-
Upadek Babilonu punktem zwrotnym w historiiStrażnica — 1966 | nr 16
-
-
9. Jak w dalszym ciągu Ksenofon relacjonuje ostateczne opanowanie miasta?
-
-
Bóg godzien chwałyStrażnica — 1966 | nr 16
-
-
Bóg godzien chwały
Kto jest tym Bogiem? Co uczynił chwalebnego?
CZY JUŻ zauważyłeś, czytelniku, jak różnie ludzie reagują na cudowne dzieła stwarzania? Niektórzy na przykład potrafią oglądać niebo skrzące się gwiazdami, niby rozproszonymi po nim diamentami, i nawet uznają to za nader piękny widok, ale nie odczuwają pragnienia, żeby oddać chwałę ich Twórcy. Inni natomiast na widok tych cudów nieba uświadamiają sobie swoją nicość i upokarzają się przed wielkim Stworzycielem. Doceniają wszystko, co Bóg uczynił, i to rozbudza w ich sercach uczucie wdzięczności, a na ich wargach pojawiają się słowa wychwalania.
Stwórca wspaniałego świata gwiezdnego i cudownych dzieł na ziemi jest z całą pewnością godzien chwały! Mimo to żyje dzisiaj wiele milionów ludzi, którzy ze względu na swą niewiedzę i brak zrozumienia nie oddają czci należnej Jego imieniu. Wydaje się to naprawdę dziwne, skoro przecież nawet malarz, który potrafi uchwycić na obrazie wspaniałość barw zachodzącego słońca, albo rzeźbiarz, który umie skopiować kształt ludzi lub zwierząt, często bywa w wielkim poważaniu jeszcze długo po śmierci. Czyż Ten, którego dziełem są oryginały, na jakich artysta wzorował swoje niedoskonałe kopie, nie powinien być znacznie bardziej wysławiany?
Kto się dobrze zastanowi, musi z pewnością przyznać temu rację. Bóg nie chce pozostać nieznany ani nie życzy sobie, żeby należną Jemu chwałę oddawano jakiejś bezosobowej sile, co ma miejsce, gdy ludzie sławią cudowne dzieła tak zwanej „matki natury”. Kto więc pragnie wyrazami swego uznania przypodobać się Bogu, ten musi rozumieć, kim On jest i jakie są Jego zamierzenia.
W dawnych czasach żył wierny Bogu król Dawid, który posiadał tę wiedzę i to zrozumienie, ten sam Dawid, który w młodości zabił olbrzyma Goliata. Dla naszego dobra w księdze biblijnej 1 Kronik, rozdziale 29, zapisana jest żarliwa modlitwa, którą skierował on do Boga, gdy przekazywał władzę królewską nad Izraelem swojemu synowi Salomonowi. Zastanów się nad pięknymi słowami, którymi Dawid wychwalał Boga, i pomyśl, czy i ty masz powód do wypowiadania podobnych wyrazów chwały.
JEGO IMIĘ I WZNIOSŁE STANOWISKO
Dawid rozpoczął swoją modlitwę słowami: „Błogosławieństwo tobie, Jehowo, Boże Izraela, naszego ojca, od czasu nieokreślonego aż po czas nieokreślony. Twoje, Jehowo, są wielkość i potęga, i piękno i godność, i dostojeństwo; bo wszystko w niebiosach i na ziemi jest twoje.” — 1 Kron. 29:10, 11, NW.
Zwróćmy uwagę na okoliczność, że Dawid zwracał się do Boga Jego osobistym imieniem Jehowa. Dla niego Bóg nie był bezosobową siłą przyrody, lecz uważał go jakby za ojca narodu. Właśnie temu wszechpotężnemu i dostojnemu Bogu przypisywał on wszystkie cudowne dzieła stworzenia, skoro oświadczył: „Wszystko w niebiosach i na ziemi jest twoje.” Czy ten wielki Stworzyciel jest także twoim Bogiem? Czy zwracając się do Niego, także używasz Jego imienia Jehowa? Czy wychwalasz Go za wszelkie Jego piękne dzieła?
