„Duch i oblubienica bezustannie mówią: ‚Przyjdź!’”
„Duch i oblubienica bezustannie mówią: ‚Przyjdź!’ (...) Każdy, kto jest spragniony, niech przyjdzie; każdy, kto chce, niech bierze wodę życia darmo” (OBJ. 22:17).
1, 2. Jakie miejsce powinniśmy przyznawać w swym życiu sprawom Królestwa i dlaczego?
JAKIE miejsce w swym życiu powinniśmy przyznawać sprawom Królestwa? Jezus usilnie zachęcił swych naśladowców, by ‛szukali najpierw królestwa’, po czym zapewnił ich, że jeśli tak zrobią, Bóg zadba o to, czego potrzebują (Mat. 6:25-33). Królestwo Boże przyrównał do tak cennej perły, że wędrowny kupiec, znalazłszy ją, „sprzedał wszystko, co miał, i ją kupił” (Mat. 13:45, 46). Czyż więc dzieło głoszenia o Królestwie i czynienia uczniów nie powinno mieć dla nas największego znaczenia?
2 Jak się dowiedzieliśmy z dwóch poprzednich artykułów, śmiałe oznajmianie orędzia Bożego oraz umiejętne posługiwanie się w służbie Biblią stanowi dowód, iż poddajemy się kierownictwu ducha świętego. Ale ten duch w istotny sposób przyczynia się również do tego, że regularnie głosimy o Królestwie. Zobaczmy, dlaczego można tak twierdzić.
Otwarte zaproszenie
3. Do picia jakiej wody są zapraszani ludzie?
3 Za pośrednictwem ducha świętego kierowane jest do ludzi otwarte zaproszenie (odczytaj Objawienie 22:17). Każdy może przyjść i zaspokoić pragnienie pewną szczególną wodą. Nie chodzi o zwykłą wodę, której cząsteczki składają się z dwóch atomów wodoru i jednego atomu tlenu. Co prawda literalna woda jest niezbędna do życia na ziemi, niemniej Jezus w rozmowie z Samarytanką przy studni wspomniał o innej wodzie: „Kto (...) napije się wody, którą ja mu dam, już nigdy nie będzie odczuwał pragnienia, ale woda, którą ja mu dam, stanie się w nim źródłem wody tryskającej ku udzielaniu życia wiecznego” (Jana 4:14). Ta niezwykła woda, do której picia są zapraszani ludzie, zapewnia życie wieczne.
4. Kiedy stała się potrzebna woda życia i co ona wyobraża?
4 Woda życia stała się potrzebna w chwili, gdy pierwszy człowiek, Adam, poparł swą żonę, Ewę, w nieposłuszeństwie wobec ich Stwórcy, Jehowy Boga (Rodz. 2:16, 17; 3:1-6). Pierwsi ludzie zostali wypędzeni z rajskiego domu, „żeby [Adam] nie wyciągnął ręki i nie wziął owocu również z drzewa życia, i nie jadł — i żyłby po czas niezmierzony” (Rodz. 3:22). W konsekwencji swego czynu Adam, jako praojciec rodziny ludzkiej, na wszystkich jej członków sprowadził śmierć (Rzym. 5:12). Woda życia wyobraża środki udostępnione przez Boga w celu wyzwolenia posłusznych Mu ludzi od grzechu i śmierci i obdarzenia ich bezkresnym doskonałym życiem w ziemskim raju. Podstawą owych postanowień jest ofiara okupu Jezusa Chrystusa (Mat. 20:28; Jana 3:16; 1 Jana 4:9, 10).
5. Od kogo pochodzi zaproszenie, by przyjść i ‛brać wodę życia darmo’? Objaśnij to szerzej.
5 Od kogo pochodzi zaproszenie, by przyjść i ‛brać wodę życia darmo’? Wszystkie środki umożliwiające uzyskanie dzięki Jezusowi życia wiecznego i w pełni dostępne w trakcie jego Tysiącletniego Panowania obrazuje „rzeka wody życia, czysta jak kryształ”. Ukazano ją, jak ‛wypływa z tronu Boga i Baranka’ (Obj. 22:1). Źródłem tej życiodajnej wody jest więc Dawca życia, Jehowa (Ps. 36:9). Udostępnia ją za pośrednictwem „Baranka”, Jezusa Chrystusa (Jana 1:29). Dzięki tej symbolicznej rzece naprawi wszelkie zło ściągnięte na ludzkość przez nieposłuszeństwo Adama. A zatem Autorem zaproszenia: „Przyjdź!” jest Jehowa Bóg.
