Szanuj tych, którym powierzono władzę nad tobą

„Szanujcie ludzi wszelkiego pokroju, miłujcie całą społeczność braci, Boga się bójcie, miejcie szacunek dla króla” (1 PIOTRA 2:17).

 1, 2. Jak ludzie zapatrują się dziś na władzę? Dlaczego?

„DZIECIOM wszystko wolno. Nie mają za grosz szacunku dla rodziców” — ubolewa pewna matka. „Nie ufaj władzy” — głosi nalepka na samochodzie. To tylko dwa przykłady, być może znane ci z codziennego życia. Na całym świecie widać powszechny brak szacunku wobec rodziców, nauczycieli, pracodawców i rządzących.

² Niejeden wzruszy ramionami i powie: „Ci u władzy nie zasługują na mój szacunek”. Czasem trudno temu zaprzeczyć. Raz po raz słyszymy o skorumpowanych urzędnikach państwowych, chciwych pracodawcach, niekompetentnych nauczycielach czy wyrodnych rodzicach. Na szczęście tylko nieliczni chrześcijanie zapatrują się w podobny sposób na osoby sprawujące zwierzchnictwo w zborze (Mateusza 24:45-47).

 3, 4. Dlaczego chrześcijanie mają szanować osoby sprawujące władzę?

³ Jako chrześcijanie, mamy „zniewalający powód” szanować przedstawicieli władzy świeckiej. Apostoł Paweł zachęcał współwyznawców, żeby byli podporządkowani „władzom zwierzchnim, bo nie ma władzy, jak tylko za sprawą Boga; istniejące władze zajmują swe względne pozycje za sprawą Boga” (Rzymian 13:1, 2, 5; 1 Piotra 2:13-15). Paweł podał też ważki powód do respektowania zwierzchnictwa w rodzinie: „Żony, bądźcie podporządkowane swym mężom, jak przystoi w Panu. Dzieci, bądźcie posłuszne swym rodzicom we wszystkim, bo to się podoba Panu” (Kolosan 3:18, 20). Starsi zboru zasługują na nasz szacunek, ponieważ ‛duch święty ustanowił ich nadzorcami, aby paśli zbór Boga’ (Dzieje 20:28). Mamy więc w poszanowaniu zwierzchność człowieczą z szacunku dla samego Jehowy. Oczywiście najważniejsze w naszym życiu jest darzenie szacunkiem właśnie Jego władzy (Dzieje 5:29).

⁴ Pamiętając o tym, że najwyższą władzę dzierży Jehowa, rozważmy przykłady osób, które nie respektowały zwierzchnictwa sprawowanego przez ludzi, oraz tych, którzy to czynili.

Brak szacunku rodzi brak uznania

 5. Jak Michal odniosła się bez szacunku do Dawida i jakie były tego konsekwencje?

⁵ O stosunku Jehowy do osób lekceważących daną przez Niego władzę dowiadujemy się z przeżyć króla Dawida. Gdy sprowadził on do Jerozolimy Arkę Przymierza, jego żona Michal „zobaczyła, jak król Dawid skacze i pląsa przed Jehową; i wzgardziła nim w swoim sercu”. Michal powinna była uznawać Dawida nie tylko za głowę domu, lecz także za króla narodu. Tymczasem ironicznie wyraziła swe odczucia: „Jakże dzisiaj okrył się chwałą król Izraela, gdy obnażył się dzisiaj na oczach niewolnic swoich sług, tak jak się zupełnie obnaża któryś z pustogłowych ludzi!” Za przejawianie takiego nastawienia Michal pozostała bezdzietna (2 Samuela 6:14-23).

 6. Jak Jehowa potraktował Koracha za brak szacunku dla zamianowanych wodzów?

⁶ Rażący przykład pogardy dla ustanowionego przez Boga teokratycznego przewodnictwa dał Korach. Jako Kehatyta, miał wielki zaszczyt usługiwać Jehowie w przybytku. Mimo to przeciwstawił się Mojżeszowi i Aaronowi — wyznaczonym przez Boga wodzom Izraela. Korach skrzyknął innych naczelników izraelskich i bezczelnie powiedział Mojżeszowi oraz Aaronowi: „Całe zgromadzenie, wszyscy oni są święci i Jehowa jest pośród nich. Czemuż więc mielibyście się wynosić ponad zbór Jehowy?” Jak Jehowa osądził postawę Koracha i jego sprzymierzeńców? Uznał ich postępowanie za osobistą obrazę. Korach zobaczył, jak ziemia pochłonęła jego popleczników, a potem sam wraz z 250 naczelnikami zginął w ogniu od Jehowy (Liczb 16:1-3, 28-35).

