Radość złych nie trwa długo

KIEDY w roku 607 przed nasza erą Babilon obalił figuralny rząd Boży, ówczesny jego król Nabuchodonozor uznał, że doprawdy ma czym się szczycić. Wydawało mu się, że bardzo siebie przez to wywyższył. (Izaj. 14:13) Prawdą jest, że Jehowa nazwał Nabuchodonozora swoim sługą. (Jer. 25:9) Pozwolił mu zdobyć władzę i użył go za narzędzie do wytracenia odstępczej, buntowniczej Judy. Nabuchodonozor jednak nie dokonał tego jako wielbiciel Jehowy; czcił babilońskiego bożka Marduka, a Babilon był odwiecznym wrogiem Boga. Radość Babilonu opierała się więc na nienawiści do Jehowy i Jego ludu — na pobudkach wywodzących się od samego Diabła. Dlatego radość ta nie mogła trwać długo, a w samej rzeczy trwała tylko sześćdziesiąt osiem lat. Jehowa z góry przewidział i oznajmił, jak długo Babilon będzie mógł dumnie podnosić głowę, weseląc się nad zwyciężonym ludem Bożym. — Treny 1:21; Jer. 29:10.

² Zapoznanie się z przebiegiem tych wydarzeń dodaje otuchy i pociechy. Niniejszy artykuł oraz dalsze z tej serii wykażą, jak Jehowa złamał władzę Babilonu i odwrócił kartę radości.

³ Do przekazywania swemu ludowi zapewnienia, że radość ich zwycięzców nie potrwa długo, Jehowa nadal posługiwał się prorokiem Ezechielem. W roku 593 p.n.e., przebywając na wygnaniu w Babilonii już dwudziesty piąty rok, Ezechiel oglądał w wizji nową świątynię Jehowy i przyległe miasto pod nazwą Jehowa-szammah, co znaczy: „Jehowa tam mieszka”. (Ezech. 40:1 do 48:35) W wyniku tego serca wielbicieli Jehowy napełniła krzepiąca nadzieja, że są widoki na wznowienie wielbienia prawdziwego Boga Jehowy w nowej świątyni wzniesionej w Jeruzalem, z którym to miastem On związał swoje imię.

⁴ Dwa lata później Ezechiel zapisał ostatnie proroctwo o Nabuchodonozorze w roli sługi Jehowy. Bóg przepowiedział, że wynagrodzi Nabuchodonozora za służbę, którą pełnił jako wykonawca wyroku Jehowy przez 12 lat oblężenia Tyru, kiedy to zdołał wprawdzie zburzyć lądowe dzielnice tego miasta, ale nie potrafił zdobyć łupu, jakim były jego wielkie bogactwa. Opanowanie Tyru wyspowego miało przypaść w udziale dopiero Aleksandrowi Wielkiemu. Natomiast Nabuchodonozor miał być nagrodzony podbojem Egiptu i wszystkimi jego bogactwami. Dlatego odstąpiwszy od Tyru rozszerzył w roku 588 p.n.e. imperium babilońskie o terytorium Egiptu. Radość Babilonu miała jednak trwać już tylko czterdzieści dziewięć lat. — Ezech. 29:17-20.

OSTATNIA DYNASTIA SEMICKICH KRÓLÓW BABILONU

⁵ Nabuchodonozor zestarzał się i wreszcie zaczął się rozglądać za następcą. Ze swej małżonki Amytis, pochodzącej z Medii, miał pierworodnego syna Ewilmerodacha. Prócz tego miał dwóch zięciów, Neriglissara i Nabonida. Ten ostatni był mężem Nitokris, córki Nabuchodonozora, którą mu urodziła żona o takim samym imieniu. Małżeństwo to wydało na świat Balsazara (Balszassara), który w takim razie był wnukiem Nabuchodonozora i prawnukiem Nabopolassara, założyciela ostatniej dynastii semickich królów Babilonu.a

