Czy Piotr był w Rzymie?
1. (a) Z jakiej przyczyny Rzym wydaje się być wybitnym miejscem w chrześcijaństwie? (b) Jakie pytania należy w związku z tym rozpatrzyć?
NIEJEDNI ludzie wierzą, że apostoł Piotr był pierwszym papieżem i fundamentem Kościoła, i ci również utrzymują, iż Piotr był w Rzymie, pisał z tego miasta i tam poniósł śmierć męczeńską. Gdyby tak było, Rzym okazałby się miejscem bardzo szczególnym dla całego chrześcijaństwa, po prostu jego ośrodkiem duchowym. Czy jednak to prawda, że Piotr znalazł się w Rzymie? Czy to on założył tam zbór chrześcijański? Czy Babilon, skąd Piotr pisał listy, jest tylko mistycznym określeniem Rzymu, jak twierdzą pewni ludzie?
2. Co oznacza zrozumienie lub niezrozumienie odpowiedzi na wyżej postawione pytania?
2 Niektórym osobom może się wydawać, że pytania te są nieistotne, lecz zrozumienie czy też niezrozumienie właściwych odpowiedzi będzie stanowić o tym, czy zrozumiemy lub nie zrozumiemy jeden z najważniejszych tematów Biblii, a nawet może oznaczać utratę życia wskutek nieposłuszeństwa wobec nakazu: „Wyjdźcie z niego (z Babilonu Wielkiego)” celem uniknięcia zagłady.
3. Kogo Chrystus wybrał na „apostoła pogan”, mimo że Piotr użył „Kluczy Królestwa”?
3 Chociaż prawdą jest, że właśnie Piotr użył kluczy Królestwa Niebios i w dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e. udostępnił poznanie sposobności wejścia do Królestwa niebiańskiego Żydom zebranym w Jeruzalem, a później również poganom, kiedy to w roku 36 n.e. otworzył dostęp do tej wiedzy Korneliuszowi i jego domownikom w Cezarei, odległej jakieś osiemdziesiąt kilometrów od Jeruzalem — to jednak wybranym przez Chrystusa „apostołem pogan”, czyli narodów nieżydowskich, był Paweł. (Dzieje 9:15; 22:17-21) Sam Paweł tak tłumaczy sprawę podziału terenu, w wyniku którego apostołowie otrzymali różne strony świata, gdzie mieli głosić i zakładać nowe zbory chrześcijańskie:
PRZYDZIAŁ TERENU
4. Jak w Liście do Galatów 2:1-9 wyraźnie został przedstawiony podział terenu pomiędzy apostołów?
4 „Po czternastu latach [od czasu poprzedniego pobytu] udałem się z Barnabą znów do Jerozolimy, zabierając ze sobą Tytusa. A podjąłem się tej podróży na skutek otrzymanego objawienia. Tam przedłożyłem Ewangelię, którą głoszę wśród pogan; i przedłożyłem ją przede wszystkim tym mężom, którzy zażywają szczególnego poważania (...) zrozumieli, że powierzone mi zostało głoszenie Ewangelii wśród nieobrzezanych, tak jak Piotrowi wśród obrzezanych. Bo ten, który uczynił z Piotra apostoła obrzezanych, uczynił ze mnie również apostoła pogan. Poznali też łaskę, jaka była mi dana. Więc Jakub, Kefas [Piotr] i Jan — których wszyscy uznają za ‚filary’ — podali prawicę mnie i Barnabie na znak jedności; nasze pole działalności miało być wśród pogan, ich zaś [Jakuba, Piotra i Jana] wśród obrzezanych.” — Gal. 2:1-9, Kow.
