Czy rzekłeś „Oto ja, poślij mnie”?

 1. Kiedy miało miejsce powtórne spełnienie proroctwa danego Izajaszowi w świątyni? Jak można nazwać tego, kogo Jehowa w związku z tym wzbudził?

LICZNE są proroctwa Pisma świętego, które znajdują trzykrotne spełnienie, przy czym trzecie, ostateczne spełnienie ich przypada na nasz dwudziesty wiek. Wskutek tego owe proroctwa mają dla nas nader żywotne znaczenie. Należy do nich między innymi proroctwo dane Izajaszowi, kiedy w wizji ujrzał Jehowę Boga w świątyni. (Izaj. 6:1-13) Powtórne spełnienie tego niezwykle ważnego proroctwa miało miejsce dziewiętnaście stuleci temu, gdy Jehowa Bóg wzbudził drugiego Izajasza, inaczej mówiąc Większego Izajasza. Kim był ten Większy Izajasz? Dowiadujemy się o tym z drugiego rozdziału listu napisanego do nawróconych na chrystianizm Hebrajczyków, a zachowanego dla nas w Biblii świętej.

 2. Co powiedział Izajasz o swych dzieciach? Jak zostało to zacytowane w celu utożsamienia Większego Izajasza?

² Pierwotny Izajasz był żonatym mężczyzną, mającym dwoje lub troje dzieci ze swej izraelskiej żony, prorokini. Z przyczyn proroczych otrzymał on natchnienie do napisania: „Oto ja i dzieci, które mi dał Jehowa, jesteśmy w Izraelu za znaki i cuda od Jehowy zastępów, który przebywa na górze Syjon.” (Izaj. 8:18, NW) Prawie osiemset lat później pewien pisarz biblijny oświadczył w liście do Hebrajczyków 2:11-14 o Jezusie Chrystusie: „Zarówno ten, który uświęca, jak i ci, którzy bywają uświęceni, z jednego [z Boga] są wszyscy; z tego powodu nie wstydzi się nazywać ich braćmi, mówiąc: (...) Otom ja i dzieci, które mi dał Bóg. Skoro tedy dzieci mają udział we krwi i w ciele, więc i On również miał w nich udział, aby przez śmierć zniszczyć tego, który miał władzę nad śmiercią, to jest diabła.” Słowa te pozwalają Większego Izajasza rozpoznać w Jezusie Chrystusie.

 3. (a) Dlaczego ten większy Izajasz nie musiał otrzymać wizji Jehowy w świątyni? (b) Jak jego ludzkie imię pasuje do tytułu, jaki nosi z racji pełnionej służby?

³ Czy temu Większemu Izajaszowi potrzebna była cudowna wizja Jehowy zasiadającego w świątyni na tronie w otoczeniu serafinów, a więc taka wizja, jaką oglądał pierwotny Izajasz? Nie, gdyż był to niebiański Syn Boży, który widział samego ‚Króla, Jehowę zastępów’, na niebiańskim tronie i który u boku Jehowy osobiście zażywał chwały niebiańskiej. (Jana 17:5, 11, 20-24) Przez to, że zrezygnował ze swej niebiańskiej chwały, a pierwiastek jego życia został cudowną mocą Jehowy przeniesiony z nieba na ziemię, stał on się człowiekiem, Jezusem Chrystusem. (Łuk. 1:26-38; Filip. 2:5-11) Jehowa Bóg polecił, aby na ziemi nazwano Jego Syna ludzkim imieniem Jezus, co jest skróconą formą imienia Jehoszua. Znaczenie tego imienia ściśle odpowiada wykładowi imienia Izajasza, tylko w odwrotnej kolejności. Jezus (lub Jehoszua) znaczy „Jehowa zbawieniem”, podczas gdy Izajasz znaczy „Zbawienie Jah (Jehowy)”. Okoliczność ta dobrze podkreśla fakt, że Jezus Chrystus jest Większym Izajaszem. To właśnie on zanim stał się człowiekiem, towarzyszył Jehowie jako niebiański Syn Boży, kiedy Bóg powiedział do proroka Izajasza w wizji świątynnej: „Kto by nam poszedł?”, to znaczy, ‚Mnie, Jehowie, i memu jednorodzonemu Synowi’. — Izaj. 6:8, BT.

 4. Kiedy i gdzie Jezus jak gdyby powiedział: „Oto ja, poślij mnie”? Jak został upoważniony do działania w roli większego Izajasza?

