„Przymusza nas miłość Chrystusa”

 1, 2. (a) Jakie odczucia mogą nam towarzyszyć, gdy rozmyślamy o życiu i służbie Jezusa? (b) Co omówimy w tym artykule?

KIEDY umiera ktoś, kogo kochamy, bardzo za nim tęsknimy. Na początku możemy czuć tylko ból, gdy myślimy o ostatnich dniach jego życia, zwłaszcza jeśli wtedy cierpiał. Jednak z czasem możemy zacząć odczuwać radość na myśl o tym, czego nas nauczył albo co zrobił lub powiedział, żeby nas zachęcić czy wywołać uśmiech na naszej twarzy.

² Zasmuca nas również czytanie o cierpieniach i śmierci Jezusa. Zwłaszcza w okresie Pamiątki rozmyślamy o jego ofiarnej śmierci (1 Kor. 11:24, 25). Ale analizowanie wszystkiego, co Jezus powiedział lub zrobił, kiedy był na ziemi, daje nam dużo radości. Do działania motywuje nas też rozmyślanie o tym, czym zajmuje się obecnie i co zrobi dla nas w przyszłości. Zastanawianie się nad tymi rzeczami i nad jego miłością do nas może pobudzić nas do okazywania wdzięczności w praktyce. W tym artykule zobaczymy, jak możemy to robić.

 3. Z jakich powodów jesteśmy wdzięczni za ofiarę okupu?

³ Czujemy wdzięczność, kiedy rozmyślamy o życiu i śmierci Jezusa. W trakcie swojej ziemskiej służby Jezus uczył ludzi, jakie błogosławieństwa zapewni Królestwo Boże. Bardzo cenimy te prawdy o Królestwie. Jesteśmy wdzięczni za okup, bo otwiera on przed nami możliwość cieszenia się bliską więzią z Jehową i Jezusem. Osoby wierzące w Jezusa mają też nadzieję żyć wiecznie i zobaczyć swoich bliskich, którzy zmartwychwstaną (Jana 5:28, 29; Rzym. 6:23). Nie możemy niczym zasłużyć sobie na te błogosławieństwa ani odpłacić Bogu i Chrystusowi za to, co dla nas zrobili (Rzym. 5:8, 20, 21). Ale możemy im pokazać, jak bardzo jesteśmy wdzięczni. W jaki sposób?

 4. Jak Maria Magdalena okazała wdzięczność za to, co zrobił dla niej Jezus? (Zobacz ilustrację).

⁴ Rozważmy przykład pewnej Żydówki o imieniu Maria Magdalena. Znajdowała się w żałosnym położeniu, bo dręczyło ją siedem demonów. Mogło jej się wydawać, że jest w beznadziejnej sytuacji. Wyobraź sobie, jak wdzięczna musiała być, kiedy Jezus uwolnił ją spod wpływu tych złych duchów. Pobudzana wdzięcznością przyłączyła się do jego naśladowców i poświęcała czas, siły i środki, żeby wspierać go w służbie (Łuk. 8:1-3). Chociaż głęboko ceniła to, co Jezus zrobił dla niej osobiście, zapewne nie zdawała sobie sprawy, że najwspanialszy dar dopiero otrzyma. Jezus miał oddać swoje życie za ludzkość, żeby każdy, „kto w niego wierzy”, mógł żyć wiecznie (Jana 3:16). Mimo to Maria okazała mu wdzięczność swoją lojalnością. Gdy Jezus cierpiał na palu męki, stała w pobliżu, zapewniając wsparcie emocjonalne jemu i innym osobom (Jana 19:25). A po jego śmierci Maria razem z dwiema innymi kobietami przyniosła do jego grobowca potrzebne do pogrzebu wonności (Marka 16:1, 2). Jej lojalność została obficie nagrodzona. Pomyślmy, jaką radość musiało jej sprawić spotkanie i rozmowa ze zmartwychwstałym Jezusem — przywilej, którego nie dostąpiła większość uczniów! (Jana 20:11-18).

