Imię Jehowy musi być rozgłoszone po całej ziemi
„Od wschodu słońca aż do jego zachodu wielkie będzie imię moje między narodami”. — Malach. 1:11, BT.
1. Jaka sytuacja aktualna na całym świecie wymaga, aby uwypuklona została wielkość imienia Jehowy?
ISTNIEJE pilna potrzeba, aby wśród wszystkich narodów ludzie poczuli się zmuszeni do zastanowienia nad imieniem Bożym. W chwili obecnej zaledwie drobna mniejszość mieszkańców ziemi ceni imię JEHOWA i wielbi Boga, który je nosi (Ps. 83:18, NW; W Biblii gdańskiej wiersz 19). Przytłaczająca większość usunęła Boga ze swego umysłu, a w najlepszym razie oddaje Jemu cześć jedynie dla pozoru. Ludzie ci popuszczają cugli swoim namiętnościom i będąc całkowicie pochłonięci dążeniem do samolubnych celów nie dbają już o to, by pamiętać o Bogu, który się ujmuje za prawdą, miłością i sprawiedliwością. Przejęli się natomiast wytworami własnej dziecinnej wyobraźni — bożkami, które odpowiadają ich ludzkim pojęciom, bezużytecznymi bogami posiadającymi te same niedoskonałe cechy, co ich twórcy.
2. W jakim sensie narody zapomniały o Bogu?
2 Nawet tak zwani mędrcy współczesnego pokolenia: teolodzy, filozofowie, psycholodzy i naukowcy, uznają szczerą prawdę świętej Księgi Bożej, Biblii, za coś zgoła niegodnego ich uwagi, coś zbyt naiwnego, żeby w to wierzyć, natomiast jej mierniki moralne uważają za zbyt wielkie ograniczenie swych dążeń i trybu życia. W zamian za to wielbią siebie samych. Ich zdaniem człowiek to wielki wynalazca, twórca cywilizacji, od którego zależny jest wszelki postęp i wszystkie dobrodziejstwa przyszłości. Narody naprawdę zapomniały o Bogu i dlatego już wkrótce na własnej skórze poczują przepowiedziane nieszczęście. — Ps. 50:22.
3. Jakimi słowami apostoł Paweł dokładnie opisał warunki panujące obecnie wśród narodów?
3 Paweł, apostoł Chrystusa, otrzymał z natchnienia ducha świętego pobudkę do opisania sytuacji zaistniałej wśród wszystkich narodów następującymi słowami: „Co o Bogu wiedzieć można, jest dla nich jawne, gdyż Bóg im to objawił. Bo niewidzialna jego istota, to jest wiekuista jego moc i bóstwo, mogą być od stworzenia świata oglądane w dziełach i poznane umysłem, tak iż nic nie mają na swoją obronę, dlatego że poznawszy Boga, nie uwielbili go jako Boga i nie złożyli mu dziękczynienia, lecz znikczemnieli w myślach swoich, a ich nierozumne serce pogrążyło się w ciemności. Mienili się mądrymi, a stali się głupi. I zamienili chwałę nieśmiertelnego Boga na obrazy przedstawiające śmiertelnego człowieka, a nawet ptaki, czworonożne zwierzęta i płazy”. — Rzym. 1:19-23.
4, 5. Jak narody teraz oddają cześć śmiertelnemu człowiekowi i niższym stworzeniom?
4 Czy dzisiejsze narody przy całym swym nowoczesnym postępie rzeczywiście odpowiadają temu opisowi? Pomyśl tylko, czytelniku, jak wytężone starania podejmuje się w każdym narodzie, by wszystkich obywateli skłonić do uznania wyższości państwa. A pamiętaj, że wszelkie rządy narodowe są bez wyjątku dziełem niedoskonałych i samolubnych stworzeń, przy czym wiadomo powszechnie, że są to twory przemijające. Każdy z nich ma swoje własne godło: jeden lwa, drugi orła, jeszcze inny smoka lub węża. Od każdego mieszkańca żąda się, by państwu symbolizowanemu przez nierozumne zwierzę i kierowanemu przez grzesznych ludzi oddawał hołd oraz okazywał bezwzględne posłuszeństwo, jak gdyby właśnie ono było najwyższym autorytetem.
