Rajskie perspektywy w dalszym ciągu realne pomimo nieposłuszeństwa człowieka

1. Gdzie po pewnym czasie znaleźli się pierwsi ludzie i w jakim otoczeniu?

UPŁYNĄŁ jakiś czas. Pierwszy mężczyzna i pierwsza kobieta nie są już nadzy, a zarazem niewinni. Noszą teraz odzienie — mają na sobie długie okrycia ze skór zwierzęcych. Stoją po zewnętrznej stronie wejścia do doskonałego ogrodu Eden. Są do niego odwróceni plecami. Patrzą przed siebie, ale widzą tylko nie uprawioną ziemię. Nie ulega wątpliwości, że nie spoczywa na niej błogosławieństwo Boże. Oboje dostrzegają osty i ciernie. Czyż nie jest to ziemia, którą im kazano opanować? Owszem, ale ta pierwsza para nie wyszła tu w celu rozprzestrzenienia ogrodu Eden na dziewicze tereny.

2. Dlaczego mężczyzna i niewiasta nie próbowali wrócić do rajskiego ogrodu?

² Skoro rozciąga się przed nimi tak zniechęcający widok, to dlaczego nie zawracają, nie wchodzą z powrotem do rajskiego ogrodu? Łatwo powiedzieć, ale popatrzmy, co widać za nimi u wejścia do Edenu. Stoją tam cheruby, stworzenia, których przedtem nigdy nie widzieli, nawet w ogrodzie; jest także płomieniste ostrze stale się obracającego miecza. Mężczyzna i kobieta nie mogliby przejść obok nich żywo i wrócić do ogrodu! (Rodzaju 3:24).

3. Co sprawiło, że sytuacja pierwszej pary tak drastycznie się zmieniła?

³ Co się stało? Nie chodzi o tajemnicę tak skomplikowaną, że nauka musiałaby ją zgłębiać przez tysiące lat. Wyjaśnienie jest dość proste. Pierwsza para miała ziścić wspaniałe widoki, jakie się przed nią otworzyły w związku z poleceniem danym przez Boga w dniu, w którym się stała małżeństwem, zależało to jednak od posłuszeństwa wobec niebiańskiego Ojca nawet w najmniejszej sprawie. Doskonałe posłuszeństwo tych ludzi miało być poddane próbie za pomocą jednego tylko, prostego zakazu dotyczącego pokarmów: Nie wolno im było jeść owocu z „drzewa poznania dobra i zła” (Rodzaju 2:16, 17). Gdyby to uczynili wbrew rozporządzeniu Bożemu stanowczo musieliby umrzeć. Właśnie o tym Adam występujący w roli proroka Bożego poinformował swoją żonę, młodsze stworzenie ludzkie. Niespodziewanie jednak nachaszʹ, to jest wąż, zakwestionował prawdziwość słów, jakie Bóg wypowiedział do Adama, gdy go ostrzegał przed jedzeniem z zakazanego „drzewa poznania dobra i zła”. Wąż oszukańczo wmówił kobiecie, że po złamaniu prawa Bożego i zjedzeniu niedozwolonego owocu stanie się podobna do Boga i będzie niezależnie od Niego mogła określać, co jest dobre, a co złe (Rodzaju 3:1-5).

To nie legenda

4, 5. Jak apostoł Paweł potwierdza, że sprawozdanie o oszukaniu pierwszej kobiety przez węża nie jest legendą?

⁴ Czy to możliwe? Czy nie przypomina jakiegoś mitu, jakiejś legendarnej opowieści, która nie ma nic wspólnego z faktami i dlatego jest nie do przyjęcia przez dzisiejsze światłe, dojrzałe umysły? Odmiennego zdania był pewien do dziś bardzo poczytny, godny zaufania pisarz, apostoł powołany do szczególnych zadań, świadomy prawdziwości tego, co pisał. Zwracając się do zboru dojrzałych chrześcijan w Koryncie, mieście słynącym ze świeckiej mądrości, Paweł napisał: „Obawiam się jednak, że jakimś sposobem — jak wąż swą przebiegłością zwiódł Ewę — i wasze umysły mogą ulec skażeniu, odwiedzione od szczerości i moralnej czystości, które się należą Chrystusowi” (2 Koryntian 11:3).

