Zorganizowani do wysławiania Boga

„Będę cię wysławiał, Panie [Jehowo, NW], całym sercem swoim, będę opowiadał wszystkie cuda twoje, będę się weselił i radował w tobie, będę opiewał imię twoje, Najwyższy!” — Ps. 9:2, 3, NP.

 1, 2. (a) Co to znaczy być zorganizowanym? Jak to potwierdza przykład dawnych muzyków świątynnych? (b) Dlaczego zdyscyplinowana, harmonijnie działająca organizacja odpowiada Jehowie?

JAKŻE głęboko potrafią wzruszyć słuchaczy piękna muzyka i śpiew, zwłaszcza wtedy, gdy są przeznaczone na chwałę Jehowy Boga! Starożytni Izraelici, przybywszy na uroczyste obchody do świątyni Jehowy, przysłuchiwali się tam śpiewakom i muzykom z pokolenia Lewiego (1 Kron. 6:1, 16, 17 [16, 31, 32, Gd]). Słowa do wielu pieśni, które śpiewali, zachowały się po dzień dzisiejszy w biblijnej księdze Psalmów. Doprawdy porywające musiały być te pieśni ku chwale Najwyższego!

² Muzycy owi i śpiewacy byli dobrze zorganizowani (Księga 1 Kronik, rozdział 25). Każdy z nich miał przydzielone zadanie, co ułatwiało dobre zgranie ich wysiłków, a zarazem pobudzało ich do harmonijnego współdziałania. Organizacja to zespół osób, które łączy dążenie do określonego celu. Jehowie odpowiada zdyscyplinowana, zgodnie działająca organizacja — taka jak ówczesna organizacja Lewitów — „Bóg bowiem nie jest Bogiem zamieszania, lecz pokoju” (1 Kor. 14:33). Izraelici z wdzięcznością słuchali, jak Lewici wychwalają Jehowę, gdyż były to melodie służące najwznioślejszym z możliwych celów.

 3. Jakiemu celowi służy organizacja świętych aniołów?

³ Nie tylko Lewici, ale również inne stworzenia są zorganizowane do wysławiania Boga. Gdybyśmy mogli zajrzeć w dziedzinę duchową, zobaczylibyśmy tam cudowną organizację złożoną z milionów świętych aniołów (Dan. 7:9, 10; Apok. 5:11, 12). Jakiemu celowi służą ci aniołowie? Dawid w natchnieniu od Boga zawołał: „Błogosławcie Jahwe [Jehowę], wszyscy Jego aniołowie, pełni mocy bohaterowie, wykonujący Jego rozkazy, by słuchać głosu Jego słowa. Błogosławcie Jahwe, wszystkie Jego zastępy, słudzy Jego, pełniący Jego wolę” (Ps. 103:20, 21). Jeżeli święci aniołowie mają wykonywać rozkazy Jehowy i pełnić Jego wolę, z pewnością muszą w tym celu być dobrze zorganizowani. — Izaj. 6:1-6; porównaj z tym List do Hebrajczyków 12:22.

‚Z CIEMNOŚCI DO PRZEDZIWNEGO ŚWIATŁA BOŻEGO’

 4. Skąd wiemy, że mimo ogólnego odstępstwa pewne osoby cieszyły się łaską Boga nawet w ciągu długich stuleci duchowej ciemności?

⁴ W pierwszym stuleciu naszej ery Bóg powołał mnóstwo szczerze usposobionych osób „z ciemności do przedziwnego swojego światła”. Weszły one w skład zboru chrześcijańskiego, który także był zorganizowany celem wysławiania Boga i ‚ogłaszania dzieł Jego potęgi’ (1 Piotra 2:9). Po pewnym czasie jednak pojawiło się odstępstwo i wtedy nad ludzkością zapanowała ciemność duchowa (Dzieje 20:29, 30; 1 Tym. 4:1, 2). Mimo wszystko zgodnie z przypowieścią Jezusa Chrystusa pewne jednostki w ciągu tych stuleci duchowej ciemności cieszyły się światłem i łaską pochodzącą od Boga (Ps. 43:3). Byli to prawdziwi chrześcijanie, przyrównani przez Jezusa do „pszenicy” rosnącej wśród „zielska”, czyli rzekomych chrześcijan. Kiedy się zbliżyło „żniwo”, to jest „zakończenie systemu rzeczy”, Jehowa przedsięwziął środki mające wykazać, kto z ludzi przypomina pszenicę (Mat. 13:24-30, 36-43, NW). Dali oni dowody tego, że na podobieństwo chrześcijan z pierwszego stulecia są ‚wezwani z ciemności do Jego przedziwnego światła’. Tych nowożytnych chrześcijan można zresztą łatwo rozpoznać dzięki ich gorliwości w ‚ogłaszaniu dzieł potęgi’ Jehowy i wysławianiu Go całym sercem oraz opiewaniu Jego imienia (Ps. 9:2, 3, NP). Krótki przegląd ich historii wskazuje, że są również zorganizowani do wychwalania Boga.

