Nadzorcy, którzy ‛pasą trzodę Bożą’

PODCZAS służby na ziemi Jezus dowiódł, że jest „wspaniałym pasterzem” (Jana 10:11). Gdy widział tłumy, które za nim chodziły, „litował się nad nimi, bo były złupione i porzucone niczym owce bez pasterza” (Mat. 9:36). Piotr i inni apostołowie obserwowali jego życzliwą troskę. Widzieli, że bardzo różni się od fałszywych pasterzy Izraela, którzy tak zaniedbywali trzodę, że owce się rozproszyły i głodowały duchowo (Ezech. 34:7, 8). Jezus wspaniale nauczał i dbał o ludzi, a nawet oddał za nich życie. Z jego przykładu apostołowie uczyli się, jak pomagać osobom okazującym wiarę, by powróciły do Jehowy, ‛pasterza, który strzeże ich dusz’ (1 Piotra 2:25).

² Pewnego razu w rozmowie z Piotrem Jezus podkreślił, jak ważne jest ‛karmienie i pasienie owiec’ (Jana 21:15-17). Piotr musiał być tym bardzo poruszony, bo później tak zachęcał starszych wczesnochrześcijańskiego zboru: „Paście powierzoną wam trzodę Bożą, usługując jako nadzorcy — nie pod przymusem, ale chętnie, jak to się podoba Bogu; nie z miłości do nieuczciwego zysku, ale ochoczo. Nie panoszcie się wśród tych, którzy są Bożą własnością, ale bądźcie przykładami dla trzody” (1 Piotra 5:1-3). Słowa te dotyczą również nadzorców w dzisiejszych czasach. Wzorem Jezusa starsi zboru chętnie usługują braciom i dają im dobry przykład, przewodząc w służeniu Jehowie (Hebr. 13:7).

³ Możemy być wdzięczni, że mamy w zborze nadzorców zamianowanych pod kierownictwem ducha Bożego. Z opieki, którą nam zapewniają, odnosimy wiele korzyści. Między innymi udzielają nam zachęt i osobiście interesują się wszystkimi w zborze. Każdego tygodnia sumiennie przewodzą w zebraniach zborowych, na których wszyscy odżywiamy się duchowo (Rzym. 12:8). Chronią trzodę Bożą przed szkodliwymi wpływami, na przykład ze strony niegodziwych ludzi. W ten sposób przyczyniają się do naszego bezpieczeństwa (Izaj. 32:2; Tyt. 1:9-11). Poza tym przewodzą w głoszeniu dobrej nowiny, czym zachęcają nas, byśmy brali w tej działalności aktywny, regularny udział (Hebr. 13:15-17). Za pośrednictwem tych „darów w postaci ludzi” Jehowa dba o to, żeby zbór budował się pod względem duchowym (Efez. 4:8, 11, 12).

⁴ Jeśli nadzorcy mają zapewnić zborowi właściwą opiekę, muszą spełniać wymagania podane w Słowie Bożym. Tylko wtedy można o nich powiedzieć, że ‛ustanowił ich duch święty’ (Dzieje 20:28). Wymagania biblijne są rzecz jasna wysokie, ponieważ bycie nadzorcą wiąże się z dużą odpowiedzialnością. Nie są jednak tak wygórowane, żeby chrześcijanie, którzy naprawdę kochają Jehowę i chętnie stawiają się do Jego dyspozycji, nie mogli im sprostać. Dla wszystkich powinno być jasne, że nadzorcy w codziennym życiu trzymają się zasad biblijnych.

⁵ Podstawowe wymagania biblijne stawiane nadzorcom wymienił apostoł Paweł w 1 Liście do Tymoteusza oraz Liście do Tytusa. W 1 Liście do Tymoteusza 3:1-7 czytamy: „Jeżeli mężczyzna ubiega się o to, żeby zostać nadzorcą, to pragnie wspaniałej pracy. Nadzorca powinien być bez zarzutu, mieć jedną żonę, zachowywać we wszystkim umiar, mieć trzeźwy umysł, być porządny, gościnny, wykwalifikowany do nauczania. Nie może się upijać, nie może być agresywny, ma być rozsądny, nie może być kłótliwy, nie może kochać pieniędzy. Powinien należycie przewodzić własnej rodzinie i mieć podporządkowane, dobrze wychowane dzieci (bo jeśli mężczyzna nie umie przewodzić własnej rodzinie, to jak będzie się troszczył o zbór Boży?). Nie może to być ktoś nowo ochrzczony, żeby czasem nie nadął się pychą i nie ściągnął na siebie wyroku wydanego na Diabła. Ponadto ktoś taki powinien mieć bardzo dobrą opinię u osób postronnych, żeby nie narazić się na zniewagi i nie wpaść w sidło Diabła”.

