Bezcenna jedność rodziny Jehowy
„Oto jak dobrze i jak miło, gdy bracia razem mieszkają w jedności!” (PSALM 133:1, NW).
1. Jak wygląda sytuacja wielu dzisiejszych rodzin?
RODZINA przeżywa dziś kryzys. Wiele małżeństw jest bliskich rozpadu. Rośnie liczba rozwodów, co pociąga za sobą niewymowne cierpienia dzieci z rozbitych domów. Miliony rodzin nie wie, co to szczęście i jedność. Istnieje jednak rodzina naprawdę rozradowana i zjednoczona. Jest to wszechświatowa rodzina Jehowy Boga. Należą do niej miriady niewidzialnych aniołów wykonujących zlecone im zadania zgodnie z wolą Bożą (Psalm 103:20, 21). Ale czy taką jednością cieszy się jakaś rodzina na ziemi?
2, 3. (a) Kto obecnie należy do wszechświatowej rodziny Bożej i jak można nazwać wszystkich dzisiejszych Świadków Jehowy? (b) Jakie zagadnienia teraz omówimy?
2 Apostoł Paweł napisał: „Zginam kolana przed Ojcem, któremu zawdzięcza swe miano każda rodzina w niebie i na ziemi” (Efezjan 3:14, 15). Każdy ród na ziemi zawdzięcza swe miano Bogu, ponieważ On jest Stwórcą. Natomiast w niebie — choć nie ma tam rodzin ludzkich — Bóg jest niejako małżonkiem organizacji niebiańskiej, Jezus zaś połączy się ze swą duchową oblubienicą (Izajasza 54:5; Łukasza 20:34, 35; 1 Koryntian 15:50; 2 Koryntian 11:2). Wierni pomazańcy pozostający jeszcze na ziemi już teraz wchodzą w skład wszechświatowej rodziny Bożej, a w przyszłości dostąpią tego również „drugie owce” Jezusa, mające nadzieję ziemską (Jana 10:16; Rzymian 8:14-17; Strażnica z 15 stycznia 1996 roku, strona 31). Jednakże wszystkich dzisiejszych Świadków Jehowy można nazwać zjednoczoną ogólnoświatową rodziną.
3 Czy należysz do tej niezwykłej międzynarodowej rodziny sług Bożych? Jeżeli tak, to dostąpiłeś jednego z najwspanialszych błogosławieństw. Miliony osób potwierdzą, iż na pustyni świata rozdartego konfliktami i niezgodą ogólnoziemska rodzina Jehowy — Jego widzialna organizacja — stanowi oazę pokoju i jedności. Jak można by opisać tę jedność? I co służy jej umocnieniu?
Jak dobrze i jak miło!
4. Jak wyraziłbyś własnymi słowami myśl z Psalmu 133 dotyczącą jedności braterskiej?
4 Psalmista Dawid ogromnie cenił jedność braterską. Śpiewał nawet o niej w natchnieniu. Wyobraźmy go sobie grającego na harfie i nucącego: „Oto jak dobrze i jak miło, gdy bracia razem mieszkają w jedności! Jest to jak wyborny olejek na głowie, spływający na brodę, brodę Aarona, spływający aż na kołnierz jego szat. Jest to jak rosa Hermonu, opadająca na góry Syjonu. Jehowa bowiem nakazał, by tam było błogosławieństwo, życie po czas niezmierzony” (Psalm 133:1-3, NW).
5. Jak na podstawie Psalmu 133:1, 2 można wykazać podobieństwo między Izraelitami i nowożytnymi sługami Bożymi?
5 W słowach tych nawiązano do jedności braterskiej zespalającej Izraelitów, tworzących w starożytności lud Boży. Kiedy przybywali do Jeruzalem na trzy doroczne święta, naprawdę mieszkali ze sobą w jedności. Chociaż pochodzili z różnych plemion, stanowili jedną rodzinę. Takie spotkania działały na nich równie dobrze jak orzeźwiający, pachnący olejek do namaszczania. Wylany na głowę Aarona, spływał po jego brodzie aż na kołnierz szaty. Towarzystwo współbraci miało na Izraelitów dobroczynny wpływ, rozciągający się na cały zgromadzony lud. Wyjaśniano nieporozumienia i umacniano jedność. Podobna jedność panuje w dzisiejszej ogólnoświatowej rodzinie Jehowy. Regularne spotkania są dla jej członków korzystne pod względem duchowym. Stosowanie się do rad Słowa Bożego pozwala usunąć wszelkie zgrzyty czy problemy (Mateusza 5:23, 24; 18:15-17). Lud Jehowy niezwykle sobie ceni wymianę zachęt, która jest możliwa dzięki jedności braterskiej.
