiło: „Do nagrania w filmie dźwiękowym scen z Noem użyto większości zwierząt z pewnego dużego ogrodu zoologicznego”. Każde z setek szklanych przezroczy było ręcznie kolorowane. Pracowali nad tym artyści z Filadelfii, Londynu, Nowego Jorku i Paryża.

 9. Dlaczego na przygotowanie „Fotodramy” poświęcono tyle czasu i środków?

⁹ Dlaczego na przygotowanie „Fotodramy” poświęcono tyle czasu i środków? Odpowiedzi udziela rezolucja przyjęta na zgromadzeniach w roku 1913: „Bezprecedensowe powodzenie, z jakim amerykańskie gazety (...) kształtują opinię publiczną za pomocą historii rysunkowych i ilustracji, jak również niezwykła popularność i uniwersalność filmów w pełni potwierdzają wartość obrazu. Dlatego jako postępowi głosiciele i nauczyciele klas biblijnych czujemy się całkowicie usprawiedliwieni, zdecydowanie uznając korzystanie z filmów i stereoskopowych przezroczy za skuteczną i pożądaną metodę w arsenale ewangelizatorów i edukatorów”.

10. Do jak szerokiego grona odbiorców dotarła „Fotodrama”?

¹⁰ W roku 1914 projekcje „Fotodramy” odbywały się każdego dnia w 80 miastach. W Stanach Zjednoczonych i Kanadzie obejrzało ją prawie osiem milionów ludzi. Tego samego roku produkcja ta dotarła do Australii, Danii, Finlandii, Niemiec, Norwegii, Nowej Zelandii, Szwajcarii, Szwecji i Wielkiej Brytanii. Oprócz pełnej wersji „Fotodramy” przygotowano również wersję uproszczoną, która nie zawierała filmów i była przeznaczona do pokazywania w mniejszych miejscowościach. Wersja ta — zatytułowana „Dramat Eureka” — była tańsza i sprawiała mniej problemów w transporcie. Do roku 1916 „Fotodrama” i „Dramat Eureka” zostały przetłumaczone na język duńsko-norweski, francuski, grecki, hiszpański, niemiecki, ormiański, polski, szwedzki i włoski.

11, 12. Jak „Fotodrama” zmieniła życie pewnego młodego mężczyzny i czego się uczymy z jego przykładu?

¹¹ Francuskojęzyczna „Fotodrama” zmieniła życie 18-letniego Charlesa Rohnera. „Pokazywano ją w moim mieście, w Colmar w Alzacji” — opowiadał Charles. „Tak jasno przedstawiona prawda biblijna od samego początku zrobiła na mnie niesamowite wrażenie”.

¹² Charles został ochrzczony i w roku 1922 podjął służbę pełnoczasową. Na początku został poproszony o pomoc przy organizowaniu projekcji „Fotodramy” we Francji. Oto jego relacja: „Dostałem kilka zadań — grałem na skrzypcach i zajmowałem się rachunkami i literaturą. Miałem także uciszać widownię przed rozpoczęciem pokazu. W czasie przerwy proponowaliśmy obecnym nasze wydawnictwa. Każdemu bratu lub siostrze dawaliśmy naręcza publikacji i przydzielaliśmy im część sali — mieli tam podchodzić do wszystkich osób. Poza tym ustawialiśmy stoły z literaturą przy wejściu”. W roku 1925 Charles został zaproszony do bruklińskiego Betel. Tam prowadził orkiestrę w nowo powstałej stacji radiowej WBBR, należącej do Towarzystwa Strażnica. Analizując przykład tego brata, możemy się zastanowić: „Czy chętnie przyjmuję każde zadanie związane z rozgłaszaniem dobrej nowiny o Królestwie?” (odczytaj Izajasza 6:8).

13, 14. Jaką pomocą w rozgłaszaniu dobrej nowiny stało się radio? (Zobacz też ramki „Programy w WBBR” i „Niezwykłe zgromadzenie”).

