‛Miejcie uznanie dla tych, którzy wśród was ciężko pracują’
„Prosimy was, bracia, żebyście mieli uznanie dla tych, którzy wśród was ciężko pracują oraz wam przewodzą w Panu i was napominają” (1 TES. 5:12).
1, 2. (a) W jakiej sytuacji znajdowali się chrześcijanie w Tesalonice, gdy Paweł pisał do nich swój pierwszy list? (b) Do czego apostoł zachęcił Tesaloniczan?
WYOBRAŹ sobie, że należysz do jednego z pierwszych wczesnochrześcijańskich zborów w Europie — do zboru w Tesalonice. Apostoł Paweł spędził tam sporo czasu, umacniając braci. Być może dla zapewnienia im przewodnictwa mianował też starszych, jak to robił w innych zborach (Dzieje 14:23). Ale niedługo po utworzeniu tamtejszego zboru Żydzi podburzyli tłum, by wypędził Pawła i Sylasa z miasta. Chrześcijanie w Tesalonice mogli się czuć pozostawieni samym sobie, a nawet wystraszeni.
2 Oczywiście po opuszczeniu miasta Paweł rozmyślał o nowo powstałym zborze. Próbował tam wrócić, lecz ‛Szatan przeciął mu drogę’. Posłał więc Tymoteusza, by pokrzepił braci (1 Tes. 2:18; 3:2). Kiedy Tymoteusz przyniósł pomyślne wieści, Paweł postanowił napisać do Tesaloniczan list. Wspomniał w nim o wielu sprawach — między innymi zachęcił współwyznawców, żeby ‛mieli uznanie dla tych, którzy im przewodzą’ (odczytaj 1 Tesaloniczan 5:12, 13).
3. Jakie powody mieli chrześcijanie w Tesalonice, by okazywać starszym nadzwyczajne względy?
3 Bracia, którzy przewodzili zborowi w Tesalonice, nie posiadali takiego doświadczenia jak Paweł czy jego towarzysze ani nie byli tak długo w prawdzie jak starsi w Jerozolimie. Przecież zbór ten istniał dopiero niecały rok! Mimo to jego członkowie mieli powody cenić miejscowych pasterzy, którzy ‛ciężko pracowali, przewodzili braciom i ich napominali’. Tesaloniczanie słusznie powinni darzyć starszych miłością i „bardziej niż nadzwyczajnymi względami”. Paweł poradził im jeszcze: „Bądźcie wobec siebie nawzajem usposobieni pokojowo”. Gdybyś był członkiem tamtejszego zboru, czy okazywałbyś starszym wdzięczność za ich pracę? Co sądzisz o „darach w ludziach”, które Bóg przez Chrystusa udostępnił twojemu zborowi? (Efez. 4:8).
„Ciężko pracują”
4, 5. Dlaczego nauczanie zboru zarówno w czasach Pawła, jak i dzisiaj jest ciężką pracą?
4 Dlaczego można powiedzieć, że starsi w Tesalonice ‛ciężko pracowali’, gdy Paweł i Sylas udali się do Berei? Wzorem Pawła niewątpliwie nauczali zbór na podstawie Pism. Rodzi się jednak pytanie: „Czy chrześcijanie w tym mieście cenili Słowo Boże?”. W Biblii czytamy przecież, że Berejczycy „byli szlachetniej usposobieni niż tamci w Tesalonice, (...) każdego dnia starannie badając Pisma” (Dzieje 17:11). W porównaniu tym nie chodzi jednak o członków zboru w Tesalonice, ale o tamtejszych Żydów. Ci z nich, którzy uwierzyli, ‛przyjęli słowo Boże nie jako słowo ludzi, lecz jako słowo Boga’ (1 Tes. 2:13). Miejscowi pasterze musieli zapewne ciężko pracować, by karmić ich pod względem duchowym.
5 Obecnie klasa niewolnika wiernego i roztropnego zapewnia trzodzie Bożej „pokarm we właściwym czasie” (Mat. 24:45). Cieszymy się obfitością literatury biblijnej, a w wielu językach dostępne są takie pomoce, jak Skorowidz do publikacji Towarzystwa Strażnica czy program Watchtower Library. Ponadto pod kierownictwem niewolnika starsi w zborach wytężają siły, by przekazywać braciom duchowy pokarm. W trosce o potrzeby zboru spędzają długie godziny na przygotowywaniu punktów zebrań, dzięki czemu mogą przedstawiać myśli w rzeczowy, budujący sposób. Czy zastanawiałeś się kiedyś nad tym, ile czasu starsi poświęcają na opracowywanie przemówień i innych zadań w programie zebrań i większych zgromadzeń?
