Chrześcijaństwo zdemaskowane jako rzecznik fałszywego kultu

„Jest to naród, którego ludność nie usłuchała głosu Jehowy, swego Boga, i nie przyjęła skarcenia” (JEREMIASZA 7:28).

 1, 2. Jak Jeremiasz ustosunkował się do misji zleconej mu przez Boga?

„PŁONĄŁ w nim ogień niezachwianego przekonania; jakaś przemożna siła skłaniała go do mówienia prawdy, do strofowania, ale też do podnoszenia na duchu”. Takimi słowami dwaj hebraiści spróbowali opisać misję Jeremiasza. Mimo iż otrzymane od Boga zlecenie budziło w nim lęk, dobrze wiedział, że musi sprostać swej odpowiedzialności wobec mieszkańców Judy. Prorok sam wyznał: „Słowo Jehowy (...) sprowadzało na mnie naganę i wyszydzanie przez cały dzień. I powiedziałem: ‛Nie mam zamiaru wspominać o Nim i nie będę już mówił w Jego imieniu’”. Doprawdy, formy nacisku i prześladowania niemal przerastały jego siły. Czy jednak dał za wygraną? (Jeremiasza 20:8, 9a).

² Jeremiasz wyjaśnił dalej: „A w sercu okazało się ono jakby płonącym ogniem, zamkniętym w moich kościach; i zmęczyłem się powstrzymywaniem go, i nie potrafiłem tego znieść” (Jeremiasza 20:9b). Prorok ten nie odstąpił od swego zadania, by obwieszczać wyroki Boże przeciwko Judzie (Jeremiasza 6:10, 11).

Nowożytny Jeremiasz

 3. Jaką postawę wobec wyznaczonego im zadania przybrali Jezus i pierwsi chrześcijanie?

³ Jezus Chrystus i pierwsi chrześcijanie tak jak Jeremiasz bez bojaźni ogłaszali Żydom i innym narodom niepopularne orędzie Królestwa Bożego. Mimo iż Piotr oraz pozostali apostołowie mieli za sobą uwięzienie za działalność kaznodziejską, odważnie oświadczyli oni później swoim religijnym oskarżycielom: „Słuchać jako władcy musimy Boga bardziej niż ludzi”. Za taką śmiałość zostali na rozkaz przywódców religijnych wychłostani. Jak apostołowie na to zareagowali? „Codziennie też w świątyni oraz od domu do domu bezustannie nauczali i opowiadali dobrą nowinę o Chrystusie Jezusie” (Dzieje Apostolskie 5:29, 40-42; Mateusza 23:13-33).

 4. Kto w XX wieku poszedł śladami proroka Jeremiasza? Jak to wyglądało w praktyce?

⁴ Tak więc namaszczeni duchem pierwsi chrześcijanie poszli w ślady Jeremiasza. Ogłaszali wyroki Boże, chociaż napotykali ogromne przeszkody i musieli stawić czoło zaciekłym przeciwnikom religijnym. A kto w obecnym XX wieku idzie za ich przykładem? Kto publicznie i od domu do domu obwieszcza wyrok Boży wydany na ten system rzeczy, a w szczególności na chrześcijaństwo — dzisiejszy odpowiednik Jeruzalem? Dowody historyczne z minionych przeszło 68 lat wskazują, że współczesną klasą Jeremiasza okazało się niewielkie, lecz odważne grono namaszczonych świadków Boga Jehowy. Od roku 1935 przyłącza się do nich i udziela im wsparcia coraz liczniejsza „wielka rzesza”, w której skład wchodzą już miliony chętnych współtowarzyszy, także występujących w charakterze Świadków Jehowy. Wykonują oni zadanie takie jak Jeremiasz, zgodnie demaskując religię fałszywą jako sidło i oszustwo (Objawienie 7:9, 10; 14:1-5).

Dlaczego chrześcijaństwo jest współczesnym odpowiednikiem Jeruzalem?

