Modlenie się do Jehowy w sposób zapewniający wysłuchanie

„Kto się zbliża do Boga, musi wierzyć, że on jest i że daje nagrodę tym, którzy go pilnie szukają” (Hebr. 11:6).

1-3. (a) Co wynika z przeżycia pewnej dziewczynki? (b) Jaka w tym tkwi lekcja dla wszystkich rodziców?

RZECZ zdarzyła się w jednej z sal zebrań Świadków Jehowy. Mała dziewczynka nie przestawała zachowywać się niegrzecznie, chociaż matka upominała ją szereg razy groźnymi spojrzeniami i bezpośrednimi uwagami podawanymi szeptem. Wreszcie matka dała znak ojcu, by się nią zajął, co też uczynił; trzymając córeczkę za rękę, pospieszył do małego pomieszczenia z tyłu za salą. Dziewczynka od razu uświadomiła sobie, co ją czeka, zawołała więc ze łzami w oczach: „Jehowo, pomóż mi!”

² Opowiadanie o tym zawsze wywołuje wesołość, czemu zresztą nie można się dziwić. Ale czy jest to tylko zabawna historyjka, czy raczej kryje się w niej głębsza treść? Faktycznie, jest dla nas pewną wskazówką. Dziewczynka ta znała imię Boga Stwórcy, które brzmi Jehowa, a zna je niewiele dzieci. Nauczono ją też cenić modlitwę i wiedziała, że do Jehowy można się zwracać o pomoc w trudnych chwilach. Co prawda zabawne się wydaje, że prosiła Boga o uratowanie od należnej kary. Ale czy w gruncie rzeczy takie prośby zdarzają się tylko u małych, prostodusznych dziewczynek? Bynajmniej. Naród izraelski często tak postępował, zwłaszcza w czasach sędziów. Kiedy ponosili zasłużoną karę, raz po raz modlili się do Boga o ulgę (Sędz. 2:11-18; 4:1-3, 23, 24; 10:6-16; 11:32, 33).a

³ Zawarta jest tu pewna lekcja, która zasługuje na uwagę wszystkich chrześcijańskich rodziców. Wcześnie rozpoczynajcie wszczepiać swoim dzieciom wiarę w Jehowę Boga. Pomagajcie im zrozumieć i docenić fakt, że Jehowa jest Osobistością, która naprawdę istnieje, a prócz tego słyszy modlitwy oraz odpowiada na nie. Pouczanie dzieci na temat modlitwy od niemowlęctwa bardzo sprzyjać będzie temu, żeby się bały Boga, gdy osiągną wiek, w którym zaczną same za siebie odpowiadać. (Porównaj z tym Psalm 22:10, 11; Księgę Przysłów 22:6; List 2 do Tymoteusza 3:14, 15).

DLACZEGO TRZEBA SIĘ ZASTANOWIĆ NAD SWYMI MODLITWAMI

4, 5. (a) Jakie warto sobie zadać pytania dotyczące modlitwy? (b) Dlaczego są one naprawdę aktualne?

⁴ Jaką jednak rolę, czytelniku, odgrywa modlitwa w twoim życiu? Jak często się modlisz? Czy bywasz zbyt zajęty, żeby się pomodlić? A może szybko się uwijasz podczas modlitwy, odmawiając ją mechanicznie, jakby to były codzienne porządki, wykonywanie obowiązku, który musi być spełniony? Jaki charakter mają twoje modlitwy?

⁵ Powyższe, pobudzające do myślenia pytania są bardzo na czasie. Nawet wśród tych, którzy podają się za sług Jehowy, ten i ów nie modli się regularnie. Inni mają uczucie, że ich modlitwy są ubogie w treść. Sprawy tej chrześcijanin nie może lekceważyć, gdyż jakość jego modlitw jest odzwierciedleniem jego stanu duchowego. Duchowe zdrowie człowieka z kolei w dużej mierze jest uzależnione od stopnia uświadomienia sobie swoich potrzeb duchowych i od wysiłków podejmowanych dla ich zaspokojenia (Mat. 5:3). Jednocześnie przy zwróceniu uwagi na jakość modlitw można polepszyć swój stan duchowy.

DLACZEGO MOŻEMY UFNIE ZWRACAĆ SIĘ DO JEHOWY

6. Dlaczego możemy z ufnością modlić się do Boga, zwłaszcza jeśli wziąć pod uwagę, co Biblia podaje w Psalmie 65:3, w Liście do Filipian 4:6 i w Liście 1 do Tesaloniczan 5:17?