Chociaż niektórzy ludzie utrzymują, iż wielbią tego samego Boga co Dawid, to jednak uważają Jehowę za plemiennego Boga narodu żydowskiego i dlatego nie uznają za potrzebne, żeby chrześcijanie wzywali Go imiennie. Dawid modlił się jednak, aby imię Jehowy błogosławione było nie tylko przejściowo przez Żydów, ale „aż po czas nieokreślony”. Trzeba zaznaczyć, że Dawid wówczas posiadał już blisko trzecią część natchnionych pism świętych i stąd znał zamierzenie Boga, aby Jego osobiste imię było znane.
Wiedział on na przykład, że w drugiej z kolei księdze składowej tego Pisma świętego zanotowano: „Potem Bóg jeszcze raz rzekł do Mojżesza: ‚Oto, co masz powiedzieć synom Izraela: „Jehowa, Bóg waszych praojców, Bóg Abrahama, Bóg Izaaka i Bóg Jakuba, posłał mnie do was.” To jest moje imię po czas nieokreślony, to pamięć o mnie z pokolenia w pokolenie.’” — 2 Mojż. 3:15, NW.
Ze słów tych jasno wynika, że jest zamierzeniem Bożym, aby zawsze być znanym pod imieniem Jehowa. Pewien Lewita, kompozytor, który żył za dni Dawida, nawet zakończył swoją pieśń prośbą: „Aby się ludzie dowiedzieli, że ty, którego imię jest Jehowa, tyś sam Najwyższy nad całą ziemią.” Wszystkie pisma, które potem jeszcze dołączono do zbioru natchnionych ksiąg, potwierdzają, iż Bóg życzy sobie, żeby być nazywany swoim imieniem Jehowa. — Psalm 83:18, NW.
Piękne dzieła sztuki kojarzą się dzisiaj ludziom z takimi nazwiskami, jak: Rembrandt, Da Vinci czy Michelangelo, i o tych utalentowanych artystach mówi się na ogół z wielkim uznaniem. Ileż więcej powinno być wysławiane imię JEHOWA, imię Twórcy arcydzieł o niepomiernie większym znaczeniu! Czy i ty dochodzisz do takiego przekonania, gdy obserwujesz cudowne dzieła stwarzania? Dawid w każdym razie odczuwał tę potrzebę, bo starał się w najgłębszych zakamarkach serca znaleźć słowa, które by wyraziły chwałę Jehowy; mówił o Jego „wielkości” i „potędze”, o Jego „pięknie”, „godności” i „dostojeństwie”. Doprawdy wydaje się, że słowa nasze nie wystarczają do sławienia wielkości Jehowy. — 1 Kron. 29:11, NW.
Istnieje wokół nas wiele rzeczy, które powinny nas skłonić do wychwalania Jehowy. Spójrz na wygwieżdżone niebo. „Niebiosa opowiadają chwałę Bożą”, powiedział Dawid. Choć mógł dostrzec tylko kilka tysięcy gwiazd, gdyż nie rozporządzał nowoczesnymi teleskopami, widział jednak dostatecznie dużo, aby zrozumieć, że muszą być dziełem niezrównanego Mistrza. Dzisiaj wiemy, że istnieją miliardy gwiazd i że ruchami ich rządzą prawo i porządek. Czyż nie mamy więc jeszcze więcej podstaw do wychwalania Jehowy? Jak bardzo szczęśliwi powinniśmy być, że znamy Jego imię! — Ps. 19:2, 3; 8:4, 5.
JEGO WŁADZA I ZWIERZCHNICTWO
Dawid rozumiał też, że Jehowa jest potężnym władcą, który w zadziwiający sposób postępuje ze swoim ludem. Dlatego kontynuował swą modlitwę słowami: „Twoje jest królestwo, Jehowo, Ty, który też ustanawiasz siebie głową nad wszystkim. Bogactwa i sława są tobie do zawdzięczenia, a ty górujesz nad
-