 5. Z jakich względów chrześcijaństwo przypomina starożytne Jeruzalem?

⁵ Ktoś mógłby jednak zapytać: W czym się dopatrujecie podobieństwa między chrześcijaństwem a starożytnym Jeruzalem? Widać je w postawie tego wyniosłego systemu oraz w warunkach, jakie w nim obecnie panują. Pokłada ono ufność w swoich sanktuariach i „świętych miastach”, takich jak: Rzym, Jerozolima, Canterbury, Fatima, Guadalupe czy Saragossa. Z upodobaniem szczyci się swymi katedrami, bazylikami, kaplicami i kościołami, kładąc nacisk na ich wielowiekową historię i architekturę, jak gdyby zapewniało mu to jakąś specjalną pozycję przed Bogiem. Twierdzi nawet, iż te obiekty kultu religijnego zostały wzniesione „na chwałę Bożą”. A ile z nich nosi imię Jehowy Boga? Zamiast tego ciągle przypomina się ludziom architektów, którzy je zaprojektowali, artystów, i rzeźbiarzy, którzy je ozdobili, bogatych ofiarodawców, którzy sfinansowali ich budowę, albo „świętych”, których obrano za ich patronów! Ufność, jaką chrześcijaństwo pokłada w zabytkach i tradycji, jest tak samo zwodnicza, jak zwodnicze było niegdyś poleganie mieszkańców Judy na istnieniu świątyni jeruzalemskiej (Jeremiasza 7:4).

 6. Jaki związek z duchownymi chrześcijaństwa ma zdemaskowanie przez Jezusa żydowskich przywódców religijnych?

⁶ A co można powiedzieć o dzisiejszych przywódcach religijnych chrześcijaństwa, jeśli wziąć pod uwagę sposób, w jaki Jeremiasz demaskował ówczesnych kapłanów i proroków? Jezus podobnie jak Jeremiasz bez ogródek scharakteryzował osobistości żydowskiego świata religijnego, których opis po dziś dzień pasuje do duchownych urzędujących w chrześcijaństwie: „Mówią bowiem, ale sami nie czynią. (...) Wszystkie swe uczynki spełniają w tym celu, żeby się ludziom pokazać. (...) Lubią zaszczytne miejsce na ucztach i pierwsze krzesła w synagogach” (Mateusza 23:3-7, Biblia Tysiąclecia, wyd. II). Jakże często widać znanych duchownych i kaznodziejów, jak swoją obecnością uświetniają zgromadzenia o charakterze politycznym lub nacjonalistycznym, a w środkach masowego przekazu są w centrum zainteresowania na równi z politykami!

 7. (a) Jak pewni kaznodzieje zwodzą niezliczone rzesze? (b) Jakiego niełatwego zadania nie chce się jednak podjąć duchowieństwo?

⁷ W obecnej dobie telewizji działa sporo tak zwanych kaznodziejów małego ekranu, którzy za pomocą różnych zabiegów aktorskich i chwytów psychologicznych omamiają rzesze wiernych oraz opróżniają im kieszenie. Jakże stosowne są dziś słowa, którymi około 2600 lat temu Jeremiasz obnażył taką obłudę! „Albowiem od najmniejszego do największego wszystkich ogarnęła żądza zysku: od proroka do kapłana — wszyscy popełniają oszustwa”. Jednocześnie żaden z tych kaznodziejów nie chce sprostać wymaganiu, jakie stawia prawdziwie chrześcijańska służba Boża — nie chce rozmawiać z ludźmi twarzą w twarz, chodząc od domu do domu. Obowiązek ten wzięli na siebie tylko Świadkowie Jehowy — namaszczona duchem klasa Jeremiasza i „wielka rzesza” jej współtowarzyszy (Jeremiasza 6:13, BT; Dzieje Apostolskie 20:20, 21).

Czy chrześcijaństwo jest już zbawione?

