Głoście o Królestwie
1 W Liście do Hebrajczyków 10:23 znajdujemy usilną zachętę, by ‛trzymać się mocno publicznego oznajmiania naszej nadziei’. Ta nadzieja ma ścisły związek z Królestwem Bożym. Zgodnie z wyraźnym nakazem Jezusa dobra nowina o Królestwie musi być głoszona wszystkim narodom (Marka 13:10). Powinniśmy o tym pamiętać, gdy bierzemy udział w służbie.
2 Rozmowy z ludźmi staramy się rozpoczynać od spraw, które ich interesują bądź niepokoją. Często są to tematy dobrze im znane, takie jak przestępczość w okolicy, problemy młodzieży, wysokie koszty utrzymania lub pogarszanie się sytuacji światowej. Takie troski życiowe pochłaniają uwagę większości osób, toteż gdy okażemy im zainteresowanie i zrozumienie, chętnie powiedzą nam o swych odczuciach (Łuk. 21:34). Może to utorować drogę do zapoznania ich z naszą nadzieją.
3 Jeżeli jednak nie będziemy uważni, rozmowa może się skupić na sprawach negatywnych i w końcu nie osiągniemy celu naszej wizyty, którym jest głoszenie wieści o Królestwie. Choć nawiązujemy do uciążliwych warunków będących przyczyną tylu udręk, to jednak chcemy przede wszystkim zwrócić uwagę na Królestwo, które ostatecznie rozwiąże wszystkie problemy ludzkości. Mamy naprawdę wspaniałą nadzieję, której ludzie rozpaczliwie potrzebują. A zatem jeśli nawet na wstępie poruszymy jakiś aspekt „krytycznych czasów trudnych do zniesienia”, powinniśmy szybko nawiązać do naszego głównego orędzia, do „wiecznotrwałej dobrej nowiny”. W ten sposób będziemy dokładnie pełnić swe usługiwanie (2 Tym. 3:1; 4:5; Obj. 14:6).