6. Kiedy zaczęła płynąć „rzeka wody życia”?
6 „Rzeka wody życia”, która popłynie w pełni dopiero podczas tysiącletnich rządów Chrystusa, pojawiła się w roku 1914, kiedy to „Baranek” zasiadł na niebiańskim tronie i rozpoczął się „dzień Pański” (Obj. 1:10). A zatem już wtedy były dostępne niektóre środki umożliwiające wybawienie. Należy do nich orędzie zawarte w Biblii, ponieważ nazwano je „wodą” (Efez. 5:26, Biblia poznańska). Z zaproszenia, by ‛brać wodę życia’, czyli słuchać dobrej nowiny o Królestwie i na nią reagować, może skorzystać każdy człowiek. Ale kto w „dniu Pańskim” rzeczywiście kieruje je do ludzi?
‛Oblubienica mówi: Przyjdź!’
7. Kto pierwszy i do kogo zaczął w „dniu Pańskim” kierować zaproszenie: „Przyjdź!”?
7 Pierwszymi, którzy powtarzają zaproszenie: „Przyjdź!”, są członkowie klasy oblubienicy, czyli chrześcijanie namaszczeni duchem. Do kogo je kierują? Oblubienica nie zaprasza samej siebie, lecz tych, którzy spodziewają się dostąpić bezkresnego życia na ziemi, gdy skończy się „wojna wielkiego dnia Boga Wszechmocnego” (odczytaj Objawienie 16:14, 16).
8. Co dowodzi, że w roku 1918 namaszczeni duchem chrześcijanie zaczęli powtarzać zaproszenie Jehowy?
8 Głos namaszczonych naśladowców Chrystusa dał się słyszeć w roku 1918. Zaczęto wtedy wygłaszać wykład publiczny zatytułowany „Miliony ludzi z obecnie żyjących nigdy nie umrą”, w którym wyjaśniono, że wiele osób ma szanse na ocalenie z bitwy Armagedonu i dostąpienie życia w ziemskim raju. W roku 1922 w jednym z przemówień wygłoszonych na zgromadzeniu Badaczy Pisma Świętego w Cedar Point w amerykańskim stanie Ohio wezwano słuchaczy, by ‛rozgłaszali wieść o Królu i jego Królestwie’. Apel ten pomógł ostatkowi klasy oblubienicy dotrzeć z zaproszeniem do większej liczby osób. W angielskiej Strażnicy z 15 marca 1929 roku (wydanie polskie z 15 maja) zamieszczono artykuł pod tytułem „Łaskawe Zaproszenie”, oparty na Księdze Objawienia 22:17. Powiedziano w nim między innymi: „Klasa wiernego ostatka łączy się [z Najwyższym] w łaskawem zaproszeniu i mówi: ‚Przyjdź!’. To poselstwo ma być obwieszczone dla tych, którzy pragną prawdy i sprawiedliwości, i ono musi być dokonane obecnie”. Klasa oblubienicy po dziś dzień mówi: „Przyjdź!”.
„Każdy, kto słyszy, niech powie: ‚Przyjdź!’”
9, 10. Jak osoby, które usłyszały zaproszenie: „Przyjdź!”, zachęcano do przekazywania go innym?
9 A co z tymi, którzy słyszą zaproszenie: „Przyjdź!”? Oni również mają je powtarzać innym. Na przykład w angielskiej Strażnicy z 1 sierpnia 1932 roku (wydanie polskie z 1 października) powiedziano na stronie 232: „Niech przeto pomazańcy zachęcają wszystkich [którzy chcą] do powzięcia cząstki w opowiadaniu o radosnej nowinie Królestwa Bożego. Tacy nie muszą być pomazani przez Pana w zamiarze opowiadania jego poselstwa. Jest to wielką pociechą dla świadków Jehowy wiedzieć, że mają dozwolone nieść wodę żywota tej klasie ludzi, aby mogli być przeprowadzeni przez Armagedon i otrzymać wieczne życie na ziemi”.
10 Na to, że słyszący owo zaproszenie mają obowiązek przekazywać je dalej, wskazano również w angielskiej Strażnicy z 15 sierpnia 1934 roku (wydanie polskie z 15 października). Na stronie 249 oznajmiono: „Ci z klasy Jonadaba muszą kroczyć z tymi, którzy są pozaobrazowym zastępem Jeha [Jehu], to jest z pomazańcami, i obwieszczać poselstwo królestwa, chociaż nawet nie są pomazanymi świadkami Jehowy”. W roku 1935 wyraźnie rozpoznano „wielką rzeszę” z Księgi Objawienia 7:9-17. W rezultacie dzieło zapraszania nabrało ogromnego rozmachu. Od tego czasu na to zaproszenie reaguje coraz liczniejsza rzesza prawdziwych czcicieli Boga, skupiająca obecnie ponad siedem milionów osób. Z docenianiem wysłuchały one orędzia, oddały się Bogu, zostały ochrzczone, a następnie razem z klasą oblubienicy zaczęły aktywnie zapraszać innych, by ‛przyszli i brali wodę życia darmo’.