 8. Dlaczego chrześcijaństwo wierzy, że nie dosięgnie go Armagedon?

⁸ Ci sami kaznodzieje telewizyjni usypiają czujność ludzi złudnym poczuciem bezpieczeństwa, beztrosko karmią ich nauką o „ponownym narodzeniu” i głoszą slogany w rodzaju: „Raz zbawiony, na zawsze zbawiony”. Miliony słuchaczy niemal ze wszystkich religii i sekt chrześcijaństwa uwierzyło, że zostali „zrodzeni na nowo” i są „zbawieni”. Cyniczni politycy niefrasobliwie twierdzą to samo o sobie. Co więcej, ulubieni kaznodzieje wmawiają im, że dzięki temu „zbawieniu” cieszą się pokojem z Bogiem — i to pomimo dzielących ich różnic na tle religijnym, politycznym i nacjonalistycznym! A dzisiejszym ludziom, podobnie jak rodakom Jeremiasza, nauki takie bardzo się podobają! (Jeremiasza 5:31; 14:14). Myślą, że ich nie dosięgnie wyrok Boży, jaki zostanie wykonany w Armagedonie (Jeremiasza 6:14; 23:17; 1 Koryntian 1:10; Objawienie 16:14, 16).

 9. (a) Do kogo w rzeczywistości odnosi się określenie ‛ponownie narodzony’? (b) Czego Biblia uczy o duszy?

⁹ Dokładne studium Słowa Bożego i nauk Chrystusa ukazuje jednak, że tylko ograniczona liczba osób dostępuje przywileju ponownego narodzenia, zrodzenia „z wody i ducha”, otwierającego drogę do udziału w niebiańskim panowaniu u boku Chrystusa (Jana 3:3-5; Rzymian 8:16, 17; Objawienie 14:1-3). „Wielka rzesza” prawdziwych chrześcijan doby dzisiejszej nie musi być zrodzona na nowo, gdyż spodziewa się żyć wiecznie na ziemi, a nie w niebie (2 Piotra 3:13; Objawienie 21:3, 4). Poza tym doktryna chrześcijaństwa oparta jest na fałszywej przesłance, że człowiek posiada nieśmiertelną duszę, która potrzebuje zbawienia. Tymczasem w Biblii nie ma żadnego dowodu na poparcie tego dogmatu, wywodzącego się w rzeczywistości ze starożytnej filozofii greckiej.a

Brak upodobania do słowa i imienia Bożego

10. Jak się zapatruje na Biblię wielu duchownych?

¹⁰ Zachodzą jeszcze inne analogie między starożytnym Jeruzalem a dzisiejszym chrześcijaństwem. Jeremiasz oświadczył: „Oto słowo Jahwe stało się im urągowiskiem, nie mają w nim upodobania” (Jeremiasza 6:10, BT). Duchowni chętniej się powołują na filozofów i naukowców niż na Słowo Jehowy. Wielu z nich wstydzi się Biblii, a nawet ją wyśmiewa, uciekając się do tak zwanej „wyższej krytyki”. Utrzymują, że Pismo Święte to zbiór mitów i legend, podanych w formie pożytecznej lektury (Jeremiasza 7:28). Imieniem zaś jego Autora w zupełności wzgardzili. Czym można udowodnić to twierdzenie?

11. Czym się różni chrześcijaństwo od Jeremiasza w kwestii używania imienia Bożego?

¹¹ Mimo iż w Pismach Hebrajskich pierwotny tetragram (יהוה) występuje blisko 7000 razy, imię „Jehowa” lub „Jahwe” zastąpiono w wielu wersjach Biblii anonimowym określeniem „Pan”. Całkowicie pomija się je obecnie na przykład przy tłumaczeniu Biblii na język afrykanerski. W pierwszym wydaniu hiszpańskiego przekładu Franquesa-Solé imię Boże zamieszczono, jednakże w opublikowanej później wersji zrewidowanej zostało ono usunięte i zastąpiono je słowem Señor (Pan).b Nawet wtedy, gdy duchowni chrześcijaństwa mają w swoich wydaniach Biblii imię Boże, i tak posługują się nim nader rzadko. A przecież Jeremiasz w swoim proroczym orędziu użył imienia wyróżniającego prawdziwego Boga aż 726 razy!c

„Królowa niebios” i bałwochwalstwo

12-14. (a) W jakim przedsięwzięciu gorliwie uczestniczyły rodziny żydowskie? (b) Jak Jehowa zapatrywał się na ten kult?