6, 7. Dlaczego jedność Izraela przypominała rosę z Hermonu i gdzie dziś gości błogosławieństwo Boże?
6 A dlaczego wspólne zamieszkiwanie Izraelitów przyrównano też do rosy z Hermonu? Góra ta wznosi się przeszło 2800 metrów nad poziom morza, toteż niemal przez cały rok jest pokryta śniegiem. Z owej czapy śnieżnej pochodzi para wodna, która nocą się skrapla, i w ten sposób powstaje obfita rosa, umożliwiająca przetrwanie roślinności w czasie długiej pory suchej. Zimne prądy powietrzne znad Hermonu mogą przenosić taką parę wodną na południe aż w okolice Jeruzalem, gdzie skrapla się w postaci rosy. A zatem psalmista nie bez podstaw wspomniał o „rosie Hermonu, opadającej na góry Syjonu”. Jakże wspaniale przypominało to o orzeźwiającym wpływie spotkań umacniających jedność w rodzinie czcicieli Jehowy!
7 Przed powstaniem zboru chrześcijańskiego ośrodkiem prawdziwego wielbienia był Syjon, czyli Jeruzalem. Dlatego właśnie tam z nakazu Boga gościło błogosławieństwo. Stamtąd też miało się rozchodzić, skoro Bóg — Źródło wszelkich błogosławieństw — w sensie symbolicznym zamieszkiwał sanktuarium jeruzalemskie. Ale ponieważ dzisiaj prawdziwe wielbienie nie jest już związane z żadnym miejscem, słudzy Boży w każdym zakątku ziemi cieszą się błogosławieństwem, miłością i jednością (Jana 13:34, 35). A co umacnia tę jedność?
Co służy umocnieniu jedności
8. Co na temat jedności mówi Ewangelia według Jana 17:20, 21?
8 Podstawą jedności wśród chwalców Jehowy jest posłuszeństwo wobec właściwie rozumianego Słowa Bożego, obejmującego również nauki Jezusa Chrystusa. Okoliczność, że Jehowa posłał na świat swego Syna, by dał świadectwo prawdzie i umarł śmiercią ofiarną, utorowała drogę do utworzenia zjednoczonego zboru chrześcijańskiego (Jana 3:16; 18:37). Między jego członkami miała panować rzeczywista jedność, co niedwuznacznie wynika ze słów modlitwy Jezusa: „Proszę nie tylko za nimi, lecz także za tymi, którzy dzięki ich słowu uwierzą we mnie; żeby oni wszyscy byli jedno, tak jak ty, Ojcze, jesteś w jedności ze mną, a ja jestem w jedności z tobą, żeby i oni byli w jedności z nami, by świat uwierzył, żeś ty mnie posłał” (Jana 17:20, 21). Naśladowców Jezusa istotnie połączyła więź jedności podobna do tej, która zespala Boga z Jego Synem. Było to możliwe dzięki stosowaniu się do Słowa Bożego i nauk Jezusa. Taka sama postawa jest głównym czynnikiem umacniającym jedność ogólnoświatowej rodziny Jehowy w naszych czasach.
9. Jaką rolę w jednoczeniu ludu Jehowy odgrywa duch święty?
9 Innym czynnikiem zespalającym lud Jehowy jest święty duch Boga, Jego czynna siła. To ona umożliwia nam zrozumienie prawdy objawionej w Słowie Jehowy i służenie Mu w jedności (Jana 16:12, 13). To ona pomaga nam strzec się siejących niezgodę uczynków ciała, takich jak waśnie, zazdrość, napady gniewu i swary. Ona też rozwija w nas jednoczące przymioty — miłość, radość, pokój, wielkoduszną cierpliwość, życzliwość, dobroć, wiarę, łagodność i panowanie nad sobą (Galatów 5:19-23).