 5. Kto to był Charles Taze Russell? Co przeżył on w młodych latach, jeśli chodzi o religię?

⁵ Na początek zwróćmy uwagę na pewne wydarzenia z XIX wieku n.e. Istniały wówczas różne ugrupowania religijne, które wierzyły, iż niebawem po raz wtóry przyjdzie w ciele Jezus Chrystus. Nasze zainteresowanie skupia się jednak na miejscowości Allegheny w Pensylwanii, gdzie w roku 1852 urodził się Charles Taze Russell, syn Józefa L. i Elizy Birney Russellów. Od wczesnego dzieciństwa był on głęboko przejęty sprawami związanymi z Bogiem. Wychowano go jako prezbiterianina, ale przyłączył się potem do Kościoła kongregacjonalnego. Młodego Russella wielce niepokoiły nauki o przeznaczeniu i o wiecznych mękach. W siedemnastym roku życia został sceptykiem. Wtedy też zdarzyło się coś, co w dużej mierze zaważyło na jego dalszym życiu. Russell napisał o tym później:

Pewnego wieczora na pozór zupełnie przypadkowo wstąpiłem do zakurzonej, ciemnej salki w Allegheny, o której usłyszałem, że tam odbywają się zebrania religijne. Chciałem zobaczyć, czy ta garstka ludzi, która się w niej zbierała, ma do zaofiarowania coś rozsądniejszego niż wyznania wiary wielkich kościołów. Po raz pierwszy zetknąłem się tam z poglądami zwolenników wtórego przyjścia (adwentu), a reprezentował je Jonas Wendell (...)

Wprawdzie jego tłumaczenie treści Pisma świętego nie było całkiem jasne (...), niemniej jednak z Bożą pomocą wystarczyło to, aby ugruntować we mnie zachwianą wiarę w Boskie natchnienie Biblii i przekonać mnie, że pisma apostołów i proroków są ze sobą nierozłącznie powiązane.

 6. Czy Russell i ci, którzy się z nim zbierali celem studiowania Biblii, otrzymali od Boga światło duchowe?

⁶ Wkrótce potem Russell wraz z kilkoma przyjaciółmi zaczęli się zbierać każdego tygodnia, aby z modlitwą systematycznie badać Pismo święte. Światło duchowe, które otrzymywali od Boga, świeciło coraz silniejszym blaskiem, gdyż „ścieżka sprawiedliwych jak jasna światłość wschodzi i rośnie aż do pełnego dnia” (Prz. 4:18, Wk). Zrozumieli na przykład, że Jezus wróci w postaci ducha, a więc będzie obecny, ale pozostanie niewidzialny. — 1 Piotra 3:18.

 7. (a) Co łączyło C.T. Russella z N.H. Barbourem? Co później zaszło między nimi? (b) Kiedy ukazało się pierwsze wydanie Strażnicy w języku angielskim? Jakie stanowisko zajmuje to pismo względem nauki o okupie?

⁷ Gdzieś w styczniu roku 1876 C.T. Russell zetknął się z czasopismem „Zwiastun Poranka” (The Herald of the Morning), wydawanym przez N.H. Barboura w mieście Rochester (stan Nowy Jork). Pismo to także broniło wiary w niewidzialną obecność Jezusa Chrystusa. W rezultacie „klasa biblijna” Russella w Pittsburgu połączyła się z grupą Barboura, a Russell został współredaktorem „Zwiastuna” i wspierał finansowo jego wydawanie. Tymczasem w roku 1878, jak stwierdza Russell, pan Barbour zamieścił w „Zwiastunie” artykuł, w którym „zaprzeczał przekonaniu, iż śmierć Chrystusa stanowiła cenę okupu za Adama i jego potomków”. Na tych samych łamach Russell wystąpił ze stanowczą obroną biblijnej nauki o okupie (1 Tym. 2:5, 6). Wysiłki te były jednak bezskuteczne i dlatego Russell odstąpił od współpracy z Barbourem. W lipcu roku 1879 C.T. Russell opublikował pierwsze wydanie czasopisma „Strażnica Syjońska i Zwiastun Obecności Chrystusa” (Zion’s Watch Tower and Herald of Christ’s Presence), obecnie zwane po prostu Strażnicą. Zawsze zdecydowanie przedkładało ono biblijną prawdę o okupie.

