ABIHU

(„on jest ojcem”).

Drugi z czterech synów Aarona, których urodziła mu Eliszeba; brat Nadaba, Eleazara i Itamara (Wj 6:23; 1Kn 6:3; 24:1). Urodził się w Egipcie i gdy Izraelici opuszczali ten kraj, był dorosłym mężczyzną, skoro jego ojciec miał wówczas 83 lata (Lb 33:39).

Jehowa pozwolił, by Nadab i Abihu, jako starsi synowie Aarona, mogli razem z nim i 70 starszymi Izraela podejść do góry Synaj i zobaczyć z daleka wspaniałą wizję chwały Bożej (Wj 24:1, 9-11). Jehowa wyróżnił synów Aarona, wyznaczając ich do służby kapłańskiej razem z ich ojcem, arcykapłanem, i wskazując, że spośród nich będzie się wywodził następca Aarona. Mieli nosić kapłańskie szaty i nakrycia głowy „ku chwale i pięknu”. Mojżeszowi polecono ‛namaścić ich i napełnić ich rękę mocą, i ich poświęcić’ do służby dla Boga (Wj 28:1, 40-43). Kapłaństwo miało do nich należeć „według ustawy po czas niezmierzony” (Wj 29:8, 9).

Od tego czasu Bóg wciąż wspominał o Aaronie i jego synach, gdy podawał wskazówki dotyczące kapłaństwa i jego zadań (Wj 29:10-46; 30:26-38). Poza tym dobitnie uzmysławiał im — a także całemu narodowi — jak ważne jest uszanowanie świętości wszystkiego, co wiązało się z oddawaniem Mu czci, m.in. ołtarza kadzielnego i różnych przyborów. Od przestrzegania tych Boskich przepisów zależało ich życie.

Po upływie roku od wyjścia Izraelitów z Egiptu nadszedł czas na ustawienie przybytku i wprowadzenie na urząd kapłanów (1512 p.n.e.). Cały naród zgromadził się przed wejściem do namiotu spotkania i obserwował, jak Aarona, Abihu i jego braci obmyto wodą, założono im na głowę zawoje, a następnie namaszczono na kapłanów Boga, reprezentujących Go przed całym narodem. Potem przez siedem dni przebywali oni u wejścia do namiotu spotkania, aż zakończyła się uroczystość wprowadzania ich na urząd. Mojżesz powiedział, że właśnie tyle potrwa ‛napełnianie ich ręki mocą’. „Toteż Aaron i jego synowie przystąpili do uczynienia wszystkiego, co Jehowa nakazał za pośrednictwem Mojżesza” (Kpł 8:1-3, 13-36).

Ósmego dnia Aaron zaczął pełnić swe obowiązki, a Abihu i jego bracia mu pomagali (Kpł 9:1-24). Ujrzeli wówczas wspaniały przejaw obecności Boga. Mimo to — najwyraźniej jeszcze przed upływem tego dnia — „Nadab i Abihu wzięli każdy swą kadzielnicę i włożyli w nie ogień, i nasypali nań kadzidła, i zaczęli przed Jehową ofiarować niedozwolony ogień, czego on im nie polecił. Wtedy sprzed Jehowy wyszedł ogień i strawił ich, tak iż umarli przed obliczem Jehowy” (Kpł 10:1, 2). Na polecenie Mojżesza kuzyni Aarona wynieśli ich ciała poza obóz. Aaronowi oraz dwom pozostałym braciom Bóg zabronił obchodzić żałobę po swych bliskich, których zgładził spośród zgromadzenia (Kpł 10:4-7).

Zaraz potem Bóg przestrzegł Aarona, by ani on, ani jego synowie nie pili „odurzającego napoju” w czasie pełnienia służby w przybytku, ‛żeby nie pomarli’. Na temat wersetu 9 w dziele The Pentateuch and Haftorahs (red. J. H. Hertz, Londyn 1972, s. 446) powiedziano: „Rabini łączyli wypadek Nadaba i Abihu z tym zakazem picia odurzających napojów przed pełnieniem obowiązków w Sanktuarium”. A zatem ich grzech mógł mieć związek z nadużyciem alkoholu, choć bezpośrednią przyczyną ich śmierci było złamanie wytycznych Boga dotyczących oddawania Mu czci — ofiarowali „niedozwolony ogień, czego on im nie polecił”.

Abihu został przez Boga bardzo wyróżniony i przez pewien czas piastował wyjątkowe stanowisko w narodzie. Jednakże czy to z powodu wybujałej ambicji, wygórowanego mniemania o sobie, czy też lekceważącego stosunku do Bożych poleceń szybko utracił swe przywileje i zmarł bezdzietnie (Lb 3:2-4; 26:60, 61; 1Kn 24:1, 2).