5. Dokąd udali się apostołowie Piotr i Paweł, aby się wywiązać z powierzonych zadań?
5 W ciągu pierwszego stulecia naszej ery większość Żydów zamieszkiwała na Wschodzie, włącznie z obszarem Babilonu. Tutaj więc Piotr skoncentrował swe wysiłki. Z drugiej strony dla Pawła oznaczało to udanie się na Zachód, w kierunku Europy. Tego rodzaju podział terenu był w rzeczy samej uznany przez Boga, a dowodzi tego choćby fakt, że kiedy Paweł zatrzymał się w Troadzie na zachodnim krańcu Azji Mniejszej, został przez Boga wezwany jeszcze dalej na zachód: „Miał Paweł w nocy widzenie: Jakiś Macedończyk stał i prosił go, mówiąc: Przepraw się do Macedonii i pomóż nam.” (Dzieje 16:9) Pierwszy zbór zorganizowany tam w wyniku pracy apostoła Pawła powstał w macedońskim mieście Filippi. Następnie powstały dalsze zbory chrześcijańskie w Atenach, Koryncie i innych miastach Europy.
PIOTR BEZ PRZEWAGI NAD POZOSTAŁYMI
6. (a) Dlaczego apostoł Paweł zmuszony był pisać Koryntianom o tym, że Piotr nie jest głową Kościoła chrześcijańskiego? (b) W jaki sposób Paweł zganił sekciarstwo rozwijające się w Koryncie?
6 W liście skierowanym do chrześcijan w Koryncie apostoł Paweł potwierdził, że lokalny zbór istniejący w tym zachodnim mieście był wynikiem jego działalności; wskazał też, że nie należy Piotra uważać za głowę całego zboru chrześcijańskiego. Kwestię tę czuł się zmuszony poruszyć, gdyż wśród Koryntian zaczęły się formować odrębne sekty, czyli odłamy. Ten i ów spomiędzy nich oświadczył: „Ja jestem od Pawła”, albo: „ja od Apollosa”, inni zaś: „ja jestem Kefasa [Piotra], a ja Chrystusa”. Apostoł Paweł ostro ich zganił: „Czyż nie jesteście cieleśni i nie postępujecie tylko po ludzku? Skoro jeden mówi: ‚Ja jestem Pawła’, a drugi: ‚Ja jestem Apollosa’, to czyż nie postępujecie tylko po ludzku? Kimże jest Apollos? Albo kim jest Paweł? Sługami, przez których uwierzyliście według tego, co każdemu dał Pan. Ja siałem, Apollos podlewał, lecz Pan dał wzrost. Otóż nic nie znaczy ten, który zasiał, ani ten, który podlewał, tylko Ten, który dał wzrost — Bóg. (...) Niech się przeto nie chełpi nikt z powodu ludzi. Wszystko bowiem jest wasze: czy to Paweł, czy Apollos, czy Kefas [Piotr]; czy to świat, czy życie, czy śmierć, czy to rzeczy teraźniejsze, czy przyszłe; wszystko jest wasze, wy zaś Chrystusa, a Chrystus — Boga.” — 1 Kor. 1:12; 3:3-7, 21-23, BT.
7. (a) Kim jedynie byli ludzie, przez których Koryntianie uwierzyli? (b) Na kogo wskazał apostoł Paweł jako na fundament?
7 Ci ludzie, za których pomocą Koryntianie uwierzyli i którzy ich wspierali w duchowym wzroście (a byli wśród nich też członkowie ciała zarządzającego), należeli do zboru jako jego słudzy, zgotowani przez Boga za pośrednictwem Chrystusa. Byli ‚darami w ludziach’. Zatem na pewno żaden człowiek, taki jak Piotr czy Paweł, nie był podwaliną ani głową Kościoła. Ten założony został na Jezusie Chrystusie. Apostoł Paweł napisał o tym do Koryntian: „Fundamentu innego nikt nie może założyć oprócz tego, który jest założony, a którym jest Jezus Chrystus.” (1 Kor. 3:11) Chrześcijanie, którzy człowieka traktowali jako fundament, postępowali „tylko po ludzku”, na sposób cielesny, poniżając się z usposobienia duchowego do trybu myślenia właściwego jednostkom nie znającym spraw duchowych, lecz jedynie materialistyczne.
PAWEŁ UDAJE SIĘ DO RZYMU
8. (a) Czy zbór w Rzymie założyli apostołowie Paweł lub Piotr? (b) Co świadczy o zainteresowaniu Pawła zborem rzymskim?