⁶ Z kolei w Liście do Tytusa 1:5-9 Paweł napisał: „Zostawiłem cię na Krecie, żebyś skorygował to, co wadliwe, i w jednym mieście po drugim mianował starszych — zgodnie ze wskazówkami, które ci dałem. Mężczyzna taki powinien być bez zarzutu, powinien mieć jedną żonę i wierzące dzieci, których nie można posądzić o rozwiązłość ani nieposłuszeństwo. Bo nadzorca, który się troszczy o sprawy Boże, musi być bez zarzutu, nie może być samowolny, porywczy, nie może się upijać, nie może być agresywny ani żądny nieuczciwego zysku, lecz ma być gościnny, ma kochać dobroć, mieć trzeźwy umysł, być prawy, lojalny, opanowany. A jeśli chodzi o sztukę nauczania, ma zdecydowanie trzymać się wiarygodnego słowa, żeby za pomocą zdrowej nauki umieć zarówno zachęcać, jak i upominać tych, którzy się jej sprzeciwiają”.

⁷ Chociaż na pierwszy rzut oka te biblijne wymagania mogą wydawać się nieco przytłaczające, nie powinno to powstrzymywać braci od ubiegania się, żeby zostać nadzorcami. Gdy bracia okazują chrześcijańskie przymioty wymagane od starszych, zachęcają innych w zborze do tego samego. Apostoł Paweł napisał, że nadzorców — „dary w postaci ludzi” — ustanowiono po to, „żeby korygowali świętych, usługiwali, budowali ciało Chrystusa, aż wszyscy dojdziemy do jedności pod względem wiary i dokładnego poznania Syna Bożego, aż staniemy się ludźmi dojrzałymi, aż osiągniemy dojrzałość właściwą Chrystusowi” (Efez. 4:8, 12, 13).

⁸ Nadzorcą nie może być dorastający chłopiec ani ktoś nowo ochrzczony. Powinien to być mężczyzna, który zdobył już pewne doświadczenie w prowadzeniu chrześcijańskiego życia. Dobrze zna i rozumie Biblię i szczerze kocha zbór. Ma odwagę bez wahania skorygować grzesznika, żeby chronić owce przed każdym, kto chciałby je samolubnie wykorzystać (Izaj. 32:2). W zborze jest uważany przez wszystkich za osobę dojrzałą duchowo, która naprawdę troszczy się o trzodę Bożą.

⁹ Brat spełniający wymagania stawiane nadzorcy kieruje się w życiu praktyczną mądrością. Jeśli jest żonaty, trzyma się chrześcijańskiego wzorca małżeństwa, to znaczy ma jedną żonę oraz należycie przewodzi własnej rodzinie. Gdy ma dzieci, są one wierzące, podporządkowane, dobrze wychowane i nie można ich posądzić o rozwiązłość ani nieposłuszeństwo. Dzięki temu współwyznawcy mogą z pełnym zaufaniem zwracać się do niego o radę w sprawach związanych z życiem rodzinnym i chrześcijańskim. Ponadto taki brat jest bez zarzutu i ma bardzo dobrą opinię nawet u osób postronnych. Nie można mu zarzucić, że swoim postępowaniem przynosi ujmę zborowi. Nie jest to również ktoś niedawno upomniany za poważne wykroczenie. Inni w zborze czują się zachęceni do naśladowania jego dobrego przykładu i z radością oddają się pod jego duchową opiekę (1 Kor. 11:1; 16:15, 16).

¹⁰ Tacy wykwalifikowani mężczyźni odgrywają w zborze chrześcijańskim podobną rolę jak starsi w Izraelu, których opisano jako „mądrych, roztropnych i doświadczonych” (Powt. Pr. 1:13). Oczywiście nie są doskonali. Są jednak znani w zborze oraz poza nim jako ludzie prawi, którzy boją się Boga i którzy już od jakiegoś czasu dawali dowody, że żyją zgodnie z zasadami Bożymi. Dzięki nienagannemu postępowaniu mogą wypełniać swoje zadania ze swobodą mowy (Rzym. 3:23).

¹¹ Mężczyzna będący nadzorcą zachowuje we wszystkim umiar. Nie stawia innym wygórowanych wymagań. Nie jest fanatyczny. Przejawia w życiu równowagę i jest opanowany. Pamięta o umiarze w takich dziedzinach, jak jedzenie, picie, odpoczynek, hobby czy rozrywka. Również z napojów alkoholowych korzysta w sposób umiarkowany, żeby się nie narazić na zarzut pijaństwa. Człowiek pod wpływem alkoholu łatwo traci panowanie nad sobą i nie jest w stanie troszczyć się o duchowe dobro zboru.