 8. Co dowodzi, że Strażnicę popiera sam Bóg?

⁸ Była to oczywiście „chwila skromnego początku”, której jednak żadną miarą nie należy lekceważyć (Zach. 4:10). Pierwsze wydanie Strażnicy Syjońskiej ukazało się w nakładzie zaledwie około 6000 egzemplarzy. Ale badacze Pisma świętego wydający to czasopismo pragnęli sławić Boga i wierzyli, że ich organ ma poparcie Jehowy. Obecnie jego przeciętny nakład przekracza 7 800 000 egzemplarzy w ponad 70 językach. Sukces ten, osiągnięty wbrew wrogości rozwiniętej na skalę międzynarodową, jest dobrym dowodem wsparcia ze strony Bożej. — Jana 17:14-17; Ps. 127:1.

 9. Kiedy i w jakim celu powstało Towarzystwo Strażnica?

⁹ Rok 1881 zaznaczył się utworzeniem korporacji „Watch Tower Tract Society”, która w roku 1884 została zarejestrowana według praw stanu Pensylwania jako „Zion’s Watch Tower Tract Society”, a obecnie nosi nazwę: „Watch Tower Bible and tract Society of Pennsylwania” (Strażnica — Towarzystwo Biblijne i Traktatowe z Pensylwanii). Nie miała ona na celu żadnych samolubnych interesów i nie zorganizowano jej dla czerpania zysków. Statut jej między innymi stwierdza:

Korporację niniejszą tworzy się w celu szerzenia prawd biblijnych w różnych językach przez wydawanie traktatów, broszur, czasopism i innej literatury religijnej oraz za pomocą wszelkich innych prawnie dopuszczonych środków, jakie jej prawidłowo powołany zarząd uzna za odpowiednie do osiągnięcia wspomnianego celu.

Rola tej i innych podobnych korporacji założonych w tym samym celu polega na tym, że są prawnie uznanymi narzędziami, którymi posługują się słudzy Jehowy w wychwalaniu Boga i służbie dla Niego.

10. (a) Jak badacze Pisma świętego czcili Jehowę swoim mieniem? (b) Czym był „Dom Biblijny”?

¹⁰ Ówcześni badacze Pisma świętego przyczyniali się do rozszerzania dzieła między innymi przez dobrowolne wpłacanie funduszy. ‚Czcili Jehowę tym, co mieli wartościowego’, a On ze swej strony obficie im błogosławił (Prz. 3:9, 10; 2 Kor. 9:7, 11). Bóg zadbał o to, że znalazły się pomieszczenia i urządzenia przeznaczone na zaspokojenie wzrastającego popytu na literaturę biblijną. W roku 1889 wprowadzili się do nowego czteropiętrowego, murowanego budynku nazwanego „Domem Biblijnym”, który zbudowano w Allegheny kosztem 34 000 dolarów. Kilka lat później, gdy tytuł własności w formie darowizny przekazano Towarzystwu, jego zarząd oszacował łączną wartość budynku wraz z całym wyposażeniem na 164 033,65 dolarów.

11-13. (a) W jaki sposób dostarczano pokarmu duchowego? (b) Jak zareagowały niektóre osoby na pokarm duchowy ze Strażnicy Syjońskiej i pokrewnych publikacji?

¹¹ W warunkach oddziaływania ducha świętego i dzięki oświeceniu za sprawą tej czynnej mocy Jehowy zbiorowo pojęty „wierny szafarz” i jego ciało kierownicze bez przerwy dostarczały obfitego pokarmu duchowego (Łuk. 12:42-44, Gd; porównaj z tym Dzieje Apostolskie 15:4-29). Wspaniałą strawę duchową podawano poszukiwaczom prawdy za pośrednictwem Strażnicy Syjońskiej i pokrewnych publikacji. W latach od 1886 do 1904 sam C.T. Russell napisał sześć tomów Brzasku Tysiąclecia, później nazwanych Wykładami Pisma świętego. W tymże okresie specjalni „kolporterzy” (których obecnie określamy mianem „pionierów”) zaczęli nieść prawdę Bożą wprost do domów ludzi metodą głoszenia od drzwi do drzwi. — Dzieje 5:42; 20:20.

¹² Ale jak ludzie reagowali na ten pokarm duchowy? Nie ulega żadnej wątpliwości, że sprawą kierował duch Jehowy. Na przykład z Londynu nadeszło w roku 1882 następujące pismo: „Proszę mnie pouczyć, jak i co mam rozgłaszać, aby przez to przyczynić się do błogosławionego dzieła, którego sobie życzy Bóg”. A w liście napisanym w roku 1887 z Nebraski czytamy: „Uważam nie tylko za obowiązek, ale też za święty przywilej, żeby wszelkimi środkami, jakimi dysponuję, wspierać obwieszczanie tej ewangelii”.