⁴ Tak więc Jehowa Bóg zesłał swego posłusznego Syna z nieba. A kiedy ten Syn Boży na ziemi odpowiedział na zaproszenie Jehowy słowami: „Oto ja, poślij mnie”? Stało się to wtedy, gdy jesienią roku 29 n.e. przyszedł do Jana Chrzciciela, aby być ochrzczony w rzece Jordan. Wtedy to Jehowa Bóg donośnym głosem słyszanym z nieba oznajmił, że uznaje ochrzczonego Jezusa za Syna. Dlatego też w następujących słowach z Listu do Hebrajczyków 10:5-9 zacytowany jest Psalm 40:7-9 i zastosowany do Jezusa Chrystusa podczas chrztu: „Przychodząc na świat, mówił (...) Oto przychodzę, aby wypełnić wolę twoją, o Boże.” Wówczas, po chrzcie Jezusa w wodzie, Jehowa Bóg także namaścił (pomazał) go duchem świętym, aby się stał Chrystusem (Pomazańcem), i tym samym upoważnił go do głoszenia swoim rodakom, Izraelitom, w roli Większego Izajasza. — Mat. 15:24; 10:5, 6.

 5, 6. Jak Jezus okazał, czy sobie zdaje sprawę z tego, że musi dalej spełniać zlecenie dane Izajaszowi w świątyni?

⁵ Izajasz wywiązał się ze zlecenia, jakie otrzymał w świątyni. A czy teraz Jezus Chrystus zdawał sobie sprawę z tego, że Jehowa upoważnił go do dalszego spełniania zadania powierzonego Izajaszowi w wizji świątynnej? Owszem, a okazał to przez sposób, w jaki przytoczył i zastosował słowa tego zlecenia od Boga. Uczynił to w roku 31 n.e., opowiedziawszy wpierw wielkim rzeszom swych rodaków przypowieść o siewcy, który rozsiał nasienie na różnych rodzajach gleby. Z kolei wyjaśnił swoim uczniom, dlaczego przemawia do ludu z użyciem przypowieści, czyli obrazowych porównań lub podobieństw!

⁶ „Wam dane jest poznać tajemnice Królestwa Niebieskiego, ale im tego nie dano. Bo temu, kto ma, będzie jeszcze więcej dane, tak że obfitować będzie; a temu, kto nie ma: i to, co ma, będzie odjęte. Dlatego mówię do nich w przypowieściach, że patrząc, nie widzą, a słuchając, nie słyszą, ani rozumieją. I wypełnia się w nich proroctwo Izajasza, które głosi: ‚Słyszeniem słuchać będziecie, a nie zrozumiecie. I wzrokiem patrzeć będziecie, a nie ujrzycie. Albowiem skamieniało serce ludu tego i uszami z wysiłkiem słyszeli i oczy swe przymknęli, aby przypadkiem oczami nie dostrzec i uszami nie posłyszeć, a sercem nie zrozumieć, a tak nie nawrócić się, ażbym ich uzdrowił.’” — Mat. 13:1-15, NDb.

 7. Jaki komentarz apostoła Jana wykazuje, że zlecenie dane Izajaszowi spełniał potem także Jezus Chrystus?

⁷ Dwa lata później, a zaledwie cztery dni przed uśmierceniem go na skutek żądań możnych żydowskich z Jeruzalem, Jezus Chrystus powiedział o sobie, że jest Światłem świata. Omawiając ten wypadek, chrześcijański apostoł Jan pisze: „To powiedział Jezus i odszedł, i ukrył się przed nimi. Chociaż jednak uczynił On przed nimi tak wielkie znaki, nie uwierzyli w Niego, aby się spełniło słowo proroka Izajasza, który rzekł: ‚Panie [Jehowo, NW], któż uwierzył naszemu głosowi? A ramię Pańskie komu zostało objawione?’ Dlatego nie mogli uwierzyć, ponieważ znów rzekł Izajasz: ‚Zaślepił ich oczy i twardym uczynił ich serce, aby nie widzieli oczyma oraz nie poznali sercem i nie nawrócili się, ażebym ich uzdrowił.’ To rzekł Izajasz, ponieważ ujrzał chwałę Jego i o Nim mówił.” — Jana 12:36-41, BT; Izaj. 53:1; 6:1-10.