⁶ Dlaczego możemy z ufnością zwracać się do Jehowy, licząc na to, że odpowie na nasze modlitwy? Przede wszystkim dlatego, że sam zaznaczył, iż ‛słucha naszych modlitw’ (Ps. 65:3, Brandstaetter). Ponadto w wielu miejscach wręcz każe nam się modlić. Jego Słowo na przykład zawiera następujące wezwania: „Módlcie się bezustannie, abyście nie popadli w pokusę” (Mat. 26:41). „Módlcie się za siebie wzajemnie” (Jak. 5:16). „W modlitwie nie ustawajcie” (Rzym. 12:12). „Módlcie się nieustannie” (1 Tes. 5:17). „Nie dręczcie się troską o cokolwiek, lecz we wszystkim przez modlitwę i błagania połączone z dziękczynieniem niech prośby wasze będą dane do wiadomości Bogu” (Filip. 4:6).

7. Wymień niektórych ludzi szczególnie oddanych modlitwie.

⁷ Pismo Święte zawiera także przykłady, a w gruncie rzeczy pośrednie nakazy, żebyśmy się modlili. Od Księgi Rodzaju aż do Objawienia natchnione sprawozdanie obfituje we wzmianki o ludziach ceniących sobie przywilej modlitwy. Czytamy już o Abrahamie, że modlił się do Jehowy (Rodz. 12:8). Jezus Chrystus od czasu ochrzczenia w Jordanie często rozmawiał ze swym Ojcem w modlitwie i trwało to aż do zabicia go na palu straceń (Łuk. 3:21; 23:46). Apostoł Paweł porusza w swoich listach temat modlitwy naprawdę dużo razy. Wielokrotnie wspomina o modleniu się za drugich, zachęca do modlenia się albo prosi innych, żeby się za niego modlili (Filip. 1:9-11; Efez. 6:18, 19). Księga Objawienia, napisana przez apostoła Jana, kończy się dwoma modlitwami (Obj. 22:20, 21).

8. Ze względu na jaką kwestię możemy ufnie zbliżać się do Boga?

⁸ Drugą podstawą ufnego zwracania się do Boga w modlitwie jest okoliczność, że w grę wchodzi Jego imię. Przez imię należy też rozumieć Jego opinię jako Tego, który ‛słucha naszych modlitw’. A ponieważ to imię związane jest z Jego ludem, więc pozorne oznaki porzucenia tego ludu byłyby mylnie interpretowane przez obserwatorów, którzy widzieliby w tym przejaw nieudolności Jehowy w ratowaniu swoich błądzących sług. Ściągnęłoby to hańbę na Jego imię. Dlatego w Psalmie 79:9 czytamy: „Wspomóż nas, Boże zbawienia naszego, przez wzgląd na chwałę Twojego imienia, i wyzwól nas, i odpuść nasze grzechy przez wzgląd na Twoje imię” (Biblia Tysiąclecia). Tak samo modlili się Mojżesz, Jozue, Dawid i Ezechiasz (Wyjścia 32:11, 12; Joz. 7:8, 9; 2 Król. 19:15-19; Ps. 25:11). A prorok Daniel zwrócił się do Niego z następującymi słowami: „Panie, miej na uwadze i działaj niezwłocznie (...)! Bo Twojego imienia wzywano nad Twym miastem i nad Twym narodem!” (Dan. 9:19, BT). Tak, jeśli naprawdę nosimy imię Jehowy, wolno nam na to się powoływać w błaganiach skierowanych do Niego.

9. Na jakiej podstawie możemy ufnie błagać Boga o miłosierdzie i przebaczenie?

⁹ Trzeci powód do spodziewania się, iż Jehowa wysłucha naszych modlitw, tkwi w tym, że zna nasze ograniczenia i chce nam pomóc. Psalmista Dawid wyraził to, jak następuje: „Jak odległy jest wschód słońca od jego zachodu, tak oddala on od nas nasze przewinienia. Jak ojciec okazuje miłosierdzie synom, tak Jehowa okazał miłosierdzie tym, co się go boją. Sam przecież dobrze zna naszą strukturę, pamiętając, że jesteśmy prochem” (Ps. 103:12-14; zobacz też Psalm 51:7). Kiedy więc przydarzy się nam omyłka, kiedy coś uczynimy niedbale bądź popełnimy poważny błąd, wtedy możemy błagać Jehowę Boga z racji naszych słabości i niedoskonałości.

