Czy obecnie Piotr jeszcze używa „kluczy Królestwa”?

 1. (a) Co powszechnie sądzi się o Piotrze w różnych systemach religijnych chrześcijaństwa? (b) Jakie stanowisko ma on w rzeczywistości zajmować w niebie i dlaczego?

POD wpływem nauk niektórych systemów religijnych nominalnego chrześcijaństwa powszechnie przyjęło się przekonanie, że apostoł Piotr jest odźwiernym w niebie oraz że może kogoś tam wpuścić lub odprawić spod bramy. To prawda, że Piotr przebywa obecnie w niebie, gdyż był wiernym uczniem i apostołem Jezusa Chrystusa, a także zmarł w wierności. Musiał jednak przez wiele stuleci czekać martwy w grobie na chwilę powtórnego przyjścia Jezusa Chrystusa do duchowej świątyni Bożej — podobnie zresztą jak wierny apostoł Paweł. (2 Tym. 4:8) W roku 1918 został wzbudzony do życia w niebie wespół z innymi wiernymi członkami zboru Chrystusowego, którzy do tego czasu pomarli. Piotr jednak nie jest odźwiernym. Wszyscy ci, którzy zostali zmartwychwzbudzeni, aby towarzyszyć Chrystusowi w niebiosach, mieli podczas tysiącletniego panowania rządzić u jego boku jako królowie i kapłani. Piotr miał wtedy zasiąść na niebiańskim tronie, będąc jednym ze 144 000 współregentów, to jest członków ciała Chrystusowego, którzy będą z nim dzielić władzę królewską i kapłańską. — Obj. 14:1-3; 20:6; Łuk. 22:28-30.

 2. Jakie pytania wyłaniają się w związku z Piotrem i wypowiedzianymi do niego słowami Jezusa: „Dam ci klucze Królestwa Niebios”?

² Wyłaniają się więc następujące pytania: Co miał na myśli Jezus, gdy mówił do Piotra: „Dam ci klucze Królestwa niebios”? (Mat. 16:19) Co to są za klucze? Ile ich jest? Kiedy i do czego były użyte? Kto korzysta z użycia tych kluczy?

 3. (a) Gdzie występuje wskazówka do zrozumienia znaczenia owych „kluczy”? (b) Co w takim razie oznaczają „klucze”? (c) Jaka tajemnica miała się dzięki nim odkryć?

³ Jezus dał nam wskazówkę ułatwiającą zrozumienie, do czego służą te klucze, gdy do żydowskich faryzeuszy powiedział: „Biada wam, uczonym w zakonie, bo zabraliście klucz wiedzy; samiście nie weszli, a tym, którzy chcieli wchodzić, przeszkadzaliście!” (Łuk. 11:52, Szczepański) Zatem i tamte klucze mają coś wspólnego z dostępem do wiedzy. Otwierają coś, co przedtem przez całe stulecia było zamknięte bądź zakryte. Istotnie łączy je ścisły związek ze świętą tajemnicą Bożą, z wszechświatowym panowaniem Jego niebiańskiego Królestwa. (Rzym. 16:25; Kol. 1:26, 27) Chociaż wierni mężowie Boży czasów starożytnych oczekiwali przyjścia Mesjasza i jego Królestwa, to jednak zupełnie nie wiedzieli o tym, że będą mu towarzyszyć ludzie wzięci z ziemi do nieba po to, aby tam być królami i kapłanami. Cel tej świętej tajemnicy wyjaśnia apostoł Paweł w Liście do Efezjan 1:9-12 i 3:4-6.

 4. (a) Co obejmuje wspomniana tu święta tajemnica? (b) Ile było „kluczy Królestwa” i kogo one dotyczyły?