¹² Chrześcijanin sprawujący nadzór nad zborem jest również porządny. Dba o swój wygląd i mieszkanie oraz wywiązuje się z codziennych obowiązków. Nie odkłada wszystkiego na później — potrafi ocenić, czym trzeba się zająć, i odpowiednio to planuje. Zawsze trzyma się zasad Bożych.

¹³ Nadzorca jest także rozsądny. Dba o jedność w gronie starszych i umie z nimi zgodnie współpracować. W zrównoważony sposób patrzy na samego siebie i nie ma przesadnych oczekiwań wobec innych. Jako człowiek rozsądny nie jest zbyt pewny siebie, a dzięki temu nie uważa, że jego zdanie jest ważniejsze niż reszty starszych. Drudzy mogą mieć przecież zalety lub zdolności, których jemu brakuje. Kierując się rozsądkiem, opiera swoje wnioski na Piśmie Świętym i stara się naśladować Jezusa Chrystusa (Filip. 2:2-8). Nie jest kłótliwy ani agresywny, lecz okazuje innym należny szacunek i uważa ich za wyższych od siebie. Nie jest człowiekiem samowolnym, który zawsze forsuje własny punkt widzenia. Nie jest porywczy, ale w kontaktach z innymi zachowuje się pokojowo.

¹⁴ Oprócz tego nadzorca w zborze odznacza się trzeźwym umysłem. Jest zrównoważony i wystrzega się wyciągania pochopnych wniosków. Dobrze rozumie zasady Jehowy i potrafi je zastosować w praktyce. Chętnie przyjmuje rady i wskazówki. Nie jest też dwulicowy.

¹⁵ Paweł przypomniał Tytusowi, że nadzorca kocha dobroć, jest prawy oraz lojalny. Widać to w jego relacjach z innymi i w stanowczym obstawaniu przy tym, co słuszne i dobre. Ktoś taki pozostaje niezachwianie oddany Jehowie i konsekwentnie trzyma się prawych zasad. Ponadto umie dochować tajemnicy. Okazuje też szczerą gościnność, chętnie stawiając się do dyspozycji i dzieląc się z innymi swoimi środkami (Dzieje 20:33-35).

¹⁶ Jeżeli nadzorca chce się skutecznie wywiązywać ze swoich zadań w zborze, musi być wykwalifikowany do nauczania. W myśl słów Pawła skierowanych do Tytusa, „jeśli chodzi o sztukę nauczania, ma zdecydowanie trzymać się wiarygodnego słowa, żeby za pomocą zdrowej nauki umieć zarówno zachęcać, jak i upominać tych, którzy się jej sprzeciwiają” (Tyt. 1:9). Brat taki potrafi rozsądnie argumentować, przedstawiać dowody, odpierać zarzuty i objaśniać wersety biblijne w taki sposób, żeby przekonać innych i wzmocnić ich wiarę. Umie to robić zarówno w warunkach sprzyjających, jak i niesprzyjających (2 Tym. 4:2). Poza tym jest cierpliwy, dzięki czemu łagodnie upomina błądzących lub przekonuje tych, którzy mają jakieś wątpliwości. Zachęca ich do dobrych uczynków wypływających z wiary. Umiejętnie nauczając — czy to publicznie, czy w osobistych rozmowach — daje dowód, że naprawdę jest do tego wykwalifikowany.

¹⁷ Istotne jest również to, by starsi brali gorliwy udział w służbie kaznodziejskiej. Musi być widoczne, że i pod tym względem usilnie starają się naśladować Jezusa, który głoszenie dobrej nowiny uważał za rzecz najważniejszą. Okazywał zainteresowanie swoim uczniom i pomagał im stać się skutecznymi ewangelizatorami (Marka 1:38; Łuk. 8:1). Postawa starszych, którzy są zdecydowani poświęcać czas na głoszenie mimo napiętego planu zajęć, pobudza cały zbór do przejawiania podobnej gorliwości. A dzięki temu, że wyruszają oni do służby zarówno ze swoją rodziną, jak i z różnymi osobami ze zboru, wszyscy ‛mogą się nawzajem zachęcać’ (Rzym. 1:11, 12).

¹⁸ To, co tu opisano, może wywołać wrażenie, że od nadzorcy oczekuje się bardzo dużo. Oczywiście nikt nie odpowiada tym wysokim miernikom biblijnym w sposób doskonały, ale też żaden starszy zboru nie może rażąco nie dopisywać w spełnianiu któregoś z tych wymagań. Niektórzy starsi mogą mieć jakieś wyjątkowe zalety, jednak pozostali zapewne przewyższają ich w innych dziedzinach. W rezultacie grono starszych jako całość posiada wszystkie przymioty potrzebne do sprawowania właściwego nadzoru nad zborem Bożym.

