Lekcje płynące z dobrze przygotowanej modlitwy

 1. Jakiemu zgromadzeniu ludu Bożego poświęcimy teraz uwagę i nad czym się zastanowimy?

„WSTAŃCIE, błogosławcie Jehowę, waszego Boga od czasu niezmierzonego po czas niezmierzony”. Tymi pobudzającymi słowami zwołano starożytny lud Boży, by zjednoczył się w modlitwie — jednej z najdłuższych utrwalonych w Biblii (Nehem. 9:4, 5). Zgromadzenie to odbyło się w Jerozolimie 24 Tiszri (siódmy miesiąc w kalendarzu żydowskim) 455 roku p.n.e. W trakcie omawiania wydarzeń poprzedzających ów wyjątkowy dzień zastanów się: „Jaki dobry zwyczaj sprawił, że to spotkanie było tak budujące? Czego jeszcze uczę się z tej dobrze przygotowanej modlitwy?” (Ps. 141:2).

 2. Jaki wspaniały przykład dali nam Izraelici, gdy się zgromadzili po odbudowaniu muru Jerozolimy?

² Miesiąc przed owym zgromadzeniem Żydzi ukończyli budowę muru Jerozolimy (Nehem. 6:15). Lud uporał się z tym zaledwie w 52 dni, a potem poświęcił szczególną uwagę potrzebom duchowym. Dlatego w pierwszym dniu nowego miesiąca (Tiszri) zebrał się na placu, żeby słuchać, jak Ezdrasz i inni Lewici czytają na głos i objaśniają Prawo. Całe rodziny — w tym „wszyscy, którzy byli wystarczająco rozumni, by móc słuchać” — stały i słuchały „od świtu aż do południa”. Cóż za wspaniały przykład dla tych, którzy dzisiaj przychodzą na zebrania do wygodnych Sal Królestwa! Czy jednak na takich spotkaniach nie zdarza ci się błądzić myślami i skupiać na mniej ważnych sprawach? Jeśli tak, przypomnij sobie o tamtych dawnych Izraelitach, którzy nie tylko słuchali, ale też brali do serca wypowiadane słowa, i to tak głęboko, że zaczęli płakać, ponieważ zrozumieli, iż jako naród łamali Prawo Boże (Nehem. 8:1-9).

 3. Do jakiej wskazówki posłusznie zastosowali się Izraelici?

³ Nie była to jednak pora na publiczne wyznawanie grzechów. Trwało święto, a więc radosny czas poświęcony wielbieniu Jehowy (Liczb 29:1). Dlatego Nehemiasz powiedział ludowi: „Idźcie, jedzcie rzeczy tłuste i pijcie słodkie, i poślijcie porcje temu, dla kogo nic nie przygotowano; bo dzień ten jest święty dla naszego Pana, i nie ubolewajcie, gdyż radość z Jehowy jest waszą twierdzą”. Co godne pochwały, lud usłuchał i ów dzień okazał się dniem, w którym ‛wielce się radowano’ (Nehem. 8:10-12).

 4. (a) Co zrobili Izraelici będący głowami rodów? (b) Co było ważnym elementem obchodzonego wówczas Święta Szałasów?

⁴ Następnego dnia mężczyźni będący głowami rodów zebrali się, żeby się dowiedzieć, jak naród mógłby ściślej przestrzegać Prawa. Analizując Pisma, zauważyli, że w siódmym miesiącu należało obchodzić Święto Szałasów, a po nim zwołać uroczyste zgromadzenie — wszystko powinno się odbyć w dniach od 15 do 22 Tiszri. Zaczęli się więc do tego przygotowywać. W rezultacie było to najwspanialsze Święto Szałasów od czasów Jozuego i wywołało ono „wielką radość”. Ważny jego element stanowiło publiczne czytanie Prawa „dzień w dzień (...), od pierwszego dnia aż do ostatniego dnia” (Nehem. 8:13-18).

 5. Co uczynił lud Boży, zanim Lewici zwrócili się w jego imieniu do Jehowy?

⁵ Dwa dni po tych obchodach nadszedł właściwy moment, aby naród izraelski publicznie wyznał, że nie przestrzegał Prawa nadanego przez Boga. Nie była to pora na świąteczne ucztowanie. Przeciwnie, lud na znak żalu pościł, odziany w wory. Po raz kolejny od rana przez jakieś trzy godziny czytano Prawo. Po południu Izraelici „czynili wyznania i kłaniali się przed Jehową, swym Bogiem”. Następnie Lewici w imieniu ludu skierowali do Boga dobrze przygotowaną modlitwę (Nehem. 9:1-4).