10. Dlaczego jeszcze możemy zbliżać się do Boga z ufnością, wziąć pod uwagę wypowiedzi Hioba, Pawła i innych?

¹⁰ Dalszym ważnym uzasadnieniem naszego zbliżania się do Jehowy z ufnością jest pewność, że wysłucha On naszych modlitw, ponieważ staramy się zachowywać prawość. Hiob wymownie błagał takimi oto słowami: „Niech mnie Bóg zważy na dokładnej wadze, a wtedy pozna moją niewinność!” (Hioba [Joba] 31:6, Nowy Przekład). Podobnie Paweł prosił swych współwyznawców: „Wciąż się módlcie za nas, gdyż ufamy, że mamy czyste sumienie, skoro we wszystkim staramy się postępować rzetelnie” (Hebr. 13:18). Konieczność pozostawania prawymi z punktu widzenia Boga wynika także z tego, co napisał apostoł Jan: „Umiłowani, jeżeli nas serce nie oskarża, możemy śmiało stanąć przed Bogiem i otrzymamy od niego o cokolwiek prosić będziemy, gdyż przykazań jego przestrzegamy i czynimy to, co miłe jest przed obliczem jego” (1 Jana 3:21, 22, NP).

MÓDLMY SIĘ ZA POŚREDNICTWEM JEZUSA CHRYSTUSA, LECZ NIE DO NIEGO

11. Jedynie przez kogo możemy w modlitwie zwracać się do Boga?

¹¹ W jaki sposób możemy przystępować do Tego, który ‛słucha naszych modlitw’? Zgodnie z tym, co sam postanowił, ma się to odbywać wyłącznie za pośrednictwem Jezusa Chrystusa. Jeden tylko jest Pośrednik między Bogiem a ludźmi i jeden Arcykapłan, właśnie Jezus Chrystus (1 Tym. 2:5; Hebr. 7:25, 26). Sam Jezus postawił sprawę całkiem jasno, mówiąc: „Nikt nie przychodzi do Ojca, chyba że przeze mnie” (Jana 14:6). „Zaprawdę powiadam wam: O cokolwiek byście prosili Ojca, da wam w imię moje. (...) Proście, a otrzymacie, aby radość wasza była pełna” (Jana 16:23, 24, BT).

12, 13. (a) Jakie można by postawić pytania z powołaniem się na apostoła Jana oraz Szczepana? (b) Dlaczego jednak nie można przykładem Szczepana i apostoła Jana uzasadniać modlenia się bezpośrednio do Jezusa?

¹² Niektóre osoby jednak zastanawiają się: Czyż nie możemy także prosić o coś bezpośrednio samego Jezusa? Czy uczeń Szczepan nie skierował w modlitwie prośby wprost do Jezusa i czy podobnie nie postąpił apostoł Jan? — Istotnie, Szczepan tuż przed oddaniem ostatniego tchu powiedział: „Panie Jezu, przyjmij ducha mego!” (Dzieje 7:59, NP). Apostoł Jan zaś rzekł w modlitwie: „Amen! Przyjdź, Panie Jezusie” (Obj. 22:20).

¹³ Niemniej należałoby też zastanowić się nad okolicznościami, w jakich się to działo. Szczepan na przykład miał wtedy widzenie, gdyż powiedział: „Oto widzę niebiosa otwarte i Syna Człowieczego stojącego po prawicy Bożej”. Oglądając Jezusa w wizji, słusznie mógł skierować prośbę bezpośrednio do Syna Bożego (Dzieje 7:56, NP). Apostołowi Janowi podobnie zostały ukazane rzeczy niebiańskie (Obj. 1:1, 10; 4:1, 2). W trakcie tej wizji zobaczył Jezusa i usłyszał jego słowa: „Mówi ten, który składa świadectwo o tych rzeczach: ‛Tak, nadchodzę szybko’” (Obj. 22:20). Toteż Jan po prostu odpowiedział na to, co akurat usłyszał od Jezusa. Przykłady takie można porównać z tym, co się wydarzyło, gdy prześladowca Saul z Tarsu zmierzał do Damaszku. W drodze objawił mu się Jezus Chrystus i rzekł: „Saulu, Saulu, czemu mnie prześladujesz?” Saul, podobnie jak apostoł Jan i Szczepan, odpowiedział bezpośrednio Jezusowi: „Kto jesteś, Panie?” (Dzieje 9:4, 5, NP).

Z NALEŻNĄ CZCIĄ

14, 15. Na co powinny wskazywać nasze słowa, ton głosu i całe usposobienie podczas modlitwy? Dlaczego?

