Uroczystości ślubne świeckich znajomych
CZYSTO się zdarza, że chrześcijanin otrzymuje zaproszenie do przybycia na ślub świeckich krewnych lub znajomych, który się odbędzie w budynku przeznaczonym do uprawiania fałszywego kultu religijnego; nieraz nawet bywa zaproszony do czynnego udziału w ceremonii. Jaką decyzję powziąłbyś w takim wypadku? Czy trzeba przyjąć zaproszenie, czy nie? Czy uczestniczenie w takiej ceremonii zaślubin byłoby niestosowne? Jak należy się zapatrywać na tę sprawę?
Chrześcijanie zdają sobie sprawę z tego, że Biblia wyraźnie wyodrębnia wielbienie prawdziwe od fałszywego. Wiedzą, że Bóg nie pochwala organizacji religijnych, które nie trzymają się ściśle nauk Jego Słowa. Dlatego nie uczestniczą w żadnej formie nabożeństw takich organizacji. Stosują się raczej do rady Pisma świętego: „Nie wprzęgajcie się w nierówne jarzmo z niewierzącymi. Cóż bowiem wspólnego ma sprawiedliwość z bezprawiem? (...) Albo jaki dział ma wierny z niewierzącym? (...) ‚Dlatego wydostańcie się spośród nich i odłączcie się,’ mówi Jehowa, ‚i zaprzestańcie dotykania nieczystego.’” — 2 Kor. 6:14-17, NW.
Jeżeli chodzi o śluby, to w większości krajów jest to zasadniczo ceremonia cywilna; niemniej bywają ustawodawstwa, które przeprowadzenie tej ceremonii powierzają duchownym. Ksiądz czy inny duchowny, który legalizuje małżeństwo, ma wtedy przyznane przez państwo prawo do udzielania ślubów. Są też kraje, gdzie ślub religijny odbywa się niezależnie od cywilnego. Chrześcijanin może niekiedy dojść do wniosku, że przecież nie ma w Piśmie świętym bezpośredniego przykazania, zabraniającego mu obecności i uczestnictwa, bez względu na to, czy ślub odbywa się w budynku poświęconym religii fałszywej. To prawda; istnieją jednak inne czynniki, które chrześcijanin także powinien wziąć pod uwagę.
POWIĄZANIA RELIGIJNE
Jeżeli ceremonia zaślubin odprawiana jest w budynku religijnym pod nadzorem duchownego, to zwykle bardzo ściśle wiąże się ona z danym kultem. Na przykład śpiewa się pieśni i odmawia modlitwy, a w niektórych wypadkach oczekuje się od obecnych, że uklękną lub wykonają inne praktyki. Z uwagi na to, czego naucza Biblia, chrześcijanin nie mógłby ze spokojnym sumieniem uczestniczyć w modlitwach do trójjednego boga ani też w żaden inny sposób udzielać się w religijnych praktykach społeczności, która przynosi ujmę prawdziwemu Bogu Jehowie i narusza Jego nauki. Co by to bowiem oznaczało?
Sytuacja taka oznaczałaby, że chrześcijanin — zwłaszcza gdyby należał do orszaku weselnego — znalazł się w nader bliskiej styczności z tym, co Biblia nazywa fałszywym wielbieniem. Jego postępowanie byłoby nie na miejscu, prawdopodobnie nawet bardzo nie na miejscu. Wprawdzie ktoś inny odprawia tam obrzędy religijne, ale dla niego udział w nich byłby równoznaczny z odszczepieństwem. (Jana 4:24) Ksiądz, państwo młodzi oraz inni obecni mogą się poczuć zakłopotani, a nawet rozgniewać się o to, co w ich mniemaniu jest rażącym brakiem szacunku ze strony chrześcijanina. Czy można być pewnym, że się nie pójdzie na kompromis pod naciskiem sytuacji? Pod wpływem powiązań uczuciowych nieraz człowiek się załamie i zrobi coś, co nie ma uznania u Boga. Czy potrafi szybko rozstrzygnąć, jakie czyny i ruchy są przejawem fałszywego kultu, i uchylić się od ich wykonania?
Dlatego chrześcijanin zechce starannie rozważyć celowość występowania w takiej roli. Nie dąży przecież do tego, żeby uczynić cokolwiek, co podważyłoby jego zaufany stosunek do Jehowy Boga. Toteż będzie musiał zadecydować: Czy uczestniczenie w ceremonii ślubnej przebiegającej pod nadzorem organizacji religii fałszywej harmonizuje z nakazem Boga: „Uciekajcie od bałwochwalstwa”? Czy odpowiada wezwaniu: „,Wydostańcie się spośród nich i odłączcie się,’ mówi Jehowa, ‚i zaprzestańcie dotykania nieczystego’”? Dojrzały chrześcijanin nie będzie chciał sprawdzać, jak blisko może podejść do fałszywego kultu; stara się raczej trzymać jak najdalej od wszelkiego wpływu lub powiązań, które by zagrażały jego stosunkom z Bogiem. — 1 Kor. 10:14 i 2 Kor. 6:17, NW.