¹³ Duch Jehowy działał także w odleglejszych krajach. Około roku 1887 lub 1888 prawda dotarła do Chin. Z Macedonii, wówczas europejskiej części Turcji, nadeszła w roku 1888 następująca wiadomość: „Turcy, Żydzi, Bułgarzy i Macedończycy żywo się interesują prawdą”. Wkrótce potem doniesiono, że prawda mimo prześladowania „zakorzeniła się” wzdłuż wybrzeży Afryki. A w roku 1890 nadszedł z Dekanu na półwyspie indyjskim list od pewnego misjonarza z ramienia nominalnego chrześcijaństwa, działającego „30 mil (ponad 45 kilometrów) w głębi dżungli”, który „z wielkim zainteresowaniem” przeczytał Strażnicę Syjońską i traktaty badaczy Pisma świętego. Zaprenumerował Strażnicę od razu na dwa lata i zamówił jeszcze inną literaturę.

14. (a) Jakimi słowami J.F. Rutherford wyraził docenianie dla otrzymanych tomów Brzasku Tysiąclecia? (b) Podaj niektóre szczegóły z późniejszej działalności brata Rutherforda.

¹⁴ W roku 1894 tomy Brzasku Tysiąclecia nabył człowiek, który potem wysłał list do Towarzystwa, a w nim między innymi napisał:

Zabrałem te książki do domu i prawie o nich już zapomniałem, aż kilka tygodni temu, mając nieco wolnego czasu, zajrzałem do pierwszego tomu, który zaciekawił mnie do tego stopnia, że nie mogłem się od niego oderwać. Rezultat jest taki, że oboje z moją ukochaną żoną przeczytaliśmy te książki z najwyższym zainteresowaniem, a okazję zetknięcia się z nimi uważamy za wielkie od Boga otrzymane błogosławieństwo. Istotnie spełniają one rolę „pomocnej ręki”, jeśli chodzi o studium Biblii. Wspaniałe prawdy, jakie poznaliśmy podczas studiowania całej serii, po prostu obaliły nasze ziemskie aspiracje; a ponieważ zdaliśmy sobie sprawę, przynajmniej po części, jaka się nam nastręcza niebywała sposobność uczynienia czegoś dla Chrystusa, więc zamierzamy skorzystać z tej sposobności i rozpowszechnić owe książki na razie wśród naszych najbliższych krewnych i przyjaciół, następnie także między ubogimi, którzy chcieliby je czytać, lecz nie mogą sobie pozwolić na ich zakupienie.

List ten był podpisany przez J.F. Rutherforda, który w roku 1906 zgłosił się do chrztu dla usymbolizowania swego oddania się Bogu i który z czasem po C.T. Russellu został kolejnym prezesem Towarzystwa Strażnica.

BŁOGOSŁAWIEŃSTWO JEHOWY WZBOGACA

15. Kim byli pielgrzymi współpracujący z Towarzystwem? Jak pomagali oni swym braciom w wierze?

¹⁵ „Błogosławieństwo Pańskie [Jehowy, NW] ubogaca, a nie przynosi z sobą utrapienia” (Prz. 10:22, Gd). Słowa te wielokrotnie już potwierdziły swoją prawdziwość! Dzięki błogosławieństwu Bożemu zbory badaczy Pisma świętego rosły w liczbę. Z czasem zaczęli je regularnie odwiedzać „pielgrzymi”, podróżujący przedstawiciele Towarzystwa Strażnica. Pielgrzymi owi przeżyli wiele radości w swojej służbie, gdyż zawsze ‚gorąco pragnęli zobaczyć’ współwyznawców tej samej wiary, ‚aby użyczyć im nieco daru duchowego’ czy to przez przemówienia, czy innymi sposobami (Rzym. 1:11, 12). „Ileż nam dodawały radości i jak bardzo umacniały wiarę!” — pisała Hazelle M. Krull, wspominając tamte wizyty pielgrzymów. „A jak pomogły nam doceniać organizację Jehowy!”

16. (a) Co umożliwiają zebrania chrześcijańskich świadków na rzecz Jehowy? (b) Czy na tych spotkaniach urządza się zbiórki pieniężne?

¹⁶ Na zebraniach, jakie wówczas urządzali badacze Pisma świętego, podawane były wspaniałe pouczenia biblijne. Dawały też sposobność do wzajemnego ‚zachęcania się do miłości i dobrych uczynków’ (Hebr. 10:24, 25). Po dzień dzisiejszy chrześcijańscy świadkowie Jehowy ogłaszają swoje zebrania z zapowiedzią: „Wstęp wolny, nie przeprowadza się zbiórek pieniężnych”. Jezus Chrystus zapowiedział: „Darmo otrzymaliście, darmo dawajcie”. — Mat. 10:8.

17. Kiedy i gdzie otwarto pierwsze biuro oddziału Towarzystwa poza Stanami Zjednoczonymi? Ile biur oddziałów było w roku ubiegłym?

