W drodze powrotnej do Jeruzalem zwołuje Paweł starszych zboru z Efezu. Przypomina im o swej ofiarnej służbie, gdy był wśród nich. Paweł pilnie głosił tam o Królestwie; śmiało mógł się powołać na to, że ‛nauczał u nich publicznie i od domu do domu’. Jakiż wspaniały przykład dla tych spośród ludu Jehowy, którzy w dobie obecnej, przyjmują na siebie podobne obowiązki! (Dzieje 20:17-35).

PRZEŚLADOWANIE NIE POWSTRZYMUJE OD ŚWIADCZENIA O KRÓLESTWIE

Mimo ostrzeżeń przed pojawieniem się w Jeruzalem apostoł Paweł się nie cofa (Dzieje 21:10-14). Jakub i inni starsi z tego zboru przyjmują radośnie wiadomości o tym, jak Bóg pobłogosławił jego służbę wśród narodów. Jakże odmienne przyjęcie spotyka go jednak w świątyni! Żydzi z prowincji Azji podburzają przeciw niemu całe miasto, dopiero rzymscy żołnierze ratują go w ostatniej chwili. Później przed sądem złożonym ze skłóconych z sobą faryzeuszy i saduceuszy Paweł podnosi kwestię zmartwychwstania, czym przeciwstawia jednych drugim. Kiedy spór się zaognia, żołnierze wyprowadzają go stamtąd. Zostaje potajemnie wysłany do namiestnika Feliksa urzędującego w Cezarei, w którego obecności broni się przed oskarżycielami. Pozostaje tam przez dwa lata w areszcie. Następnie staje przed Porcjuszem Festusem, daje śmiałe świadectwo i odwołuje się do Cezara (Dzieje 25:11). Później Paweł przemawia też przed Herodem Agryppą II. Ten zdaje sobie sprawę z faktu, że Paweł jest niewinny, ale wysyła go do Rzymu, ponieważ apelował do Cezara.

Podróż morską do Rzymu przerywa gwałtowny sztorm. Statek osiada na mieliźnie i ulega rozbiciu, ale zgodnie z zapewnieniem, które Paweł usłyszał od anioła, wszyscy bezpiecznie dostają się na brzeg Malty. Trzy miesiące później Paweł i jego towarzysze podróży odpływają do Rzymu. Paweł przebywa w tej stolicy całego imperium przez dwa lata ‛w wynajętym przez siebie mieszkaniu i przyjmuje wszystkich, którzy do niego przychodzą’. Jaki ma w tym cel? Chce im dawać świadectwo, bo czytamy, że tych ludzi podejmował, „głosząc Królestwo Boże i nauczając o Panu Jezusie Chrystusie śmiało, bez przeszkód” (Dzieje 28:30, 31, NP).

Tak więc Księga Dziejów Apostolskich kończy się wzmianką o wiernym świadczeniu na rzecz Królestwa. Tak, księga ta uwydatnia wspaniałą nadzieję co do Królestwa. To natchnione sprawozdanie niewątpliwie powinno pobudzać dzisiejszych sług Bożych do tego, aby wzorem swych odpowiedników z pierwszego stulecia byli świadkami Boga Jehowy odważnymi w działaniu!

Pytania czytelników

◼ Wniosek, że potop nastąpił w 1656 lat po stworzeniu Adama, opiera się na danych genealogicznych zamieszczonych w 5 rozdziale Księgi Rodzaju. Podano tam, ile lat mieli poszczególni ludzie, gdy im się rodzili synowie. Ale czy nie mogło tak być, że każdy z nich był o kilka miesięcy młodszy lub starszy, co dość znacznie zmieniłoby ogólną sumę lat?

Rozdział 5 Księgi Rodzaju (1 Mojżeszowej) zawiera szczegółowe informacje o łańcuchu potomków Adama, sięgając aż do Noego. Zaznaczono w nim, w jakim wieku każdy z nich został ojcem następnego ogniwa. Na przykład: „Adam żył sto trzydzieści lat i zrodził syna (...), i nazwał go Set” (Rodz. 5:3, Nowy Przekład). W ten sposób można zestawić następującą listę: