OBJAWIENIE DANE JANOWI

Księga umieszczana w większości przekładów na końcu Biblii, choć nie została spisana ostatnia. Bywa też nazywana Apokalipsą.

Gdzie, kiedy i przez kogo napisane. Apostoł Jan przedstawia się jako pisarz tej księgi i wskazuje, iż napisał ją na wyspie Patmos, gdzie został zesłany za głoszenie Słowa Bożego i świadczenie o Jezusie Chrystusie (Obj 1:1, 9). Dokonał tego prawdopodobnie ok. 96 r. n.e.

Styl; stosowne zakończenie Biblii. Księga Objawienia jest napisana w formie listu i przedstawia w szczegółach serię uporządkowanych wizji, stopniowo prowadzących do wspaniałego finału. Stanowi stosowne zakończenie całej Biblii.

Wiele elementów występuje w tej księdze w grupach po siedem. Po otwarciu siedmiu pieczęci rozbrzmiewa siedem trąb, po czym następuje siedem plag. Jest także mowa o siedmiu świecznikach, siedmiu gwiazdach, siedmiu gromach i wielu innych rzeczach zebranych po siedem — najwyraźniej dlatego, że liczba siedem oznacza tu zupełność, a Księga Objawienia mówi o dopełnieniu się świętej tajemnicy Bożej (Obj 10:7; zob. ŚWIĘTA TAJEMNICA).

Autor i sposób przekazania informacji. Autorem tej księgi jest Wszechmocny Bóg Jehowa, który przekazał zawarte w niej informacje Jezusowi Chrystusowi, a ten za pośrednictwem swego anioła — Janowi (Obj 1:1). Duch Boży został przedstawiony jako „siedem duchów”, co wskazuje, iż miał pełny udział w przekazaniu tego objawienia. Na polecenie Boga Jan wszystko zapisał (1:4, 11).

Cel. Choć niektóre elementy wizji oglądanych przez Jana mogą się wydawać przerażające — bestie, „biada”, plagi — Objawienie nie ma siać grozy, lecz pocieszać i pokrzepiać tych, którzy z wiarą je czytają. Może przysporzyć czytelnikowi błogosławieństw. Na samym początku pisarz tej księgi oznajmia: „Szczęśliwy [„błogosławiony”, Bw] ten, kto czyta na głos, oraz ci, którzy słuchają słów tego proroctwa i zachowują, co w nim napisano” (Obj 1:3). Poza tym wspomina, iż księga ta pokazuje niewolnikom Bożym, „co ma się stać wkrótce” (1:1, 2).

Świadectwo o Jezusie. W Objawieniu 19:10 anioł mówi do Jana: „Świadczenie o Jezusie jest natchnieniem do prorokowania [dosł. „jest duchem proroctwa”]”. A zatem celem wszystkich proroctw jest kierowanie uwagi na Jezusa Chrystusa. Nie oznacza to pomijania czy ignorowania Boga Jehowy. Nieco wcześniej w tym wersecie anioł powiedział Janowi, gdy ten przed nim upadł: „Oddaj cześć Bogu”. A apostoł Paweł napisał, iż „Bóg wyniósł go [Chrystusa] na wyższe stanowisko i życzliwie dał mu imię, które przewyższa wszelkie inne imię, żeby w imię Jezusa zgięło się wszelkie kolano tych w niebie i tych na ziemi, i tych pod ziemią i żeby wszelki język otwarcie uznał, że Jezus Chrystus jest Panem ku chwale Boga, Ojca”. Tak więc uznawanie wysokiej pozycji Jezusa Chrystusa i zdobywanie wiedzy o nim pozwala lepiej poznać Boga i Jego zamierzenia i w rezultacie przysparza chwały przede wszystkim Bogu (Flp 2:9-11; zob. PROROCTWO).

