Oby Jehowa darzył cię swym uznaniem

„Również to zachowaj mi, Boże mój, w pamięci (...) Zachowaj to, mój Boże, w pamięci ku mojemu dobru!” (NEHEMIASZA 13:22, 31).

 1. Co pomaga osobom oddanym Bogu zjednać sobie Jego uznanie?

JEHOWA udostępnia swym sługom wszystko, czego im potrzeba do zaskarbienia sobie Jego uznania. Dlaczego można tak powiedzieć? Jako członkowie ziemskiej organizacji Jehowy, cieszą się bliską więzią z Nim. Objawił im swe zamierzenie, a posługując się duchem świętym, pomaga im i udziela zrozumienia w sprawach duchowych (Psalm 51:13; 119:105; 1 Koryntian 2:10-13). Z uwagi na to wszystko Jehowa serdecznie nawołuje swych ziemskich sług, by poczuwali się przed Nim do odpowiedzialności za to, jacy są i czego dokonują dzięki Jego wsparciu i pomocy ducha świętego.

 2. (a) W jaki sposób Nehemiasz zaskarbił sobie uznanie Boże? (b) Jakim błaganiem Nehemiasz zakończył księgę biblijną noszącą jego imię?

² Do osób, które pamiętały o swej odpowiedzialności wobec Boga i zaskarbiły sobie Jego uznanie, należał Nehemiasz, podczaszy króla perskiego Artakserksesa zwanego Długorękim (Nehemiasza 2:1). Nehemiasz został namiestnikiem Żydów i nie bacząc na wrogów ani na niebezpieczeństwa, odbudował mury Jeruzalem. Gorliwie obstając przy prawdziwym wielbieniu, wymagał przestrzegania Prawa Bożego i troszczył się o uciśnionych (Nehemiasza 5:14-19). Nawoływał lewitów, by regularnie się oczyszczali, pilnowali bram i uświęcali dzień sabatu. Z tego względu mógł powiedzieć w modlitwie: „Również to zachowaj mi, Boże mój, w pamięci i zmiłuj się nade mną według obfitości twojej łaski”. Stosowne było też błaganie kończące jego księgę spisaną pod natchnieniem Bożym: „Zachowaj to, mój Boże, w pamięci ku mojemu dobru!” (Nehemiasza 13:22, 31).

 3. (a) Co to znaczy czynić dobro? (b) Jakie pytania możemy sobie zadać, gdy rozmyślamy nad postawą Nehemiasza?

³ Człowiek czyniący dobro odznacza się cnotą, a jego uczynki są prawe, przynoszą drugim pożytek. Tak postępował Nehemiasz. Okazywał pełną czci bojaźń Bożą i wielką gorliwość dla prawdziwego wielbienia. Był też wdzięczny za przywileje w służbie dla Jehowy i poczuwał się do odpowiedzialności przed Nim. Zastanawiając się nad postawą Nehemiasza, moglibyśmy zadać sobie pytanie: Jak się zapatruję na przywileje i obowiązki otrzymane od Boga? Jak moje postępowanie oceniają Jehowa Bóg i Jezus Chrystus?

Wiedza zobowiązuje

 4. Jakie polecenie Jezus dał swym naśladowcom i co czynią osoby ‛odpowiednio usposobione do życia wiecznego’?

⁴ Jezus polecił swym naśladowcom: „Idźcie (...) i czyńcie uczniów z ludzi ze wszystkich narodów, chrzcząc ich (...), ucząc ich przestrzegać wszystkiego, co wam nakazałem” (Mateusza 28:19, 20). Aby czynić uczniów, trzeba ich pouczać. Jeżeli takie pouczane osoby są ‛odpowiednio usposobione do życia wiecznego’, to wzorem Jezusa dadzą się ochrzcić (Dzieje 13:48; Marka 1:9-11). W ich sercach rodzi się pragnienie przestrzegania wszystkich jego nakazów. A dzięki zdobywaniu i wcielaniu w życie dokładnej wiedzy ze Słowa Bożego postanawiają oddać się Jehowie (Jana 17:3).

 5, 6. Jak rozumieć słowa z Listu Jakuba 4:17? Podaj przykład zastosowania tego wersetu.

