Zachowywanie jedności w dniach ostatnich

‛Sprawujcie się w sposób godny dobrej nowiny, stojąc niewzruszenie w jednym duchu, jedną duszą walcząc ramię w ramię za wiarę dobrej nowiny’ (FILIPIAN 1:27).

 1. Co wyróżnia Świadków Jehowy spośród świata?

ŻYJEMY w „dniach ostatnich”. Nie ulega wątpliwości, że są to „krytyczne czasy trudne do zniesienia” (2 Tymoteusza 3:1-5). Zupełnym przeciwieństwem zamętu społecznego panującego w tym „czasie ostatecznym” jest pokój i jedność w szeregach Świadków Jehowy (Daniela 12:4). Ale nad utrzymaniem tej jedności musi pilnie pracować każdy członek ogólnoświatowej rodziny czcicieli Jehowy.

 2. Co Paweł napisał o zachowywaniu jedności i na jakie pytanie teraz odpowiemy?

² Apostoł Paweł gorąco zachęcał współchrześcijan do pielęgnowania jedności. Napisał: „Sprawujcie się w sposób godny dobrej nowiny o Chrystusie, abym — czy przyjdę i was ujrzę, czy będę nieobecny — słyszał o tym, co was dotyczy, że stoicie niewzruszenie w jednym duchu, jedną duszą walcząc ramię w ramię za wiarę dobrej nowiny, i pod żadnym względem nie dajecie się zastraszyć waszym przeciwnikom. Właśnie to jest dowodem, że ich czeka zagłada, a was wybawienie; ten zaś znak pochodzi od Boga” (Filipian 1:27, 28). Ze słów Pawła wyraźnie wynika, że chrześcijanie muszą działać wspólnie. Co więc pomoże nam w tych ciężkich czasach zachować naszą chrześcijańską jedność?

Poddawajmy się woli Bożej

 3. Kiedy i w jakich okolicznościach pierwsi nieobrzezani poganie zostali naśladowcami Chrystusa?

³ Zachowywaniu naszej jedności sprzyja między innymi poddawanie się w każdej sytuacji woli Bożej. Może to wymagać zmian w sposobie myślenia. Rozważmy przykład pierwszych żydowskich uczniów Jezusa Chrystusa. Kiedy w roku 36 apostoł Piotr po raz pierwszy dał świadectwo nieobrzezanym poganom, to jest ludziom z narodów, Bóg zesłał na nich ducha świętego, po czym ich ochrzczono (Dzieje, rozdział 10). Przedtem naśladowcami Jezusa Chrystusa zostawali tylko Żydzi, osoby nawrócone na judaizm oraz Samarytanie (Dzieje 8:4-8, 26-38).

 4. Co oznajmił Piotr, opowiedziawszy o nawróceniu Korneliusza, i na jaką próbę wystawiło to żydowskich uczniów Jezusa?

⁴ Kiedy apostołowie i bracia z Jeruzalem dowiedzieli się o nawróceniu Korneliusza oraz innych pogan, chcieli posłuchać relacji Piotra. Apostoł wyjaśnił wszystkie związane z tym okoliczności, a następnie podsumował: „Jeżeli więc Bóg dał im [poganom, którzy uwierzyli] taki sam wspaniałomyślny dar [ducha świętego], co i nam [Żydom], którzyśmy uwierzyli w Pana Jezusa Chrystusa, to kimże ja byłem, żebym mógł przeszkodzić Bogu?” (Dzieje 11:1-17). Dla żydowskich naśladowców Jezusa Chrystusa stanowiło to próbę. Czy poddadzą się woli Bożej i uznają wierzących pogan za swych współwyznawców? Czy jedności ziemskich sług Jehowy nie zagrozi niebezpieczeństwo?

 5. Jak apostołowie i inni bracia zareagowali na wiadomość, że Bóg umożliwił poganom okazanie skruchy, i czego możemy się nauczyć z ich postawy?

⁵ W sprawozdaniu czytamy: „Usłyszawszy to, [apostołowie i pozostali bracia] uspokoili się i oddali chwałę Bogu, mówiąc: ‚A zatem również ludziom z narodów Bóg dał skruchę wiodącą ku życiu’” (Dzieje 11:18). Taka postawa ochroniła i umocniła jedność wśród naśladowców Jezusa. Szybko nadano rozmach ewangelizacji między poganami, czyli ludźmi z narodów, co spotkało się z błogosławieństwem Jehowy. My również powinniśmy chętnie współdziałać, gdy się tego od nas oczekuje w związku z utworzeniem nowego zboru lub wprowadzeniem pewnych zmian teokratycznych pod kierownictwem świętego ducha Bożego. Taka gotowość do współpracy znajdzie uznanie w oczach Jehowy i pomoże nam w tych dniach ostatnich utrzymać naszą jedność.