Proroctwa świadczą o Jezusie w tym sensie, że to za jego pośrednictwem Bóg zrealizuje swe zamierzenia, czyli uświęci swe imię, usunie niegodziwość i zleje na ludzkość błogosławieństwa. „W nim [Chrystusie] są starannie skryte wszelkie skarby mądrości i poznania” (Kol 2:3). Jest on obiecanym Potomkiem, tym, w którym została objawiona święta tajemnica. Po buncie Adama Bóg od samego początku dbał o to, by proroctwa i pierwowzory wskazywały na Chrystusa oraz by ludzie zwracali uwagę na Królestwo, którego Władcą jest Jego Syn (Rdz 3:15; 22:18; 2Sm 7:12-16; Ps 2:6-12; 110:1-7; Eze 21:27; Dz 2:29, 36; 3:19-26; Gal 3:16; 1Tm 3:16).

Jak można krótko streścić Księgę Objawienia?

Pierwszy rozdział przedstawia Autora Księgi Objawienia — Tego, który jest ponad wszystkim, Wszechmocnego Boga Jehowę, „Alfę i Omegę”. Ukazuje też w wizji Jezusa Chrystusa, Rzecznika Bożego, który był martwy, ale żyje i dysponuje wielką władzą w niebie. Potem uwaga zostaje skierowana na współuczestników Chrystusa w jego ucisku i w Królestwie. Chrystus interesuje się nimi i darzy ich lojalną życzliwością, co wynika z orędzi, które skierował do „aniołów” siedmiu zborów (Obj 1-3).

Następnie Jan w natchnieniu zostaje przeniesiony do nieba i zaczyna oglądać, „co ma się stać”. Otrzymuje wizję tronu Bożego i jego otoczenia oraz opisuje Zasiadającego na tronie jako Kogoś wspaniałego, niezrównanego, tchnącego niezmąconym spokojem i opanowaniem (Obj 4).

„Baranek” Boży, Jezus Chrystus, zajmuje chwalebną pozycję, rangą ustępując jedynie Jehowie Bogu, i jako jedyny w niebie i na ziemi jest godzien przystąpić do Boga i odsłonić Jego zamierzenie. Uwaga koncentruje się na królu-wojowniku (najwyraźniej jest nim Jezus), który wyruszył, „zwyciężając i żeby dopełnić swego zwycięstwa”. Ukazano, jakie skutki szarża ta przynosi ziemi, a zwłaszcza wrogom Boga — zgodnie z Jego postanowieniem, by pomścić na nieprzyjaciołach krew Jego sług (Obj rozdz. 5, 6).

Bóg powstrzymuje niszczycielskie siły, dopóki nie zostaną ‛opieczętowani na czołach’ ci, których wybrał na współuczestników niebiańskiego Królestwa; pokazuje w ten sposób, jaki ma stosunek do swych sług przebywających na ziemi. Zostaje wyjawiona pełna liczba opieczętowanych: 144 000. Widać też innych, których liczba nie jest ograniczona i którzy nie byli opieczętowani, ale również służą Bogu i wychodzą cało z zagłady podczas „wielkiego ucisku”. Następuje opis sądów Boga nad różnymi grupami Jego wrogów na ziemi, a także walki, jaką ci wrogowie toczą z Jego ludem. Potem największy nieprzyjaciel, smok Szatan Diabeł, usiłuje zniweczyć zamierzenie Boże związane z pojawieniem się „syna, mężczyzny, który ma paść narody rózgą żelazną”. Dalsza wizja ukazuje bestie symbolizujące narzędzia, za pomocą których ów arcywróg walczy z pozostałymi z potomstwa niewiasty i próbuje uniemożliwić dokończenie dzieła pieczętowania (Obj 7-13; zob. ZWIERZĘTA SYMBOLICZNE).

Wszystkie wysiłki Szatana spełzają na niczym. Zwycięskie grono 144 000 stoi z Barankiem na górze Syjon. Na czołach mają napisane imiona Ojca i Baranka i śpiewają jak gdyby nową pieśń przed istotami niebiańskimi. Kiedy wraz z „wielką rzeszą” swych ziemskich towarzyszy zostają zebrani podczas „żniwa ziemi”, nadchodzi pora na deptanie „winorośli ziemi”, wrzuconej do wielkiej winnej tłoczni (Obj 14).