8 Księga biblijna zwana Dziejami Apostolskimi podaje nam sprawozdanie z działalności apostoła Pawła i wykazuje, że właśnie on działał na Zachodzie wśród narodów pogańskich, chociaż oczywiście głosił również Żydom zamieszkałym w tych krajach. Ale zboru w Rzymie nie zorganizował nawet Paweł, „apostoł pogan”, ani tym bardziej Piotr. Przebywając w Efezie na terenie Azji Mniejszej, po wzmiance o zaplanowanej podróży do Jeruzalem, Paweł zapowiedział: „Potem, gdy tam będę, muszę i Rzym zobaczyć.” (Dzieje 19:21) Do zboru w Rzymie napisał też list, nie po łacinie, lecz po grecku, przy czym informował adresatów: „Często miałem przeszkody, które mi nie dozwoliły przyjść do was; lecz teraz, nie mając już [nietkniętego, NW] pola pracy w tych stronach, a pragnąc już od wielu lat przyjść do was, mam nadzieję, że po drodze, kiedy pójdę do Hiszpanii, ujrzę was i że wy mię tam wyprawicie, gdy się już wami trochę nacieszę.” — Rzym. 15:22-24.
9. (a) Jak Chrystus okazał, że uznaje postępowanie Pawła za słuszne? (b) Kto prawdopodobnie założył zbór w Rzymie?
9 W Jeruzalem apostoł Paweł został aresztowany i wiele wycierpiał z rąk żydowskich religiantów, wobec czego zaapelował w swojej sprawie do cesarza, a Chrystus odniósł się do tego z uznaniem, ponieważ sprawozdanie donosi: „Przystąpił do niego Pan i rzekł: Bądź dobrej myśli; bo jak świadczyłeś o mnie w Jerozolimie, tak musisz świadczyć i w Rzymie.” (Dzieje 23:1-11) Fakty te zdają się wskazywać, że Paweł nie założył zboru w Rzymie; zbór tamtejszy został raczej zorganizowany przez Żydów z Rzymu, którzy byli w Jeruzalem pamiętnego dnia Pięćdziesiątnicy roku 33 n.e. i znaleźli się wśród nawróconych. Po powrocie do Rzymu niewątpliwie ogłaszali tam dobrą nowinę o Królestwie. — Dzieje 2:1-10.
10. (a) W jakich okolicznościach Paweł przybył do Rzymu? (b) Czy Piotr wyszedł mu na spotkanie lub odwiedził go później w areszcie domowym?
10 Paweł przybył do Rzymu po wielu trudnościach. Dzieje Apostolskie 28:14-16 podają: „Tam [w Puteoli] spotkaliśmy braci, którzy nas prosili, abyśmy pozostali u nich siedem dni; i tak doszliśmy do Rzymu. A bracia tamtejsi, gdy o nas usłyszeli, wyszli na nasze spotkanie aż do Forum Apii i do Tres Tabernae. Gdy Paweł ich ujrzał, podziękował Bogu i nabrał otuchy. A gdyśmy przyszli do Rzymu, pozwolono Pawłowi zamieszkać osobno z żołnierzem, który go pilnował.” Nie ma żadnej wzmianki o tym, żeby na spotkanie Pawła przybył z Rzymu apostoł Piotr, a dalsze sprawozdania też nie podają, by Piotr odwiedził Pawła w areszcie domowym, w którym przebywał aż do czasu stawienia go przed cesarza Nerona, piastującego zarazem urząd pontifeksa maksimusa. Ponadto Paweł nic nie wspomina o Piotrze w swoim długim liście pisanym do Rzymian, do którego dołączone są liczne pozdrowienia. — Rzym. 16:3-23.
PIOTR USŁUGUJE ZBOROM WSCHODNIM
11. (a) Gdzie, logicznie rzecz biorąc, głosił w tym czasie apostoł Piotr? (b) Co Józef Flawiusz pisał w tamtym okresie o Babilonie jako miejscu pobytu Żydów? (c) Jaką żywotność wykazywało tamtejsze środowisko żydowskie według pewnej encyklopedii?
