Uznani za sprawiedliwych jako przyjaciele Boga

„‛Abraham uwierzył Jehowie, a poczytano mu to za sprawiedliwość’; zaczęto go też zwać ‛przyjacielem Jehowy’” (Jak. 2:23).

 1, 2. W jaki sposób „to, co w niebiosach” i „to co na ziemi”, jest jednane z Bogiem?

„BÓG [uznał] za słuszne, żeby w nim [Chrystusie] zamieszkała cała pełnia i żeby dzięki niemu pojednać znowu ze sobą wszystko inne — zarówno to, co na ziemi, jak i to, co w niebiosach — wprowadzając pokój mocą krwi jego przelanej na palu męki” (Kol. 1:19, 20). Realizacja tego Boskiego zamierzenia co do pojednania zbliża się do punktu szczytowego.

² Określenie: „to, co w niebiosach”, nie odnosi się do stworzeń duchowych, gdyż Chrystus nie przelał swej krwi na okup za aniołów. Chodzi tu raczej o ludzi, którzy zostali wykupieni krwią Baranka, aby wraz z Chrystusem stać się „królestwem i kapłanami” w „nowych niebiosach”. Są oni już ogłoszeni za całkowicie sprawiedliwych na mocy krwi Chrystusa. Prócz tego od około 50 lat Jehowa zawiera pokój z „tym, co na ziemi”, czyli osobami, które wejdą w skład sprawiedliwej „ziemi nowej” (Obj. 5:9, 10; 2 Piotra 3:13). Owo ‛zbieranie wszystkiego’, co ziemskie i co niebiańskie, w pełni „odpowiada (...) Jego [Jehowy] upodobaniu, które w sobie powziął” (Efez. 1:9, 10).

ZAMIERZENIE BOGA WOBEC JEGO SYNA ADAMA

 3, 4. W jakich stosunkach Adam pozostawał z Bogiem, ale pod jakim względem musiał być jeszcze ogłoszony za sprawiedliwego?

³ Adam został stworzony jako doskonały i sprawiedliwy człowieczy syn Boży (Łuk. 3:38). Nie przypisano mu sprawiedliwości ani nie przyznano mu jej na kredyt; była ona jego cechą wrodzoną. Nie zachodziła potrzeba „uznawania” go za sprawiedliwego w sensie stwierdzenia, że staje się niewinny w oczach Jehowy. Pozostawał w dobrych stosunkach ze swoim Stwórcą, dopóki poddawał się Jego prawowitej władzy.

⁴ Jednakże Adam nie dowiódł jeszcze, że zachowuje prawość, i nie zapadło orzeczenie, iż jest godny wiecznotrwałego życia na ziemi. Musiał w tym celu przez pewien czas wykazywać, że jest wierny Jehowie i miłuje sprawiedliwość. Gdyby zwycięsko wyszedł z tej próby, potwierdzając w ten sposób swą nienaganność, uzyskałby prawo do ziemskiego życia wiecznego. Bóg niejako ogłosiłby wtedy lub zawyrokował, że Adam zasługuje na życie bez końca. Aby to usymbolizować, Jehowa niewątpliwie przywiódłby go do „drzewa życia” i pozwolił mu jeść jego owoce (Rodz. 2:9, 16, 17; 3:22).

 5. (a) Co utracił Adam, a wraz z nim jego potomkowie? (b) Jaką nadzieję na wyzwolenie z grzechu i śmierci Jehowa wzbudził w „stworzeniu” ludzkim?

⁵ Niestety Adam zawiódł w próbie, przez co razem ze swymi przyszłymi dziećmi utracił doskonałość, sprawiedliwość i synostwo Boże (Rzym. 5:12). W rezultacie wszyscy potomkowie Adama urodzili się jako obcy Bogu i są z natury rzeczy niesprawiedliwi (Efez. 2:3; Rzym. 3:10). Tak oto „stworzenie (...) zostało poddane marności”; żyje jednak „w nadziei” na oswobodzenie od grzechu i śmierci — nadziei, którą dano mu zaraz po buncie w Edenie (Rzym. 8:20, 21, Biblia Tysiąclecia; Rodz. 3:15).

UZNANI ZA SPRAWIEDLIWYCH PRZED PRZYJŚCIEM CHRYSTUSA?

