„Będą walczyć przeciw tobie”

 1. Jak byśmy najpewniej zareagowali na niewierność partnera małżeńskiego?

JAKBYŚ się czuł, czytelniku, gdyby osoba, z którą prawnie połączyłeś się w związku małżeńskim, nie dotrzymała wierności, a nawet jawnie dopuszczała się cudzołóstwa? Przypuśćmy, że żona, którą pojąłeś w młodości, złamała złożone ślubowanie, zostawiła cię i poszła się sprzedawać rozpustnym mężczyznom. Czy będąc osobiście lojalnym mężem, nie poczułbyś się ugodzony w samo serce? Po rozwianiu się wszelkich nadziei na pojednanie zapewne byś ją odprawił i zaczął się starać o rozwód. Wtrącony w takie kłopotliwe położenie, nie pragnąłbyś chyba jej powrotu!

 2. Jaki wypadek niewierności na skalę całego narodu opisano w Księdze Jeremiasza 3:1, 2?

² Dwadzieścia sześć wieków temu, za dni proroka Jeremiasza, zdarzył się podobny wypadek — z tym, że w skali całego narodu. Interesuje nas on dzisiaj, gdyż ma swój odpowiednik w naszych czasach. Zasługuje na rozpatrzenie chociażby po to, by sprawdzić, w jaki sposób i nas dotyczy. W spisanym przez Jeremiasza sprawozdaniu na ten temat czytamy: „Jeżeli mąż porzuci swą żonę, a ona odejdzie od niego i poślubi innego męża, czy może on jeszcze do niej wrócić? (...) A ty, coś z wielu przyjaciółmi cudzołożyła, masz wrócić do Mnie? — wyrocznia Jahwe. Podnieś oczy na pagórki i patrz: gdzie jest miejsce, na którym nie dopuszczałaś się nierządu? Na drogach siadywałaś czekając na nich, jak Arab na pustyni, i zbezcześciłaś ziemię swym nierządem i swą przewrotnością”. — Jer. 3:1, 2.

 3. Do czego Jehowa wezwał odstępczynię, do której się tu zwracał? Dlaczego?

³ Powyższe słowa były skierowane do społeczności Izraelitów. Stosownie do tego czytamy dalej: „Wróć, Izraelu-Odstępco — wyrocznia Jahwe. Nie okażę wam oblicza surowego, bo miłosierny jestem — wyrocznia Jahwe — nie będę pałał gniewem na wieki. Tylko uznaj swoją winę, że zbuntowałaś się przeciw swemu Bogu, Jahwe (...). Wróćcie, synowie wiarołomni — wyrocznia Jahwe — bo jestem Panem [małżonkiem, Gd] waszym i przyjmę was, (...) by zaprowadzić na Syjon”. — Jer. 3:12-14.

 4. Kto dzisiaj przypomina odstępczy Izrael? Jakie wyłania się pytanie co do omawianego „Małżonka”?

⁴ Odpowiednikiem odstępczego Izraela jest dzisiejsze nominalne chrześcijaństwo. Z systemem tym wciąż jeszcze jest związanych ponad 900 000 000 osób, pozostających w rejestrach kościelnych jego licznych odłamów i wyznań. Czy Jehowa Bóg był kiedykolwiek jego „Panem” i „Małżonkiem”? Wyraźnie unika ono dziś imienia Jehowy i wysuwa na czoło niemal wyłącznie imię Syna Jehowy, Jezusa. Już ponad osiemnaście stuleci przed powstaniem chrześcijaństwa Jehowa podjął się roli „Małżonka”. Wobec kogo? Wobec społeczności ludu izraelskiego. Został jej „Panem” przede wszystkim dzięki wyprowadzeniu z niewoli w starożytnym Egipcie, a następnie przez prawne zawarcie z nią przymierza u stóp góry Synaj, przy czym w roli pośrednika między Bogiem a ludźmi wystąpił prorok Mojżesz (Wyjścia 19:1 do 24:8). Co jednak można teraz powiedzieć o chrześcijaństwie?