¹⁹ Gdy starsi jako grono zalecają kogoś do usługiwania w charakterze nadzorcy, muszą pamiętać o słowach apostoła Pawła: „Mówię każdemu wśród was, żeby nie myślał o sobie więcej, niż należy myśleć. Niech raczej myśli o sobie trzeźwo — odpowiednio do tego, jak dużo Bóg mu dał wiary” (Rzym. 12:3). Starszy powinien się uważać za kogoś pomniejszego. Przy ocenie cudzych kwalifikacji nie może być „zbyt prawy” (Kazn. 7:16). Nadzorcy wspólnie analizują wymagania biblijne i ustalają, czy dany brat w rozsądnej mierze je spełnia. Powinni przy tym pokazać, że szanują prawe normy Jehowy i biorą pod uwagę dobro zboru, a jednocześnie uwzględniają ludzką niedoskonałość i nie są stronniczy ani obłudni. Podczas takiej wnikliwej analizy proszą Boga o kierownictwo ducha świętego i poddają się pod jego wpływ. Jest to jedno z poważnych zadań, które im powierzono, i wywiązując się z niego, muszą pamiętać o przestrodze Pawła, żeby ‛nigdy na nikogo nie wkładać rąk pochopnie’ (1 Tym. 5:21, 22).

²⁰ Mężczyźni mający kwalifikacje duchowe dowodzą swoim życiem, że poddają się kierownictwu ducha świętego i wydają jego owoce. Apostoł Paweł wymienia dziewięć owoców ducha — „miłość, radość, pokój, cierpliwość, życzliwość, dobroć, wiarę, łagodność, panowanie nad sobą” (Gal. 5:22, 23). Nadzorcy, którzy okazują takie przymioty, są dla braci pokrzepieniem i przyczyniają się do tego, że zbór służy Bogu w jedności. Ich postępowanie i rezultaty ich ciężkiej pracy świadczą o tym, że zostali ‛ustanowieni przez ducha świętego’ (Dzieje 20:28).

²¹ To bardzo ważne, żeby starsi w zborze wspólnie działali na rzecz jedności. Robią to, gdy mimo różnicy charakterów z szacunkiem wysłuchują siebie nawzajem, nawet jeśli nie zgadzają się we wszystkich omawianych sprawach. Każdy z nich powinien przejawiać ustępliwość i chętnie popierać ostateczne decyzje całego grona, jeżeli tylko nie naruszają one zasad biblijnych. Taką uległością dowiodą, że kierują się „mądrością pochodzącą z góry”, która jest „usposobiona pokojowo, rozsądna” (Jak. 3:17, 18). Żaden z nich nie powinien się wynosić nad innych ani próbować nad nimi dominować. Grono starszych, które zgodnie współpracuje dla dobra zboru, w gruncie rzeczy współpracuje z samym Jehową (1 Kor., rozdz. 12; Kol. 2:19).

²² Dojrzali mężczyźni w zborze chrześcijańskim powinni pragnąć zostać nadzorcami (1 Tym. 3:1). Jednak usługiwanie w takiej roli oznacza pracę i wyrzeczenia. Wiąże się z ofiarnym dbaniem o potrzeby braci i ich duchowe dobro. Kto ubiega się o to, żeby zostać nadzorcą, musi starać się spełniać związane z tym wymagania biblijne.

²³ Brat, który od lat wiernie usługuje jako starszy zboru, może z powodu choroby lub podeszłego wieku nie być już w stanie dalej wypełniać swoich obowiązków. Mimo to dopóki jest zamianowany, powinien być darzony szacunkiem i uważany za nadzorcę. Nie ma potrzeby, żeby z powodu swoich ograniczeń rezygnował z tej funkcji. Wciąż zasługuje na podwójny szacunek, należny wszystkim ciężko pracującym starszym, którzy starają się ‛paść trzodę Bożą’ według swoich najlepszych możliwości.

²⁴ Gdyby jednak dany brat uznał, że z powodu zmiany warunków trudno mu dalej wypełniać obowiązki nadzorcy, ma prawo zrezygnować z usługiwania w tej roli (1 Piotra 5:2). Nadal jednak powinien być szanowany. Może robić dla zboru wiele dobrego, nawet jeśli nie będzie już otrzymywał zadań przydzielanych starszym.

