Chrystianizm a cechy religii prawdziwej
1, 2. Jak wypada porównanie religii Jezusa Chrystusa z tym, co na ogół bywa nazywane „chrześcijaństwem”?
WYDAWANA w Detroit gazeta Free Press rzuciła dnia 24 grudnia 1976 roku pytanie:
CZY DZISIEJSI CHRZEŚCIJANIE DOPROWADZILIBY DO POWTÓRNEGO UKRZYŻOWANIA?
W artykule pod takim tytułem felietonista Sydney J. Harris napisał:
„Czy w wypadku powtórnego przyjścia Jezusa w dniu Bożego Narodzenia, nie zostałby wkrótce potem znowu ukrzyżowany — tym razem nie przez Rzymian ani Żydów, lecz przez tych, którzy dumnie nazywają siebie chrześcijanami?
„Zastanawiam się, jak my dzisiaj obeszlibyśmy się z tym człowiekiem i jak potraktowalibyśmy jego dziwne, ‛niepraktyczne’, wręcz szokujące nauki co do postępowania ludzi i stosunków społecznych (...).
„Czyż militaryści spośród nas nie oskarżyliby go o tchórzliwy pacyfizm, ponieważ zalecałby nam nie buntować się przeciw niegodziwości, ale zło odpłacać dobrem?
„Czy nasi nacjonaliści nie zaatakowaliby go jako niebezpiecznego wywrotowca, skoro by nas uczył, że wszyscy jesteśmy z jednego ciała? (...) Czy sentymentaliści wśród nas nie odtrąciliby go, mając za cynika, gdyby nas ostrzegał, że droga do zbawienia jest wąska i trudna? (...)
„Byłbym ciekawy tego. Zastanawiam się, czy w ogóle się już rozpoczęła era chrześcijańska”.
2 Artykuł ten jaskrawo uwypukla kilka podstawowych różnic pomiędzy naukami Jezusa Chrystusa a poglądami wielu współczesnych ludzi, którzy utrzymują, że wyznają prawdziwą religię przedstawioną w Piśmie Świętym.
JEZUS A PRAWDZIWA RELIGIA
3, 4. Czym różni się powszechny dzisiaj pogląd na Adama i Ewę od tego, w co wierzyli: (a) Jezus? (Rodz. 1:26); (b) jego uczniowie?
3 Jak się już przekonaliśmy, biblijna Księga Rodzaju naucza, iż Jehowa Bóg stworzył pierwszych ludzi, Adama i Ewę. Liczni duchowni i zwykli parafianie, którzy się opowiadają za teorią ewolucji, uważają doniesienie z Księgi Rodzaju za legendę. A jakie stanowisko zajął pod tym względem Jezus, założyciel chrystianizmu?
4 Nie da się zaprzeczyć temu, iż Jezus był głęboko przekonany, że to Bóg stworzył Adama i Ewę, prarodziców całego rodu ludzkiego. Uczniowie jego również tak wierzyli (Rodz. 2:21-24; 1 Kor. 6:16; 15:45; Efez. 5:31; Łuk. 3:23-38). Pewnego razu Jezus, odpowiadając na pytanie dotyczące rozwodu, oznajmił:
„Czy nie czytaliście, że ‛Stwórca na początku stworzył ich mężczyzną i kobietą?’ I powiedział: ‛Dlatego mężczyzna opuści ojca i matkę i połączy się z żoną, i oni dwoje staną się jednym ciałem’. Tak że już nie są dwojgiem ludzi, ale jednym człowiekiem. Tak więc co Bóg złączył, niech człowiek nie rozdziela (...) każdy, kto rozwodzi się z żoną z wyjątkiem przypadku rozpusty, a żeni się z inną, cudzołoży”. — Mat. 19:4-9, Poz.