¹⁷ W roku 1891 C.T. Russell wyruszył w podróż zagraniczną. Od tego czasu zaczęto wydawać literaturę Towarzystwa Strażnica także w języku niemieckim, francuskim, szwedzkim, duńsko-norweskim, po polsku, po grecku, nieco później również po włosku. Pierwsze biuro oddziału Towarzystwa poza Stanami Zjednoczonymi otwarto w roku 1900 w Londynie. Odtąd daje się zauważyć stały rozwój, świadczący o dalszym błogosławieństwie Bożym. W roku ubiegłym działało już dziewięćdziesiąt pięć biur oddziału Towarzystwa.

18. Co się stało z główną siedzibą Towarzystwa w roku 1909?

¹⁸ W latach 1908 i 1909 podjęto nowe kroki zmierzające do usprawnienia rozwoju dzieła. Przedstawiciele Towarzystwa zakupili w Brooklynie dawny „Plymouth Bethel”, budynek misyjny położony przy Hicks Street pod numerami 13-17, oraz dawny dom Henry’ego Warda Beechera przy Columbia Heights 124. Nazwę „Plymouth Bethel” zmieniono na „Brooklyn Tabernacle” (Przybytek brukliński), a były dom Beechera, w którym zamieszkał personel głównego biura Towarzystwa, otrzymał nazwę „Betel”. Tak więc od roku 1909 siedzibą centrali Towarzystwa został Brooklyn, dzielnica Nowego Jorku. Obecnie korporacja zarejestrowana tu pod nazwą Watchtower Bible and Tract Society of New Jork, Incorporated, posiada w Brooklynie rozległy kompleks budynków mieszkalnych, biur i zakładów drukarskich. Ze wszystkich tych urządzeń korzystają świadkowie Jehowy, sławiąc Boga i ogłaszając dobrą nowinę o Królestwie. — Marka 13:10.

19, 20. (a) Jak badacze Pisma świętego posłużyli się agencją prasową do rozgłaszania prawd biblijnych? (b) Opisz „Fotodramat stworzenia”.

¹⁹ Badacze Pisma świętego kierowali uwagę publiczności na prawdy biblijne także za pośrednictwem międzynarodowej agencji prasowej, którą w tym celu zorganizowali. Przez pewien czas około 3000 gazet w Stanach Zjednoczonych, Kanadzie i Europie publikowało kazania C.T. Russella. W ciągu długich lat badacze Biblii świętej ogłaszali, że liczące 2520 lat „czasy pogan”, czyli „czasy wyznaczone narodom”, dobiegną końca w roku 1914 (Łuk. 21:24, NW). Kiedy ten rok się przybliżył, Russell zainicjował nowy, śmiały sposób obwieszczania dobrej nowiny.

²⁰ Ruchome obrazy filmowe były sztuką ciągle jeszcze tkwiącą w powijakach. Nie zdążono opracować finansowo opłacalnych metod synchronizacji obrazu i głosu; filmy kolorowe nie były udoskonalone do tego stopnia, żeby się nadawały do ogólnego użytku. A jednak w roku 1912 Russell postanowił wydać wielkie świadectwo przy użyciu tego środka. Napisał i puścił w świat „Fotodramat stworzenia”, zestaw krótkich filmów, przeźroczy i płyt gramofonowych, w którym przedstawił zamierzenie Boże co do ziemi i ludzkości, począwszy od dni stwarzania, a kończąc na tysiącletnim panowaniu Jezusa Chrystusa (Apok. 20:6). Pokazywany w czterech częściach, trwał razem osiem godzin. Obejrzały go miliony ludzi. Było to doprawdy wspaniałe świadectwo o zamierzeniach Jehowy.

21. Czy dzieło badaczy Pisma świętego było uzależnione od jednego człowieka?

²¹ Dnia 31 października roku 1916 podczas podróży kaznodziejskiej chory już wówczas Charles Taze Russell zmarł w pociągu pod miejscowością Pampa w stanie Teksas. Jednakże mimo zasmucenia jego śmiercią większość badaczy Pisma świętego była świadoma faktu, że ich dzieło nie opierało się na pojedynczym człowieku. Było to dzieło Jehowy, kierowane Jego świętym duchem. Bóg miał je kontynuować i nadal darzyć powodzeniem. — Dzieje 5:38, 39.

OGŁASZANIE KRÓLA I KRÓLESTWA

22. Jakie trudności przeżyli chrześcijańscy świadkowie Jehowy wkrótce po objęciu przez J.F. Rutherforda prezesury w Towarzystwie Strażnica? Jaki obrót jednak w końcu przybrały sprawy?