5 W zapomnienie poszedł fakt, że nie kto inny jak Jehowa Bóg, Stworzyciel słońca i księżyca oraz Dawca świeżego powietrza i wody — czynników wciąż na nowo ożywiających całą ziemię — jest Tym, który jako „Najwyższy panuje nad królestwem ludzkim” (Dan. 4:25). W miejsce tego robi się bohaterów i dobroczyńców z niedoskonałych ludzi; wychwala się ich i składa im dziękczynienia, nie dbając o to, że takie uwielbienie słusznie należy się tylko Jehowie.
6. Jakie istnieją dowody na to, iż rzekomych mędrców tego świata ogarnęła głupota?
6 Czyż nie jest rzeczą oczywistą, że zgodnie z wyżej cytowanymi słowami apostoła Pawła mędrców światowych ogarnęła głupota? Jakże niedorzecznie, jak niemądrze brzmią oświadczenia składane przez niektórych ich przedstawicieli, iż „Bóg jest martwy”! Jak kłócą się ze zdrowym rozsądkiem twierdzenia, iż człowiek i jego ziemska siedziba nie miały twórcy, lecz powstały w wyniku zbieżnego działania ślepych, bezwolnych sił! Jakże bezsensowne jest roszczenie, jakoby człowiek był panem swego losu, skoro już drobna zmiana warunków atmosferycznych może pociągnąć za sobą pokrzyżowanie jego najlepiej ułożonych planów!
7. Jak Jehowa dał znać, że skutecznie opanowuje tę sytuację?
7 Ten, który ‚opowiada od początku rzeczy ostatnie’, przewidział taki rozwój wypadków na całym świecie i oświadczył, iż skutecznie opanuje sytuację oraz pomyślnie rozwiąże ją w sposób przynoszący cześć Jego wielkiemu Imieniu, a zarazem radość i pokój tym spośród ludzi, co miłują to Imię. Na dowód swej znajomości przyszłych wydarzeń spowodował spisanie w Biblii sprawozdania o tym, jak 3500 lat temu postąpił z potężnym imperium faraonów, przy czym dał zapewnienie, iż opis ten jest równocześnie szkicem przyszłej historii. — Izaj. 46:10.
EGIPT „W SENSIE DUCHOWYM”
8, 9. Przedstaw kilka godnych uwagi cech Egiptu i jego władców. Jakie ogólne wrażenie odnosili ludzie żyjący w czasach faraonów?
8 Starożytny Egipt miał swego władcę czczonego jako boga, który jednak był tylko człowiekiem, potomkiem grzesznika Adama. W państwie tym na przestrzeni wieków nagromadzono takie zasoby mądrości ludzkiej, że zakłada się, iż nawet Grecy właśnie stamtąd zapożyczyli większość swojej wiedzy. Pod względem wojskowym Egipt długo uchodził za uznaną potęgę, dysponując silnymi oddziałami konnicy i rydwanów bojowych. Zakrojone na wielką skalę roboty publiczne miały dawać wyobrażenie o świetności tego państwa. W ramach owych prac zbudowano olbrzymie grobowce, skomplikowany system kanałów nawadniających, jak również wyniosłe świątynie.
9 Lud poddany władzy faraonów żył w zupełnie niezwykłych warunkach klimatycznych. Deszcz był tam w zasadzie nieznany. Słońce i księżyc świeciły na tle bezchmurnego nieba. Rzeka Nil, nieprzerwanie zasilana wodą pochodzącą z obfitych opadów w Afryce Centralnej, regularnie występowała z brzegów, a niesiony z wodą żyzny namuł zapewniał ogromną urodzajność roli. Wspomniane cechy charakterystyczne skłoniły pewnego dziejopisarza do określenia życia w Egipcie mianem „obrazu spokojnego dostatku” i „pogodnej stabilizacji”. Wydawało się, że Egipt będzie tak istniał zawsze, że nic nigdy się nie zmieni.
10. Jakie wnioski wysnuwają badacze Biblii z takich wersetów, jak List do Rzymian 15:4 i Objawienie 11:8?
10 Nie ulega wątpliwości, że Egipt obrazował coś większego, co miało się pojawić w przyszłości, ponieważ apostoł Paweł napisał: „Cokolwiek (...) przedtem napisano [w Piśmie świętym], dla naszego pouczenia napisano” (Rzym. 15:4). Ponadto u apostoła Jana znajdujemy ciekawą aluzję do „miasta wielkiego, które w sensie duchowym bywa nazywane Sodomą i Egiptem, gdzie też (...) Pan był przybity do pala” (Obj. 11:8, NW). Kontekst dowodzi, że ów ‚Egipt w sensie duchowym’ stanowi ośrodek zainteresowania „ludów i plemion, i języków i narodów”, a więc międzynarodowego zbiorowiska ludzi.