6, 7. (a) Jaki wzór dał Paweł starszym w Tesalonice? (b) Dlaczego starszym może nie być łatwo naśladować Pawła?
6 Starsi w Tesalonice pamiętali wspaniały wzór pasienia trzody, jaki dał im apostoł Paweł. Gdy zajmował się jakąś sprawą, nie robił tego w sposób formalistyczny ani pobieżny. Zgodnie z poprzednim artykułem ‛stał się delikatny jak karmiąca matka, gdy pielęgnuje swe dzieci’ (odczytaj 1 Tesaloniczan 2:7, 8). Był nawet gotowy ‛przekazać własną duszę’ braciom! Starsi mieli go w tym naśladować.
7 W naszych czasach duchowi pasterze, troszcząc się o trzodę, biorą przykład z Pawła. Niektóre owce z natury są mniej przyjazne i towarzyskie niż inne. Mimo to nadzorcy starają się okazywać wnikliwość i szukać w nich tego, co dobre (Prz. 16:20). Ponieważ są niedoskonali, zachowywanie pozytywnego zdania o drugich może nie przychodzić im łatwo. Ale czy nie zasługują na uznanie, gdy nie szczędzą wysiłków, aby wobec wszystkich być życzliwymi pasterzami podlegającymi Chrystusowi?
8, 9. Wymień niektóre sytuacje, w jakich dzisiejsi starsi ‛czuwają nad naszymi duszami’.
8 Każdy z nas ma powód, by okazywać starszym uległość. Jak napisał Paweł, ‛czuwają oni nad naszymi duszami’ (Hebr. 13:17). Zwrot ten przywołuje na myśl literalnego pasterza, który pragnąc chronić trzodę, rezygnuje ze snu. Podobnie dzisiaj zdarza się, że starsi rezygnują ze snu i poświęcają czas na zatroszczenie się o fizyczne, emocjonalne lub duchowe potrzeby powierzonych im owiec. Na przykład bracia usługujący w Komitetach Łączności ze Szpitalami nieraz są budzeni w środku nocy, gdy trzeba zadziałać w nagłym wypadku. Jakże jesteśmy im wdzięczni za pomoc w takiej sytuacji!
9 Na rzecz współwyznawców trudzą się też starsi z Regionalnych Komitetów Budowlanych i komitetów zajmujących się niesieniem pomocy doraźnej. Zasługują oni na nasze pełne poparcie! Zobaczmy, co się wydarzyło, gdy w 2008 roku przez Birmę przetoczył się cyklon Nargis. Aby dotrzeć do zboru Bothingone w spustoszonej delcie rzeki Irawadi, ekipa ratunkowa musiała przedzierać się przez zniszczone tereny, na których napotykała porozrzucane zwłoki. Gdy bracia z Bothingone ujrzeli wśród pierwszych ratowników poprzedniego nadzorcę obwodu, wykrzyknęli: „Patrzcie! To nasz nadzorca obwodu! Jehowa nas uratował!”. Czy cenisz ciężką pracę wykonywaną przez starszych dniem i nocą? Niektórzy z nich są wyznaczani na członków komitetów specjalnych, rozstrzygających skomplikowane kwestie sądownicze. Tacy starsi nie chwalą się tym, czego zdołali dokonać, ale osoby, które odnoszą korzyść z ich usługiwania, są im naprawdę wdzięczne (Mat. 6:2-4).
10. Jakie nierzucające się w oczy obowiązki spoczywają na starszych?
10 Wielu nadzorców zajmuje się również prowadzeniem zapisków zborowych i innymi formalnościami. Na przykład koordynator grona starszych przygotowuje harmonogram cotygodniowych zebrań. Sekretarz sporządza miesięczne i roczne sprawozdania z działalności ewangelizacyjnej zboru. Nadzorca szkoły musi starannie przemyśleć, komu przydzielić zadania. Co trzy miesiące przeprowadza się kontrolę kont zborowych. Ponadto starsi otrzymują listy z Biura Oddziału i wprowadzają zawarte w nich wskazówki, przyczyniające się do „jedności w wierze” (Efez. 4:3, 13). Dzięki ciężkiej pracy tych braci „wszystko odbywa się przyzwoicie i w sposób uporządkowany” (1 Kor. 14:40).
„Przewodzą”
11, 12. Kto przewodzi zborowi i co się z tym wiąże?
11 Apostoł Paweł napisał, że nadzorcy w Tesalonice „przewodzą” zborowi. Użyty tu grecki wyraz oznacza „stojących na czele” i można go odnieść do tych, którzy „kierują; przewodniczą” (Wielki słownik grecko-polski Nowego Testamentu). Jak pamiętamy, Paweł oznajmił, że owi starsi „ciężko pracują”. Nie mówił tu o jakimś jednym „nadzorcy przewodniczącym”, ale o wszystkich starszych w zborze. Obecnie większość z nich niejako staje na czele zboru, prowadząc zebrania. Stosowane przez nas od niedawna określenie „koordynator grona starszych” pomaga traktować wszystkich pasterzy w zborze jako członków jednego harmonijnie współpracującego grona.
12 ‛Przewodzenie’ zborowi obejmuje coś więcej niż nauczanie. Ten sam wyraz występuje w Liście 1 do Tymoteusza 3:4. Paweł nadmienił tam, że nadzorca powinien być człowiekiem „bardzo dobrze przewodzącym własnemu domowi, mającym dzieci podporządkowane z całą powagą”. Oczywiście w myśl tych słów mężczyzna, który ‛przewodzi’ domownikom, nie tylko poucza dzieci, lecz także ‛ma je podporządkowane’ i kieruje całą rodziną. Podobnie starsi przewodzą zborowi, pomagając wszystkim jego członkom okazywać podporządkowanie Jehowie (1 Tym. 3:5).
13. Dlaczego wypracowanie wspólnego stanowiska na spotkaniu starszych może wymagać czasu?
13 Chcąc odpowiednio przewodzić trzodzie, starsi wspólnie się naradzają, jak troszczyć się o zbór. Być może prościej byłoby, gdyby wszelkie decyzje podejmował jeden z nich. Ale wzorem ciała kierowniczego z I wieku n.e. wszyscy nadzorcy w gronie swobodnie się wypowiadają w danej sprawie i szukają kierownictwa w Piśmie Świętym. Starają się ustalić, jak zastosować zasady biblijne, aby zaspokoić potrzeby zboru. Najlepsze rezultaty osiągają wtedy, gdy każdy starszy przygotowuje się do spotkań, analizując Słowo Boże i rady niewolnika wiernego i roztropnego. Naturalnie wymaga to czasu. Kiedy zdarza się różnica zdań — tak jak to było w I wieku, gdy ciało kierownicze rozważało kwestię obrzezania — nieraz trzeba się zastanowić dłużej nad daną sprawą i poszukać dodatkowych materiałów. Chodzi o to, by wypracować wspólne stanowisko oparte na Biblii (Dzieje 15:2, 6, 7, 12-14, 28).
14. Czy cenisz to, że starsi współpracują ze sobą w jedności? Dlaczego masz takie odczucia?
14 Do czego mogłoby dojść, gdyby któryś ze starszych narzucał innym sposób załatwienia jakiejś sprawy lub próbował forsować własne poglądy? Albo gdyby — niczym w starożytności Diotrefes — zasiewał niezgodę? (3 Jana 9, 10). Bez wątpienia ucierpiałby na tym cały zbór. Skoro Szatan próbował zachwiać zborem wczesnochrześcijańskim, to z pewnością chce zburzyć pokój także wśród dzisiejszych chrześcijan. Może grać na samolubnych ludzkich skłonnościach, takich jak pragnienie zdobycia prestiżu. Dlatego starsi muszą pielęgnować pokorę i współpracować ze sobą w harmonii. Jakże cenimy pokornych nadzorców, którzy zgodnie działają jako jedno grono!
„Napominają”
15. Czym kierują się starsi, gdy napominają brata lub siostrę?
15 Paweł wskazał na jeszcze jedno trudne, ale ważne zadanie starszych: napominanie trzody. W Chrześcijańskich Pismach Greckich tylko on użył sformułowania tłumaczonego na „napominać”. Słowo to może się odnosić do stanowczej rady, ale nie oznacza wrogości (Dzieje 20:31; 2 Tes. 3:15). Na przykład Paweł oznajmił Koryntianom: „Nie piszę tego, żeby was zawstydzić, ale żeby was napomnieć jako moje dzieci umiłowane” (1 Kor. 4:14). Udzielał więc napomnień, powodowany miłością.
16. O czym muszą pamiętać starsi, kiedy udzielają napomnień?
16 Nadzorcy pamiętają, że ważny jest też sposób udzielania napomnień. Starają się brać wzór z Pawła, okazując życzliwość, miłość oraz niosąc pomoc (odczytaj 1 Tesaloniczan 2:11, 12). Oczywiście ‛niewzruszenie trzymają się wiernego słowa, tak by potrafili usilnie zachęcać zdrową nauką’ (Tyt. 1:5-9).
17, 18. O czym powinieneś pamiętać, gdy starszy udziela ci napomnienia?
17 Prawdą jest, że starsi są niedoskonali i zdarza im się powiedzieć coś, czego potem żałują (1 Król. 8:46; Jak. 3:8). Wiedzą też, że dla braci i sióstr przyjmowanie rad zazwyczaj „nie wydaje się radosne, lecz zasmucające” (Hebr. 12:11). Kiedy więc duchowy pasterz udziela komuś napomnienia, wcześniej musiał głęboko to rozważyć i modlić się w tej sprawie. Czy jeśli napomniał ciebie, cenisz sobie jego życzliwą troskę?
18 Przypuśćmy, że zachorowałeś i początkowo nie można było ustalić, co ci dolega. W końcu pewien lekarz stawia trafną diagnozę, lecz trudno ci ją przyjąć. Czy obrazisz się na tego lekarza? Ależ nie! Nawet jeśli zaleci jakąś operację, zapewne się na nią zgodzisz, wierząc w jej skuteczność. Sposób, w jaki przekazano ci diagnozę, mógł wpłynąć na twoje uczucia, ale czy uzależnisz od tego swoją decyzję co do podjęcia leczenia? Raczej nie. Tak samo Jehowa i Jezus mogą się posłużyć starszymi, by uświadomić ci, jak możesz chronić swoje duchowe usposobienie. Nie dopuść, by sama forma upomnienia przeszkodziła ci w usłuchaniu tych braci.
Ceń Boży dar, jakim są starsi
19, 20. Jak możesz pokazać, że cenisz sobie „dary w ludziach”?
19 Co byś zrobił, gdybyś otrzymał podarunek przygotowany specjalnie z myślą o tobie? Czy korzystałbyś z niego, dowodząc tym, jak bardzo się nim cieszysz? Jehowa poprzez Jezusa Chrystusa właśnie tobie dał „dary w ludziach”. Możesz okazać za nie wdzięczność, pilnie słuchając przemówień starszych i starając się wprowadzać w czyn ich wskazówki. Jej wyrazem będą też twoje przemyślane wypowiedzi na zebraniach. Wspieraj również przedsięwzięcia, w których przewodzą starsi, takie jak służba kaznodziejska. Jeśli odniosłeś korzyść z rady udzielonej przez któregoś nadzorcę, warto mu o tym powiedzieć. Czy nie byłoby też dobrze wyrażać docenianie rodzinom starszych? Pamiętaj: aby taki brat mógł ciężko pracować dla zboru, jego rodzina godzi się poświęcać część czasu, który mogliby spędzać razem.
20 Mamy wszelkie powody, by okazywać wdzięczność za starszych, którzy wśród nas ciężko pracują, przewodzą nam i nas napominają. Jehowa udostępnił nam te „dary w ludziach”, kierując się szczerą miłością!
Czy sobie przypominasz?
• Jakie powody mieli chrześcijanie w Tesalonice, by cenić tych, którzy im przewodzili?
• Jaką ciężką pracę wykonują starsi w zborze na twoją rzecz?
• Co zyskujesz dzięki przewodnictwu chrześcijańskich nadzorców?
• O czym powinieneś pamiętać, gdy któryś ze starszych cię napomina?
[Ilustracja na stronie 27]
Czy cenisz różne formy pasterskiej pracy starszych?