²² Po śmierci C.T. Russella na prezesa Towarzystwa Strażnica wybrano J.F. Rutherforda. Napotkał on jednak w obrębie organizacji pewne ambitne jednostki, które wystąpiły przeciw niemu i usiłowały przejąć kierownictwo w swoje ręce. Upłynęło trochę czasu, zanim ich starania zostały ostatecznie udaremnione. W tym samym okresie z poduszczenia duchowieństwa wybuchły na zewnątrz ostre prześladowania chrześcijańskich świadków Jehowy (Mat. 24:9). Poza tym ich dzieło doznało poważnego zahamowania, gdy 7 maja roku 1918 samego Rutherforda i siedmiu innych czołowych przedstawicieli Towarzystwa aresztowano, a później postawiono przed sądem i na podstawie fałszywych zarzutów skazano na długoletnie więzienie. Oskarżano ich o to, że —

Działając bezprawnie i złośliwie porozumieli się, połączyli się, sprzymierzyli i sprzysięgli się między sobą oraz z różnymi innymi osobami nieznanymi wspomnianemu Kolegium Nadzoru Sądowego, aby się dopuścić jawnego przestępstwa przeciw Stanom Zjednoczonym Ameryki, a mianowicie: przestępstwa bezprawnego, złośliwego i rozmyślnego namawiania do nieposłuszeństwa, nielojalności i uchylania się od obowiązku służby w lądowych i morskich siłach zbrojnych Stanów Zjednoczonych Ameryki, i to w okresie, gdy Stany Zjednoczone znajdują się w stanie wojny (...), przez osobiste wezwania, listy, publiczne przemówienia oraz przez to, że na całym obszarze Stanów Zjednoczonych Ameryki rozpowszechniali i oficjalnie puszczali w obieg książkę pt. „Tom VII wykładów Pisma świętego: Dokonana Tajemnica”, jak również po całych Stanach Zjednoczonych rozpowszechniali i publicznie puszczali w obieg pewne artykuły drukowane w pismach pt. „Miesięcznik Badaczy Pisma Świętego”, „Strażnica”, „Wiadomości Królestwa” oraz w innych nie wymienionych tutaj pismach.

Po kilkumiesięcznym pobycie w federalnym zakładzie karnym w Atlancie (stan Georgia) zwolniono ich za kaucją. Dnia 14 maja roku 1919 mylnie na nich wydany wyrok uchylono, a 5 maja roku 1920 zostali całkowicie zrehabilitowani. Mówiąc językiem obrazowym, „dwaj świadkowie” Boży — namaszczeni duchem naśladowcy Chrystusa — byli zabici. Po zwolnieniu z więzienia przedstawicieli Towarzystwa „życiodajne tchnienie od Boga pochodzące” na nowo ich ożywiło, po czym zaraz zabrali się do pracy, zorganizowani do wysławiania Boga. — Apok. 11:3-12, Kow.

23, 24. (a) Jak na działalności badaczy Pismu świętego odbiło się zgromadzenie, które zorganizowali w Cedar Point w roku 1919? (b) Jakie znaczenie dla ogłaszania Królestwa miało zgromadzenie z roku 1922?

²³ Rok 1919 przyniósł wzruszające zgromadzenie w miejscowości Cedar Point (stan Ohio). Zgromadzenie to znowu dodało rozmachu dziełu badaczy Pisma świętego. Między innymi otrzymali na tym zgromadzeniu nowe narzędzie do użytku w pracy kaznodziejskiej. Był nim Złoty Wiek, czasopismo demaskujące błędy religijne oraz zwracające uwagę czytelników ku nadziei i pocieszeniu, jakie można znaleźć w Piśmie świętym. Obecnie, to jest przeszło pół wieku później, nadal służy ono temu samemu celowi, tyle że pod inną nazwą: Przebudźcie się!

²⁴ Badacze Biblii świętej ponownie się zgromadzili w Cedar Point w roku 1922. Na tym kongresie szczególnie upamiętniło się przemówienie J.F. Rutherforda, wygłoszone w piątek, dnia 8 września, na temat Królestwa. Zakończył je dobitnymi słowami: „Patrzcie, Król już panuje! A wy jesteście jego heroldami. Dlatego ogłaszajcie, ogłaszajcie, ogłaszajcie Króla i jego Królestwo!” W tym momencie rozwinięto nad trybuną mówcy przeszło dziesięciometrowej długości transparent z napisem: „Ogłaszajcie Króla i Królestwo!” Odtąd słudzy Boży nie ustawali w ogłaszaniu tego Królestwa.

25. W jakich okolicznościach badacze Pisma świętego przybrali nazwę „świadkowie Jehowy”? Czy ta nazwa ma oparcie w Biblii?

²⁵ Nadszedł potem rok 1931. Badacze Pisma świętego zgromadzili się na kongresie w miejscowości Columbus, również w stanie Ohio. Przez jednomyślnie przyjętą rezolucję ochoczo przybrali tam biblijną nazwę: „świadkowie Jehowy” (Izaj. 43:10-12). Z radością nosili odtąd imię Boże, występując po całej ziemi jako świadkowie Boga i Jego zamierzeń.