5. Dlaczego stosunek poszczególnej religii do Biblii pomaga nam rozpoznać prawdziwą formę wielbienia?
5 Powyższa wypowiedź Jezusa upewnia nas, że on sam i jego naśladowcy uznawali Pismo Święte za księgę natchnioną i godną zaufania. A stanowi to ważną cechę rozpoznawczą prawdziwej religii (2 Tym. 3:16, 17). Każdy z nas może więc zapytać: Czy w mojej religii uważa się Biblię za natchnioną i wiarogodną włącznie z tym, co w niej powiedziano o dziele stwarzania? Czy ja osobiście wierzę w to, jak Jezus i apostołowie?
6. (a) Co sądził Jezus o małżeństwie i rozwodzie? Jak wypada porównanie religii prawdziwej z informacją Księgi Rodzaju na te tematy? (b) Jakiego miernika trzymali się pierwsi chrześcijanie w zakresie współżycia cielesnego i małżeństwa? (Hebr. 13:4).
6 Słowa Jezusa z Ewangelii według Mateusza 19:4-9 również dowodzą, jak konsekwentnie prawdziwa religia kładzie nacisk na właściwy tryb życia. Jezus zgadzał się z tym, że małżeństwo jest święte, a ślubowanie małżeńskie zobowiązuje. Pismo Święte zezwala na rozwód i powtórne zawarcie związku małżeńskiego tylko wtedy, gdy jedna ze stron dopuści się rażącej niemoralności. Trzymając się tego zbożnego wzorca, prawdziwa religia zachęca współmałżonków do pracy nad uwieńczeniem swego związku pełnym powodzeniem. Nie powinni uważać małżeństwa za tymczasową towarzyską umowę, którą łatwo można rozwiązać przed urzędem państwowym. Stosownie do tego pierwsi chrześcijanie, ugruntowani w czystym wielbieniu, wystrzegali się stosunków pozamałżeńskich. Za przykładem Stwórcy mieli małżeństwo za związek święty i trwały. Doktor C. J. Cadoux napisał o chrześcijanach z drugiego stulecia naszej ery:
„Wszelkie stosunki cielesne poza obrębem małżeństwa były surowo zakazane. Chrześcijanie często potępiali ekscesy powszechne w otaczającym ich świecie pogańskim”. — The Early Church and the World, strona 283.
7, 8. Czy na podstawie własnego doświadczenia uważasz, że większość wyznawców religii trzyma się biblijnych mierników moralnych? Albo czy jest to dzisiaj niemożliwe?
7 Czy twoim zdaniem większość Kościołów mocno obstaje przy biblijnych wzorcach moralnych? Czy przeciwnie, zdarza się nierzadko, że osoby podające się za chrześcijan uzyskują rozwód i ponownie idą do ślubu, chociaż nie mają do tego podstaw biblijnych? Ponadto czy wiele religii nie toleruje w swoich szeregach nawet osób, które współżyją bez zalegalizowania swego związku oraz poligamistów?
8 Oczywiście wielu gotowych jest twierdzić, że chociaż wysokie mierniki moralne Pisma Świętego są godne podziwu, to przestrzeganie ich w naszych czasach z reguły bywa niemożliwe. Tymczasem stanowczo jest możliwe, by ludzie religijni trzymali się szczytnych wzorców moralnych pomimo „ekscesów powszechnych w otaczającym ich świecie” (Hebr. 13:4). Zwróćmy uwagę na doniesienie z londyńskiej gazety Daily Telegraph, dotyczące setek tysięcy osób na kontynencie afrykańskim:
„Świadkowie Jehowy dali się poznać w całej Afryce, że są przyzwoitymi, porządnymi obywatelami prowadzącymi życie na wysokim poziomie moralnym. (...) Stosunki pozamałżeńskie i poligamia, tak charakterystyczne dla społeczeństwa afrykańskiego, są wprost nie do pomyślenia wśród Świadków. Sekta wpaja nawyk oszczędzania, punktualności, uczciwości i posłuszeństwa”. — Wydanie z 26 października roku 1972.