 5. Jak możemy okazywać wdzięczność za wszystko, co Jehowa i Jezus dla nas zrobili?

⁵ My też możemy okazywać wdzięczność za wszystko, co Jehowa i Jezus dla nas zrobili, gdy korzystamy ze swojego czasu, sił i środków finansowych, żeby popierać dzieło Królestwa. Możemy na przykład postawić się do dyspozycji, żeby pomagać przy budowie i utrzymaniu budynków, które służą jako miejsca czystego wielbienia.

 6. Dlaczego możemy powiedzieć, że okup to dar przeznaczony dla każdego z nas z osobna?

⁶ Rozmyślanie o tym, jak bardzo Jehowa i Jezus nas kochają, pobudza nas do odwzajemniania tej miłości (1 Jana 4:10, 19). Nasza miłość wzrasta jeszcze bardziej, gdy uświadamiamy sobie, że Jezus umarł za każdego z nas z osobna. Właśnie tak patrzył na to apostoł Paweł, a swoje docenianie wyraził w Liście do Galatów, gdzie napisał: „Syn Boży (...) mnie pokochał i oddał za mnie samego siebie” (Gal. 2:20). Na podstawie okupu Jehowa pociągnął cię do siebie, żebyś mógł zostać Jego przyjacielem (Jana 6:44). Czy nie porusza twojego serca świadomość, że Jehowa zobaczył w tobie coś dobrego i zapłacił najwyższą cenę, byś mógł zaliczać się do Jego przyjaciół? Czy nie pogłębia to twojej miłości do Jehowy i Jezusa? Warto zadać sobie pytanie: „Do czego przymusza mnie ta miłość?”.

 7. Jak zgodnie z ilustracją każdy z nas może okazywać miłość Jehowie i Jezusowi? (2 Koryntian 5:14, 15; 6:1, 2).

⁷ Miłość do Boga i Chrystusa pobudza nas do okazywania miłości innym ludziom (odczytaj 2 Koryntian 5:14, 15; 6:1, 2). Możemy to robić na przykład przez gorliwy udział w głoszeniu. Rozmawiamy z każdym, kogo spotkamy. Nie pomijamy nikogo ze względu na jego rasę, grupę etniczną, sytuację finansową czy pozycję społeczną. W ten sposób działamy zgodnie z zamierzeniem Jehowy, „który chce, żeby najróżniejsi ludzie zostali wybawieni i dokładnie poznali prawdę” (1 Tym. 2:4).

 8. Jak możemy okazywać miłość naszym braciom i siostrom?

⁸ Swojej miłości do Boga i Chrystusa dowodzimy też przez okazywanie miłości braciom i siostrom (1 Jana 4:21). Szczerze się nimi interesujemy i wspieramy ich w czasie trudności. Pocieszamy ich, gdy stracą kogoś bliskiego, odwiedzamy, gdy są chorzy, i ze wszystkich sił zachęcamy, gdy są przygnębieni (2 Kor. 1:3-7; 1 Tes. 5:11, 14). Modlimy się za nich, bo pamiętamy, że „błaganie prawego ma potężną siłę oddziaływania” (Jak. 5:16).

 9. Jak jeszcze możemy okazywać miłość naszym braciom i siostrom?

⁹ Okazujemy też miłość naszym współwyznawcom, gdy bardzo się staramy o dobre relacje z nimi. Wysilamy się, żeby naśladować przykład Jehowy, jeśli chodzi o przebaczanie. Skoro Jehowa chętnie pozwolił swojemu Synowi umrzeć za nasze grzechy, czy nie powinniśmy być gotowi przebaczać naszym braciom i siostrom, kiedy grzeszą przeciwko nam? Nie chcielibyśmy przypominać złego sługi, o którym wspomniał Jezus w jednej ze swoich przypowieści. Chociaż jego pan darował mu ogromny dług, niewolnik ten nie zdobył się na to, żeby darować swojemu współniewolnikowi mały dług (Mat. 18:23-35). Jeśli poróżniłeś się z kimś ze zboru, czy mógłbyś zrobić pierwszy krok, żeby przywrócić pokój, zanim przyjdziesz na Pamiątkę? (Mat. 5:23, 24). W ten sposób pokażesz, że bardzo kochasz Jehowę i Jezusa.

