SREBRO

Cenny biały metal o silnym połysku. Ponieważ rzadko występuje w stanie rodzimym, trzeba było oddzielać go od skały płonnej, żużlu i obcych domieszek, a także od innych metali, np. ołowiu, przez wytapianie i oczyszczanie (Ps 12:6; Prz 27:21; Eze 22:20-22; Mal 3:3). Hebrajski odpowiednik słowa „srebro” (késef) bywa tłumaczony na „pieniądze”, a grecki (argýrion) — na „srebrne pieniądze” lub „srebrniki” (Rdz 17:12, przyp. w NW; Mt 25:18; 26:15; zob. PIENIĄDZE).

Oczyszczone srebro miało dwa główne zastosowania. 1) Stanowiło środek płatniczy i uchodziło za oznakę zamożności. Abraham kupił za nie pole na rodzinne miejsce pochówku (Rdz 13:2; 23:15-18). Zapłatę w srebrze odważano, gdyż monety zaczęto bić dopiero setki lat później. 2) Od czasów patriarchów z tego metalu wykonywano ozdoby i inne piękne przedmioty (Rdz 24:53; 44:2; Wj 11:2; 12:35). Zrobiono z niego dwie trąby używane przez Izraelitów (Lb 10:2), a także wykorzystano go przy budowie przybytku (Wj 26:19, 21, 25, 32; 27:10, 11, 17) i w świątyni Salomona (1Kn 28:15-17). Sporządzano z niego również bożki (Wj 20:23; Oz 13:2; Hab 2:19; Dz 19:24).

Srebro było wysoko cenione przez wszystkie starożytne narody (2Sm 8:10, 11; 2Kn 9:14). Jednak w Jerozolimie pod panowaniem Salomona nawet złoto stało się tak powszechne, że srebro uważano „po prostu za nic” — było „jak kamienie” (1Kl 10:21, 27; 2Kn 9:20; por. Dn 2:32). Co trzy lata statki przywoziły jego ładunek z Tarszisz (najwyraźniej w Hiszpanii, będącej do dziś producentem srebra) (1Kl 10:22; 2Kn 9:21; Jer 10:9; Eze 27:12).

O wiele bardziej niż srebro, które ma przemijającą wartość, należy cenić mądrość, karcenie i zrozumienie, pochodzące od Jehowy (Prz 3:13, 14; 8:10, 19; 16:16). W Piśmie Świętym srebro ma też różne znaczenia symboliczne (Kzn 12:6; Iz 60:17; Dn 2:32; 1Ko 3:12).