9. (a) Jaka istnieje według Biblii zależność między moralnością cielesną a kradzieżą? (Powt. Pr. 5:19, 21; 1 Tes. 4:4-6). (b) Czym odznacza się religia prawdziwa, jeśli chodzi o stosunek do uporczywego, zatwardziałego grzesznika?
9 Stwierdzamy zatem, że do znamion prawdziwego wielbienia Boga od początku należy domaganie się moralnego trybu życia i poszanowania dla małżeństwa. Łączy się to zresztą z zaznaczoną także w Biblii troską o prawo do własności i potępieniem kradzieży. W tym wypadku chodziłoby o kradzież cudzego partnera małżeńskiego lub obrabowanie kogoś z czystości moralnej (Rodz. 2:24; Efez. 4:28). Co więcej, Pismo Święte oświadcza wyraźnie, że ludzie, którzy się przyznają do prawdziwej religii, ale bez jakiejkolwiek skruchy pozostają ‛rozpustnikami, cudzołożnikami, złodziejami lub chciwcami’, muszą być wykluczeni ze zboru chrześcijańskiego. Wymaganie Boże jest jasne: „Usuńcie złego spośród was samych” (1 Kor. 5:11-13; 6:9, 10). Prawdziwa religia znana była z tego, że konsekwentnie obstawała przy tym Boskim mierniku moralności. Warto się zapytać: Czy nasze wielbienie Boga odpowiada temu wzorcowi?
JEZUS A DUSZA
10. Jak wypada zestawienie wypowiedzi Pism Chrześcijańskich i Księgi Rodzaju na temat duszy?
10 Przypomnijmy, że w naszej poprzedniej dyskusji o Adamie stwierdziliśmy, iż Pismo Święte nie mówi, jakoby Adam posiadał nieśmiertelną duszę, ale oświadcza: on sam był duszą. Czy taki sam pogląd podtrzymują Pisma Chrześcijańskie, czyli „Nowy Testament”? Jak najbardziej! Apostoł Paweł przytoczył nawet odpowiednie doniesienie z Księgi Rodzaju przy omawianiu sprawy zmartwychwstania; czytamy: „Tak też jest napisane: Stał się pierwszy człowiek, Adam, duszą żyjącą, a ostatni Adam [Jezus Chrystus] duchem ożywiającym” (1 Kor. 15:45). Zatem i w tej kwestii widzimy konsekwencję w naukach prawdziwej religii.
11. Jaką nadzieję żywili uczniowie Jezusa? Skąd mogli być pewni, że była to nadzieja realna, a nie tylko pobożne życzenie? (1 Piotra 1:3, 4; Dzieje 10:39, 40; 17:31; 1 Kor. 15:3-8).
11 Pierwsi naśladowcy Chrystusa mogli być pewni słuszności takiego zrozumienia. Potwierdziło się ono na ich oczach w wypadku samego Jezusa. Był duszą ludzką i poniósł śmierć. Przez trzy dni pozostawał martwy; nie żył w tym czasie nigdzie indziej (Dzieje 2:22-27; 1 Kor. 15:3, 4). Leżał w grobie do chwili, gdy trzeciego dnia Bóg wzbudził go w postaci ducha, aby później wstąpił z powrotem do nieba (1 Piotra 3:18). Nieco wcześniej Jezus przyrównał śmierć do nieświadomości we śnie i powiedział grupie wierzących słuchaczy: „To ja jestem zmartwychwstanie i życie. Kto we mnie wierzy, nawet choćby umarł, dostąpi życia” (Jana 11:11-14, 25; 5:28, 29, NW). Toteż jego uczniowie nie mieli powodu wierzyć filozofom greckim, których zdaniem człowiek posiada nieśmiertelną duszę.