¹² Kiedy przeanalizujemy orędzie Jeremiasza skierowane do Jeruzalem, dostrzegamy w nim jeszcze jedną analogię. Gdy Jehowa dawał nakaz swemu prorokowi, by nie modlił się za mieszkańców tego miasta, podał przyczynę: „Czy sam nie widzisz, co oni robią w miastach judzkich i na ulicach Jeruzalemu? Dzieci zbierają drwa, a ojcowie rozniecają ogień; kobiety ugniatają ciasto”. A co było celem przedsięwzięcia, w którym tak gorliwie uczestniczyła cała rodzina? Czynili to, „aby wypiekać placki dla królowej niebios”! (Jeremiasza 7:16-18, Biblia warszawska; 44:15, 19).

¹³ W pewnym komentarzu żydowskim jest powiedziane: „Kult ‛królowej niebios’ był praktykowany jawnie, i to bardzo gorliwie”. Wprost nie do wiary, że mieszkańcy Judy składali bałwochwalczy hołd pogańskiej bogini, prawdopodobnie babilońskiej bogini płodności, Isztar, którą wliczano jako trzecią w skład astralnej trójcy babilońskiej. „Królową” tą mogła być również jej kananejska odpowiedniczka — Asztarte (1 Królów 11:5, 33).

¹⁴ Oprócz oddawania czci tej bogini Izraelici przyswoili sobie jeszcze inne formy bałwochwalstwa. Jehowa potępił ich za to, mówiąc: „Dlaczego Mnie obrazili swymi posągami, marnymi bożkami obcymi?” Oskarżał ich dalej: „Nie słuchali mojego głosu i nie postępowali według niego, lecz postępowali według zatwardziałości swego serca i chodzili za Baalami, jak ich nauczyli ich przodkowie” (Jeremiasza 8:19; 9:12, 13, BT). Czy chrześcijaństwo nie wpadło w tę samą pułapkę?

15. (a) Co można powiedzieć o bałwochwalstwie w dzisiejszych kościołach chrześcijaństwa? Podaj miejscowe przykłady. (b) Jaki jest stosunek prawdziwych chrześcijan do Marii?

¹⁵ Zajdź do któregokolwiek z kościołów, katedr lub cerkwi — czy będzie to świątynia katolicka, protestancka, czy prawosławna — a niewątpliwie znajdziesz tam różne wizerunki, choćby samego krzyża. W kościołach katolickich i prawosławnych jest ponadto mnóstwo obrazów i figur przedstawiających w najprzeróżniejszych pozach „Najświętszą Marię Pannę”, czyli tak zwaną „Matkę Boską”.d Przypisuje się jej najwspanialsze godności, włącznie z tytułem „Królowej niebios” i „Królowej wszechświata”!e Tymczasem klasa Jeremiasza, chociaż darzy Marię szacunkiem jako matkę Jezusa, należącą do grona jego namaszczonych naśladowców, idzie jednak za radą udzieloną przez apostoła: „Wystrzegajcie się bałwanów” (1 Jana 5:21; Jeremiasza 10:14).

Trójca zamiast jedynego wszechwładnego Pana, Jehowy

16. Jaka doktryna utorowała drogę kultowi maryjnemu? W jaki sposób?

¹⁶ Można by jednak zapytać: Skąd się wzięła taka adoracja, taki kult Marii? Doprowadziło do niego przedsięwzięte przed wiekami jeszcze inne posunięcie odstępczego kościoła chrześcijańskiego pragnącego zjednać sobie pogan. W świecie pogańskim było powszechnie znane pojęcie trójosobowego boga. Na przykład w licznych świątyniach starożytnych Rzymian znajdowały się trzy przedziały „poświęcone trójcy bóstw łączonych ze sobą w wierzeniach i kulcie. Było tak między innymi w świątyni Jupitera Optimusa Maximusa na Kapitolu, poświęconej triadzie: Jowisz — Junona — Minerwa”.f

17, 18. (a) Jaką prawdę zatajono, aby ułatwić przyjęcie się nauki o Trójcy? (b) Podaj dodatkowe argumenty z broszury: Biblijne tematy do rozmów.