 8. W co nie wierzyła większość możnych żydowskich w odniesieniu do Jezusa? Czemu starali się oni przeszkodzić?

⁸ Większość możnych żydowskich nie uwierzyła, by Jezus był Mesjaszem (Chrystusem) posłanym przez Jehowę Boga, ani by upoważniony był do funkcji duchowego Arcykapłana na sposób Melchizedeka. (Jana 12:42, 43; Ps. 110:1-4; Hebr. 6:19 do 7:28) Dlatego też uknuli spisek i przedsięwzięli kroki zmierzające do uśmiercenia go; zdawało się im, że tym sposobem przeszkodzą Jezusowi w pełnieniu obowiązków kapłańskich i ofiarowaniu Bogu duchowego kadzidła, co obrazowo czynił arcykapłan izraelski każdego roku w Dniu Przebłagania. — 3 Mojż. 16:12, 13.

 9. (a) Jak ci żydowscy wielmoże wyglądali z tej racji w oczach Jehowy i co stało się jawnym znakiem tego? (b) Jak przejawiali oni nadal wrogość wobec Jezusa po jego wstąpieniu do nieba?

⁹ Przełożeni żydowscy wskutek tego oczywiście popadli w niełaskę Jehowy Boga. Poważne znaczenie miała w związku z tym okoliczność, że gdy na Kalwarii zmarł Jezus na palu męki, do końca wyszydzany przez żydowskich wielmożów, nastąpiło w Jeruzalem wielkie trzęsienie ziemi i wewnętrzna zasłona świątyni rozerwała się na dwie części, od góry aż do samego dołu. (Mat. 27:39-54; Łuk. 23:35-48; Jana 18:35; 19:15-21; Dzieje 3:17, 18) Nawet po wzbudzeniu Jezusa ze śmierci i jego wniebowstąpieniu możni żydowscy przejawiali wobec niego wrogość, prześladując jego uczniów, którzy dzięki temu, iż w dniu Pięćdziesiątnicy zostali namaszczeni duchem świętym, byli odtąd duchowymi podkapłanami Arcykapłana Jehowy, Jezusa Chrystusa.

POWTÓRNE SPEŁNIENIE ZLECENIA ZE ŚWIĄTYNI

10. Dlaczego powtórne spełnianie zlecenia danego Izajaszowi nie skończyło się z chwilą śmierci Jezusa?

¹⁰ Prorocze zlecenie dane Izajaszowi nie dobiegło końca z chwilą śmierci Jezusa, ale począwszy od Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e. zmartwychwstały Jezus kierował z nieba spełnianiem tego zlecenia przez swych namaszczonych duchem uczniów, działających na ziemi. Uczniowie ci zostali zobrazowani przez dzieci Izajasza, które — jak mówił sam Izajasz — Jehowa dał mu na znaki i cuda w Izraelu. — Izaj. 8:18.

11. W jaki sposób apostoł Paweł — pisząc około roku 56 n.e. do Rzymu — wskazał, że spełnianie zlecenia danego Izajaszowi nadal jeszcze było w toku?

¹¹ A zatem te duchowe „dzieci” spełniały dalej zadanie, które Jehowa Bóg zlecił Większemu Izajaszowi, Jezusowi Chrystusowi. Właśnie dlatego chrześcijański apostoł Paweł, pisząc do zboru w Rzymie, przytoczył słowa ze zlecenia danego Izajaszowi w świątyni: „Czego Izrael szukał, tego nie osiągnął, ale wybrani osiągnęli; pozostali zaś ulegli zatwardziałości, jak napisano: Zesłał Bóg na nich ducha znieczulenia, dał im oczy, które nie widzą, i uszy, które nie słyszą, aż do dnia dzisiejszego.” (Rzym. 11:7, 8) Apostoł Paweł napisał to około roku 56 n.e., jakieś dwadzieścia trzy lata po śmierci i zmartwychwstaniu Pana Jezusa Chrystusa, Większego Izajasza.

12, 13. Jak Paweł później w samym Rzymie wskazał, że proroctwo dane Izajaszowi w świątyni nadal znajdowało zastosowanie?

¹² Jeszcze później, mniej więcej w roku 60 n.e. apostoł Paweł znalazł się w Rzymie pod strażą żołnierską; kilka dni po osadzeniu go tam w areszcie domowym przybyli do niego na rozmowę specjalnie zaproszeni „przywódcy Żydów” i inni. Po ogólnej dyskusji apostoł Paweł znowu wskazał, że dane w świątyni proroctwo Izajasza nadal ma zastosowanie do Żydów, gdyż czytamy:

¹³ „Jedni uwierzyli temu, co głosił, a inni nie wierzyli. A gdy nie mogli dojść z sobą do zgody i zabierali się do odejścia, Paweł powiedział im tylko te słowa: Dobrze Duch Święty mówił przez Izajasza Proroka do ojców naszych: ‚Idź do tego ludu, a mów: Uchem posłyszycie, a nie zrozumiecie, i okiem patrzeć będziecie, a nie dojrzycie. Albowiem skamieniało serce tego ludu. Uszy sobie zatkali i oczy swe przymrużyli, aby oczyma nie dojrzeli, uszami nie posłyszeli i sercem nie pojęli, a nie nawrócili się, abym ich uzdrowił.’” — Dzieje 28:17-27, NDb.