⁵ Paweł z pewnością nie nawiązywał do jakiejś legendy czy bajki ani nie posługiwał się czyimś urojeniem, żeby trafić do przekonania Koryntianom, którzy dobrze znali mitologię pogańskiej religii Greków. Powołując się na natchnione Pisma Hebrajskie, o których się wyraził, że są „słowem Bożym”, Paweł oświadczył, iż „wąż swą przebiegłością zwiódł Ewę” (1 Tesaloniczan 2:13). Co więcej, w liście do pewnego chrześcijańskiego nadzorcy, któremu powierzono obowiązek nauczania „wzoru zdrowych słów”, apostoł orzekł: „Wpierw był utworzony Adam, potem Ewa. Adam też nie był oszukany, lecz niewiasta została gruntownie oszukana i popadła w występek” (2 Tymoteusza 1:13; 1 Tymoteusza 2:13, 14).

6. (a) Czym wystąpienie Adama przeciwko Bogu różniło się od wykroczenia Ewy? (b) Dlaczego możemy być pewni, że niewiasta nie zmyśliła opowieści o wężu?

⁶ Wprowadzenie w błąd kobiety przez węża jest faktem, nie legendą, tak samo jak oczywistymi faktami historycznymi są skutki jej nieposłuszeństwa, polegającego na spożyciu zakazanego owocu. Pogwałciwszy prawo Boże, nakłoniła do zjedzenia owocu również swego męża, ale jego czynu nie można już zaliczyć do następstw oszustwa (Rodzaju 3:6). W relacji o tym, jak później się tłumaczyli przed Bogiem, czytamy: „A człowiek odezwał się tak: ‛Niewiasta, którą postawiłeś przy mnie, ta mi dała owoc z drzewa i dlatego jadłem’. Wówczas Jehowa Bóg rzekł do niewiasty: ‛Cóż to uczyniłaś?’ Niewiasta odpowiedziała na to: ‛Wąż — ten mnie oszukał i dlatego jadłam’” (Rodzaju 3:12, 13). Niewiasta nie zmyśliła opowieści o na·chaszʹ, czyli wężu, a Jehowa Bóg nie uznał jej wyjaśnienia za wyssane z palca, za legendę. Potraktował węża odpowiednio do tego, że posłużył za narzędzie do nakłonienia kobiety, by złamała prawo swego Boga i Stwórcy. Zajmowanie się jakimś mitycznym wężem uwłaczałoby Jego godności.

7. (a) Jak w Biblii opisano postępowanie sądowe Boga przeciwko wężowi? (b) Jak wąż, który zwiódł pierwszą kobietę, mógłby również nas oszukać? (Wykorzystaj informacje z przypisu).

⁷ W opisie postępowania sądowego w Edenie, wszczętego przez Boga w stosunku do węża, czytamy: „A dalej Jehowa Bóg mówił do węża: ‛Ponieważ to uczyniłeś, jesteś przeklętym wśród wszelkich zwierząt domowych i wszelkich bestii polnych. Na brzuchu będziesz się czołgał i proch będziesz żarł po wszystkie dni swego życia. Ustanowię też nieprzyjaźń między tobą a niewiastą i między nasieniem twoim a jej nasieniem. To rozgniecie tobie głowę, a ty mu rozgnieciesz piętę’” (Rodzaju 3:14, 15). Każdy poważny sąd zajmuje się faktami i analizuje realne dowody, a nie legendy. Jehowa Bóg nie narażał się na śmieszność przez ogłaszanie wyroku na jakiegoś mitycznego węża, ale zapowiadał wykonanie kary na rzeczywiście istniejącym stworzeniu, które się obciążyło winą. Nie byłoby rzeczą zabawną, lecz żałosną, gdyby ten sam wąż wmówił nam, że nigdy go nie było, że to tylko legenda i że nie ponosi odpowiedzialności za zło dziejące się na ziemi.a