12. Dlaczego przy ocenie religii nie jest obojętne, w co się wierzy o duszy?
12 W świetle tego niech każdy z nas rozważy, czego właściwie naucza jego religia. Czy nasze poglądy religijne zostały ukształtowane zgodnie z tym, co konsekwentnie głosi religia prawdziwa, mianowicie że człowiek jest duszą i że wszelkie przyszłe życie zależy od zmartwychwstania? Sprawy tej nie można traktować lekko; chodzi przecież o naszą nadzieję.
CHRZEŚCIJANIE A NAKAZY DANE NOEMU
13, 14. Dlaczego sprawa krwi zajmuje ważne miejsce w prawdziwym wielbieniu Boga?
13 Słusznie można się spodziewać, że jak nauki Jezusa były zgodne z doniesieniem Księgi Rodzaju dotyczącym Adama, tak będą się też pokrywać z tym, co Biblia mówi o Noem. I tak jest rzeczywiście. Przypominasz sobie chyba, iż w Księdze Rodzaju 9:3-6 zanotowane są pewne polecenia Stwórcy, które odtąd miały obowiązywać całą ludzkość. Bóg wypowiedział się tam przeciwko jedzeniu mięsa, w którym pozostała krew, i przeciwko odbieraniu życia innym ludziom.
14 Od tamtego czasu religia prawdziwa miała w poszanowaniu krew, o której sam Bóg orzekł, że reprezentuje życie od Niego pochodzące i należące do Niego (Kapł. 17:13, 14; Ps. 36:10). Harmonizuje z tym okoliczność, że Jezus przez przelanie krwi ofiarował swoje życie za całą ludzkość (Efez. 1:7; Hebr. 9:11-14; 1 Piotra 1:19). Ale czy od chrześcijan także jest wymagane wstrzymywanie się od krwi lub nie wykrwawionego mięsa? Jeżeli zajrzymy do Pism Chrześcijańskich, napotkamy w 15. rozdziale Dziejów Apostolskich wiążącą decyzję grona apostołów i starszych w Jeruzalem, którzy stanowili wtedy centralny, kierowniczy zespół chrześcijańskich starszych. Biblia powiada nam, że oni — wspomagani duchem Bożym — potwierdzili prawomocność tego, co było nakazane za pośrednictwem Noego, wobec czego chrześcijanie muszą się trzymać z dala od krwi. — Dzieje 15:28, 29; 21:25.
15, 16. Jak wygląda stosunek Świadków Jehowy do krwi w zestawieniu z postawą pierwszych chrześcijan wobec tej kwestii?
15 Pierwsi chrześcijanie stanowczo przestrzegali tego prawa Bożego. Według łacińskiego pisarza Tertuliana chrześcijanie z II i III wieku ‛nie mieli krwi zwierząt w swoich prostych i naturalnych posiłkach; wystrzegali się mięsa zwierząt uduszonych i padłych. Nawet prześladowcy wiedzieli o tym, że ludzie przywiązani do prawdziwej religii chrześcijańskiej nie zjedliby mięsa zawierającego nie wysączoną krew. Toteż ‛podsuwali chrześcijanom krwawą kiszkę, bo wiedząc o tym dobrze, że to jest u nich zabronione, próbowali w ten sposób skłonić ich do wykroczenia’. — Apologetyk, część I, rozdział 9.
16 Czy potem zrezygnowano z tej cechy wyróżniającej prawdziwą religię? Owszem, większość Kościołów pomija milczeniem, co na ten temat mówi Pismo Święte, i nie naucza tego. Niemniej wymieniona cecha jest nadal znamieniem prawdziwego chrystianizmu. W roku 1976 doniesiono z pewnego kraju afrykańskiego o grupie Świadków Jehowy, których uwięziono za przestrzeganie politycznej neutralności wzorem pierwszych chrześcijan. Straż więzienna wystawiała na próbę ich wiarę, usiłując zmusić ich do ‛oświadczenia na piśmie, że wyrzekają się swoich przekonań, zmieniają religię i uznają za słuszną poligamię lub jedzenie mięsa bez wykrwawienia’. Z radością informujemy, że ci chrześcijanie odpowiedzieli, jak kiedyś apostołowie: „Trzeba bardziej słuchać Boga niż ludzi”. — Dzieje 5:29.