 6, 7. (a) W jakiej mierze pewni ludzie zostali uznani za sprawiedliwych, zanim Chrystus poniósł śmierć ofiarną? (b) Wymień kilku przedchrześcijańskich sług Jehowy, którzy zyskali sobie miano sprawiedliwych.

⁶ Spełnienie się nadziei na wyzwolenie ludzkości z grzechu i śmierci zależało od przyjścia obiecanego „nasienia” w osobie jednorodzonego Syna Bożego (Jana 3:16). Dopóki nie umarł on śmiercią ofiarną, nikt nie mógł dostąpić „uniewinnienia i życia”, czyli zostać ogłoszonym za sprawiedliwego, ‛godnego życia’ (Rzym. 5:18, Revised Standard Version, New World Translation). Jednakże niektórzy mężczyźni i kobiety pokładali wiarę w obietnicach Bożych i potwierdzali ją uczynkami, zanim jeszcze Chrystus zapłacił okup za ludzkość. Z uwagi na to Jehowa łaskawie wybaczył im grzechy i przyjął ich do grona swoich sług. Miłościwie ocenił, że w porównaniu z większością innych ludzi, oddalonych od Boga, może ich poczytać za niewinnych (Ps. 32:1, 2; Efez. 2:12). Przypisał im sprawiedliwość i uznał ich za sprawiedliwych w takiej mierze, w jakiej było to wówczas stosowne.

⁷ Dlatego czytamy o Ablu, iż przez wiarę „zostało mu dane świadectwo, że jest sprawiedliwy” (Hebr. 11:4). Noe „stał się dziedzicem sprawiedliwości stosownej do wiary” (Hebr. 11:7). O Hiobie pomimo jego niedociągnięć powiedziano, że jest „nienaganny i prostolinijny” (Hioba 1:1, 22; 7:21). Pinchas wystąpił gorliwie w obronie czystego wielbienia „i uznano mu to za czyn sprawiedliwy” (Ps. 106:30, 31, BT; Liczb 25:1-13). Nierządnica Rachab nie była Izraelitką, ale „dzięki wierze” zyskała sobie miano sprawiedliwej, czyli została poczytana za sprawiedliwą, gdyż życzliwie odniosła się do ludu Bożego (Hebr. 11:31; Jak. 2:25).

SPRAWIEDLIWOŚĆ PRZYPISANA ABRAHAMOWI

 8, 9. (a) Przede wszystkim o czyjej sprawiedliwości pisze Paweł w Liście do Rzymian? (b) Dlaczego „święci” przewyższają Abrahama, jeśli chodzi o uznanie za sprawiedliwych?

⁸ Na szczególną uwagę zasługuje przykład Abrahama. O uznaniu go za sprawiedliwego mówią dwaj pisarze Chrześcijańskich Pism Greckich, kierujący swe listy do pierwszych chrześcijan, powołanych do grona 144 000 Izraelitów duchowych (Rzym. 2:28, 29; 9:6; Jak. 1:1; Obj. 7:4).

⁹ Paweł w Liście do Rzymian oznajmia, że „powołani na świętych” (1:7), zarówno z Żydów, jak i z pogan (1:16, 17), zostają uznani za sprawiedliwych „przez wiarę, niezależnie od spełniania nakazów Prawa” (3:28, BT). Na potwierdzenie przedstawia długi wywód (4:1-22) i cytuje w nim Księgę Rodzaju 15:6: „Abraham wierzył w Jehowę, a poczytano mu to za sprawiedliwość”. W końcowych wersetach 4 rozdziału apostoł zaznacza jeszcze, iż Jezus „został (...) wydany ze względu na nasze przewinienia i wskrzeszony ze względu na uznanie nas [to jest ‛świętych’ (Rzym. 1:7)] za sprawiedliwych”. Słowo „nas” nie może obejmować Abrahama, który umarł na długo przed śmiercią i zmartwychwstaniem Chrystusa. Kiedy więc w następnych rozdziałach Paweł mówi o tych, którzy mają „królować”, oraz o ogłoszeniu ich za sprawiedliwych, „godnych życia”, aby mogli się stać „synami Bożymi” i „współdziedzicami Chrystusa” — najwyraźniej ma na myśli coś innego, co różni się od przypisania sprawiedliwości Abrahamowi (Rzym. 5:17, 18; 8:14, 17, 28-33).