Lgnijmy do prawdy

 6. Jaki wpływ na zachowanie jedności wśród czcicieli Jehowy wywiera prawda?

⁶ Jako członkowie rodziny czcicieli Jehowy, zachowujemy jedność dzięki temu, iż wszyscy jesteśmy „wyuczeni przez Jehowę” i mocno trzymamy się objawionej przez Niego prawdy (Jana 6:45; Psalm 43:3). Ponieważ nasze nauki są oparte na Słowie Bożym, wszyscy mówimy zgodnie. Chętnie posilamy się pokarmem duchowym dostarczanym przez Jehowę za pośrednictwem „niewolnika wiernego i roztropnego” (Mateusza 24:45-47). Taki jednolity program nauczania sprzyja zachowaniu naszej jedności na całym świecie.

 7. Co powinniśmy uczynić, gdy nam osobiście trudno jest coś zrozumieć? Czego nie należy robić?

⁷ A co wtedy, gdy osobiście nie możemy zrozumieć lub zaakceptować jakiejś nauki? Módlmy się o mądrość i szukajmy objaśnień w Biblii oraz w publikacjach chrześcijańskich (Przypowieści 2:4, 5; Jakuba 1:5-8). Pomocą może się też okazać rozmowa ze starszym. Ale jeśli coś w dalszym ciągu wydaje się niejasne, najlepiej będzie to odłożyć. Niewykluczone, że zostaną opublikowane dalsze informacje na ten temat i nasze zrozumienie się pogłębi. Błędem byłoby jednak zaszczepianie własnych odmiennych poglądów innym członkom zboru. W ten sposób sialibyśmy niezgodę, zamiast pracować nad umocnieniem jedności. O ileż lepiej jest ‛dalej chodzić w prawdzie’ i zachęcać do tego drugich! (3 Jana 4).

 8. Czym się charakteryzuje właściwy stosunek do prawdy?

⁸ W I stuleciu Paweł oświadczył: „Obecnie widzimy w mglistym zarysie za pomocą metalowego zwierciadła, ale później — twarzą w twarz. Obecnie znam częściowo, ale później poznam dokładnie, jak i ja jestem dokładnie poznany” (1 Koryntian 13:12). Chociaż pierwszym chrześcijanom nie wyjawiono wszystkich szczegółów, pozostawali zjednoczeni. Dziś znacznie dokładniej rozumiemy zamierzenie Jehowy i prawdę z Jego Słowa. Bądźmy więc wdzięczni za to, iż ‛wierny niewolnik’ pomógł nam ją poznać. Okazujmy też wdzięczność Jehowie, że prowadzi nas za pośrednictwem swej organizacji. Wprawdzie nie zawsze mieliśmy taki zasób wiedzy, nigdy jednak nie głodowaliśmy duchowo. Nasz Pasterz, Jehowa, dba o naszą jedność i należycie się o nas troszczy (Psalm 23:1-3).

Róbmy dobry użytek z języka!

 9. Jaki można robić użytek z języka, by umacniać jedność?

⁹ Jednym z ważnych sposobów pielęgnowania jedności i ducha braterstwa jest używanie języka do pokrzepiania innych. Takie źródło zachęty stanowił list rozstrzygający kwestię obrzezania, wysłany przez ciało kierownicze w I wieku. W Antiochii uczniowie wywodzący się z pogan po przeczytaniu go „uradowali się z tej zachęty”. Ponadto Judas i Sylas, przysłani z Jeruzalem z owym listem, „niejedną przemową zachęcili i umocnili braci”. Również obecność Pawła i Barnabasa niewątpliwie dodała współwyznawcom w Antiochii otuchy i sił (Dzieje 15:1-3, 23-32). Czynimy podobnie, gdy przychodzimy na zebrania chrześcijańskie i ‛zachęcamy się nawzajem’ swą obecnością oraz budującymi wypowiedziami (Hebrajczyków 10:24, 25).