17. Jakie kolejne znamię prawdziwej religii dostrzegają chrześcijanie w słowach, które Bóg skierował do Noego?
17 Następne świadectwo na rzecz prawdziwej religii, które powinniśmy rozpatrzyć, również wiąże się z tym, co Bóg rozkazał Noemu. W owym czasie cały ród ludzki liczył zaledwie osiem dusz. Bóg postawił sprawę jasno: nie wolno im walczyć między sobą i zabijać się wzajemnie (Rodz. 9:5, 6). Poczucie braterstwa w stosunku do ogółu ludzkości i poszanowania życia człowieka to jedna z najważniejszych cech religii prawdziwej. — Wyjścia 20:13.
18. (a) Czym według słów samego Jezusa mieli się wyróżniać jego uczniowie? (b) Jakie stanowisko wobec wojen zajęli pierwsi chrześcijanie z uwagi na słowa Jezusa? (Mat. 5:43-45; 26:52).
18 Krótko przed śmiercią Jezus powiedział: „Przykazanie nowe daję wam, abyście się wzajemnie miłowali tak, jak Ja was umiłowałem; żebyście i wy tak się miłowali wzajemnie. Po tym wszyscy poznają, żeście uczniami moimi, jeśli będziecie się wzajemnie miłowali” (Jana 13:34, 35). W związku z tym pierwsi chrześcijanie odmawiali wstępowania do armii rzymskiej lub do wojsk któregokolwiek innego ze starożytnych narodów. Niejaki Jonathan Dymond w swojej rozprawie pt. „An Inquiry into the Accordancy of War with the Principles of Christianity” (Badania nad zgodnością wojny z zasadami chrystianizmu) tak zrelacjonował wyniki swoich studiów nad tą sprawą:
„Chrześcijanie z czasów najbliższych naszemu Zbawicielowi wierzyli z niewzruszoną ufnością, że jednoznacznie zakazał wojny. Dlatego otwarcie wyznawali to przekonanie i na dowód tego byli gotowi poświęcić swoje mienie i życie; istotnie zdarzały się takie wypadki.
„Później chrześcijanie jednak zostawali żołnierzami. — Ale kiedy? Gdy rozluźniło się ogólnie ich przywiązanie do chrystianizmu; gdy również pod innymi względami zaczęli naruszać jego zasady (...). Krótko mówiąc stali się żołnierzami, gdy przestali być chrześcijanami”. — Strony 60, 61.
19. Jaką właściwość prawdziwej religii uwypuklił pisarz biblijny Jan?
19 Apostoł Jan kładł wielki nacisk na miłość jako istotną cechę właściwej religii. Między innymi napisał: „Taka bowiem jest wola Boża, którą objawiono nam od początku, abyśmy się wzajemnie miłowali. Nie tak, jak Kain, który pochodził od Złego i zabił swego brata. (...) Dzieci, nie miłujmy słowem i językiem, ale czynem i prawdą”. — 1 Jana 3:11, 12, 18.