 5. (a) Gdzie sięgają korzenie chrześcijaństwa? (b) Czyim „Małżonkiem” został Jehowa w roku 33 n.e.? W jaki sposób?

⁵ Jest coś, co dzisiejsza namaszczona duchem klasa Jeremiasza musi wytknąć chrześcijaństwu, i ten współczesny Jeremiasz wywiązuje się ze swego zadania. Chrześcijaństwo sięga korzeniami do chrystianizmu z I wieku n.e. Prawdziwy zbór chrześcijański powstał w dniu Pięćdziesiątnicy roku 33 n.e. Stał się dla Jehowy Boga „rodem wybranym, królewskim kapłaństwem, narodem świętym, ludem nabytym” (1 Piotra 2:9, NP). Oznaczało to zarazem zniesienie, unieważnienie związku małżeńskiego Jehowy z cielesnym, obrzezanym Izraelem. Przeprowadzono rozwód! Jehowa stał się teraz „Małżonkiem” nowo narodzonego „narodu świętego” — duchowego Izraela. Nabył go za drogocenną krew swego Syna, Jezusa Chrystusa, większego Mojżesza. Zawarł z tym ludem „nowe przymierze” przepowiedziane przez Jeremiasza (Jer. 31:31-34). W roli Pośrednika wystąpił tym razem Jezus. Jesienią roku 36 n.e. ludzie wierzący pochodzenia nieżydowskiego zostali dopuszczeni do chrztu i weszli także w skład duchowego Izraela.

 6. Do czego doprowadziło w IV wieku n.e. odstępstwo religijne rzekomych chrześcijan?

⁶ A co potem? Pod koniec I wieku, po śmierci wybranych apostołów Chrystusa, zaczął w zborze duchowego Izraela kiełkować bunt religijny przeciw jego „Małżonkowi”, Bogu Jehowie (Mat. 13:24-28, 36-39). Odstępstwo wzrastało wśród rzekomych chrześcijan, aż na początku IV wieku cesarz imperium rzymskiego, Konstantyn, postanowił wyzyskać tę sytuację. Chociaż nie był poddany ochrzczeniu i nadal piastował urząd Pontifexa Maximusa pogańskiej religii Rzymian, ogłosił ówczesny nominalny chrystianizm religią państwową całego imperium. Tak skojarzyło się małżeństwo odstępczego chrystianizmu z państwem politycznym.

 7. Jakie zwyrodnienie muszą chrześcijańscy Świadkowie Jehowy wykazać chrześcijaństwu według Księgi Jeremiasza 2:20, 21?

⁷ Chrześcijańscy Świadkowie Jehowy mają obowiązek zwracać się do współczesnego chrześcijaństwa w taki sposób, jak Jeremiasz do odstępczego narodu izraelskiego w VII wieku p.n.e. Z jakimi słowami Jehowy Boga? Z następującymi: „Na każdym (...) wysokim pagórku i pod każdym zielonym drzewem pokładałaś się jako nierządnica. A Ja zasadziłem ciebie jako szlachetną latorośl winną, szczep zupełnie prawdziwy. Jakże więc zmieniłaś się w dziki krzew, zwyrodniałą latorośl?” — Jer. 2:20, 21.

 8. W jaki sposób Księga Jeremiasza 2:2, 3 ukazuje, że Izrael utracił chwalebny stan duchowy?

⁸ Jehowa opisał też zdrowy stan duchowy, który utracił związany z Nim przymierzem naród Izraela, a w naszych czasach — nominalny chrystianizm, rzekł bowiem przez Jeremiasza: „Pomnę na miłość twojej młodości, na uczucie czasu twojego narzeczeństwa, gdy chodziłeś za mną na pustyni, w kraju nie obsiewanym. Izrael był poświęcony Panu, był pierwocinami jego plonów” (Jer. 2:2, 3, NP). Rodowici Izraelici, z wyjątkiem wiernego ostatka, do którego należał Jeremiasz, stracili z oczu świętość więzów przymierza zawartego z Bogiem Jehową. Podobny brak doceniania dla wyłącznego oddania Jehowie Bogu wykazuje chrześcijaństwo. Nie dopełnia warunków nowego przymierza.