10. Co niekiedy trzeba uczynić dla zachowania jedności, gdy ktoś rzuca obelgi?

¹⁰ Natomiast robienie niewłaściwego użytku z języka zagraża jedności. „Język jest małym członkiem ciała, a jednak wielce się przechwala” — napisał uczeń Jakub. „Oto jakże małego ognia trzeba, żeby podpalić jakże wielki las!” (Jakuba 3:5). Jehowa nienawidzi tych, którzy sieją niezgodę (Przypowieści 6:16-19). Tego rodzaju mowa może zrujnować jedność. A co wtedy, gdy ktoś obrzuca drugą osobę obelgami lub wyzwiskami? Starsi postarają się pomóc błądzącemu. Ale zatwardziały grzesznik zostanie wykluczony ze społeczności, co pozwoli utrzymać w zborze pokój, porządek i jedność. Paweł napisał przecież, by chrześcijanie „przestali się zadawać z każdym, kto jest zwany bratem, a jest (...) człowiekiem rzucającym obelgi”, i by „z takim nawet nie jadali” (1 Koryntian 5:11).

11. Dlaczego ważna jest pokora, jeśli powiedzieliśmy coś, co pogorszyło nasze stosunki ze współwyznawcą?

¹¹ Trzymanie języka na wodzy przyczynia się do zachowania jedności (Jakuba 3:10-18). Przypuśćmy jednak, że powiedzieliśmy już coś, co pogorszyło nasze stosunki ze współchrześcijaninem. Czy nie należałoby wyjść z inicjatywą i pogodzić się z bratem, a w razie potrzeby go przeprosić? (Mateusza 5:23, 24). To prawda, iż wymaga to pokory, czyli uniżenia umysłu, ale Piotr napisał: „Jedni wobec drugich przepaszcie się uniżeniem umysłu, ponieważ Bóg przeciwstawia się wyniosłym, lecz pokornych obdarza niezasłużoną życzliwością” (1 Piotra 5:5). Dzięki pokorze będziemy ‛dążyć do pokoju’ z naszymi braćmi — przyznawać się do błędów i zdobywać na stosowne przeprosiny. Pomoże to zachować jedność w rodzinie Jehowy (1 Piotra 3:10, 11).

12. Jak możemy używać języka, by umocnić i zachować jedność ludu Jehowy?

¹² Jeżeli robimy dobry użytek z języka, przyczyniamy się do stworzenia rodzinnej atmosfery wśród członków organizacji Jehowy. Właśnie tak postępował Paweł, toteż mógł przypomnieć Tesaloniczanom: „Dobrze wiecie, że jak ojciec postępuje ze swymi dziećmi, tak każdego z was usilnie zachęcaliśmy i pocieszaliśmy, i składaliśmy wam świadectwo, abyście dalej chodzili w sposób godny Boga” (1 Tesaloniczan 2:11, 12). Ponieważ Paweł dawał współchrześcijanom należyty przykład, mógł ich usilnie zachęcać, by sami też ‛pocieszali swą mową dusze przygnębione’ (1 Tesaloniczan 5:14). Pomyśl, ile dobrego można zdziałać, używając języka do pocieszania, zachęcania i budowania drugich. „Jakże dobre jest słowo we właściwym czasie!” (Przypowieści 15:23). Taka mowa przyczynia się również do umocnienia i zachowania jedności ludu Jehowy.

Przebaczajmy!

13. Dlaczego powinniśmy chętnie przebaczać?

¹³ W zachowaniu jedności chrześcijańskiej zasadniczą rolę odgrywa wybaczanie winowajcom, którzy o to proszą. A jak często powinniśmy przebaczać? Jezus wyjaśnił Piotrowi: „Nie mówię ci: Aż do siedmiu razy, lecz: Aż do siedemdziesięciu siedmiu razy” (Mateusza 18:22). Jeżeli jesteśmy nieprzejednani, działamy na własną szkodę. Dlaczego? Żywienie niechęci i urazy odbiera spokój ducha. A gdy staniemy się znani z bezwzględności i zawziętości, inni zaczną nas unikać (Przysłów [Przypowieści] 11:17, NW). Chowanie urazy budzi niezadowolenie Boga i może doprowadzić do poważnego grzechu (3 Mojżeszowa 19:18). Nie zapominajmy, że Jan Chrzciciel został ścięty wskutek intryg niegodziwej Herodiady, która „żywiła do niego urazę” (Marka 6:19-28).

