który przenika serca i nerki, potrafi zrozumieć takie reakcje i dokładniej poznać daną osobę, rozszyfrować ją, jakim jest człowiekiem.

W Psalmie 16:6-8 kompozytor tej pieśni, Dawid, wyraził się w taki sposób: „Sznury miernicze przydzieliły mi żyzne łany; o tak, dziedzictwo moje jest mi niezmiernie miłe. Błogosławię Jahwe, że był mi doradcą, nerki moje napominają mnie nawet nocą. Mam zawsze Jahwe przed swymi oczami; gdy On jest po mej prawicy, nie zachwieję się nigdy” (Biblia poznańska, uwaga marginesowa). Jak w gruncie rzeczy nerki mogły ‛napominać’ Dawida podczas bezsennej nocy? Otóż gdy miał jakieś wątpliwości co do tego, jak Jehowa go traktuje, co o nim myśli i za kogo go ma, wtedy jego symboliczne nerki pozwalały mu właściwie ocenić, co Jehowa względem niego zamierzał. Właśnie dlatego Dawid dodał jeszcze: „Nie pozostawisz mej duszy w Szeolu. Nie pozwolisz lojalnemu Tobie oglądać dołu” (Ps. 16:10).

Oczywiście w czasie wyznaczonym przez Jehowę Dawid wyjdzie z grobu, czyli Szeolu. Jednakże w dniu Pięćdziesiątnicy roku 33 n.e., to znaczy w 50 dniu po zmartwychwstaniu Jezusa Chrystusa, apostoł Piotr pod wpływem natchnienia zastosował Psalm 16:10 do Jezusa Chrystusa, gdy według Dziejów Apostolskich 2:25-28 oświadczył: „Bo Dawid powiada o nim: ‛Stale miałem Jehowę przed oczyma moimi, gdyż On jest mi po prawicy, abym się nigdy nie zachwiał. Z tego powodu moje serce nabrało otuchy i mój język raduje się wielce. Nadto i ciało moje zamieszka w nadziei, bo nie pozostawisz mej duszy w Hadesie ani nie pozwolisz lojalnemu Tobie oglądać skażenia. Dałeś mi poznać drogi życia, otuchą napełni mnie oblicze Twoje’”.

Radość serca ożywiała psalmistę Dawida i tak samo wielkiego pozaobrazowego Dawida, Jezusa Chrystusa w jego ziemskim życiu, radosne serce pobudzało do aktywności. Fizyczne serce wywiera też wpływ na ciało, jak to wynika z Księgi Przysłów 14:30: „Spokojne serce jest życiem dla cielesnego organizmu”. Serce większego Dawida, Jezusa Chrystusa, zapewne było spokojne i bijąc miarowo podtrzymywało krążenie krwi nawet w wyzywających okolicznościach, jak również podczas szykanowania i fizycznego znęcania się nad nim. Pozostało takim aż do chwili przybicia go do pala; dopiero wtedy umarł z pękniętym sercem (Ps. 69[68]:21, Staff).

W Liście do Hebrajczyków 4:12 znajdujemy stwierdzenie, że „słowo Boże (...) jest w stanie rozeznać myśli i zamiary serca”. Z tego wynika, iż „serce” jest narządem, który wywołuje myśli i rodzi zamiary oceniane później przez „słowo Boże”.

‛Radosne serce lekiem’

„Chyba dużo prawdy tkwi w założeniu, że szczęśliwi żyją dłużej”, czytamy w czasopiśmie „The Wall Street Journal”. Artykuł analizuje życie ludzi, którzy przed 32 laty ukończyli studia. Stwierdzono, że ciągłe kłopoty, przygnębienie oraz brak umiejętności dostosowania się do sytuacji zwiększają niebezpieczeństwo wczesnego starzenia się, niezdolności do pracy i wreszcie śmiertelnej choroby. Z drugiej strony dobre zdrowie psychiczne opóźnia te zagrożenia. W grupie mężczyzn z „najlepszym” nastawieniem 57 na 59 cieszyło się wyśmienitym zdrowiem w wieku 53 lat. Natomiast spośród 48 o „najgorszym” nastawieniu zaledwie 30 było jeszcze zdrowych, a pozostali już nie żyli albo ciągle chorowali.

Już dawno temu w Biblii napisano: „Radosne serce to lek niezawodny — duch uciśniony wysusza kości”. „Serce radosne wypogadza oblicze” (Prz. 17:22; 15:13, Bp). Po poznaniu z Biblii Boga i Jego zamierzeń co do ustanowienia na ziemi sprawiedliwego nowego porządku wiele ludzi ma dużo mniej kłopotów. A przez spełnianie woli Bożej dostają się pod wpływ potężnego ducha świętego i dzięki temu mają „radosne serce” (Gal. 5:22, 23).