 6. Dzięki czemu modlitwa Lewitów była tak głęboka i czego nas to uczy?

⁶ Niewątpliwie częste czytanie Prawa pomogło Lewitom przygotować tę głęboką modlitwę. Jej pierwszych dziesięć wersetów skupia się wyłącznie na czynach i przymiotach Jehowy. W dalszej części kilkakrotnie przewija się myśl o „obfitym miłosierdziu” Boga oraz wyraźne przyznanie, że Izraelici nie zasługiwali na tak życzliwe traktowanie (Nehem. 9:19, 27, 28, 31). Nasze modlitwy do Jehowy również staną się krzepiące i głębokie, gdy wzorem Lewitów będziemy codziennie rozmyślać nad Słowem Bożym. W ten sposób — zanim zwrócimy się do Boga z długą modlitwą — pozwolimy, by On mówił do nas (Ps. 1:1, 2).

 7. O co Lewici poprosili Boga i jaka płynie z tego lekcja?

⁷ Omawiana modlitwa zawiera tylko jedną skromną prośbę. Znajdujemy ją w wersecie 32, który brzmi: „Teraz, Boże nasz, Boże wielki, potężny i napawający lękiem, zachowujący przymierze i lojalną życzliwość, niechaj się nie wyda małe w twoich oczach wszelkie utrapienie, które spotkało nas, naszych królów, naszych książąt i naszych kapłanów oraz naszych proroków i naszych praojców, jak również cały twój lud od dni królów asyryjskich aż po dziś dzień”. Tak oto Lewici pokazali nam, że przed wyrażeniem w modlitwie osobistych próśb powinniśmy wychwalać Jehowę i Mu dziękować.

 8, 9. (a) Jakimi pokornymi słowami Lewici rozpoczęli swą modlitwę? (b) Najwyraźniej jakie dwa zastępy niebios mieli na myśli?

⁸ Chociaż Lewici dobrze przygotowali swoją modlitwę, to przejawiali pokorę i rozumieli, że dobrane przez nich słowa nie wyrażą w pełni chwały należnej Jehowie. Dlatego zaczęli od skromnego wezwania odnoszącego się do ludu: „Niech błogosławią twe chwalebne imię, które jest wywyższone ponad wszelkie błogosławieństwo i chwałę” (Nehem. 9:5).

⁹ Dalej czytamy: „Ty jeden jesteś Jehowa; ty uczyniłeś niebiosa — niebo niebios — a także cały ich zastęp, ziemię i wszystko, co jest na niej, morza i wszystko, co w nich jest; i ty zachowujesz to wszystko przy życiu; tobie się kłania zastęp niebios” (Nehem. 9:6). Jehowa Bóg rzeczywiście stworzył cały wszechświat, a w nim niezliczone galaktyki i gwiazdy. Równie wspaniałe jest wszystko, co stworzył na naszej pięknej planecie, wraz z niezwykłymi mechanizmami podtrzymującymi na niej życie w całej jego zdumiewającej różnorodności — życie, które nieprzerwanie rozradza się według swych rodzajów. Świadkami tego wszystkiego byli święci aniołowie Boży, których również można określić mianem „zastępu niebios” (1 Król. 22:19; Hioba 38:4, 7). Aniołowie ci pokornie wykonują wolę Boga, usługując grzesznym ludziom, „którzy mają odziedziczyć wybawienie” (Hebr. 1:14). Dają nam znakomity przykład służenia Jehowie w jedności, niczym dobrze wyszkolone wojsko! (1 Kor. 14:33, 40).

10. Czego uczy nas postępowanie Jehowy z Abrahamem?

¹⁰ Następnie Lewici skierowali uwagę na postępowanie Jehowy z Abramem, który do 99 roku życia nie miał jeszcze dziecka ze swą niepłodną żoną, Saraj. Właśnie wtedy Jehowa zmienił jego imię na Abraham, co znaczy „ojciec mnóstwa” (Rodz. 17:1-6, 15, 16). Obiecał mu też, że jego potomstwo odziedziczy ziemię Kanaan. Ludzie często zapominają o złożonych obietnicach, ale nie Jehowa! W modlitwie Lewici powiedzieli: „Tyś jest Jehowa, prawdziwy Bóg, który wybrał Abrama i wyprowadził go z Ur Chaldejczyków, i nadał mu imię Abraham. I stwierdziłeś, że jego serce jest wierne wobec ciebie; doszło więc do zawarcia przymierza z nim, że mu dasz ziemię Kananejczyków (...), że dasz ją jego potomstwu; i spełniłeś swoje słowa, gdyż jesteś prawy” (Nehem. 9:7, 8). Obyśmy naśladowali naszego prawego Boga, zawsze dotrzymując danego słowa (Mat. 5:37).

11, 12. Wyjaśnij, co znaczy imię Jehowa i jak to znaczenie uwidoczniło się w postępowaniu Boga z potomkami Abrahama.

¹¹ Imię Jehowa znaczy „On powoduje, że się staje”. Wskazuje, że Bóg nieustannie podejmuje działania, aby urzeczywistniać swoje obietnice. Wspaniale się to uwidoczniło w Jego poczynaniach z potomkami Abrahama, gdy byli oni niewolnikami w Egipcie. W tamtym czasie wydawało się niemożliwe, żeby cały ów naród został uwolniony i osiedlił się w Ziemi Obiecanej. Jednak dzięki serii działań Bóg zrealizował daną obietnicę, czym dowiódł, że jest godny swego wyjątkowego i wzniosłego imienia Jehowa.

¹² Modlitwa utrwalona przez Nehemiasza tak opisuje Jehowę: „Widziałeś uciśnienie naszych praojców w Egipcie i słyszałeś ich krzyk nad Morzem Czerwonym. Potem dokonywałeś znaków i cudów wymierzonych przeciwko faraonowi i wszystkim jego sługom oraz całemu ludowi jego ziemi, bo wiedziałeś, że postępowali zuchwale przeciwko nim; i uczyniłeś sobie imię tak jak dzisiaj. Rozdzieliłeś przed nimi morze, tak iż przeszli przez środek morza po suchej ziemi; a tych, którzy ich ścigali, wrzuciłeś w głębiny niczym kamień w potężne wody”. Następnie w modlitwie tej wymieniono, co jeszcze Jehowa uczynił dla swego ludu: „Podbijałeś przed nimi mieszkańców tej ziemi, Kananejczyków (...). I zdobywali warowne miasta oraz tłustą glebę, i brali w posiadanie domy pełne wszelkich dóbr, wykute cysterny, winnice i sady oliwne oraz drzewa zapewniające pokarm w obfitości, i zaczęli jeść i się nasycać, i tyć, i rozkoszować się twą wielką dobrocią” (Nehem. 9:9-11, 24, 25).

13. Jak Jehowa zadbał o potrzeby duchowe Izraelitów, jak jednak oni się do tego odnieśli?

¹³ Jehowa podejmował szereg innych działań, by spełniać swoje obietnice. Na przykład wkrótce po wyjściu Izraelitów z Egiptu zadbał o ich potrzeby duchowe. Lewici tak to przypomnieli w modlitwie do Boga: „Zstąpiłeś na górę Synaj i rozmawiałeś z nimi z nieba, a potem dałeś im prostolinijne rozstrzygnięcia sądownicze, jak również prawa oparte na prawdzie, dobre przepisy oraz przykazania” (Nehem. 9:13). Jehowa starał się pouczać swój lud, by ten godnie nosił Jego święte imię po objęciu w dziedzictwo Ziemi Obiecanej. Ale Izraelici odrzucili dobre rzeczy, których byli uczeni (odczytaj Nehemiasza 9:16-18).

14, 15. (a) Jak Jehowa miłosiernie troszczył się o swój grzeszny lud? (b) Czego uczymy się z tego, jak Bóg postępował z narodem wybranym?

¹⁴ Modlitwa Lewitów mówi o dwóch konkretnych grzechach, których dopuścili się Izraelici wkrótce po tym, jak pod górą Synaj przyrzekli trzymać się Prawa. Za popełnione zło zasłużyli, by ich pozostawić na pewną śmierć. Ale wspomniana modlitwa tak wysławia Jehowę: „Ty w swoim obfitym miłosierdziu nie opuściłeś ich na pustkowiu. (...) Przez czterdzieści lat zaopatrywałeś ich w żywność (...). Niczego im nie brakowało. Szaty im się nie zużywały, a stopy im nie puchły” (Nehem. 9:19, 21). Obecnie Jehowa również zapewnia nam wszystko, czego potrzebujemy, by Mu wiernie służyć. Obyśmy nigdy nie stali się podobni do tysięcy Izraelitów, którzy umarli na pustkowiu z powodu nieposłuszeństwa i braku wiary. Te dawne historie ‛zostały zapisane dla ostrzeżenia nas, na których przyszły końce systemów rzeczy’ (1 Kor. 10:1-11).

¹⁵ Niestety, po objęciu w dziedzictwo Ziemi Obiecanej Izraelici wdali się w wyuzdany, a zarazem zbrodniczy kult kananejskich bogów. Jehowa pozwolił więc, by uciskały ich okoliczne narody. Gdy okazywali skruchę, miłosiernie im przebaczał i wybawiał z rąk wrogów. Działo się tak „raz po raz” (odczytaj Nehemiasza 9:26-28, 31). Lewici wyznali: „Ty wiele lat im pobłażałeś i przez swego ducha świadczyłeś za pośrednictwem proroków przeciwko nim, a oni nie nakłaniali ucha. W końcu wydałeś ich w rękę ludów tej ziemi” (Nehem. 9:30).

16, 17. (a) Jak sytuacja Izraelitów po powrocie z wygnania różniła się od sytuacji ich przodków, którzy odziedziczyli Ziemię Obiecaną? (b) Co przyznali Izraelici i do czego się zobowiązali?

¹⁶ Nawet po powrocie z wygnania Żydzi znów stali się nieposłuszni. Do czego to doprowadziło? Lewici powiedzieli dalej: „Oto dzisiaj my jesteśmy niewolnikami; a co się tyczy ziemi, którą dałeś naszym praojcom, by jedli jej owoc oraz jej dobra, oto jesteśmy na niej niewolnikami, a jej plon obfituje dla królów, których ustanowiłeś nad nami z powodu naszych grzechów, (...) a my jesteśmy w wielkiej udręce” (Nehem. 9:36, 37).

¹⁷ Czy Lewici chcieli zasugerować, że Bóg jest niesprawiedliwy, gdyż dopuszcza udrękę? W żadnym wypadku! Przyznali: „Ty jesteś prawy we wszystkim, co na nas przyszło, gdyż postąpiłeś wiernie, my natomiast postąpiliśmy niegodziwie” (Nehem. 9:33). Ta niesamolubna modlitwa kończy się solenną obietnicą, że naród będzie odtąd przestrzegał Prawa (odczytaj Nehemiasza 9:38; 10:29). W tym celu spisano dokument, który opatrzyło pieczęciami 84 przywódców ludu (Nehem. 10:1-27).

18, 19. (a) Co musimy robić, aby przeżyć do Bożego nowego świata? (b) O co nieprzerwanie powinniśmy się modlić i dlaczego?

¹⁸ Aby stać się godnymi przeżycia do sprawiedliwego nowego świata, potrzebujemy karcenia od Jehowy. Apostoł Paweł zapytał: „Jakiż to syn, którego ojciec nie karci?” (Hebr. 12:7). Nasze posłuszeństwo względem wskazówek Jehowy staje się widoczne wtedy, gdy wiernie i wytrwale pełnimy służbę dla Niego oraz pozwalamy, by Jego duch nas uszlachetniał. A kiedy popełnimy poważny grzech, możemy być pewni, że Bóg nam przebaczy, jeśli okażemy szczerą skruchę i pokornie przyjmiemy skarcenie.

¹⁹ Niebawem Jehowa uczyni sobie jeszcze sławniejsze imię niż wtedy, gdy wyzwolił Izraelitów z Egiptu (Ezech. 38:23). I tak jak Jego starożytny lud posiadł Ziemię Obiecaną, tak też wszyscy chrześcijanie, którzy okażą się wierni, niezawodnie odziedziczą życie w Bożym nowym świecie (2 Piotra 3:13). Mając tak wspaniałe perspektywy, nigdy nie przestawajmy modlić się o uświęcenie chwalebnego imienia Bożego. Następny artykuł omówi inną modlitwę. Działanie zgodnie z nią jest warunkiem zaskarbienia sobie Bożych błogosławieństw teraz i w przyszłości.