8. Jaki wyrok Bóg wydał na niewiastę i jakie pociągnęło to za sobą następstwa dla jej potomstwa płci żeńskiej?

⁸ Wypowiedź pierwszej kobiety na temat węża jest w tym protokole sądowym potraktowana poważnie, toteż czytamy w nim dalej: „Do niewiasty [Bóg] rzekł: ‛Wielce pomnożę znój twej brzemienności; w bólach porodowych będziesz wydawała dzieci i twe gorące pragnienie będzie się kierowało ku mężowi, a on nad tobą będzie górował’” (Rodzaju 3:16). O niczym takim nie było mowy w błogosławieństwie, które wypowiedział Bóg, gdy ją dawał Adamowi za żonę: „Bądźcie płodni i stańcie się liczni, i napełnijcie ziemię” (Rodzaju 1:28). Wykonanie tego błogosławionego zadania, zleconego doskonałej parze ludzkiej, miało oznaczać dla kobiety częste rodzenie dzieci, ale bez niezmiernego trudu i nie w dotkliwych bólach porodowych, nie miała też być ciemiężona przez męża. Odtąd jednak wyrok ogłoszony na kobietę winną złamania prawa Bożego miał się z pokolenia na pokolenie odbijać na jej córkach i wnuczkach.

Wyrok na Adama podkreśla wagę prawa Bożego

9, 10. (a) Przed czym Bóg ostrzegł bezpośrednio Adama i jakie byłyby skutki wykonania wspomnianej kary? (b) Jaki wyrok Bóg ogłosił na Adama?

⁹ W jakie odmienne warunki miała popaść ta kobieta wraz z mężczyzną, który pod jej wpływem również popełnił grzech? W bezpośredniej rozmowie z nim Bóg powiedział kiedyś: „Ale co do drzewa poznania dobra i zła, z tego nie będziesz jeść, bo dnia, którego zjesz z niego, niechybnie umrzesz” (Rodzaju 2:17). Czy Stwórca jako Sędzia nie odstąpi od wykonania tak bezwzględnego wyroku za to tylko, że Adam zjadł kawałek owocu? Pomyślmy, co by oznaczało wymierzenie takiej kary! Przekreśliłoby wspaniałe widoki na przyszłość, jakie mieli Adam i Ewa w dniu zaślubin — perspektywę napełnienia całej ziemi potomstwem, wiecznie młodymi, doskonałymi ludźmi, którzy by zgodnie zamieszkiwali rajską ziemię oraz utrzymywali pokojowe stosunki ze swym Bogiem i niebiańskim Ojcem! Stwórca z pewnością nie chciał udaremnić swego cudownego zamierzenia wobec rodziny człowieczej i jej ziemskiego mieszkania przez niezwłoczne wykonanie kary śmierci na prarodzicach całej ludzkości! Zapoznajmy się jednak z Jego orzeczeniem, jasno wyłuszczonym w sprawozdaniu biblijnym:

¹⁰ „A do Adama powiedział: ‛Ponieważ usłuchałeś głosu żony i zabrałeś się do jedzenia z drzewa, o którym dałem ci rozkaz: „Nie będziesz jeść z niego”, przeklęty jest grunt z twojego powodu. W znoju będziesz jadł jego produkty po wszystkie dni życia. I będzie dla ciebie wydawał ciernie i osty, i będziesz jeść roślinność polną. W pocie swego oblicza będziesz jadł chleb, aż wrócisz do gruntu, gdyż z niego zostałeś wzięty. Bo prochem jesteś i do prochu powrócisz’” (Rodzaju 3:17-19).

11. Jakie fakty dotyczące posłuszeństwa potwierdzają słuszność wyroku wydanego na Adama?

¹¹ Wyrok ów oznaczał ukaranie człowieka śmiercią niezależnie od tego, jak by się to odbiło na zamierzeniu Bożym co do napełnienia ziemi doskonałymi ludźmi, mającymi mieszkać ze sobą w zgodzie i miłości, żeby po wieczne czasy uprawiać i pielęgnować rajski ogród rozprzestrzeniony na cały świat. Adam usłuchał głosu swojej żony zamiast głosu Boga, który mu zabronił spożywać owoc z zakazanego „drzewa poznania dobra i zła”. A jeśli on sam nie był posłuszny swemu Bogu i Stwórcy, to czy mógł konsekwentnie uczyć posłuszeństwa swoje dzieci? Czy mógł powołać się na swój przykład, ucząc je podporządkowywania się Jehowie Bogu? (Por. 1 Samuela 15:22).