10. (a) Jak miłość panującą w zwykłej zjednoczonej rodzinie można porównać do miłości widocznej wśród osób oddanych Jehowie? (b) Co powiedział o spotkaniach z duchowymi braćmi pewien członek Ciała Kierowniczego?
10 W zjednoczonej rodzinie wszyscy kochają się nawzajem i chętnie ze sobą przebywają. Podobnie członkowie zjednoczonej rodziny czcicieli Jehowy miłują Boga, Jego Syna oraz współwyznawców (Marka 12:30; Jana 21:15-17; 1 Jana 4:21). Tak jak normalna kochająca się rodzina lubi wspólne posiłki, osoby oddane Bogu z radością uczestniczą w chrześcijańskich zebraniach i zgromadzeniach, zapewniających im dobre towarzystwo i wyborny pokarm duchowy (Mateusza 24:45-47; Hebrajczyków 10:24, 25). Pewien członek Ciała Kierowniczego Świadków Jehowy tak to kiedyś ujął: „Spotykanie się z braćmi jest dla mnie jedną z największych przyjemności życia oraz źródłem pokrzepienia. Najchętniej przychodzę do Sali Królestwa z pierwszymi i wychodzę z ostatnimi. Rozmowy z innymi sługami Jehowy budzą we mnie radość. Czuję się wśród nich jak w rodzinie”. Czy ty też masz takie odczucia? (Psalm 27:4).
11. Jaka działalność szczególnie przysparza Świadkom Jehowy szczęścia i do czego się przyczynia stawianie służby dla Boga na pierwszym miejscu w życiu?
11 Zjednoczona rodzina jest szczęśliwa, mogąc robić coś wspólnie. Również rodzina czcicieli Jehowy raduje się, gdy ramię w ramię głosi o Królestwie i pozyskuje uczniów (Mateusza 24:14; 28:19, 20). Regularne uczestniczenie w tym dziele przybliża nas do innych Świadków na rzecz Jehowy. Do wytworzenia wśród nas rodzinnej atmosfery przyczynia się też stawianie służby dla Boga na pierwszym miejscu w życiu i popieranie wszelkich przedsięwzięć Jego ludu.
Zasadnicza rola porządku teokratycznego
12. Czym się odznacza szczęśliwa i zjednoczona rodzina i co umacniało jedność zborów chrześcijańskich w I stuleciu?
12 W rodzinie łatwiej o jedność i szczęście, gdy przewodnictwo jest sprawowane w sposób zdecydowany, choć serdeczny, i gdy panuje w niej porządek (Efezjan 5:22, 33; 6:1). Jehowa jest Bogiem porządku i pokoju, a wszyscy członkowie Jego rodziny uważają Go za „Najwyższego” (Daniela 7:18, 22, 25, 27; 1 Koryntian 14:33). Uznają też, że swego Syna, Jezusa Chrystusa, ustanowił dziedzicem wszystkiego i powierzył mu wszelką władzę w niebie i na ziemi (Mateusza 28:18; Hebrajczyków 1:1, 2). Zbór chrześcijański poddany Chrystusowi jako Głowie tworzy uporządkowaną, zjednoczoną organizację (Efezjan 5:23). Działalność zborów w I wieku nadzorowało ciało kierownicze złożone z apostołów i innych dojrzałych duchowo „starszych”. Poszczególne zbory miały zamianowanych nadzorców, to jest starszych, oraz sług pomocniczych (Dzieje 15:6; Filipian 1:1). Posłuszeństwo wobec tych, którzy przewodzili, umacniało jedność (Hebrajczyków 13:17).
13. Czym Jehowa pociąga ludzi i z jakim wynikiem?
13 Czy jednak ów porządek znaczy, iż czciciele Jehowy zawdzięczają swą jedność rządom silnej ręki? W żadnym wypadku! Ani Bóg, ani Jego organizacja nie są bezduszni. Jehowa pociąga ludzi miłością, toteż co roku setki tysięcy osób dobrowolnie i z radością zostaje członkami Jego organizacji, zgłaszając się do chrztu na znak bezwarunkowego oddania siebie Bogu. Przejawiają podobnego ducha jak Jozue, który wezwał Izraelitów: „Wybierzcie sobie dzisiaj, komu będziecie służyć (...). Ale ja i mój dom będziemy służyć Jehowie” (Jozuego 24:15, NW).