10. Jakie światło na zasięg uznania Abrahama za sprawiedliwego rzucił Jakub?

¹⁰ Podobnie Jakub powołuje się na przykład Abrahama, chcąc wykazać, że wiara musi być poparta uczynkami podobającymi się Bogu. Nadmienia, że został on uznany za sprawiedliwego, przy czym przytacza słowa z Księgi Rodzaju 15:6 i uzupełnia je komentarzem, który pozwala nam zrozumieć, jaki charakter miało przypisanie sprawiedliwości Abrahamowi. Czytamy: „Spełnił się tekst, który powiada: ‛Abraham uwierzył Jehowie, a poczytano mu to za sprawiedliwość’; zaczęto go też zwać ‛przyjacielem Jehowy’” (Jak. 2:20-23). Tak więc dzięki swojej wierze ów patriarcha został uznany za sprawiedliwego jako przyjaciel Jehowy, a nie jako syn uprawniony do doskonałego życia ludzkiego bądź do królowania u boku Chrystusa. Ciekawe, że Robert Girdlestone w dziele pt. Synonyms of the Old Testament (Synonimy Starego Testamentu) napisał o sprawiedliwości Abrahama: „Nie była to sprawiedliwość absolutna, tzn. taka, która dawałaby mu przed Bogiem prawo do dziedziczenia z tytułu synostwa”.

KSIĘGA PAMIĘCI JEHOWY

11. Czyje imiona są zapisane w księdze pamięci Jehowy i dlaczego?

¹¹ Przyznanie wiernym mężczyznom i niewiastom żyjącym przed Chrystusem kredytu względnej sprawiedliwości stanowi zapowiedź ich rzeczywistej, faktycznej sprawiedliwości i doskonałości, które będą mogli osiągnąć, ubiegając się o życie wieczne w nowej ziemskiej społeczności Bożej. Wobec takich widoków na przyszłość można dane osoby śmiało traktować jako wpisane do księgi pamięci (por. Malach. 3:16; Wyjścia 32:32, 33). Zawiera ona imiona tych, których Jehowa uważa za „sprawiedliwych”; tacy potwierdzili swą wiarę sprawiedliwymi uczynkami i mogą się spodziewać dostąpienia życia wiecznego na ziemi (Ps. 69:29, Miłosz; Hab. 2:4).

12. Co będą musieli zrobić zmartwychwstali „sprawiedliwi”, aby zachować swe imiona w księdze pamięci Jehowy?

¹² Niemniej imiona te nie są jeszcze wpisane do redagowanej przez Jehowę „księgi życia” (Obj. 20:15). Wierni mężczyźni i kobiety, którzy niegdyś żyli na ziemi, powrócą podczas ‛zmartwychwstania sprawiedliwych’ i z pewnością okażą wiarę w życiodajne postanowienie Jehowy co do Chrystusowej ofiary okupu (Dzieje 24:15). Wejdą do grona „drugich owiec” Jezusa, podobnie jak niezliczona „wielka rzesza” tych, którzy przeżyją „wielki ucisk” (Jana 10:16; Obj. 7:9, 14). Zachowają w ten sposób swe imiona utrwalone w księdze pamięci Jehowy.

PRZYPISANIE SPRAWIEDLIWOŚCI PRZYJACIOŁOM, KTÓRZY OCALEJĄ

13. Kogo zgromadza teraz Dobry Pasterz? Jak są oni wpisywani do księgi pamięci Jehowy?

¹³ W dobie obecnej Dobry Pasterz, Jezus Chrystus, sprowadza „drugie owce”, nie należące do „małej trzódki” 144 000 „świętych”, którzy otrzymują Królestwo (Łuk. 12:32; Dan. 7:18). Ludzie będący „drugimi owcami” słuchają głosu Dobrego Pasterza (Jana 10:16). Okazują wiarę w Jehowę i w Jego Syna. Oddają Jehowie swe życie na podstawie ofiary okupu złożonej przez Chrystusa. Zostają ochrzczeni „w imię Ojca i Syna, i ducha świętego”; wiedzą przy tym, że muszą pielęgnować „owoce ducha” (Mat. 28:19, 20; Gal. 5:22, 23). Imiona ich zostają wpisane do księgi pamięci Jehowy.