11. Dlaczego Egipt, Sodoma i niewierna Judea mogą słusznie być zaszeregowane do tej samej klasy?
11 Zarówno Egipt, jak i Sodoma oraz Judea (gdzie Chrystus Jezus rzeczywiście został przybity do pala), miały wiele wspólnego z obecnym międzynarodowym systemem rzeczy znanym pod nazwą chrześcijaństwa.a W każdym z tych miejsc zapomniano o Bogu. Przyczyną bynajmniej nie była słaba pamięć, lecz rozmyślne dążenie do wymazania Go z niej. Po prostu chciano zapomnieć o Bogu, który ogłosił powszechnie obowiązujący miernik sprawiedliwości. Chciano się tym sposobem uwolnić od wyrzutów sumienia ciągle przypominającego o tym, że Bóg zgodnie ze swym oświadczeniem przeprowadzi pełny obrachunek ze wszystkimi złoczyńcami. Chciano bez przeszkód postępować według własnego upodobania, samemu decydując, co dobre, a co złe. Tak zarozumiałym zachowaniem dawano w gruncie rzeczy wyraz tej samej postawie, co faraon, który rzekł: „Któż to jest Jehowa”? — 2 Mojż. 5:2, NW.
12. Czego pierwowzorem jest więc dawny Egipt i jego władca? Jaki pogląd wpajano w tym pierwowzorze i podobnie w jego nowożytnym odpowiedniku?
12 Zatem Egipt „w sensie duchowym” to religijna organizacja samolubnych stworzeń, które całkowicie uległy mocy „boga tego [doczesnego, złego] systemu rzeczy”, większego faraona, Szatana Diabła (2 Kor. 4:4, NW). W ciągu minionych stuleci ten fałszywy bóg ustanawiał liczne systemy religijne, z których każdy miał za zadanie wpajać zwolennikom przekonanie o niezmienności aktualnie istniejących instytucji religijnych i politycznych. Na przekór faktom historycznym Egipt „w sensie duchowym”, czyli chrześcijaństwo, nadal wmawia podległym sobie ludziom, że nic nigdy się nie zmieni, że „wszystko tak trwa, jak było od początku stworzenia”. — 2 Piotra 3:4.
13. Jakie pocieszające zapewnienie daje Jehowa odnośnie do wszystkich, którzy sobie lekceważą Jego imię i zwierzchnictwo?
13 Ignorowanie wielkiego Stwórcy przez cały ten system religijny, jak również usuwanie z pamięci Jego imienia, nie przynosi Jemu żadnej specjalnej szkody. Mógłby przejść nad tym do porządku i spokojnie pozwolić ludziom oraz narodom pędzić dalej na oślep ku zagładzie. Jednakże ze względu na tych, którzy miłują Jego imię i tęsknią za prawdą, tudzież za sprawiedliwością, Bóg miłościwie postanowił okazać swą moc na widowni świata i zarazem wywyższyć swe imię na oczach wszystkich narodów (2 Piotra 2:7, 8; Ezech. 9:4). Zarówno rządzący, jak i rządzeni, ‚będą musieli poznać, kim jest Jehowa’. — Ezech. 38:23, NW.
INNE UDERZAJĄCE PODOBIEŃSTWA
14, 15. Jakie podobieństwo rzuca się w oczy przy porównywaniu starożytnego Egiptu z dzisiejszym systemem religijnym Szatana?
14 Faraonowie starożytnego Egiptu nadawali sobie tytuł „Synów słońca”, czyli dawców światła i życia dla całej poddanej ludności. Zwykłym śmiertelnikom nawet nie było wolno stać w obecności faraona ani patrzeć mu w twarz. Kiedy przejeżdżał, musieli pod groźbą kary śmierci odwrócić wzrok i paść na ziemię. Jednym słowem, sprawiedliwym czy niesprawiedliwym, mógł skazać na śmierć każdego poddanego, który mu się po prostu nie podobał.