WSPARCIE OD BOGA, KTÓREGO SŁAWIĄ

26, 27. Przytocz przykład wskazujący, że dla tych, którzy są zorganizowani do wysławiania Go, Jehowa istotnie jest „ucieczką w czasach utrapienia”.

²⁶ Następne lata przyniosły obfite błogosławieństwa, ale także surowe prześladowania. Na przykład wiele ciężkich prób przeżyli słudzy Jehowy podczas drugiej wojny światowej. Pewien brat więziony w hitlerowskim obozie koncentracyjnym opowiadał potem:

Ponieważ często pozbawiani byliśmy strawy i musieliśmy codziennie ciężko pracować, nasze siły fizyczne zaczęły wyraźnie podupadać. Doszedłem do takiego stanu, że ledwie mogłem unieść własny szkielet. Dwaj bracia trzymali mnie pod ramię, gdy wracaliśmy do obozu. Często połykałem garść piasku, żeby czymś zatrudnić żołądek. Inni bracia też tak robili. Czyniliśmy więc wszystko, co się dało, aby pozostać przy życiu, a tym sposobem napiętnować Szatana i jego SS-manów jako kłamców, gdyż często powiadali: „Gdzie jest wasz Jehowa? Niech wam pomoże!” Muszę potwierdzić, że właśnie pomógł nam wręcz cudownie.

²⁷ Jehowa rzeczywiście wspiera swoich sług. Duch Jego spoczywa zarówno na Jego ludzie jako organizacji, jak i na poszczególnych osobach. Dla tych, którzy są zorganizowani do wysławiania Go, wielokrotnie już okazał się On bezpieczną „ucieczką w czasach utrapienia”. — Ps. 9:10.

WYSZKOLENI I POKRZEPIENI DO WYSŁAWIANIA BOGA

28. Kiedy rozpoczęła działalność Biblijna Szkoła Strażnicy — Gilead? Co dzięki niej osiągnięto?

²⁸ J.F. Rutherford zmarł 8 stycznia roku 1942. Pięć dni później prezesem Towarzystwa Strażnica jednogłośnie obrano N.H. Knorra. Wraz ze swymi współpracownikami bezzwłocznie uruchomił on rozległą działalność szkoleniową. Dnia 1 lutego roku 1943 nastąpiło otwarcie Gilead — Biblijnej Szkoły Strażnicy, a to w budynku, który tegoż dnia został w tym celu oddany do użytku. W ciągu lat, jakie odtąd minęły, Szkoła ta przygotowała tysiące kaznodziejów do zagranicznej pracy misjonarskiej i innych ważnych zadań służby w rozprzestrzeniającej się organizacji sług Jehowy.

29. W jaki sposób każdy może odnieść pożytek z Teokratycznej Szkoły Służby Kaznodziejskiej?

²⁹ W tym samym roku 1943 wprowadzono nową szkołę w poszczególnych zborach świadków Jehowy; chodzi tu o Teokratyczną Szkołę Służby Kaznodziejskiej. Początkowo dostępna była tylko dla mężczyzn. Dzisiaj pomaga mężczyznom, niewiastom i dzieciom, jeśli się do niej zapiszą. Wszystkim biorącym udział w jej cotygodniowych lekcjach przynosi wielki pożytek. Uczestnicy uczą się zbierać, zestawiać materiał biblijny i przedstawiać go słuchaczom. Szkolenie na tym i na innych zebraniach, jakie przeprowadzają świadkowie Jehowy, zapewnia im gruntowną wiedzę biblijną, pogłębia u nich docenianie Pisma świętego oraz podnosi ich kwalifikacje kaznodziejskie.

30. Kiedy wprowadzono Szkołę Służby Królestwa? Jakiemu celowi służy ona?

³⁰ Rok 1959 dał początek dalszemu przedsięwzięciu organizacyjnemu: Szkole Służby Królestwa. Rozmieszczone w dogodnych miejscach i działające pod okiem Towarzystwa Strażnica w różnych krajach, kursy te szkolą zamianowanych duchem świętym nadzorców i dopomagają im do należytego wywiązania się ze swych powinności w zborze chrześcijańskim. — Dzieje 20:28; 1 Tym. 3:1-10, 12, 13, NW; 1 Piotra 5:1-4.