‛Duch mówi: Przyjdź!’
11. Jaki wpływ miał duch święty na dzieło ewangelizacji w I wieku n.e.?
11 Nauczając w synagodze nazaretańskiej, Jezus otworzył zwój Izajasza i odczytał słowa: „Spoczywa na mnie duch Jehowy, gdyż on mnie namaścił, abym oznajmiał dobrą nowinę biednym, posłał mnie, abym ogłaszał jeńcom uwolnienie, a ślepym odzyskanie wzroku, abym zdruzgotanych odsyłał jako uwolnionych, abym ogłaszał rok dobrej woli Jehowy”. Następnie odniósł tę wypowiedź do siebie, mówiąc: „Dzisiaj spełnił się ten fragment Pisma, któryście właśnie usłyszeli” (Łuk. 4:17-21). Przed wniebowstąpieniem oświadczył swym uczniom: „Otrzymacie moc, gdy zstąpi na was duch święty, i będziecie moimi świadkami (...) aż do najodleglejszego miejsca na ziemi” (Dzieje 1:8). W I wieku duch święty rzeczywiście odegrał ważną rolę w działalności kaznodziejskiej.
12. Jaką rolę duch święty odgrywa w dzisiejszym dziele zapraszania?
12 A jaką rolę w kierowaniu zaproszenia do ludzi odgrywa święty duch Boży w naszych czasach? Źródłem tego ducha jest Jehowa, który za jego pośrednictwem otwiera serca i umysły członków klasy oblubienicy, by mogli zrozumieć Słowo Boże, Biblię. Pobudzani tym duchem, kierują zaproszenie do osób spodziewających się żyć wiecznie w raju na ziemi i wyjaśniają im prawdy biblijne. A co z tymi, którzy przyjmują to zaproszenie, stają się uczniami Jezusa Chrystusa i przekazują je kolejnym osobom? Im również dopomaga duch. Będąc ochrzczeni ‛w jego imię’, współdziałają z nim i polegają na jego wsparciu (Mat. 28:19). Pomyśl także o orędziu głoszonym przez pomazańców i rozrastającą się wielką rzeszę. Pochodzi ono z Biblii — Księgi spisanej pod natchnieniem ducha Bożego. Zaproszenie to jest więc przekazywane dzięki jego oddziaływaniu. W gruncie rzeczy duch ten kieruje naszymi poczynaniami. Jak ta okoliczność powinna wpływać na nasze zaangażowanie w dzieło zapraszania?
„Bezustannie mówią: ‚Przyjdź!’”
13. Na co wskazuje zwrot „duch i oblubienica bezustannie mówią: ‚Przyjdź!’”?
13 „Duch i oblubienica” nie poprzestają na jednokrotnym zaproszeniu: „Przyjdź!”. Użyty w tym miejscu grecki czasownik wskazuje na czynność ciągłą. Uwzględniono to w Przekładzie Nowego Świata, w którym fragment ten brzmi tak: „Duch i oblubienica bezustannie mówią: ‚Przyjdź!’”. Wskazuje to na nieprzerwane przekazywanie Bożego zaproszenia. A co z tymi, którzy je słyszą i przyjmują? Oni również mówią: „Przyjdź!”. O wielkiej rzeszy prawdziwych czcicieli Boga powiedziano, że ‛dniem i nocą pełni świętą służbę w świątyni Jehowy’ (Obj. 7:9, 15). Co oznacza wyrażenie ‛służba pełniona dniem i nocą’? (Odczytaj Łukasza 2:36, 37; Dzieje 20:31; 2 Tesaloniczan 3:8). Z przykładu sędziwej prorokini Anny oraz apostoła Pawła wynika, że chodzi o ciągłe wysilanie się w dziele głoszenia.
14, 15. Jak przykład Daniela ilustruje znaczenie regularności w oddawaniu czci Bogu?
14 Znaczenie regularności w oddawaniu czci Bogu ukazuje również postawa proroka Daniela (odczytaj Daniela 6:4-10, 16). Regularnie, „trzy razy dziennie”, modlił się on do Boga i nie zmienił swych duchowych zwyczajów nawet na jeden miesiąc, choć wiedział, że zostanie za to wrzucony do lwiej jamy. Swym postępowaniem wyraźnie pokazał obserwatorom, że nie ma nic ważniejszego niż nieprzerwane oddawanie czci Jehowie (Mat. 5:16).