10, 11. Jak starsi mogą okazywać miłość Jehowie i Jezusowi? (1 Piotra 5:1, 2).

¹⁰ Jak starsi mogą pokazywać, że kochają Jehowę i Jezusa? Ważne jest, żeby dbali o potrzeby owiec Jezusa (odczytaj 1 Piotra 5:1, 2). Jezus podkreślił to w rozmowie z apostołem Piotrem. Po trzykrotnym zaparciu się Jezusa Piotr zapewne rozpaczliwie pragnął pokazać, że go kocha. Gdy Jezus zmartwychwstał, zapytał go: „Szymonie, synu Jana, czy mnie kochasz?”. Możemy być przekonani, że Piotr zrobiłby wszystko, żeby dowieść swojej miłości do Mistrza. Jezus powiedział do niego: „Paś moje owieczki” (Jana 21:15-17). I przez resztę swojego życia Piotr czule troszczył się o owce Jezusa, czym udowodnił, że go kocha.

¹¹ Starsi, jak w okresie Pamiątki moglibyście dowieść, że bierzecie sobie do serca słowa Jezusa? Możecie pokazać, jak bardzo kochacie Jehowę i Jezusa, kiedy regularnie dokonujecie wizyt pasterskich i zdobywacie się na szczególne wysiłki, żeby pomóc nieczynnym wrócić do Jehowy (Ezech. 34:11, 12). Możecie też interesować się osobami studiującymi Biblię i tymi, które przyjdą na Pamiątkę po raz pierwszy. Chcemy, żeby ci potencjalni naśladowcy Jezusa poczuli się mile widziani.

12. Dlaczego rozmyślanie nad słowami, które Jezus wypowiedział w noc przed swoją śmiercią, dodaje nam odwagi? (Jana 16:32, 33).

¹² W noc przed swoją śmiercią Jezus powiedział apostołom: „Na świecie zaznacie cierpień, ale bądźcie odważni! Ja zwyciężyłem świat” (odczytaj Jana 16:32, 33). Co pomogło Jezusowi odważnie stawić czoła wrogom i dochować wierności aż do śmierci? Polegał na Jehowie. Wiedział, że jego naśladowcy spotkają się z podobnymi wyzwaniami, dlatego poprosił Jehowę, żeby nad nimi czuwał (Jana 17:11). Dlaczego dodaje nam to odwagi? Bo Jehowa jest silniejszy niż jakikolwiek nasz przeciwnik (1 Jana 4:4). Nic nie uchodzi Jego uwagi. Możemy być przekonani, że jeśli na Nim polegamy, to pokonamy swoje obawy i będziemy odważni.

13. Jak Józef z Arymatei okazał odwagę?

¹³ Rozważmy przykład Józefa z Arymatei. Cieszył się powszechnym szacunkiem w społeczeństwie żydowskim. Należał do Sanhedrynu — żydowskiego sądu najwyższego. Ale w trakcie ziemskiej służby Jezusa trudno było powiedzieć o Józefie, że jest odważny. Jan relacjonuje, że Józef „był uczniem Jezusa, ale się z tym krył ze strachu przed Żydami” (Jana 19:38). Chociaż Józef interesował się prawdą o Królestwie, to ukrywał, że wierzy w Syna Bożego. Niewątpliwie bał się o swoją prestiżową pozycję. Jakkolwiek było, Biblia mówi, że po śmierci Jezusa Józef w końcu zdobył się na odwagę, ‛poszedł do Piłata i poprosił o ciało Jezusa’ (Marka 15:42, 43). Nie ukrywał już, że jest jego uczniem.