¹⁷ Kościół katolicki, chcąc poprzeć kształtujący się w III i IV wieku dogmat o „Trójcy Przenajświętszej”, musiał usunąć w cień hebrajskie pojmowanie Boga, dobitnie wyrażone przez Jeremiasza słowami: „Pod żadnym względem nikt nie jest taki jak Ty, Jehowo. Jesteś wielki i wielce potężne jest imię Twoje. (...) Jehowa naprawdę jest Bogiem. Jest Bogiem żywym i Królem aż po czas niezmierzony”. Jezus potwierdził słuszność takiego poglądu, przytaczając słowa Mojżesza: „Słuchaj, Izraelu, Jehowa — nasz Bóg — jeden Jehowa” (Jeremiasza 10:6, 10; Marka 12:29; Powtórzonego Prawa 6:4).

¹⁸ Wsparte przez żydowski przesąd zabraniający wymawiania słowa „Jehowa” bądź „Jahwe”, odstępcze chrześcijaństwo przestało się posługiwać imieniem Bożym. Wskutek tego powstała w jego naukach pustka, którą mogło wypełnić pojęcie „Trójcy Świętej”.g

19. (a) Do czego doprowadziło przyjęcie przez chrześcijaństwo dogmatu o Trójcy? (b) Jakich oszustw dopuszczano się, aby poprzeć tę naukę?

¹⁹ Tak więc chrześcijaństwo postanowiło służyć ‛obcemu bogu’, bóstwu trójosobowemu, które było zupełnie nieznane Izraelitom, a także Chrystusowi i jego prawdziwym naśladowcom. Dla poparcia tej tajemniczej nauki o „trzech osobach w jednej” podający się za chrześcijan kopiści uciekli się wręcz do oszustwa przez wprowadzenie zmian w rękopisach greckich.h Z kolei logicznym następstwem dogmatu o Trójcy jest praktykowany w znacznej części chrześcijaństwa kult „królowej niebios” (Jeremiasza 7:17, 18, Bw).

Kler popiera prześladowania

20, 21. Jakie postępowanie obrali duchowni chrześcijaństwa? Jakie pytania są tu całkiem na miejscu?

²⁰ W związku z powyższym do duchownych chrześcijaństwa można całkiem słusznie skierować pytanie, jakie postawił Jeremiasz: „Jakże możecie mówić: ‛Jesteśmy mądrzy i jest u nas prawo Jehowy’? Otóż jawnie fałszywy rylec pisarski pracował w istnym fałszu. (...) odrzucili samo słowo Jehowy, a jakaż mądrość im pozostaje?” (Jeremiasza 8:8, 9). Kler odrzucił Jehowę i reprezentujących Go świadków. Podobnie jak dawni kapłani i prorocy prześladowali Jeremiasza, większość okrutnych prześladowań świadków Jehowy w bieżącym stuleciu miała miejsce z winy przywódców religijnych chrześcijaństwa.

²¹ Dlaczego jednak judzili oni do tych prześladowań? Co takiego czynili Świadkowie Jehowy, że kler zawrzał gniewem i zapłonął ogniem nienawiści? Te i jeszcze inne kwestie omówiono w ostatnim artykule z tej serii.

[Przypisy]

Czy sobie przypominasz:

◻ Kto się okazał współczesną klasą Jeremiasza?

◻ Jakie podobieństwa zachodzą między starożytnym Jeruzalem a chrześcijaństwem?

◻ Jak duchowieństwo wmawia ludziom, że zachowują pokój z Bogiem?

◻ Jakie przemilczenia oraz bałwochwalstwa są typowe dla chrześcijaństwa?

[Ilustracja na stronie 16]

Świadkowie Jehowy odważnie demaskują religię fałszywą w roku 1938

[Ilustracje na stronie 17]

Chrześcijaństwo pokłada ufność w swych uświęconych wiekami sanktuariach, podobnie jak Żydzi polegali na swojej świątyni

[Ilustracja na stronie 18]

Telewizyjni kaznodzieje chrześcijaństwa wmawiają milionom ludzi, że są „zbawieni” albo „ponownie narodzeni”