⁵ Kiedy pogłębiamy swą wiedzę biblijną, wzmacnia się fundament naszej wiary. Jednocześnie stajemy się w większej mierze odpowiedzialni przed Bogiem. W Liście Jakuba 4:17 oznajmiono: „Jeśli (...) ktoś umie czynić to, co słuszne, a jednak tego nie czyni, jest to jego grzech”. Wypowiedź ta najwyraźniej stanowi podsumowanie wcześniejszych rozważań, w których uczeń Jakub radzi, by się nie przechwalać, lecz wszystko uzależniać od woli Bożej. Jeżeli ktoś wie, że bez pomocy Jehowy nie zdoła uczynić niczego, co miałoby trwałą wartość, a nie postępuje zgodnie z tą wiedzą, to dopuszcza się grzechu. Niemniej słowa Jakuba można też zastosować do grzechu zaniechania. Na przykład w przypowieści Jezusa o owcach i kozach te ostatnie zostały potępione nie za złe czyny, lecz za to, iż nie pomagały braciom Chrystusa (Mateusza 25:41-46).

⁶ Pewien mężczyzna studiujący Biblię ze Świadkami Jehowy bardzo wolno robił postępy — najwidoczniej wskutek tego, iż nie rzucił palenia, choć wiedział, że powinien się na to zdobyć. Starszy poprosił go o odczytanie Listu Jakuba 4:17. Wyjaśniwszy znaczenie tego wersetu, starszy powiedział: „Chociaż nie jest pan ochrzczony, to i tak ponosi pan już pełną odpowiedzialność za swą decyzję”. Na szczęście ów człowiek wziął sobie te słowa do serca: przestał palić i wkrótce mógł usymbolizować chrztem swe oddanie się Jehowie Bogu.

Odpowiedzialność związana z naszą służbą

 7. Jaki jest jeden ze sposobów okazywania wdzięczności za „poznanie Boga”?

⁷ Zapewne gorąco pragniemy sprawiać radość naszemu Stwórcy. Swoją wdzięczność za „poznanie Boga” możemy wyrażać między innymi dokładaniem starań, by pozyskiwać uczniów Jego Syna, Jezusa Chrystusa. Możemy też w ten sposób okazywać miłość do Boga i bliźnich (Przypowieści 2:1-5; Mateusza 22:35-40). Po zdobyciu wiedzy o Bogu ponosimy przed Nim odpowiedzialność i powinniśmy uważać naszych bliźnich za potencjalnych uczniów.

 8. Dlaczego można twierdzić, że Paweł poczuwał się do odpowiedzialności przed Bogiem za sposób pełnienia swej służby?

⁸ Apostoł Paweł zdawał sobie sprawę, że przyjęcie dobrej nowiny całym sercem i posłuszeństwo wobec niej zapewniają wybawienie, natomiast odrzucenie jej prowadzi do zagłady (2 Tesaloniczan 1:6-8). Dlatego czuł się odpowiedzialny przed Jehową za to, jak pełni swe usługiwanie. Paweł i jego współtowarzysze tak bardzo cenili swą służbę, że starannie unikali nawet wywołania wrażenia, iż czerpią z niej korzyści finansowe. A serce pobudziło go do oświadczenia: „Jeśli więc oznajmiam dobrą nowinę, nie jest to dla mnie powodem do chlubienia się, gdyż nałożono na mnie konieczność. Doprawdy, biada mi, gdybym nie oznajmiał dobrej nowiny!” (1 Koryntian 9:11-16).

 9. Jaki poważny dług mają do spłacenia wszyscy chrześcijanie?

⁹ ‛Konieczność oznajmiania dobrej nowiny’ nałożono także na nas, oddanych sług Jehowy. Otrzymaliśmy zadanie głoszenia wieści o Królestwie. Obowiązek ten przyjęliśmy na siebie w chwili oddania się Bogu (porównaj Łukasza 9:23, 24). Poza tym mamy do spłacenia dług. Paweł oświadczył: „Jestem dłużnikiem zarówno Greków, jak i Barbarzyńców, zarówno mądrych, jak i nierozumnych; jeśli więc o mnie chodzi, gotów jestem oznajmiać dobrą nowinę również wam, tam w Rzymie” (Rzymian 1:14, 15). Paweł uważał siebie za dłużnika, wiedział bowiem, że ma obowiązek głosić ludziom dobrą nowinę, aby mogli ją usłyszeć i zostać wybawieni (1 Tymoteusza 1:12-16; 2:3, 4). Dlatego dokładał wszelkich starań, by wypełnić zlecone mu zadanie i spłacić dług, jaki miał wobec bliźnich. Jako chrześcijanie, my również powinniśmy spłacać taki sam dług. Poza tym głoszenie o Królestwie jest podstawowym sposobem wyrażania miłości do Boga, do Jego Syna oraz do naszych bliźnich (Łukasza 10:25-28).