²⁵ Starsi wykonują różne odpowiedzialne zadania. W zborze jest koordynator grona starszych, sekretarz, nadzorca służby, prowadzący studium Strażnicy oraz nadzorca zebrania chrześcijańskiego życia i służby. Wielu starszych usługuje też w charakterze nadzorców grup. Wykonują te zadania przez czas nieokreślony. Rzecz jasna jeśli któryś z nich się wyprowadzi albo z powodu stanu zdrowia nie może się wywiązywać ze swoich obowiązków bądź przestał odpowiadać wymaganiom biblijnym stawianym nadzorcom, wtedy jego zadania przejmuje inny wyznaczony starszy. Gdyby w zborze było mało nadzorców, mogą oni sprawować po kilka funkcji, dopóki inni bracia nie zdobędą odpowiednich kwalifikacji.

²⁶ Koordynator grona starszych przewodniczy spotkaniom tego grona. Pokornie współpracuje z pozostałymi starszymi w troszczeniu się o trzodę Bożą (Rzym. 12:10; 1 Piotra 5:2, 3). Powinien być dobrym organizatorem i przewodzić z pełnym zaangażowaniem (Rzym. 12:8).

²⁷ Sekretarz zajmuje się dokumentacją zborową i na bieżąco powiadamia starszych, gdy pojawią się jakieś ważne informacje. Jeśli zachodzi taka konieczność, do pomagania mu można wyznaczyć innego starszego lub umiejętnego sługę pomocniczego.

²⁸ Nadzorca służby czuwa nad wszystkim, co dotyczy działalności kaznodziejskiej zboru. Planuje regularne wizyty we wszystkich grupach służby, tak by jeden weekend w miesiącu poświęcić na współpracę z którąś z nich. W mniejszych zborach, gdzie jest niewiele grup służby, każdą może odwiedzić dwa razy w roku. Podczas takiej wizyty prowadzi zbiórki, wyrusza z grupą do służby oraz towarzyszy głosicielom na odwiedzinach ponownych i studiach biblijnych.

²⁹ Jednym z zaszczytnych zadań w zborze jest usługiwanie w roli nadzorcy grupy. Do jego obowiązków należy: 1) interesowanie się kondycją duchową każdej osoby w grupie, 2) pomaganie wszystkim, by regularnie, aktywnie i z radością brali udział w służbie, oraz 3) wspieranie i szkolenie sług pomocniczych w grupie, żeby zdobywali dalsze kwalifikacje i ubiegali się o kolejne zadania w zborze. Starsi oceniają, którzy bracia z ich grona będą się najlepiej nadawać, żeby dobrze wywiązywać się z tych wszystkich obowiązków.

³⁰ Ze względu na charakter tego zadania nadzorcami grup w miarę możliwości powinni być starsi. Obowiązki te można też powierzyć umiejętnemu słudze pomocniczemu, dopóki nie będzie mógł się ich podjąć starszy. W takim wypadku sługę pomocniczego nazywa się sługą grupy, ponieważ nie jest on w zborze nadzorcą. Wykonuje swoje obowiązki pod przewodnictwem starszych.

³¹ Ważnym zadaniem nadzorcy grupy jest przewodzenie w służbie kaznodziejskiej. Gdy uczestniczy w niej regularnie, gorliwie i z zapałem, motywuje wszystkich w grupie do tego samego. Ponieważ głosiciele cenią sobie to, że w służbie mogą się nawzajem zachęcać i wspierać, dobrze by było, żeby nadzorca grupy organizował zbiórki w czasie dogodnym dla większości (Łuk. 10:1-16). Musi też zadbać o to, żeby zawsze wystarczyło terenu do głoszenia. Zwykle to on prowadzi zbiórkę i organizuje służbę głosicieli w danym dniu. Jeżeli nie może być na zbiórce, prosi o zastępstwo innego starszego, sługę pomocniczego albo — gdy nie jest to możliwe — wykwalifikowanego głosiciela, żeby obecni mieli zapewnione niezbędne przewodnictwo.

³² Nadzorca grupy powinien zawczasu przygotować głosicieli na wizytę nadzorcy służby — powiadamia o jej terminie i rozbudza nastrój wyczekiwania na nią. Jeśli wszyscy będą dokładnie znali plan wizyty i rozumieli, jakie przyniesie im korzyści, z zapałem ją poprą.

³³ Grupy służby celowo nie są duże. Dzięki temu nadzorca grupy może się dobrze zapoznać ze wszystkimi, którzy zostali do niej przydzieleni. Jako życzliwy pasterz jest żywo zainteresowany każdą osobą. Każdej stara się zapewnić osobiste wsparcie. Zachęca głosicieli do udziału w służbie i zebraniach zborowych. Ponadto na wszelkie inne stosowne sposoby pomaga im zachowywać siły duchowe. Chorym lub przygnębionym składa budujące wizyty. Udziela zachęt i rad, które mogą pobudzić kogoś do ubiegania się o dodatkowe przywileje w zborze i wspierania współwyznawców w większym zakresie. Wprawdzie koncentruje się na osobach ze swojej grupy, ale jako starszy i pasterz życzliwie interesuje się wszystkimi w zborze i w razie potrzeby śpieszy im z pomocą (Dzieje 20:17, 28).