11 Gdzie w tym czasie działalność misyjną prowadził apostoł Piotr? Otóż pracował tam, dokąd został skierowany zgodnie ze swoim apostolskim powołaniem — między obrzezanymi. (Gal. 2:8) Wobec tego koncentrował swoje wysiłki na diasporze,a na Żydach żyjących w rozproszeniu. Ważnym ośrodkiem żydowskim na wschodnich obszarach diaspory był w tych czasach Babilon. Czytamy na ten temat:
W czasach Chrystusa słusznie mógł Józef Flawiusz pisać o Żydach, że w Babilonii były ich „przemnogie rzesze”. („Dawne dzieje Izraela”, XI, v, 2). On także wspomina o 2000 rodzin żydowskich, przeniesionych przez Antiocha z Babilonii i Mezopotamii do Frygii i Syrii. (...) Babilonia przez wieki pozostawała ogniskiem wschodniego judaizmu, a z dyskusji prowadzonych w szkołach rabinackich wyłonił się w piątym wieku naszej ery Talmud Jeruzalemski i sto lat później Talmud Babiloński. Dwoma głównymi ośrodkami judaizmu mezopotamskiego były Nehardea nad Eufratem, oraz Nisibis nad Mygdoniosem, dopływem rzeki Chaboras; w miastach tych znalazło także oparcie chrześcijaństwo syryjskie. — „International Standard Bible Encyclopaedia”, wydanie z roku 1955, tom 2, strona 856 a.
12. (a) Do kogo zaadresowany został list Jakuba i księga Objawienia, zgodnie z porozumieniem zawartym w Jeruzalem? (b) Do kogo Piotr skierował swój pierwszy list?
12 Podczas gdy Paweł udał się na Zachód, do Europy, to Jakub, Kefas i Jan zgodnie z porozumieniem wspomnianym w Liście do Galatów 2:9 usługiwali na Wschodzie. Potwierdza to na przykład Jakub w swoim liście, gdyż rozpoczyna go, jak następuje: „Jakub, sługa Boga i Pana Jezusa Chrystusa, pozdrawia dwanaście pokoleń, które żyją w rozproszeniu.” (Jak. 1:1) Apostoł Jan, który spisał ostatnią księgę Biblii, zaadresował ją do zborów wschodnich takimi słowami: „Jan do siedmiu zborów, które są w Azji.” Zmartwychwstały Chrystus, który dał Janowi tę wizję, rozkazał: „Co widzisz, zapisz w księdze i wyślij do siedmiu zborów: do Efezu i do Smyrny, i do Pergamonu, i do Tyjatyry, i do Sardes, i do Filadelfii, i do Laodycei.” (Obj. 1:4, 11) A do kogo pisał sam Piotr? Otóż Piotr tak rozpoczyna swój pierwszy list: „Piotr, apostoł Jezusa Chrystusa, do wychodźców rozproszonych po Poncie, Galacji, Kappadocji, Azji i Bitynii.” (1 Piotra 1:1) Żadne z tych miejsc nie znajduje się w Europie.
BABILON TO NIE MISTYCZNE OKREŚLENIE RZYMU
13. (a) Jaki argument wysuwają ci, którzy twierdzą, że Piotr pisał z Rzymu? (b) Kiedy powstał pierwszy list Piotra w myśl twierdzenia posiadającego aprobatę kardynała Gibbonsa?
13 Apostoł Piotr w swoim liście nie tylko wcale nie wspomina Rzymu, lecz w wersecie z 1 Piotra 5:13 wyraźnie zaznacza, że list ten był pisany z Babilonu: „Pozdrawia was współwybrany kościół, który jest w Babilonie, i Marek, syn mój.” (Przekład ks. Wujka) Niemniej jednak obrońcy teorii, iż Piotr pisał z Rzymu, twierdzą, że wymienia tu Rzym w sensie przenośnym, ukrywając go pod nazwą Babilon. Na przykład fragment przypisu, stanowiącego nagłówek Listu 1 Piotra w angielskim wydaniu firmy John Murphy Company, zaopatrzonym w aprobatę Jakuba kardynała Gibbonsa, brzmi po przetłumaczeniu:
Pisał go w Rzymie, który symbolicznie nazywa Babilonem, jakieś piętnaście lat po Wniebowstąpieniu naszego Pana.