10. Jak niektórzy poszerzyli zakres swej służby?

¹⁰ Jednym z dowodów poczucia odpowiedzialności wobec Boga jest wykorzystywanie swych umiejętności do poszerzania zakresu pełnionej służby. Oto przykład: W ostatnich latach do Wielkiej Brytanii napływają przedstawiciele bardzo różnych narodowości. Aby dotrzeć do nich z dobrą nowiną, ponad 800 pionierów (pełnoczasowych głosicieli Królestwa) i setki innych Świadków uczy się jakiegoś języka obcego. Dzięki temu służba kaznodziejska nabiera większego rozmachu. Pionierka ucząca grupę osób języka chińskiego powiedziała: „Nigdy nie przypuszczałam, że będę uczyć swego języka innych Świadków, by mogli się w nim dzielić prawdą z drugimi. Ileż to daje zadowolenia!” Czy nie mógłbyś w podobny sposób poszerzyć zakresu swej służby kaznodziejskiej?

11. Jakie efekty przyniosło świadectwo dane nieoficjalnie przez pewną chrześcijankę?

¹¹ Każdy z nas zapewne uczyniłby wszystko, co w jego mocy, aby uratować tonącego. Słudzy Jehowy równie chętnie korzystają ze swych umiejętności, by świadczyć przy każdej okazji. Niedawno niewiasta będąca Świadkiem usiadła w autobusie obok pewnej kobiety i opowiedziała jej o Piśmie Świętym. Zaintrygowana pasażerka zadawała wiele pytań. Kiedy głosicielka zamierzała wysiąść z autobusu, jej rozmówczyni miała jeszcze tyle pytań, że gorąco ją zaprosiła do swego domu. Siostra się zgodziła. Co z tego wynikło? Rozpoczęto studium Biblii, a sześć miesięcy później owa kobieta została nie ochrzczoną głosicielką Królestwa. Wkrótce sama prowadziła sześć domowych studiów biblijnych. Jakaż to wspaniała nagroda za spożytkowywanie swych umiejętności w służbie na rzecz Królestwa!

12. Jak możemy dobrze wykorzystywać w służbie polowej umiejętność głoszenia?

¹² W skutecznym korzystaniu z umiejętności głoszenia pomaga między innymi 192-stronicowa książka Wiedza, która prowadzi do życia wiecznego. Do kwietnia 1996 roku wydrukowano 30 500 000 egzemplarzy tego podręcznika w 111 językach, a Komitet Redakcyjny Ciała Kierowniczego zatwierdził wydanie go w przeszło 140 językach. Książka Wiedza ma na celu dopomóc studiującym Biblię w nabyciu takiego zasobu wiedzy o Słowie i zamierzeniu Bożym, by mogli oddać się Jehowie i zgłosić do chrztu. Ponieważ domowe studium Biblii z tym samym zainteresowanym nie będzie trwać latami, więc głosiciele Królestwa zapewne zdołają przestudiować ów podręcznik z większą liczbą osób lub bardziej zaangażują się w pracę od domu do domu i inne gałęzie służby (Dzieje 5:42; 20:20, 21). Świadomi swej odpowiedzialności wobec Boga, kierują uwagę ludzi na pochodzące od Niego ostrzeżenia (Ezechiela 33:7-9). Ale przede wszystkim chcą przysporzyć czci Jehowie i pomóc jak największej rzeszy osób poznać dobrą nowinę w tym krótkim czasie, jaki jeszcze pozostał niegodziwemu systemowi rzeczy.