31. Jakie znamienne zgromadzenie świadków Jehowy odbyło się w roku 1958?

³¹ Ziemska organizacja Jehowy rozrastała się, ponieważ Bóg darzył powodzeniem pracę swych oddanych wielbicieli. Nie bez znaczenia były w tym wypadku ich wielkie kongresy. Warto spośród nich wymienić chociażby Międzynarodowe zgromadzenie świadków Jehowy pod hasłem: „Wola Boża”, które się odbywało w Nowym Jorku od 27 lipca do 3 sierpnia roku 1958, kiedy to na szczelnie wypełnionych stadionach Yankee i Polo Grounds zebrały się 253 922 osoby, aby wysłuchać publicznego przemówienia N.H. Knorra na temat: „Królestwo Boże panuje — czy koniec świata jest bliski?”

32. Czemu przypisać należy siłę duchową ziemskiej organizacji Jehowy oraz jej rozrost?

³² Błogosławieństwo Jehowy wzmocniło duchowo Jego ziemską organizację, co przyczyniło się do uzyskania dobrych wyników w dziele ogłaszania Królestwa. Dzieło to jest obecnie przeprowadzane w 208 krajach pod nadzorem 95 biur oddziałów Towarzystwa Strażnica. Wzrost ten można przypisać jedynie Jehowie. Błogosławił On swym wiernym sługom, a Jego duch święty wspierał ich w tej działalności obwieszczania Jego zamierzeń i pozyskiwania uczniów. — Mat. 28:19, 20.

33. Jakie pytania powinni sobie zadać ci, którzy poznali prawdę dopiero w ostatnich latach?

³³ Wciąż jeszcze liczne tysiące napływają do społeczności ludu Jehowy. Jakiż to wspaniały widok! Ale co zrobią z dobrą nowiną, którą poznali? Czy będą wykazywać taką gorliwość, jak tamci szczerzy słudzy Boży w minionych latach? Czy będą tak samo wytrwali? Nie zapominajmy, że obecnie w organizacji Jehowy są osoby, które biorą udział w służbie polowej już od ponad pięćdziesięciu lat i wykonują ją nadal pomimo złej pogody, słabego zdrowia lub prześladowania. Tylko prawdziwa miłość do Jehowy pobudza ich do ciągłego parcia naprzód.

34. (a) Jak powinniśmy traktować się wzajemnie w organizacji Jehowy, idąc za Jego przykładem? (b) W jakim pilnym dziele jest dla nas wszystkich dużo pracy?

³⁴ Być może — czytelniku — wstąpiłeś w szeregi ludu Jehowy dopiero w ostatnich latach. Tamte starsze osoby znasz od niezbyt dawna; widzisz je dopiero w ich późniejszych latach życia. Jaki jest twój stosunek do nich? Do Towarzystwa Strażnica wpłynął niedawno list następującej treści: „Chciałbym wyrazić docenianie dla Rocznika na rok 1973. (...) Paragraf, który chyba wywarł na mnie najgłębsze wrażenie, to trzeci na stronie trzydziestej drugiej, gdzie jest nagłówek: ‚Działalność świadków Jehowy w czasach nowożytnych’. Ustęp ten zwraca uwagę na pewną okoliczność, którą rzeczywiście trzeba uwzględniać. ‚Niekiedy dzisiejsze pokolenie myśli tylko o tym, czego ono dokonuje. A przecież obecne pokolenie świadków Jehowy właściwie buduje na tym, co wierni ewangeliści uczynili przed laty’. Ileż w tym prawdy! Sposób opracowania nowego Rocznika pomoże nam, ‚młodszym w prawdzie’, spojrzeć na braci ‚starszych w prawdzie’ innymi oczyma i nie uważać ich jedynie za ‚starych przyjaciół’ albo ‚starszych braci i starsze siostry’.” Każdy sługa Jehowy ma miejsce w Jego organizacji, i każdy jest cenny w oczach Jehowy. Jest pod dostatkiem pracy dla wszystkich, a Biblia zachęca nas, byśmy byli „zajęci zawsze ofiarnie dziełem Pańskim”, wiedząc, że nie ma dla nas żadnego bardziej opłacalnego zajęcia na świecie (Zach. 2:12 [8, Gd]; Aggeusza 2:7; 1 Kor. 15:58). Świadkowie Jehowy na całej ziemi będą nadal w jedności wywyższać swego niebiańskiego Ojca, wdzięczni za to, że są zorganizowani do wysławiania Boga.

[Ilustracja na stronie 2]

C.T. RUSSELL

[Ilustracja na stronie 7]

Na zgromadzeniu w Cedar Point w roku 1922 prezes Towarzystwa, J.F. Rutherford, położył wielki nacisk na obwieszczanie Królestwa Bożego, rzuciwszy porywające wezwanie: „Ogłaszajcie, ogłaszajcie, ogłaszajcie Króla i jego Królestwo!”

[Ilustracja na stronie 8]

Odkąd prezesem Towarzystwa Strażnica został N.H. Knorr, położono wielki nacisk na szkolenie; między innymi otwarto Biblijną Szkołę Strażnicy — Gilead