A cytowany już przekład ks. Wujka (III wydanie W.A.M. z Krakowa) podaje w uwadze marginesowej do słowa „Babilon” z 1 Piotra 5:13: „Tak Apostoł obrazowo nazywa Rzym.” Podobnie ks. R.A. Knox w swoim angielskim przekładzie Nowego Testamentu z roku 1944 twierdzi w uwadze marginesowej: „Nie może chyba być wątpliwości co do tego, że Babilon oznacza tutaj Rzym; porównaj Apokalipsę XVII, 5.”
14. Co podaje „Encyklopedia katolicka” o czasie powstania pierwszego listu Piotra?
14 Jeżeliby apostoł Piotr napisał swój pierwszy list około piętnastu lat po wniebowstąpieniu Jezusa, to w myśl owej katolickiej rachuby mogło się to stać najpóźniej w roku 48 n.e. Z drugiej strony jednak dzieło pt. The Catholic Encyclopedia (Encyklopedia katolicka), tom 11 (wydania z roku 1911), podaje na stronie 753 b:
Najbardziej prawdopodobny wydaje się pogląd, który za punkt wyjścia przyjmuje koniec roku 63 lub początek roku 64; a ponieważ św. Piotr poniósł w Rzymie śmierć męczeńską w roku 64 (67?), więc List jego nie może być późniejszej daty; nadto treść listu pozwala przypuszczać, że prześladowanie Nerona, które wybuchło pod koniec roku 64, wówczas jeszcze się nie rozpoczęło. (...) List ów nie mógł być pisany przed rokiem 63.
15. (a) Dlaczego ze względów uznawanych nawet przez „Encyklopedię katolicką” nie było żadnego powodu, dla którego Piotr miałby ukrywać nazwę Rzymu pod mianem Babilonu? (b) Co na ten temat podaje „Cyclopaedia” M’Clintocka i Stronga? (c) Jakie więc fakty przemawiają za tym, że Piotr pisał swój pierwszy list z Babilonu?
15 Zatem nawet katolicka rachuba czasu uznaje, że Piotr napisał swój list, zanim Rzym wstąpił w okres prześladowań zboru chrześcijańskiego. Jakiż więc cel lub jaka logicznie uzasadniona konieczność przemawiałaby za tym, żeby ukryć nazwę Rzymu albo posłużyć się mianem Babilonu dla metaforycznego określenia Rzymu, dopóki ten nie prześladował chrześcijan? Znane dzieło Cyclopaedia M’Clintocka i Stronga, podaje w związku z tym na stronie 18 tomu 8, co następuje:
Po co doszukiwać się mistycznego znaczenia w nazwie podanej jako miejsce napisania listu? Nie miałoby to głębszego uzasadnienia niż przypisanie podobnego znaczenia nazwom geograficznym z [rozdziału] 1, [i wiersza] 1. Po czym czytelnicy tego listu mieli się zorientować, że wyrażenie ἡ συνεκλεκτὴ [he syneklete: współwybrany kościół) w Babilonie odnosi się do Kościoła w Rzymie? A skoro Babilon oznacza wrogą potęgę duchową, jak w Apokalipsie (XVIII, 21), to można się dziwić, że krytycy katoliccy jak jeden mąż przyjmują tutaj takie znaczenie, dopuszczając, by przez skojarzenie przypisywano taki charakter ich duchowej metropolii. Dr Brown z Edynburga podaje takie porównanie: „Nasze miasto bywa nieraz nazywane Atenami — ze względu na swe położenie i ponieważ jest ośrodkiem nauki; ale z tego jeszcze wcale nie wynika, że jakiś list pochodzi z Edynburga, skoro jest datowany z Aten” (Expository Discourses on 1st Peter”, I, 548).