14. (a) Czego o przebaczaniu uczymy się z Ewangelii według Mateusza 6:14, 15? (b) Czy zanim komuś wybaczymy, zawsze musimy czekać na jego przeprosiny?

¹⁴ We wzorcowej modlitwie Jezus zawarł prośbę: „Przebacz nam nasze grzechy, bo my sami też przebaczamy każdemu, kto jest winny wobec nas” (Łukasza 11:4). Przez zawziętość narażamy się na to, że któregoś dnia Jehowa Bóg przestanie przebaczać nasze grzechy, gdyż Jezus oświadczył: „Jeśli (...) przebaczycie ludziom ich wykroczenia, to wasz Ojciec niebiański i wam przebaczy; jeśli zaś nie przebaczycie ludziom ich wykroczeń, to wasz Ojciec także nie przebaczy waszych wykroczeń” (Mateusza 6:14, 15). Jeżeli więc naprawdę chcemy mieć udział w pielęgnowaniu jedności w rodzinie czcicieli Jehowy, będziemy skorzy do wybaczania — na przykład puścimy w niepamięć przykrość wyrządzoną być może nieumyślnie i bez złych intencji. Paweł podkreślił: „Dalej znoście jedni drugich i wspaniałomyślnie przebaczajcie sobie nawzajem, jeśli ktoś ma powód do uskarżania się na drugiego. Jak Jehowa wspaniałomyślnie wam przebaczył, tak czyńcie i wy” (Kolosan 3:13). Dzięki gotowości do przebaczania pomagamy zachowywać bezcenną jedność organizacji Jehowy.

Jedność a osobiste decyzje

15. Co pomaga sługom Jehowy zachowywać jedność, gdy podejmują osobiste decyzje?

¹⁵ Zostaliśmy przez Boga obdarzeni wolną wolą, mamy więc przywilej i obowiązek osobistego podejmowania decyzji (5 Mojżeszowa 30:19, 20; Galatów 6:5). Możemy jednak zachować naszą jedność, gdyż przestrzegamy praw i zasad zawartych w Piśmie Świętym. Nie postanawiamy niczego bez ich rozważenia (Dzieje 5:29; 1 Jana 5:3). Przypuśćmy, iż w grę wchodzi kwestia neutralności. Podejmujemy świadomą decyzję, pamiętając, że ‛nie jesteśmy częścią świata’ i ‛przekuliśmy swoje miecze na lemiesze’ (Jana 17:16; Izajasza 2:2-4). Również gdy musimy dokonać wyboru związanego z naszym stosunkiem do państwa, bierzemy pod uwagę biblijne wypowiedzi o spłacaniu tego, „co Boże, Bogu”, a zarazem o podporządkowaniu się w sprawach świeckich „władzom zwierzchnim” (Łukasza 20:25; Rzymian 13:1-7; Tytusa 3:1, 2). Podejmowanie decyzji z uwzględnieniem biblijnych praw i zasad naprawdę sprzyja utrzymaniu naszej jedności chrześcijańskiej.

16. Jak możemy przyczynić się do utrzymania jedności, gdy podejmujemy decyzje w sprawach, o których Biblia się nie wypowiada? Podaj przykład.

¹⁶ Do zachowania chrześcijańskiej jedności możemy się przyczynić również wtedy, gdy rozstrzygamy sprawę całkowicie osobistą, nie omówioną w Biblii. Jak możemy to zrobić? Przez serdeczną troskę o tych, na których nasza decyzja może mieć wpływ. Oto przykład: W starożytnym zborze korynckim wyłoniła się kwestia spożywania mięsa ofiarowanego bożkom. Oczywiście żaden chrześcijanin nie uczestniczyłby w bałwochwalczej uroczystości. Ale nie popełniał grzechu, gdy jadł resztę należycie wykrwawionego mięsa sprzedawanego w publicznych jatkach (Dzieje 15:28, 29; 1 Koryntian 10:25). Niektórych chrześcijan jednak dręczyło z tego powodu sumienie. Paweł zachęcał więc pozostałych, by ich nie gorszyli. Napisał: „Jeśli (...) pokarm gorszy mego brata, to już nigdy więcej nie zjem mięsa, żeby mego brata nie zgorszyć” (1 Koryntian 8:13). A zatem nawet gdy nie wchodzą w grę prawa ani zasady biblijne, przy podejmowaniu osobistych decyzji mogących zagrozić jedności rodziny Bożej miłość nakazuje mieć wzgląd na drugich.