15 Podobnie też „bóg tego systemu rzeczy” stale chętnie „przybiera postać anioła światłości” (2 Kor. 11:14). Jego systemy religijne, włącznie z poszczególnymi odłamami nominalnego chrześcijaństwa, podtrzymują w swych doktrynach element tajemnicy i wprowadzają zamęt w umysły zwolenników, aby czasem się nie zorientowali, iż jest tylko stworzeniem duchowym, które się zbuntowało przeciw prawowitemu zwierzchnictwu swego Stwórcy.
16, 17. Jakie zastosowanie na szerszą skalę znajdują pretensje faraona do stworzenia rzeki Nil i posiadania jej na własność?
16 Za sprawą Boga prorok Ezechiel wyjawił postawę pysznego faraona i zanotował następującą wypowiedź tego samowładcy: „Moja jest rzeka [Nil] i jam ją sobie uczynił” (Ezech. 29:3). Podobnie też „władca tego [niegodziwego] świata”, Szatan Diabeł, odkąd zwiódł Ewę i doprowadził Adama do buntu przeciw Bogu, stale rościł sobie prawo do rodu ludzkiego jako do domeny swego panowania (Jana 12:31). Porównanie upadłej ludzkości z wodami Nilu jest całkowicie zgodne z symboliką biblijną, gdyż natchniony duchem Bożym apostoł Jan został pobudzony do przekazania nam następującego anielskiego objaśnienia jednej z oglądanych wizji: „Wody, które widziałeś, (...) to ludy i tłumy, i narody, i języki”. — Obj. 17:15.
17 Tak, Szatan rości sobie pretensje do królestw i mocarstw ludzkich, mając je za swoją własność, i faktycznie odzwierciedlają one jego ducha oraz postawę. Na pustyni wystawiony na próbę Jezus wcale nie zaprzeczał, gdy Diabeł dał do zrozumienia, że może obdarzać władzą wśród grzesznych ludzi każdego, kto zastosuje się do jego wymagań (Mat. 4:8, 9). Poza tym Biblia wskazuje bezpośrednio, że źródłem władzy i znaczenia w królestwach ludzkich jest dziś wielki Smok — właśnie sam Szatan. — Obj. 13:2.
18. Na co wskazuje fakt, że Egipt opierał swe bezpieczeństwo na rydwanach i koniach?
18 Jak faraon opierał trwałość swej władzy i pozycji na sile militarnej, tak też w ‚Egipcie w sensie duchowym’ (czyli chrześcijaństwie) przywiązuje się dużo wagi do utrzymania gotowości bojowej, dając jej pierwszeństwo przed nie cierpiącymi zwłoki potrzebami ubogiego ludu pod względem wyżywienia i odzienia. Nawet organizacja nosząca nazwę Narodów Zjednoczonych nie daje gwarancji pokoju i bezpieczeństwa, wobec czego poszczególne państwa, choćby najmniejsze i najmłodsze, szybko zaopatrują się dziś w oręż wojenny, na który w gruncie rzeczy ich nie stać: w karabiny, samoloty, pociski rakietowe i tym podobne wyposażenie.
NIEZMIENNE ZAMIERZENIE BOŻE
19. Jaką rękojmię daje dawne postanowienie Jehowy nad brzegami Nilu?
19 Sposób postępowania, jaki Bóg zastosował w swoim czasie nad brzegami Nilu, upewnia nas w przeświadczeniu, że ‚Egipt w sensie duchowym’, to znaczy chrześcijaństwo jako największy system religijny, ma być wystawiony na bezlitosne działanie światła prawdy Bożej i zdemaskowany; ma się okazać, że w niczym nie jest lepszy od Egiptu starożytnych faraonów. Zanim jeszcze patriarsze Abrahamowi narodziło się potomstwo, Jehowa skierował do tego wiernego męża Bożego następujące doniosłe słowa: „Wiedz o tym dobrze, iż twoi potomkowie będą przebywać jako przybysze w kraju, który nie będzie ich krajem, i przez czterysta lat będą tam ciemiężeni jako niewolnicy; aż wreszcie ześlę zasłużoną karę na ten naród, którego będą niewolnikami, po czym (...) wyjdą z wielkim dobytkiem”. — 1 Mojż. [Rodz.] 15:13, 14, BT.