Rodziny zaskarbiające sobie uznanie Boże

13. Dlaczego bogobojne rodziny powinny regularnie studiować Biblię w swoim gronie?

¹³ Kto przyjmuje prawdziwy chrystianizm — czy to samodzielnie, czy z całą rodziną — staje się odpowiedzialny wobec Boga i dlatego powinien ‛przeć do dojrzałości’ oraz do ‛stałości w wierze’ (Hebrajczyków 6:1-3; 1 Piotra 5:8, 9). Na przykład osoby dające się ochrzcić po przestudiowaniu książki Wiedza winny uzupełniać swą wiedzę biblijną przez regularne korzystanie z zebrań oraz czytanie Pisma Świętego i chrześcijańskich publikacji. W bogobojnych rodzinach powinno odbywać się regularnie studium rodzinne, które ogromnie pomaga ‛czuwać, stać niewzruszenie w wierze, działać po męsku i umacniać się’ (1 Koryntian 16:13). Jeżeli jesteś głową rodziny, ponosisz przed Bogiem szczególną odpowiedzialność za należyte odżywianie swej rodziny pod względem duchowym. Jak pożywny pokarm fizyczny ma wielkie znaczenie dla zdrowia cielesnego, tak regularne i obfite posiłki duchowe są potrzebne, byśmy razem ze swymi rodzinami pozostali „zdrowi w wierze” (Tytusa 1:13).

14. Co zdziałało świadectwo dobrze wyszkolonej dziewczynki izraelskiej?

¹⁴ Jeżeli masz dzieci, to jesteś odpowiedzialny przed Bogiem za udzielanie im zdrowych pouczeń duchowych. Z takiego szkolenia odniosą one wiele korzyści, o czym świadczy przykład izraelskiej dziewczynki pojmanej przez Syryjczyków za czasów proroka Bożego Elizeusza. Została służącą żony Naamana, syryjskiego wodza chorego na trąd. Pomimo młodego wieku oznajmiła swej pani: „O, gdyby pan mój udał się do proroka, który jest w Samarii! Ten by go wtedy uwolnił od trądu”. Dzięki jej świadectwu Naaman udał się do Izraela i koniec końcem posłuchał polecenia Elizeusza — obmył się siedmiokrotnie w Jordanie i pozbył się trądu. Ponadto został czcicielem Jehowy. Jakże musiało to uradować ową dziewczynkę! (2 Królewska 5:1-3, 13-19, BT).

15. Dlaczego rodzice koniecznie powinni udzielać swym dzieciom odpowiednich pouczeń duchowych? Podaj przykład.

¹⁵ W tym podupadłym moralnie świecie, który podlega władzy Szatana, nie jest łatwo wychowywać dzieci w bojaźni Bożej (1 Jana 5:19). Niemniej babka Tymoteusza, Lois, oraz jego matka, Eunika, od najwcześniejszego dzieciństwa umiejętnie zapoznawały go z Pismem Świętym (2 Tymoteusza 1:5; 3:14, 15). Właściwe wychowywanie dzieci obejmuje studiowanie z nimi Biblii, regularne zabieranie ich na chrześcijańskie zebrania oraz wyruszanie z nimi do służby — i za wszystko to rodzice ponoszą odpowiedzialność przed Bogiem. Pewna chrześcijanka z Walii mająca obecnie około 85 lat wspomina, jak na początku lat dwudziestych ojciec brał ją ze sobą, gdy wędrował 10 kilometrów do doliny po drugiej stronie góry (czyli 20 kilometrów w obie strony), by wśród mieszkańców tamtejszej wioski rozpowszechniać traktaty biblijne. „To właśnie w czasie tych wypraw tato zaszczepił prawdę w me serce” — mówi z wdzięcznością.

Odpowiedzialność starszych

16, 17. (a) Jakie zaszczytne zadania spoczywały w dawnych czasach na duchowo dojrzałych starszych izraelskich? (b) Dlaczego chrześcijańscy starsi muszą sprostać większym wymaganiom niż ich poprzednicy w starożytnym Izraelu?

¹⁶ „Wspaniałą koroną jest siwizna, dochodzi się do niej na drodze sprawiedliwości” — powiedział mędrzec Salomon (Przypowieści 16:31). Ale nie sam wiek stanowi o tym, czy ktoś może pełnić odpowiedzialne funkcje w zborze ludu Bożego. W starożytnym Izraelu dojrzali duchowo starsi mężczyźni służyli jako sędziowie i nadzorcy, wymierzając sprawiedliwość oraz dbając o pokój, porządek i zdrowie duchowe pozostałych (5 Mojżeszowa 16:18-20). Podobnie jest w zborze chrześcijańskim, niemniej obecnie, pod koniec tego systemu rzeczy, od starszych wymaga się jeszcze więcej. Dlaczego?

