1:20

Należą do nich Hymeneusz i Aleksander: Mężczyźni ci „stali się rozbitkami w wierze” (1Tm 1:19) i najwyraźniej szerzyli fałszywe nauki. Na przykład zgodnie z 2Tm 2:16-18 Hymeneusz razem z Filetusem twierdzili, że zmartwychwstanie już nastąpiło. W ten sposób ‛rujnowali wiarę niektórych’ (zob. komentarze do 2Tm 2:18). Wspomnianym tutaj Aleksandrem mógł być miedziownik, o którym mowa w 2Tm 4:14, 15. Wyrządził on Pawłowi „wielką krzywdę” i „mocno sprzeciwiał się” orędziu głoszonemu przez niego i jego współpracowników (zob. komentarz do 2Tm 4:14). Słowa Pawła „należą do nich” wskazują, że było już więcej takich osób, które odwróciły się od wiary i miały negatywny wpływ na niektórych w zborze chrześcijańskim.

których wydałem Szatanowi: Sformułowanie to odnosi się do usunięcia ze zboru mężczyzn wspomnianych w tym wersecie. Było to konieczne, ponieważ z premedytacją grzeszyli i nie okazywali skruchy (zob. komentarz do 1Ko 5:5).

żeby przez skarcenie oduczyli się: Paweł wyjawia tu jeden z celów, dla których nieokazujący skruchy grzesznicy są ‛wydawani Szatanowi’, czyli usuwani ze zboru (zob. komentarz do słów których wydałem Szatanowi w tym wersecie). Dwaj mężczyźni wspomniani w tym wersecie „stali się rozbitkami w wierze” i musieli zostać usunięci ze zboru, żeby „oduczyli się bluźnić” (1Tm 1:19 i komentarz). Nie chodziło więc tylko o karę, ale też o formę nauki. W pewnym opracowaniu w odniesieniu do takich osób powiedziano: „Pozostaje nadzieja, że wyciągną z tego lekcję”.

bluźnić: Lub „znieważać Boga” (zob. komentarze do Mt 12:31; Kol 3:8).