12, 13. (a) Jak grzech Adama musiał się odbić na jego dzieciach? (b) Dlaczego Adam nie zasługiwał na życie wieczne w raju ani w innym miejscu na ziemi?

¹² Czy dzieci Adama będą mogły doskonale przestrzegać prawa Bożego, jak to potrafił czynić on sam, gdy jeszcze był bez grzechu? Czy wskutek obowiązywania praw dziedziczności pierwszy mężczyzna nie przekaże dzieciom własnej słabości oraz tendencji do nieliczenia się z głosem Boga, a słuchania kogoś innego? Fakty historyczne dostarczają odpowiedzi na te pytania (Rzymian 5:12).

¹³ Czy taki człowiek, który wyłącznie ze względu na inne stworzenie ludzkie przestał być doskonale posłuszny Bogu i okazywać Mu tym samym szczerą miłość zasługiwał na życie wieczne w raju albo gdziekolwiek na naszej planecie? Czy bezpiecznie byłoby zezwolić mu na bezkresne życie na ziemi? I czy umożliwienie mu takiego życia pomimo grzechu podkreśliłoby znaczenie prawa Bożego i dowiodło absolutnej praworządności Stwórcy, czy raczej uczyłoby braku szacunku dla prawa Bożego oraz dawało do zrozumienia, że na Jego słowie nie można polegać?

Wygnani z ogrodu Eden

14. Jak w sprawozdaniu biblijnym opisano środki zastosowane przez Boga wobec Adama i jego żony?

¹⁴ Doniesienie biblijne informuje, jak Bóg postanowił rozstrzygnąć te kwestie: „Jehowa Bóg przystąpił do sporządzenia długich okryć ze skór dla Adama i jego żony, aby ich ubrać. I dalej mówił Jehowa Bóg: ‛Oto człowiek stał się jak jeden z nas, znając dobro i zło; toteż teraz, żeby nie wyciągnął ręki i nie wziął naprawdę także owocu z drzewa życia, i nie jadł, i nie żył po czas niezmierzony —’ Wtedy usunął go Jehowa Bóg z ogrodu Eden, aby uprawiał grunt, z którego był wzięty. A tak wypędził człowieka oraz postawił na wschód od ogrodu Eden cherubów i płomienne ostrze miecza, które stale się obracało, strzegąc drogi do drzewa życia” (Rodzaju 3:21-24).

15. (a) Jak Bóg uwzględnił uczucie wstydu, które ogarnęło Adama i jego żonę z powodu nagości? (b) Jak pierwsza para została wypędzona z ogrodu Eden? (c) Z jakimi odmiennymi warunkami zetknęli się Adam z żoną poza ogrodem Eden?

¹⁵ Boski Sędzia uwzględnił uczucie wstydu, jakie grzesznik Adam i jego żona zaczęli odczuwać z powodu swej nagości. W nieznany nam sposób dostarczył im długie okrycia ze skór zamiast przepasek, które sobie sami sporządzili z pozszywanych liści figowych (Rodzaju 3:7). Okrycia ze skór były trwalsze, lepiej też chroniły przed cierniami i ostami oraz wszystkim, co mogło im wyrządzić krzywdę poza ogrodem Eden. Mając wskutek grzechu nieczyste sumienie, Adam i Ewa próbowali się ukryć przed wzrokiem Bożym wśród drzew Edenu (Rodzaju 3:8). Kiedy jednak zostali już skazani, Bóg jakąś formą nacisku zmusił ich do opuszczenia raju. Kierował ich na wschód i wkrótce pierwsi ludzie stwierdzili, że znaleźli się poza ogrodem, wygnani z niego na zawsze. Nie mieli się już zajmować powiększaniem tego ogrodu ani rozprzestrzenianiem rajskich warunków po krańce ziemi. Od tej pory mieli jeść chleb sporządzony z roślin polnych, ale nie był on w stanie utrzymać ich wiecznie przy życiu. Zostali odcięci od „drzewa życia”. Po bliżej nie określonym czasie musieli umrzeć!