15 Po nocy, którą prorok spędził w lwiej jamie, przyszedł do niego sam król i zawołał: „Danielu, sługo Boga żywego, czy twój Bóg, któremu niezachwianie [„ustawicznie”, Biblia gdańska] służysz, zdołał cię uratować od lwów?”. Daniel natychmiast odpowiedział: „Królu, żyj aż po czasy niezmierzone. Mój Bóg posłał swego anioła i zamknął lwom paszczę, i nie zgładziły mnie, jako że przed jego obliczem stwierdzono moją niewinność; również wobec ciebie, królu, nie uczyniłem nic nikczemnego”. Jehowa pobłogosławił Danielowi za to, że służył Mu „ustawicznie” (Dan. 6:19-22).
16. Jakie pytania dotyczące udziału w służbie powinniśmy sobie zadać, pobudzeni przykładem Daniela?
16 Pomimo groźby utraty życia Daniel nie chciał odstąpić od dobrych nawyków duchowych. A jak to wygląda u nas? Na jakie ofiary się zdobywamy lub jesteśmy gotowi się zdobyć, by ustawicznie obwieszczać dobrą nowinę o Królestwie Bożym? Nie dopuśćmy do tego, by w którymś miesiącu z nikim nie porozmawiać o Jehowie! Dokładajmy starań, żeby w miarę możliwości uczestniczyć w służbie każdego tygodnia. Nawet jeśli wskutek ograniczeń fizycznych możemy głosić w miesiącu tylko 15 minut, ujmujmy to w sprawozdaniu. Dlaczego? Ponieważ razem z „duchem i oblubienicą” pragniemy bezustannie mówić: „Przyjdź!”. Chcemy robić, co w naszej mocy, aby być regularnymi głosicielami Królestwa.
17. Jakich sposobności do przekazywania zaproszenia Jehowy nie powinniśmy pomijać?
17 Starajmy się przekazywać drugim zaproszenie Jehowy nie tylko w czasie oficjalnej publicznej służby, ale przy każdej okazji. Jakiż to zaszczyt, że do ‛przychodzenia i brania wody życia darmo’ możemy zapraszać osoby spragnione również wtedy, gdy robimy zakupy, podróżujemy, przebywamy na wakacjach, pracujemy czy jesteśmy w szkole! Nawet jeśli władze nakładają ograniczenia na działalność kaznodziejską, dalej ją prowadzimy, choć z większą ostrożnością — na przykład nie zachodzimy do wszystkich mieszkań na terenie w ten sam dzień lub częściej głosimy nieoficjalnie.
Nie ustawaj w mówieniu: „Przyjdź!”
18, 19. Jak pokazujesz, że cenisz sobie zaszczyt współpracy z Bogiem?
18 Już przeszło 90 lat „duch i oblubienica” mówią każdemu spragnionemu wody życia: „Przyjdź!”. Czy usłyszałeś to zachwycające zaproszenie? Jeżeli tak, to przekazuj je innym.
19 Nie wiemy, jak długo jeszcze będzie się rozlegać życzliwe zaproszenie Jehowy. Jeśli powtarzamy je drugim, stajemy się współpracownikami Boga (1 Kor. 3:6, 9). To naprawdę niezwykły zaszczyt! Dawajmy dowody, że go sobie cenimy, i „zawsze składajmy Bogu ofiarę wysławiania”, głosząc regularnie (Hebr. 13:15). Oby wszyscy, którzy mają nadzieję ziemską, razem z klasą oblubienicy bezustannie mówili: „Przyjdź!”. I oby jeszcze więcej osób zaczęło ‛brać wodę życia darmo’!
Czego się dowiedziałeś?
• Do kogo jest kierowane zaproszenie: „Przyjdź!”?
• Dlaczego można powiedzieć, że Autorem zaproszenia: „Przyjdź!” jest Jehowa?
• Jaką rolę w przekazywaniu tego zaproszenia odgrywa duch święty?
• Dlaczego powinniśmy dokładać starań, by regularnie uczestniczyć w służbie kaznodziejskiej?
[Diagram i ilustracje na stronie 16]
[Patrz publikacja]
Bezustannie mów: „Przyjdź!”
1914
5100 głosicieli
1918
Wielu ludzi dostąpi życia w raju na ziemi
1922
„Rozgłaszajcie, rozgłaszajcie, rozgłaszajcie wieść o Królu i jego Królestwie”
1929
Wierny ostatek mówi: „Przyjdź!”
1932
Zaproszenie: „Przyjdź!” kierowane do osób spoza grona pomazańców
1934
Klasa Jonadaba zachęcona do głoszenia
1935
Rozpoznanie „wielkiej rzeszy”
2009
7 313 173 głosicieli