¹³ Przez radio. W latach dwudziestych XX wieku obok projekcji „Fotodramy”, z których powoli zaczęto rezygnować, pojawił się nowy ważny sposób rozgłaszania dobrej nowiny o Królestwie. Dnia 16 kwietnia 1922 roku brat Rutherford wygłosił z Metropolitan Opera House w Filadelfii przemówienie, którego radiowej transmisji wysłuchało — jak się szacuje — około 50 000 osób. Był to wykład zatytułowany „Miliony ludzi z obecnie żyjących nigdy nie umrą”. W roku 1923 po raz pierwszy transmitowano przez radio program zgromadzenia. Bracia sprawujący przewodnictwo uznali, że zamiast ograniczać się do korzystania z usług stacji komercyjnych, warto założyć własną rozgłośnię. Wybudowano ją na Staten Island w Nowym Jorku i zarejestrowano pod nazwą WBBR. Pierwszą audycję nadano 24 lutego 1924 roku.

¹⁴ O celu istnienia WBBR w Strażnicy z 1 grudnia 1924 roku napisano: „Wierzymy, że radjo jest [to] jeden z najlepszych i [najbardziej] ekonomicznych sposobów na obwieszczenie poselstwa prawdy, jaki kiedykolwiek był użyty”. Dalej dodano: „Jeżeli Pan uważa za właściwe pobudować inne stacje radjofoniczne na rozwieszczenie poselstwa, on zrządzi, że pieniądze wpłyną w swoim słusznym czasie” (pisownia oryginalna wydania polskiego) (Ps. 127:1). W roku 1926 lud Jehowy miał już sześć własnych rozgłośni radiowych. Dwie z nich znajdowały się w Stanach Zjednoczonych — WBBR w Nowym Jorku i WORD pod Chicago. Cztery pozostałe działały w Kanadzie — w prowincjach Alberta, Kolumbia Brytyjska, Ontario i Saskatchewan.

15, 16. (a) Jaka była reakcja kanadyjskiego kleru na nasze programy radiowe? (b) Jak audycje radiowe oraz działalność od domu do domu wzajemnie się uzupełniały?

¹⁵ Tak wielki rozgłos nadawany prawdzie biblijnej za pośrednictwem radia nie uszedł uwagi kleru. Albert Hoffman, obeznany z pracą radiostacji w prowincji Saskatchewan, opowiadał: „Coraz więcej ludzi poznawało bliżej Badaczy Pisma Świętego [jak wówczas nazywano Świadków Jehowy]. Do roku 1928 daliśmy wspaniałe świadectwo, ale wtedy duchowni wywarli presję na urzędników i wszystkie kanadyjskie rozgłośnie prowadzone przez Badaczy straciły licencje”.

¹⁶ Mimo że nasze rozgłośnie w Kanadzie zostały zamknięte, wykłady biblijne dalej były emitowane przez stacje komercyjne (Mat. 10:23). Aby dotrzeć do większej liczby odbiorców, Strażnica i Złoty Wiek (obecnie Przebudźcie się!) zamieszczały listę tych stacji, tak by głosiciele w służbie od domu do domu mogli zachęcać do słuchania wykładów za pośrednictwem lokalnych rozgłośni. Jakie przynosiło to rezultaty? W Biuletynie ze stycznia 1931 roku powiedziano: „Audycje radiowe są ogromną zachętą dla braci głoszących od drzwi do drzwi. Z licznych sprawozdań docierających do naszego biura wynika, że ludzie, którzy słuchają wykładów brata Rutherforda, bardzo chętnie przyjmują proponowane im książki”. Audycje radiowe oraz działalność od domu do domu nazwano w Biuletynie „dwiema znakomitymi metodami ewangelizacji stosowanymi przez organizację Pana”.

17, 18. Jak mimo zmieniających się okoliczności radio dalej odgrywało ważną rolę w rozgłaszaniu dobrej nowiny?

¹⁷ W latach trzydziestych przeciwnicy wywierali coraz silniejszy nacisk, żeby komercyjne stacje radiowe zaprzestały emisji naszych programów. W związku z tym słudzy Jehowy pod koniec roku 1937 zrezygnowali z usług świeckich rozgłośni i jeszcze bardziej skupili się na służbie od domu do domua. Jednak radio dalej odgrywało ważną rolę w docieraniu z dobrą nowiną do odległych rejonów świata lub stref odizolowanych z powodów politycznych. Na przykład w latach 1951-1991 pewna stacja w Berlinie Zachodnim regularnie nadawała wykłady biblijne, dzięki czemu wieść o Królestwie mogli usłyszeć mieszkańcy NRD. Począwszy od roku 1961, przez ponad 30 lat państwowa rozgłośnia w Surinamie co tydzień puszczała w eter 15-minutowy program, w którym przedstawiano prawdy biblijne. Między rokiem 1969 a 1977 nasza organizacja nagrała przeszło 350 audycji radiowych tworzących cykl „Całe Pismo jest pożyteczne”. Były one emitowane przez 291 rozgłośni w 48 stanach USA. W roku 1996 pewna radiostacja w Apii, stolicy państwa Samoa na południowym Pacyfiku, nadawała cotygodniowy program „Odpowiedzi na pytania biblijne”.