14. Dzięki czemu „drugie owce” stają się czyste w oczach Jehowy? O co jednak muszą prosić Boga?

¹⁴ „Drugie owce” zgromadzane w obecnym czasie końca utworzą tę „wielką rzeszę”, która w wizji apostoła Jana pojawiła się zaraz po 144 000 duchowych Izraelitów (Obj. 7:4, 9). Jak czytamy, członkowie „wielkiej rzeszy” „wyprali swe szaty i wybielili je we krwi Baranka” (werset 14). Ponieważ wierzą w jego przelaną krew, zostaje im przypisana pewna miara sprawiedliwości, co wyobrażają ich symboliczne białe szaty. Stali się czyści w oczach Jehowy i właśnie dlatego wolno im ‛dniem i nocą pełnić dla Niego świętą służbę w Jego świątyni’ (werset 15). Niemniej jednak muszą codziennie wyznawać Jehowie swe grzechy i przez Jezusa Chrystusa prosić o ich wybaczenie (1 Jana 1:9 do 2:2).

15. (a) Jak przypowieść o „owcach” i „kozłach” dodatkowo wskazuje, że „drugie owce” uchodzą za sprawiedliwe w oczach Bożych? (b) W jakiej mierze osoby te już dziś są uznane za sprawiedliwe?

¹⁵ Z przypowieści o owcach i kozłach, wchodzącej w skład proroctwa Jezusa o ‛znaku jego obecności’, również jasno wynika, że zaliczeni do „drugich owiec” cieszą się przyjaźnią z Bogiem i już teraz w pewnej mierze są w Jego oczach sprawiedliwi. Otrzymują od Niego błogosławieństwo i zyskują sobie miano „sprawiedliwych”, ponieważ wyświadczają dobro ostatkowi 144 000 „braci” Chrystusa, przebywającemu jeszcze na ziemi. Podobnie jak Abraham zostają poczytani bądź też uznani za sprawiedliwych jako przyjaciele Boga. Ta sprawiedliwa pozycja zapewni im ocalenie, gdy „kozły” odejdą „w wieczne odcięcie” (Mat. 24:3 do 25:46). Natomiast „owce” wyjdą bezpiecznie z „wielkiego ucisku”, w którym zginie obecny niegodziwy system rzeczy (Obj. 7:14).

DOPROWADZENIE DO DOSKONAŁOŚCI

16. Skąd wiemy, że przed „wielkim uciskiem” członkowie „wielkiej rzeszy” nie zostają uznani za sprawiedliwych godnych życia?

¹⁶ Należący do „wielkiej rzeszy” przetrwają „wielki ucisk”, co jednak nie będzie równoznaczne z ogłoszeniem ich za sprawiedliwych, godnych życia. Wynika to z kolejnego wersetu omawianego rozdziału Objawienia (Apokalipsy), gdzie czytamy: „Baranek, który jest pośrodku tronu, będzie ich pasł i poprowadzi ich do źródeł wód życia” (Obj. 7:17). Chociaż więc Bóg poczytał ich już za sprawiedliwych w porównaniu z ogółem ludzkości, a także za swych przyjaciół, to jednak ogłoszenie ich za sprawiedliwych godnych życia, wymaga udzielania im dalszej pomocy.

17. (a) Co należy rozumieć przez „uzdrawianie narodów”? (b) Kto będzie się musiał ubiegać o zapisanie jego imienia w „księdze życia”?

¹⁷ Podczas oczekiwanego Tysiąclecia wyniesiony na tron Baranek Chrystus Jezus oraz 144 000 towarzyszących mu królów i kapłanów będą realizować program cielesnego i duchowego „uzdrawiania narodów” (Obj. 22:1, 2). W skład tych „narodów” wejdą ci, co przeżyją „wielki ucisk”, ewentualne dzieci, które urodzą się im po Armagedonie, a także wskrzeszeni w ramach „zmartwychwstania zarówno sprawiedliwych, jak też niesprawiedliwych” (Dzieje 24:15). Imiona tych wszystkich, którzy uwierzą w wartość krwi Chrystusa i wykażą się właściwymi „uczynkami”, zostaną ostatecznie wpisane do „księgi życia” (Obj. 20:11-15).