(...) Naturalne wyjaśnienie polega na tym, żeby uznać Babilon po prostu za nazwę powszechnie znanego miasta starożytnego. Wprawdzie nie dysponujemy doniesieniem o podróży misyjnej apostoła Piotra do Chaldei, ale o późniejszym życiu Piotra w ogóle niewiele nam powiedziano w Nowym Testamencie. Wiemy jednak, że według Józefa Flawiusza w Babilonie mieszkało mnóstwo Żydów — οὐ γαρ ὀλίγοι μυριάδες [ou gar oligoi myriades: niemało bowiem dziesiątków tysięcy czyli: przemnogie rzesze], i chyba takie miejsce, w dużej mierze kolonia lub siedlisko Żydów, przyciągało apostoła obrzezanych? (...) Zakładając, że imperium Partów (któremu wówczas podlegał Babilon) miało odrębny rząd, pisał do mieszkańców innych prowincji, będących pod zarządem Rzymu, i zalecił im posłuszeństwo wobec cesarza jako władzy zwierzchniej oraz wobec poszczególnych namiestników, których ten przysyłał w celu sprawowania władzy na miejscu. Poza tym, na co już częste zwracano uwagę, krainy zamieszkiwania adresatów listu (I,1) są wyszczególnione w takim porządku, w jakim naturalnym biegiem rzeczy ułożyłaby je osoba pisząca z Babilonu, to znaczy rozpoczynając od najbliższych i zakreślając koło na zachód i południe aż do najbardziej oddalonych. Dosłowne znaczenie określenia Babilon uznawali Erazm, Kalwin, Beza, Lightfoot, Wieseler, Mayerhoff, Bengel, De Wette, Bleek i z pewnością większość współczesnych krytyków.
16. (a) Podaj dalsze dowody potwierdzające, że Piotr pisał z Babilonu. (b) Wykaż, dlaczego nawet Klemens z Rzymu w zasadzie zaprzecza poglądowi, jakoby Piotr pisał z Rzymu.
16 Na poparcie powyższego możemy też przytoczyć pracę zatytułowaną: A Commentary, Critical and Explanatory, on the Old and New Testaments [Komentarz krytyczny i objaśniający do Starego i Nowego Testamentu], doktorów R. Jamiesona, A.B. Fausseta i D. Browna z Wielkiej Brytanii, wydaną w roku 1873; część druga tego dzieła podaje na stronie 514 b pod hasłem Babilon:
Babilon Chaldejski nad Eufratem. Na dowód tego, że nie chodzi tu o Rzym, jak zapewniają papiści, zobacz we Wstępie CO DO MIEJSCA NAPISANIA tego Listu; porównaj także z kazaniem LIGHTFOOTA. Jakie to nieprawdopodobne, by w przyjacielskim pozdrowieniu użyto zagadkowego tytułu występującego w proroctwie (Objawienie Jana 17:5)! Właśnie Babilon był ośrodkiem, skąd się wywodziła azjatycka Diaspora, do której się zwracał Piotr. FILON w dziele „Legatio ad Caium” [poselstwo Gajusa], odcinek 36, oraz JÓZEF FLAWIUSZ w „Antiquitates Judaicae” [Dawnych dziejach Izraela] 15,2. 