ZJEDNOCZENI STRONNICY KRÓLESTWA
20. Na co moglibyśmy wskazać w odniesieniu do Królestwa, chcąc pomóc komuś w rozpoznaniu prawdziwego wielbienia?
20 Inną podstawę jedności i braterstwa chrześcijan na całej ziemi ukazuje nam centralny temat orędzia, które głosił Jezus: Królestwo niebios. Prawdziwi chrześcijanie, gdziekolwiek żyją na obszarze ziemi, udzielają poparcia temu Królestwu i podporządkowują się jego władzy. Miliony ludzi chodzących do kościoła powtarzają wzorcową modlitwę, którą podał Jezus, i mówią: „Przyjdź Królestwo Twoje”. Czy jednak zdają sobie sprawę, że to Królestwo jest realnym rządem, który będzie panował nad ziemią dla dobra jej mieszkańców i zapewni im sprawiedliwość, pokój, zdrowie oraz życie? (Apok. 21:3, 4; 2 Piotra 3:11-13). Jezus postawiony przed rzymskim namiestnikiem Poncjuszem Piłatem powiedział o tym Królestwie:
„Królestwo moje nie jest z tego świata. Gdyby królestwo moje było z tego świata, słudzy moi biliby się, abym nie został wydany Żydom. Teraz zaś królestwo moje nie jest stąd”. — Jana 18:36.
21. Wobec czego są lojalni i na czym koncentrują swe wysiłki szczerzy chrześcijanie?
21 Ponieważ to Królestwo pochodzi z nieba, więc chrześcijanie — chociaż odnoszą się z szacunkiem do ludzkich wysiłków zmierzających do zapewnienia pokoju — poświęcają wszystkie siły i zasoby obwieszczaniu tegoż Królestwa oraz nadziei, jaką ono niesie dla całej ludzkości (Mat. 24:14; 28:18-20). A wiara w Królestwo i lojalność względem niego są najważniejszymi czynnikami w życiu prawdziwych naśladowców Chrystusa.
22. Jak odnosili się pierwsi chrześcijanie do władz świeckich? (Tyt. 3:1; 1 Piotra 2:17).
22 W okresie poapostolskim pierwsi chrześcijanie dawali dowody takiej wiary w słowa Chrystusa. Płacili podatki, stosowali się do ustaw i zasadniczo pod każdym względem byli przykładnymi obywatelami krajów, w których mieszkali (Mat. 22:17-21; Rzym. 13:1-7). Ale wobec ówczesnych tarć i konfliktów politycznych zachowywali postawę neutralną. Historia donosi:
„Chrześcijanie byli obcymi i pielgrzymami w otaczającym ich świecie; ich obywatelstwo było w niebie; Królestwo, którego oczekiwali, nie było z tego świata. Wynikający stąd brak zainteresowania sprawami publicznymi był więc od samego początku dostrzegalnym rysem charakterystycznym dla chrystianizmu”. — E. G. Hardy: „Christianity and the Roman Government”, strona 39.
23. Dlaczego przy rozpatrywaniu sprawy właściwej religii warto się zainteresować neutralnym stanowiskiem Świadków Jehowy? (Jana 15:19).
23 Jeżeli więc dziś chcemy rozpoznać wyznawców prawdziwej religii, powinniśmy rozejrzeć się za ludźmi zachowującymi neutralność w sprawach rządów światowych, i to nie z jakichś powodów osobistych, ale ponieważ oczekują działania ze strony Królestwa Bożego, które położy kres niesprawiedliwym stosunkom i cierpieniom naszych czasów. Czy w dobie obecnej istnieją tacy chrześcijanie? W wydanej niedawno książce na temat chrystianizmu zamieszczono następującą uwagę:
„Świadkowie Jehowy stronią od wszelkich powiązań politycznych, militarnych i socjalnych, a ich wrogowie przedstawili tę postawę jako mizantropię [niechęć do ludzi] i to bywa głównym powodem oburzających prześladowań, z którymi często się spotykają”. — American Christianity, An Historical Interpretation.
Prócz tego F. H. Littell w roku 1971 napisał w swoim dziele From State Church to Pluralism (Od Kościoła państwowego do pluralizmu):
„Choćby nawet specyficzna doktryna Ś.[wiadków] J.[ehowy] o Królestwie wydawała się niewiarogodna i brana zbyt dosłownie, nie zapominajmy, że w religii biblijnej przyjście Królestwa jest po prostu momentem dramatycznie przełomowym, odwracającym normalny bieg ludzkich oczekiwań”. — Strona 212.