18. Jaki stan osiągną mieszkańcy ziemi pod koniec Tysiąclecia?

¹⁸ Pod koniec tysiącletnich rządów Chrystusa mieszkańcy ziemi, którzy dowiodą, że uznali złożony przez niego okup i żyją zgodnie z miernikami Jehowy, będą już podźwignięci do doskonałości. Będą tacy sami jak Adam, zanim zgrzeszył. I tak jak on zostaną poddani próbie posłuszeństwa.

„CHWALEBNA WOLNOŚĆ DZIECI BOŻYCH”

19. (a) Co nastąpi zaraz po upływie tysiącletniego królowania Chrystusa? (b) Co stanie się z tymi, których imiona nie będą wpisane do „księgi życia”?

¹⁹ Kiedy zakończy się Millennium, Chrystus niezwłocznie przekaże doskonałą ludzkość swemu Ojcu (1 Kor. 15:28). „Szatan zostanie zwolniony” ze swego uwięzienia, po czym nastąpi ostateczne wypróbowanie wszystkich ludzi (Obj. 20:7, 8). Kto zawiedzie w tej próbie, tego imię ‛nie znajdzie się zapisane w księdze życia’. Mówiąc symbolicznie, zostanie on „wrzucony w jezioro ognia”, co „oznacza drugą śmierć” (Obj. 20:15; 21:8).

20. (a) Kogo Jehowa ogłosi za sprawiedliwych, godnych życia, i dlaczego? (b) W jaki sposób miłosierne postanowienie Jehowy co do przypisania sprawiedliwości osiągnie swój cel?

²⁰ Imiona tych, którzy dowiodą swej lojalności wobec Jehowy, będą na stałe wpisane do „księgi życia”, gdyż okazali się doskonałymi w swej prawości i godnymi wiecznego życia na ziemi. Sam Jehowa ogłosi ich wtedy za sprawiedliwych w pełnym znaczeniu tego słowa (Rzym. 8:33). Uzna ich sprawiedliwość, przyznając im prawo do życia na zawsze (Obj. 20:5). Przybierze ich za swych ziemskich synów, których udziałem stanie się obiecana „chwalebna wolność dzieci Bożych” (Rzym. 8:20, 21). We wszechświecie na nowo zapanuje pokój i harmonia. Wszystko „na ziemi” i „w niebiosach” całkowicie pojedna się z Bogiem (Kol. 1:20). Miłosierne postanowienie Jehowy co do przypisania sprawiedliwości spełni swój cel. Na pytanie: „Czy jesteś w zgodzie z Bogiem?” — każde stworzenie w niebie i na ziemi będzie mogło odpowiedzieć twierdząco, oraz dodać: „Zasiadającemu na tronie oraz Barankowi błogosławieństwo i szacunek, i chwała, i moc na zawsze i na wieki” (Obj. 5:13).

Co się tyczy pozycji „drugich owiec” w oczach Boga:

◼ Dlaczego Adam nie musiał być uznany za sprawiedliwego?

◼ W jakim sensie Abraham oraz inni mężczyźni i niewiasty z czasów przed Chrystusem zostali uznani za sprawiedliwych?

◼ Czyje imiona są zapisane w księdze pamięci Jehowy?

◼ W jakim znaczeniu „drugie owce” zyskują sobie obecnie miano sprawiedliwych i kiedy osiągną doskonałość?

[Napis na stronie 15]

Przez wiarę „w krew Baranka” należący do „drugich owiec” zyskują przychylność w oczach Jehowy, dzięki czemu zostają uznani za sprawiedliwych, których darzy On przyjaźnią i zamierza ocalić z „wielkiego ucisku”; pod koniec Tysiąclecia osiągną doskonałość, a po ostatecznym wypróbowaniu zostaną ogłoszeni za sprawiedliwych, godnych życia.

[Ilustracje na stronie 13]

Imiona sprawiedliwych są zapisane w księdze pamięci Jehowy

Rachab

Abel

Hiob

nowożytna „wielka rzesza”