2; 23:12 informują nas, że w Babilonie było za czasów apostolskich wielkie mnóstwo Żydów (podczas gdy w Rzymie było ich stosunkowo mało, bo około 8000; Józef Flawiusz 17.11); samo przez się narzuca to odwiedziny apostoła obrzezanych. Babilon przecież był głównym siedliskiem tych, do których tak skutecznie przemawiał w dniu Pięćdziesiątnicy, (Dzieje 2:9); stąd wówczas przybyli żydowscy „Partowie (...) i mieszkańcy Mezopotamii” (państwo Partów obejmowało w owym okresie Mezopotamię wraz z Babilonem); tym usługiwał tam osobiście. Natomiast innym słuchaczom, mieszkańcom „Kapadocji, Pontu, Azji, Frygii i Pamfilii”, służył teraz listownie. Najwcześniejsze niewątpliwe świadectwo na rzecz męczeńskiej śmierci Piotra w Rzymie pochodzi od DIONIZEGO, biskupa Koryntu z końca drugiego wieku. Wydaje się, że tę tradycję zapoczątkowała dążność do przedstawiania Piotra i Pawła, dwóch przodujących apostołów, jako wspólnych założycieli Kościoła w metropolii. KLEMENS Z RZYMU („1 Epistola ad Corinthios”, odcinki 4, 5), CZĘSTO CYTOWANY NA JEJ POPARCIE, W RZECZYWISTOŚCI JEJ ZAPRZECZA. Wspomina on razem Pawła i Piotra, ale specjalnie wyróżnia u Pawła okoliczność, że głosił zarówno na Wschodzie, jak i na Zachodzie, z czego wynika, iż Piotr w ogóle na Zachodzie nie był.b
W liście 2 Piotra 1:14 czytamy: „Rychło trzeba mi będzie rozstać się z Życiem”, co nasuwa wniosek, że jego męczeńska śmierć była bliska, a jednak nie ma tu żadnej aluzji do Rzymu ani też do ewentualnego zamiaru udania się tam.c
PRAWDA WYSWOBADZA, A NIE TRADYCJA
17. Dlaczego przyjmujemy za prawdę raczej słowa apostoła Piotra niż wypowiedzi pisarzy literatury pozabiblijnej?
17 Cóż z tego, jeśli pisarze literatury religijnej, która nie wchodzi w skład Biblii, twierdzą, że Babilon oznaczał Rzym — że to była utajona nazwa Rzymu? Ludzie ci nie byli natchnieni, jak słudzy Boży, którzy spisali całe Pismo święte. Natomiast apostoł Piotr należał da inspirowanych pisarzy biblijnych. (2 Piotra 1:21) Gdyby Piotr, pisząc o Babilonie, miał w gruncie rzeczy na myśli Rzym, to duch Boży, który nim kierował, byłby w błędzie, co jest oczywiście nie do pomyślenia. Babilon to nie Rzym ani też symbol Rzymu, jak się o tym przekonamy w następnych artykułach niniejszej serii. Bóg jest zawsze prawdziwy i natchnieni przez Niego pisarze podawali prawdę. Zatem wypowiedź z Listu 1 Piotra 5:13 nie odnosi się do Rzymu, lecz do literalnego miasta Babilonu w Mezopotamii.
18. (a) Na co wskazuje Westminsterski atlas historyczny Biblii? (b) Czy zbór w Babilonie uratował to miasto od zagłady?
18 Jeżeli chodzi o kwestię istnienia w tym czasie Babilonu, to The Westminster Historical Atlas to the Bible (Westminsterski atlas historyczny Biblii) w opracowaniu Wrighta i Filsona (wydanie zrewidowane z roku 1956, zawierające na stronie 89 mapę zatytułowaną: „Świat rzymski w okresie narodzin Jezusa”) wyjawia, że faktycznie istniało wówczas miasto Babilon. Z treści Listu 1 Piotra 5:13 wynika, że był też „zbór w Babilonie”, ale ten zbór nie uratował Babilonu od tego, że zgodnie z proroctwem popadł w kompletną ruinę.
19. (a) Czy kwestia pobytu apostoła Piotra w Rzymie ma dla nas istotne znaczenie? (b) Czym według Biblii jest Babilon Wielki? (c) Co jedynie uwolni nas spod wpływu Babilonu Wielkiego?