14. (a) Jak długo Żydzi w myśl przepowiedni z proroctwa Jezusa mieli trwać w uporze? (b) Kiedy i jak sprawdziło się to proroctwo?

¹⁴ Podówczas zbliżało się już zburzenie Jeruzalem i tamtejszej świątyni. Zostało ono przepowiedziane przez Większego Izajasza, Jezusa Chrystusa, co wyraźnie wskazywało, że ogół Żydów trwać będzie w stanie zaślepienia, głuchoty i zatwardziałości serca; a jak długo? Do czasu, aż na nich przyjdzie, co najgorsze — odpowiednik tego, co się stało z Juda oraz Jeruzalem i jego pierwszą świątynią w roku 607 p.n.e. Na Żydów czasów apostolskich to najgorsze spadło w roku 70 n.e. Zgodnie z przepowiednią Jezusa, zawartą w proroctwie o końcu tego systemu rzeczy, Jeruzalem wraz ze świątynią zostało wtedy zrównane z ziemią, pozostałych przy życiu mieszkańców wojska rzymskie pod wodzą Tytusa uprowadziły w niewolę, a ziemia judzka uległa spustoszeniu. — Łuk. 21:5-7, 20-24.

15. (a) Czy Żydzi nawróceni na chrystianizm pozostali w Judei aż do czasu, gdy wyludniły się domy? (b) Czym dzięki bezzwłocznemu działaniu okazali się w wyniku spełnienia proroctwa Izajasza?

¹⁵ Zwróćmy jednak uwagę na następujący fakt: Żydzi nawróceni na chrystianizm nie pozostali w ziemi judzkiej ‚aż dotąd, gdy runęły miasta wyludnione i domy były bez ludzi’, a kraj cały legiony rzymskie obróciły w pustkowie. Skoro tylko ujrzeli znak zapowiadający zgubę Jeruzalem, jaki się ukazał w roku 66 n.e., od razu poszli za radą Jezusa i opuścili Jeruzalem oraz całą Judeę; uciekli przez Jordan do Perei. Dzięki temu uniknęli straszliwej zguby, która w roku 70 n.e. dosięgła Żydów w Judei jako powtórne spełnienie proroctwa Izajasza. (Izaj. 6:11, 12, BT) Tym samym też owi schrystianizowani Żydzi, naśladowcy Większego Izajasza, okazali się „świętym nasieniem”, wśród którego przetrwało czyste, prawdziwe wielbienie Jehowy Boga — wielbienie, któremu nie potrzeba ani ziemskiego miasta świętego, ani ziemskiej świątyni na górze Moria. — Izaj. 6:13, BT.

NOWOŻYTNE SPEŁNIENIE ZLECENIA ZE ŚWIĄTYNI

16. (a) Jak się to dzieje, że ostateczne spełnienie zlecenia danego Izajaszowi w świątyni może mieć miejsce obecnie? (b) Wśród jakiego narodu dokonuje się to spełnienie?

¹⁶ Od tego czasu upłynęło dziewiętnaście stuleci. Proroctwo zawarte w zleceniu Bożym, udzielonym Izajaszowi w świątyni, nie spełniło się jeszcze całkowicie. Większy Izajasz, uświetniony Jezus Chrystus, kieruje trzecim i końcowym spełnieniem tego proroczego zlecenia. Ma on jeszcze na ziemi mały ostatek tych, o których może powiedzieć: „Oto ja i dzieci, które mi dał Jehowa, jesteśmy w Izraelu za znaki i cuda od Jehowy zastępów.” (Izaj. 8:18, NW; Hebr. 2:13, 14) W dobie obecnej nie znajdują się oni pośród cielesnego Izraela, któremu udało się zorganizować małą republikę na Bliskim Wschodzie, lecz są wpośród Izraela duchowego. Ten duchowy naród izraelski został powołany do życia w dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e., gdy Większy Izajasz zlał ducha świętego na swych wiernych uczniów w Jeruzalem, natomiast rodowici Izraelici jako naród zostali odrzuceni.