 7. Czy „prześwietni apostołowie” mieli powód podważać autorytet Pawła?

⁷ Osoby gardzące władzą teokratyczną pojawiły się też w I wieku w zborze chrześcijańskim. Lekceważący stosunek do Pawła mieli „prześwietni apostołowie” w zborze korynckim. Oto, jak krytykowali jego umiejętność przemawiania: „Osobista obecność jest słaba, a mowa zasługuje na wzgardę” (2 Koryntian 10:10; 11:5). Jako apostoł, Paweł był godny szacunku bez względu na to, czy należał do wybitnych mówców, czy nie. Ale czy rzeczywiście jego mowa zasługiwała na wzgardę? Jego przemówienia zanotowane w Biblii dowodzą, że potrafił znakomicie przekonywać. Przecież po krótkiej rozmowie z Pawłem król Herod Agryppa II, „znawca wszystkich (...) sporów wśród Żydów”, poczuł się zmuszony powiedzieć: „Wkrótce przekonałbyś mnie, bym został chrześcijaninem”! (Dzieje 13:15-43; 17:22-34; 26:1-28). A jednak owi prześwietni apostołowie w Koryncie wytoczyli zarzut, że mowa Pawła zasługuje na wzgardę! Jak Jehowa ocenił ich postawę? W orędziu do nadzorców zboru w Efezie Jezus Chrystus pochwalił tych, którzy nie dali się odciągnąć ludziom ‛podającym się za apostołów, choć nimi nie byli’ (Objawienie 2:2).

Szacunek mimo niedoskonałości

 8. Jak Dawid wykazał, że szanuje władzę daną przez Jehowę Saulowi?

⁸ W Biblii czytamy o wielu osobach mających w poszanowaniu ludzi, którzy sprawowali władzę, nawet gdy ci ostatni korzystali z niej niewłaściwie lub jej nadużywali. Piękny przykład dał Dawid. Był poddanym króla Saula, który zaczął mu zazdrościć sukcesów i chciał go zabić (1 Samuela 18:8-12; 19:9-11; 23:26). Jednakże Dawid, chociaż nieraz mógł go uśmiercić, oświadczył: „Jest dla mnie nie do pomyślenia, z punktu widzenia Jehowy, żebym miał podnieść rękę na pomazańca Jehowy!” (1 Samuela 24:3-6; 26:7-13). Wiedział, że Saul postępuje źle, ale osąd pozostawił Jehowie (1 Samuela 24:12, 15; 26:22-24). Nie odzywał się do Saula lekceważąco ani się tak o nim nie wypowiadał.

 9. (a) Co czuł Dawid, gdy był szykanowany przez Saula? (b) Skąd wiemy, że Dawid szczerze szanował Saula?

⁹ Czyż Dawid nie przechodził udręki, gdy był poniżany? „Ciemięzcy nastają na mą duszę” — wołał do Jehowy (Psalm 54:3). Wylewał przed Nim swe serce, mówiąc: „Wyzwól mnie od mych nieprzyjaciół, Boże mój (...) silni przypuszczają na mnie atak — nie za jakiś mój bunt czy mój grzech, Jehowo. Choć nie ma przewinienia, biegną i się przygotowują. Racz się ocknąć na me wołanie i zobacz” (Psalm 59:1-4). Czy nie miałeś kiedyś podobnego odczucia — że chociaż niczym nie zawiniłeś wobec osoby sprawującej władzę, ta utrudniała ci życie? Dawid nie przestał szanować Saula. Na wieść o śmierci króla nie szalał z radości, ale skomponował pieśń żałobną: „Saul i Jonatan, mili i przyjemni za życia (...) Szybsi byli od orłów, potężniejsi od lwów. Córki Izraela, płaczcie nad Saulem” (2 Samuela 1:23, 24). Dawid dał naprawdę piękny przykład szczerego szacunku dla pomazańca Jehowy, mimo że ze strony Saula doznawał krzywd!