Kolejna symboliczna scena przedstawia ostateczne wyroki Boże. Siedmiu aniołów otrzymuje siedem czasz gniewu Bożego. Wyruszają, by wykonać to końcowe dzieło. Uwaga zostaje zwrócona na jednego z głównych wrogów Boga oraz „oblubienicy” Chrystusa — na „Babilon Wielki, matkę nierządnic”, „wielką metropolię mającą królestwo nad królami ziemi”. Bestia mająca siedem głów zrywa z nią przymierze, z wściekłością zwraca się przeciwko niej, pożera jej ciało i pali ją ogniem. Ci, którym powiązania z tą nierządnicą przynosiły zyski, pogrążają się w głębokiej żałobie, natomiast w niebie panuje ogromna radość (Obj 15-18).

To oczywiste, że Babilon Wielki, jako „matka nierządnic”, próbuje wszelkimi sposobami nakłonić „oblubienicę” Chrystusa do niewierności wobec obiecanego jej małżonka (2Ko 11:2, 3; Ef 5:25-27) i w ten sposób uczynić z niej kolejną nierządnicę. Dlatego gdy niecne zamysły Babilonu Wielkiego spełzają na niczym, radość w niebie się potęguje. Wielka nierządnica została usunięta, a oblubienica odniosła zwycięstwo i przygotowała się dla swego oblubieńca. Nadszedł czas zaślubin Baranka. Szczęśliwi są wszyscy zaproszeni na tę uroczystość. Kiedy znika wielka nierządnica, rywalka religii prawdziwej, rozpoczyna się nowa era rządów Jehowy (Obj 19:1-10).

Ale trzeba jeszcze wykonać wyrok na pozostałych nieprzyjaciołach Boga. Oblubieniec wyrusza, by dopełnić swego zwycięstwa, by usunąć z ziemi wszystkich wrogów — politycznych i innych. Zagłada jest całkowita. Kiedy wszyscy poplecznicy Diabła poniosą porażkę, również on sam zostaje związany na czas tysiącletnich rządów Chrystusa. Wizja przenosi się chwilowo do okresu po zakończeniu Tysiącletniego Panowania, by opisać odbywający się wówczas sąd; Diabeł na krótki czas odzyskuje wolność, a potem razem z tymi, którzy przyłączają się do jego ataku na „obóz świętych i miasto umiłowane”, zostaje na zawsze unicestwiony (Obj 19:11 do 20:10).

Wracając do wydarzeń z okresu Tysiąclecia, wizja ukazuje zmartwychwstanie i sąd, odbywające się pod panowaniem Chrystusa i jego oblubienicy, Nowej Jerozolimy. Następuje opis piękna i wspaniałości tego niebiańskiego „miasta” oraz jego uzdrawiającego, ożywczego wpływu na ludzkość (Obj 20:11 do 22:5).

W zakończeniu Jehowa Bóg zapowiada, iż ‛przychodzi szybko, by każdemu dać zapłatę według jego dzieła’. Jezus jako „świadek wierny i prawdziwy” daje świadectwo o dopełnieniu się świętej tajemnicy dotyczącej Królestwa, mówiąc: „Jam jest korzeń i potomek Dawida, i jasna gwiazda poranna”. Jest nieprzemijającym dziedzicem Dawida, objętym po wsze czasy przymierzem co do Królestwa, i tym, którego zapowiedziano w Liczb 24:17. A zatem żadne wysiłki Szatana, bestii i Babilonu Wielkiego (Obj 12:1-10; 17:3-14) nie były w stanie przeszkodzić, by ta „gwiazda” powstała z domu Dawida i na zawsze zasiadła na niebiańskim tronie (Obj 22:6-16).

Duch, czynna siła Boża, oraz „oblubienica” zapraszają każdego, kto słyszy, do brania wody życia darmo. Na koniec Jezus ostrzega, by niczego nie dodawać do słów proroctwa ani niczego od nich nie odejmować, oraz oznajmia swe rychłe przybycie, na co Jan odpowiada: „Amen! Przyjdź, Panie Jezusie” (Obj 22:17-21).

Księga Objawienia ma ogromne znaczenie, gdyż duchowo wzmacnia i oświeca lud Boży. Uwypukla, iż Bóg szczerze interesuje się zborami swych sług, a Wspaniały Pasterz, Jezus Chrystus, okazuje im głęboką, serdeczną troskę. Jezus dokładnie wie, co się dzieje i co należałoby zrobić. Wynika to zwłaszcza z pierwszych trzech rozdziałów tej księgi.

