„Nerki” i „serce” w Piśmie Świętym

LITERALNE nerki są w organizmie ludzkim usytuowane niżej niż literalne serce. Według pewnej definicji nerki uchodzą za siedzibę ludzkich uczuć, wzruszeń i namiętności. Pewien znany słownik (Webster’s New Collegiate Dictionary) łączy nerki z „temperamentem” człowieka.a Według Objawienia 2:23 zmartwychwstały i wyniesiony do chwały Jezus Chrystus mówi: „Jestem ten, który przenika nerki i serca, i oddam każdemu z was według uczynków waszych”. (Zobacz też uwagę marginesową do Księgi Jeremiasza 11:20 w Przekładzie Nowego Świata, wydanie z odsyłaczami). Nerki i serce to różne narządy ciała umieszczone w odrębnych miejscach. Fizyczne nerki znajdują się w organizmie niżej niż literalne serce. Inaczej też reagują te narządy na różne bodźce. A reakcje te na coś wskazują. Można z nich odczytać lub rozpoznać rozmaite właściwości pozwalające wywnioskować, z jakim typem człowieka ma się do czynienia. Czy w określonej sytuacji jego serce bije szybciej, czy zostaje niejako zmrożone? Czy nerki dają się pobudzić do działania o niezwykłej porze i w nienaturalny sposób? Ten, który przenika serca i nerki, potrafi zrozumieć takie reakcje i dokładniej poznać daną osobę, rozszyfrować ją, jakim jest człowiekiem.

W Psalmie 16:6-8 kompozytor tej pieśni, Dawid, wyraził się w taki sposób: „Sznury miernicze przydzieliły mi żyzne łany; o tak, dziedzictwo moje jest mi niezmiernie miłe. Błogosławię Jahwe, że był mi doradcą, nerki moje napominają mnie nawet nocą. Mam zawsze Jahwe przed swymi oczami; gdy On jest po mej prawicy, nie zachwieję się nigdy” (Biblia poznańska, uwaga marginesowa). Jak w gruncie rzeczy nerki mogły ‛napominać’ Dawida podczas bezsennej nocy? Otóż gdy miał jakieś wątpliwości co do tego, jak Jehowa go traktuje, co o nim myśli i za kogo go ma, wtedy jego symboliczne nerki pozwalały mu właściwie ocenić, co Jehowa względem niego zamierzał. Właśnie dlatego Dawid dodał jeszcze: „Nie pozostawisz mej duszy w Szeolu. Nie pozwolisz lojalnemu Tobie oglądać dołu” (Ps. 16:10).

Oczywiście w czasie wyznaczonym przez Jehowę Dawid wyjdzie z grobu, czyli Szeolu. Jednakże w dniu Pięćdziesiątnicy roku 33 n.e., to znaczy w 50 dniu po zmartwychwstaniu Jezusa Chrystusa, apostoł Piotr pod wpływem natchnienia zastosował Psalm 16:10 do Jezusa Chrystusa, gdy według Dziejów Apostolskich 2:25-28 oświadczył: „Bo Dawid powiada o nim: ‛Stale miałem Jehowę przed oczyma moimi, gdyż On jest mi po prawicy, abym się nigdy nie zachwiał. Z tego powodu moje serce nabrało otuchy i mój język raduje się wielce. Nadto i ciało moje zamieszka w nadziei, bo nie pozostawisz mej duszy w Hadesie ani nie pozwolisz lojalnemu Tobie oglądać skażenia. Dałeś mi poznać drogi życia, otuchą napełni mnie oblicze Twoje’”.

Radość serca ożywiała psalmistę Dawida i tak samo wielkiego pozaobrazowego Dawida, Jezusa Chrystusa w jego ziemskim życiu, radosne serce pobudzało do aktywności. Fizyczne serce wywiera też wpływ na ciało, jak to wynika z Księgi Przysłów 14:30: „Spokojne serce jest życiem dla cielesnego organizmu”. Serce większego Dawida, Jezusa Chrystusa, zapewne było spokojne i bijąc miarowo podtrzymywało krążenie krwi nawet w wyzywających okolicznościach, jak również podczas szykanowania i fizycznego znęcania się nad nim. Pozostało takim aż do chwili przybicia go do pala; dopiero wtedy umarł z pękniętym sercem (Ps. 69[68]:21, Staff).

W Liście do Hebrajczyków 4:12 znajdujemy stwierdzenie, że „słowo Boże (...) jest w stanie rozeznać myśli i zamiary serca”. Z tego wynika, iż „serce” jest narządem, który wywołuje myśli i rodzi zamiary oceniane później przez „słowo Boże”.

[Przypis]