⁴ Skoro nawet wierni prorocy dawnych czasów nie posiedli tej wiedzy, to kiedy została ona po raz pierwszy odkryta? Kiedy użyto tych kluczy i ile ich było? Zauważmy, że apostoł mówiąc o świętej tajemnicy nadmienił, iż między innymi był nią objęty następujący fakt: „Ludzie z narodów mają być współdziedzicami i członkami jednego ciała oraz razem z nami uczestnikami obietnicy w jedności z Chrystusem Jezusem, za pośrednictwem dobrej nowiny.” (Efez. 3:6, NW) Użyte tu wyrażenie „z nami” określa apostoła Pawła i tych jego chrześcijańskich współwyznawców, którzy pochodzili z Żydów. Ponadto występują tu jeszcze ludzie z innych narodów i przed nimi także miał stanąć otworem dostęp do tej samej wiedzy. Chodziło więc o dwa klucze Królestwa, klucze do wiedzy o nim, dotąd tak długo zakrytej. Najpierw dla Żydów otworzyła się sposobność wstąpienia do niebiańskiego Królestwa, a potem również poganie zostali zaproszeni do skorzystania z tego wielkiego przywileju.

UŻYCIE PIERWSZEGO KLUCZA

 5. (a) Ze spełnieniem jakiego proroctwa wiąże się czas użycia „kluczy Królestwa”? (b) Jakim okresem okazał się dla Żydów wspomniany tam siedemdziesiąty tydzień lat?

⁵ Chwila użycia tych kluczy wiąże się ze spełnieniem proroctwa Daniela o siedemdziesięciu tygodniach lat.a Początek siedemdziesiątego tygodnia miał się zaznaczyć wystąpieniem Mesjasza i tak się też stało, gdyż Jezus pojawił się na widowni dokładnie w tym czasie, to znaczy jesienią roku 29 n.e.; został wtedy ochrzczony przez Jana Chrzciciela, równocześnie namaszczony na Mesjasza Wodza. Żydzi dostąpili tej łaski, że Mesjasz przebywał pośród nich i usługiwał im przez trzy i pół roku. Proroctwo Daniela przepowiadało również, że w środku siedemdziesiątego tygodnia lat Mesjasz poniesie śmierć. Fakt ten nastąpił wiosną roku 33 n.e., w czternastym dniu żydowskiego miesiąca Nisana. Pozostawało jeszcze trzy i pół roku owego „tygodnia” szczególnej łaski dla Żydów. — Dan. 9:24-27.

 6. (a) Kiedy Żydom została okazana największa łaska i kiedy Piotr użył pierwszego klucza? (b) Ilu Żydów zaraz skorzystało z otwarcia drogi do Królestwa niebios?

⁶ Stosownie do tego największą łaskę okazał im Bóg krótko po śmierci Jezusa, w dniu Pięćdziesiątnicy roku 33 n.e.; apostoł Piotr powstał wtenczas i użył pierwszego z kluczy Królestwa. Dopiero co nastąpiło cudowne wylanie ducha świętego na 120 uczniów zgromadzonych w pewnej górnej sali. Zwróciło to uwagę sporej liczby Żydów, którzy się zebrali w Jeruzalem z okazji święta Pięćdziesiątnicy. Napełniony duchem świętym Piotr wyjaśnił tym Żydom, że owo cudowne zdarzenie jest spełnieniem proroctwa Joela 2:28-32; ponadto powiadomił ich, że Jehowa wzbudził Jezusa z martwych i wyniósł go na miejsce po swej prawicy w niebie, udzielając mu obiecanego ducha świętego, który został teraz wylany na 120 uczniów. I wtedy właśnie Piotr niejako otworzył tym Żydom drzwi, oświadczając im: „Upamiętajcie się i niechaj się każdy z was da ochrzcić w imię Jezusa Chrystusa na odpuszczenie grzechów, a otrzymacie dar Ducha Świętego.” (Dzieje 2:38) Spośród obecnych Żydów trzy tysiące natychmiast skorzystało ze sposobności dostąpienia niebiańskiego Królestwa wespół z Mesjaszem, czyli Chrystusem. Niedługo po tym wydarzeniu liczba ich wzrosła do pięciu tysięcy. — Dzieje 2:1-41; 4:1-4.