17. Jak doszło do tego, że obok prawdziwego Izraela duchowego istnieje nominalny?

¹⁷ Jakieś trzy i pół roku później duch święty zaczął spływać również na nie-Żydów, którzy się stali uczniami Większego Izajasza, Jezusa Chrystusa. (Gal. 6:14-16; Dzieje 2:1-42; 10:1 do 11:18) Trzysta lat później cesarz Konstantyn Wielki, piastujący w Rzymie urząd Pontifeksa Maksimusa, wraz z biskupami sfałszowanej religii chrześcijańskiej zorganizował nominalne chrześcijaństwo. Po dzień dzisiejszy to chrześcijaństwo twierdzi, iż stanowi duchowy Izrael. Właśnie pośród niego, tak jak i poza nim, znaleźć można prawdziwe, od Boga dane „dzieci” Większego Izajasza, Jezusa Chrystusa.

18. Którzy to jednak powiadają do Jehowy w świątyni: „Oto ja, poślij mnie”? Co w ich wypadku odpowiada wizji świątynnej Izajasza?

¹⁸ Kto więc dzisiaj, żyjąc pośród świata rzekomo chrześcijańskiego, odpowiedział Jehowie: „Oto ja, poślij mnie”? Uczyniły to zrodzone z ducha „dzieci” Większego Izajasza. Właśnie ci namaszczeni chrześcijanie, a nie religianci chrześcijaństwa, rozpoznali, że Pan Bóg, Jehowa, jest obecnie w swej duchowej świątyni; odpowiada to wizji ‚Króla, Jehowy zastępów’ w świątyni, jaką Izajasz miał tego roku, w którym król judzki Ozjasz zmarł dotknięty trądem. — Izaj. 6:1.

19. Kiedy i jak na zgromadzeniu w Cedar Point, w stanie Ohio, została dobitnie zwrócona uwaga na przyjście Pana do świątyni?

¹⁹ Jehowa Bóg przybył do swej duchowej świątyni celem przeprowadzenia sądu, i jest w niej od roku 1918. „Dzieciom” Większego Izajasza dobitnie zwrócono na ten fakt uwagę w piątek dnia 8 września 1922 roku; był to znamienny dzień drugiego zgromadzenia ogólnego Międzynarodowych Badaczy Biblii w Cedar Point (USA, Stan Ohio). Główne przemówienie kongresowe, wygłoszone owego dnia, dotyczyło tematu: „Przybliżyło się Królestwo niebios”. (Mat. 4:17) Treść tego przemówienia została później opublikowana w (angielskim) wydaniu Strażnicy z 1 listopada 1922 roku, gdzie odnośne informacje znajdujemy na stronie 334 pod nagłówkiem: „Przyjście do swej świątyni”, oraz na stronie 336, pod nagłówkiem: „Zmiana pracy”. Od tamtej pory zarówno biblijny rozkład czasu, jak też spełniające się proroctwa Biblii potwierdzały, że Jehowa przybył do swej duchowej świątyni wiosną roku 1918, co stanowiło nowożytne urzeczywistnienie proroctwa Malachiasza 3:1-5.a

20. Kogo zobrazował Ozjasz, król Judy? Dlaczego został dotknięty trądem?

²⁰ W roku 1918 do szczytu doszły bezbożne poczynania politycznych władców chrześcijaństwa, zobrazowane przez zuchwałe postępowanie króla Ozjasza z królestwa Judy. Ozjasz był królem, ale nie pełnił żadnej funkcji kapłańskiej ani nie posiadał odpowiednich przywilejów. Obrazował więc polityczne elementy rządzące nominalnym chrześcijaństwem, które sobie rości pretensje do tego, iż stanowi duchowy Izrael. Kiedy Ozjaszowi udało się wydatnie umocnić swój kraj pod względem militarnym i ekonomicznym, popadł w zarozumiałość. Ośmielił się przywłaszczyć sobie urząd kapłana w świętym domu Bożym, a tym samym usunąć w cień wyznaczone przez Jehowę kapłaństwo, które zostało ustanowione w obrębie rodziny Aarona, brata proroka Mojżesza. Król Ozjasz z pokolenia Judy prawdopodobnie wtargnął do świętego miejsca w świątyni celem ofiarowania kadzidła tak jak kapłan z rodu Aarona i pokolenia Lewiego, zanim jeszcze Izajasz miał wizję Jehowy zasiadającego w świątyni na tronie. Arcykapłan Azariasz i dalszych osiemdziesięciu kapłanów zaprotestowało przeciw temu. Gdy Ozjasz rozzłościł się na tych wiernych kapłanów, Jehowa Bóg poraził zuchwałego króla trądem. Musiał opuścić „tron Jehowy”, który po nim zajął jego wierny Bogu syn Joatam, a on sam zmarł w roku 774 p.n.e. — 2 Kron. 26:1-23.