³⁴ Nadzorca pomaga też w zbieraniu sprawozdań ze służby kaznodziejskiej od osób w swojej grupie. Przekazuje je sekretarzowi. Głosiciele ułatwiają nadzorcy pracę, gdy składają te sprawozdania na czas. Na koniec miesiąca mogą oddać je bezpośrednio jemu lub wrzucić do przeznaczonej na to skrzynki w Sali Królestwa.

³⁵ Niektóre obowiązki spoczywają na zborowym komitecie służby, który składa się z koordynatora grona starszych, sekretarza i nadzorcy służby. Bracia ci rozważają na przykład prośby o udostępnienie Sali Królestwa na przemówienia ślubne i pogrzebowe oraz przydzielają głosicieli do grup służby. Zatwierdzają też zgłoszenia do stałej i pomocniczej służby pionierskiej oraz do innych gałęzi służby. Komitet ten działa pod nadzorem całego grona starszych.

³⁶ Wskazówki dotyczące obowiązków tych braci, jak również prowadzącego studium Strażnicy, nadzorcy zebrania chrześcijańskiego życia i służby oraz innych starszych są przekazywane przez Biuro Oddziału.

³⁷ Grono starszych spotyka się co jakiś czas, żeby przyjrzeć się duchowym postępom zboru. Takie spotkanie odbywa się też podczas wizyty nadzorcy obwodu i mniej więcej trzy miesiące po każdej z tych wizyt. Oczywiście starsi mogą się zebrać w dowolnym czasie, gdy wymagają tego okoliczności.

³⁸ Chociaż nadzorcy są niedoskonali, wszystkich się zachęca do okazywania im uległości, bo taki sposób przewodzenia zborowi ustanowił Jehowa. To On rozliczy nadzorców z tego, co robią. Występując w Jego imieniu, bracia ci reprezentują władzę teokratyczną. W Liście do Hebrajczyków 13:17 czytamy: „Bądźcie posłuszni tym, którzy wśród was przewodzą, i bądźcie im ulegli, bo oni nad wami czuwają i zdadzą z tego sprawę. Dzięki temu będą czuwać nad wami z radością, a nie ze wzdychaniem, co wyszłoby wam na szkodę”. Jehowa mianuje nadzorców, posługując się duchem świętym, i za pośrednictwem tego samego ducha może pozbawić tej funkcji każdego, kto nie wydaje jego owoców i kto nie spełnia wymagań biblijnych.

³⁹ Bardzo cenimy nadzorców za ich ciężką pracę i za dobry przykład, jaki nam dają. W liście do zboru w Tesalonice Paweł gorąco zachęcał: „Prosimy was, bracia, żebyście darzyli szacunkiem tych, którzy wśród was ciężko pracują, którzy przewodzą wam w służbie dla Pana i udzielają wam rad. Za ich pracę okazujcie im miłość i nadzwyczajne względy” (1 Tes. 5:12, 13). Dzięki ofiarności nadzorców nasza służba dla Boga staje się łatwiejsza i daje nam więcej radości. Pielęgnowanie właściwego stosunku do tych braci Paweł zalecił również w 1 Liście do Tymoteusza: „Starsi zboru, którzy bardzo dobrze przewodzą, są godni podwójnego szacunku, zwłaszcza ci, którzy ciężko pracują, przemawiając i nauczając” (1 Tym. 5:17).

⁴⁰ Wybranych starszych mianuje się, żeby usługiwali w Grupach Odwiedzania Chorych. Inni usługują w Komitetach Łączności ze Szpitalami — składają wizyty w szpitalach i zachęcają lekarzy do leczenia Świadków Jehowy bez użycia krwi. Oprócz tego starsi popierają sprawy Królestwa na inne sposoby — pomagają przy budowach i konserwacji Sal Królestwa i Sal Zgromadzeń, a także usługują w Komitetach Kongresów. Wszyscy mamy wielkie uznanie dla ciężkiej pracy tych braci i ich gotowości do poświęceń. Naprawdę ‛cenimy takich ludzi’ (Filip. 2:29).

⁴¹ Ciało Kierownicze dba o mianowanie wykwalifikowanych starszych, żeby usługiwali jako nadzorcy obwodów. Na zlecenie Biura Oddziału składają oni wizyty w zborach należących do przydzielonych im obwodów — zazwyczaj dwa razy w roku. Co jakiś czas odwiedzają również pionierów, którzy działają na terenach oddalonych. Sami planują wizyty i z odpowiednim wyprzedzeniem powiadamiają o nich poszczególne zbory, żeby bracia odnieśli z nich jak największy pożytek.