 7. (a) Dzięki czemu i podczas jakiego szczególnego okresu nawrócił się Saul, zwany później Pawłem? (b) Do czego został apostoł Paweł specjalnie wyznaczony? (c) Czy z tej racji właśnie on użył drugiego „klucza Królestwa”?

⁷ Przez pozostałe trzy i pół roku tego siedemdziesiątego tygodnia zbór chrześcijański nadal składał się stale tylko z rodowitych Izraelitów, Samarytan i obrzezanych prozelitów żydowskich. W tym też okresie nawrócony został Saul z Tarsu, gwałtowny prześladowca chrześcijan; dokonał tego sam Chrystus, cudownie ukazawszy się Saulowi. Tegoż Saula, którego później zwano Pawłem, powołał Jezus na urząd apostolski. Stał się on z czasem znany jako apostoł pogan, czyli apostoł lub nauczyciel nieobrzezanych narodów nieżydowskich. (Rzym. 11:13; 1 Tym. 2:7) Dla Żydów klucz do wiedzy i sposobności wstąpienia do Królestwa został użyty przez Piotra. Czy do otwarcia podobnej sposobności poganom miał posłużyć apostoł Paweł? Nie, Jezus również ten przywilej dał Piotrowi.

 8. (a) Czy Żydzi dopełnili liczby członków Królestwa niebios? (b) W jaki sposób Bóg zatroszczył się o dopełnienie tej liczby? (c) Jak to zilustrowano w Liście do Rzymian 11:13-26?

⁸ Trwał siedemdziesiąty tydzień szczególnej łaski dla Żydów. Miał się on zakończyć w 36 roku n.e., w siódmą rocznicę chrztu Jezusa. Czy Żydzi skorzystali ze sposobności dostąpienia przywilejów Królestwa i przyjęli jego członkostwo, dopełniając wyznaczonej przez Boga liczby 144 000 uczestników? Apostoł Paweł w jednym ze swoich później napisanych listów wyjaśnił, jak się sprawy potoczyły. Ogół żydowskich kandydatów, mających na podstawie samego pochodzenia prawo do Królestwa niebiańskiego, porównał on z drzewem oliwnym o określonej liczbie gałęzi na pniu, który obrazował Mesjasza. Żydzi, jak to dalej wykazał, zaniedbali sposobność dopełnienia liczby członków Królestwa, ponieważ brakło im wiary w mesjańskie posłannictwo Jezusa. Dlatego też owe żydowskie gałęzie zostały wyłamane. Zamierzenie Boże nie mogło jednak chybić celu i w związku z tym luki musiały być wypełnione; pierwotna liczba musiała być zachowana. Apostoł Paweł wyjaśnia: „Zatwardziałość przyszła na część Izraela [tylko ostatek Izraela uwierzył w Mesjasza] aż do czasu, gdy poganie w pełni wejdą, i w ten sposób będzie zbawiony cały Izrael [reszta brakująca do liczby 144 000 będzie zebrana spośród narodów pogańskich, wypełniając miejsca po wyłamanych gałęziach], jak napisano [u Izajasza 59:20]: Przyjdzie z Syjonu [niebiańskiego] wybawiciel i odwróci bezbożność od Jakuba.” — Rzym. 11:13-26; Obj. 7:4-8.

UŻYCIE DRUGIEGO KLUCZA

 9. Czy myśl o wprowadzeniu pogan wypłynęła od samego apostoła Piotra, czy też skąd?

⁹ Jak doszło do tego, że Piotr użył drugiego klucza? W pierwszym wypadku kierował nim duch święty i podobnie też użycie drugiego klucza nie wyniknęło z jego własnej inicjatywy. Nie on ustalił, że do końca siedemdziesiątego tygodnia dostęp do przywilejów Królestwa będzie ograniczony wyłącznie do rodowitych Żydów. Nie on z kolei uwolnił pogan od tych ograniczeń, dopuszczając ich do ubiegania się o udział w niebiańskim Królestwie. Z doniesienia o tych wydarzeniach jasno wynika, że wszystko to było najpierw ustalone w niebie przez Boga, a nie na ziemi przez Piotra.