21. (a) Jakie środki powszechnego zaangażowania stosowali polityczni władcy chrześcijaństwa w celu wygrania pierwszej wojny światowej? (b) Jakie stanowisko ogłosiły wówczas powołane przez Boga „dzieci” Większego Izajasza i przy jakim dziele zdecydowały się trwać?

²¹ Czynniki rządzące chrześcijaństwa, podobnie jak profanator Ozjasz, dały w latach 1914-1918 pokaz wielkiego rozwoju swej potęgi i siły militarnej. Wszystkie ich środki ekonomiczne wprzęgnięte zostały w zmagania o wygranie pierwszej wojny światowej. Całą ludność poszczególnych krajów poddano surowej dyscyplinie, przy czym tylko cztery spośród dwudziestu dziewięciu państw wplątanych w wojnę nie podawały się za chrześcijańskie. Powołane przez Boga „dzieci” Większego Izajasza, namaszczeni duchem świadkowie Jehowy, nie mogli jednak razem z władcami politycznymi uczestniczyć w ich powszechnej wojnie o panowanie nad światem. Ten ostatek uczniów Większego Izajasza, Jezusa Chrystusa, ogłosił więc swą neutralność co szczególnie dobitnie podkreślono w wydaniu (angielskim) Strażnicy i zwiastuna obecności Chrystusa z 1 stycznia 1916 roku, na stronach 5 i 6, pod nagłówkiem: „Władza sił zbrojnych na lądzie i morzu — jak długo?”b Poznali oni, że są duchowymi podkapłanami Jezusa Chrystusa, niebiańskiego Arcykapłana Jehowy, jak o tym jest mowa w Liście 1 Piotra 2:5-9. Poznali, że czasy pogan, czasy panowania narodów świata, dobiegły końca w roku 1914, oraz że w niebiosach objęło władzę mesjańskie Królestwo Boże. Dlatego też musieli trwać przy spełnianiu swych duchowych obowiązków kapłańskich wobec Boga.

22. Jak polityczni władcy chrześcijaństwa uciekli się do podobnych poczynań, co zuchwały król Ozjasz?

²² Wówczas czynniki rządzące chrześcijaństwem zaczęły wkraczać na teren działalności tych, którzy byli ordynowanymi sługami Bożymi i kapłanami Boga Najwyższego, albo którzy przynajmniej twierdzili, że takimi są. Usiłując przeprowadzić powszechne zorganizowanie społeczeństwa dla celów wojennych, władze polityczne wspierane przez funkcjonariuszy wojskowych postanowiły opanować kaznodziejski, kapłański urząd sług Bożych. Wzywały ich do modlenia się o zwycięstwo w wojnie; wydawały dla kaznodziejów materiały propagujące wojnę, przeznaczone do spożytkowania w kazaniach, przekształciły kościoły w placówki werbunkowe; wciągnęły kaznodziejów do służby wojskowej w charakterze kapelanów; przedstawiły swoją walkę jako „świętą wojnę”, którą chrześcijańscy kaznodzieje obowiązani są popierać. Wzorem dawnego króla Ozjasza wtargnęły w ten sposób do świętego przybytku chrześcijańskiej służby Bożej, aby ofiarować to, co im się zdawało przyjemną wonią dla Boga.

23. Jak duchowieństwo chrześcijaństwa ustosunkowało się do zuchwałości nowożytnego króla Ozjasza?

²³ Czy duchowieństwo chrześcijaństwa, katolickie i protestanckie, zajęło stanowisko takie jak arcykapłan Azariasz i osiemdziesięciu podkapłanów? Czy sprzeciwiło się temu? Przeciwnie! Po prostu ‚sprezentowało broń’ i złamało chrześcijańską zasadę neutralności, a tych, którzy wnosili sprzeciwy z uwagi na skrupuły sumienia, piętnowało mianem „tchórzów”. W całej pełni zastosowało się do żądań władz politycznych i militarystów świata chrześcijańskiego. Wolało za króla raczej Cezara niż Boga.c

24. W jaki sposób władze polityczne chrześcijaństwa wystąpiły przeciw kapłańskim „dzieciom” Większego Izajasza, ze względu na ich zastrzeżenia?