14. Dlaczego możemy powiedzieć, że organizacja Jehowy ma charakter teokratyczny?
14 Przynależność do rodziny Jehowy nie tylko przysparza radości, ale też daje poczucie bezpieczeństwa. Dzieje się tak dlatego, że jest to organizacja teokratyczna. Królestwo Boże to teokracja (od greckiego theòs — „bóg” oraz krátos — „władza”) — rządy Boga, przez Niego powołane do istnienia. Namaszczony duchem ‛święty naród’ Jehowy podporządkowuje się Jego władzy i w ten sposób popiera porządek teokratyczny (1 Piotra 2:9). Skoro naszym Sędzią, Prawodawcą i Królem jest Wielki Teokrata Jehowa, z całą pewnością możemy się czuć bezpieczni (Izajasza 33:22). A jak postąpić, gdyby naszej radości, jedności i poczuciu bezpieczeństwa zagroziły jakieś spory?
Ciało kierownicze podejmuje działania
15, 16. Jaki spór wywiązał się w I stuleciu i dlaczego?
15 Zachowanie jedności w rodzinie wymaga niekiedy rozstrzygnięcia jakiegoś sporu. Załóżmy, że w rodzinie czcicieli Boga w I wieku n.e. wyniknęła kwestia natury duchowej, którą dla utrzymania jedności trzeba było rozwiązać. Co wtedy? Rozstrzyganiem takich spraw zajmowało się ciało kierownicze, które podejmowało w tym celu specjalne działania. Kroki te opisano w Biblii.
16 Mniej więcej w roku 49 ciało kierownicze spotkało się w Jeruzalem, by rozpatrzyć ważną sprawę i w ten sposób zachować jedność wśród „domowników Boga” (Efezjan 2:19). Około 13 lat wcześniej apostoł Piotr dał świadectwo Korneliuszowi, dzięki czemu pierwsi poganie, innymi słowy: ludzie z narodów, uwierzyli i zostali ochrzczeni (Dzieje, rozdział 10). W czasie pierwszej podróży misjonarskiej Pawła chrystianizm przyjęło wielu pogan (Dzieje 13:1 do 14:28). W Antiochii Syryjskiej założono nawet zbór chrześcijan pochodzenia pogańskiego. Po przejściu na chrystianizm niektórzy Żydzi uważali, iż dawni poganie powinni się obrzezywać i przestrzegać Prawa Mojżeszowego, ale inni się z tym nie zgadzali (Dzieje 15:1-5). Spór ten mógł z czasem doprowadzić do całkowitego zrujnowania jedności, a nawet do utworzenia osobnych zborów złożonych z samych Żydów lub samych pogan. W trosce o jedność wśród chrześcijan ciało kierownicze podjęło szybkie działania.
17. Jaki harmonijny tok teokratycznego rozpatrywania sprawy opisano w 15 rozdziale Dziejów Apostolskich?
17 Jak czytamy w Dziejach Apostolskich 15:6-22, „apostołowie i starsi zebrali się, aby rozpatrzyć tę sprawę”. W spotkaniu uczestniczyły też inne osoby, między innymi bracia przysłani z Antiochii. Najpierw Piotr wyjaśnił, iż ‛przez jego usta ludzie z narodów usłyszeli dobrą nowinę i uwierzyli’. Potem „całe to mnóstwo” słuchało, jak Barnabas i Paweł „opowiadali o wielu znakach i proroczych cudach, których Bóg poprzez nich dokonał wśród narodów”, to jest wśród pogan. Następnie Jakub zaproponował rozwiązanie tej kwestii. Dowiadujemy się, że gdy ciało kierownicze powzięło decyzję, „apostołowie i starsi wraz z całym zborem uznali za słuszne, by razem z Pawłem i Barnabasem wysłać do Antiochii wybranych spośród siebie mężów”. Ci ‛wybrani mężowie’ — Judas i Sylas — mieli doręczyć współwyznawcom zachęcający list.
18. Jaką decyzję co do Prawa Mojżeszowego powzięło ciało kierownicze i jak to wpłynęło na chrześcijan pochodzenia żydowskiego i pogańskiego?