17. Jak postąpić, gdy trzeba powziąć jakąś osobistą decyzję?

¹⁷ Jeżeli nie jesteśmy pewni, na co się zdecydować, mądrze będzie dokonać wyboru, który pozwoli nam zachować czyste sumienie, inni zaś powinni to uszanować (Rzymian 14:10-12). Oczywiście przed powzięciem każdej osobistej decyzji powinniśmy w modlitwie prosić Jehowę o kierownictwo. Możemy z pełnym zaufaniem zwracać się do Niego słowami psalmisty: „Nakłoń ku mnie ucho swoje (...) Boś Ty skałą moją i twierdzą moją, przez wzgląd na imię twoje będziesz mnie prowadził i wiódł!” (Psalm 31:3, 4).

Zawsze zachowujmy jedność chrześcijańską

18. Jak Paweł zilustrował jedność zboru chrześcijańskiego?

¹⁸ W 12 rozdziale Listu 1 do Koryntian Paweł zilustrował jedność zboru chrześcijańskiego przykładem ludzkiego organizmu. Podkreślił, iż wszystkie członki są od siebie zależne i wszystkie są ważne. „Gdyby wszystkie były jednym członkiem, gdzie byłoby ciało?” — zapytał. „Teraz zaś są one wieloma członkami, lecz jednym ciałem. Oko nie może powiedzieć ręce: ‚Nie potrzebuję ciebie’; albo znowu głowa nie może powiedzieć stopom: ‚Nie potrzebuję was’” (1 Koryntian 12:19-21). Podobnie w rodzinie czcicieli Jehowy nie wszyscy spełniamy te same zadania. Jesteśmy jednak zespoleni i nawzajem sobie potrzebni.

19. Jak możemy odnieść pożytek z Bożych darów duchowych i co o tym powiedział pewien starszy brat?

¹⁹ Tak jak nasz organizm wymaga odżywiania, pielęgnowania i troski, tak potrzebujemy darów duchowych dostarczanych przez Boga za pośrednictwem Jego Słowa, ducha i organizacji. Chcąc odnieść z nich pożytek, musimy należeć do ziemskiej rodziny Jehowy. Pewien długoletni sługa Boży napisał: „Bardzo sobie cenię to, że żyję zgodnie z wiedzą o zamierzeniu Jehowy od tamtych dawnych dni krótko przed rokiem 1914, kiedy nie wszystko było zrozumiałe (...) aż po dziś dzień, gdy prawda jaśnieje niczym słońce w pełnym blasku. Jedno było dla mnie najważniejsze: trzymać się blisko widzialnej organizacji Jehowy. Moje wczesne doświadczenia nauczyły mnie, że nierozsądnie jest polegać na ludzkim rozumowaniu. Skoro raz to już przemyślałem, byłem zdecydowany pozostać w wiernej organizacji. W jakiż inny sposób można pozyskać łaskę i błogosławieństwo Jehowy?”

20. Co powinniśmy być zdecydowani czynić, by jako lud Jehowy dbać o jedność?

²⁰ Jehowa powołał swój lud z ciemności tego skłóconego świata (1 Piotra 2:9). Doprowadził nas do stanu wspaniałej jedności z Nim samym oraz z naszymi współwyznawcami. Jedność ta przetrwa do bliskiego już nowego systemu rzeczy. A zatem w tych krytycznych dniach ostatnich bądźmy stale ‛przyodziani w miłość’ i dokładajmy wszelkich starań, by umocnić i zachować naszą bezcenną jedność (Kolosan 3:14).

Jak byś odpowiedział?

◻ Dlaczego spełnianie woli Bożej i lgnięcie do prawdy pomaga zachować jedność?

◻ Jaki związek z jednością ma robienie właściwego użytku z języka?

◻ Co obejmuje gotowość do przebaczania?

◻ Jak możemy dbać o zachowanie jedności, gdy podejmujemy osobiste decyzje?

◻ Dlaczego należy zachowywać jedność chrześcijańską?

[Ilustracja na stronie 16]

Jak ten pasterz nie pozwala owcom się rozproszyć, tak Jehowa pomaga swemu ludowi zachować jedność

[Ilustracje na stronie 18]

Jeżeli pokornie przepraszamy za wyrządzoną przykrość, przyczyniamy się do zachowania jedności