20. Czy Jehowa dopiero w ostatniej chwili postanowił rozprawić się z Egiptem i jego królem?
20 Później Jehowa oznajmił Mojżeszowi, wyzwolicielowi, któremu poruczył wyprowadzenie potomków Abrahama z Egiptu: „Ja zaś wiem dobrze, że król Egiptu nie pozwoli wam wyjść inaczej, jak tylko zmuszony ręką przemożną. Wyciągnę przeto rękę i uderzę Egipt różnymi cudami, jakich tam dokonam, a wypuści was” (2 Mojż. [Wyjścia] 3:19, 20, BT). Zatem Jehowa na długo przed czasem wyjawił, co postanowił o Egipcie. Zamierzeniem Jego było, żeby uświetnić swe imię w Egipcie i na wszystkich podległych mu obszarach.
21. O czym powinno nas to dzisiaj przekonywać?
21 Powinno nas to przekonać o nieuniknionym zdemaskowaniu i upadku czekającym ‚Egipt w sensie duchowym’, a więc rzekome chrześcijaństwo, oraz wszystkich jego świeckich sprzymierzeńców. Tak, starannym badaczom jej kart Biblia daje podstawę do spodziewania się wielkiej kampanii obnażania, która by wyjawiła rzeczywisty stan plugawego, chorego i umierającego świata Szatana, w tym zwłaszcza chrześcijaństwa. Wszelkie dowody przemawiają za tym, że taka kampania dziś istotnie już się toczy, niepokojąc władców i innych wpływowych ludzi ze wszystkich narodów.
KTOŚ WIĘKSZY NIŻ MOJŻESZ
22, 23. Nakreśl dzieje Mojżesza jako proroka Bożego wysłanego do faraona i pośrednika występującego na rzecz potomka Abrahama.
22 Mojżeszem posłużył się Jehowa, aby dokonać przełomu w sytuacji panującej w Egipcie. Imię jego znaczy „Wyciągnięty”, co przypomina, że dzięki kierownictwu Jehowy został wydobyty z wód Nilu, które w przeciwnym razie stałyby się jego grobem (2 Mojż. 1:22). Wychowywał się na dworze faraona, gdzie zapoznawał się z całą mądrością Egiptu. Dalsze kierownictwo Boże można dostrzec w wypadkach, które później zawiodły Mojżesza do kraju Madianitów: tam przez pewien czas opiekował się stadami, zapewne zachowując w sercu i pamięci obietnice, jakie Jehowa dał jego przodkowi Abrahamowi. — 2 Mojż. 2:10; 3:1; Dzieje 7:22, 30.
23 Mojżesz wiernie wywiązywał się z roli pośrednika. Nie tylko postępował zgodnie ze sprawiedliwymi wymaganiami, jakie Jehowa stawiał swemu ludowi, ale ponadto współczuł też swym rodakom z powodu ich wrodzonej grzeszności. Poświęcał się dla nich, w razie potrzeby ochoczo narażając nawet własne życie. W samej rzeczy baranka zabitego w wieczór Paschy można by słusznie traktować jako ofiarę złożoną w zamian za Mojżesza, który w tej obrazowej formie ofiarował się za grzechy ludu; dzięki owemu zastępstwu jednak mógł żyć dalej i wprowadzać w czyn program oswobodzenia, do którego upoważnił go Bóg. Tuż przed dokończeniem wyznaczonego mu zadania Mojżesz w natchnieniu przepowiedział przyszłego proroka, podobnego jemu, który wszakże miał dysponować o wiele większą władzą (5 Mojż. 18:18, 19). Apostoł Piotr utożsamił później owego wielkiego Proroka na wzór Mojżesza z samym Chrystusem Jezusem. — Dzieje 3:19-26.
24, 25. Jaką uderzającą zgodność z wypadkami dotyczącymi Mojżesza można zauważyć w sprawozdaniu o Chrystusie Jezusie?
24 Wprost zadziwiająca jest okoliczność, że przy narodzeniu się Jezusa jako człowieka warunki tak się ułożyły, iż podobnie jak mały Mojżesz znalazł się on w niebezpieczeństwie, gdyż groziła mu śmierć z rąk króla Heroda, a uratowany został od niej dzięki interwencji swego niebiańskiego Ojca (Mat. 2:1-18). Ponieważ nasienie, które Marię doprowadziło do poczęcia, nie pochodziło od niedoskonałego człowieka, dziecię jej było „święte”, było „Synem Bożym” (Łuk. 1:35). Mocą świętego ducha Bożego Jezus posiadł całe bogactwo mądrości i wiedzy wraz z darem głębokiego wczuwania się w prawdziwy stan upadłej ludzkości. — Kol. 2:1-3.