18 List z decyzją ciała kierowniczego zaczynał się od słów: „Apostołowie i starsi, bracia, do tych braci w Antiochii i Syrii, i Cylicji, którzy są z narodów: Pozdrowienia!” Uczestnikami tego historycznego zebrania były jeszcze inne osoby, ale ciało kierownicze najwyraźniej składało się z „apostołów i starszych”. Kierował nimi duch Boży, w liście bowiem podano: „Duch święty i my sami uznaliśmy za słuszne nie nakładać na was dodatkowego brzemienia, z wyjątkiem następujących rzeczy koniecznych: macie powstrzymywać się od tego, co ofiarowano bożkom, i od krwi, i od tego, co uduszone, i od rozpusty” (Dzieje 15:23-29). Chrześcijanom nie nakazano poddawać się obrzezaniu ani przestrzegać Prawa Mojżeszowego. Dzięki temu rozstrzygnięciu chrześcijanie pochodzenia żydowskiego i pogańskiego mogli być zespoleni w mowie i w czynie. Rozradowane zbory dalej łączyła bezcenna więź jedności, podobnie jak się to dzieje obecnie w ziemskiej rodzinie Bożej pod duchowym przewodnictwem Ciała Kierowniczego Świadków Jehowy (Dzieje 15:30-35).
Służmy Bogu, zachowując teokratyczną jedność
19. Dlaczego w rodzinie czcicieli Jehowy umacnia się jedność?
19 Umacnianiu jedności sprzyja współpraca między członkami rodziny. Tak samo jest w rodzinie czcicieli Jehowy. W I stuleciu starsi oraz inni członkowie zboru służyli Bogu, uznając porządek teokratyczny — w pełni współdziałali z ciałem kierowniczym i akceptowali jego decyzje. Z jego pomocą starsi ‛głosili słowo’, a zbory jako całość ‛mówiły zgodnie’ (2 Tymoteusza 4:1, 2; 1 Koryntian 1:10). W służbie i na zebraniach chrześcijańskich — w Jeruzalem, Antiochii, Rzymie, Koryncie czy gdziekolwiek indziej — przedstawiano jednakowe prawdy biblijne. Taka jedność teokratyczna istnieje również dzisiaj.
20. Co jest niezbędne dla zachowania naszej jedności chrześcijańskiej?
20 Chcąc zachować naszą jedność, my wszyscy w ogólnoświatowej rodzinie Jehowy powinniśmy się uczyć okazywania teokratycznej miłości (1 Jana 4:16). Musimy się poddać woli Bożej i darzyć głębokim szacunkiem ‛wiernego niewolnika’ oraz Ciało Kierownicze. Oczywiście nasze posłuszeństwo — podobnie jak oddanie Bogu — jest dobrowolne i sprawia nam radość (1 Jana 5:3). Na związek posłuszeństwa z radością słusznie wskazał psalmista, śpiewając: „Wysławiajcie Jah! Szczęśliwy jest mąż bojący się Jehowy, w którego przykazaniach ma wielkie upodobanie” (Psalm 112:1, NW).
21. Jak możemy dowieść, iż uznajemy porządek teokratyczny?
21 Jezus jako Głowa zboru uznaje porządek teokratyczny i zawsze wykonuje wolę swego Ojca (Jana 5:30). Podążajmy więc za naszym Wzorodawcą i w zjednoczony, teokratyczny sposób spełniajmy wolę Jehowy, ściśle współpracując z Jego organizacją. Wówczas z bezbrzeżną radością i wdzięcznością będziemy mogli powtórzyć za psalmistą słowa jego pieśni: „Oto jak dobrze i jak miło, gdy bracia razem mieszkają w jedności!”
Jak byś odpowiedział?
◻ Jaki związek z naszą jednością chrześcijańską ma Psalm 133?
◻ Co służy umacnianiu jedności?
◻ Dlaczego porządek teokratyczny odgrywa zasadniczą rolę w jednoczeniu ludu Bożego?
◻ Jakie kroki mające na celu zachowanie jedności poczyniło ciało kierownicze w I wieku?
◻ Co dla ciebie oznacza służenie Bogu w teokratycznej jedności?
[Ilustracja na stronie 13]
Ciało kierownicze podjęło działania dla zachowania jedności