10. Jaki przykład dał Paweł, respektując władzę ciała kierowniczego, i co z tego wynikło?

¹⁰ Wzór pod względem szanowania władz ustanowionych przez Boga znajdujemy również wśród pierwszych chrześcijan. Przyjrzyjmy się na przykład Pawłowi. Respektował decyzje ówczesnego ciała kierowniczego zarządzającego zborem chrześcijańskim. Podczas ostatniej wizyty w Jerozolimie otrzymał od tego grona radę, by oczyścił się ceremonialnie na dowód, że nie jest przeciwny Prawu Mojżeszowemu. Paweł mógłby sobie pomyśleć: „Bracia ci najpierw polecili mi opuścić Jerozolimę, bo było zagrożone moje życie. Teraz chcą, bym publicznie pokazał, że szanuję Prawo Mojżeszowe. Napisałem już list do Galatów i odradziłem im przestrzeganie Prawa. Jeżeli pójdę do świątyni, inni mogą to źle zrozumieć i pomyśleć, że wszedłem w kompromis z tymi z klasy obrzezanych”. Paweł najwidoczniej jednak tak nie myślał. Ponieważ nie wchodziło w grę pogwałcenie chrześcijańskich zasad, uszanował i wprowadził w czyn radę ówczesnego ciała kierowniczego. Ale wkrótce z tego powodu musiał uciekać przed motłochem Żydów, potem zaś spędził dwa lata w więzieniu. W ostatecznym rozrachunku jednak spełnił wolę Boga — świadczył przed urzędnikami w Cezarei, a później na koszt władz dotarł do Rzymu i dał świadectwo samemu Cezarowi (Dzieje 9:26-30; 21:20-26; 23:11; 24:27; Galatów 2:12; 4:9, 10).

Czy okazujesz szacunek?

11. W jaki sposób można okazywać szacunek władzom świeckim?

¹¹ Czy darzysz należnym szacunkiem osoby sprawujące władzę? Chrześcijanom polecono: „Oddawajcie wszystkim to, co im się należy (...) kto żąda szacunku, temu taki szacunek”. Nasze podporządkowanie się „władzom zwierzchnim” nie polega jedynie na płaceniu podatków, ale też na okazywaniu im szacunku swoim postępowaniem i mową (Rzymian 13:1-7). Jak traktujemy urzędników, jeśli są dla nas szorstcy? W Meksyku w stanie Chiapas władze odebrały pola uprawne 57 rodzinom Świadków Jehowy, ponieważ ci chrześcijanie nie uczestniczyli w pewnych świętach religijnych. Na spotkaniach mających rozwiązać ten problem Świadkowie, czysto i schludnie ubrani, zawsze wypowiadali się godnie i z respektem. Przeszło rok później wydano korzystne dla nich orzeczenie. Swoją postawą zjednali sobie taki szacunek niektórych obserwatorów, że zapragnęli oni zostać Świadkami Jehowy!

12. Dlaczego żona powinna mieć „głęboki respekt” dla niewierzącego męża?

¹² Jak możemy szanować ustanowioną przez Boga władzę w rodzinie? Apostoł Piotr, po omówieniu wzorowego stosunku Jezusa do znoszenia zła, napisał: „Podobnie wy, żony, bądźcie podporządkowane swoim mężom, żeby — jeśli niektórzy nie są posłuszni Słowu — mogli bez słowa zostać pozyskani dzięki postępowaniu swych żon, będąc naocznymi świadkami waszego nieskalanie czystego postępowania, połączonego z głębokim respektem” (1 Piotra 3:1, 2; Efezjan 5:22-24). Piotr podkreślił, jak ważne jest podporządkowanie się żony mężowi, połączone „z głębokim respektem”, i to nawet jeśli nie stara się on zasłużyć na taki szacunek. Swą postawą żona może poruszyć serce męża mającego inne przekonania i go pozyskać.