¹⁴ Zwracając się w modlitwie do wszechwładnego Pana całego świata, musimy do tego podejść we właściwy sposób. Możemy przystępować do Niego tylko z największym szacunkiem, poważaniem i głęboką pokorą. Okoliczność, że Słowo Boże każe nam zwracać się do Boga „śmiało”, „z ufną odwagą”, nie oznacza wcale, iż możemy sobie pozwolić na poufałość lub niedbałość w stosunku do wielkiego Stworzyciela (Hebr. 4:16; 1 Jana 3:21, 22, NP). Jakże bezmyślnie niestosowne byłoby zacząć modlitwę na przykład od słów: „Dobry wieczór, Jehowo!” Możemy mówić do Niego swobodnie, gdyż ufamy i wierzymy, że jest gotów nas wysłuchać, ponieważ się staramy zachowywać prawość. Nie powinniśmy jednak zapominać przy tym o głębokim szacunku, o należnej Mu czci. (Porównaj z tym Księgę Kaznodziei 4:17; 5:1, NP).

¹⁵ Pamiętajmy zawsze o tym, że Jehowa Bóg daleko nas przewyższa pod każdym względem. Posiadając organizm ziemski, jesteśmy niżsi nawet od aniołów w sensie mocy i chwały (Hebr. 2:7). Ponadto jesteśmy ludźmi niedoskonałymi, grzesznymi. Słusznie więc tak powinniśmy dobierać w naszych modlitwach słowa i ton głosu, aby wskazywały na fakt, iż rozumiemy nasz stosunek do Jehowy Boga oraz cenimy sobie to, że nakłania ucha ku ludziom pokornym, ‛którzy z drżeniem odnoszą się do Jego słowa’ (Izaj. 66:2, NP). Jakże trafnie Jezus Chrystus uwydatnił tę zasadę w przypowieści o dwóch mężczyznach, którzy weszli do świątyni jeruzalemskiej, żeby się pomodlić! Jehowa Bóg nie zwrócił uwagi na pysznego, upajającego się własną sprawiedliwością faryzeusza, natomiast wysłuchał modlitwę pokornego, skruszonego poborcy podatków (Łuk. 18:9-14).

Z WIARĄ I WYTRWAŁOŚCIĄ

16. Jakie teksty biblijne wskazują na znaczenie wiary przy modlitwie?

¹⁶ Dalszym ważnym wymaganiem, od którego zależy wysłuchanie modlitwy przez Jehowę, jest przystępowanie do Niego z wiarą. W Słowie Bożym wielokrotnie zwrócono nam uwagę na ten warunek. Jezus oznajmił: „Jeśli macie wiarę wielkości ziarnka gorczycy, (...) nic nie będzie dla was niemożliwe” (Mat. 17:20). W Liście do Hebrajczyków 11:6 powiedziano nam, iż dla zdobycia upodobania Bożego nie wystarczy tylko wierzyć, że istnieje, ale trzeba także być przekonanym, że nagradza tych, „którzy go pilnie szukają”. Uczeń Jakub napisał: „Niech jednak [nikt] nie przestaje prosić z wiarą, nic nie wątpiąc, bo kto wątpi”, niech „nie mniema, że otrzyma co od Jehowy” (Jak. 1:6, 7).

17. Jakie rady podaje Pismo Święte co do wytrwałości w modlitwie?

¹⁷ Jeżeli chcemy, żeby nasze prośby zostały wysłuchane, musimy też modlić się wytrwale. Modlenie się powinno nam wejść w zwyczaj. Biblia udziela nam rady: „Nieugięcie zachowujcie zwyczaj modlitwy” (Rzym. 12:12, Phillips; The New Testament in Modern English). Jezus raz po raz kładł nacisk na ten aspekt modlitwy. W swoim Kazaniu na Górze zaznaczył: „Stale proście, a będzie wam dane; bezustannie szukajcie, a znajdziecie; wciąż kołaczcie, a będzie wam otworzone” (Mat. 7:7). W przypowieści o wdowie, która wymogła sprawiedliwość na sędzi, co nie bał się Boga ani nie liczył się z ludźmi, Jezus podobnie podkreślił rolę trwania na modlitwie (Łuk. 18:1-8). Jeżeli będziemy naprawdę przejęci sprawami, o które prosimy Jehowę Boga, to będziemy „w modlitwie wytrwali”, ‛modląc się bez przestanku’ (Rzym. 12:12; 1 Tes. 5:17, NP).