 9, 10. Dlaczego chrześcijaństwo kwestionuje przydatność dzisiejszych Świadków Jehowy do działania na wzór Jeremiasza?

⁹ Kimże jednak są chrześcijańscy Świadkowie Jehowy doby obecnej, by podjąć się działalności podobnej do Jeremiaszowej i obwiniać chrześcijaństwo o to, że nie sprostało wymaganiom stawianym duchowemu Izraelowi w nowym przymierzu? Kim są, żeby właśnie oni mieli je oskarżać, iż dopuściło się duchowego cudzołóstwa wobec Boga nowego przymierza? (Jak. 4:4). Taki mniej więcej jest pogląd chrześcijaństwa na dzieło Świadków Jehowy. Licząc od czasów Konstantyna Wielkiego, istnieje już ponad 1600 lat i ma miliony gmin wyznaniowych!

¹⁰ W przeciwieństwie do tego działalność dzisiejszych Świadków Jehowy sięga zaledwie 100 lat wstecz, do powstania w Allegheny zboru niesekciarskich badaczy Pisma Świętego. Chrześcijaństwo traktuje ich jako zbyt młodą, parweniuszowską społeczność, nie dysponującą wykształceniem biblijnym, którym się ono szczyci. A w jakim wieku był Jeremiasz, gdy Jehowa poruczył mu misję proroka?

11. Czy Jehowie nie podobał się młody wiek Jeremiasza, jeśli wziąć pod uwagę Księgę Jeremiasza 1:4-6?

¹¹ Jehowie nie przeszkadzał młody wiek Jeremiasza. Brał On pod uwagę takie cechy, jak zbożne oddanie i gotowość służenia Mu w niesprzyjających warunkach. Wynika to wyraźnie ze sprawozdania biblijnego: „Jahwe skierował do mnie swe słowo, mówiąc: — Zanim ukształtowałem cię w łonie matki, znałem cię; zanim ujrzałeś światło dzienne, Jam cię poświęcił i ustanowił prorokiem narodów. Ja jednak rzekłem: — Ach, Panie mój, Jahwe, oto nie umiem przemawiać, gdyż jestem zbyt młody”. — Jer. 1:4-6, Poz.

„ZBYT MŁODY”

12. Dlaczego w roku 647 p.n.e. Jeremiasz nie był zbyt młody na to, by Jehowa wybrał go na „proroka narodów”?

¹² Czy rzeczywiście ten syn kapłana Chilkiasza był w roku 647 p.n.e. zbyt młody, by go Jehowa mógł wybrać na „proroka narodów”? Nie, gdyż nawet zanim Jeremiasz został poczęty w łonie matki, a więc dawno przed jego narodzeniem, Jehowa już wiedział, że syn Chilkiasza będzie się nadawał na to odpowiedzialne stanowisko, i to w najbardziej stosownym czasie. Ponadto jeśli Bóg Wszechmocny potrafił uświęcić takiego syna, nim go Chilkiasz spłodził, to z pewnością był też w stanie wprowadzić go na urząd, powiedzmy, jakieś dwadzieścia albo lepiej dwadzieścia pięć lat po urodzeniu, kiedy się już kwalifikował do pierwszych obowiązków służby kapłańskiej w świątyni jeruzalemskiej. Narodziny Jeremiasza były zatem dobrze uplanowane, skoro Jehowa chciał, by oczekiwany prorok i kapłan był na początku swej działalności młodzieńcem.

13. Za czyjego panowania usłyszał Jeremiasz słowo Jehowy? Dlaczego sądził, że jest zbyt młody, by występować jako prorok?

¹³ Jehowa postanowił, by Jeremiasz służył w roli proroka przez długi okres ponad czterdziestu lat, czyli aż do sędziwości. Nie było więc przypadkiem, że prorocze słowo Jehowy zaczęło docierać do Jeremiasza w trzynastym roku panowania króla jeruzalemskiego Jozjasza (Jer. 1:1, 2). Sam Jeremiasz uważał jednak, iż nie dorósł jeszcze do rozpoczęcia działalności prorockiej, która przecież wymagała publicznego przemawiania. Uznał siebie za „zbyt młodego” również dlatego, że praca jego miała obejmować występowanie przed starszymi narodu, ludźmi bądź co bądź w zaawansowanym wieku.

