ASAHEL

(„uczynił Bóg”).

1. Syn Cerui, rodzonej lub przyrodniej siostry Dawida; brat Abiszaja i Joaba (1Kn 2:15, 16). Należał do grona 30 najdzielniejszych wojowników Dawida; słynął zwłaszcza z szybkości, był „jak jedna z gazel, które są na otwartym polu” (2Sm 2:18; 23:24). I właśnie to przywiodło go do zguby. Po pojedynku stoczonym przy sadzawce gibeońskiej i późniejszym pogromie wojsk izraelskich Asahel zawzięcie ścigał uciekającego Abnera, wodza pokonanej armii. Silny Abner dwukrotnie prosił Asahela, by zaniechał tego pościgu, a w końcu przebił mu brzuch odwrotnym końcem swej włóczni, tak iż Asahel zmarł na miejscu. Na wezwanie Abnera brat Asahela Joab zarządził wreszcie odwrót wojsk judzkich, ale śmierć Asahela napełniła go goryczą i kiedy później nadarzyła się okazja, podstępnie zabił Abnera mieczem (2Sm 2:12-28; 3:22-27).

W 1 Kronik 27:7 Asahela wymieniono jako jednego z dowódców oddziałów pełniących służbę przez jeden miesiąc w roku. Ponieważ Asahel zginął, zanim Dawid został królem nad całym Izraelem, wzmianka o nim w tym miejscu może się odnosić do jego domu, którego przedstawicielem był jego syn Zebadiasz, wymieniony w tym wersecie jako następca Asahela. Inne możliwe wyjaśnienie zasugerowano w dziele The Interpreter’s Dictionary of the Bible (red. G. A. Buttrick, 1962, t. 1, s. 244): „Być może chodzi tu o oddziały zbrojne Dawida zorganizowane w początkowym okresie jego panowania nad Judą, a później listę tę uaktualniono, dopisując do niej Zebadiasza — syna i następcę Asahela na stanowisku dowódcy” (por. 1Kn 12).

2. Jeden z Lewitów wyznaczonych do nauczania Prawa w Judzie, począwszy od trzeciego roku panowania Jehoszafata (934 p.n.e.) (2Kn 17:7, 8; por. Pwt 33:8-10).

3. Jeden z pełnomocników usługujących w świątyni za panowania Ezechiasza (745-717 p.n.e.) w związku z dziesięcinami i daninami (2Kn 31:13).

4. Ojciec niejakiego Jonatana, żyjącego współcześnie z Ezdraszem (Ezd 10:15; zob. JACHZEJASZ).