Biblijna nauka o Królestwie faktycznie różni się od punktu widzenia rozpowszechnionego w świecie, zupełnie jak wtedy, gdy Jezus stał na przesłuchiwaniu przed Poncjuszem Piłatem. Niemniej Jezus powiedział również: „Mądrość usprawiedliwiona jest przez swe czyny”. Jeżeli nas interesuje, co jest prawdziwą religią, warto obserwować czyny tych, którzy się trzymają Biblii. — Mat. 11:19.
CO TO WŁAŚCIWIE OZNACZA?
24. Wymień pokrótce niektóre ważniejsze cechy charakterystyczne prawdziwej religii?
24 Sprawy dotąd poruszone w żadnym wypadku nie wyczerpują wszystkich cech rozpoznawczych prawdziwej religii. Dają nam jednak dostateczną podstawę do oceny naszych własnych przekonań i przyzwyczajeń oraz nauk i praktyk naszej religii. Stosownie do tego, co stwierdziliśmy w Biblii i w życiu pierwszych chrześcijan, łatwo rozpoznamy prawdziwą religię, która ma się opierać na następujących prawdach: Że Bóg bezpośrednio stworzył człowieka, aby żył na ziemi; że ludzie nie mają żadnej duszy nieśmiertelnej, ale że zmarli dostąpią w przyszłości zmartwychwstania; że trzeba stanowczo stronić od niemoralności, natomiast obstawać przy świętości instytucji małżeńskiej; że należy przestrzegać prawa Bożego co do krwi i przejawiać w stosunku do bliźnich miłość, która tak bardzo uprzyjemnia życie; w końcu że chrześcijanie powinni ogłaszać Królestwo Boże, mając na uwadze okazanie innym pomocy w pozyskaniu cudownej nadziei, którą przedkłada Bóg.
25, 26. Dlaczego każdy z nas osobiście powinien interesować się tymi cechami prawdziwego wielbienia? Z jakim rezultatem?
25 Niektórzy mogą dojść do przekonania, że ich religia lub osobiste wierzenia i postępowania różnią się od tego, co Biblia utożsamia z prawdziwą religią. Jeżeli nasuwa ci się wniosek, że u ciebie byłyby pożądane pewne zmiany, nie zwlekaj z nimi. Pójdź za natchnioną radą zapisaną w Liście 1 Piotra 3:10-12: „Kto bowiem chce miłować życie i oglądać dni szczęśliwe, niech (...) odstąpi od złego, a czyni dobrze, niech szuka pokoju i niech idzie za nim. Oczy bowiem Pana na sprawiedliwych są zwrócone”.
26 Jak można iść za tym, co właściwe i słuszne? Nie wystarczy porzucić to, co jest sprzeczne z religią prawdziwą, ale trzeba również poczynić konkretne kroki, aby żyć zgodnie z wolą naszego Boga. Przypomnijmy, że Noe nie tylko był człowiekiem wierzącym. Biblia mówi nam, że Noe chodził z prawdziwym Bogiem, to znaczy żył w przyjaźni z Nim, i był „głosicielem sprawiedliwości”. Podobnie Jezus i jego apostołowie nie tylko wierzyli, lecz także żyli według właściwej religii. W ramach tego dzielili się z innymi dobrą nowiną o Królestwie Bożym i o nowym porządku, w którym Bóg obiecał zapewnić pokój na ziemi (Mat. 4:17; 10:7; 28:19, 20). Jeżeli się zabierzemy do tego całym sercem, sprawi nam to wielką radość, a słuchaczom przyniesie nadzieję, cel w życiu i niewymowne szczęście. Faktycznie, liczne błogosławieństwa stają się udziałem tych, którzy rozpoznawają i odtąd praktykują prawdziwe wielbienie Boga!
[Ilustracja na stronie 13]
Zamiast angażować się w spory i wojny, prawdziwi chrześcijanie w oparciu o wspólną nadzieję na Królestwo Boże osiągnęli jedność ogarniającą całą ziemię