19 Chrześcijanie doby obecnej za Fundament zboru chrześcijańskiego uznają Chrystusa Jezusa, apostołów natomiast traktują jako wiernych mężów zbudowanych na tym Fundamencie, którymi się posługiwał Chrystus, ich Pan i Głowa. Żadnego ziemskiego miasta nie mają za ośrodek swojej wiary ani nie uważają, by w naszych czasach jakieś miasto było w oczach Bożych ważniejsze od innych. Okoliczność, czy ktoś z ludzi, nawet spośród apostołów Jezusa Chrystusa, odwiedził dane miasto, nie ma tu specjalnego znaczenia. Ważna jest jednak wiadomość, że Piotr nie miał na myśli Rzymu, gdy mówił o Babilonie, bo gdyby Babilon był symbolicznym określeniem Rzymu, to i Babilon Wielki oznaczałby Rzym. Tymczasem Biblia wykazuje nam, że Babilon Wielki to coś większego, coś, co wywiera bardziej dalekosiężny wpływ niż się to dotąd udało Rzymowi czy też religii rozprzestrzenionej z Rzymu. Babilon Wielki to ogólnoświatowa dziedzina religii fałszywej, obejmująca nie tylko religie nominalnego chrześcijaństwa, ale również pogaństwa. Dla okazania posłuszeństwa biblijnemu nakazowi co do wydostania się z niego nie trzeba być w Rzymie; można przebywać w jakiejkolwiek miejscowości na ziemi i przy tym być duchowym więźniem wpływów Babilonu Wielkiego. Właśnie spod tego oddziaływania należy się wyrwać. Chcąc uciec stamtąd i uratować życie, trzeba dokładnie wiedzieć, czym jest Babilon Wielki. W tym celu trzeba jasno rozumieć, co Biblia mówi o Babilonie. Zatem polegajmy raczej na natchnionym Słowie Bożym niż na tradycjach ludzi nie natchnionych przez Boga, szukających poparcia dla z góry powziętego zdania. Jedynie prawda potrafi ludzi wyswobodzić. — Jana 8:32. (B-44)
[Przypisy]
a „Określenie to odnosi się do Żydów przebywających na dobrowolnym lub przymusowym ‚wygnaniu’ z Ziemi Świętej, szczególnie w okresie wypędzenia Żydów z ojczyzny po zburzeniu Jeruzalem przez Tytusa (rok 70 n.e.).” — Dagobert D. Runes: „Concise Dictionary of Judaism”, 1959.
b Pierwszy list Klemensa do Koryntian, odcinek 5, podaje: „(...) Stawmy sobie przed oczy przykład dobrych apostołów. Piotr przez bezpodstawną zawiść narażony był nie raz ani dwa na trudy, lecz wiele razy; i tak dając świadectwo aż do samej śmierci, dostał się do chwały, która mu się słusznie należała. Wskutek tejże zawiści doszło do tego, że i Paweł dostąpił nagrody cierpliwości. Siedem razy był w więzach; był biczowany; był kamienowany. Głosił zarówno na Wschodzie, jak i na Zachodzie, pozostawiwszy za sobą chwalebną pamięć o swej wierze. Tak nauczając cały świat sprawiedliwości i dotarłszy do najdalszych krańców Zachodu, poniósł śmierć męczeńską z rozkazu możnych i odszedł z tego świata, a dostał się do świętości, będąc najbardziej przykładnym wzorem cierpliwości.” — Temple Chevallier, teolog: „A Translation of the Epistles of Clement of Rome, Polycarp and Ignatius” (Przekład listów Klemensa Rzymskiego, Polikarpa i Ignacego), strona 6, wydania londyńskie z roku 1833. Zobacz też strony 51 i 52 dzieła pt. „The Apostolic Fathers — An American Translation” (Ojcowie apostolscy — przekład amerykański), pióra Edgara J. Goodspeeda, wydanie z roku 1950.
c W sprawie wyżej wymienionego Dionizego znana „Cyclopaedia” M’Clintocka i Stronga, tom 8, podaje na stronie 14: „Euzebiusz (III, 25, powołując się na Dionizego, biskupa Koryntu) utrzymuje, że oni [Piotr i Paweł] ponieśli śmierć męczeńską wspólnie. (...) Cała ta historia ostatecznie opiera się jednak na świadectwie samego tylko Dionizego, który musiał umrzeć około roku 176 A.D. (wyjątki z „1 listu do Koryntian” Klemensa Rzymskiego, odc. V, oraz z „Listu do Rzymian” Ignacego, odc. V, niczego nie rozwiązują.) (...) Epifanius (XXVII, 7) nawet nazywa Pawła biskupem (ἐπίσκοπος) chrześcijan w Rzymie.”