10. (a) Jak Piotr został skierowany do ogłoszenia im poselstwa o Królestwie? (b) Kto w takim razie zadecydował o porze użycia drugiego z „kluczy Królestwa”? (c) Co Piotr oświadczył tym poganom?

¹⁰ Pewien poganin, setnik imieniem Korneliusz, był szczerym wielbicielem Boga, chociaż nie stał się prozelitą nawróconym na religię żydowską. Dokładnie przy końcu siedemdziesiątego tygodnia Bóg przez wizję i oddziaływanie swego ducha pouczył wahającego się apostoła Piotra, żeby przyjął zaproszenie Korneliusza i udał się do jego domu w Cezarei. Kiedy Piotr po przybyciu ujrzał pogan zebranych tam w celu wysłuchania poselstwa o Królestwie, powiedział: „Teraz pojmuję naprawdę, że Bóg nie ma względu na osobę [w tym wypadku na Żydów], lecz w każdym narodzie miły mu jest ten, kto się go boi i postępuje sprawiedliwie.” A zatem niebiosa pokierowały Piotrem, a on ze swej strony powstał i użył drugiego klucza, głosząc tym poganom o Pomazańcu, czyli Mesjaszu Wodzu, i o jego śmierci. Następnie dodał: „Bóg wzbudził go trzeciego dnia i dozwolił mu objawić się. Nie wszystkiemu ludowi, lecz świadkom uprzednio wybranym przez Boga [Jehowę], nam, którzyśmy z nim jedli i pili po jego zmartwychwstaniu. Przykazał nam też [Jehowa Bóg], abyśmy ludowi głosili i składali świadectwo, że On [Jezus] jest ustanowionym przez Boga sędzią żywych i umarłych. O nim to świadczą wszyscy prorocy, iż każdy [czy poganin, czy Żyd], kto w niego wierzy, dostąpi odpuszczenia grzechów przez imię Jego.”

11. (a) Jak Bóg okazał swą aprobatę po użyciu przez Piotra drugiego „klucza”? (b) Co Piotr rozkazał następnie uczynić, postępując zgodnie z tą wskazówką od Boga?

¹¹ Słuchacze spośród pogan przyjęli poselstwo Królestwa z pełną wiarą, a Jehowa Bóg sam zaaprobował to użycie drugiego klucza przez Piotra, uznając pogan za zdatnych do wszczepienia w miejsce opróżnione przez naród żydowski. (Rzym. 11:17-19, 24) Doniesienie podaje dalej: „A gdy Piotr jeszcze mówił te słowa, zstąpił Duch Święty na wszystkich słuchających tej mowy. I zdumieli się wierni żydowskiego pochodzenia, którzy przyszli z Piotrem, że i na pogan został wylany dar Ducha Świętego; słyszeli ich bowiem, jak mówili językami i wielbili Boga [podobnie jak się to stało w dniu Pięćdziesiątnicy].” Piotr postąpił teraz w myśl tej wskazówki od Boga i poinformował słuchaczy, co mają dalej uczynić. Oświadczył: „Czy może ktoś [z Żydów] odmówić wody, aby ochrzcić tych, którzy otrzymali Ducha Świętego jak i my [rodowici Żydzi]?” Nikt z obecnych tam obrzezanych Żydów nie wyraził sprzeciwu, a Piotr „rozkazał ich ochrzcić w imię Jezusa Chrystusa”. — Dzieje 10:1-48; 15:7-9.

NIE POTRZEBA DALSZYCH KLUCZY

12. (a) Dlaczego istniały tylko dwa „klucze Królestwa Niebios”? (b) Czy klucze te były jeszcze później używane? Czy Piotr mógł zamknąć dostęp do Królestwa?