Niektórzy uważają Księgę Objawienia za tak symboliczną, że nie sposób jej pojąć, albo za całkiem niepraktyczną. Ale Jehowa Bóg nie chce, by Jego słudzy byli w niewiedzy, i dlatego z Jego woli Biblia została tak napisana, by można ją było rozumieć i kierować się jej wskazówkami. Klucz do zrozumienia Księgi Objawienia jest taki sam, jak w wypadku innych części Biblii. Wskazał na niego apostoł Paweł. Po wyjaśnieniu, iż Bóg wyjawia ukrytą mądrość poprzez swego ducha, napisał: „O tych też sprawach mówimy nie słowami, których uczy mądrość ludzka, lecz takimi, których uczy duch, gdyż łączymy duchowe sprawy z duchowymi słowami” (1Ko 2:8-13). Kiedy badamy Pismo Święte (oraz pewne ówczesne zwyczaje i sposoby działania), dostrzegamy tam wiele elementów, które w Księdze Objawienia posłużyły za symbole. Porównanie takich wersetów często pomaga zrozumieć dany symbol. Trzeba jednak zauważyć, iż jakieś pojęcie lub wyrażenie może symbolizować lub odnosić się do różnych rzeczy — zależnie od kontekstu.

[Ramka na stronach 220, 221]

GŁÓWNE MYŚLI OBJAWIENIA

Księga wyjawiająca, jak Bóg zapatruje się na różne sytuacje, do czego dopuszcza oraz czego dokona za pośrednictwem Chrystusa w „dniu Pańskim”

Szereg wizji spisanych przez apostoła Jana ok. 96 r. n.e.

Wyniesiony do chwały Chrystus udziela serdecznych rad współdziedzicom Królestwa (1:1 do 3:22)

Zbór w Efezie okazuje wytrwałość, ale odstąpił od pierwszej miłości

Bogaty pod względem duchowym zbór w Smyrnie zostaje zachęcony do zachowania wierności w ucisku

Zbór w Pergamonie mocno trzyma się imienia Chrystusa podczas prześladowań, ale toleruje sekciarstwo

W Tiatyrze zbór wzmógł swą działalność, ale toleruje wpływy Jezebel

Zbór w Sardes jest duchowo martwy; musi się zbudzić

Członkowie zboru w Filadelfii zachowali słowo Chrystusa i są zachęcani, by dalej trzymali mocno to, co mają

Zbór w Laodycei jest letni; powinien kupić od Chrystusa to, co potrzebne do duchowego uzdrowienia

Wizja niebiańskiej chwały Jehowy (4:1 do 5:14)

Jehowa w niebiańskiej chwale zasiada na tronie, otoczony 24 starszymi i czterema żywymi stworzeniami; trzyma zwój opieczętowany siedmioma pieczęciami

Baranek jest godny wziąć i otworzyć zwój

Baranek otwiera sześć pieczęci zwoju (6:1-17)

Kiedy otwiera pierwszą pieczęć, jeździec na białym koniu otrzymuje koronę i wyrusza — zwyciężając i żeby dopełnić swego zwycięstwa

Po otwarciu trzech następnych pieczęci pojawiają się trzej kolejni jeźdźcy, przynosząc ludzkości wojnę, głód i śmierć

Zostaje otwarta piąta pieczęć; pozabijani męczennicy Chrystusa wołają, by pomszczono ich krew; każdy otrzymuje białą szatę

Otwarcie szóstej pieczęci; wielkie trzęsienie ziemi zwiastuje dzień srogiego gniewu Boga i Baranka

Wstrzymywanie czterech wiatrów ziemi (7:1-17)

Jan słyszy, iż cztery wiatry będą wstrzymywane, dopóki nie zostaną opieczętowani niewolnicy Boga; liczba opieczętowanych wynosi 144 000

Następnie Jan widzi wielką, niezliczoną rzeszę ze wszystkich narodów; jej członkowie wychodzą z wielkiego ucisku

Otwarcie siódmej pieczęci (8:1 do 11:14)

Nastaje cisza trwająca pół godziny; na ziemię zostaje rzucony ogień z ołtarza; siedmiu aniołów przygotowuje się do zadęcia w trąby