14. Co powinieneś robić, jeśli zmagasz się ze strachem przed człowiekiem?

¹⁴ Czy potrafisz zrozumieć odczucia Józefa? Czy w szkole lub w pracy czasami krępujesz się przyznać do tego, że jesteś Świadkiem Jehowy? Czy odkładasz decyzję o zostaniu głosicielem lub przyjęciu chrztu, bo boisz się, co pomyślą o tobie inni? Nie pozwól, żeby takie odczucia powstrzymały cię od robienia tego, co właściwe. Żarliwie módl się do Jehowy. Proś o odwagę do wykonywania Jego woli. Kiedy zobaczysz, jak odpowiada na twoje modlitwy, staniesz się silniejszy i odważniejszy (Izaj. 41:10, 13).

15. Do czego radość pobudziła uczniów Jezusa po tym, jak im się ukazał? (Łukasza 24:52, 53).

¹⁵ Uczniowie byli bardzo zasmuceni śmiercią Jezusa. Postaw się na ich miejscu. Nie tylko stracili ukochanego przyjaciela, ale też czuli, jakby stracili nadzieję (Łuk. 24:17-21). Kiedy jednak Jezus się im ukazał, poświęcił czas na to, żeby wyjaśnić im swoją rolę w spełnianiu się proroctw biblijnych. Zlecił im również ważną pracę (Łuk. 24:26, 27, 45-48). Zanim 40 dni później wstąpił do nieba, smutek uczniów zamienił się w wielką radość. Byli szczęśliwi, że ich Mistrz żyje i że jest gotowy pomagać im wywiązać się z nowego zadania. Pobudzani radością, stale wysławiali Jehowę (odczytaj Łukasza 24:52, 53; Dzieje 5:42).

16. Jak możemy naśladować uczniów Jezusa?

¹⁶ Jak możemy naśladować uczniów Jezusa? Możemy cieszyć się służbą dla Jehowy nie tylko w okresie Pamiątki, ale przez cały rok. Żeby tak było, Królestwo Boże musi odgrywać kluczową rolę w naszym życiu. Na przykład wielu tak ułożyło swój plan pracy, żeby brać udział w służbie, chodzić na zebrania i regularnie organizować rodzinne wielbienie. Inni obywają się nawet bez rzeczy materialnych często postrzeganych jako niezbędne. Dzięki temu mogą być bardziej użyteczni w zborze albo przenieść się tam, gdzie jest mało głosicieli. Chociaż potrzebujemy wytrwałości, żeby stale służyć Jehowie, On obiecuje, że obficie nam pobłogosławi, jeśli będziemy stawiać sprawy Królestwa na pierwszym miejscu (Prz. 10:22; Mat. 6:32, 33).

17. Co jesteś zdecydowany robić w okresie najbliższej Pamiątki? (Zobacz ilustrację).

¹⁷ Wyczekujemy Pamiątki, która odbędzie się we wtorek 4 kwietnia. Nie odkładaj jednak do tego czasu rozmyślania o życiu i śmierci Jezusa oraz o miłości, jaką on i Jehowa nam okazują. W okresie Pamiątki wykorzystuj do tego każdą okazję. Na przykład przeznaczaj czas na czytanie i rozmyślanie o wydarzeniach zestawionych w tabeli „Ostatni tydzień ziemskiego życia Jezusa”, którą możemy znaleźć w „Dodatku B12” w Przekładzie Nowego Świata. Skupiaj się na fragmentach, które pogłębią twoją wdzięczność, miłość, odwagę i radość. Następnie ustal, jak konkretnie mógłbyś pokazać swoje płynące z serca docenianie. Możesz być pewny, że Jezus będzie patrzył z uznaniem na wszystko, co robisz, żeby pamiętać o nim w okresie najbliższej Pamiątki (Obj. 2:19).