DLA PRZYPODOBANIA SIĘ DRUGIM
Oddany Bogu chrześcijanin może niekiedy uznać, że od przyjęcia zaproszenia na ślub bliskiego znajomego ze świata zależeć będzie pozostanie z nim na stopie przyjacielskiej. Odrzucenie zaproszenia do przybycia i uczestniczenia w ślubie wzbudzi jego zdaniem uprzedzenie i uniemożliwi na przyszłość rozmawianie z tym człowiekiem o prawdzie Słowa Bożego.
Oczywiście celem chrześcijanina jest okazanie pomocy świeckim znajomym w uwolnieniu się od niebiblijnych nauk, ale czy udział w ich ślubie naprawdę posłuży temu celowi? Nawet jeśli uważasz, że w twoim wypadku nie ma niebezpieczeństwa kompromisu, to czy twoje stanowcze powstrzymywanie się podczas ślubu od jakichkolwiek praktyk religijnych przyczyni się do uprzyjemnienia im i ich świeckim gościom tej uroczystości? Czy twoje postępowanie nie popsuje raczej nastroju i nie wywoła zakłopotania? Byłoby dobrze naprzód wyjaśnić tym świeckim krewnym lub znajomym, że coś takiego może zaistnieć.
Być może szczere, bezpośrednie wyjaśnienie twej postawy i przekonań nie zrazi ich, ale raczej wzbudzi szacunek i stworzy lepszą podstawę do prowadzenia dyskusji na tematy biblijne. Jeżeli na przykład bliski krewny lub znajomy ze świata poprosi cię o uświetnienie jego ślubu kościelnego w roli „druhny” lub „drużby”, to możesz mu powiedzieć, że czujesz się zaszczycony tym, iż zechciał wybrać cię do towarzyszenia mu w tej ważnej dla niego chwili życia. Ale potem mógłbyś mu dać wyjaśnienie mniej więcej w tym sensie:
„Ponieważ Biblia nakreśla tak wyraźną granicę między religią prawdziwą a fałszywą, więc mam zastrzeżenia co do uczestnictwa w ślubach odprawianych przez duchownych, którzy według mego przekonania nie nauczają prawdy Słowa Bożego. Tacy kapłani modlą się do trójjednego boga, a ponieważ ja się modlę tylko do Jehowy Boga, nie mogę brać udziału w modlitwach ani w żadnych obrzędach religijnych czy praktykach, z jakimi będzie związany wasz ślub. Życzę wam dużo szczęścia, ale obawiam się, że moja obecność mogłaby wprawić w zakłopotanie ciebie, księdza, jak też innych obecnych.”
Takie wyjaśnienie pokaże znajomemu, że nie tylko najważniejszą sprawą w życiu jest u ciebie twoja religia, ale że chodzi ci też o jego uczucia. Zgodzi się chyba z tym, że w interesie wszystkich obecnych najlepiej się stanie, jeśli nie będziesz tak bezpośrednio związany z jego ślubem. A jednocześnie powstaje wspaniała okazja do dalszego wyjaśnienia, jak istotne jest trzymanie się tej formy wielbienia, która jest zgodna ze Słowem Bożym. Wyszkolone na podstawie Biblii sumienie może komuś pozwoli na obecność przy takim ślubie w charakterze obserwatora, ale trzeba wtedy wziąć na siebie pełną odpowiedzialność za to, co się uczyni. — Gal. 6:5.
STANOWISKO RODZICÓW
Oddani Bogu rodzice chrześcijańscy dążą do tego, żeby ich dzieci wielbiły Jehowę, ale czasem młodzi decydują się na poślubienie świeckich znajomych. Co wtedy? Dopóki dzieci podlegają władzy rodzicielskiej, rodzice nie mogą wyrazić im zgody na związanie się z osobą, która nie jest oddana Bogu. Jeżeli chłopiec lub dziewczyna upiera się przy poślubieniu człowieka niewierzącego, będzie musiał albo musiała zaczekać, aż osiągnie pełne swoje lata i wtedy uczyni to na własną odpowiedzialność, bez zatwierdzenia czy aprobaty ze strony rodziców. Oddani Jehowie rodzice muszą bardzo wyraźnie przedstawić dzieciom, że nie zezwalają na poślubienie osób nieoddanych Bogu. Biblijna zasada, która tu ma zastosowanie, jest jasna: „Nie wprzęgajcie się w nierówne jarzmo z niewierzącymi.” Zawierajcie związki małżeńskie „tylko w Panu”. — 2 Kor. 6:14; 1 Kor. 7:39, NW.