⁶ Amel-Marduk (Ewil-merodach) jako najstarszy syn Nabuchodonozora objął po nim tron w roku 581 p.n.e. Okazał łaskawość pewnemu więźniowi judejskiemu, przez co nieświadomie wprowadził w czyn zamierzenie Jehowy. Księga 2 Królewska 25:27-30 donosi: „Stało się także trzydziestego i siódmego roku pojmania Joachyna, króla Judzkiego, dwunastego miesiąca [już w roku 580 p.n.e.] (...), że wywyższył Ewilmerodach, król Babiloński tegoż roku, gdy począł królować, głowę Joachyna, króla Judzkiego, uwolniwszy go z więzienia. I rozmawiał z nim łaskawie, a wystawił stolicę [tron] jego nad stolice innych królów, którzy z nim byli w Babilonie. Odmienił też jego odzienie, w którym był w więzieniu, i jadał chleb zawsze przed obliczem jego po wszystkie dni żywota swego.” Joachyn (inaczej Jechoniasz) miał w Babilonii siedmiu synów, a między nimi Salatiela, którego przysposobiony syn Zorobabel został później namiestnikiem odbudowanego Jeruzalem i wszedł do linii rodowej przodków Jezusa Chrystusa. — 1 Kron. 3:17-19; Agg. 1:1; 2:24; Ezdr. 5:1, 2; Mat. 1:12.

⁷ Ewil-merodach po dwuletnim panowaniu został zamordowany przez swego szwagra Neriglissara, który następnie rządził przez cztery lata i w tym okresie zajmował się głównie wznoszeniem budowli. Po nim wstąpił na tron jego małoletni jeszcze syn Labaszi-Marduk; dał się on poznać jako nader występny młodzieniec i już po dziewięciu miesiącach padł ofiarą zamachu. Wtedy objął tron Nabonid, ulubiony zięć Nabuchodonozora, który dotąd pełnił funkcję namiestnika miasta Babilon. Panowanie jego zyskało sobie wielką sławę i rozciągnęło się aż do upadku Babilonu w roku 539 p.n.e. Oddawał się literaturze, sztuce i religii. Twierdzi się o nim, iż był synem pewnej kapłanki księżyca z Charanu (Harranu), i to miało być przyczyną, dla której Nabuchodonozor okazywał mu szczególne względy. Znane dzieło pt. The Encyclopedia Americana podaje w tomie II, na stronie 441:

Był to gorliwy zwolennik religii i zbieracz zabytków przeszłości. Zbudował lub odnowił wiele świątyń głównych miastach swego królestwa. Zapał Nabonida poniósł go zbyt daleko, ponieważ próbował zcentralizować w Babilonie kulty całego swego królestwa. Odstręczył przez to od siebie kapłanów, a nawet wywołał ich czynny opór. Od zamierzchłej bowiem przeszłości każde miasto Babilonii miało własne bóstwo opiekuńcze, któremu poświęcano świątynię i któremu lud był głęboko oddany. Posągi i kapliczki tych poszczególnych bóstw zostały teraz zgromadzone w Babilonie. Krok ten oraz inne podobne zraził kapłaństwo, co utorowało drogę do jego kapitulacji przed silniejszą potęgą.

⁸ W oazie Tema na terenie Arabii Nabonid założył drugą stolicę Babilonii. W trzecim roku swego królowania ustanowił współwładcą wspomnianego już Balsazara. Kiedy Nabonid przebywał poza Babilonem, w położonej daleko na południu Temie, w Babilonie urzędował Balsazar jako drugi władca kraju. Był to również człowiek nader religijny, a tego właśnie oczekiwali Babilończycy od swych królów. Był bardzo oddany kultowi babilońskich bogów, a Jehowie bluźnił i lżył Go, radując się z rzekomego zwycięstwa swoich bogów, o którym wnioskował na tej podstawie, że Judejczycy znaleźli się w niewoli babilońskiej. (Dan. 5:1-4) Budował świątynię i składał im w darze złoto, srebro i zwierzęta ofiarne. Odkryto sześć dokumentów pisanych znakami klinowymi i pochodzących z okresu między piątym a trzynastym rokiem panowania jego ojca Nabonida, gdzie znalazło się potwierdzenie tych faktów. Balsazar nawet płacił babilońską dziesięcinę religijną. Był naprawdę oddany swoim bogom.b

DNI BABILOŃSKIEGO MOCARSTWA ŚWIATOWEGO POLICZONE

⁹ Trwał właśnie trzeci rok panowania Nabonida, kiedy nastąpiło zdarzenie opisane w proroctwie Daniela 7:1, gdzie Balsazarowi przypisano miano „króla babilońskiego” i gdzie czytamy: „Roku pierwszego Balsazara, króla Babilońskiego, miał Daniel sen i widzenia swoje na łożu swym.” W tym proroczym śnie Daniel ujrzał, że babilońskie mocarstwo światowe nie miało trwać bez końca. Kolejno po sobie następujące potęgi zostały we śnie przedstawione jako dzikie bestie. Pierwsza bestia, lew z orlimi skrzydłami, symbolizowała mocarstwo babilońskie pod władzą dynastii królów od Nabuchodonozora do Balsazara. Druga bestia, która była podobna niedźwiedziowi wspartemu na jednym boku i otrzymała rozkaz: „Wstań, nażryj się dostatkiem mięsa” — stanowiła unaocznienie mocarstwa medo-perskiego z linią władców od Dariusza Meda i Cyrusa Persa aż do Dariusza III Persa.c