⁴² Przygotowaniami do wizyty nadzorcy obwodu kieruje koordynator grona starszych. Zależy mu przy tym, żeby cały zbór odniósł z tej wizyty duchowe korzyści (Rzym. 1:11, 12). Kiedy otrzyma informację o wizycie oraz osobistych potrzebach nadzorcy i jego żony (jeśli jest on żonaty), organizuje z pomocą głosicieli zakwaterowanie i inne niezbędne rzeczy. Dopilnowuje, żeby wszyscy, włącznie z nadzorcą obwodu, zostali powiadomieni o tym, co zaplanowano.

⁴³ Nadzorca obwodu kontaktuje się z koordynatorem grona starszych w sprawie terminów zebrań i spotkań, w tym zbiórek do służby kaznodziejskiej. Plan ten należy ułożyć z uwzględnieniem propozycji nadzorcy, jak również wskazówek z Biura Oddziału. Wszyscy mają być z wyprzedzeniem poinformowani o czasie i miejscu zebrań i zbiórek do służby, a także spotkania z pionierami oraz spotkania ze starszymi i sługami pomocniczymi.

⁴⁴ We wtorek po południu nadzorca obwodu przegląda formularze „Zborowe zestawienie sprawozdań głosiciela”, dane dotyczące obecności na zebraniach i opracowania terenów oraz dokumenty związane z księgowością. Dzięki temu może się zorientować, jakie są potrzeby zboru i jakiej pomocy mógłby udzielić braciom odpowiedzialnym za prowadzenie tej dokumentacji. Koordynator powinien zawczasu zadbać o przekazanie jej nadzorcy obwodu.

⁴⁵ W tygodniu wizyty nadzorca obwodu stara się poświęcać czas na osobiste rozmowy z braćmi — przed zebraniami i po nich, w służbie kaznodziejskiej, w trakcie posiłków i przy innych okazjach. Na spotkaniu ze starszymi i sługami pomocniczymi udziela im stosownych rad, wskazówek i zachęt biblijnych, żeby mogli jeszcze lepiej wykonywać swoje obowiązki, ‛pasąc trzodę Bożą’ powierzoną ich opiece (Prz. 27:23; Dzieje 20:26-32; 1 Tym. 4:11-16). Poza tym spotyka się z pionierami, żeby ich zachęcić do dalszej pracy i udzielić im wsparcia w związku z różnymi problemami, z jakimi się stykają.

⁴⁶ Jeżeli w zborze są inne sprawy wymagające uwagi, to nadzorca obwodu w miarę możliwości pomaga je rozstrzygnąć w trakcie swojej wizyty. Jeśli danej sprawy nie da się załatwić w ciągu tego tygodnia, nadzorca może pomóc starszym lub osobom, których ona dotyczy, znaleźć odpowiednie wskazówki biblijne. Gdyby dalsze działania musiało podjąć Biuro Oddziału, nadzorca i starsi szczegółowo opiszą sprawę.

⁴⁷ Podczas swojej wizyty nadzorca obwodu uczestniczy w zebraniach zboru. W ich programie wprowadza się wtedy pewne zmiany zgodnie z bieżącymi wskazówkami z Biura Oddziału. Nadzorca wygłasza przemówienia, którymi pokrzepia zbór, pobudza go do działania, poucza i umacnia. Stara się pogłębić u wszystkich miłość do Jehowy, Jezusa Chrystusa i organizacji.

⁴⁸ Jednym z celów wizyty nadzorcy obwodu jest zachęcenie głosicieli do gorliwego udziału w służbie i udzielenie im praktycznych wskazówek. Wielu z nich zapewne tak ułoży swoje plany, żeby w tym szczególnym tygodniu wziąć pełny udział w służbie. Na przykład w miesiącu wizyty postarają się być pionierami pomocniczymi. Każdy może też zgłosić gotowość współpracy z nadzorcą lub jego żoną. Z pewnością wiele dobrego przyniesie zaproszenie któregoś z nich na studium biblijne bądź odwiedziny ponowne. Jeśli zdobywasz się na dodatkowy wysiłek, żeby w tygodniu takiej wizyty w pełni uczestniczyć w służbie, zasługujesz na szczerą pochwałę (Prz. 27:17).