²⁴ Już samo to, co władze polityczne zrobiły z duchownymi, było wystarczająco bezbożne i świętokradcze, lecz ten nowożytny król Ozjasz postąpił sobie jeszcze bardziej zuchwale. Ponieważ dane od Boga „dzieci” Większego Izajasza, czyli świadkowie Jehowy, nie zgadzali się z bezczelnymi poczynaniami nowożytnego króla Ozjasza, reprezentujące go czynniki popadły we wściekłość i zaczęły prześladować tych uczniów Większego Izajasza, będących zarazem kapłanami. W końcu ogarnięci duchem militaryzmu władcy polityczni, przy pełnym uznaniu i poparciu ze strony kleru nominalnego chrześcijaństwa, obłożyli zakazem literaturę biblijną tych świadków Jehowy Boga. Wtrącono też do federalnego więzienia prezesa oraz sekretarza-skarbnika i sześciu dalszych czołowych przedstawicieli Watch Tower Bible and Tract Society z wyrokami co najmniej dwudziestu lat pozbawienia wolności.d

25. Co tym sposobem zamierzał uczynić nowożytny król Ozjasz i jakie spełnił proroctwa Większego Izajasza?

²⁵ Tak oto nowożytny król Ozjasz zamierzał zmusić na zawsze do milczenia tych będących kapłanami świadków Jehowy, którzy protestowali przeciw dyktowanemu przez politykę sposobowi wielbienia Boga. Tak urzeczywistniło się to, co Większy Izajasz zapowiedział słowami zawartymi w Ewangelii według Mateusza 24:9 oraz co objawił w Objawieniu 11:7-10 i 13:7-12, 18 o bluźnierczym dzikim zwierzu, wychodzącym z otchłani morza.

26. Czym wtedy porażony został nowożytny król Ozjasz? W jakim znaczeniu?

²⁶ Wtedy to właśnie Jehowa Bóg, obecny w swej duchowej świątyni, symbolicznie poraził nowożytnego króla Ozjasza trądem.e Polityczni władcy stali się w oczach Jehowy obrzydliwi, jak trędowaci; los ten spotkał ich nie tylko z tej racji, że w roku 1914 dobiegły końca czasy ich niepodzielnego panowania na ziemi, czasy pogan, ale również dlatego, że sprzeciwiali się teraz Arcykapłanowi Boga, Jezusowi Chrystusowi, i jego podkapłanom. Nie mają żadnego udziału w Kapłaństwie ani w Królestwie Bożym. Ich stanowiska politycznej władzy nad ziemią są przeznaczone do likwidacji w „wojnie wielkiego dnia Boga Wszechmocnego” na polach Armagedonu. — Obj. 16:14, 16, NW.

ODPOWIEDŹ NA WEZWANIE BOŻE

27. (a) Kiedy i w jakich okolicznościach Jehowa zapytał ze swej świątyni, kogo posłać do chrześcijaństwa? (b) Kto na to odpowiedział oraz w jakim stanie znajdowali się odpowiadający?

²⁷ Pierwsza wojna światowa skończyła się dnia 11 listopada 1918 roku, a w roku następnym główni przedstawiciele Towarzystwa Strażnica i ich towarzysze zostali zwolnieni z więzienia. Prześladowane „dzieci” Większego Izajasza na całym świecie stopniowo uwalniały się od krępujących je ograniczeń, zwłaszcza tych, które wynikały z lęku i trwogi przed ludźmi na ziemi. Nastała powojenna era ogólnoświatowej sposobności do głoszenia o ustanowionym Królestwie Bożym. Od roku 1919 Jehowa Bóg zaczął ze swej duchowej świątyni pytać, kogo ma posłać i kto pójdzie Jemu i Jego Większemu Izajaszowi, aby przemawiać do duchowo ślepej i głuchej ludności chrześcijaństwa, odznaczającej się w dodatku zatwardziałością serca. Słowami starożytnego Izajasza: „Oto ja, poślij mnie!” odpowiedziały na to oczyszczone „dzieci” Większego Izajasza, namaszczeni duchem świadkowie Jehowy, a nie opanowane przez politykę duchowieństwo chrześcijaństwa. Mając wargi oczyszczone jakby „żarzącym się węglem” świętego ducha Bożego, ci świadkowie odbyli swe pierwsze po wojnie większe zgromadzenie w miejscowości Cedar Point (USA, stan Ohio) w dniach od 1 do 8 września 1919 roku, gdzie też zostali na nowo zorganizowani do rozszerzonej działalności kaznodziejskiej.