Pierwsze cztery trąby zwiastują plagi wymierzone przeciw ziemi, morzu, źródłom wód oraz słońcu, księżycowi i gwiazdom

Piąta trąba rozpoczyna plagę szarańczy, a szósta daje sygnał do przerażającego ataku konnicy

Jan zjada mały zwój i dowiaduje się, iż musi dalej prorokować

Mierzy sanktuarium; dwaj świadkowie ubrani w wory prorokują, zostają zabici, a następnie wskrzeszeni

Siódma trąba: narodziny Królestwa (11:15 do 12:17)

Na dźwięk siódmej trąby zostaje ogłoszone Królestwo Jehowy i władza Jego Chrystusa

Niewiasta rodzi w niebie dziecko płci męskiej

Smok próbuje pożreć dziecko; w niebie wybucha wojna; Michał zrzuca smoka i jego aniołów na ziemię

Smok toczy wojnę z pozostałymi z potomstwa niewiasty

Bestia wychodząca z morza (13:1-18)

Z morza wychodzi bestia mająca siedem głów i dziesięć rogów

Smok daje jej władzę, a bestia, która ma dwa rogi jak baranek, sporządza jej wizerunek; wielu zostaje zmuszonych do oddawania czci bestii i przyjęcia jej znamienia

Wierni słudzy Jehowy w działaniu (14:1-20)

Na górze Syjon grono 144 000 śpiewa nową pieśń

Aniołowie lecący środkiem nieba obwieszczają doniosłe orędzia

Ktoś podobny do syna człowieczego zbiera żniwo ziemi

Deptanie winnej tłoczni Boga, z której wypływa ogromna ilość krwi

Jehowa z niebiańskiego sanktuarium nakazuje siedmiu aniołom, by wylali siedem czasz Jego gniewu (15:1 do 16:21)

Pierwszych sześć czasz zostaje wylanych na ziemię, morze, źródła wód, słońce, tron bestii i na Eufrat

Słudzy Boży muszą czuwać, gdyż pod wpływem demonicznej propagandy królowie ziemi gromadzą się na wojnę Har-Magedonu

Siódma czasza zostaje wylana na powietrze, co przynosi katastrofalne skutki

Wizje dotyczące końca Babilonu Wielkiego (17:1 do 18:24)

Nierządnica Babilon Wielki, pijana krwią świętych, siedzi na bestii barwy szkarłatnej mającej siedem głów i dziesięć rogów; dziesięć rogów zwraca się przeciwko niej i ją pustoszy

Ogłoszenie jej upadku; lud Boży musi z niej wyjść

Jej ostateczną zagładę opłakuje wielu mieszkańców ziemi

Zaślubiny Baranka (19:1-10)

Głosy w niebie wysławiają Jah za zniszczenie Babilonu

Donośnie rozbrzmiewający chór uroczyście ogłasza zaślubiny Baranka

Król królów odnosi zwycięstwo nad narodami (19:11-21)

Słowo Boga wyrusza na wojnę przeciwko narodom; bestia oraz fałszywy prorok zostają wrzuceni do jeziora ognia; giną wszyscy wrogowie Boży; ptaki jedzą ich ciała

Szatan wrzucony do otchłani; Chrystus panuje przez 1000 lat (20:1 do 21:8)

Szatan zostaje uwięziony w otchłani na 1000 lat

Współwładcy Chrystusa sądzą z nim przez 1000 lat, po czym następuje uwolnienie Szatana, który ponownie przystępuje do zwodzenia ludzi, ale ostatecznie on i jego zwolennicy zostają unicestwieni

Śmierć, Hades i morze wydają umarłych, którzy stają na sąd przed Zasiadającym na wielkim, białym tronie; śmierć i Hades trafiają do jeziora ognia

Jan widzi nowe niebiosa i nową ziemię

Nowa Jerozolima (21:9 do 22:21)

Z nieba zstępuje otoczona chwałą Nowa Jerozolima, niosąca światło narodom; przepływa przez nią rzeka wody życia; na obu jej brzegach rosną drzewa służące do leczenia

Księgę Objawienia zamykają końcowe orędzia Jehowy i Jezusa; duch i oblubienica zapraszają spragnionych, by darmo brali wodę życia