25 Chrystus Jezus, prorok większy od Mojżesza, służył również w charakterze dobrego pasterza, opiekuna trzody Bożej złożonej z ludzi o usposobieniu owiec (Jana 10:11; Ezech. 34:31). On także poświęcił się za swych podopiecznych i we właściwym czasie ofiarował samego siebie jako doskonały „Baranek Boży, który gładzi grzech świata” (Jana 1:29). Na trzeci dzień Jehowa wzbudził go z martwych w postaci potężnego ducha i osadził po swej prawicy w niebie. — Dzieje 2:32, 33.
26. Jaką okoliczność w dzisiejszym spełnieniu ilustruje fakt, że Aaron został rzecznikiem Mojżesza?
26 Mojżeszowi Jehowa dał specjalnego rzecznika. Został nim jego rodzony brat Aaron (2 Mojż. 7:1, 2). Chrystus Jezus, Większy Mojżesz, także dysponuje jak gdyby ziemskim rzecznikiem, to znaczy kimś, kto jest łatwo dostępny na ziemi, zważywszy, że sam Chrystus Jezus wstąpił do niebios i zajął miejsce po prawicy Bożej. Rzecznikiem tym jest zbór jego namaszczonych duchem naśladowców, z których każdy został w stosunku do niego duchowym bratem. — Hebr. 2:11, 12.
27. Jak zatem rysuje się ogólna sytuacja, na której tle ma dziś być rozgłoszone imię Jehowy?
27 Czy rozumiesz teraz i dostrzegasz dziś to wszystko? Oto Mojżesz i Aaron mają laskę autorytetu, otrzymaną od Boga Najwyższego, Jehowy! Są nimi jednak Chrystus, który od roku 1914 zasiada na tronie i jego namaszczeni naśladowcy na ziemi; wszyscy oni są napełnieni świętym duchem Bożym, aby pełnić służbę na rzecz imienia Jehowy. Imię Boże musi być rozgłoszone i wbrew wszelkiemu przeciwdziałaniu czy to ze sfer widzialnych, czy niewidzialnych, wszystkie narody muszą zobaczyć jego wielkość.
NOWY CZYNNIK NA ARENIE ŚWIATA
28, 29. Czym tłumaczymy sobie fakt, że zarówno w starożytnym dramacie, jak i w jego współczesnym spełnieniu, Mojżesz i Aaron nie zostali szybko usunięci ze sceny?
28 Być może już się zastanawiałeś, czytelniku, dlaczego faraon zaraz przy pierwszym wystąpieniu Mojżesza i Aarona w imieniu Jehowy nie kazał ich aresztować i wtrącić do więzienia czy nawet zabić. Otóż Jehowa zapobiegł takiej ewentualności, natychmiast dając przed całym dworem faraona dowód, że Mojżesz jest Jego pełnomocnym przedstawicielem. Czy przypominasz sobie, jak „laska Aarona [przemieniona w dużego węża] połknęła ich laski [także przemienione w węże]”? (2 Mojż. [Wyjścia] 7:12, BT). Faraon wiedział, że ma przeciw sobie moc nadludzką, choć mimo wszystko zatwardził swe serce.
29 Podobnie też Szatan ze swymi stronnikami wie, że Jehowa rozciąga opiekuńczą dłoń nad swoim ludem, chociaż nie umniejsza to jego pragnienia, aby zmusić do milczenia i zgładzić posłów Bożych, to jest Jego chrześcijańskich świadków, przy czym dla dopięcia tego celu nawet nie waha się wyrządzić wiele zła wszystkim swym poddanym podbitym u niego w całkowitą niewolę. Wszelkie zło, jakie Szatan i jego podwładni mogą sprowadzić na ludzi, jest jednak niczym w porównaniu z klęską, jaką potrafi hordom szatańskim zadać Jehowa. Kiedy w roku 1914 n.e. Jehowa rozkazał większemu Mojżeszowi, Chrystusowi Jezusowi: „Wyrusz na podbój między twoich nieprzyjaciół” — większy Faraon oraz wszyscy jego widzialni i niewidzialni poplecznicy na pewno odczuli władzę Chrystusa i potęgę jego niebiańskich zastępów. Pomimo zatwardziałości swych serc zdali sobie sprawę, że zostało im bardzo mało czasu do nadejścia ostatecznego rozrachunku. — Obj. 12:7-9, 12; Ps. 110:1, 2.