14. Czym stosunek Jehowy do młodego wieku Jeremiasza różnił się od tego, jak go traktowali przedstawiciele narodu?

¹⁴ Z powodu młodego wieku Jeremiasza królowie, książęta, kapłani i inni rodacy patrzyli na niego z góry. Przypomina to nam słowa chrześcijańskiego apostoła Pawła skierowane do jego współpracownika w działalności misyjnej, Tymoteusza, by przy spełnianiu jego poleceń nie pozwolił nikomu gardzić swą młodością (1 Tym. 4:12). Jehowa nie przejął poglądu wyżej wspomnianych Izraelitów. Nie przemawiał do Jeremiasza jak do chłopca i nie nakazał mu, by swoje pierwsze proroctwo wygłosił w mowie dziecinnej. Skierowane było ono do dorosłych i wypowiedziane w odpowiednio poważnym stylu.

15. Jak chrześcijaństwo od samego początku zapatrywało się na klasę Jeremiasza? Dlaczego odwaga tej klasy przypominała męstwo Dawida?

¹⁵ Od samego początku o wiele starsze systemy religijne chrześcijaństwa miały nowożytnych Świadków Jehowy za „zbyt młodych” w porównaniu z nimi. Prawda, że C.T. Russell miał zaledwie 27 lat, gdy przystąpił do wydawania Strażnicy Syjońskiej, ale dzięki temu publikował ją aż przez 37 lat, do śmierci w wieku 64 lat. A prawie 32 lata (1884-1916) piastował funkcję prezesa Towarzystwa Strażnica. Z uwagi na to, że Towarzystwo zostało zarejestrowane w grudniu roku 1884, działalność prowadzona w oparciu o nie przez grupę zorganizowaną obecnie jako chrześcijańscy Świadkowie Jehowy trwa dopiero około 100 lat. Rzeczywiście więc wkraczając na arenę współczesnych polemik religijnych byli młodzi, ale wyruszyli do boju odważnie. Można ich porównać z młodocianym pasterzem Dawidem, kiedy podjął walkę z silnie uzbrojonym filistyńskim olbrzymem, Goliatem (1 Sam. 17:23-54). Na równi z Dawidem świadomi byli faktu, że występują w imieniu Jehowy oraz że „jest to wojna Jahwe”. — 1 Sam. 17:47.

16. Co następnie uczynił Jehowa mimo zastrzeżeń Jeremiasza, który uważał się za zbyt młodego?

¹⁶ Jehowa jest w stanie przysposobić do służby tych, których do niej wybiera, bez względu na ich wiek. Ku naszemu pokrzepieniu potwierdza to przeżycie przedchrześcijańskiego świadka Jehowy, Jeremiasza. Prorok ten w swej biografii podaje: „Jahwe rzekł do mnie: — Nie mów: ‛Jestem zbyt młody’, bo pójdziesz, do kogokolwiek cię poślę, i będziesz głosił, cokolwiek ci zlecę. Nie lękaj się ich, bom Ja jest przy tobie, by cię ocalić — mówi Jahwe. Wtedy Jahwe wyciągnął swą rękę, dotknął ust moich i rzekł do mnie: — Oto słowa moje wkładam w twoje usta. Patrz: ustanawiam cię dzisiaj nad narodami i nad królestwami, aby wykorzeniać i burzyć, wytracać i rozwalać, aby budować i sadzić!” — Jer. 1:7-10, Poz.