¹⁰ W ósmym rozdziale księgi Daniela opisana jest inna wizja, którą Daniel miał „roku trzeciego królowania Balsazara króla”; widział wtedy barana, przed którym nikt się nie mógł ostać. Powiedziano mu, że baran oznacza królów Medii i Persji. Tym sposobem Bóg przepowiedział przez widzenie, że Babilon, trzecie mocarstwo światowe w historii, upadnie przed czwartą potęgą, to jest Medo-persją. — Dan. 8:1, 3, 4, 20.

¹¹ A zatem to, co teraz miało się odegrać na scenie świata, było już z góry ustalone. Po Nabuchodonozorze nastąpił w Babilonie stosunkowo krótki okres burzliwych rządów, który objął tylko jeszcze jego wnuka. Następnie w roku 539 p.n.e. Babilon wpadł w ręce Medów i Persów. Chociaż więc z powodu upadku Judy czuł się tak bardzo wywyższony i miał z tego tyle uciechy — wszystko to nie trwało jednak długo, ponieważ Ten, kto ustanawia czasy i chwile oraz „według woli swojej postępuje z wojskiem niebieskim i z obywatelami ziemi”, wyznaczył panowaniu babilońskiemu kres. — Dan. 4:35.

POCIECHA DLA LUDZKOŚCI

¹² Podobnie i dziś, kiedy na ziemi sroży się nieprawość, a zagrożone zostało nawet samo istnienie ludzkości, i kiedy ludzie stojący po stronie Królestwa Bożego i ogłaszający je są prześladowani — możemy być pewni, że radość takich podłych ciemięzców jest tylko krótkotrwała. Dzisiaj, gdy się szerzą zło i przemoc, wywołane przez fałszywe nauki religijne większego Babilonu, Słowo Boże zapewnia nas, że jest to niewątpliwy znak bliskiego końca tych ciemięzców. Sam Jezus, który z licznymi szczegółami opisał stosunki obecnie panujące na świecie, zapowiedział, że triumf zła będzie tylko pozorny: „Nie przeminie to pokolenie, aż się to wszystko stanie”, to znaczy aż nieprawość zostanie usunięta i w całej pełni zapanuje na ziemi Królestwo „Syna człowieczego” ku błogosławieństwu wszystkich ludzi. (Mat. 24:30, 34, NT; Psalm 92:8) Tego to władcę widział Daniel w swoim śnie i właśnie jemu dano „Władzę i cześć, i królestwo, aby mu wszyscy ludzie, narody i języki, służyli; władza jego (...) wieczna, która nie będzie odjęta.” — Dan. 7:14. (B-17)

[Przypisy]

[Pytania do studium]

 1. (a) Czym się pysznił i radował Nabuchodonozor od roku 607 p.n.e.? (b) Z jakich pobudek wynikała jego radość?

 2. Czego dowiemy się z treści niniejszego artykułu?

 3. Jaką pociechę sprawił Ezechiel wygnańcom żydowskim w roku 593 p.n.e.?

 4. (a) Co głosiło ostatnie proroctwo Ezechiela o Nabuchodonozorze? (b) Kiedy i jak ono się spełniło?

 5. (a) Jakie wybitniejsze postacie z rodziny Nabuchodonozora wymienia historia? (b) Kim dla Nabuchodonozora był Balsazar?

 6. (a) Jak postąpił Ewilmerodach, syn Nabuchodonozora, wobec Joachyna? (b) Jaką rolę odegrało potomstwo Joachyna zrodzone w Babilonii?

 7. (a) Jak doszło do objęcia tronu babilońskiego przez Nabonida? (b) Co wiadomo o jego działalności religijnej?

 8. (a) Jakim sposobem panowanie nad Babilonem objął Balsazar? (b) Co wiemy o jego religijności?

 9. (a) Co ujrzał Daniel w swej proroczej wizji dotyczącej mocarstw światowych na ziemi? (b) Co przedstawiały pierwsza i druga bestia?

10. (a) Jaką proroczą wizję miał Daniel w trzecim roku panowania Balsazara? (b) Jakie miała ona znaczenie?

11. Do czego więc zmierzały wydarzenia na scenie świata?

12. (a) Co stanowi dla nas pewny znak tego, że radość złych jest krótkotrwała? (b) Czyja władza będzie wieczna?