⁴⁹ Co roku w każdym obwodzie organizuje się dwa zgromadzenia obwodowe. Za ich przebieg odpowiada właśnie nadzorca obwodu. Wyznacza nadzorcę zgromadzenia i jego zastępcę. Bracia ci mają ściśle współpracować z nadzorcą obwodu w sprawach organizacyjnych. Dzięki temu on sam może skupić się głównie na programie. Do zorganizowania pracy w różnych działach wyznacza innych wykwalifikowanych braci. Ponadto dopilnowuje, żeby okresowo przeprowadzano audyt kont obwodu. Na jednym ze zgromadzeń obwodowych w roku mówcą przyjezdnym jest przedstawiciel Biura Oddziału. Ze względu na duże odległości lub na niewystarczającą wielkość obiektów niektóre obwody dzieli się na części i dla każdej z nich organizuje osobne zgromadzenie.

⁵⁰ Na koniec miesiąca nadzorca obwodu przesyła bezpośrednio do Biura Oddziału swoje sprawozdanie ze służby. Może też poprosić o zwrot podstawowych wydatków za przejazdy, wyżywienie, zakwaterowanie i inne rzeczy niezbędne do wykonywania zleconej mu pracy, o ile kosztów tych nie pokrył zbór, z którym współpracował. Nadzorcy obwodów są przekonani, że jeśli będą stawiać sprawy Królestwa Jehowy na pierwszym miejscu, to zgodnie z obietnicą Jezusa ich potrzeby materialne zostaną zaspokojone (Łuk. 12:31). Zbory zapewne docenią możliwość okazania gościnności tym oddanym starszym, którzy im usługują (3 Jana 5-8).

⁵¹ W każdym Biurze Oddziału Świadków Jehowy co najmniej trzech dojrzałych braci mających kwalifikacje duchowe usługuje w charakterze Komitetu Oddziału. Nadzoruje on działalność kaznodziejską w kraju lub krajach podległych danemu Oddziałowi. Jeden z członków tego Komitetu jest jego koordynatorem.

⁵² Komitet Oddziału zajmuje się sprawami dotyczącymi wszystkich zborów na obszarze podległym Oddziałowi. Nadzoruje głoszenie dobrej nowiny o Królestwie na całym tym terenie i w celu zaspokojenia jego potrzeb tworzy zbory i obwody. Interesuje się również działalnością misjonarzy, a także pionierów specjalnych, stałych i pomocniczych. Podejmuje decyzje związane z organizacją kongresów i zgromadzeń oraz dopilnowuje, żeby ‛wszystko odbywało się godnie i w sposób uporządkowany’ (1 Kor. 14:40).

⁵³ W krajach pozostających pod opieką zagranicznego Komitetu Oddziału ustanawia się Komitet Kraju. Pozwala to ściślej nadzorować prowadzoną tam działalność. Członkowie takiego Komitetu zajmują się sprawami dotyczącymi Betel, korespondencją, sprawozdaniami, a także mają ogólny nadzór nad danym terenem. Komitet Kraju współpracuje z Komitetem Oddziału, co się przyczynia do rozwoju działalności.

⁵⁴ Wszystkich członków Komitetów Oddziałów i Komitetów Krajów mianuje Ciało Kierownicze.

⁵⁵ Ciało Kierownicze dba o to, żeby wszystkie Oddziały na świecie odwiedzali co pewien czas wykwalifikowani bracia nazywani przedstawicielami Biura Głównego. Podstawowym zadaniem tych braci jest udzielanie zachęt rodzinom Betel oraz pomaganie Komitetom Oddziałów w rozwiązywaniu problemów i różnych spraw dotyczących służby kaznodziejskiej. Przedstawiciel Biura Głównego spotyka się z wybranymi nadzorcami obwodów, a nieraz też z misjonarzami terenowymi. Rozmawia z nimi o ich problemach i potrzebach oraz udziela im zachęt związanych z najważniejszą zleconą im działalnością — głoszeniem o Królestwie i pozyskiwaniem uczniów.

⁵⁶ Przedstawiciel Biura Głównego żywo interesuje się postępami w służbie kaznodziejskiej i innymi aspektami działalności zborów. W miarę możliwości odwiedza też Biura Tłumaczeń. Poza tym podczas wizyty w Oddziale stara się wziąć udział w głoszeniu.

⁵⁷ Ciężka praca i troskliwa opieka dojrzałych chrześcijan przynosi nam wiele korzyści. Gdy jesteśmy podporządkowani nadzorcom, którym powierzono ‛pasienie trzody Bożej’, współpracujemy z Głową zboru, Chrystusem Jezusem (1 Kor. 16:15-18; Efez. 1:22, 23). Dzięki temu zbory na całej ziemi odczuwają wpływ ducha Jehowy, a nasza ogólnoświatowa działalność jest prowadzona zgodnie z zasadami podanymi w Jego Słowie (Ps. 119:105).