17. Do czego polecenie dane przez Jehowę klasie Jeremiasza nie upoważnia jej członków?

¹⁷ Członkowie współczesnej klasy Jeremiasza dobrze rozumieją to polecenie Jehowy. Wiedzą, że nie upoważnia ich ono do mieszania się w politykę światową ani do popierania przewrotów politycznych lub brania w nich aktywnego udziału, bądź też do angażowania się w ruchy nihilistyczne i anarchistyczne. Nie tą drogą Bóg nakazał im „wykorzeniać i burzyć, wytracać i rozwalać”. Ustanowienie ich „nad narodami i nad królestwami” nie polega na tym, jakoby mieli im rozkazywać, czyli przechwycić władzę nad nimi. Jeremiasz w swoim czasie nie w ten sposób spełniał polecenie otrzymane od Boga Najwyższego i to samo obowiązuje członków namaszczonej klasy Jeremiasza w dobie obecnej. Są pokojowo usposobionymi, porządnymi i prawomyślnymi obywatelami kraju, w którym mieszkają.

18. Jak w gruncie rzeczy klasa Jeremiasza została ustanowiona nad narodami i królestwami? W jakim znaczeniu wykonuje to, co jej polecono czynić z narodami i królestwami?

¹⁸ W jakim więc sensie są ustanowieni „nad narodami i nad królestwami”? Jak spełniają swój nakaz stawiający ich ponad narodami, otrzymany bezpośrednio od Jehowy, w którego imieniu działają? Otóż powierzono im stanowisko albo urząd wywodzący się ze źródła wyższego niż światowe narody i królestwa. Z tej racji słusznie czują się upoważnieni do głoszenia po całym świecie orędzia, którego narody i królestwa nie zezwoliłyby klasie Jeremiasza obwieszczać bez stosowania metod świeckiej dyplomacji. Dysponując pełnomocnictwem od najwyższego Boga i posługując się językiem Jego Biblii po prostu oświadczają, że te narody i królestwa zostaną wykorzenione ze swych szańców, zburzone, wytracone i rozwalone w terminie wyznaczonym przez Boga i wybranymi przez Niego środkami. (Porównaj to z Księgą Ezechiela 43:3 i Rodzaju 41:11-13). Sprawa wygląda tak, jakby klasa Jeremiasza wykorzeniała, burzyła, wytracała i rozwalała, ponieważ to, co Słowo Boże każe jej głosić, sam Bóg bezwzględnie wykona. — Jer. 18:7-10.

19. Kim więc w sensie względnym okazuje się Jehowa wobec narodów?

¹⁹ Powyższym sposobem Bóg dowodzi, że jest „Królem narodów” stojącym ponad nimi wszystkimi. Żaden z ich królów ani władców nie może się z Nim równać. — Jer. 10:7; Apok. 15:3.

20. Jaka reakcja narodów wymaga od klasy Jeremiasza odwagi przy spełnianiu zlecenia otrzymanego od Boga?

²⁰ Wywiązanie się z otrzymanego zadania wymaga od klasy Jeremiasza odwagi, ponieważ jej orędzie nie cieszy się na świecie popularnością. Podobnie jak Jeremiasz z czasów starożytnych muszą ogłaszać zagładę wszystkich narodów świata (Jer. 25:15-30). Nie mogą zatem podzielać fanatycznego patriotyzmu tych skazanych na zgubę narodów. Nie wolno im przesiąknąć nacjonalistycznym duchem obecnych czasów. Dzisiejsi królowie i władcy uważają orędzie klasy Jeremiasza za nielojalne, wywrotowe, szkodliwie oddziałujące na morale poddanych i osłabiające siły obronne ich krajów. Dlatego odgrażają się tym głosicielom proroczego orędzia Jehowy, wystosowanego do współczesnego świata. W wielu wypadkach popierają groźby represjami zwróconymi przeciw klasie Jeremiasza i różnego rodzaju karami, mającymi na celu jej zastraszenie. W tej sytuacji koniecznie trzeba za przykładem Jeremiasza bardziej niż ludzi słuchać Jehowy, „Króla narodów”. Tak właśnie postąpili w I wieku apostołowie Chrystusa. — Dzieje 4:19, 20; 5:29.

[Ilustracja na stronie 11]

Młoda klasa Jeremiasza (jak ją przedstawiono na jednym z pierwszych kalendarzy Towarzystwa Strażnica) ustanowiona jest „nad narodami” zajmując pozycję przyznaną jej przez Boga i wykonując Jego dzieło