¹⁸ Pod koniec XX wieku radio nie spełniało już większej roli w rozgłaszaniu dobrej nowiny. Ale dzięki rozwojowi techniki pojawiła się nowa możliwość docierania do ludzi, i to na niespotykaną dotąd skalę.

19, 20. Dlaczego Świadkowie Jehowy stworzyli swoją stronę internetową i jakie przynosi to rezultaty? (Zobacz też ramkę „JW.ORG”).

¹⁹ Przez Internet. W roku 2013 dostęp do Internetu miało ponad 2,7 miliarda osób, co stanowi prawie 40 procent ludności świata. Niektórzy oceniają, że jakieś dwa miliardy korzysta z Internetu za pomocą urządzeń przenośnych, takich jak smartfony i tablety. Liczba mobilnych internautów szybko rośnie, przy czym najszybszy wzrost następuje obecnie w Afryce, gdzie liczba abonentów mobilnego Internetu przekroczyła 90 milionów. Oznacza to, że wielu ludzi uzyskuje informacje w zupełnie inny sposób niż dotychczas.

²⁰ Świadkowie Jehowy zaczęli robić użytek z tego środka masowego przekazu w roku 1997. Nasz serwis internetowy jw.org w roku 2013 był dostępny w 300 językach, a w przeszło 520 można było pobrać materiały oparte na Biblii. Codziennie liczba wejść na tę stronę przekracza 750 000. Każdego miesiąca odwiedzający pobierają ponad 3 miliony książek, 4 miliony czasopism i 22 miliony plików dźwiękowych.

21. Jakie wnioski wyciągasz z historii Siny?

²¹ Nasza strona internetowa skutecznie pomaga rozgłaszać dobrą nowinę o Królestwie Bożym nawet w krajach, gdzie działalność kaznodziejska podlega ograniczeniom. Na przykład na początku 2013 roku do Biura Głównego w Stanach Zjednoczonych zadzwonił mężczyzna o imieniu Sina, który natknął się na serwis jw.org i chciał dowiedzieć się o Biblii czegoś więcej. Dlaczego ten telefon był tak niezwykły? Sina mieszka w odległej muzułmańskiej wiosce w kraju, którego władze ostro sprzeciwiają się działalności Świadków Jehowy. W efekcie rozmowy zadbano o to, żeby Sina mógł dwa razy w tygodniu studiować Biblię z pomocą Świadka Jehowy mieszkającego w USA. Studium było prowadzone przez internetowy komunikator umożliwiający wideorozmowy.

22, 23. (a) Czy różne metody docierania do szerokiego kręgu odbiorców mogły zastąpić służbę od domu do domu? (b) Co dowodzi, że nasze wysiłki cieszą się poparciem Króla?

²² Żadna metoda — z wykorzystaniem takich środków, jak prasa, „Fotodrama”, programy radiowe czy strona internetowa — nie miała i nie ma zastąpić służby od drzwi do drzwi. Lud Jehowy uczy się z przykładu Jezusa. A on głosił nie tylko tłumom. Skupiał się na pomaganiu poszczególnym osobom (Łuk. 19:1-5). Poza tym szkolił swoich naśladowców, jak mają to robić i czego nauczać (odczytaj Łukasza 10:1, 8-11). Bracia sprawujący przewodnictwo w organizacji — jak podkreślono w rozdziale 6 tej książki — zawsze zachęcali wszystkich sług Jehowy, żeby nawiązywali z ludźmi osobiste rozmowy (Dzieje 5:42; 20:20).

²³ Sto lat po narodzinach Królestwa prawie 8 milionów głosicieli gorliwie dzieli się z innymi wiedzą o zamierzeniu Bożym. Metody, które stosujemy, by rozgłaszać wieść o Królestwie, niewątpliwie cieszą się poparciem Króla. Jak dowiemy się z następnego rozdziału, dostarczył nam też konkretne narzędzia, żeby pomóc nam dotrzeć z dobrą nowiną do „każdego narodu i plemienia, i języka” (Obj. 14:6).