¹² Powstaje teraz pytanie: Czy Piotr nadal nosi ze sobą te „klucze Królestwa”, aby jednym otwierać a drugim zamykać dostęp do Królestwa? Czy poza tamtymi dwoma istnieją jeszcze jakieś inne klucze? Odpowiedzi wynikną z rozpatrzenia następujących faktów: Jehowa Bóg do owego czasu dzielił ludzkość wyłącznie na takie dwie klasy: na Żydów, których traktował jako swój lud wybrany, i na ludzi z innych narodów, zwanych poganami. Stąd potrzebne były tylko dwa klucze. Poza tym Piotr wcale nie miał już zastosowania dla dalszych kluczy, ponieważ drzwi stały teraz otworem zarówno dla Żydów, jak i dla pogan. Kiedy użył drugiego klucza, wówczas nie zamknął drzwi Żydom, lecz dodatkowo otworzył dostęp do Królestwa poganom na równi z Żydami. Od tego czasu Żydzi i poganie mieli jednakowe możliwości skorzystania z przywilejów Królestwa niebiańskiego. Zatem ani nie były potrzebne dalsze klucze, ani też Piotr nie mógł zablokować czy zamknąć drzwi raz otwartej sposobności, gdyż oba klucze były przeznaczone do otwarcia, a nie do zamknięcia komukolwiek dostępu do Królestwa.

13. (a) Czy Piotr przybywszy do zboru w Antiochii był zaniepokojony obecnością nieobrzezanych pogan? (b) Jaka kwestia dotycząca wiary i obyczajów powstała w trakcie jego wizyty?

¹³ Okoliczność, że Piotr nie mógł przez użycie któregoś z tych kluczy zabronić nikomu wejścia do Królestwa oraz że te klucze, raz użyte, nie były już potrzebne, wystąpiła niedwuznacznie na jaw w trakcie pewnego zdarzenia w zborze antiocheńskim. Chodzi tu o Antiochię Syryjską, gdzie uczniowie Jezusa zostali za sprawą Bożej opatrzności po raz pierwszy nazwani chrześcijanami. (Dzieje 11:20-26) Piotr przy użyciu drugiego klucza poznał z towarzyszących temu okoliczności, że poganie zostali uznani przez Boga. Kiedy potem przybył do Antiochii, początkowo zachodził do domów nowo nawróconych pogan i jadał z nimi posiłki. Nie nalegał też, żeby się na wzór Żydów poddali obrzezaniu, zanim by z nimi zasiadł do stołu. Później jednak z Jeruzalem nadeszli pewni zchrystianizowani Żydzi, wysuwający twierdzenie, iż Jakub, przyrodni brat Jezusa, który tam był nadzorcą zboru, jest zdania, że żydowscy wierni nie mogą przestawać z nieobrzezanymi wiernymi spośród pogan. Wyłoniła się więc kwestia, jawnie dotycząca wiary i obyczajów. Czy w tym wypadku Piotr wystąpił w roli naczelnego apostoła bądź też papieża? Przeczytajmy następujące doniesienie:

14. Jak postąpił apostoł Paweł celem naprawienia powstałej sytuacji?

¹⁴ „A gdy przyszedł Kefas [aramejski odpowiednik imienia Piotr] do Antiochii, przeciwstawiłem mu się otwarcie, bo też okazał się winnym. Zanim bowiem przyszli niektórzy od Jakuba, jadał razem z poganami; a gdy przyszli, usunął się i odłączył z obawy przed tymi, którzy byli obrzezani. A wraz z nim obłudnie postąpili również pozostali Żydzi, tak że i Barnaba dał się wciągnąć w ich obłudę. Ale gdym spostrzegł, że nie postępują zgodnie z prawdą ewangelii, powiedziałem do Kefasa wobec wszystkich: Jeśli ty, będąc Żydem, po pogańsku żyjesz, a nie po żydowsku, czemuż zmuszasz pogan żyć po żydowsku?” — Gal. 2:11-14.