Tak samo też rodzice nie pozwolą swym nieletnim dzieciom na powzięcie ostatecznej decyzji co do udziału w uroczystości zaślubin znajomych ze świata, lub choćby obecności na niej. Przeciwnie, rodzice skorzystają z odpowiedzialności nałożonej na nich przez Boga i zadecydują za dzieci, biorąc pod uwagę, co najlepiej posłuży ich dobru duchowemu. — Efez. 6:1-4; Izaj. 38:19.
A jeśli dzieci osiągnęły wiek dojrzały i pragną, żeby rodzice wzięli udział w ich uroczystości ślubnej przeprowadzanej pod patronatem i w gmachu organizacji fałszywej religii, to co wtedy? Czy rodzice powinni się zgodzić? A czy rodzice pochwalają taki ślub z osobą znajomą będącą w świecie, zawarty w siedlisku fałszywego kultu? Czy rodzice pochwalają tę formę wielbienia? A jeśli nie, to czy byłoby stosowne, aby rodzice aktywnie uczestniczyli w uroczystości ślubnej, przy czym ojciec, jak to jest miejscami w zwyczaju, wziąłby udział w ceremonii oddawania córki? Rodzice chcą miłować swoje dzieci i być dla nich przychylni, ale chyba nie chcą być niekonsekwentni: nauczać dzieci jednego, a w późniejszym życiu przyłożyć ręki do czegoś, co sami odradzali. Takie postępowanie nie wzbudzi u dziecka szacunku dla prawdziwego wielbienia. Jeśli chodzi o to, czy rodzice będą obecni na takiej uroczystości po prostu jako milczący obserwatorzy, o tym również muszą osobiście zadecydować.
ŚWIECKIE PRZYJĘCIA
Dalszą sprawą, co do której nieraz trzeba powziąć decyzję, jest kwestia, czy przyjąć zaproszenie na ucztę weselną u znajomych ze świata. Takie przyjęcie może być całkowicie pozbawione religijnego rytuału, ale czy znajdzie się tam budujące towarzystwo? Czy uczestnicy będą się raczyli tytoniem, mocnymi napojami, będą tańczyć w sposób podniecający zmysły albo praktykować inne niestosowne dla chrześcijanina zwyczaje? Jeśli trzeba się z tym liczyć, to czy istnieje dla chrześcijanina słuszna podstawa do udania się w takie miejsce? — 1 Kor. 15:33.
Na świeckich przyjęciach weselnych często oddaje się specjalne honory pannie młodej. Goście wznoszą na jej cześć toasty, ustawiają się w kolejce do całowania jej, a w niektórych miejscach nawet płacą za taniec z nią. Zastanów się przez chwilę. Rozważ na przykład słowa z Listu 1 do Koryntian 11:3, 8, 9, oraz do Rzymian 1:24, 25. Czy tego rodzaju oddawanie czci stworzeniu, wywyższanie niewiasty, pozostaje w zgodzie z zasadami Bożymi? Co sam uczynisz? Przyłączysz się do ogółu, czy będziesz się trzymać na boku? Taka świecka atmosfera na pewno nie jest wskazana, chociaż dla chrześcijanki będącej żoną niewierzącego męża uniknięcie jej nie zawsze będzie możliwe.
Kiedy inni członkowie zboru chrześcijańskiego dowiedzą się, że byłeś obecny na ślubie kościelnym i na przyjęciu u ludzi światowych, jakie to wywrze na nich wrażenie? Czy jest możliwe, że ktoś się zgorszy tym, co według niego jest kompromisem w sprawach wiary? Czy nie zostanie poderwane zaufanie do ciebie jako do sługi Bożego? Trzeba i takie okoliczności wziąć pod uwagę, bo to może mieć wpływ na twą pozycję w zborze. Ale zadecydować musisz osobiście.
Dopóki istnieje ten stary system rzeczy, dopóty chrześcijanie, którzy się starają dostosować swe życie do Słowa Bożego, będą musieli podejmować decyzje związane z ich ustosunkowaniem się do niego. Nie zawsze łatwo jest rozstrzygnąć, co uczynić, ale poparte modlitwą rozważenie wskazówek Jehowy, podawanych przez Jego Słowo i społeczność Jego ludu, pomoże nam prostować swe ścieżki. — Ps. 25:4, 5; Prz. 3:5, 6.