28. Kiedy z pełniejszym docenianiem i entuzjazmem ponowili prośbę o wysłanie ze zleceniem?

²⁸ W dniach 5-13 września 1922 roku odbyło się w Cedar Point (Ohio) drugie zgromadzenie Międzynarodowych Badaczy Biblii, wówczas to dzięki świętemu Słowu i duchowi Bożemu oraz Jego organizacji świątynnej owym namaszczonym „dzieciom” Większego Izajasza naprawdę otworzyły się oczy na to, że Jehowa jest obecny w swej duchowej świątyni, ale nie od roku 1878, lecz od znacznie krótszego czasu.f Tak więc z jeszcze pełniejszym docenianiem i zrozumieniem, a nawet z większym entuzjazmem ponowiły one prośbę, by zostały wysłane do takiej misji, jaką spełniał Izajasz.

29. Czy po tych zgromadzeniach w Cedar Point pozostałe „dzieci” Większego Izajasza odpowiedziały Jehowie? Co one teraz muszą czynić?

²⁹ Pozostałe spośród namaszczonych duchem „dzieci” Większego Izajasza, które nie były obecne na tych dwóch zgromadzeniach w Cedar Point z lat 1919 i 1922, rozpoznały później, że Jehowa Bóg jest w swej duchowej świątyni od roku 1918, i także odpowiedziały na Jego zaproszenie do służby, mówiąc jak gdyby: „Oto ja, poślij mnie!” Mały ich ostatek, czyli resztka, żyje jeszcze do dziś. Czy ty, czytelniku, należysz do ich grona? Czy rzekłeś „Oto ja, poślij mnie”? Jeżeli tak, to teraz musisz się wywiązywać z otrzymanego zlecenia.

30. Kto szczególnie od roku 1935 stanął u boku „dzieci” Większego Izajasza?

³⁰ Słowa owych namaszczonych „dzieci” Większego Izajasza, które służyły za znaki i cuda pośród chrześcijaństwa, rzekomego duchowego Izraela, szczególnie od roku 1935 n.e. dotarły do licznych ludzi o usposobieniu owiec. Ta „wielka rzesza” przyrównana do owiec wykazała, że nie zamyka oczu i nie zatyka uszu ani nie znieczula swych serc, jak ogół nominalnego chrześcijaństwa. Zdążyła ona przed nadejściem zapowiedzianej zagłady chrześcijaństwa zająć stanowisko po stronie namaszczonych duchem „dzieci” Większego Izajasza i raduje się wizją Jehowy w Jego świątyni.

31. (a) Na jakie zaproszenie ta „wielka rzesza” „drugich owiec” odpowiedziała w istocie rzeczy: „Oto ja, poślij mnie”? (b) W czym powinna ona wobec tego bezustannie się udzielać oraz dlaczego jej członkowie mogą się uważać za szczęśliwych?

³¹ Na zaproszenie Jehowy do współdziałania z namaszczonym ostatkiem ta „wielka rzesza” „drugich owiec” odpowiedziała w samej rzeczy: „Oto ja, poślij mnie!” (Obj. 7:9-15; Jana 10:16, NW) Czy jesteś jedną z tych „drugich owiec”? Czy w takim razie powiedziałeś powyższe słowa? Pomagaj więc nieustannie namaszczonym „dzieciom” Większego Izajasza w spełnianiu ich Boskiego zlecenia, pochodzącego ze świątyni. Przyłącz się do nich w przemawianiu do ludzi pośród świata chrześcijańskiego i ostrzeganiu ich przed tym, że „domy” chrześcijaństwa pozostaną bez mieszkańców, a jego posiadłości zostaną obrócone w ruinę, ponieważ ono nieodmiennie wzbrania się widzieć, słyszeć i rozumieć. Szczęśliwy jesteś, skoro widzisz, słyszysz i rozumiesz swym sercem, a także stosownie do tego postępujesz. Dzięki temu unikniesz całkowitej i wiecznotrwałej zagłady, jaka czeka chrześcijaństwo! — Mat. 13:13-16.

(Bardziej szczegółowe doniesienie o tym, w jaki sposób świadkowie Jehowy spełniają obecnie to zlecenie ze świątyni, ukaże się w „Strażnicy” z dorocznym sprawozdaniem o działalności na całym świecie)

[Przypisy]

Na wyżej wspomnianej stronie 334, w paragrafie 8 wydrukowanego przemówienia, czytamy: „Wierzymy więc, że dzień przygotowania skończył się w roku 1914; a w roku 1918 lub gdzieś około tego czasu Pan przyszedł do swej świątyni. To przyjście do świątyni nastąpiło ze względu na sąd, gdyż sąd musi się najpierw zacząć od domu Bożego. (1 Piotra 4:17)”