¹⁷ Izraelici byli ‛ludem wybranym’, który Bóg wyprowadził ze starożytnego Egiptu. Odkąd przez swego pośrednika Mojżesza otrzymali Prawo, ich potomkowie od urodzenia należeli do narodu oddanego Jehowie i uczyli się Jego wymagań (5 Mojżeszowa 7:6, 11). Jednakże dzisiaj nikt w chwili narodzin nie zostaje członkiem takiego narodu oddanego Bogu i tylko nieliczni dorastają w bogobojnych rodzinach, dobrze zaznajomionych z prawdą biblijną. Zwłaszcza ci, którzy od niedawna „chodzą w prawdzie”, mogą potrzebować pouczeń, jak żyć w zgodzie z zasadami Pisma Świętego (3 Jana 4). Toteż na barkach wiernych starszych, ‛trzymających się wzoru zdrowych słów’ i służących ludowi Jehowy pomocą, spoczywa ogromna odpowiedzialność! (2 Tymoteusza 1:13, 14).

18. Do udzielania jakiego wsparcia muszą być przygotowani starsi w zborze i dlaczego?

¹⁸ Małe dziecko uczące się chodzić może potykać się i upadać. Czuje się niepewnie, więc rodzice muszą mu pomagać i dodawać otuchy. Podobnie osoba oddana Jehowie może potykać się i upadać pod względem duchowym. Nawet apostoł Paweł musiał toczyć walkę, by czynić to, co słuszne, co Bóg uznaje za dobre (Rzymian 7:21-25). Jeżeli chrześcijanin zbłądził, ale okazuje szczerą skruchę, pasterze trzody Bożej powinni zapewnić mu serdeczne wsparcie. Kiedy starsi odwiedzili pewną oddaną Bogu kobietę, winną poważnego grzechu, ta w obecności swego wierzącego męża oznajmiła: „Wiem, że mnie wykluczycie!” Ale później się rozpłakała, usłyszała bowiem, że starsi chcą się dowiedzieć, jak pomóc ich rodzinie w odzyskaniu zdrowia duchowego. Świadomi swej odpowiedzialności przed Bogiem, starsi z radością udzielili wsparcia tej skruszonej chrześcijance (Hebrajczyków 13:17).

Stale zjednuj sobie uznanie Boże

19. Jak możemy stale zjednywać sobie uznanie Boże?

¹⁹ Starsi w zborze i wszyscy inni słudzy Boży powinni stale zjednywać sobie uznanie Jehowy, poczuwając się do odpowiedzialności przed Nim. W tym celu musimy lgnąć do Jego Słowa i spełniać Jego wolę (Przypowieści 3:5, 6; Rzymian 12:1, 2, 9). Pragniemy wyświadczać dobro zwłaszcza osobom spokrewnionym z nami w wierze (Galatów 6:10). Jednakże żniwo w dalszym ciągu jest wielkie, a pracowników mało (Mateusza 9:37, 38). Dlatego wyświadczajmy też dobro drugim, pilnie rozgłaszając wieść o Królestwie. Jeżeli będziemy żyć zgodnie z naszym oddaniem, spełniać wolę Bożą i wiernie obwieszczać dobrą nowinę, to Jehowa z uznaniem odniesie się do naszych wysiłków.

20. Czego się uczymy z postępowania Nehemiasza?

²⁰ Wobec tego wciąż bądźmy pilnie zajęci dziełem Pańskim (1 Koryntian 15:58). Rozmyślajmy też o Nehemiaszu, który odbudował mury Jeruzalem, wymagał przestrzegania Prawa Bożego i gorliwie popierał prawdziwe wielbienie. Modlił się, by Jehowa Bóg pamiętał o nim ze względu na jego dobre czyny. Obyśmy dowiedli, że służymy Jehowie z podobnym oddaniem, i oby On obdarzył nas swym uznaniem!

Jak odpowiesz?

◻ Pod jakim względem Nehemiasz dał nam dobry przykład?

◻ Dlaczego nabycie wiedzy pociąga za sobą odpowiedzialność wobec Boga?

◻ Jak swą służbą możemy dowieść, że poczuwamy się do odpowiedzialności wobec Jehowy?

◻ Co mogą czynić rodziny, by sobie zaskarbić uznanie Boże?

◻ Jaka odpowiedzialność spoczywa na starszych?

[Ilustracje na stronie 18]

Podobnie jak Paweł możemy dowieść poczucia odpowiedzialności przed Bogiem, głosząc o Królestwie

[Ilustracja na stronie 19]

Czy twoje dzieci mają tak silną wiarę, jak mała Izraelitka, która służyła w domu Naamana?