SPOSOBNOŚĆ WEJŚCIA POZOSTAJE OTWARTA

15. (a) Na czym polegał błąd Piotra? (b) Dlaczego Piotr nie mógł zatrzasnąć drzwi przed wierzącymi poganami?

¹⁵ Apostoł Piotr otrzymał tu publiczne napomnienie, całkiem zresztą słusznie, gdyż nie postąpił ściśle według wskazań chrześcijańskiej wiary i obyczajności. Ponownie opanował go strach przed ludźmi, jak kiedyś owej nocy, której Jezusa zdradził Judasz Iszkariot, a Piotr trzykrotnie się go zaparł. (Mat. 26:31-35, 69-75; Marka 14:27-31, 66-72; Prz. 29:25) Wyglądało tak, jak gdyby Piotr próbował użyć drugiego z kluczy Królestwa niebios, aby ponownie zamknąć drzwi, zatrzaskując je przed nieobrzezanymi poganami. Nie miał jednak mocy tego dokonać, gdyż zmartwychwstały Jezus Chrystus powiedział później: „To mówi święty, prawdziwy, ten, który ma klucz Dawida, ten, który otwiera, a nikt nie zamknie, i ten który zamyka, a nikt nie otworzy. Znam uczynki twoje; otom sprawił, że drzwi przed tobą otwarte, których nikt nie może zamknąć.” (Obj. 3:7, 8) A więc niebiosa nie zgadzały się z zachowaniem Piotra w Antiochii. Piotr szybko jednak skorygował swoje postępowanie, niewątpliwie idąc za radą Pawła, swego współapostoła. Znajduje to również potwierdzenie w oświadczeniu, jakie Piotr złożył w Jeruzalem podczas dyskusji na temat obrzezania. (Dzieje 15:6-11) A w drugim swoim liście do chrześcijańskich wiernych przyznał, że co Paweł mówił i pisał, to było słuszne. Oto słowa Piotra:

16. Jak apostoł Piotr potwierdził później, że wystąpienie Pawła było słuszne?

¹⁶ „Cierpliwość Pana naszego uważajcie za ratunek, jak i umiłowany brat nasz, Paweł, w mądrości, która mu jest dana, pisał do was; tak też mówi we wszystkich listach, gdzie o tym się wypowiada; są w nich pewne rzeczy niezrozumiałe [trudne do zrozumienia, BT, NW], które, podobnie jak i inne pisma, ludzie niewykształceni i niezbyt umocnieni przekręcają ku własnej swej zgubie.” — 2 Piotra 3:15, 16.

17. (a) Kto jest w rzeczywistości Sędzią swego ludu? (b) Komu należy się wszelka cześć za otworzenie drogi do Królestwa Niebios?

¹⁷ Apostoł Piotr nie uważał siebie za nieomylnego papieża ani nie myślał, że jest odźwiernym niebios. Wszystko to zgadza się w pełni z pozostałą treścią Biblii, która uczy, że Jehowa Bóg — a nie Piotr — jest wielkim Sędzią swego ludu, przy czym współpracownikiem Jego jest Jezus Chrystus. Nadto ci, którzy wstępują do Królestwa Niebios, muszą chwycić się tej sposobności podczas pobytu na ziemi, prowadząc tu nienaganne życie. Dostęp do nieba mają tylko ci, którzy na ziemi chodzili ściśle śladami Jezusa. Jehowie Bogu przypada wszelka cześć za to, że w swojej niezasłużonej dobroci otworzył drogę do niebiańskiego Królestwa i wybrał tych, którzy mają być współdziedzicami Królestwa u boku Chrystusa. Jehowie też należy się cześć za to, że zamierzył doprowadzić do panowania swego Królestwa nad ziemią i że ustanowił to Królestwo w roku 1914 n.e.; odtąd Jego dobroć przez nikogo z nas nie zasłużona sprawia, że za obecnego pokolenia spływa na ludzkość jeszcze obfitsza miara błogosławieństw. (B-43)

[Przypis]