18. Jakie sprawy nie powinny przeszkodzić nam w znalezieniu czasu na modlitwę?

¹⁸ Z nieustawaniem w modlitwie ściśle wiąże się czas na to przeznaczony. Nigdy nie powinniśmy być zbyt zajęci na to, by się pomodlić. W życiu naszym co prawda nie brak niezbędnych zajęć: nasza codzienna praca, jedzenie, higiena osobista, spanie; wypełniają nam one większość czasu w ciągu doby. Ale czy nie ma też wielu innych spraw, które zabierają nam więcej czasu niż powinny? Można do nich zaliczyć czytanie gazet, oglądanie telewizji, udział w działalności sportowej i innych formach rozrywki lub wypoczynku. Jeżeli nie cenimy dostatecznie wspaniałego przywileju modlitwy, to możemy się przekonać, że zaniedbujemy ją, ponieważ wyparły ją tamte rzeczy.

OKAZJE DO MODLITWY

19. Jakie między wieloma innymi mamy okazje do modlenia się?

¹⁹ Mamy naprawdę dużo sposobności do modlenia się. ‛Modlenie się bez przestanku’ oznacza spożytkowanie w tym celu każdej chwili, a więc gdy wstajemy rano, gdy kładziemy się na spoczynek nocny, przed posiłkami i podczas bezsennych godzin nocnych. (Zobacz Psalmy: 5:3; 92:1, 2; 119:147-149, 164; List 1 do Tymoteusza 4:4, 5). Może się zdarzyć, że napotkamy poważne kłopoty lub przyjdą na nas chwile wielkiego napięcia, ewentualnie staniemy wobec konieczności wzięcia na swe barki dużej odpowiedzialności; może też zajść potrzeba, byśmy przemówili do słuchaczy na zebraniu chrześcijańskim albo stanęli w obronie naszej wiary przed urzędnikami państwowymi. Bez wątpienia powinniśmy wtedy powierzyć nasze troski Jehowie. Powiedziano nam: „We wszystkich swoich drogach zważaj na niego, a on sam wyprostuje twoje ścieżki” (Prz. 3:6). Ponadto ilekroć dostąpimy jakiegoś szczególnego błogosławieństwa, zwłaszcza jeśli jest nieoczekiwane albo na odwrót, gorąco upragnione, nasze serca powinny wezbrać wdzięcznością wobec Jehowy. Nie potrzeba nam oczywiście specjalnych powodów. Nasze serca i myśli mogą pobudzić nas do dziękczynienia w każdej innej chwili.

20. Co można powiedzieć o pozycji ciała podczas modlitwy?

²⁰ Skoro stosowna jest modlitwa o każdej porze, czy znaczy to, że nie potrzebujemy przypisywać znaczenia postawie naszego ciała w tym czasie? Co prawda, Biblia nie wyznacza żadnej określonej pozycji przeznaczonej do modlitwy; nie nakazuje na przykład klękania i składania rąk. Czytamy jednak o osobach, które modliły się na stojąco, na klęczkach lub padłszy na twarz, bądź też z rękoma wzniesionymi ku górze. (Zobacz Księgę Rodzaju 24:26, 48; 1 Królewską 8:22, 42, 44, 54; Nehemiasza 2:1-4; Ewangelię według Marka 11:25). Wynika stąd wniosek, że jest rzeczą stosowną, by w miarę możliwości przybierać do modlitwy postawę ciała świadczącą o szacunku. Na przykład na zebraniu zborowym możemy powstać oraz skłonić nasze głowy. Taka zmiana pozycji może także pomóc nam w skupieniu się na modlitwie wypowiadanej w naszym imieniu. Wydaje się, że klęczenie jest szczególnie stosowne przy modlitwach prywatnych. (Porównaj z tym Księgę Daniela 6:11; List do Filipian 2:9, 10). Nawet gdybyśmy leżeli w łóżku, modląc się przed zaśnięciem, musimy pamiętać o apostolskim zaleceniu: „Czuwajcie z całą wytrwałością”, bądźcie przytomni, przebudzeni (Efez. 6:18, NP).

21. Jak powinniśmy się modlić do Boga, żeby nas wysłuchał?

²¹ Doprawdy, sprawę modlenia się do Boga Jehowy powinniśmy traktować poważnie. Jakże wdzięczni powinniśmy być za to, że nam wolno zbliżać się do naszego niebiańskiego Ojca, z ufnym przekonaniem, iż wysłucha nas o każdej porze! Zależy to oczywiście od naszego zwracania się do Niego z wiarą, poprzez odpowiedni kanał łączności, z właściwie usposobionym umysłem, a następnie od trwania na modlitwie, przy czym nie możemy nigdy być zbyt zajęci na to, żeby się pomodlić. A jeśli masz dzieci, ucz je cierpliwie, by poznały znaczenie modlitwy zarówno z twoich słów, jak i dobrego przykładu.

[Przypis]