Pierwotne zamierzenie Boże utrzymane w mocy

16. Czego Bóg nie zamierzał uczynić i z jakiego powodu?

¹⁶ Czy Bóg postanowił teraz we wszechświatowej pożodze zniszczyć ziemię, a także księżyc, słońce i gwiazdy, bo zgrzeszyły przeciw Niemu dwa stworzenia uczynione z prochu? Gdyby tak postąpił, czy nie oznaczałoby to, że Jego chwalebne zamierzenie zostało udaremnione w lawinie wypadków, uruchomionej przez stworzenie zwane na·chaszʹ? Czyż poczynania marnego węża miałyby zniweczyć cały plan Boży? Stwórca poinformował o swoim zamierzeniu Adama i Ewę w tym samym dniu, w którym ich połączył, kiedy im pobłogosławił, a następnie wyjawił swoją wolę: mają napełnić ziemię doskonałym rodem człowieczym, cała planeta ma być tak samo doskonale urządzona jak ogród Eden, a ludzkość ma pokojowo podporządkować sobie wszystkie niższe stworzenia lądowe i wodne. Cóż za olśniewająca wizja urzeczywistnionych zamysłów Bożych, przygotowywanych przez Jehowę w ciągu sześciu dni stwórczych, z których każdy liczy tysiące lat! Czy miał on odstąpić od realizacji tego chwalebnego celu jedynie z powodu węża i przewrotności pierwszej pary ludzkiej? Przenigdy! (Por. Izajasza 46:9-11).

17. Co Bóg postanowił w odniesieniu do siódmego dnia, a zatem jak ten dzień się zakończy?

¹⁷ W dalszym ciągu trwał dzień siódmy — dzień odpoczynku Jehowy Boga. Postanowił On pobłogosławić ten dzień i uczynić go świętym. Nie mógł dopuścić, aby cokolwiek go sprofanowało, a każde przekleństwo, które by ktoś usiłował ściągnąć na czas Jego odpoczynku, musiał udaremnić i obrócić w błogosławieństwo, żeby koniec tego okresu znowu okazał się chwalebny. Po jego upływie cała ziemia ma być miejscem świętym, a doskonały ród ludzki będzie na niej spełniać wolę Bożą, tak jak dzieje się ona w niebie (por. Mateusza 6:10).

18, 19. (a) Dlaczego cierpiący potomkowie grzesznej pary pierwszych ludzi mogą nabrać otuchy? (b) Co jeszcze będzie omówione na łamach Strażnicy?

¹⁸ Bóg nie poczuł się rozgoryczony. Nie zrezygnował ze swego planu. Postanowił wykazać, że w pełni zasługuje na zaufanie, bo stawia sobie cele i ku swej chwale je osiąga (Izajasza 45:18). Niedoskonali, cierpiący potomkowie pierwszej, grzesznej pary ludzkiej mogą nabrać otuchy i ufnie patrzeć w przyszłość, gdy Bóg wiernie zrealizuje swoje pierwotne zamierzenie ku ich wiecznotrwałemu pożytkowi. Upłynęły już tysiące lat dnia Jego odpoczynku i ostatnia faza tego okresu, opatrzona szczególnym błogosławieństwem Jehowy, musi być blisko. Mija „wieczór” dnia odpoczynku Bożego i podobnie jak w poprzednich sześciu dniach stwórczych musi nadejść „ranek”. Kiedy „ranek” ten w pełni się rozwinie i wszyscy obserwatorzy wyraźnie ujrzą chwalebne urzeczywistnienie się niezmiennego zamierzenia Bożego, można będzie zapisać: ‛I nastał wieczór, i nastał ranek — dzień siódmy’. Cóż za zdumiewająca perspektywa!

¹⁹ Czyż sama myśl o tym nie budzi silnego wzruszenia? Z następnego wydania Strażnicy dowiemy się więcej o zachwycających widokach na życie w raju, jakie się otwierają przed posłusznymi ludźmi, którzy miłują prawo Boże.

[Przypis]

Co teraz powiesz?

◻ Dlaczego pierwsza para ludzka utraciła swój rajski dom?

◻ Skąd wiadomo, że oszukanie Ewy przez węża nie jest czczym wymysłem?

◻ Jaki wyrok Bóg wydał na kobietę?

◻ Co Bóg orzekł w odniesieniu do Adama i jak to podkreśliło wagę prawa Bożego?

◻ Dlaczego Bóg nie odstąpił rozgoryczony od swego zamierzenia, aby rajska ziemia była napełniona doskonałymi ludźmi?