13. Jak żony mogą szanować swych mężów?

¹³ Piotr nawiązuje przy tym do przykładu Sary, której mąż, Abraham, odznaczał się niezwykłą wiarą (Rzymian 4:16, 17; Galatów 3:6-9; 1 Piotra 3:6). Czy żony wierzących mężów mogą okazywać im mniej szacunku niż te, które mają niewierzących współmałżonków? Jak postąpisz, gdy w jakiejś sprawie nie podzielasz poglądu męża? Jezus podał radę, której sedno można tu zastosować: „Jeśli ktoś mocą władzy przymusza cię do służby przez milę, idź z nim dwie mile” (Mateusza 5:41). Czy szanujesz męża i ze względu na niego idziesz na ustępstwa? Jeżeli wydaje ci się to za trudne, powiedz mu o swych odczuciach. Nie zakładaj, że je zna. Zrób to jednak z szacunkiem. W Biblii znajdujemy zachętę: „Niech wasza wypowiedź zawsze będzie wdzięczna, przyprawiona solą, abyście wiedzieli, jak powinniście każdemu odpowiedzieć” (Kolosan 4:6).

14. Na czym polega okazywanie szacunku rodzicom?

¹⁴ A co powiedzieć o dzieciach? Słowo Boże nakazuje: „Dzieci, bądźcie posłuszne waszym rodzicom w jedności z Panem, to bowiem jest prawe: ‚Szanuj swego ojca i swą matkę’; jest to pierwszy nakaz z obietnicą” (Efezjan 6:1-3). Zauważmy, że posłuszeństwo wobec rodziców postawiono tu na równi z ‛szanowaniem ojca i matki’. Grecki wyraz przetłumaczony na „szanować” znaczy też „cenić” lub „szacować”, „określać wartość”. A zatem okazywanie posłuszeństwa nie ogranicza się do niechętnego przestrzegania reguł rodzicielskich, gdy wydają się nierozsądne. Bóg pragnie, byś wysoko cenił rodziców i by ich wskazówki miały dla ciebie wielką wartość (Przysłów 15:5).

15. Jak dzieci mogą zachować szacunek dla rodziców, nawet gdy widzą ich potknięcia?

¹⁵ Jak postąpisz, gdy rodzice zrobią coś, co twoim zdaniem utrudnia ci darzenie ich szacunkiem? Spróbuj spojrzeć na sprawy z ich punktu widzenia. Czyż nie dali ci życia i nie troszczyli się o twe potrzeby? (Przysłów 23:22). Czy nie kierują się wobec ciebie miłością? (Hebrajczyków 12:7-11). Z szacunkiem i w duchu łagodności porozmawiaj z nimi i powiedz im o swych odczuciach. Nawet jeśli zareagują nie tak, jak byś chciał, nie odzywaj się do nich w sposób pogardliwy (Przysłów 24:29). Przypomnij sobie Dawida, który zachował szacunek dla Saula, chociaż król zbłądził i odrzucił rady Boże. Proś Jehowę, by pomógł ci poradzić sobie z takimi uczuciami. „Przed nim wylejcie swe serce” — mówi Dawid. „Bóg jest dla nas schronieniem” (Psalm 62:8; Lamentacje 3:25-27).

Szanuj tych, którzy przewodzą

16. Czego uczy postawa aniołów i fałszywych nauczycieli?

¹⁶ Starszych zboru zamianował duch święty, ale wciąż są niedoskonali i popełniają błędy (Psalm 130:3; Kaznodziei 7:20; Dzieje 20:28; Jakuba 3:2). Dlatego niektórzy członkowie zboru miewają do nich zastrzeżenia. Jak powinniśmy reagować, gdy według nas coś w zborze nie jest załatwione właściwie albo przynajmniej tak wygląda? Zwróć uwagę na kontrast widoczny w I wieku między fałszywymi nauczycielami a aniołami: „Zuchwali, samowolni, [fałszywi nauczyciele] nie drżą przed chwalebnymi, lecz wypowiadają się obelżywie, a tymczasem aniołowie, chociaż są więksi pod względem siły i mocy, nie wnoszą przeciwko nim oskarżenia w sposób obelżywy, a to z respektu dla Jehowy” (2 Piotra 2:10-13). Fałszywi nauczyciele mówili obelżywie o „chwalebnych”, czyli o starszych, którym powierzono władzę w pierwotnym zborze chrześcijańskim. Natomiast aniołowie nie wypowiadali się w taki sposób o fałszywych nauczycielach wywołujących podziały między braćmi. Aniołowie, wyżsi rangą i mający większe poczucie sprawiedliwości niż ludzie, znali sytuację w zborze. Ale „z respektu dla Jehowy” pozostawili osąd Bogu (Hebrajczyków 2:6, 7; Judy 9).