30. Wobec jak ogromnej klęski stoi to, co nazwano Egiptem ‚w sensie duchowym’?
30 Dla Szatana i całego jego systemu rzeczy, włącznie z chrześcijaństwem, są to jedynie złe wieści, a spodziewać się on może tylko jeszcze gorszych. Całe jego imperium ma zginąć w jeszcze większej klęsce, jaką Jehowa sprowadzi na wszystkie narody w obrębie i na zewnątrz ‚Egiptu w sensie duchowym’: „Oto udręczenie pójdzie z narodu do narodu, a wicher wielki powstanie od kończyn ziemi, i będą pobici od Pana czasu onego od końca ziemi aż do końca ziemi; nie będą ich płakać ani zbierać, ani chować; będą jako gnój na polu”. — Jer. 25:32, 33.
31, 32. Kiedy dopiero według Pisma świętego może nadejść ostateczne spustoszenie całego systemu Szatana?
31 Ale najpierw, zanim ten niszczycielski przejaw mocy Jehowy zdruzgocze chrześcijaństwo i resztę szatańskiego systemu rzeczy, po całej ziemi musi być ogłoszone i rozsławione IMIĘ najwyższego Władcy. Jehowa udowodni wielkość swego imienia i uzmysłowi wszystkim nieprzyjaciołom, że toczą próżną walkę, ale nie nastąpi to dopiero wtedy, gdy wszyscy ci buntownicy legną w prochu, tylko przed ich wytraceniem, na które sobie w pełni zasłużyli.
32 Nie można więc mieć wątpliwości co do tego, jak spełnią się słowa, które Jehowa kazał Mojżeszowi ogłosić wobec faraona w formie uroczystej przestrogi: „Dlategom cię zachował, abym okazał na tobie moc moją i żeby opowiadane było imię moje po wszystkiej ziemi” (2 Mojż. 9:16). Zatem imię Jehowy musi zyskać rozgłos zarówno wśród przyjaciół, jak i wrogów, a jednocześnie moc Jego będzie stopniowo coraz dotkliwiej odczuwana nie tylko w chrześcijaństwie, ale i w całym systemie Szatana przez wszystkich, którzy przy nim obstają. Sposób myślenia i postawa ludzi będą ukształtowane jak glina w rękach wielkiego Garncarza. Kto w obliczu obwieszczania ostrzeżeń Bożych pozostanie w ‚Egipcie w sensie duchowym’ i podzieli jego los, a kto opuści go i całą organizację Szatana, aby skorzystać z wyzwolenia wespół z wybranym, duchowym ludem Jehowy? — Rzym. 9:21-23.
33. Jaki jest skutek dzisiejszej działalności namaszczonych duchem Bożym naśladowców Chrystusa i ich towarzyszy? W jakim usposobieniu miłośnicy sprawiedliwości powinni oczekiwać ostatecznego wyniku?
33 W omawianych przez nas czasach starożytnych Jehowa Bóg kierował prawdziwym, rozgrywającym się w życiu dramatem, który musi się teraz jeszcze raz rozegrać na scenie ogólnoświatowej. W dobie obecnej również Jehowa kieruje współczesną klasą Aarona, namaszczonymi naśladowcami Chrystusa na ziemi, przy czym ma to ogromny wpływ na kształtowanie przyszłości mnóstwa ludzi: albo ku wybawieniu, albo ku zagładzie. Kiedy obserwować będziemy szczegóły rozwoju wydarzeń za naszych dni, niech nas raduje przeświadczenie, że wkrótce chwalebne imię Boże, Jehowa, stanie się „wielkie (...) między narodami”. — Malach. 1:11.
[Przypis]
a Zobacz stronę 273, odcinek 1, w książce „Then Is Finished the Mystery of God” [Wtedy dokona się tajemnica Boża].
[Ilustracje na stronie 4]
Egipt słynął swą potężną armią, olbrzymimi grobowcami i wzniosłymi przybytkami religijnymi; symbolizuje świat, którego bogiem jest Szatan Diabeł