17. Jaką rolę odgrywa twa wiara w sytuacji, gdy według ciebie starsi źle załatwili daną sprawę?

¹⁷ Nawet gdyby czegoś nie załatwiono jak należy, czy nie powinniśmy mieć zaufania do Jezusa Chrystusa, który jest Głową ogólnoziemskiego zboru chrześcijańskiego i dokładnie wie, co się w nim dzieje? Czy nie powinniśmy uszanować jego metody postępowania i uznać, że sam potrafi zająć się takimi sprawami? Istotnie, ‛kim jesteśmy, żebyśmy osądzali swych bliźnich?’ (Jakuba 4:12; 1 Koryntian 11:3; Kolosan 1:18). Dlaczego nie miałbyś zwrócić się z podobnymi zmartwieniami do Jehowy?

18, 19. Jak możesz postąpić, gdy twoim zdaniem starszy popełnił błąd?

¹⁸ Ponieważ jesteśmy niedoskonali, trudności i problemy będą się pojawiać. Może się też zdarzyć, że jakiś starszy popełni błąd, czym zaniepokoi innych. Gdybyśmy w takich okolicznościach działali pośpiesznie, nie poprawilibyśmy sytuacji. Moglibyśmy ją jeszcze pogorszyć. Osoby odznaczające się duchowym rozeznaniem będą czekać, aż Jehowa w stosownym czasie i w obrany przez siebie sposób uporządkuje sprawy oraz zastosuje niezbędne skarcenie (2 Tymoteusza 3:16; Hebrajczyków 12:7-11).

¹⁹ Jak postąpisz, gdy coś cię zaniepokoi? Zamiast rozmawiać o tym z innymi w zborze, z szacunkiem zwróć się o pomoc do starszych. Nie bądź krytyczny, lecz wyjaśnij, jak to na ciebie wpływa. Podczas rozmowy okaż im „wzajemne zrozumienie” i respekt (1 Piotra 3:8). Unikaj ironicznego tonu; zaufaj ich chrześcijańskiej dojrzałości. Z wdzięcznością przyjmij wszelkie biblijne zachęty, jakich ci życzliwie udzielą. Jeżeli trzeba będzie podjąć dalsze działania korygujące, ufaj, że Jehowa pomoże starszym postąpić w sposób słuszny i prawy (Galatów 6:10; 2 Tesaloniczan 3:13).

20. Co rozpatrzymy w następnym artykule?

²⁰ Jest jednak coś jeszcze, na co należy zwrócić uwagę przy omawianiu kwestii szacunku dla sprawujących władzę. Czyż ci, którym ją powierzono, nie powinni darzyć szacunkiem osób podlegających ich pieczy? Przeanalizujemy to w następnym artykule.

Jak byś odpowiedział?

• Z jakich słusznych powodów szanujemy osoby sprawujące władzę?

• Jak Jehowa i Jezus oceniają tych, którzy nie szanują władzy ustanowionej przez Boga?

• Kto dał dobry przykład szanowania ludzi, którzy otrzymali władzę?

• Jak powinniśmy postąpić, gdy naszym zdaniem osoba mająca nad nami władzę popełniła błąd?

[Ilustracja na stronie 12]

Sara z głębokim respektem uznawała władzę Abrahama i była szczęśliwa

[Ilustracja na stronie 13]

Michal nie uszanowała zwierzchnictwa Dawida jako króla i głowy rodziny

[Ilustracja na stronie 15]

„Jest dla mnie nie do pomyślenia, (...) żebym miał podnieść rękę na pomazańca Jehowy!”

[Ilustracja na stronie 16]

Swoje troski powierzaj w modlitwach Jehowie